[Elda]

@big-blue 9:05:38

[Alexandros]

Κι εγώ που νόμιζα πως έτρεχα μόνο εγώ με τα Pegasus Turbo 😛
Δεν είδα και κανέναν να τα φοράει…
Πραγματικά εκπληκτικό παπούτσι, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην απόδοσή μου.

[mashine]

Συγχαρητήρια σε όλους και όλες για τον αγώνα που έκαναν είτε τους βγήκε είτε όχι.
Καλωσορίζω και τους πρωτάρηδες και τους εύχομαι επιμονή και καλή συνέχεια.

@big-blue Μπράβο φίλε καλά που υπάρχεις και εσύ στον αγώνα για να μας βγάζεις ασπροπρόσωπους!
Νέο PB που δείχνει αν μη τι άλλο ότι ξέρεις κάθε μέτρο στην διαδρομή!

@kalogeridis +σια φαντάζομαι τι μπουρου-μπουρου θα έπεσε στην διαδρομή.Ο ψηλός σας άντεξε;

[Kalogeridis]

@mashine ο ψηλός @giorgos_tatsis είναι μαύρο ατι και στρατηγός. Λεβέντης. Βασικά προς στιγμήν με αγχωσε όταν κάπου στο 28 μου είπε πως , αν μείνει πίσω μην ανησυχήσουμε, θα μας έπιανε στο Σταυρό. Λίγο μετά μου πετάει ένα – είμαι ικανοποιημένος που σας έφερα με ασφάλεια ως εδώ -, εκεί σκέφτηκα ότι ζοριστηκε ίσως και σκόπευε να κόψει. Δε θέλησα να τον πιέσω , αφού σε ανάλογη φάση με τον @verbouts είχα σκάσει ( με ρεκόρ 3:49) και στην Αθήνα δεν υπάρχει λόγος να γίνει κάτι τέτοιο. Ο Τάσος @tzatzikis όμως την άκουσε από τις κράμπες. Άλλα θα τα πει καλύτερα αυτός που ξέρει καλύτερα τι δεν του πήγε. Πάντως το παλτό πήγε ωραία , πειθαρχημένα. Τώρα θέλει ανασυγκρότηση , και δουλειά για να κάνει το δυναμικό come back. Τώρα από πάρλα, μόνο εγώ μιλούσα ρε φίλε!!! Ο Τάσος Πυθία, ο Γιώργος Λάκωνας… Μετά είπα κι εγώ να μην ανεβάσω παλμούς και το βουλωσα. Στους σταθμούς παίζαμε ωραία , κενυατικα, παίρναμε ποσότητες και μοιράζαμε.
Εγώ τον χάρηκα πολύ τον αγώνα αφού είχα την ευκαιρία να πάω με δύο φίλους και δυνατότερους δρομείς και ήταν ωραία εμπειρία.
Από περάσματα, κινηθηκαμε εν τέλει συντηρητικά στο πρώτο μισό , σε επίπεδο που προσωπικά μου άφηνε δυνάμεις για δυνατό φίνις , όπως ήθελα. Τελικά δεν το έκανα στο βαθμό που μπορούσα ( άργησα να ανοίξω) και τερμάτισα καταβεβλημένος αλλά πολύ δυνατός. Πήρα το αίμα μου πίσω από το 13 που πραγματικά υπέφερα. Θυμάμαι που για μια εβδομάδα δε δεχομουν επαφή στους μύες γύρω από τον αυχένα από το πιάσιμο που προήλθε της υπερπροσπάθειας να ολοκληρώσω τον αγώνα. Μέγα κέρδος!
Περισσότερα θα γράψω προσεχώς!

[Kalogeridis]

Η αποκορύφωση είναι που ενώ πιστεύω ότι ο Γιώργος έμεινε πίσω, στο 37,5 πιάνει μια κράμπα τον Τάσο και παγώνει. Σταμάτησα μιας και του βγήκε φωνή από τον πόνο , μη φανταστείς πολύ, και αμέσως με έδιωξε να συνεχίσω μόνος. Εκεί κάπου πιθανόν, ο Γιώργος, πέρασε χωρίς να πάρει χαμπάρι κανένας . Τερμάτισε σχεδόν 2′ μπροστά μου!!! Ο ψηλός δε νιώθει λέμε!

