[notaSOL]

Ο Sammy Wanjiru πέθανε πολύ νέος.
Αν είχε ζήσει, ίσως η ιστορία του μαραθωνίου όπως την ξέρουμε σήμερα να ήταν πολύ διαφορετική.
Ίσως κι αυτός να μπορούσε να κάνει κάποια από αυτά που βλέπουμε σήμερα σε μια νόμιμη κούρσα και χωρίς μαγικά παπούτσια .

Η νίκη του στο Ολυμπιακό Μαραθώνιο του Πεκίνου το 2008 θα είναι πάντα μέσα στις επιλογές μας, όταν μιλάμε για τον καλύτερο μαραθώνιο που έχουμε δει.
Το τρέξιμο που έκανε, με σπασμένα φρένα από το πρώτο βήμα, στη ζέστη και την υγρασία του Πεκίνου-που κάποιοι δεν τόλμησαν καν να εμφανιστούν – είναι εντυπωσιακό.

Ο χρόνος του 2:06:32 με τα τέσσερα πρώτα 5Κ spilts σε 14:52, 14:33, 15:11, 14:34 και πέρασμα στον ημι σε 62.34, ήταν κάτι που δεν είχαμε δει ποτέ σε Ολυμπιακό Μαραθώνιο. (Πόσο μάλλον με αυτές τις συνθηκες.)
Στο τέλος , σμπαράλιασε το Ολυμπιακό ρεκόρ που είχε ο πορτογάλος Carlos Lopez από το 1984 κατά σχεδόν 3 λεπτά! ( 2.09.21.) Ένα ρεκόρ που κρατάει μέχρι σήμερα.
Αυτό ήταν και το πρώτο χρυσό μετάλιο της Κένυας στο αγώνισμα. (Κάτι που ξανακατάφερε μόνο ο E.Kipchoge το 2016).
https://www.youtube.com/watch?v=GisU2uCLWik

Δεν ξέρουμε πόσο επίκαιρος μπορεί να είναι σήμερα o Sammy Wanjiru. Σε μια εποχή που η απόδοση και το ρεκόρ, εξαρτάται όσο ποτέ άλλοτε και από παράγοντες που άλλοτε δεν θα βλέπαμε με τέτοια έμφαση, δίπλα στο ταλέντο και στην προπόνηση. Δεν ξέρουμε πόσο , όσους φίλους κι αν έχει , ὀσο κι αν ακόμη είναι αρκετοί αυτοί που θυμούνται το όνομα του, πόσο μπορεί η θύμηση του Sammy Wanjiru, σήμερα να εμπνεύσει τους νέους δρομείς.
Ίσως , έτσι τελικά, η ιδιότυπη νέα πραγματικότητα που ζούμε τόσο σε συνθήκες προπόνησης και αγωνιστικής δράσης , που υποβάλλονται από την λογική της πανδημίας, όσο και από τις συνθήκες της επέλασης της τεχνολογίας, να είναι αυτό που μας κάνει να θυμηθούμε με συγκίνηση μια σπάνια συνέντευξη -αν μπορούμε να το πούμε αυτό την εποχή του διαδικτύου- του Sammy Wanjiru και να βρούμε αυτά που έλεγε πιο ενδιαφέροντα από ποτέ.

H συνέντευξη αυτή αρχικά δημοσιεύτηκε στο 2008 Fukuoka International Marathon program , στον Akio Harada δημοσιογράφο της Asahi Newspaper, που επικοινώνησε μαζί του μετά τη νική στο Πεκίνο, καθώς ο Sammy Wanjiru ήταν ο νικητής του προηγουμένου 2007 Fukuoka International Marathon . ( Ο Sammy Wanjiru από το 2003 ζούσε στην αρχή αποκλειστικά και μετά κατα μεγάλα διατήματα στην Ιαπωνία).

Όλη η συνέντευξη εδώ:

http://japanrunningnews.blogspot.com/2008/12/samuel-wanjiru-shares-secret-of.html

Ας μας επιτραπεί, να κάνουμε μια απόπειρα να μεταφράσουμε κάποια σημεία της εδώ, που ίσως βρουν ενδιαφέροντα κάποιοι δρομείς, προπονητές ή απλώς φίλοι του αγωνίσματος… ίσως κι αυτοί οι τελευταίοι, γοητευτούν και περισσότερο… (για το ορθό των λεγόμενων του, ανατρέξτε στο παράπανω σύνδεσμο)…

