- Αυτό το θέμα έχει 6 απαντήσεις, 4 φωνές και ενημερώθηκε τελευταία φορά 1 έτος, 11 μήνες πριν από τον χρήστη
.
-
Σε κάθε Ολυμπιάδα, τα όρια είναι τέτοια, ώστε να μην υπάρχουν πρακτικά προβλήματα στην διεξαγωγή των αγωνισμάτων. Για παράδειγμα, στα 10.000 m Ανδρών, οι συμμετοχές, από το 1960 και μετά, κυμαίνονται από 24 (2004) μέχρι 52 (1992). Στα 800 m Ανδρών, από 41 (1980) μέχρι 72 (2004). Σκεφτείτε, να υπήρχαν 100 ή παραπάνω αθλητές. Με την υπάρχουσα τάση, να γίνεται Ολυμπιακό άθλημα, το οτιδήποτε, θα έπρεπε οι Αγώνες να διαρκούν ένα δίμηνο. Το κοσκίνισμα επομένως, είναι αναπόφευκτο, σε όλα τα αθλήματα.
Η τελευταία Ολυμπιάδα στην οποία είχαμε σχεδόν ολική αντιπροσώπευση στα αγωνίσματα ημιαντοχής-αντοχής (800 m- Μαραθώνιο), ήταν το 1960.
Από κει και μετά, υπάρχουν μόνο σποραδικές εμφανίσεις.Το βασικό πρόβλημα δεν είναι τόσο τα υψηλά όρια, όσο η έλλειψη αθλητών επιπέδου. Ταλέντα υπήρχαν και θα υπάρχουν. Για να φτάσει όμως ένα ταλέντο, να γίνει αθλητής επιπέδου, πρέπει πρώτα να εντοπιστεί, οπότε μιλάμε για τους μηχανισμούς ανίχνευσης και καλλιέργειας (σχολείο, σύλλογοι κλπ), και δευτερευόντως, να θέλει το ίδιο το ταλέντο, να ακολουθήσει έναν δύσκολο δρόμο. Δεν μιλάω μόνο για την σκληρή προπόνηση που πρέπει να γίνεται για χρόνια. Πρέπει αυτό το παιδί να πάει και κόντρα στο ρεύμα, το οποίο είναι μπάλλα (ασπρόμαυρη ή πορτοκαλί), μαλλί, τατουάζ, μοντέλο ή τραγουδιάρα κλπ. Ο στιβικός ασκητισμός είναι κάτι τελείως ξένο στην σημερινή νεολαία. Ακόμη και η ίδια η οικογένεια, στην πλειονότητα των περιπτώσεων, δεν θα είναι υποστηρικτική, αφού θα προτιμά μια προσοδοφόρα αθλητική ενασχόληση (ποδόσφαιρο, μπάσκετ).
Οπότε, όπως λέει ο φίλος παραπάνω, το πιθανότερο είναι, επί των ημερών μας, να βλέπουμε σπανίως Έλληνα αθλητή σε τέτοια αγωνίσματα.
- Πρέπει να είστε συνδεδεμένοι για να απαντήσετε σ' αυτό το θέμα.