[big-blue]

Σ´ ευχαριστώ πολύ ρε @mashine!
Όντως κάθε χρόνο και PB, και με αρκετή διαφορά. Όντως την ξέρω τη διαδρομή, την έχω μελετήσει για μένα άριστα, αλλά θέλει πάντα να έχεις καθαρό μυαλό. Φέτος μάλλον δεν το είχα, δε συγκεντρωνομουν στον αγώνα, ίσως και λόγω του ενθουσιασμού, αφού ήξερα τι μπορούσα να κάνω.
Ο καιρός όμως με κούρασε, βαρέθηκα αυτό το μια αέρα, μια ήλιο, μια υγρασία κτλ. Οκ μαραθώνιος είναι, οκ για δυο – τρία λεπτά γκρινιάζω, αλλά έναν το χρόνο κάνω, μόνο αυτόν το στόχο βάζω, δε μπορεί ΜΙΑ φορά στα 7 χρόνια να έχει συνθήκες Νοεμβρίου;
Και τώρα τι κάνουμε; Πέρσι είχα έναν τραυματισμό, φέτος είμαι οκ. Για να δούμε, θα βγει, μια φορά, ένας ανοιξιάτικος αγώνας; Έστω δεκάρι…

[Kalogeridis]

Ηλία συγχαρητήρια για την επίδοση σου, πολύ δυνατή, δικαιολογημένα και τα παράπονα σου. Κάνε μια διατροφή που να σε θωρακίσει το χειμώνα. Είναι ερωτηματικό το πώς θα ανταποκριθεί το σώμα σου σε δεύτερη πλήρως επιτυχιμενη προετοιμασία… Εύχομαι να σου βγεί!
Ίσως αν γράφεις τα μεσοβδόμαδα τρεξίματα σε γυμναστήριο, και μόνο τα Λονγκ εκτός , να σε βοηθήσει να μείνεις υγιής χωρίς αρρώστιες.
Σου το εύχομαι να βρεθείς σε ανοιξιάτικη αφετηρία . Κατά προτίμηση του Ναυπλίου αν και είναι σχετικά νωρίς. Καλή αποκατάσταση !

[Kalogeridis]

