Οι περισσότερες έρευνες γύρω από τους τραυματισμούς που σχετίζονται με το τρέξιμο, συγκεντρώνουν στοιχεία εξετάζοντας… τραυματισμένους δρομείς. Το αυτονόητο, δηλαδή.
Όμως, κάποιοι ερευνητές στο Harvard προσέγγισαν το ζήτημα αντίστροφα: μελέτησαν τους δρομείς που δεν έχουν ποτέ τραυματιστεί!
Η έρευνα διεξήχθη από την Ιατρική Σχολή του Harvard, με επικεφαλής την Irene Davis, καθηγήτρια Φυσιατρικής και Αποκατάστασης. Εξετάστηκε ένα τυχαίο δείγμα 249 γυναικών ερασιτεχνών δρομέων, οι οποίες ήταν όλες heel strikers (όπως και το συντριπτικό ποσοστό των δρομέων γενικότερα) και έτρεχαν τουλάχιστον 32 χιλιόμετρα εβδομαδιαίως. Οι δρομείς παρακολουθούντο επί δύο έτη και κάθε μήνα απαντούσαν σε ένα ερωτηματολόγιο σχετικά με τις δρομικές τους συνήθειες και κυρίως, τυχόν τραυματισμούς.
Με το πέρας των δύο ετών, οι δρομείς χωρίστηκαν σε δύο ομάδες: αυτές που είχαν κάποιο τραυματισμό μέσα σε αυτό το διάστημα και αυτές που δεν είχαν κανέναν. 144 ήταν οι πρώτες και 105 οι δεύτερες. Κατόπιν, έγιναν κάποιες μετρήσεις σε ειδική πλατφόρμα, όσον αφορά τον διασκελισμό τους και τις δυνάμεις που αναπτύσονται κατά την προσγείωση. Οι διαφορές που βρέθηκαν μεταξύ των δύο ομάδων ήταν μικρές.
Στην συνέχεια, πήραν τα δύο “άκρα” από κάθε γκρουπ: από το πρώτο, τις δρομείς οι οποίες είχαν τραυματιστεί σοβαρά και χρειάστηκαν ιατρική παρακολούθηση και από το δεύτερο, εκείνες που όχι απλά ήταν υγιείς αυτά τα δύο έτη αλλά δεν είχαν τραυματιστεί και ποτέ στην ζωή τους. Η σύγκριση εδώ, έδειξε σημαντικές διαφορές, κυρίως όσον αφορά τον Ρυθμό Μεταβολής της Κάθετης Πρόσκρουσης (Vertical Average Loading Rate). Αποφεύγοντας να μπλέξουμε με όρους και έννοιες Φυσικής, απλά να πούμε ότι η μέτρηση αυτή δεν αφορά το απόλυτο νούμερο της δύναμης που ασκείται στο σώμα κατά την πρόσκρουση στο έδαφος αλλά το πόσο “απότομη” είναι αυτή η δύναμη, πόσο χρόνο διαρκεί δηλαδή. Φανταστείτε τον τρόπο που αποσβαίνει ένα σκληρό ελατήριο σε σχέση με ένα μαλακό. Και παρόλο που οι διαφορές σε αυτόν τον ρυθμό μεταβολής είναι μόνο μερικά milliseconds, όταν πολλαπλασιαστούν επί τον αριθμό των χιλιάδων βημάτων που κάνουμε, ο συνολικός αντίκτυπος είναι μεγάλος.
Το αποτέλεσμα των μετρήσεων λοιπόν, έδειξε ότι οι δρομείς με πιο “απαλό” πάτημα (για να χρησιμοποιήσουμε πιο δρομικούς όρους), ήταν αυτές που δεν είχαν τραυματιστεί ποτέ ενώ όσες πατούσαν πιο “βαριά”, καταπονούσαν το σώμα τους περισσότερο. Για παράδειγμα, μία υπερμαραθωνοδρόμος, η οποία δεν είχε ποτέ τραυματιστεί, “έτρεχε όπως το έντομο επάνω στο νερό”, όπως χαρακτηριστικά ανέφερε η Davis. Επίσης, δεν βρέθηκε ότι το βάρος του ατόμου παίζει ρόλο στο VALR.
