Δρομείς που αγαπήσαμε: Hicham El Guerrouj, ο βασιλιάς του μιλίου!

Στις 21 Νοεμβρίου 2014, ο Hicham El Guerrouj (Χισάμ Ελ Γκερούζ) έγινε ο νεαρότερος άνθρωπος που εισήλθε στο Hall of Fame της IAAF, καθώς τότε έκλεισε τα 40 έτη (το Σεπτέμβριο του 2014), μόλις μια δεκαετία μετά την τελευταία του διεθνή κούρσα.

Ο σημαντικός αυτός θεσμός για τον παγκόσμιο αθλητισμό, δημιουργήθηκε μόλις το 2012, με σκοπό να εμπνεύσει όλους όσους ασχολούνται με τον αθλητισμό αλλά πρωτίστως φυσικά, να τιμήσει τα άτομα που η συμβολή τους στο αθλητισμό, τόσο σε διεθνές επίπεδο όσο και στις χώρες καταγωγής τους, υπήρξε αδιαμφισβήτητα πολύτιμη και σύμφωνη με ορισμένα κριτήρια.

Τα ελάχιστα κριτήρια για έναν αθλητή για να γίνει μέλος είναι τα εξής:
[1] Οι αθλητές πρέπει να έχουν κερδίσει τουλάχιστον δύο χρυσά μετάλλια στους θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες ή το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα
[2] Οι αθλητές πρέπει να έχουν επιτύχει τουλάχιστον ένα παγκόσμιο ρεκόρ
[3] Οι αθλητές πρέπει να έχουν αποσυρθεί για τουλάχιστον 10 χρόνια κατά τη στιγμή της εκλογής τους στο  Hall of Fame της IAAF.

Η εναρκτήρια τάξη αποτελείτο από 24 άτομα, το Νοέμβριο του 2012 και σήμερα ακόμη αποτελείται από μόλις 48 αθλητές και αθλήτριες.
Όπως καταλαβαίνετε, η θέση του Hicham El Guerrouj, στο πάνθεον των καλύτερων αθλητών που έχουν υπάρξει ποτέ, ακόμα κι έτσι, είναι ξεχωριστή. Και πως αλλιώς θα μπορούσε να είναι, αν αναλογιστεί κανείς τα επιτεύγματά του.

Ο  El Guerrouj είναι ο σημερινός κάτοχος του παγκόσμιου ρεκόρ στα  1500 μέτρα, στο 1  μίλι  και στα 2000 μέτρα.  Στο 1 μίλι κατέχει τους 7 από τους 10 καλύτερους χρόνους όλων των εποχών.
Είναι επίσης ο μόνος άνθρωπος μετά από τον Paavo Nurmi που πήρε ένα χρυσό μετάλλιο και στα 1500 μέτρα και στα 5000 μέτρα στους ίδιους Ολυμπιακούς Αγώνες. Δεδομένων αυτών των επιτευγμάτων, ο El Guerrouj θεωρείται από πολλούς ως ο μεγαλύτερος δρομέας μέσης απόστασης όλων των εποχών. Για κάποιους άλλους κάτι ακόμα πιο απλό: ο καλύτερος δρομέας όλων των εποχών.

Το ξεκίνημα

Ο  Hicham El Guerrouj γεννήθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 1974 στην Berkane, μια παραθαλάσσια πόλη του Μαρόκο στα σύνορα με την Αλγερία, η οποία είναι γνωστή για τα εσπεροειδή της.

Σε αυτή τη μικρή πόλη, ο πατέρας του Hicham διατηρούσε ένα μικρό εστιατόριο. Από τις πρώτες του αναμνήσεις είναι αυτή η οποία τον έστελναν στο φούρνο για ψωμί κι αυτός έκανε αυτή την απόσταση 1 μιλίου περίπου, τρέχοντας όσο πιο γρήγορα μπορούσε για να φέρει το ψωμί ζεστό σε 7-8 λεπτά(!), με τον ιδιότυπο αυτόν αγώνα να λήγει μπαίνοντας στην πόρτα του σπιτιού και τα χειροκροτήματα των αδερφών του που ήδη κάθονταν στο τραπέζι!
Ο Hicham όμως, όπως τα περισσότερα παιδιά στην ηλικία του, είχε σαν πρώτη του επιλογή το ποδόσφαιρο. Η θέση μάλιστα που αγαπούσε ήταν αυτή του τερματοφύλακα! Καθώς λοιπόν γυρνούσε κάθε μέρα στο σπίτι με βρώμικα ρούχα από τα χώματα, η μητέρα του που είχε μαζί με αυτόν 7 παιδιά, δεν άργησε να του απαγορεύσει το παιχνίδι! Έτσι, 14 χρονών ο Hicham, αναζητώντας μια κάποια διέξοδο, δήλωσε συμμετοχή σε ένα τοπικό αγώνα Ανωμάλου δρόμου. Προς μεγάλη έκπληξη όλων τερμάτισε δεύτερος, παρότι είχε να συναγωνιστεί μεγαλύτερους και καλύτερους του.