Ας δούμε και τα δικά μου…
Αρχικά να αναφέρω ότι το καλοκαίρι ξεκίνησα (Ιούλιο) με την asics την προετοιμασία. Γύρω στα τέλη Αυγούστου , έχοντας στα χέρια το βιβλίο του Τζεφαλη μπήκα στην 5η εβδομάδα του προγράμματος για αρχάριους από τις 20 που έχει. Όλα πήγαν καλά . Μια βρογχίτιδα με ζορισε λίγο , ευτυχώς ξεμπερδεψα γρήγορα με έξτρα λίγο ακόμα ενοχλήσεις στα πλευρά από το βήχα. Τελικά όμως επανήλθα γρήγορα. Προς το τέλος , δέκα μέρες πριν τον αγώνα, ένα δόντι με έστειλα ταμείο. 4 mesoulid , και ένα κουτί αντιβίωση (augumentin 625) σίγουρα δεν ήταν το καλύτερο δώρο για τα νεφρά μου και το συκώτι , τελευταίες μέρες πριν από μαραθωνιο.
Σημασία όμως έχει να καταφέρουμε να σταθούμε στην αφετηρία… Όλη την τελευταία εβδομάδα μόνο ξεκούραση δεν είχα. Αρχικά το δόντι συνέπεσε με τη βλάβη στο αυτοκίνητο της γυναίκας, πραγματικά που σήμαινε, ότι έπεσε να ξυπνάω στις 4 για να πάω οδοντίατρο, αφού ο (τρελο-) γιατρός ανοίγει 5:30 και μόνο τότε μπορούσε να με δει. Μετά έδινα πάσα το γέρο αυτοκίνητο στη γυναίκα να πάει δουλειά. Την Πέμπτη πριν τον αγώνα ο μικρός ανέβασε πυρετό 38,7. Την Παρασκευή έμεινε σπίτι μαζί μου. Όταν περιμέναμε το αεροδρόμιο ,ανέβασε 39. Είχα αρχίσει κι εγώ να μη νιώθω καλά (placebo) αλλά η συνάντηση στο πάστα πάρτυ μου έδωσε ένα κανονάκι! Όλη την εβδομάδα δεν ασχολήθηκα καθόλου με ρυθμούς. Όπως το κάνω συνήθως. Λίγα πράγματα μόνο μέσω ίντερνετ σε συνομιλία με Τάσο και Βίκυ. Προσπαθούσαν να τους βάλω φρένο στο ξεκίνημά . Αποφασίσαμε εν τελει κάποια ενδεικτικά πετάσματα που τα πέρασα με μαρκαδόρο στον πήχη μου , τα οποία θα ακολουθουσα μόνο μέχρι το σημείο που καρδιακά μου επετρεπα. 150 μέχρι το 25, και 155 μέχρι το 31.
Ο Γιώργος είχε εκ προοιμίου συμφωνήσει σε κοντινούς ρυθμούς , αρκεί να τους έχει λίγο νωρίς. Τους έμαθε τελικά σαββατόβραδο.
Το πρωί, αφού φτάσαμε, συναντηθήκαμε στα μετόπισθεν του 4ου μπλόκ για να σμίξουμε με Τάσο και Βίκυ που είχε έρθει με ένα φίλο της ( θα μας ακολουθούσε) που έπιασαν front line στο 5ο. Κάπως έτσι ήρθε η πιστολιά και ξεκινήσαμε με τον ψηλό περπατώντας για να πάμε λίγο πιο μπροστά για πότισμα. Εκεί περιμέναμε τους συντρόφους! Μετά από λίγο έφτασε και ο Τάσος . Η Βίκυ είχε φύγει λίγο πιο μπροστά με το φίλο της. Και κάπως έτσι ξεκίνησε ένα όμορφο ταξίδι τριών ωρών περίπου με κοινό αγώνα, ο Γιώργος μας ανέβασε την ψυχή πριν αρχίσει να ζοριζει η κούρσα. Συγκινήθηκα πολύ από τούς ανθρώπους στο Μάτι . Ένα απρόοπτο κάπου στο 25 νομίζω σε ένα σταθμό , όπου ένας δρομέας έκρινε σωστό να σκύψει στον σταθμό τροφοδοσίας ακριβώς μπροστά μου, ευτυχώς δεν μου κόστισαν τραυματισμό αφού για να αποφύγω το να χτυπήσω του έδωσα με πολύ δύναμη μια γονατια στον κ@λο. Δυστυχώς έριξα λίγο κράξιμο , αλλά μου βγήκε. Κάποια στιγμή νωρίτερα ένιωσα την σκιά του Δημήτρη (Βουτηρας) να μου κλέβει τα δρομικα μου μυστικά (!!!) συνοδευόμενος από το δρομικο του ταίρι που τον είχε κοντό λουρί (που λέμε στην εκπαίδευση σκύλων) μη τυχόν και ανοίξει Ρυθμό.
Κάπως έτσι φτάσαμε στον Σταύρο ( βάλτε και όσα σας έγραψα παραπάνω) όταν και ρώτησα τον Τάσο πως είναι. η απάντηση ήταν ένα σφίξιμο των χειλιών. δεν τον πίεσα , περίμενα να στανιαρει, όπως και έγινε. Ο αγώνας λοιπόν τώρα ξεκινά. Ένιωθα κούραση αφού έκανα υπερβαση κατά 5 παλμούς σε κάθε ένα από τα δύο σημεία που είχα βάλει ως αναφορά. Όμως ένιωθα πάρα πολύ δυνατός! Στο 32,5 ειμασταν πίσω από τη Βίκυ που είχε μείνει μόνη της. Τον φίλο της τον είχαμε δει λίγο πιο πίσω στις ανηφόρες . Ο Τάσος μου είπε να ανοίξω αν θέλω αλλά πίστευα πως μπορώ να τον κρατήσω σε εγρήγορση. Κάπου εκεί ήρθε η πρώτη κράμπας. Ευτυχώς σύντομα ξεμπερδεψε και προοδευτικά επανήλθε. Είχα μπει μπροστά ώστε να κάνει κολλητηρι και να ξοδευτεί όσο το δυνατόν λιγότερο. Προσπαθούσε πολύ γερά. Εγώ μονίμως με το μάτι πίσω μη τυχόν και με άφηνε. Η ανάσα τού δεν ακουγόταν. Καρδιακά ήταν καλά , οι τετρακέφαλοι όμως δεν… Και φτάσαμε στο 37,5 , λίγο πριν τον ανεφοδιασμό που τον έπιασε η δεύτερη κράμπα . Του βγήκε δυνατή φωνή… Χειρόφρενο. Αμέσως μου είπε επιτακτικά έφυγες-εφυγες. Δεν ήθελα να τον πιέσω άλλο . Μόνο κακό θα γινόταν. Έτσι τα τελευταία χλμ πήγα λίγο πιο γρήγορα, είδα τους φίλους μας στο 39, αλλά η διάθεση είχε σπάσει. Ο Γιώργος νόμιζα ότι μας άφησε πίσω, ο Τάσος είχε ιστορίες. Κάπως έτσι με ανάμεικτα συναισθήματα κατέβηκα την Ηρώδου Αττικού αφού τον Στράτο δεν τον πήρα χαμπάρι, και παρέλαβα τον μικρό , άρρωστο ,για τον τερματισμό μας. Καθαρό με την αναμονή για την άφιξη του Τάσου μάλλον 4:01:17. Αδιάφορο αφού όποτε έβλεπα 4:30 στα τελευταία χλμ , πατούσα φρένο. Παλμοί μο 147 με Μαξ 165. Ίδιοι με Χανιά .