Πώς όμως μπορεί ο απλός δρομέας να αντιληφθεί αν πατάει βαριά ή ελαφριά; Διά της ακοής. Ακούστε τα βήματά σας καθώς τρέχετε. Αν κάνουν θόρυβο, κατά πάσα πιθανότητα το πάτημά σας είναι βαρύ και το σώμα σας καταπονείται περισσότερο. Απ’ την άλλη, μια ελαφριά και απαλή προσγείωση είναι σχεδόν αθόρυβη. Πειραματιστείτε λοιπόν, σίγουρα θα είναι προς όφελός σας!
Πηγή: Harvard Gazette
Rigelian
Πολύ ενδιαφέρον!
tazi
Αχαχαχ, μη σκαλιζεις πληγες Νικο, η αληθεια παντως ειναι οτι εγω ακουγομαι…
big-blue
Πολλές φορές το πάτημα σχετίζεται κ με την κούραση. Πολλές φορές ακούω τα βήματά μου κ προσπαθώ να το διορθώσω. Άλλες φορές νιώθω πως πατάω αρκετά πιο ελαφρά. Ενδιαφέρον άρθρο, όντως.
dimitrissss
Και τι να κάνουμε μπαλέτο; Άγαρμποι είμαστε!
tzatzikis90
χαχα τι μαθαίνει κανείς! εγώ δηλαδή που είμαι φτερό στον άνεμο και μπαλαρίνα δεν θα τραυματιστώ ποτέ.. ΑΧ πάλι αυτές οι ενοχλήσεις στον τετρακέφαλο 😛
spy
…ή αλήθεια είναι απλή … και πρέπει να λέγεται: στο τρεξιμο, τον μεγαλύτερο ρόλο για την αποφυγή τραυματισμών παίζει ή τεχνική, ή οποία σχετίζεται φυσικά τόσο με την στάση του σώματος, όσο και με τον τρόπο πατηματος!Σωστή τεχνική αποκτά κανείς … ΜΟΝΟ όταν τρέχει ανυποδητος, διότι τότε μπορεί ν’αντιληφθει στο έπακρο την αίσθηση του πατηματος του!Όσο πιο μπροστα, τόσο πιο ελαφρύ το πάτημα … με το σωστό να είναι ή προσγείωση στα μετατάρσια κι ο κορμός σώματος ευθυτενής με το κέντρο βάρους ακριβώς πάνω από τη νοητή ευθεία πρόσκρουσης του ποδιού!Όσο ετρεχα με χοντροπαπουτσα που παρείχαν ασφάλεια και μαλακό πάτημα δεν καταλαβαίνα ποτέ τιποτα, θεωρούσα ότι είχα ασυλία στους τραυματισμούς, αφού πρόσκαιρα συγχωρούσε το λάθος πάτημα και τη βίαιη πρόσκρουση … με αποτέλεσμα κάθε δυο-τρεις μήνες να έχω κι έναν τραυματισμό που με ανάγκαζε να σταματήσω το τρέξιμο για 6-8 εβδομαδες εντελώς!Όταν ξεκίνησα το ανυποδητο, καταργώντας τους πατους ανισοσκελιας,που μου είχαν επιβάλλει ορθοπεδικοί και φυσιοθεραπευτες, μετά από μικρό χρονικό διάστημα, ως δια μαγείας, καταργήθηκαν οι σοβαροί τραυματισμοι, παρά το γεγονός ότι υπερδιπλασιαστηκε ο όγκος χιλιομέτρων!Αυτό οφείλεται καθαρά στη βελτίωση τεχνικής … που μόνο το ανυποδητο μπορεί να προσφέρει, εξασφαλίζοντας ελαφρύ μπροστινό πάτημα, έχοντας πλήρη αίσθηση της επαφής του ποδιού στο έδαφος, με λυγισμένο πάντα γόνατο για την απορρόφηση κραδασμων, όπως ακριβώς ένα ελατήριο!Αν δεν δοκιμάσει κάποιος δεν θα καταλάβει τι σημαίνει ελαφρύ αθόρυβο πάτημα … και δεν είναι απαραίτητο να τρέχει συνεχώς ανυποδητος … παρά μόνο να κάνει ένα μικρός μέρος του εβδομαδιαίου χιλιομετρικου όγκου ανυποδητος μόνο και μόνο για να μην “ξεχνάει”το σώμα τη σωστή τεχνική!Φυσικά μεγάλο ρόλο στην αποφυγή τραυματισμών παίζει κι ή ενδυνάμωση … παράγοντα που πολλοι αγνοούν κι αμελουν να αφιερώσουν λίγο χρόνο!