Ένα χρόνο αργότερα, κέρδισε στην ηλικιακή κατηγορία του στα εθνικά πρωταθλήματα Ανωμάλου Δρόμου, έφυγε από το σχολείο και πήγε στο εθνικό προπονητικό  κέντρο στο Ραμπάτ (Rabat). Η μητέρα του, Fatna, διαψεύσθηκε και απογοητεύτηκε. Και ο μικρός Hicham El-Guerrouj, φεύγοντας της είπε πως είναι σίγουρος πως ήταν ικανός να γίνει σαν τον Aouita κι ακόμη καλύτερος!

Στο Rabat για πρώτη φορά στη ζωή του θα κάνει προπόνηση για δρομείς και για πρώτη φορά θα ολοκληρώσει έναν προπονητικό κύκλο μιας χρονιάς. Τα αποτελέσματα είναι άμεσα. Είναι 18 ετών όταν κάνει το ντεμπούτο στην παγκόσμια σκηνή, βγαίνοντας τρίτος στα 5000 μέτρα του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Νέων του 1992 στη Σεούλ, πίσω από τον Haile Gebrselassie της Αιθιοπίας και τον Ismael Kirui της Κένυας.
Ένα χρόνο αργότερα, το 1993 ήταν ο Νο2 δρομέας στην ομάδα του Μαρόκου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων Ανωμάλου Δρόμου που κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στη Amorebietta της Ισπανίας.

Το 1994 στο Λιτόχωρο της Πιερίας, ήταν μέλος της ομάδας του Μαρόκου στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα σκυταλοδρομίας (ένας ιδιόμορφος θεσμός-αγώνας που έχει εκλείψει, όπου η απόσταση ενός μαραθωνίου γίνεται από έξι δρομείς μιας ομάδας, όπου οι δρομείς 1, 3, 5 τρέχουν 5χλμ, οι 2,4 τρέχουν 10χλμ και ο 6^ος την υπόλοιπη απόσταση των 7195μ,) 1994 IAAF World Road Relay Championships, η οποία και κέρδισε τον αγώνα με  παγκόσμιο ρεκόρ (1.57.56), αφήνοντας δεύτερη την Αιθιοπία και τρίτη την Κένυα. (Ο Hicham είχε τρέξει σαν νο3, το 2^ο πεντάρι σε 13.43, ο Haile Gebrselassie είχε τρέξει σαν νο6, τα τελευταία 7195!)
Οι παρόντες σε αυτό το γεγονός, ακόμη θυμούνται την προσοχή και το ενδιαφέρον που έδειχνε σε αυτόν ολόκληρη η ομάδα του Μαρόκου και ιδιαίτερα ο Aouita που είχε τη θέση του γενικού αρχηγού, ο οποίος και έλεγε παντού με κάθε ευκαιρία, ότι ναι, αυτός θα γινόταν ο καλύτερος δρομέας του κόσμου. Ο Hicham δεν θα αργήσει να τους δικαιώσει.

Η φωτογραφία από τον προσωπικό λογαριασμό του Hicham όπως την ανέβασε στις 10 Ιανουαρίου 2016 ( Βοστώνη 1992, Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων Ανωμάλου δρόμου)

https://www.facebook.com/ElguerroujHicham1/photos/a.10151144889279248/10153953059079248/?type=3&theater

Ο  El Guerrouj ανήλθε στη κορυφή της  διεθνής σκηνής με χρόνους σχεδόν ρεκόρ στα 1500 μέτρα και το μίλι, αμέσως από την αρχή της καριέρας του στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Ήδη το 1994 είχε 3.33.61 στα 1500 και 3.53.71 στο μίλι.

Στην ηλικία των 20 ετών, αφού κατακτά το χρυσό μετάλλιο στα 1500μ. στο παγκόσμιο Κλειστού Στίβου του 1995 στη Βαρκελώνη, πηγαίνει στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1995 στο Γκέτεμποργκ και τερματίζει δεύτερος πίσω μόνο από τον κάτοχο του παγκοσμίου ρεκόρ, τον Noureddine Morceli.

