Για κάποιους τα 42.195 δεν είναι αρκετά.
Τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότεροι δρομείς αποφασίζουν να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους σε αγώνες υπεραποστάσεων, οι οποίοι πολλές φορές φτάνουν τα διπλάσια, τριπλάσια ή και ακόμη περισσότερα χιλιόμετρα από αυτά του μαραθωνίου.
Καθώς αυτό το ρεύμα, αν και ιδιαίτερα ανερχόμενο και δημοφιλές, είναι σχετικά πρόσφατο, γνωρίζουμε μάλλον λίγα όσον αφορά τις επιδράσεις που έχει στην υγεία μία τόσο απαιτητική δραστηριότητα.
Ο Eswar Krishnan, καθηγητής Ιατρικής στο Stanford University School of Medicine και ο Martin Hoffman, καθηγητής Φυσικής Ιατρικής και Αποκατάστασης στο UC-Davis (και έμπειρος ultrarunner ο ίδιος), ξεκίνησαν το 2011 μία διαχρονική μελέτη σχετικά με την υγεία των υπερμαραθονοδρόμων στις ΗΠΑ.
Περισσότεροι από 1.200 δρομείς συμπλήρωσαν ερωτηματολόγια σχετικά με τους αγώνες που συμμετείχαν, τις προπονητικές και διατροφικές συνήθειές τους, την γενική υγεία τους και τους τυχόν τραυματισμούς που συνδέονταν με το τρέξιμο. Η έρευνα στοχεύει στην παρακολούθηση των συμμετεχόντων επί μία εικοσαετία.
Μελετώντας τον αντίκτυπο ενός τόσο δύσκολου και εξαντλητικού αθλήματος στον ανθρώπινο οργανισμό, τα αποτελέσματα θα μπορούσαν να έχουν και ευρύτερη εφαρμοσιμότητα, πέρα από το συγκεκριμένο πεδίο.
Τα πρώτα ευρήματα της έρευνας έδειξαν ότι οι ultrarunners είναι υγιέστεροι από τον συνολικό πληθυσμό στις ΗΠΑ. Το 2013 οι συμμετέχοντες είχαν μόλις δύο ημέρες απουσίας, κατά μέσον όρο, από την εργασία τους, σε σχέση με τις τέσσερις ημέρες που καταγράφησαν για τον γενικό πληθυσμό της χώρας. Επίσης, το 64% των επισκέψεών τους σε ειδικούς υγείας αφορούσε τραυματισμούς προερχόμενους από το τρέξιμο και όχι περιπτώσεις από παθολογικά αίτια.
Το 75% του δείγματος ανέφερε ότι είχε έναν “δρομικό” τραυματισμό την προηγουμένη χρονιά, ενώ το 65% ότι είχε χάσει τουλάχιστον μία μέρα προπόνησης εξαιτίας αυτού. Κοιτώντας το προφίλ των τραυματισμένων και μη, δρομέων, βρέθηκε πως οι σχετικοί τραυματισμοί ήταν συχνότεροι στους νεότερους και λιγότερο έμπειρους αθλητές.
Όπως συμβαίνει και στους δρομείς μικροτέρων αποστάσεων άλλωστε, έτσι κι εδώ τα περισσότερα περιστατικά αφορούσαν τα γόνατα και τα κάτω άκρα. Περιέργως, μόλις το 3.7% των τραυματισμένων ανέφερε περιπτώσεις καταγμάτων κόπωσης (ρωγμώδη κατάγματα που συνήθως οφείλονται στην παρατεταμένη και επαναλαμβανόμενη καταπόνηση των οστών), ενώ το ποσοστό στους δρομείς που δεν τρέχουν υπεραποστάσεις, κυμαίνεται στο 10-16%, βάσει των ερευνών.
Παρ’ όλα αυτά, το 48% των περιπτώσεων όπου αναφέρθηκαν κατάγματα κόπωσης, ήταν στην περιοχή του άκρου ποδός, κάτι που πιθανώς οφείλεται στο τρέξιμο σε ανομοιόμορφες επιφάνειες (trail).
