Μεγαλώνοντας σε φάρμα, έπρεπε να τρέχει 10 χιλιόμετρα για το σχολείο κάθε πρωί και άλλα τόσα επιστρέφοντας κάθε βράδυ. Αυτό συνετέλεσε και στη χαρακτηριστική στάση που έχει όταν τρέχει, με το αριστερό του χέρι λυγισμένο, σα να κρατά τα σχολικά του βιβλία.
Ο Γκεμπρεσελασιέ έτυχε διεθνούς αναγνώρισης το 1992, όταν κέρδισε χρυσά μετάλλια στους αγώνες των 5,000 και 10,000 μέτρων στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα Νέων 1992 στη Σεούλ και αργυρό μετάλλιο στον αγώνα Νέων του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος ανώμαλου δρόμου.
Την επόμενη χρονιά, το 1993, ο Γκεμπρεσελασιέ κέρδισε το πρώτο από τα τέσσερα συνεχόμενα παγκόσμια πρωταθλήματα στα 10.000 μέτρα τις χρονιές 1993, 1995, 1997 και 1999. Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1993, συμμετείχε επίσης στον αγώνα των 5.000 μέτρων όπου τερμάτισε δεύτερος, πολύ κοντά στον νικητή Ισμαήλ Κιρουί από την Κένυα. Το 1994 τερμάτισε τρίτος στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ανώμαλου Δρόμου της IAAF. Αργότερα την ίδια χρονιά, έθεσε το πρώτο παγκόσμιο ρεκόρ του, τρέχοντας τα 5.000 μέτρα σε 12:56.96, σπάζοντας το ρεκόρ του Σαϊντ Αουίτα κατά 2 δευτερόλεπτα.
Το 1995, ο Γκεμπρεσελασιέ έτρεξε τα 10.000 μέτρα σε 26:43.53 στο Χένγκελο της Ολλανδίας, κατεβάζοντας το παγκόσμιο ρεκόρ κατά εννέα ολόκληρα δευτερόλεπτα. Το ίδιο καλοκαίρι στη Ζυρίχη της Ελβετίας, έκανε παγκόσμιο ρεκόρ με 12:44.39 στα 5.000 μέτρα, σχεδόν 11 δευτερόλεπτα κάτω από το 12:55.30 (προηγούμενο ρεκόρ του Moses Kiptanui από την Κένυα, νωρίτερα την ίδια χρονιά). Αυτό το παγκόσμιο ρεκόρ ψηφίστηκε ως “Επίδοση της Χρονιάς” για το 1995 από το περιοδικό Track & Field News.
Στην ίδια διοργάνωση της Ζυρίχης το 1996, ένας εξαντλημένος Γκεμπρεσελασιέ, υποφέροντας από φουσκάλες που απέκτησε στο σκληρό ταρτάν του στίβου της Ατλάντα (όπου κέρδισε το χρυσό στα 10.000 μέτρα), δεν μπόρεσε να απαντήσει στο γρήγορο 400άρι του Ντάνιελ Κόμεν (58 δευτ.) στους 5 εναπομείναντες γύρους. Σε εκείνο τον αγώνα, ο Κόμεν κέρδισε, αποτυγχάνοντας οριακά να καταρρίψει το ρεκόρ του Γκεμπρεσελασιέ, με 12:45.09.
Το 1997, ο Γκεμπρεσελασιέ “εκδικήθηκε” τον Κόμεν στην ίδια διοργάνωση. Μετά το τρίτο χρυσό στο παγκόσμιο πρωτάθλημα των 10.000 μέτρων, νίκησε τον Κόμεν στη Ζυρίχη, στις 13 Αυγούστου 1997, καλύπτοντας τα τελευταία 200 μέτρα σε 26.8 δευτερόλεπτα, σπάζοντας το ρεκόρ του των 5.000 μέτρων με 12:41.86.
Το άνοιγμα που κάνει 300μ πριν το τέλος, είναι ασύλληπτο!
Ο Κόμεν, μόλις 9 μέρες αργότερα, έσπασε το ρεκόρ του Γκεμπρεσελασιέ στο Βέλγιο με επίδοση 12:39.74.
Την επόμενη χρονιά, το 1998, ο Γκεμπρεσελασιέ κατέβασε τα ρεκόρ για τα 2.000 και 3.000 μέτρα στον κλειστό στίβο, ενώ κατάφερε να ανακτήσει και τα δύο παγκόσμια ρεκόρ του ανοικτού στίβου στα 5.000 και 10.000 μέτρα.
Έχοντας νικήσει σε όλους τους αγώνες της σειράς Golden League εκείνο το καλοκαίρι, κέρδισε μερίδιο του συνολικού ποσού των Golden League. Τον Ιούνιο του 1998, στο Χένγκελο της Ολλανδίας, ο Γκεμπρεσελασιέ κατέρριψε το παγκόσμιο ρεκόρ του Πολ Τέργκατ (26:27.85) στα 10.000 μέτρα των αντρών με χρόνο 26:22.75, με ακριβώς ίσους ενδιάμεσους χρόνους στα 5.000 μέτρα, 13:11/13:11!
Μόλις 13 μέρες αργότερα, ο Γκεμπρεσελασιέ έθεσε σαν στόχο το ρεκόρ που πέτυχε ο Κόμεν στο Χελσίνκι της Φινλανδίας στα 5.000 μέτρα. Ο Κροάτης “λαγός” Μπράνκο Ζόρκο ξεκίνησε με σχετικά αργό ρυθμό, περνώντας σε 2:33.91 το πρώτο χιλιόμετρο και βγήκε εκτός κούρσας μετά το πρώτο μίλι. Οι Μίλον Βόλντε και Ασέφα Μεζγέμπου οδήγησαν τον Γκεμπρεσελασιέ με ρυθμό 5:05.62 τα 2.000 μέτρα. Δεν μπορούσαν όμως να διατηρήσουν τον ρυθμό και ο Γκεμπρεσελασιέ, μόλις έξι γύρους μετά την εκκίνηση, συνεχίζει μόνος του τη δύσκολη προσπάθεια. Έχοντας περάσει τα 3.000 μέτρα σε 7:38.93, ακόμα και οι Βρετανοί σχολιαστές θεωρούσαν την προσπάθεια για την κατάρριψη του ρεκόρ καταδικασμένη. Τέσσερις γύρους πριν τον τερματισμό (8:40.00), ο Γκεμπρεσελασιέ έπρεπε να καλύψει τα τελευταία 1.600 μέτρα σε λιγότερο από 4 λεπτά για να σπάσει το ρεκόρ. Έναν γύρο πριν τον τερματισμό και υποφέροντας, ο Γκεμπρεσελασιέ “απογειώθηκε”, καλύπτοντας το τελευταίο 400άρι σε 56.77 δευτερόλεπτα και τα τελευταία 1.600 μέτρα σε 3:59.36, για να σημειώσει νέο παγκόσμιο ρεκόρ με 12:39.36.
Το 1999, κέρδισε στα 1.500/3.000 μέτρα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου, διατήρησε τον τίτλο του στα 10.000 μέτρα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ανοικτού Στίβου και παρέμεινε ανίκητος σε όλους τους αγώνες στους οποίους συμμετείχε.
Το 2000, ο Γκεμπρεσελασιέ κέρδισε και πάλι σε όλους τους αγώνες όπου συμμετείχε, μένοντας πρώτος στην παγκόσμια κατάταξη των 5.000 και 10.000 μέτρων. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϋ το 2000, ήταν ο τρίτος αθλητής στην ιστορία που διατήρησε τον ολυμπιακό τίτλο του στα 10.000 μέτρα (μετά τον Εμίλ Ζάτοπεκ και Λάσσε Βιρέν). Η οριακή ολυμπιακή νίκη επί του Κενυάτη Πολ Τέργκατ κρίθηκε στο νήμα, όπου το εκπληκτικά γρήγορο τελικό 200άρι του Τέργκατ στα 26.3 δευτερόλεπτα, δεν ήταν αρκετό για να ξεπεράσει αυτό του Γκεμπρεσελασιέ στα 25.4, που νίκησε για μόλις 0.09 δευτερόλεπτα, ένα περιθώριο ακόμα μικρότερο και από το αντίστοιχο του αγώνα των 100 μέτρων.