Το 1996 είναι μια Ολυμπιακή χρονιά και από τις 8 Ιουλίου που κάνει στη Στοκχόλμη ένα νέο PB, στα 1500 μέτρα με 3: 29,59, θεωρείται ένα από τα μεγάλα φαβορί του χρυσού μεταλλίου.
Έτσι άλλωστε τον βλέπουν όλοι. Και έτσι εύκολα φτάνει στο τελικό με πρωτιές στους προκριματικούς γύρους. Εκεί όμως στις 3 Αυγούστου 1996 στην Ατλάντα στη στιγμή που όλοι περίμεναν από αυτόν να γράψει μια χρυσή σελίδα για τον εαυτό του και για το Μαρόκο, τα πράγματα εξελίσσονται τελείως διαφορετικά.
Μπαίνοντας στο τελευταίο γύρο, καθώς κάνει την κίνηση του ώστε να φύγει για το τελικό του σπριντ, συγκρούεται με αυτόν που έμελλε να είναι ο νικητής και πέφτει κάτω 400μ πριν το τέλος. Τον περνούν όλοι, σηκώνεται και τερματίζει τελικά 12^ος, σε έναν αγώνα που πίστευε ότι μπορούσε να κερδίσει. Ενώ ο Noureddine Morceli κατακτά μετά από τρία χρυσά στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα το μοναδικό του χρυσό μετάλλιο για την Αλγερία.

Ατλάντα 1996 : η άτυχη στιγμή του Hicham El Gerruj, που θα τον σημαδέψει.

Αυτή αναμφίβολα ήταν μια πολύ δύσκολή στιγμή για τη καριέρα του και μια στιγμή που ήρθε πολύ νωρίς για αυτόν. Δεν είναι λίγες οι συνεντεύξεις που ο ίδιος έχει εκμυστηρευτεί ότι σκέφτηκε εκεί, τότε, να σταματήσει.

Στο δωμάτιο του στο εθνικό προπονητικό κέντρο Rabat, για όσο καιρό, για την ακρίβεια για όλη την προπονητική του καριέρα, διέμενε εκεί, μια φωτογραφία κορνιζαρισμένη πάνω από το τζάκι είναι τελείως διαφορετική από όλες τις άλλες, που αναμενόμενα περιμένει κάποιος να δει σε έναν τέτοιο χώρο: τα  αυτόγραφα των άλλων 16 δρομέων που κατείχαν το παγκόσμιο ρεκόρ στο μίλι, πριν από αυτόν, τα εξώφυλλα των περιοδικών που τον  ανακήρυσσαν ως  τον νέο βασιλιά του μιλίου, την φωτογραφία με την υψωμένη γροθιά του να δείχνει όλη τη χαρά του μόλις έχει κερδίσει το δεύτερο του χρυσό στο παγκόσμιο πρωτάθλημα.

Όλα αυτά είναι μνήμες ένδοξων στιγμών…  Αυτό που ο  Εl-Guerrouj κρατά σε εξίσου περίοπτη  θέση σε αυτή τη φωτογραφία για την οποία κάνουμε λόγο είναι μια υπενθύμιση αυτής της μεγάλης απρόσμενης ήττας της Ατλάντα. Είναι η φωτογραφία στην οποία μόλις έχει τερματίσει και με το αριστερό του χέρι στο πρόσωπο, τα μάτια κλειστά, τον παίρνουν τα κλάματα.

Ο Hicham στο δωμάτιο του με μια ιδιαίτερη για αυτόν φωτογραφία.

«Αυτή η φωτογραφία μου έδινε καθημερινά το κίνητρο να δουλεύω όσο πιο σκληρά μπορούσα για να σπάσω το παγκόσμιο ρεκόρ, για να φτάσω στο χρυσό μετάλλιο», έχει δηλώσει επανελλειμμένως ο El Guerrouj.
Και κατά μια έννοια, αυτή η άτυχη στιγμή της πτώσης, δεν καθόρισε μόνο αυτόν αλλά τη γενιά δρομέων μιας ολόκληρης χώρας που τα επόμενα χρόνια εδραίωσαν μια σχολή ή ακόμα περισσότερο, μια γενιά δρομέων σε όλο τον κόσμο που το να νικήσουν τον Hicham el Guerruj τους έγινε έμμονη ιδέα.

Μπορεί μέσα στην απογοήτευση του, εκείνη τη στιγμή, ο El Guerruj να σκέφτηκε πως ήταν το τέλος. Πολλοί άλλοι όμως δεν είχαν την ίδια άποψη! Δέκα λεπτά μετά τον αγώνα, ο βασιλιάς Χασάν Β΄ (Hassan II) του Μαρόκο τον κάλεσε στο κινητό  του τηλέφωνο, στα αποδυτήρια του Ολυμπιακού Σταδίου. “Είσαι ο καλύτερος,” του είπε ο Βασιλιάς, ο οποίος πέθανε το 1999. “Για μας, εσύ είσαι ο νικητής.”
Και κάπως έτσι αντιμετώπιζαν την πτώση του και τα μαροκινά μέσα μαζικής ενημέρωσης. Στον ίδιο τρόπο κατανόησης και η χορηγός του η Nike, του έδωσε το μπόνους των $50.000 που του είχαν υποσχεθεί για ένα χρυσό μετάλλιο!
Όλη αυτή η εμπιστοσύνη προς το πρόσωπο του ήταν που γέννησαν έναν άλλο el-Guerrouj.