Elda
Ki εγω στους ατραυμάτιστους και αθορυβους ανηκω. Μαλιστα οταν περναω διπλα απο περιπατητες (κι εχει και πολλους εκει που τρεχω), ειμαι τοσο αθορυβη που με αντιλαμβανονται μονο τη στιγμη που περναω απο διπλα τους και πολλοι τρομαζουν ξαφνιασμενοι. (Αν και τις τελευταιες 2 εβδομαδες εχω παθει εναν τραυματισμο στον τενοντα κατω απο τον εσωτερικο αστραγαλο, κατι για το οποιο υποψιαζομαι οτι μαλλον φταινε τα νεα παπουτσια)
dimitrissss
Εγώ δε ξέρω αν είμαι αθόρυβος ή θορυβώδης, άλλες φορές με ακούω άλλες όχι. Ξέρω όμως ότι είμαι άγαρμπος, δύσκαμπτος και τρέχω, περπατάω στραβά. Το είδα σε βίντεο το συνηδητοποίησα και περπατώντας. Τη δε ακαμψία μου τη διέγνωσαν μασέρ και γιατροί και μου σύστησαν πιλάτες. Το πρόβλημα κατ’εμέ, για μένα και όσους είναι σαν εμένα δε μιλώ για όλους, είναι ότι ενώ για μεγάλο διάστημα τα είχαμε παρατήσει και κάναμε άλλη ζωή στα 30φεύγα γίναμε ή ξαναγίναμε αθλητές. Έχουμε πέσει με τα μούτρα και προσπαθούμε να προλάβουμε όλα. Δουλειά από το πρωί μέχρι το βράδυ, προπόνηση, ενδυνάμωση, βελτίωση τεχνικής τι να πρωτοκάνεις;
@spy Σπύρο τώρα που άνοιξαν οι αγορές με κάρτες λέω να παραγγείλω εκείνες τις ελβετικές “ξυπόλυτες” κάλτσες. Μόνο δε ξέρω τι νούμερο να παραγγείλω. Κανονικού παπουτσιού ή δρομικού που τα πέρνουμε 1-2 νούμερα μεγαλύτερα;
Echetlos
Κάθε δρομικός τραυματισμός, σίγουρα είναι απόρροια πολλών παραγόντων.
Ιδίως όταν μιλάμε για τραυματισμούς υπέρχρησης, πολλές φορές είναι αδύνατο να “παίξεις το φιλμάκι” ανάποδα μέχρι πίσω στην αρχή, ώστε να βρεις τι έχει φταίξει. Που κι ακόμη κι αν το έβρισκες, δεν είναι βέβαιο ότι θα μπορούσες να το είχες κάνει διαφορετικά (π.χ. κατασκευαστικές ανισορροπίες).