Το 2001, ο Γκεμπρεσελασιέ κέρδισε τον Παγκόσμιο Ημιμαραθώνιο της IAAF και το χάλκινο μετάλλιο στα 10.000 μέτρα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Αθλητισμού του 2001.
Το 2003, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Παρίσι, ο Γκεμπρεσελασιέ συμμετείχε σε έναν από τους πιό συναρπαστικούς αγώνες 10.000 μέτρων της ιστορίας, κερδίζοντας αργυρό μετάλλιο, πίσω από τον συμπατριώτη και προστατευόμενό του Κενενίσα Μπεκέλε. Το τελευταίο μισό του αγώνα, συμπληρώθηκε στο εκπληκτικό 12:57.24 (12:57.2 για τον Μπεκέλε και 12:58.8 για τον Γκεμπρεσελασιέ). Σύμφωνα με την IAAF, “αυτός ο ενδιάμεσος χρόνος, δεν ήταν μόνο το γρηγορότερο τελευταίο 5άρι σε έναν αγώνα 10.000 μέτρων σε παγκόσμιο πρωτάθλημα, (το προηγούμενο ρεκόρ ήταν 13:12.12, στην Ατλάντα), αλλά και το γρηγορότερο 5άρι σε αγώνα 5.000 μέτρων παγκοσμίως, ξεπερνώντας το 12:58.13 του Σαλάχ Χισού που σημειώθηκε το 1999, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Σεβίλλης.”
Αυτό το σχόλιο παρέμεινε εν ισχύι για μόλις μια εβδομάδα, μέχρι το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα όπου όλοι οι αθλητές των μεταλλίων στα 5.000 μέτρα, συμπεριλαμβανομένου και του Μπεκέλε, έτρεξαν γρηγορότερα από τον ενδιάμεσο χρόνο του αγώνα των 10.000 μέτρων του Παρισιού. Η διαφορά του ενδιάμεσου χρόνου (12:57.24) και του αγώνα των 5.000 μέτρων (12:39.36) ήταν 17.98 δευτερόλεπτα, που αποτελεί ρεκόρ. Το προηγούμενο ρεκόρ είχε σημειωθεί στους Ολυμπιακούς του 1976.
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004, ο Γκεμπρεσελασιέ επιχείρησε να γίνει ο πρώτος αθλητής της ιστορίας με 3 συνεχόμενα χρυσά μετάλλια στα 10.000 μέτρα. Ωστόσο δεν τα κατάφερε, τερματίζοντας πέμπτος σε έναν αγώνα που κέρδισε ο συμπατριώτης του Κενενίσα Μπεκέλε, ο οποίος προηγουμένως είχε καταρρίψει και τα δύο παγκόσμια ρεκόρ του Γκεμπρεσελασιέ στα 5.000 και 10.000 μέτρα. Λίγο πριν τους Ολυμπιακούς αγώνες, ο Γκεμπρεσελασιέ έχασε τρεις εβδομάδες προπόνησης, λόγω τραυματισμού στον Αχίλλειο τένοντα. Ο τραυματισμός ήταν τόσο σοβαρός που ύπο άλλες συνθήκες δεν θα είχε αγωνιστεί, αλλά δέχθηκε ισχυρές πιέσεις από τους συμπατριώτες του και τελικά συμμετείχε. Πιθανότατα, αυτή η έλλειψη προπόνησης να του κόστισε το μετάλλιο.
Μετά την Ολυμπιάδα του 2004, ο Γκεμπρεσελασιέ άφησε τον στίβο και αφοσιώθηκε στους αγώνες δρόμου και τον μαραθώνιο.
Οι μαραθώνιοι στους οποίους έχει συμμετάσχει συμπεριλαμβάνουν, Λονδίνο 2002, Άμστερνταμ 2005 (1η θέση), Λονδίνο 2006, Βερολίνο 2006 (1η θέση), Φουκουόκα 2006 (1η θέση), Λονδίνο 2007, Βερολίνο 2007 (1η θέση και Παγκόσμιο ρεκόρ), Ντουμπάι 2008 (1η θέση), Βερολίνο 2008 (1η θέση και Παγκόσμιο ρεκόρ) και Ντουμπάι 2009 (1η θέση).
Το 2002, ο Γκεμπρεσελασιέ έκανε το ντεμπούτο του στον μαραθώνιο, στον αγώνα του Λονδίνου. Ξεκίνησε σε πολύ γρήγορο ρυθμό, μέσα στα όρια για παγκόσμιο ρεκόρ, αλλά δεν μπόρεσε να τον διατηρήσει. Τελικά, ο τότε κάτοχος του παγκοσμίου ρεκόρ Khalid Khannouchi και ο Πολ Τέργκατ τον προσπέρασαν, με τον πρώτο να σπάει το δικό του παγκόσμιο ρεκόρ και τον Γκεμπρεσελασιέ να τερματίζει τρίτος.
Το 2005, ο Γκεμπρεσελασιέ παρέμεινε ανίκητος σε όλους τους αγώνες δρόμου που συμμετείχε. Σημείωσε ρεκόρ στα 10 χλμ στο Μάντσεστερ (27:25), νίκη στον Μαραθώνιο του Άμστερνταμ με καλύτερη παγκόσμια επίδοση για το 2005 (2:06.20) και νέο παγκόσμιο ρεκόρ για τα 10 μίλια στον αγώνα του Τίλμπουργκ στην Ολλανδία (44:24). (Ο ανεπίσημος ενδιάμεσος χρόνος του στα 15 χλμ ήταν 41:22, κατά 7 δευτερόλεπτα ταχύτερος από την επίσημη παγκόσμια επίδοση).
Ο Γκεμπρεσελασιέ, ξεκίνησε το 2006 θετικά, καταρρίπτοντας στις 15 Ιανουαρίου το παγκόσμιο ρεκόρ του ημιμαραθωνίου κατά 21 ολόκληρα δευτερόλεπτα, σημειώνοντας χρόνο 58:55. Ήταν και το πρώτο ρεκόρ που κατέρριψε επί αμερικανικού εδάφους, τρέχοντας τον ημιμαραθώνιο στον Rock n Roll Marathon της Αριζόνα. Στον ίδιο αγώνα κατέρριψε επίσης το ρεκόρ των 20 χλμ που κατείχε ο Πολ Τέργκατ (Ο Γκεμπρεσελασιέ συμπλήρωσε τα 20 χλμ σε 55:48). Και τα δύο ρεκόρ κρατούσαν από το 1998. Το 2006 ήταν και η χρονιά που διέλυσε το παγκόσμιο ρεκόρ των 25 χλμ, αν και με τρόπο μη πιστοποιημένο από την IAAF, με χρόνο 1:11.37, δηλαδή κατά 68 ολόκληρα δευτερόλεπτα. Ο Γκεμπρεσελασιέ και 6 άλλοι δρομείς, έτρεξαν 5 χλμ και πέρασαν απευθείας την γραμμή εκκίνησης του αγώνα 20 χλμ στο Άλφεν Ααν Ντεν Ριν της Ολλανδίας.