Ένα μήνα αργότερα, στις 7 Σεπτεμβρίου 1996, στον τελικό των Grand Prix στο Μιλάνο, ο El Guerrouj σε μια κούρσα τακτικής έγινε ο πρώτος δρομέας που νίκησε τον  χρυσό ολυμπιονίκη Morceli στα 1500 μ.  μέσα σε τέσσερα χρόνια.

Και Τα επόμενα χρόνια, ο El Guerrouj θα γίνει ο μόνος δρομέας μεσαίας απόστασης που κερδίζει τέσσερις διαδοχικούς παγκόσμιους τίτλους το 1997, 1999, 2001 και 2003!

Η πορεία προς το Sydney

Στην αρχή της σεζόν του 1997 Ο El Guerrouj κάνει δύο παγκόσμια ρεκόρ Κλειστού Στίβου, ένα στα 1500μ με 3: 31,18 στο Stuttgart Sparkassen Cup και  ένα στο μίλι με 3: 48,45 στο Gent Flanders Indoor . Και τα δύο αυτά ρεκόρ παραμένουν ακατάριπτα εώς σήμερα!

Στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα Κλειστού στίβου που ακολουθεί στο Παρίσι, κατακτά το χρυσό.
Στις 6 Αυγούστου 1997, στην Αθήνα, μετά από μια σειρά πρωτιών σε όσους αγώνες συμμετείχε, σχεδόν ένα χρόνο μετά την περιπέτεια της Ατλάντα, στέφεται παγκόσμιος πρωταθλητής.

Η ώρα να σπάσει και τα παγκόσμια ρεκόρ του ανοιχτού, δεν ήταν μακριά.
Πράγματι την επόμενη χρονιά το 1998 στη Ρώμη στις 14 Ιουλίου, ο El Guerrouj σπάει το παγκόσμιο ρεκόρ των 1500 μ. του Morceli (3:27.37) με χρόνο 3: 26.00.

(και όλη η κούρσα για αυτό εδώ)

Το ρεκόρ αυτό αντέχει ως σήμερα. Μάλιστα μόνο 2 αθλητές έχουν καταφέρει να τρέξουν κάτω από 3.27, ο Bernard Lagat 3.26.34 και ο Αbsel kiprop 3.26.69.
O El Guerruj; Το έχει κάνει εκτός από αυτή του παγκοσμίου ρεκόρ άλλες 4 φορές!
Κατέχει ως σήμερα 7 από τις 10 καλύτερες επιδόσεις  στα 1500μ  (όπως και στο μίλι!) που έχουν σημειωθεί ποτέ!

Ένα γεγονός που συνήθως παραβλέπεται είναι ότι μόλις 2 ημέρες μετά από αυτή την μεγάλη εμφάνιση, στη Νίκαια της Γαλλίας θα κάνει την δεύτερη επίδοση (ως τότε) όλων των εποχών με  3.44.60, στο μίλι μόλις 21/100 του δευτερολέπτου πίσω από το παγκόσμιο ρεκόρ του Morcelli 3.44.39.

Αλλά η πόλη των ρεκόρ φαίνεται ότι είναι για αυτόν η Ρώμη.
Την επόμενη χρονιά λοιπόν, το 1999, δίνοντας μόλις 2 αγώνες ως τότε μιας και προετοιμάζεται για το Παγκόσμιο πρωτάθλημα που ακολουθεί, πηγαίνει  στη Ρώμη, στο Roma Golden Galaο , όπου εκεί σε μια ανεπανάληπτη κούρσα  σπάει το παγκόσμιο ρεκόρ στο μίλι που είχε ως τότε ο Noureddine Morceli από το 1993, με χρόνο 3: 43,13.

Το ίδιο κάνει μαζί με αυτόν και ο Noah Ngeny της Κένυας, ο οποίος αν και  δεύτερος, κάνει 3: 43,40. Αυτή  ήταν η πρώτη φορά που έγινε κάτι τέτοιο, για πάνω από 40 χρόνια: δύο άνδρες να τρέξουν κάτω από το παγκόσμιο ρεκόρ του μιλίου στον ίδιο αγώνα. Και δεν ξέρουμε αν ποτέ θα έχουμε την τύχη να ξαναγίνει!