[Kalogeridis]

Μιας και ξύπνησε προ ολίγου ο μικρός , δύο μέρες καλά πλέον θα επανέλθω με τις αναφορές και τα special thanks που είναι πολλά!

[Jeremyalfisti]

Ήρθε η ώρα μου και εμένα να γραψω!! Πρώτα απ όλα συγχαρητήρια σε όλους!! Πρώτη φορά συμμετείχα στην γιορτή στο γενικότερο πλαίσιο και μπορώ να πω ότι μ άρεσε παρά πολύ (όχι ακόμα δεν ψήθηκα για τον μαραθώνιο αλλά νταξει!!). Πραγματικά συγχαρητήρια σε όλους και πάλι!
Στα δικά μου, συμμετείχα στο 3αρι του τελικού run Greece και έκανα 9:28! 15η θέση! Είμαι απόλυτα ικανοποιημένος!!!

[tzatzikis90]

ΠΡΟΣΟΧΗ ΠΡΟΣΟΧΗ! ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΠΑΠΛΩΜΑ!

Καλησπέρα σας από την όμορφη Καβάλα! μετά από ένα διάστημα 6 και πλέον μηνών επέστρεψα στα πάτρια εδάφη και μπορώ πια να γράψω πολλές(αυτογνωσία) γραμμές για τον αγώνα μου!

Υπήρξαν κάποια δεδομένα στη φετινή προετοιμασία. Το Μάιο έπιασα δουλειά σε ξενοδοχείο στην Κέρκυρα για σεζόν, με την εκπαίδευση ξεκίνησα μέσα Απρίλη. Τον Απρίλιο έκανα κάποιες προπονήσεις βάσης αλλά το Μάιο τα συνολικά χιλιόμετρά μου για διάφορους λόγους ήταν στον απλησίαστο αριθμό των 0! Μέχρι τον Ιούνιο ήταν μοιρασμένες οι πιθανότητες να τρέξω. Το ήθελα πολύ αλλά η ψυχολογία μου δεν ήταν και στα καλύτερά της. Κάπου εκεί εμφανίστηκε ο “κακός μπελάς” Καλογερίδης που έβαλε τα δυνατά του να με ξυπνήσει και ευτυχώς τα κατάφερε! Βέβαια οι συνθήκες δεν ήταν ιδανικές. Δουλειά, ζέστη, φουλ υγρασία και οι παρέες δεν μου άφηναν πολλά περιθώρια. Χαρακτηριστικά ο Ιούνιος βγήκε με οκτώ προπονήσεις συνολικά και μεγαλύτερη απόσταση τα 10χλμ! Κάπου εκεί είπα πως αν συνέχιζα έτσι δε θα προλάβαινα ούτε το 8ωρο! Πιέστηκα λίγο να προσθέσω τρίτη προπόνηση τον Ιούλιο και εν μέρει τα κατάφερα (δώδεκα προπονήσεις συνολικά – μεγαλύτερη απόσταση 16χλμ!). Αυτά βέβαια για κάποιους (λίγους ελπίζω!) ενδεχομένως να θεωρούνται φυσιολογικά, για μένα όμως ήταν κάτι πρωτόγνωρο αφού οι προετοιμασίες για αγώνες στόχους μου ήταν αρκετά σοβαρές, μέχρι αυτήν τουλάχιστον! Αύγουστος λοιπόν με τις ζέστες τις καλές, δουλειά πολλή κι εγώ να βγαίνω αξημέρωτα μπας και γράψω κανένα χιλιόμετρο. Εκεί ήταν που αποφάσισα με πόνο καρδιάς να παλέψω και τέταρτη προπόνηση, που θα ήταν βέβαια το ταβάνι μου καθώς τα ωράρια δε με άφηναν ούτε για πλάκα να σκεφτώ κάτι παραπάνω. Κάποιες εβδομάδες το κατάφερα, κάποιες όχι. Το myasics ήταν το πρόγραμμα που ακολουθούσα, αφού για την περίπτωσή μου φέτος, το θεώρησα ιδανικό (και μάλλον ήταν). Στην τέταρτη προπόνηση κατάλαβα και μια αισθητή βελτίωση στην απόδοσή μου αλλά δυστυχώς φέτος απλά δε γινόταν κάτι διαφορετικό.