Στις 23 Απριλίου, 2006, τερμάτισε ένατος στον Μαραθώνιο του Λονδίνου με χρόνο 2:09.05 (την κούρσα κέρδισε ο Κενυάτης Φήλιξ Λίμο, με χρόνο 2:06.39). Ο Γκεμπρεσελασιέ αναφέρθηκε σε αυτή την ένατη θέση ως τη “χειρότερη κούρσα της καριέρας μου”. Επέστρεψε όμως στις 24 Σεπτεμβρίου με νίκη στον Μαραθώνιο του Βερολίνου και την καλύτερη επίδοση της χρονιάς, 2:05.56, επιτυγχάνοντας έτσι να γίνει μόλις ο πέμπτος αθλητής στην ιστορία που έτρεξε μαραθώνιο κάτω από 2:06. Ακολούθησε νίκη στον Μαραθώνιο της Φουκουόκα στην Ιαπωνία, με χρόνο 2:06.52.
Στο Λονδίνο, στις 22 Απριλίου 2007, ο Γκεμπρεσελασιέ προκάλεσε τον νικητή του 2006, Φήλιξ Λίμο, τον νικητή του 2005 Μάρτιν Λελ, τον χρυσό ολυμπιονίκη της Αθήνας, Στέφανο Μπαλντίνι, τον νικητή του μαραθωνίου της Νέας Υόρκης το 2006 Μάριλσον Γκόμεζ Ντος Σάντος και τον τότε κάτοχο του παγκοσμίου ρεκόρ Πολ Τέργκατ σε έναν αγώνα που οι διοργανωτές ανέμεναν συναρπαστικό. Ο Γκεμπρεσελασιέ όμως αναγκάστηκε να εγκαταλείψει μετά το 29ο χιλιόμετρο, υποφέροντας από πόνο στο πλευρό και αδυναμία αναπνοής, συμπτώματα που τελικά οφείλονταν σε αλλεργική αντίδραση στην γύρη που υπήρχε στην ατμόσφαιρα. Νικητής σε εκείνον τον αγώνα αναδείχτηκε ο Μάρτιν Λελ, όπως και το 2005.
Έναν μήνα αργότερα, έκανε μια αναπάντεχη επιστροφή στον στίβο, η πρώτη από δύο κούρσες εντός σταδίου εκείνο το καλοκαίρι. Στην πρώτη, σε έναν εξαιρετικά ανταγωνιστικό αγώνα 10.000 μέτρων στο Χένγκελο της Ολλανδίας, τερμάτισε πέμπτος με χρόνο 26:52.81. Στις 27 Ιουνίου 2007, ο Γκεμπρεσελασιέ “επιτέθηκε” στο παγκόσμιο ρεκόρ διανυθείσας απόστασης σε μία ώρα, στην Οστράβα της Τσέχικης Δημοκρατίας. Η απόπειρα αυτή ήταν επιτυχημένη, αφού ο Γκεμπρεσελασιέ κατάφερε να διανύσει 21.285 μέτρα (13 μίλια 397 γυάρδες), καταρρίπτοντας το προηγούμενο ρεκόρ των 21.101 μέτρων του Μεξικανού Αρτούρο Μπάριος στην Λα Φλες της Γαλλίας, στις 30 Μαρτίου 1991. Επιπλέον, ο Γκεμπρεσελασιέ διένυσε 50 γύρους (20.000 μ) σε 56:25.98, σημειώνοντας άλλο ένα ρεκόρ (το προηγούμενο ήταν επίσης από τον Μπάριος από το 1991 με 56:55.6). Αυτά τα δύο ρεκόρ αποτέλεσαν τα 23ο και 24ο παγκόσμια ρεκόρ που κατέρριψε ο Αιθίοπας.
Ο Γκεμπρεσελασιέ, έκανε το ντεμπούτο του στην Νέα Υόρκη, κερδίζοντας στον Ημιμαραθώνιο στις 5 Αυγούστου 2007, με χρόνο 59:24, καταρρίπτοντας το προηγούμενο ρεκόρ διαδρομής για 2 λεπτά. Με την νίκη του στον Ημιμαραθώνιο της Λισσαβόνας (59:15), τον Μάρτιο του 2008, πέτυχε ένα τέλειο ρεκόρ 9–0 σε συμμετοχές του σε ημιμαραθωνίους. Ο πρώτος ημιμαραθώνιος που έχασε ήταν στις 14 Μαρτίου 2009 στη Χάγη, όπου νικήθηκε από τον Σάμυ Κιτβάρα με χρόνο 59:47 (ο Γκεμπρεσελασιε έκανε 59:50).
Στις 30 Σεπτεμβρίου, 2007, ο Γκεμπρεσελασιέ κέρδισε τον Μαραθώνιο του Βερολίνου με 2:04.26, θέτοντας νέο παγκόσμιο ρεκόρ, βελτιωμένο κατά 29 δευτερόλεπτα από το προηγούμενο του Πολ Τέργκατ που είχε επιτευχθεί στην ίδια διαδρομή το 2003.
Η νίκη του αυτή έδωσε επιπλέον έναυσμα για τους εορτασμούς της Αιθιοπικής Χιλιετίας (μοναδική στο Ημερολόγιο της χώρας) που είχαν ξεκινήσει από τις 12 Σεπτεμβρίου 2007.
Πριν από τον Μαραθώνιο του Ντουμπάι το 2008, ο μάνατζερ του Γκεμπρεσελασιέ δήλωσε ότι ο αθλητής ήταν ικανός να πετύχει χρόνο κάτω από το 2:04, για ένα νέο παγκόσμιο ρεκόρ. Ο ίδιος ο Γκεμπρεσελασιέ δήλωσε ότι, ενώ μια επίδοση κάτω από το 2:04 ήταν εφικτή, οι συνθήκες θα πρέπει να ήταν ιδανικές για να επιτευχθεί. Η κούρσα διεξήχθη στις 18 Ιανουαρίου 2008, την οποία κέρδισε ο Γκεμπρεσελασιέ με χρόνο 2:04.53, επιτυγχάνοντας τον δεύτερο καλύτερο χρόνο μαραθωνίου στην ιστορία. Ο αρχικός ρυθμός του αγώνα ήταν πολύ γρήγορος, ο Γκεμπρεσελασιέ δεν μπόρεσε να τον διατηρήσει στην συνέχεια και έτσι πέτυχε έναν χρόνο κατά 27 δευτερόλεπτα υποδεέστερο από το δικό του παγκόσμιο ρεκόρ.
Στους αγώνες του Χένγκελο στις 24 Μαϊου 2008, ο Γκεμπρεσελασιέ έτρεξε τον αγώνα των 10.000 μέτρων σε 26:51.20, τερματίζοντας οριακά δεύτερος, πίσω από τον συμπατριώτη του Σιλέσι Σιχίνε (26:50.53). Με αυτή του την επίδοση και μαζί με τις αντίστοιχες των 2003, 2004 και 2007, ο Γκεμπρεσελασιέ είναι ο μόνος αθλητής ηλικίας άνω των 30 ετών που έχει καταφέρει να σπάσει το φράγμα των 27 λεπτών στα 10.000 μέτρα. Μάλιστα, οι 9 επιδόσεις του κάτω των 27 λεπτών είναι περισσότερες από τις αντίστοιχες οποιουδήποτε αθλητή, ανεξαρτήτως ηλικίας.
Εξαιτίας της ατμοσφαιρικής μόλυνσης του ουρανού του Πεκίνου, ο Γκεμπρεσελασιέ αποφάσισε να μην συμμετάσχει στον μαραθώνιο της Ολυμπιάδας του Πεκίνου το 2008. Υποφέροντας από άσθμα, δήλωσε ότι μπορεί να είναι βλαβερό για την υγεία του αν αγωνιστεί υπό αυτές τις συνθήκες. Αργότερα όμως, είπε ότι μετάνιωσε για αυτή την απόφασή του, καθώς η ατμόσφαιρα ήταν πιό καθαρή από το αναμενόμενο.
Συμμετείχε όμως στον αγώνα στίβου των 10.000 μέτρων, όπου τερμάτισε έκτος με χρόνο 27:06.68. Ο συμπατριώτης του και κάτοχος του παγκόσμιου ρεκόρ στα 10.000 μέτρα, Κενενίσα Μπεκέλε, ήταν ο νικητής.