Στα περαιτέρω ευρήματα της έρευνας, εντυπωσιακή είναι η υψηλή συχνότητα περιπτώσεων άσθματος και αλλεργιών. Ενώ το συγκεκριμένο ποσοστό στον γενικό πληθυσμό των ΗΠΑ ανέρχεται στο 7-8%, το 11% των ultrarunners ανέφερε περιπτώσεις άσθματος και το 25%, αλλεργιών.
Οι ερευνητές πιστεύουν ότι οι αλλεργίες οφείλονται στην πολύωρη έκθεση των αθλητών έξω στην φύση, καθώς έρχονται σε συχνή επαφή με γύρη και άλλα αλλεργιογόνα. Το δε άσθμα, κατά πάσα πιθανότητα σχετίζεται με τις αλλεργίες αλλά θα μελετηθεί εκτενέστερα τα επόμενα χρόνια.
Το ερωτηματολόγιο περιελάμβανε και στατιστικά στοιχεία που αφορούσαν εισαγωγή σε νοσοκομείο μετά από αγώνες υπεραπόστασης.
Την προηγούμενη χρονιά, 5% των συμμετεχόντων είχε εισαχθεί, με περισσότερο από το 50% αυτών των περιστατικών να οφείλεται σε αφυδάτωση, διαταραχή ηλεκτρολυτών ή θερμοπληξία. Ενδιαφέρον προκαλεί το γεγονός πως οι περιπτώσεις υπονατριαιμίας αφορούσαν λιγότερο από το 20% των εισηχθέντων, ποσοστό ιδιαίτερα χαμηλό σε τέτοιους αγώνες, και δείχνει το επίπεδο γνώσης και πρόληψης από πλευράς αθλητών αλλά και διοργάνωσης.
Επίσης, ένα 20% εισήχθη με κάταγμα ή έξαρθρωση, προφανώς αποτέλεσμα κάποιας πτώσης.
Πέραν των στοιχείων που συλλέγονται και αφορούν την σωματική κατάσταση των δρομέων υπεραποστάσεων, τα επόμενα χρόνια οι ερευνητές σκοπεύουν να μελετήσουν και το ψυχολογικό τους προφίλ και να δουν τι είναι αυτό που τους παρακινεί σε ένα τόσο “ακραίο” επίπεδο άσκησης.
“Η κατανόηση αυτού του κινήτρου, θα ήταν ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο για να ενθαρρύνουμε ανθρώπους που δεν δραστηριοποιούνται, ώστε να ενταχθούν σε ένα, έστω και στοιχειώδες, πρόγραμμα άσκησης προς όφελος της υγείας τους”, σχολιάζει ο Hoffmann.
Πηγή:
Hoffman MD, Krishnan E (2014) Health and Exercise-Related Medical Issues among 1,212 Ultramarathon Runners: Baseline Findings from the Ultrarunners Longitudinal TRAcking (ULTRA) Study. PLoS ONE 9(1): e83867. https://doi.org/10.1371/journal.pone.0083867
big-blue
Μετά κ από αυτό δεν έχεις καμιά δικαιολογία!
(Πάρα πολύ ενδιαφέρουσα μελέτη!!!)
Nikos Pilikas
@big-blue Εννοείται, το συζητάς… ήδη σήμερα το πρώτο κομμάτι της προπόνησης, ήταν 1600άρι!!! Φορούσα και backpack υδροδοσίας.
(και λογικά θα δείξει ακόμη πιο ενδιαφέροντα ευρήματα στην εξέλιξή της)
tazi
Με ΗΟΚΑ να υποθεσω τα 1600αρια, ετσι Νικ; Ενδιαφερουσα μελετη, ειδικα το τι ειναι αυτο που παρακινει για μια τετοια δοκιμασια θα ηθελα πολυ να το μαθω. Ποσο μαλλον τι σε κραταει προκειμενου να προπονηθεις για κατι τετοιο, εδω 25+ εχεις και λες ωχ αμαν….
big-blue
Τα 1600αρια μετά από 45’easy?