Περίμενα πως και πως να πέσουν λίγο οι θερμοκρασίες και η υγρασία στο νησί, αλλά στην Κέρκυρα κάτι τέτοιο δε συμβαίνει πριν τα μέσα Οκτώβρη όπως αποδείχθηκε περίτρανα. Το Σεπτέμβρη αποφάσισα πλέον να αφοσιωθώ περισσότερο στο μαραθώνιο και να αφήσω λίγο πίσω τις υπόλοιπες υποχρεώσεις αφού διαφορετικά δεν υπήρχε περίπτωση να τα καταφέρω. Τα LR έβγαιναν παραδόξως αρκετά καλά, κάποια στιγμή έτρεξα και το γύρο της λίμνης των Ιωαννίνων με τη Βίκυ και άρχισα να παίρνω τα πάνω μου για τα καλά. Μπαίνει Οκτώβρης και πλέον το μυαλό μου βρίσκεται σχεδόν εξ ολοκλήρου στο Μαραθώνιο. Φτιάξαμε και κοινό τσατ στο φου μπου με Βίκυ και Παναγιώτη για ενδεχόμενη σύμπραξη στον αγώνα και περνούσαμε εκεί τα πάντα: Προπονήσεις, απορίες, προβληματισμοί, ευτράπελα, οτιδήποτε! Για ανύψωση ηθικού είναι ότι καλύτερο, σας το εγγυώμαι!

Κάπου εδώ να αναφερθώ λίγο στο δικό μου στόχο για το φετινό Μαραθώνιο, κάτι που με προβλημάτιζε καιρό αλλά εν τέλει θεωρώ πήρα τη σωστή απόφαση. Μετά την πρώτη μου απόπειρα στην Κλασική το 2016 και το τσαλάκωμα άνευ προηγουμένου που είχα υποστεί στον αγώνα παρακαλώντας να τελειώσει, και με την ευκαιρία της πιεστικής καλοκαιρινής δουλειάς φέτος, πήρα την απόφαση να βγάλω μια υποτυπώδη προετοιμασία και να σταθώ στην εκκίνηση χωρίς κανέναν άλλο στόχο πλην του τερματισμού και της απόλαυσης αυτής της γιορτής, από την αρχή ως το τέλος της! Το ότι βρήκα βέβαια στη συνέχεια τη Βίκυ και τον Παναγιώτη, οι οποίοι είχαν (και με το δίκιο τους) κάποιον πιο συγκεκριμένο στόχο στον αγώνα, έβαλε κι εμένα στο τρυπάκι να δοκιμάσω αν μπορώ να καταφέρω (δεδομένης της προετοιμασίας μου) κάτι σχετικά αξιόλογο χρονικά.

Συνεχίζω όμως, ο Οκτώβρης βγήκε, παίρνοντας μαζί του και ένα ελπιδοφόρο 30ρι και 32ρι και κάπου εκεί ξεκίνησαν τα…ταπεράκια! Με τη μείωση λοιπόν των χιλιομέτρων (ποια μείωση δηλαδή, 55 μάξιμουμ έπιασα εβδομαδιαία) εμφανίστηκαν κάποια μικροπροβλήματα που με ενοχλούσαν σωματικά. Ένας πόνος στον αχίλλειο αρχικά πέρασε σχετικά γρήγορα και καπάκι ενόχληση λίγο κάτω από τον τετρακέφαλο και πάνω απ το γόνατο εσωτερικά, στο αριστερό πόδι. Οι προπονήσεις συνεχίστηκαν ωστόσο αφού η ενόχληση δεν ήταν ικανή να με τρομάξει. Η ενδυνάμωση στην προετοιμασία ήταν όπως καταλαβαίνετε μηδενική και ίσα που χαίρομαι που είχα μόνο τόσο μικρά και λίγα θεματάκια.