Επίσης, γεγονός είναι πως η σχετική γνώση και πληροφορία είναι διαθέσιμη, όλοι έχουν πρόσβαση πλέον σε πρωτόκολλα, μελέτες, προπονητικές οδηγίες και γενικότερα τα do’s and don’ts του αθλήματος.
Από εκεί και πέρα, η εφαρμογή όλων αυτών δεν είναι απλό πράγμα. Κυρίως από θέμα χρόνου αλλά και διάθεσης.
Όπως σωστά είπε κι ο Δημήτρης παραπάνω, πού θα χωρέσεις ΚΑΙ το γυμναστήριο για την ενδυνάμωση;
Πόσες προπονήσεις θα “ξοδέψεις” δουλεύοντας πάνω στο form και τις απαιτούμενες προσαρμογές, αφήνοντας πίσω τον στόχο σου;
Βάλε μετρονόμο στο MP3 για να φτάσεις τα 180 βήματα/λεπτό, μην ακούς μουσική για να διαπιστώσεις αν πατάς βαριά, πήγαινε αργά για να ελέγχεις πώς προσγειώνεσαι, κατέβασε τους ώμους, ανέβασε το κεφάλι κι ένα σωρό ακόμη που όλοι λίγο πολύ γνωρίζουμε.
Εν πάση περιπτώσει, η επιστήμη είναι εδώ για να κατευθύνει ή καλύτερα, να προτείνει το ορθό ή το βέλτιστο. Ας πάρουμε από όλα αυτά ό,τι μπορούμε, προσέχοντας όμως μην χαθεί το fun και τελικά καταλήξει ψυχαναγκασμός το όλο πράγμα.
spy
@dimitrissss:Δημητρη αν μπεις στο συγκεκριμένο site σου λέει πως να μετρήσεις το πόδι σου, ώστε να πάρεις το σωστό νουμερο (νομίζω, αν θυμάμαι καλά, ότι βάζεις το πέλμα κάθετα στο τοίχο … και το μετρας με χάρακα ή μέτρο).Αν ξεκινήσεις ανυποδητο … σιγα-σιγα στην αρχή … όχι περισσότερο από 800-1000μ δύο φορές την εβδομάδες, ώστε να γίνουν σταδιακά οι απαραίτητες προσαρμογές, αφου δοκιμάζονται διαφορετικές μυϊκές ομάδες (αχίλλειος, γαστροκνημίου κλπ)!Στη συνέχεια αυξανεις τα χλμ βάσει του κανόνα 15% …και κάθε 3 εβδομάδες μειώνει!
Elda
Aυτο που λες Δημητρη παντως με την ακαμψια, μπορει απλα να ειναι χαρακτηριστικο του καθενος μας. Χθες πχ ειχα παει την κορη μου 16 ετων σε γενικο γιατρο για να της δωσει βεβαιωση αθλησης για το βολευ. Εκτος απο τα κλασικα, καρδιογραφημα κλπ. της εκανε και καποια τεστακια ευλυγισιας και της ειπε απο ορθια σταση με τεντωμενα ποδια ν ακουμπησει με τα χερια τις μυτες των ποδιων της. Ισα που κατεβηκαν τα χερια της κατω απο τα γονατα. Επαθα πλακα! Εγω απο την αλλη στα 48 μου φτανω ανετα κατω στο πατωμα, ετσι, κρυα. Πώς ειναι δυνατον κοριτσι 16 ετων που γυμναζεται ολα τα χρονια σε διαφορα αθληματα (ταε κβον ντο, τενις, χορο, βολευ) να μην μπορει να φτασει το πατωμα ενω εγω απο την αλλη που ειχα να γυμναστω απο το γυμνασιο να το κανω με τοση ευκολια?
xipolitakos
Συμφωνώ με τα παραπάνω.