Ο τίτλος βασιλιάς του Μιλίου, όπως χαρακτηριστικά τον αποκαλούν δικαιωματικά πια του ανήκει. Και τα επόμενα χρόνια δεν θα κάνει τίποτα άλλο παρά να τον επιβεβαιώνει. Ακόμα και σήμερα και σε αυτή την απόσταση, του ενός μιλίου, κατέχει 7 από τις 10 καλύτερες επιδόσεις όλων των εποχών. Για την ακρίβεια μάλιστα εκτός από αυτόν τον αγώνα του παγκοσμίου ρεκόρ, εκτός από αυτόν και τον Noah Ngeny κανείς άλλος ποτέ δεν έχει κατέβει το 3.44.00. Μάλιστα, αν σε αυτούς προσθέσουμε και τον Morcelli, κανείς εκτός από αυτούς τους τρεις δεν έχει κατέβει το 3.46.00. Κάτι που κάνει τα επιτεύγματα του Hicham ακόμα πιο εντυπωσιακά!

Στις 24 Αυγούστου στη Σεβίλλη στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα η κυριαρχία του είναι απόλυτη. Κατακτά πάλι το χρυσό μετάλλιο με 3.27.65, ρεκόρ αγώνων.

https://www.youtube.com/watch?v=YuehYZS0qcA

Η ονειρεμένη αυτή χρονιά θα τελειώσει με δυο ακόμη αγώνες . Με τον δεύτερο καλύτερο χρόνο όλων των εποχών στα 3000μ με 7.23.09, στο Bruxelles Memorial Van Damme, πίσω μόνο από το ασύλληπτο 7.20.67 του Daniel Komen από το 1996. (…με ότι συνεπάγεται αυτό και για τους δύο!). Ας σημειώσουμε ότι Gebresellasie και Bekele μόλις πλησιάζουν το 7.25.00 σε αυτήν την ιδιαίτερη απόσταση.

Επίσης, ένα νέο παγκόσμιο ρεκόρ στα 2000 μ. Στο Βερολίνο στις 7 Σεπτεμβρίου, με 4:44.79, βελτιώνοντας το προηγούμενο, πάλι του Morceli, κατά περισσότερο από τρία δευτερόλεπτα (4.47.88).
Και αυτό το παγκόσμιο ρεκόρ παραμένει ακατάρριπτο εώς τις μέρες μας.

2000: Ολυμπιάδα του Sydney  

Ως το 2000, το Μαρόκο είχε μια προϊστορία ολυμπιακών μεταλλίων στις αποστάσεις, η οποία έφτανε τα 40 έτη, από τότε που ο Rhadi Ben Abdesselem τερμάτισε δεύτερος πίσω από τον Abebe Bikila  στο μαραθώνιο των Ολυμπιακών Αγώνων της Ρώμης το 1960. Μετά τα χρυσά μετάλλια της  el-Moutawakel (η πρώτη γυναίκα Αραβικής καταγωγής που κέρδισε χρυσό μετάλλιο, 400 εμπόδια) και του Aouita  στο Λος Άντζελες το 1984, ο Moulay Brahim Boutaib κέρδισε τα 10.000 μέτρα το 1988 κι ο Khalid Skah  τον ακολούθησε με μια μεγάλη νίκη στα 10.000 μέτρα το 1992 στη Βαρκελώνη .

Κι όμως, παρότι ο Aouita τους έδωσε ένα όνειρό, παρότι σε κάθε γειτονιά σε κάθε δρόμο ήξεραν τα κατορθώματα του, τα ρεκόρ του, τα περάσματα του, στο εξωτερικό, αυτή η επιτυχία ενός ολόκληρου λαού, όχι μόνο δεν είχε τύχει παγκόσμιας αναγνώρισης αλλά έχουν μείνει στην ιστορία ακόμη και ανεκδιήγητα περιστατικά που μεγάλα ειδησεογραφικά κανάλια μπέρδευαν αυτό το κράτος με το Μονακό!

Όλα αυτή ως τη στιγμή που η εμφάνιση του El Guerrruj στο διεθνές προσκήνιο και η καθιέρωση του στην κορυφή απέναντι στις δύο κυρίαρχες πανίσχυρες ομάδες της Κένυας και της Αιθιοπίας, έδωσε σε αυτή τη χώρα έναν ορατό, ξεκάθαρο πρεσβευτή.
Σε μια χώρα περίπου 30 εκατομμυρίων, όπου το 70% του πληθυσμού ήταν κάτω των 30 ετών, το μισό του πληθυσμού ζούσε με λιγότερα από 50 $ τον μήνα και το ποσοστό του αναλφαβητισμού ξεπερνούσε το 50%, ο Hicham El guerruj έβγαζε πάνω από 2 εκατομμύρια δολλάρια τον χρόνο (κατά τις Μαροκινές αρχές) και ήταν το πρόσωπο της χώρας εντός και εκτός των συνόρων.
Όσο αναγνωρίσιμος όμως κι αν ήταν, όσο κι αν ενσάρκωνε την ελπίδα και τη πίστη ενός ολόκληρου λαού, ο Hicham παρέμενε πάντα το παιδί εκείνο που ήταν ακόμη όταν ξεκινούσε: το παιδί εκείνο που δεν ήθελε να γίνει αθλητής, ένας καλός αθλητής, αλλά Ο αθλητής, ένας σπουδαίος αθλητής. Και για να το πετύχει αυτό για να εκπληρώσει αυτό το όνειρο του, ποτέ δεν εγκατέλειψε το δρόμο της σκληρής δουλειάς.