Τον επόμενο μήνα, στις 28 Σεμπτεμβρίου 2008, υπερασπίστηκε τον τίτλο του στον μαραθώνιο του Βερολίνου, επιτυγχάνοντας χρόνο 2:03.59, καταρρίπτοντας το δικό του παγκόσμιο ρεκόρ κατά 27 δευτερόλεπτα. Αυτή ήταν και η πρώτη φορά που σημειώθηκε χρόνος κάτω από το 2:04 σε μαραθώνιο.
Ο Γκεμπρεσελασιέ κέρδισε τον μαραθώνιο του Ντουμπάι στις 16 Ιανουαρίου 2009, αλλά δεν κατάφερε να καταρρίψει το δικό του παγκόσμιο ρεκόρ που είχε πετύχει 4 μήνες νωρίτερα. Τερμάτισε σε χρόνο 2:05.29.
Τον Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς, κέρδισε τον Μαραθώνιο του Βερολίνου για την τέταρτη συνεχόμενη χρονιά. Επιχείρησε εκ νέου να καταρρίψει το παγκόσμιο ρεκόρ, αλλά παρά τον γρήγορο αρχικό ρυθμό, οι ζεστές συνθήκες δεν του επέτρεψαν χρόνο κάτω από 2:06:08, δύο λεπτά αργότερο από την καλύτερη επίδοσή του. Ωστόσο πέρασε τα 30 χιλιόμετρα σε 1:27:49, θέτοντας νέο παγκόσμιο ρεκόρ στα 30χλμ δρόμου.
Το 2010, στον Μαραθώνιο του Ντουμπάι, επιχείρησε για τρίτη συνεχόμενη χρονιά να καταρρίψει το παγκόσμιο ρεκόρ. Παρά το ότι κέρδισε τον αγώνα με 2:06:09, το ρεκόρ άντεξε.
Εν τούτοις, σε μια δύσκολη για αυτόν εποχή και στιγμή, ανακοίνωσε στις 7 Νοεμβρίου 2010 την αποχώρησή του από την ενεργό δράση, εξαιτίας ενός τραυματισμού μετά τον Μαραθώνιο της Νέας Υόρκης. Μερικές μέρες αργότερα όμως, ανακοίνωσε μέσω Twitter ότι εξέταζε την αναθεώρηση αυτής της απόφασης και ότι επιθυμούσε να συμμετάσχει στον Μαραθώνιο των ΟΑ του 2012 στο Λονδίνο.
Η επόμενη συμμετοχή στον μαραθώνιο της Φουκουόκα, τον βρίσκει πάλι να εγκαταλείπει στο 32ο χλμ.
Στις 14 Απριλίου 2013, κερδίζει τον ημιμαραθώνιο της Βιέννης με χρόνο 01:01.14. Τον Σεπτέμβριο κάνει το πρώτο παγκόσμιο ρεκόρ του στην κατηγορία άνω των 40, με χρόνο 46:59 για τα 10 μίλια στην Ελβετία, στις 15 Σεπτεμβρίου 2013.
Τελευταία μεγάλη του στιγμή, η 3η θέση στο 2013 BUPA Great North Run, 32 δευτερόλεπτα πίσω από τον νικητή Κενενίσα Μπεκέλε και 31 δευτερόλεπτα πίσω από τον ολυμπιονίκη και παγκόσμιο πρωταθλητή Mo Farah. Πρόκειται για έναν από τους συναρπαστικότερους αγώνες που έχουμε δει:
Ο Γκεμπρεσελασιέ είναι παντρεμένος από το 1996 με την Alem κι έχει τέσσερα παιδιά. Στην Αιθιοπία απολαμβάνει καθεστώς ήρωα και είναι συνεχώς στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Πάντοτε χαμηλών τόνων, ακολουθείται από παιδιά και πλήθος κόσμου σε κάθε του μετακίνηση από το σπίτι στο γραφείο, την οποία κάνει μάλιστα με την καλοδιατηρημένη Mercedes που είχε κερδίσει με τον πρώτο του παγκόσμιο τίτλο το 1993 στη Στουτγκάρδη!
Όσο για το πού κατατάσσει τον εαυτό του στους δρομείς μεγάλων αποστάσεων όλων των εποχών;
«Ίσως και να είμαι στο νούμερο 10», λέει με σεμνότητα, παρά την 25χρονη ηγεμονική καριέρα του! Δεν παραλείπει βέβαια να προσθέσει: «Αφήστε να αποφασίσουν άλλοι για την κατάταξή μου».
Εσείς τι λέτε;
Πηγές:
Kalogeridis
Εξαιρετικό αφιέρωμα Νίκο! Λατρεμένος!
notaSOL
!Συγχαρητήρια για την παρουσίαση!
Νομίζω ότι κάπου στο πρώτο βίντεο που παραθέτεται, το λέει ο ίδιος ο Gebrselassie, ότι θεωρεί σαν τις 2 μεγαλύτερες του επιτυχίες του, το χρυσό στα 10000 στο Παγκόσμιο της Στουτγάρδης το 1993 -ενάντια στον Tanui, που χάνει το παπούτσι του! https://www.youtube.com/watch?v=5MCOIDdxPO4- και φυσικά το χρυσό στο Συδνευ το 2000.
Κάπου, μπορεί και στο παραπάνω βίντεο, λέει για αυτή τη νίκη: ” Ακόμα και σήμερα ξαναβλέποντας αυτόν τον αγώνα, τον παρακολουθώ με την ίδια αγωνία που τον έτρεξα και λέω από μέσα μου : ‘τι θα γίνει; άραγε θα νικήσω;΄ ”
Αυτό που μάλλον δεν είναι ευρέως γνωστό είναι ότι ο Gebrselassie, αγωνίστηκε σε αυτή τη μεγάλη στιγμή της καριέρας του -και του αθλητισμού- τραυματίας.
΄Ηδη, από τις αρχές του 2000 λόγω των ενοχλήσεων που είχε, ο Jos Hermens εμπιστευτικά τον είχε οδηγήσει σε έναν ολλανδό ειδικό που τους είχε ενημερώσει ότι ο δεξιός αχίλλειος είχε αδυνατήσει επικίνδυνα και είχε συστήσει χειρουργείο. (…έχουν κάψει κόσμο και κοσμάκη τα spikes!)
Μαυτά και μαυτά , φτάνουμε στις 11 Αυγούστου , στο Golden League της Ζυρίχης που ενώ ο σκηνοθέτης ασχολείται με τον σφαιροβόλο Νέλσον, ο Χαιλέ δίνει άλλη μια μοναδική παράσταση στα 5000 με άλλη μια νίκη σε 12.57.95. Στο τερματισμό όμως ένιωσε μεγάλο πόνο στον αχίλλειο…κατάλαβε αμέσως τη ζημιά που είχε γίνει, δεν το έδειξε, χαμογέλασε και περπάτησε γύρω γύρω στο στάδιο χαιρετώντας τον κόσμο. Κανείς δεν προβληματίστηκε (ή παρατήρησε το γιατί) που περπάταγε και δεν έτρεχε! Βγήκε τελευταίος από το στάδιο… και έφυγε υποβασταζόμενος εκείνη τη νύχτα από τη Ζυρἰχη, με το μυστικό του καλά φυλαγμένο.
Το πρόβλημα χειροτέρεψε.. με δυσκολία μπορούσε να προπονηθεί και ούτε λόγος για προπονήσεις ταχύτητας σε οποιοδήποτε έδαφος ..αλλά κι αυτό έμεινε μυστικό.
Οι Κενυάτες και ο Τergat , από την άλλη προπονούνταν σκληρά και αυτός ο τελικός των 10000 στο Σίδνευ είχε αποκτήσει πολύ μεγάλη σημασία για αυτούς.