Τέλος πάντων, Παρασκευή πρωί πετάω Αθήνα από το νησί, τακτοποιούμαι στο ξενοδοχείο και περιμένω πως και πως το pasta party να ξαναδώ και να γνωρίσω κάποιους από εσάς! Περάσαμε τέλεια! Εκεί έγινε και μια σχετική αναπροσαρμογή του πλάνου με συμβουλές για ηπιότερο ξεκίνημα (ευχαριστούμε Γιάννη!) και λίγο πιο χαλαρές ανηφόρες. Έφυγα κλασικά με τους τελευταίους, που όμως δεν έτρεχαν την Κυριακή, μου την έφεραν οι άτιμοι! Ούτε που μ ένοιαζε, το χάρηκα πολύ!

Σάββατο πρωί ξύπνημα, πρωινό, καφές στο Θησείο και βουρ για την έκθεση το μεσημέρι με Καλογερίδη και άλλα δύο παιδιά. Βρήκα κι άλλους εκεί, η Βίκυ μόνο μας την έκανε (νιώσε κι άλλες τύψεις χάχα!). Έχοντας για πρώτη φορά χρήμα για ξόδεμα, σήκωσα τη μισή έκθεση, από ρούχα μέχρι βιβλία! Πήραμε αριθμούς, βγάλαμε τις ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΕΣ φωτογραφίες, πήραμε το MUST μπλουζάκι (λίγη μόστρα ντε!) και μετά από ώρα ξεμπερδέψαμε. Με κούρασε η βόλτα ομολογώ, χωρίς ωστόσο να πιστεύω πως επηρέασε στον αγώνα. Μετά στάση για μακαρόνια και πίσω στο ξενοδοχείο για ετοιμασία του σάκου και νάνι!

Κυριακή ξυπνάω καλά, έχοντας κοιμηθεί αρκετά, νιώθω δυνατός. Πρωινό, μετρό για Σύνταγμα και συνάντηση με Παναγιώτη κι έναν Καβαλιώτη φίλο. Από εκεί λεωφορείο για Μαραθώνα με το άγχος να κορυφώνεται, οι παλμοί το μαρτυρούν! Δίνουμε τα πράγματα και οδεύουμε προς το στάδιο.

Το σχέδιο ήταν κοινό, ζέσταμα δεν προβλεπόταν (πλην Βίκυς) και οι δύο του μπροστά μπλοκ (Γιώργος-zoro και Παναγιώτης-kalogeridis) θα περίμεναν εμάς του πίσω μπλοκ (Βίκυ, ένας φίλος της κι εγώ) για στόχο κάτι ανάμεσα σε 3:55-3:59:59! Ενός λεπτού σιγή για τα θύματα στο Μάτι, ο όρκος του μαραθωνοδρόμου και…φύγαμε!

Η Βίκυ με το φίλο της δεν κρατιόταν κι έτσι έφυγαν εξαρχής μπροστά! Δεν προσπάθησα καν να τη σταματήσω αφού τα είχαμε αναλύσει όλα και όντας πιο έτοιμη προπονητικά, δεν ήθελα να ρισκάρω δύσκολες αποφάσεις στη συνέχεια. Βρίσκω σχετικά γρήγορα Γιώργο και Παναγιώτη και συνεχίζουμε μαζί. Περνάμε τον Τύμβο συγκρατημένα, όλα καλά αν και οι παλμοί σχετικά ψηλά. Μπαίνουμε Nέα Μάκρη κι ένας μικρός πανικός απ τον κόσμο κι εμάς! Πιάνω την αριστερή για high 5 όπου μπορώ, παίρνουμε δύναμη και συνεχίζουμε! Ζούμπερι χαλαρά, Ραφήνα άνετα και φτάνουμε στις ανηφόρες. Είμαστε εκτός στόχου για το αρχικό 3:55 αλλά ούτε που με νοιάζει, είμαι μια χαρά και το απολαμβάνω! Συγκρατούμε ο ένας τον άλλον και υπό την καθοδήγηση του zoro που γνωρίζει απ έξω τη διαδρομή κάνουμε τις απαραίτητες αλλαγές στο ρυθμό όπου χρειάζεται. Το Alex Pack μένει πίσω, το ίδιο και η Παλλήνη με το Γέρακα! Τα τελευταία δε ανηφορικά χιλιόμετρα, έχοντας τρέξει συντηρητικά ως εκεί, μας βγαίνουν αβίαστα με καλύτερο ρυθμό και παλμούς απ όλη τη διαδρομή! Carrefour γεια σου και να σου και ο Σταυρός στην Αγία Παρασκευή. Εκεί είναι που μας αφήνει ο zoro τονίζοντας βέβαια πως θα μας βρει μετά αλλά δεν ήξερα αν το εννοεί ή απλά…έπαθε φούιτ. Συνεχίζουμε εμείς, τέλος και η ζόρικη ανηφόρα και επιτέλους κατηφορική κλίση! Καρδιοαναπνευστικά είμαι τέλεια, ούτε που το πιστεύω, “πάμε κι ότι βγει τώρα” λέω από μέσα μου. Ο ρυθμός ανεβαίνει, οι παλμοί σχετικά χαμηλά, έχω (κάποιες) δυνάμεις και δώστου.