Παρά τις δυνατότητες που του έδιναν οι επιτυχίες του και η Ομοσπονδία, ο Hicham δεν πήγαινε για προπόνηση σε υψηλότερο υψόμετρο όπως στο Font Romeu (1800m) και στο Mexico City (2240m), όπου παραδοσιακά χρησιμοποιούσαν στο παρελθόν Μαροκινοί δρομείς.
Η προπόνηση του σε υψόμετρο ήταν στο Ifrane (1650m) αλλά έφτανε πολλές χρονιές ως και τους 4 μήνες. Την υπόλοιπη περίοδο την περνούσε στο επίπεδο της θάλασσας στο Rabat.
Καμία χρονιά δεν ξεκουραζόταν περισσότερο από τρεις εβδομάδες, εκτός από αυτή του 1999, πριν τους ολυμπιακούς, όπου είχε κάποιο περισσότερο χρόνο μιας και προχώρησε το καλοκαίρι σε μια επέμβαση αιμοροοίδων.
Αντιστοίχως, ούτε κι οι αγώνες του ήταν πολλοί, μόλις 7-10 κάθε χρονιά. Η προπόνηση ήταν το βασικό του μέλημα.

Μολονότι η προπόνηση του δεν μπορεί να χαρακτηριστεί επικεντρωμένη στον όγκο (συνήθως 120 km/ εβδομάδα), μπορεί να χαρακτηριστεί επικεντρωμένη στην ποιότητα. Ο Hicham  έκανε προπόνηση σαν σπρίντερ, αλλά και σαν μαραθωνοδρόμος. Πολλές φορές τον έβλεπαν να κάνει προπονήσεις με γιλέκο, τρέξιμο με ρόδα ή αντιστάσεις αλλά από την άλλη να τρέχει και 15 -20 μίλια σε 1.30-2.00 ώρες (3.43/Km). Άλλοτε θα εκτελούσε 20Χ300 (53-54’) αλλά και 10χ1000 σε 2.32-34, με 2 λεπτά διάλειμμα. Πάντοτε είχε στην προπόνηση του συγκεκριμένους δρομείς που αποτελούσαν γκρουπ αλλά πολλές φορές συναγωνιζόταν και ενώνονταν και με τις ομάδες των 5αρηδων και των 10ρηδων, όπως ο  Salah Hissou (παγκόσμιος πρωταθλητής στα 5000 το 1999) ή ακόμη και με αυτή του Abdelkader Mouaziz, του μεγάλου νικητή του μαραθώνιου του Λονδίνου το 1999, και του αξέχαστου Patrick Ndayisenga, (κάτοχος του εθνικού ρεκόρ στο Μαραθώνιο Burundi) που προπονούνταν μαζί τους, φέρνοντας τους πολλές φορές στα όρια τους. Για όλους αυτούς, ο El Gerruj ήταν ο μοναδικός πρωταθλητής κι αυτός που ανεξάρτητα της απόστασης έπρεπε να νικήσουν για να γίνουν καλύτεροι.

Και όλα αυτά υπό την καθοδήγηση του Abdelkader Kada, του μεγάλου προπονητή που το 2006 αναγνωρίστηκε ως ένας από τους 4 καλύτερους σε όλη την Αφρική από τον σύνδεσμο προπονητών στίβου της Αφρικής (ΑΕΑΑ) (και που κάποια στιγμή θα του αφιερώσουμε περισσότερα για το σύστημά του και τις μεθόδους του), που συνήθιζε να λέει ότι κανένας άλλος αθλητής δεν μπορεί να προπονηθεί 3 συνεχόμενες ημέρες όπως ο El Guerruj.

Περισσότερα για την προπόνηση του:
http://www.sweatelite.co/hicham-el-guerrouj-training/
http://coachingcorner0.tripod.com/Guerrouj.htm
https://www.youtube.com/watch?v=Y-0RKJLOfWY

Και γενικότερα, οι σημειώσεις μας για τους προπονητικούς κύκλους διαφόρων απόστάσεων: https://eclass.duth.gr/modules/document/file.php/KOM02418/%CE%94%CE%A1%CE%9F%CE%9C%CE%9F%CE%99%20%CE%9C%CE%91%CE%9D%CE%A4%CE%96%CE%9F%CE%A5%CE%A1%CE%91%CE%9D%CE%97%CE%A3/DROMOI%20PILIANIDIS%20453%2C%20454.pdf