Οδηγός τους, υπήρξε o αγώνας στην Ατλάντα το 1996, ένας δραματικός αγώνας τακτικής.
Εκεί το πρώτο μισό έγινε σε 13.55.22, ο Paul Koech και ο Machuka οδήγησαν μετά για τα επόμενα 3K, με 2:42/km για να βγει μπροστά ο Tergat κάνοντας ένα 200αρι σε 29″ και με 2Km ακόμα να μένουν. Ο μόνος που ακολούθησε ήταν ο Gebrselassie. Ο Tergat έκανε το επόμενο χλμ σε 2:33.9, με τον Gebrselassie πίσω του. ΄Υστερα ο Gebrselassie βγήκε μπροστά και στο καμπανάκι έκανε τα 200m σε 28.4 και τον τελευταίο γύρο κάτω από 60,με το τελευταίο χλμ σε 2:31.46.
Το 2ο μισό έγινε σε 13:11.6, ένας χρόνος που ως τότε μόνο 3 φορές είχε γίνει καλύτερος σε αγώνα 5,000m σε Ολυμπιακούς.
https://www.youtube.com/watch?v=4i4obPvqBN8
.
Στα 2 επόμενα Παγκόσμια ( Αθήνα και Σεβίλλη ) το σκηνικό ήταν το ίδιο. ( Χρυσό ο χαιλέ , Ασημένιο Ο Τέργκατ) .Σε αυτούς τους αγώνες ο Χαιλέ είχε ανοίξει για το τελικό του σπριντ νωρίς ( Στην Αθήνα στο 500αρι), αλλά ο Τέργκατ είχε κλείσει τους αγώνες τρέχοντας αν όχι καλύτερους, το ίδιο καλούς τελευταίους γύρους.
Αυτό δημιούργησε στους Κενυάτες την ψευδαίσθηση, ότι το σχέδιο που έπρεπε να ακολουθήσουν ήταν να μείνουν όσο πιο κοντά στον χαιλέ, όσο το δυνατόν πιο κοντά στο καμπανάκι.
Είχαν την πεποιθηση , κοιτώντας και τους χρόνους που είχε ο Τέργκατ σε αυτον τον αγώνα της Ατλάντα, ο οποίος στο τέλος είχε την δύναμη να επιταχύνει, ότι αυτό που χρειάζοταν ήταν να δουλέψουν το finish …. έτσι και έκαναν και η προπόνηση του Τέργκατ επικεντρώθηκε σε αυτό , κατέβηκε και σε 2 πεντάρια , κάνοντας εύκολα χρόνους κάτω από 13 κι έτσι μην γνωρίζοντας την πραγματική κατάσταση του Gebrselassie ακολούθησαν την ίδια τακτική.
Από την άλλη ο Gebrselassie κι ενώ ο προπονητής του, ο Dr. Wolde Meskel Kostre βεβαίωνε πως όλα πήγαιναν καλά και πως λυπόταν που o Salah Hissou ( χρυσό στο Παγόσμιο του 1999 στα 5000, χάλκινο στα 10000 στην Ατλάντα, παγκόσμιο ρεκόρ με 26.38.08 το 1996) δεν θα ήταν παρών λόγω τραυματισμού (που αν τελικά ήταν, ίσωςαυτός ήταν ο τελικός νικητής έτσι που πήγε η κούρσα!), χάνοντας ένα μήνα προπόνησης αποφάσισε να γίνει ρεαλιστής .
Πλησίασε τον Υπουργό-Επίτροπο Αθλητισμού (Commisioner of Sports ) και του ανακοίνωσε οτι δεν θα πήγαινε στο Συδνευ!
Ο επίτροπος τον έπεισε να περιμένει και χαρακτηριστικά του είπε ότι αυτός ήταν βέβαιος ότι αν πήγαινε πως θα νικούσε. ( Βέβαια , η ιστορία του Gebrselassie, έχει και μερικές υποθέσεις εκβιασμών που του ασκήθηκαν ανά περίπτωση, οπότε το τι τελικά έγινε παραμένει άγνωστο) .
Τελικά στις 25 Σεπτεμβρίου στο Σύδνευ ο Gebrselassie δίνει το παρόν, χωρίς κανείς να ξέρει την πραγματική του κατάσταση. ( Στις 22 Σεπτεμβρίου να πούμε ότι στο προκριματικό έκανε 27.50 στην πιο αργή από τις 2 σειρές! Δείτε στην αρχή του βίντεο πόσο προσεκτικά έτρεξε σε αυτή την σειρά χωρίς να επιταχύνει στο τέλος!
https://www.youtube.com/watch?v=0kfdKo6qSDc)
… και ο αγώνας, πάει όπως τον είχαν σχεδιάσει οι Κενυάτες…και στο τέλος βλέπουμε πόσο διαφορετική είναι η εικόνα από την Ατλάντα. Στο καμπανάκι υπάρχουν 5 αθλητές, με τους 2 για την νίκη, στο 300αρι είναι ακόμη όλοι μαζί και ΜΟΝΟ μέσα στα επόμενα περίπου 50μέτρα , ξεκινά ο Τέργκατ το τελικό του σπριντ … Το τελευταίο 100αρι και των δυο είναι περίπου 12 ” … αλλά ο τερματισμός γίνεται σε μια γραμμή…
27.18.20 είναι ο χρόνος του gebrselassie . Με το τελευταίο γύρο σε 65.37
Το πρώτο μισό σε 13.45.88 και το 2ο σε 13.32. ( Τα 7χλμ σε 19.24)
Παρά το 2.34.11 που έγινε το τελευταίο χλμ και τον εντυπωσιακό τερματισμό οι αριθμοί δείχνουν ότι ακόμη και με τον καλύτερο και πιο δροσερό καιρό -σε σύγκριση με την Ατλάντα- οι 2 μεγάλοι πρωταγωνιστές δεν ήταν πια στην ακμή τους.
Από τον επόμενο χρόνο ο Tergat θα στραφεί στο δρόμο και στο μαραθώνιο και ο gebrselassie μόλις 2 μήνες μετά από αυτόν τον αγώνα στο χειρουργείο ( το πρόβλημα του ήταν -το γνωστό και για κάποιους φίλους μας και εδώ!- σύνδρομο Haglund… του εμφανίστηκε ήδη από το 1996 , αλλά το 2000 μετά τη Ζυρίχη, ο πόνος πήγε σε νέα ύψη! … μάλιστα λέγεται ότι στο Σίδνευ, σηκωνόταν από το κρεββάτι μόνο για να αγωνιστεί… ένας Ελβετός ιατρός ο Roland Biedert, προχώρησε στην αφαίρεση του οστεόφυτου και βεβαίωσε ότι ο αχίλλειος δεν είχε πειραχτεί… ο haile ήταν 28 ετών… και τελικά δεν απέφυγε και την 2η εγχείρηση στον αριστερό αχίλλειο τον Σεπτέμβριο του 2004, στο Ελσίνσκι, ακριβώς μετά τους Ολυμπιακούς της Αθήνας…)
(..κι εδώ να τολμήσω, να πω το εξής, – χωρίς να διεκδικεί η άποψη περισσότερο κύρος από την άποψη οποιουδήποτε άλλου-: το πως θα ξεπεράσουμε έναν τραυματισμό, πως θα αναρρώσουμε και πώς θα ξανακερδίσουμε την υγεία μας είναι ίσως μόνο το μισό πράγμα…το πως κάποιος θα βρει και το πως θα ξεπεράσει την αιτία που προκάλεσε τον τραυματισμό είναι πραγματικά αυτό που θα μας κάνει καλύτερους, αυτό που θα μετακινήσει από μπροστά μας ένα εμπόδιο που μας εμποδίζει να εξελιχτούμε και να προχωρήσουμε… ακριβώς αυτή είναι η συνέχεια της ιστορίας του gebrselassie μετά και την 2η επέμβαση (άλλαξε το πάτημα του, άλλαξε την προπόνηση του..) και από το αποτέλεσμα μπορεί ο καθένας να κρίνει την επιτυχία του ή όχι… όσο για εμάς τους ερασιτέχνες, που θαυμάζουμε το διασκελισμό και το στυλ των μεγάλων δρομέων, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι -τις περισσότερες φορές- αυτό έχει προέλθει από πολλές ώρες προπόνησης και ασκήσεων, κι ότι αυτό που εμείς κάνουμε τελείως φυσικά και θεωρούμε απλό, πολλές φορές είναι λάθος και δυστυχώς κατά ένα μεγάλο μέρος οι τραυματισμοί μας προέρχονται και επανέρχονται ακριβώς από αυτή την λάθος στάση του σώματος, το λάθος τρόπο που εκτελούμε μηχανικά την κίνηση… αλλά αυτό -αντίθετα με τους χρόνους και τις επιδόσεις των μεγάλων δρομέων που θαυμάζουμε – είναι κάτι που κι εμείς μπορούμε να το αλλάξουμε, να το νικήσουμε… με την ίδια επιτυχία…)
Nikos Pilikas
@notasol Νομίζω πως κάπου εδώ μάλλον πρέπει να “κλείσω” τα σχόλια για το άρθρο. Το τερμάτισες το μηχάνημα!!!