Νικ εγκεφαλικά “τρέχεις” εκεί, δε έχει καμία σχέση με την προπόνηση που έχουμε στο μυαλό μας. Εξάλλου δεν υπαρχουν κ standards
aroulio
Ωραίο το άρθρο. Με ενδιαφέρον αναμένονται περισσότερα ευρήματα της έρευνας. Σημειώνεται πάντως ότι αναφέρεται στις Η.Π.Α. όπου αρκετά μεγάλος αριθμός των ultra συνηθίζεται να είναι σε χώμα ή trail, κι άρα δυσκολότερα και πιο επικίνδυνα σε γενικές γραμμές σε σχέση με την Ελλάδα. Ενα δευτερο σημείο αφορά τη φραση “ακραίο επίπεδο άσκησης”. Σίγουρα οι υπεραποστάσεις απαιτούν περισσότερες ώρες προπόνησης από ένα μέσο ή “χαλαρό” μαραθωνοδρόμο, αλλά αυτό επιτυγχανεται κυρίως μέσω του long run. Τέλος, οι κάπως πιο περπατημένοι υπερμαραθωνοδρόμοι, εχοντας ξεπεράσει την αρχική ανασφάλεια, μπορούν να υποστηρίζουν -τουλαχιστον με στοχο τον απλο τερματισμο- αγωνες μεγάλων αποστασεων, εκτελωντας σχεδόν φυσιολογικούς προπονητικούς όγκους.
Π.χ. προσφατα μιλαγα με φιλο που μεσα στο 2017 έχει κανει 50αρι, 70αρι, 80αρι και 100αρι (300κμ συνολικα). Ισχυριστηκε οτι στα τελη Ιουλίου συμπλήρωσε τα 700km και πιστευε οτι για πρώτη του φορά θα ξεπερναγε τα 1000 km σε μια χρονια!!
Nikos Pilikas
@aroulio Σωστές παρατηρήσεις, Άρη.
Αυτό που λες περί χώματος, αιτιολογεί και το μικρό ποσοστό stress fractures, μιας και η καταπόνηση στο μαλακό έδαφος είναι σαφώς λιγότερη σε σχέση με την άσφαλτο.
dpkouk
καλησπερα σε ολους…νικο μια ενδιαφερουσα παραμετρος στην ολη ερευνα θα ηταν το ψυχολογικο καψιμο, ενας υπουλος ‘τραυματισμος’ στις υπεραποστασεις (κι οχι μονο…) και μεθοδοι να τον ξεπερασεις…συνεχιστε ετσι παιδες..
Vlod
@dpkouk πες πως ήδη στο έχω ετοιμάσει το αρθράκι! Hugs and kisses από μια παλιά αγάπη!
Nikos Pilikas
@dpkouk Καλώς τον Μητσάρα! 🙂
Σωστό αυτό που επισημαίνεις, πολύ σωστό…
Το θέμα είναι πως γι’ αυτή την παράμετρο, ο πλέον αρμόδιος και κατάλληλος να μιλήσει είναι ο ίδιος ο δρομέας, νομίζω.
Ποιες έρευνες και ποιοι επιστήμονες…
(Αν δεν το κατάλαβες, πάσα σου έδωσα! 😀 )
dpkouk
@ioannis_vlontakis τρεεεεελο μου αγορι μου λειψες…περιμενωωωωωω
εγω πχ καηκα περσι ψυχολογικα κ κατεβασα ταχυτητες νικο…οταν παψεις να γουσταρεις και γινεται πειθαναγκασμος, καλο ειναι να αποσυρεσαι και η ψυχουλα σου θα σου πει αν και ποτε θα ξαναγυρισεις…αυτο με μια κουβεντα…ειμαι σε φαση επιστροφης στη λογικη ενος ερωτευμενου που κανει επανεκκινηση θελοντας να θυμηθει τον πρωτο καιρο ενος δυνατου παλιου ερωτα…