Αλλά ο σκοπός για τον οποίο γινόταν όλα αυτά δεν ήταν πια μακρινός. Όσο πιο κοντά πλησίαζε στο Σίδνεϊ, τόσο πιο πολύ απομακρυνόταν από την Ατλάντα. Αλλά φυσικά, τίποτα δεν είχε ξεχαστεί. Κάθε φορά που έσπαζε ένα ρεκόρ ή κέρδιζε μια σημαντική κούρσα, η τηλεόραση τον έδειχνε να πέφτει στην Ατλάντα και τα άρθρα των εφημερίδων αναφέρονταν πάντα στην απογοήτευσή του 1996.
Αυτό ήταν πια κομμάτι του εαυτού του. Και η υπόσχεση του, πρώτα σε αυτούς τους συναθλητές, τους προπονητικούς του συντρόφους εκεί στο Rabat και μετά προς ένα ολόκληρο έθνος, αναχωρώντας για το Sydney,  ήταν πως αν κέρδιζε, θα αφαιρούσε εκείνη την  φωτογραφία από το τζάκι του και θα την αντικαταστούσε με μια άλλη. Μια φωτογραφία της νίκης.

Αυτό όμως δεν έμελλε να γίνει.
O Hicham πήγε στο Sydney έχοντας χάσει μόλις έναν αγώνα μέσα σε τέσσερα χρόνια. Στη Ζυρίχη μάλιστα, ένα μήνα πριν τους Ολυμπιακούς, είχε κάνει ένα εμφατικό 3.27.21.

Όλος ο κόσμος μπορεί να πίστευε ότι ο Hicham εκείνη την εποχή, εκείνη τη στιγμή ήταν ανίκητος. Ο Noah Ngeny όμως δεν το πίστευε. Σε κάθε μεγάλο αγώνα που είχαν ως τότε βρεθεί αντιμέτωποι, ο Ngeny είχε δει την πλάτη του Hicham. Και οι προκριματικοί του Sidney δεν έδωσαν καμία ένδειξη πως κι αυτή τη φορά δεν θα συνέβαινε το ίδιο. Ο Ngeny κέρδισε την ημιτελική του σειρά (3.39.29) αλλά οι χρόνοι εκεί δεν είχαν καμία σημασία. Στη άλλη σειρά που κέρδισε ο Hicham (3.37.60) οι 7 πρώτοι έβγαλαν καλύτερο χρόνο από αυτό του Ngeny!

Ο τελικός στις 29 Σεπτεμβρίου 2000, αναμένονταν για όλους να είναι ένας αγώνας ανάμεσα σε αυτούς τους δύο. Όπως και έγινε.
Το πρώτο 400αρι έγινε σε 54.14, ρυθμό για να σπάσουν το παγκόσμιο ρεκόρ του hicham! Και στο δεύτερο, ο Baba που οδηγούσε έκοψε τόσο που πήγε σε 60.63’’! Αμέσως ο el Guerruj που ανησύχησε και δεν ήθελε μια κούρσα τακτικής, βγήκε μπροστά και άνοιξε και οι μόνοι που κατάφεραν να τον ακολουθήσουν ήταν ο Ngeny, o Lagat και o γάλλος Medhi Baala. Το 3^ο 400αρι γίνεται σε 56.90. Αλλά το κακό ίσως είχε γίνει.  Ακόμη και στα 200 μέτρα πριν το τέλος όταν ο Hicham προσπαθεί να ανοίξει εύκολα, και οι Ngeny και Lagat τον ακολουθούν και μένουν μαζί του. Μπαίνοντας στην τελική ευθεία ο Ngeny, 70 μέτρα πριν το τέλος είναι ήδη δίπλα στον Hicham, σε μια επανάληψη της κούρσας του παγκόσμιου ρεκόρ του μιλίου αλλά αυτή τη φορά, εύκολα θα τον περάσει. Ο El Guerruj συντετριμμένος μόλις που καταφέρνει και κρατάει τη δεύτερη θέση από τον Lagat που έρχεται!

https://www.youtube.com/watch?v=kOxGKOc7LdQ

29 Σεπτεμβρίου 2000 Sydney : η κούρσα των 1500 έχει τελειώσει και ο νικητής δεν είναι ο Hicham!

Ενώ ο Lagat και ο Ngeny κάνουν 2 γύρους στο στάδιο με την κενυατική σημαία, ο Hicham άφωνος πεσμένος στο ταρτάν προσπαθεί να συνειδητοποιήσει τις στιγμές που πέρασαν. Δεν θα ξεσπάσει μέσα στο στάδιο. Λέγεται ότι το ουρλιαχτό του στο διάδρομο προς τα αποδυτήρια, ακουγόταν ως τον αγωνιστικό χώρο. 4 λεπτά αργότερα ξεσπά σε λυγμούς κι αυτό είναι το μόνο που ακούγεται στα αποδυτήρια.