Η τελευταία παράγραφος δε, κανονικά πρέπει να εκτυπωθεί, να κορνιζαριστεί και να κρεμαστεί στον τοίχο.
Εξαιρετικός όπως πάντα, σ’ ευχαριστούμε φίλε!
dimitrissss
Γι α αυτό εγώ λέω ότι κανονικά θα πρέπει να ξεκινήσω από την αρχή και αυτή τη φορά τα γίνουν όλα με τη σειρά και σωστά. Από την άλλη ο ίδιος Μπαλντίνι σε μια εκδήλωση πριν 2 χρόνια μας είχε πει:
Εσείς που έχετε και άλλα πράγματα στη ζωή σας εκτός από το τρέξιμο, τη δουλειά σας, την οικογένειά σας, την υπόλοιπη ζωή σας γενικά δεν έχετε χρόνο σε αυτή την ηλικία και σε αυτούς του καθημερινούς ρυθμούς να ασχοληθείτε με την τεχνική σας αλλάζοντάς την. Το μόνο που μπορείτε να κάνετε είναι απλά να τρέχετε.
notaSOL
Δεν ξέρω επίσης, αν έχει κάποιο ενδιαφέρον να πούμε -τώρα, με αφορμή την έκταση της προβολής που πήρε από τα τα ΜΜΕ και μια δική μας ηλικιακή εξαίρεση σε πρόσφατη προβεβλημένη διοργάνωση- ότι ο πρώτος επίσημος αγώνας του Gebrselassie που γεννήθηκε το 1973, ήταν μάλλον ένας μαραθώνιος!
Ο Gebrselassie είχε επηρεαστεί από τα κατορθώματα του Mirus Yifter το 1980 στη Μὀσχα, και αμέσως ήθελε να γίνει σαν αυτόν.
Βέβαια ο πατέρας του που ήταν αγρότης δεν σκεφτόταν ότι το τρέξιμο είχε κάποια λογική . Ήθελε τα παιδιά του να σπουδάσουν και να γίνουν ιατροί, δικηγόροι, υπάλληλοι. Του έλεγε ότι το τρέξιμο είναι χάσιμο χρόνου. Του έλεγε να τοχει φυσικά σαν διασκέδαση και ταυτόχρονα να κάνει κάτι στη ζωή του. Του αρνήθηκε να τρέχει. Και τον σταμάτησε όταν ξεκίνησε το σχολείο. Του είπε να σταματήσει να τρέχει, να δουλεύει και να μην είναι σαν τους άλλους. Ενώ ο μικρός haile του έλεγε, ότι ήθελε να είναι σαν τους άλλους.
….14 χρονών στο σχολείο, όπως λέει, κέρδισε τον πρώτο του αγώνα, στα 1500 μέτρα… αν και ξεκίνησε τελευταίος, και είχε να συναγωνιστεί μεγαλύτερα παιδιά… όλοι του έλεγαν, μετά, πώς τα κατάφερε και τον χειροκροτούσαν.
Έτσι μια μέρα, μέσα στον επόμενο χρόνο, ο μικρός Haile, πήρε το λεωφορείο και πήγε στην Αντις Αμπέμπα, εκεί που ήδη είχε πάει και ζούσε κάποιος μεγαλύτερος αδερφός του, όπου είδε και για πρώτη φορά στη ζωή του τον ηλεκτρισμό, με όλα του τα ρούχα σε μια πλαστική σακκούλα, για να λάβει μέρος στον Abebe Bikila Marathon, έναν ιστορικό αγώνα που γινόταν προς τιμή του μεγαλύτερου δρομέα της Αιθιοπίας, για να δει τι μπορεί να κάνει .
Τερμάτισε 99ος σε χρόνο 2.48 και περπατώντας στο τέλος για χλμ μιας και είχε βγάλει φουσκάλες που μάτωσαν και τον πονούσαν… Μετά το τέλος του αγώνα, ο αδερφός του τον έβαλε στο λεωφορείο της επιστροφής, και το λεωφορείο τέλος τον άφησε σε τέτοιο σημείο που έπρεπε να περπατήσει ( με τις φουσκάλες!) άλλα 10χλμ για να γυρίσει σπίτι !!!
Δεν ξέρω τι σκεφτόταν .. πάντως ότι κι αν ήταν δεν τον σταμάτησε από το να γίνει δρομέας! Δεν ξέρω πόσο επίσημος ήταν ο αγώνας των 1500 μέτρων στο σχολείο ή αν είχε συμμετάσχει σε κάποιον άλλον πριν από αυτόν τον μαραθώνιο …αλλά ουσιαστικά ακόμη κι αν αυτός δεν ήταν ο πρώτος επίσημος αγώνας του , ήταν ο πρώτος του μαραθώνιος!…κι αν το καλοσκεφτεί κανείς, στην ουσία, στην αθλητική καρριέρα του, τελικά, βελτίωσε αυτόν τον χρόνο του κατά 44 περίπου λεπτά!!!
Υπάρχει και μια φωτογραφία του , πριν από αυτόν τον αγώνα, που την τράβηξε ο αδερφός του!!!!
https://www.globerunner.org/05/emperors/
… η ιστορία αυτού του πρώτου του μαραθωνίου, αν και δεν είναι τόσο διαδεδομένη στο internet, υπάρχει στα παρακάτω βιβλία:
https://www.runnerprogram.com/product/endurance-the-story-of-haile-gebrselassie/
https://books.google.gr/books?id=UEzlGSubmJwC&pg=PA104&lpg=PA104&dq=the+greatest+the+haile+gebrselassie+story+first+marathon&source=bl&ots=2u8M_EiuLv&sig=J1ZIcdAv3y_2NSNFxCtFqZ6tVwk&hl=el&sa=X&ved=0ahUKEwi19Mmn2J7aAhUE_iwKHZVfBuE4ChDoAQhZMAs#v=onepage&q=the%20greatest%20the%20haile%20gebrselassie%20story%20first%20marathon&f=false
https://books.google.gr/books?hl=el&id=YP6BAAAAMAAJ&dq=the+greatest+the+haile+gebrselassie+story+first+marathon+2.48&focus=searchwithinvolume&q=+first+marathon+
notaSOL
The Million Dollar race
Οι αγώνες για ένα χρηματικό έπαθλο δεν είναι κάτι καινούργιο και δεν ήταν ούτε το 1997. Και φυσικά τα αγωνίσματα του κλασσικού αθλητισμού δεν θα μπορούσαν να αποτελέσουν εξαίρεση. Μάλιστα, αυτός ίσως ήταν ο κανόνας και ο μόνος τρόπος που διεξάγονταν αυτό που εμείς σήμερα αποκαλούμε «αθλητισμό» , από τον 16ο αιώνα ως τον 19ο στη Μ.Βρεττανία.