Ερ: Κέρδισες στο Πεκίνο με έναν απίστευτα γρήγορο ρυθμό.
SW: Αυτός ήταν μόλις ο τρίτος μου μαραθώνιος, οπότε σκέφτηκα ότι θα προσπαθούσα να τον τρέξω όπως είχα κάνει τους άλλους μέχρι τώρα. Ο πρώτος μου μαραθώνιος ήταν η Φουκουόκα τον Δεκέμβριο του 2007. Η δεύτερη φορά ήταν στο Λονδίνο τον Απρίλιο του 2008. Και στους δύο είχα προγραμματίσει να τρέξω περίπου με 3 λεπτά ανά χιλιόμετρο, οπότε σκέφτηκα ότι θα έπρεπε να τρέξω στο Πεκίνο με την ίδια ιδέα στο μυαλό αφού αυτός είναι ένας άνετος ρυθμός για να τρέχω. Νόμιζα ότι το καλύτερο που πρέπει να κάνω ήταν να τρέξω ένα ρυθμό που έχω συνηθίσει. Εάν ο ρυθμός είναι πολύ αργός τότε δεν μπορώ να μπω στο ρυθμό μου και το σώμα μου δεν κινείται σωστά.

Ε. Σε αντίθεση με τη Φουκουόκα και το Λονδίνο, το Πεκίνο ήταν ένας καλοκαιρινός μαραθώνιος και ένας χωρίς pacemakers. . Δεν ανησύχησες καθόλου;

SW: Μέχρι την προηγούμενη μέρα του Ολυμπιακού μαραθωνίου δεν είχα αποφασίσει αν θα πάω γρήγορα ή αν θα κρατηθώ λίγο και θα τρέξω λίγο συντηρητικά. Ωστόσο, αν το πρώτο μισό περνούσε έτσι δεν ήμουν σίγουρος τι θα συνέβαινε στο δεύτερο μισό και φοβόμουν για αυτό. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ καλά όλη τη νύχτα πριν από τον αγώνα και ανακάλυψα ότι είχα ξεχάσει τα παπούτσια μου στην Κένυα. Έπρεπε να τρέξω τον αγώνα με τα παπούτσια προθέρμανσης, αλλά εντάξει ήταν και αυτά παπούτσια μαραθωνίου. Κοιτάζοντας πίσω τώρα, νομίζω ότι είχα πολλά στο μυαλό μου και ήμουν αρκετά νευρικός, αλλά μόλις ξεκίνησα τα ξέχασα όλα. Το μόνο πράγμα που σκέφτηκα ήταν, “Ποιος νοιάζεται, πάμε!”

Ερ. Στον γυναικείο αγώνα η Catherine Ndereba (Κένυα) ήταν πολύ πίσω και ήρθε 2η επειδή δεν συνειδητοποίησε ότι η τελική νικητρια η Constantina Tomescu (Romania) ήταν μπροστά της.
SW: Ταξίδευα εκείνη τη στιγμή, οπότε δεν είδα αυτόν τον αγώνα. Το άκουσα αργότερα, και σίγουρα, ήταν στο μυαλό μου ότι θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο, αλλά δεν είμαι ο τύπος που τρέχει πίσω από κάποιον άλλο. Επρόκειτο να τρέξω μπροστά ανεξάρτητα από το ρυθμό.

Ερ .: Μετά τον αγώνα σας, οι άνθρωποι είπαν, “Ο καλοκαιρινός μαραθώνιος δεν πρόκειται ποτέ να είναι ο ίδιος.”
SW: Αυτό με κάνει χαρούμενο να το ακούω. Νομίζω ότι οι Ολυμπιακοί και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα πρόκειται να γίνουν αγώνες υψηλού ρυθμού από τώρα και στο εξής. Οι αθλητές στο παρελθόν πιθανότατα ήταν πολύ ανήσυχοι για τη ζέστη και την υψηλή υγρασία. Οι Κένυατες δεν είχαν κερδίσει χρυσό μέχρι τώρα επειδή ανησυχούσαν πολύ για το να κερδίσουν, και είχαν αφήσει τους αγώνες να γίνουν πολύ αργοί. Οι Αφρικανοί έχουν τη δύναμη να τρέχουν γρήγορα στη ζέστη και νομίζω ότι έμαθαν από τον αγώνα μου ότι το αργό τρέξιμο είναι κακό. Είναι όλα πνευματικά. Ήταν ένα μεγάλο πράγμα που υπερέβηκα αυτόν τον τοίχο.

Ερ: Έτρεξες σε ρυθμό του παγκόσμιου ρεκόρ ως τα 25 χλμ. Πιστεύεις ότι κατάφερες να το κάνεις αυτό επειδή ήσουν ατρόμητος;

SW: Όχι, φυσικά και φοβάμαι. Δεν είχα καμία πρόθεση να τρέξω τόσο γρήγορα. Προγραμμάτισα να περάσω τα μισά σε 63 λεπτά, αλλά το κάναμε σε 62:34. Όταν κοίταξα το ρολόι μου σκέφτηκα, “Αυτό είναι πολύ γρήγορο”, οπότε κρατήθηκα στο πίσω μέρος του προπορευόμενου γκρούπ. Ήθελα απλώς να ξεκουραστώ και να ελέγξω τους άλλους, αλλά ο Deriba Merga (Αιθιοπία) άρχισε να πιέζει ξανά το ρυθμό και έτσι καταλήξαμε να χτυπήσουμε το 25 χλμ. σε 1:13:58. Αυτό ήταν 5 δευτερόλεπτα γρηγορότερο από τον ρυθμό του παγκόσμιου ρεκόρ του Gebrselassie εκείνης της εποχής , αλλά όταν τρέχαμε δεν είχα ιδέα.