Κάπου εκεί (33-34χλμ) εμφανίζεται μια τόση δα κραμπίτσα που προσωρινά ξεπερνάω χωρίς ανάγκη για σταμάτημα. Πίνω και δύο ποτήρια κόλα μπας και το σώσω. Δεν τα κατάφερα, με ξαναπιάνει λίγο μετά (35+) και εκεί πλέον πρέπει να σταματήσω. Διώχνω επιτέλους τον Παναγιώτη (δεν ήθελε νωρίτερα) και μετά από λίγο τέντωμα συνέρχομαι. Ξεκινώ δειλά και πάλι το τρέξιμο και πιάνω άμεσα καλό ρυθμό (5:25), είχα δυνάμεις λέμε! Όλα καλά για ένα χιλιόμετρο, ώσπου με ξαναπιάνει και μια ακόμα στάση. Τα ίδια πάλι, συνέρχομαι και συνεχίζω! Σε αυτό το σημείο πλέον μέσα στο μυαλό μου είμαι σε μια φάση do or die και την έχω δει αληθινός μονομάχος αφού αρνούμαι πεισματικά να κάνω στην άκρη και συνεχίζω, πολύ πιο φορτισμένος συναισθηματικά ωστόσο. Στο 39 βρίσκω το όμορφο παρεάκι της Φειδιππίδου, σταματάω για δύο δεύτερα να ευχαριστήσω και ξανά στον αγώνα! Κάπου στο 40, κι άλλη κράμπα, όλες στο αριστερό! Σταμάτημα στο σταθμό λίγο να συνέλθω και πάμε! Στο 41 αντικρίζω για πρώτη φορά (ναι, ήμουν τόσο χάλια το 16!) το άγαλμα του Δρομέα και συγκινούμαι πάλι. Τρέχω όσο μπορώ, προσέχοντας παράλληλα το πάτημά μου ώστε να γλυτώσω την επόμενη κράμπα. Αμ δε! Άλλη μια προς το τέλος, έχασα το μέτρημα πια! Το χαβά μου εγώ, τρέξιμο μπροστά απ την κουδούνα στην Ηρώδου Αττικού (Στράτο που ήσουν κρυμμένος ρε φίλε!?), προσοχή στην κατηφόρα για νέες περιπέτειες και μπαίνω στο στάδιο μέσα στα ζουμιά από την προσπάθεια των τελευταίων χιλιομέτρων! Με την υποψία κράμπας και στο δεξί πλέον, τερματίζω περιχαρής μέσα σε πολύ κόσμο και θέλω να ουρλιάξω από χαρά! Μένω για λίγο να αποτυπώσω τη στιγμή και κατευθύνομαι προς την έξοδο. Εκεί βρίσκω τη Βίκυ, που κατάφερε τελικά το 3:59(πολλά συγχαρητήρια!!!) και βγαίνουμε αναμνηστικές φωτογραφίες! Παίρνουμε πράγματα, περιμένουμε κάποιους γνωστούς να τερματίσουν, burgerάκι για αποκατάσταση και πίσω στο ξενοδοχείο! Το βράδυ επίσκεψη σε φίλη στον Πειραιά, τη Δευτέρα βόλτες στην Αθήνα και Τρίτη αναχώρηση για Θεσσαλονίκη!

Τελικός χρόνος, που λίγη σημασία είχε για μένα φέτος, 4:05:10! Ίσως ο αγώνας που έχω ευχαριστηθεί περισσότερο ως τώρα! Με τα προ και μεθεόρτια…σίγουρα!

Έτσι έζησα εγώ προσωπικά αυτό το υπέροχο τετραήμερο αλλά και την προετοιμασία.

Πολλά συγχαρητήρια σε όλες και όλους που στάθηκαν στην εκκίνηση, τερματίζοντες ή μη, με PB ή μη. Και του χρόνου με υγεία!

