Αυτην την Κυριακή είχα κι εγώ την πρώτη μου γεύση από Μαραθώνιο με ζέστη, οπότε ας μοιραστώ την εμπειρία μου. Έτρεξα στη Λάρνακα, στις 20/11. Η προετοιμασία μου ήταν για στόχο γύρω στο 2:52-2:55. Το PR μου είναι 2:59 από τον Απρίλη στο Ναύπλιο. Η θερμοκρασία τη μέρα του αγώνα ήταν άστα να πάνε, ανελέητος ήλιος παντού και τιμές έως και 25 βαθμοί. Κατάλαβα από την αρχή ότι δεν παίζει ρεκόρ σε τέτοιες συνθήκες, καθώς ήταν κανονικό καλοκαίρι, και πήγα πιο συντηρητικά. Από το 10ο χιλιόμετρο σε κάθε σταθμό έπινα κι έριχνα νερό στο κεφάλι μου. Έφτασα το μισό σε περίπου 1:29:30 και κατάλαβα πως αν είναι να τερματίσω όρθιος θα πρέπει να πέσω ακόμα παρακάτω. Έριξα το ρυθμό γύρω στο 4:25-4:30 από το 28ο και μετά με στόχο τον τερματισμό, και τελικά ήρθα σε 3:04:21. Δεν κρατάω το ότι έγραψα χρόνο 5 λεπτά πάνω από το ρεκόρ μου, αλλά το ότι όλη αυτή η ζέστη με επιβράδυνε μόνο 5 λεπτά κι όχι παραπάνω. Αν δεν έπαιρνα την απόφαση να κόψω πριν να είναι αργά, το DNF θα ήταν σίγουρο. Από το 30ο χιλιόμετρο και μετά έβλεπα κόσμο δεξιά αριστερά σταματημένο ή να περπατάει, ή να κάνει εμετό. Η ζέστη θέλει σεβασμό και να μπορείς να καταπιείς την περηφάνια σου αν θέλεις να τερματίσεις. Η σκέψη που είχα στο τέλος, που είναι η ίδια με κάποια σχόλια παραπάνω, ήταν ότι είχα καλομάθει από τους δύο τελευταίους Μαραθωνίους μου που ήταν με συννεφιά (Ναύπλιο 22, ΑΜΑ 21) και ξέχασα πόσο σκληρό μπορεί να γίνει αυτό το αγώνισμα όταν το θελήσει.