Η ιστορία έχει καταγράψει τους αγώνες της Will Shakespeare’s day όπου δρομείς αντιμετώπιζαν ιππείς σε ιδιότυπους αγώνες ή αγώνες ενός εναντίον ενός που οι θεατές έφταναν τους 25 χιλιάδες και φυσικά τα στοιχήματα ήταν η επακόλουθη εξέλιξη!
“Never bet on anything that can talk”, λέει μια παλιά αγγλική ρίζα που έχει τις ρίζες της σε αυτή την εποχή και σε παραδείγματα σαν αυτά του Capt. Barclay Allardice που το 1809 απέτυχε σε δύο καλά οργανωμένες και πολύ προβεβλημένες να περπατήσει 1.000 μίλια σε 1.000 ώρες. Αλλά μόνο και μόνο γιατί περίμενε τις πιθανότητες εναντίον του να πέσουν σε 16 έως 1, οπότε και στο σημείο αυτό πόνταρε 1.000 γκινέες και κέρδισε ένα ποσό αντίστοιχο 300.000 σημερινών δολαρίων .
Οι έννοιες του fair play επίσης απουσίαζαν αυτές τις εποχές. Χαρακτηριστική είναι η ιστορία ενός ερασιτέχνη miller του Walter George που το 1885 έγινε επαγγελματίας και τότε κατάφερε να κλείσει έναν αγώνα εναντίον ενός κορυφαίου πρωταθλητή του Willie Cummings. Ο Cummings ήταν έμπειρος και είχε αναπτύξει μια τεχνική στο να βάζει τρικλοποδιές από πίσω στους αντιπάλους του και να τους πετάει κάτω στο κατάλληλο σημείο.
Η πρακτική αυτή βγήκε καλά στον Cummings εναντίον του George και κέρδισε δύο
από τους τρεις αγώνες τους. Αλλά ο George έμαθε το μάθημά του και την επόμενη χρονιά φρόντισε να έχει πάντοτε αρκετή απόσταση μεταξύ του ίδιου και του Cummings ,με αποτέλεσμα να κερδίσει έναν αγώνα ενός μιλίου σε 4:12 3/4 (με ρολόγια ημέρας χρονομετρημένο μόνο σε τέταρτα του δευτερόλεπτου), ένας χρόνος που αναγνωρίζονταν ως το παγκόσμιο ρεκόρ σε αυτή την απόσταση και έμεινε ακατάρριπτο για 29 χρόνια!!!
Αλλά και οι απάτες ήταν τόσο διαδεδομένες, που το στήσιμο αγώνων και η εξαπάτηση ήταν ποινικά αδικήματα που τιμωρούνταν με φυλάκιση έως και έξι μήνες και σκληρή εργασία. Ήταν αυτή την εποχή που έλαβε χώρα ένα από τα πιο διαβόητα επεισόδια στη βρετανική αθλητική ιστορία.
Το 1887 οι δύο καλύτεροι σπρίντερς της εποχής , ο Harry Hutchens και ο Harry Gent, είχαν συμφωνήσει να κάνουν έναν αγώνα 120 γιάρδων στο Lillie Bridge Stadium στο δυτικό Λονδίνο. Με ένα στάδιο γεμάτο από θεατές και με τους bookies να φωνάζουν ς τις αποδόσεις – παρότι ο Hutchens, είχε κυριαρχήσει τα τελευταία χρόνια και ήταν το οριακό φαβορί – οι οπαδοί των αθλητών διαφωνούσαν ποιός από τους δύο θα προκαλούσε τη μεγαλύτερη αποπληρωμή. Μην μπορώντας να φτάσουν σε κάποια συμφωνία και με την ώρα να περνά οι 2 αθλητές το έσκασαν με τα χρήματα της εισόδου, σκαρφαλώνοντας στο τοίχο. Οι θεατές εξαγριώθηκαν ακόμη περισσότερο και τελικά έκαψαν το στάδιο!
Τέτοιοι αγώνες συνεχίστηκαν για ακόμη 20 χρόνια, όπου με την έλευση και την αναβίωση των Ολυμπιακών αγώνων και την απαγόρευση του στοιχηματισμού σε όλη την Μ.Βρεττανία, τον εξοστρακισμό των bookies από τα στάδια και την προώθηση ενός άλλου είδους ιδανικών για τα αθλήματα , μοιραία ατόνισαν και σιγά σιγά εξαφανίστηκαν.
Ύστερα από σχεδόν έναν αιώνα , το 1997, αυτού του είδους οι αγώνες ξαναεμφανίστηκαν, όταν μετά την Ολυμπιάδα του 1996, βρέθηκαν οι χορηγοί, οι εταιρείες, τα χρήματα , για να διοργανωθούν δύο μοναδικοί αγώνες που θα αναδείκνυαν τον ταχύτερο άνθρωπο στο πλανήτη και τον ταχύτερο άνθρωπο μεσαίων αποστάσεων!
Για αυτόν το δεύτερο αγώνα των μεσαίων αποστάσεων αυτοί που επιλέχθησαν ήταν φυσικά οι χρυσοί Ολυμπιονίκες των 1500 Noureddine Morceli και των 10000μ Haile Gebrselassie οι οποίοι αυτή την εποχή είχαν : ο μεν Morceli τα παγκόσμια ρεκόρ στο 1 μίλι, στα 1500 και στα 2000μ και ο δε Gebrselassie το παγκόσμιο ρεκόρ στα 5000μ (και ένα μήνα μετά από αυτό των αγώνα στις 4 Ιουλίου του 1997 πήρε και αυτό των 10000μ!)
Η απόσταση που επιλέχτηκε ήταν ουδέτερη : αυτή των 2 μιλίων.
( Της οποίας το παγκόσμιο ρεκόρ τότε ήταν 8.03. 54 του Daniel Komen) .
Ο αγώνας –σε αντίθεση με τον άλλο αγώνα για τον πιο γρήγορο άνθρωπο του πλανήτη- έγινε σε meeting της IAAF, παρότι η IAAF δεν τον αναγνώριζε σαν επίσημο αγώνα, στο Hengelo , στο Grand Prix , the Adriaan Paulen Memorial, την 1η Ιουνίου του 1997.
Το στοίχημα ήταν ότι αυτός που θα έκανε κάτω από 8 λεπτά αυτή την απόσταση θα έπαιρνε 1 εκατομμύριο δολάρια , (από μια ασφαλιστική εταιρεία ) συν 300 χιλιάδες από την Adidas με την οποία είχαν συμβόλαια και οι δύο αθλητές και το οποίο ήταν το έπαθλο γα τον νικητή .
Ο αγώνας διαφημίστηκε και έμεινε στην ιστορία σαν The Million Dollar race.
Πολλοί δεν το είδαν με καλό μάτι ήδη πριν γίνει, καθώς σε αυτό δεν συμμετείχαν (και δεν έγιναν προσπάθειες καθώς είχε στηθεί σαν αγώνας ενός εναντίον ενός) ο Hisham El Guerrouj , o Salah Hissou (παγκόσμιος ρεκορντμαν των 10000μ) και φυσικά ο Daniel Komen.