[big-blue]

Καλογερίδη σ ευχαριστώ πολύ!
Με τον Ζορό τρέξατε;

Λοιπόν, θέματα προς γνώση και συμμόρφωση:
1. ο κατσικοπόδαρος που άνοιξε το νήμα φέτος ρωτώντας για καιρό, να μην το επαναλάβει.
2. Φίλος που εγκατέλειψε στο 25 από κράμπες και έχοντας βγάλει φουλ προετοιμασία, πότε είναι έτοιμος ναι ξαναμπεί σε προετοιμασία για ανοιξιάτικο μαραθώνιο; Σε κανά δυο-τρεις βδομάδες, οκ δε θα είναι;
3. Ένα μίνι προγραμματάκι για εμάς που τρέξαμε ώστε να κρατηθούμε ψηλά; Λέω να πάω στα Λιοφίλια να κοπανηθώ στο 10άρι φέτος, 15/12 είναι

[Kalogeridis]

Ηλία ναι! Μεγάλη εμπειρία, έχει γέρο μοτορι μέσα στο στήθος του!

[big-blue]

Ναι ρε συ, ο Γιώργος κάνει πλάκα:)

[Kalogeridis]

Από τροφοδοσία, ίσως για πρώτη φορά στάθηκα στην αφετηρία πλήρης υδατανθρακων. Πήρα ένα τζελ 5′ πριν, στο 7,5-12,5- 17,5-22,5-30-35. 7 σύνολο hi5 energy gel. Saltstick στο 10-15-20-25-32,5. Σύνολο 5. στο 35 ήπια και κόκα κόλα. Σε κάθε σταθμό νερό , όπου έβρισκα ισοτονικό, δυο κομμάτια μπανάνα (δε θυμάμαι που) . Στο 27,5 ήταν η σειρά του τζελ , αλλά δεν ήταν έτοιμο το στομάχι και πήγα την τροφοδοσία μια πάσα παραπισω. Όλα πήγαν άριστα. Ήταν η πρώτη φορά που σε αγώνα πήρα ανά 5 και ίσως εκεί να οφείλεται η δύναμη που είχα μέχρι τέλους.
Ευχαριστίες…
Εδώ τώρα ξεκινάνε τα δύσκολα και ευχάριστα!
Αρχικά να ευχαριστήσω τον Νίκο @echetlos γιατί αν δεν ήταν αυτός , εγώ απλά φέτος δε θα έτρεχα. Αυτός ξέρει καλύτερα!
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην ενεργή μας κοινότητα αφού ο ένας παίρνει ιδέες , υποστηρίζει ή διορθώνεις τον άλλον.
Ιδιαίτερα να ευχαριστήσω τον κοουτς της καρδιάς μας @iwannhs-vafeiadhs για την απλόχερα και ανιδιοτελή συνεισφοράς του προς όλους μας , αποτέλεσμα της είναι εν μέρη η συνολική βελτίωση όλων μας το τελευταίο διάστημα!
Special thanks στον @spy που κάθε φορά που τρέχει, τρέχω νοερά μαζί του ( όλο και κάτι θα κερδίζω στη δρομικη μου εξέλιξη).
Μεγάλο ευχαριστώ στον @verbouts που ο τραυματισμός του μου έδωσε έξτρα δύναμη να τρέξω και για αυτόν (αγαπημένος).
Μέγα respect στους συνοδοιπόρους μου στον όμορφο αυτό αγώνα Γιώργο και Τάσο που οι συνθήκες μου επέτρεψαν να τρέξω δίπλα τους αφού αυτοί βαρανε με άλλα ρολόγια!!!
Όλη μου η αγάπη για την οικογένεια μου που με στήριξε μέχρι τέλους παρά την ασθένεια του μικρού μου . Τον παρέλαβα με 37,9 από την είσοδο του σταδίου και μετά τον τερματισμό είχε 38,3…
Ο αγώνας είναι αφιερωμένος στα παιδιά του 2ου αειφόρου νηπιαγωγείου Ταυρωνίτη στο οποίο εργάζεται η σύζυγος και φοιτεί ο μικρός, που η υπόσχεση που τους έδωσα υλοποιήθηκε. Έτρεξα με την μπλούζα του συλλόγου δρομέων Βέροιας την οποία τα παιδιά σε εκδήλωση για την παγκόσμια ημέρα υγείας, μου την είχαν ζωγραφίζει με μαρκαδόρους … Ανθρωπάκια , καρδούλες και όλα τα καλά!!! Τώρα μπορεί να πάρει θέση στο σχολείο!!!
Επόμενος στόχος … Κρήτη, Χανιά 21/4/19 ανεξαρτήτως καιρικών συνθηκών!

[Συντάκτης]

Δημοσιεύσεις