Ένα μέρος των τραυματισμών οφείλεται:
– στην αγυμνασιά μας σε συνδυασμό με τον όχι βέλτιστο τρόπο τρεξίματος
– ίσως στην ελαττωματική κατασκευή μας (που σε κάποιο βαθμό το ίδιο το σώμα μπορεί να προσαρμοστεί και διορθώσει – είμαι κατά των κάθε λογής βοηθημάτων), επομένως ΚΑΙ
– στο παπούτσι 🙂
Επειδή όπως λέτε τρέχουμε για χόμπι διασκέδαση λογικό είναι ότι πρέπει να έχουμε όλους αυτούς τους παράγοντες στο μυαλό και να μην ξεπερνάμε τα όριά μας. Δηλαδή δεν μπορώ να τρέχω πιο γρήγορα αν δεν το έχω δουλέψει ώστε να ξέρω ότι μυοσκελετικά το αντέχω.
ΔΕΝ μπορώ να θεωρώ ότι επειδή τραυματίζομαι, με το οποιοδήποτε υποβοήθημα θα σταματήσουν οι τραυματισμοί. Μιλάω κυρίως για τα παπούτσια.
Δε θα με σώσει το μαλακό παπούτσι αλλά η ενδυνάμωση του ποδιού!
Τα λέω για να τα ακούω και ο ίδιος!
mashine
Πολύ καλά τα λέτε.Θα προσθέσω ότι ο τραυματισμός έρχεται από την υπερπροπόνηση ή την μη ξεκούραση σε συνδυασμό με την ημερήσια προπόνηση.Δηλαδή αν είσαι “κάπως” λόγω ημέρας δεν πρέπει να ξεσκισκείς για να βγει η προπόνηση ή αν το καταλάβεις ακόμα και μέσα στην προπόνηση να προσαρμοστείς ανάλογα.
dimitrissss
@Elda Μαρία έχω κάνει και αυτό το τεστ που είσαι στο πάτωμα καθιστός λυγίζεις με τα πόδια τεντωμένα και πιάνεις της μύτες και βγαίνει ότι δεν έχω πρόβλημα εκεί. Μου έχουν πει όμως ότι έχω ακαμψία στους αστραγάλους με ότι αυτό συνεπάγεται (που δε ξέρω κιόλας).
Πάντως τώρα τελευταία έφτασα στο συμπέρασμα ότι έχω φτάσει καρδιοαναπνευστικά να είμαι πιο μπροστά από εκεί που μπορεί να υποστηρίξει το μυϊκό μου σύστημα στην υπάρχουσα κάταστασή του. Τώρα μου είπαν να κάνω όσο περισσότερους κοιλιακούς μπορώ και planks και crunches και όλα. Ε, υπάρχουν μέρες που δεν έχω χρόνο ούτε για κοιλιακούς, ούτε για σανίδα. Δεν προλαβαίνω ειλικρινά για όλα αυτά και θέλω να υπάρχει και μια ώρα την ημέρα που να μην κάνω τίποτα και ψάχνω να την βρω!
Echetlos
Όπως έλεγε κι ο @savvas_kourkoutis, το μοτέρ τραβάει αλλά το σασί δεν αντέχει!
dimitrissss
Βλέπε και πρόσφατο μου σχόλιο στο topic καθημερινές προπονήσεις!
Echetlos
@dimitrissss Βλέπω το από πάνω, είναι πιο κοντά! 😛
big-blue
Δημήτρη μια από τα ίδια!
Εμένα αντέχει το σασί παρόλο που είναι αγύμναστο, αλλά κλατάρει το σύστημα ψύξης…
dimitrissss
Φίλε οδηγέ! Έβαλες flash στη μπαταρία;
Apostolos Galimanas
Χομπυ είναι το τρέξιμο παιδιά και πολλοί από εμάς δεν το απολαμβάνουμε χαραμιζοντας το χρόνο με το να κοιτάμε το ρολόι μας..Το ρυθμό μας και άλλες τέτοιες βλακείες…Βγείτε έξω χαρείτε το και τέλος..Ψυχοθεραπεία είναι το τρέξιμο για μένα και τίποτε άλλο πια…