Παρόλαυτα 11 δρομείς ξεκίνησαν τον αγώνα, συμπεριλαμβανομένων τριών pacers, και η έκπληξη ήταν ότι όταν ο Gebrselassie «έφυγε» για τον τελικό του γύρο , το σπριντ του, ο Morceli δεν ήταν πουθενά να τον ακολουθήσει! Είχε αρχίσει να μένει πίσω ήδη από το τέλος του πρώτου μιλίου και ποτέ δεν ανέκαμψε, τελικά σταμάτησε τελείως έναν γύρο πριν το τέλος και παρέμεινε στον τερματισμό έτσι ώστε να μπορεί να παρακολουθήσει το σπριντ του Gebrselassie κι αν αυτός τα καταφέρει να σπάσει το φράγμα των 8 λεπτών.
«Μετά από έξι γύρους, άρχισα να αισθάνομαι ότι κάτι ήταν λάθος», δήλωσε ο Morceli . «Όταν προπονούμουν στη Albuquerque στις Η.Π.Α. πριν έρθω εδώ, ήμουν εξαντλημένος. Κάτι δεν πάει καλά. Δεν ξέρω τι, αλλά πρέπει να ελέγξω το αίμα μου από γιατρό» , συμπλήρωσε με πολύ νόημα, θα λέγαμε εμείς εκ των υστέρων.
Ο δε Jos Hermens που εκ των υστέρων είχε πολλά παράπονα για το εγχείρημα είπε: «Την επόμενη φορά δεν θα πειράζει να μας το πει όταν δεν αισθάνεται καλά. Θα μπορούσαμε να οργανώσουμε τον αγώνα με διαφορετικό τρόπο».
Ήταν γενικότερα μια κακή περίοδος για τον Morceli ο οποίος ήθελε να αγωνιστεί στην Ευρώπη τον Μάιο για να προετοιμαστεί για αυτή τη μονομαχία, αλλά δεν βρήκε κανέναν πρόθυμο διευθυντή να πληρώσει τα χρήματα που ζητούσε.
Παρόλαυτα είχε κατορθώσει να επιβάλλει σαν 1o pacer για να ξεκινήσει τον αγώνα, τον φίλο του τον αλγερινό Abdelicrim Benzai (οι άλλοι επιλέχθηκαν από τον Hermens), και ο οποίος αποδείχθηκε ο αδύναμος κρίκος. Ως τότε , ο καλύτερος χρόνος των δύο μιλίων ανήκε στον Daniel Komen, ο οποίος μόλις το 1996 είχε κάνει το 8: 03,54. Εδώ μετά από μόλις μισό μίλι, ο Benzai ήταν σχεδόν δύο δευτερόλεπτα κάτω από το ρυθμό του Komen. Αν και έκλεισε το χάσμα σε ένα δευτερόλεπτο μετά τον επόμενο γύρο, η ζημιά είχε γίνει.
Μέχρι τη στιγμή που ο Gebrselassie πήρε το προβάδισμα στα 2χλμ, ήταν περισσότερο από ένα δευτερόλεπτο κάτω από το ρεκόρ του Komen. Έτρεξε το υπόλοιπο του αγώνα μόνος του έχοντας ενάντια του και ένα ελαφρύ αεράκι. Τα 8 λεπτά στα δύο μίλια όμως δεν ήταν κάτι απλό.
Τερμάτισε σε 8.01.08 κάνοντας παγκόσμιο ρεκόρ.
Ήταν μια από τις πιο περίεργες σκηνές στην ιστορία του στίβου.
Ο Gebrselassie είχε μόλις τρέξει τον ταχύτερο αγώνα δύο μιλίων, αλλά περνώντας τη γραμμή τερματισμού κοίταξε τον χρόνο του στο ψηφιακό ρολόι, και η αρχική του αντίδραση ήταν να κρύψει με τα χέρια του το πρόσωπό του δηλώνοντας την απογοήτευση του.
Δεν είχε καταφέρει να κερδίσει 1 εκατομμύριο δολάρια για 1 δευτερόλεπτο!
«Ξέρω ότι δεν με πιστεύετε, αλλά είμαι πολύ χαρούμενος», δήλωσε ο Gebrselassie . ” Πήρα περισσότερα από ένα εκατομμύριο δολάρια: πήρα το παγκόσμιο ρεκόρ. Ίσως πάρω κι αυτά τα εκατομμύρια δολάρια μια άλλη μέρα. ”
Ήταν ένα παγκόσμιο ρεκόρ που δεν πανηγυρίστηκε σαν παγκόσμιο ρεκόρ και που τελικά δεν άντεξε και πολύ.
Στις 19 Ιουλίου 1997 , μόλις 50 ημέρες μετά, στο Hechtel στο Βέλγιο, o Daniel Komen , πεισμωμένος που είχε χάσει το ρεκόρ και που δεν είχε κληθεί σε αυτόν τον αγώνα έκανε την δική του προσπάθεια , και γράφοντας το απίστευτο 7.58.61, έγινε ο μοναδικός άνθρωπος ως σήμερα που έχει τρέξει τα 2 μίλια κάτω από 8 λεπτά. Δυστυχώς για αυτόν το έκανε σε έναν αγώνα που δεν είχε αμοιβή 1 εκατομμύριο δολάρια και δεν θα του έδινε τον τίτλο του πιο γρήγορου δρομέα μεσαίων αποστάσεων στο κόσμο! (…μολονότι για πολλούς θα τον άξιζε!!!)
Ο χρόνος του Gebrselassie, παραμένει επίσης ως σήμερα, ο 2ος καλύτερος χρόνος όλων των εποχών.
Ήταν ένα τσίρκο, όπως είπαν κάποιοι ή μια δραστική κίνηση που απαιτούσε η κρίση και η παρακμή των αγώνων (κυρίως στις Η.Π.Α.), σημείο των καιρών της εποχής του επαγγελματισμού, όπως ισχυρίστηκαν κάποιοι άλλοι;
Η αλήθεια πάντως ήταν πως η IAAF για πρώτη φορά θα προσέφερε χρήματα στο παγκόσμιο πρωτάθλημα που ακολουθούσε στην Αθήνα στις 1-10 Αυγούστου.( Περίπου 19 εκατομμύρια δολάρια σε χρηματικά έπαθλα τα επόμενα δύο χρόνια και οι νικητές στην Αθήνα θα κέρδιζαν $ 60.000 ο καθένας.)
Ακόμα κι έτσι όμως ήταν πολύ λίγα και πολύ πιο δύσκολα από ότι στον άλλο αγώνα μεταξύ των δύο κορυφαίων σπριντερς της εποχής που δόθηκε την επομένη αυτού του αγώνα , στις 2 Ιουνίου 1997, όπου ο νικητής θα κέρδιζε 1 εκατομμύριο δολλάρια , συν 500 χιλιάδες για την συμμετοχή του!!!
(…κι ο οποίος αγώνας είχε περισσότερο παρασκήνιο!)
Kalogeridis
Ωραίο κείμενο!!! Πότε θα μας πεις και για το σπριντ? Ευχαριστούμε!
Sotiris Diamantopoulos
Ό,τι ακριβώς είπε ο Παναγιώτη @kalogeridis
tazi
Καλα ρε @notasol, γραψε επιτελους και κατι που δε ξερουμε
notaSOL
Χα, χα!!!
Βλέπετε, τι ωραία που ήταν στο παρελθόν; Τότε που είχαμε ταχυδρομεία, γράμματα και τηλέφωνα; …είχαμε και κάτι να περιμένουμε…σήμερα , όλα -κάθε ιστορία, κάθε δράση- είναι στο παρόν… θέλουμε κάθε λύση τώρα…
@kalogeridis, @sotiris_diamantopoulos : να στε καλά παιδιά… περαστικά… και καλή επάνοδο!
@tazi : φίλε, αστα αυτά και πες τα νέα σου… πως πάει η αποθεραπεία σου; Θα γράψουμε τη δική σου ιστορία; … γράψε…
notaSOL
…και μερικά από τα παπούτσια των μεγάλων επιτυχιών του:
http://blog.adidas-group.com/2013/04/portrait-of-a-distance-runner-haile-gebrselassie/