Ερ .: Υπήρχαν δύσκολα σημεία;
SW: Δυσκολεύτηκα πολύ μετά από το 37 χλμ. Προσπάθησα να μέινω μόνος μου, αλλά ο Jaouad Gharib (Μαρόκο) με ακολούθησε. Παρακολούθησα ένα DVD του αγώνα μετά και είδα ότι κοίταξα πίσω πολλές φορές.

Ερ .: Ο Ολυμπιακός μαραθώνιος ήταν στις 24 Αυγούστου. Ποια ήταν η τελευταία φάση της προπόνησής σας τον Ιούλιο και τον Αύγουστο;
SW: Εντάξει, θα σας δώσω μια γενική ιδέα. Απλά έκανα κάτι τέτοιο:

(1) July 9: 38 km cross-country at a slow pace around 4:30 per km
July 10: easy day
July 11: speedwork (400 m x 10)

(2) July 20: 30 km pace run on flat ground in around 1 hour 34 min.
July 21: easy day
July 22: easy day
July 23: speedwork (3000 m x 3)

(3) July 30: 38 km cross-country at a slow pace around 4:30 per km
July 31: easy day
August 1: speedwork (400 m x 10)

(4) August 10: 30 km pace run on flat ground in around 1 hour 34 min.
August 11: easy day
August 12: easy day
August 13: speedwork (3000 m x 3)

Οι αριθμοί 1-4 είναι απλά παραδείγματα του κύκλου 10 ημερών που χρησιμοποιώ, ο οποίος συνδυάζει μεγάλες αποστάσεις και ταχύτητα. Οι μεγάλες διαδρομές είναι για να απαλλαγούμε από το φόβο της απόστασης και για να χτίσετε τα πόδια σας, γι ‘αυτό τα κάνω αργά. Στην Ιαπωνία οι δρομείς κάνουν συνήθως 40 χιλιόμετρα, αλλά τα 38 χιλιόμετρα είναι αρκετά. Δεν είναι πρόβλημα να συνεχίσετε άλλα 4 χλμ στον πραγματικό αγώνα. Το πραγματικά σημαντικό σημείο για να κάνετε αυτό το τρέξιμο είναι να το κάνετε σε υψόμετρο περίπου 2400 μ. Κάπου όπως το Goan στην Κένυα. Το σώμα σας συνηθίζει στο υψόμετρο χωρίς να το προσέχετε. Όταν είμαι στην Ιαπωνία, ο αριθμός hemoglobin είναι περίπου 13, αλλά όταν είμαι σε υψόμετρο φτάνει τα 15. Αυτό ήταν αυτό που έκανα πριν τρέξω 2:05:24 στο Μαραθώνιο του Λονδίνου, οπότε ήθελα να κάνω το ίδιο πράγμα στο ίδιο μέρος πριν από το Πεκίνο.
Εκτός από αυτό, τρέχω περίπου 15 χλμ στις 7:00 ή 8:00 το πρωί πριν πάρω το πρωινό. Θα έλεγα ότι είναι σαν τζόκινγκ, ή κάτι σαν προοδευτικό τρέξιμο που καταλήγει σε tempo run. Ξεκινώ περίπου με 4 λεπτά ανά χιλιόμετρο, πέφτω στα 3:30 στη μέση και μετά καταλήγω στα 3.05. Πάντα θέλω να τελειώνω και να μπορώ να πω, “Aaaaah, ένιωσα υπέροχα. Είχα ένα καλό τρέξιμο.” Ποτέ δεν κάνω προπόνηση δύναμης. Μπορείτε να αποκτήσετε αρκετή δύναμη τρεχοντας σε διαδρομές cross-country. Οι Κυριακές είναι ρεπό, και αν βρέχει, παίρνω επίσης την ημέρα ρεπό. Αν προπονηθείτε πολύ σκληρά μέσα στο καλοκαίρι, είναι κακό για το σώμα σας…

Η συνέχεια εδώ : http://japanrunningnews.blogspot.com/2008/12/samuel-wanjiru-shares-secret-of.html

Για τον Ολυμπιακό μαραθώνιο του 2008 :

Beijing 2008: Men’s Marathon report

[Συντάκτης]

Δημοσιεύσεις