4 χρόνια κουβαλούσε το βάρος μιας πτώσης, ενός αγώνα που δεν έγινε, για να το αποτινάξει εκείνη την ημέρα και τώρα είχε να διαχειριστεί κάτι χειρότερο: μια πραγματική ήττα. Έφτανε μια μόνο στιγμή για να γκρεμιστεί ό,τι πάλευε χρόνια τώρα.

Εδώ ας μας επιτραπεί και μια παρέκβαση – αναφορά (μιας και η ιστορία του είναι σχετικά άγνωστη) στο μεγάλο νικητή αυτής της κούρσας , τον συνεχιστή του Kip keino (1968) και Peter Rono (1988), στον θρόνο των 1500, στο τόσο σημαντικό αυτό αγώνισμα για τους Κενυατες, τον Noah Ngeny.
Αναμφισβήτητα δεν ήταν ένας τυχαίος αθλητής. Στο Σίδνει ήταν μόλις 21 ετών και όπως είδαμε είναι ακόμη και σήμερα αυτός με τον δεύτερο καλύτερο χρόνο όλων των εποχών στο μίλι με 3.43.40 στην ιστορική κούρσα του El Guerruj στη Ρώμη το 1999 . Εκεί μπορεί να είναι ο Hicham μόλις 25 ετών αλλά ο Ngeny είναι 20! Και είναι ο μοναδικοί που έχουν τρέξει την απόσταση κάτω από 3.44!
Ο Noah γεννημένος στις 2 Νοεμβρίου 1978, ως το 1996 δεν έτρεχε αλλά έπαιζε βόλλευ στο σχολείο. Όταν γνώρισε το τρέξιμο και τον ανακάλυψε ο γνωστός μάνατζερ Kim McDonald, με την εμφάνιση του στο διεθνές προσκήνιο έκανε 2 παγκόσμια ρεκόρ Νέων το  1997 (3:32.91 στα 1500m στο Monaco και 3:50.41 στο μίλι στη Νίκαια). Ακολούθησε το ασημένιο μετάλλιο στη Σεβίλλη στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1999, πίσω από τον El Guerruj.

Πολλοί κάνουν το λάθος να νομίζουν ότι ο Ngeny ήταν ο pacemaker στο ρεκόρ του μιλίου για τον el Guerruj. Αλλά εκεί ο Ngeny κάνει την δική του κούρσα. Όμως, σε 3 άλλες κούρσες ήταν πράγματι pacemaker του el Guerruj και είναι μάλιστα ο 3^ος  pacemaker που πηγαίνει τον El Guerruj στα 1200 m στο μεγάλο παγκόσμιο ρεκόρ των 1500μ.

Η χρονιά του 2000 σίγουρα ήταν η καλύτερη στην καριέρα του καθώς πριν τους Ολυμπιακούς είχε κάνει PB στα 800 (1.44.49, 28 Ιουλίου 2000 , Oslo)  και στα 1500 (3.28.12, Ζυρίχη, 11 Αυγούστου 2000).
Όμως το μεγαλύτερο του ίσως επίτευγμα για το οποίο  είναι γνωστός εκτός από το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο είναι το παγκόσμιο ρεκόρ που κατέχει εώς σήμερα στα 1000μ με 2.11.96!  (5 Σεπτεμβρίου 1999, Ριέτι).
Αυτό  ακόμα και στις μέρες, αν και έχουν στηθεί αγώνες ειδικά για την κατάρριψη του, αποτελεί σημείο αναφοράς. (Το 1998 – 2004 επισκέπτεται ανελλιπώς  την Ελλάδα σε meetings. Στις 28 Ιουνίου 2000 μάλιστα στα Τσικλητήρια ο Νoah είχε κάνει αυτή την απόσταση σε 2.15.53!)

Μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες η καριέρα του δυστυχώς είχε άλλη τροπή. Αφού το 2001 αποκλείστηκε από την Εθνική Ομάδα λόγω παράβασης των κανονισμών (καθυστέρηση επιστροφής από την Βρετανία όπου προπονούνταν ), τελικά τον Σεπτέμβριο (6-9) πήγε στην Αυστραλία για να αγωνιστεί στο Brisbane Goodwill Games  και το Melbourne IAAF Grand Prix Final.  Εκεί δυστυχώς είχε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα, όπου τραυματίστηκε σοβαρά στη πλάτη και τη λεκάνη. Ποτέ δεν θα ξαναήταν ο ίδιος. Κατάφερε να ξαναεμφανιστεί σε αγώνες τον Απρίλιο του 2002, το πάλεψε για μια συμμετοχή στο 2004, αλλά ποτέ δεν θα ξανακατάφερνε να επιστρέψει στην κορυφή. Τελικά το 2006 θα ανακοινώσει επίσημα την αποχώρηση του από τους στίβους. Ήταν μόλις 28 χρονών.

Για την νίκη του το 2000 έχει δηλώσει: “Δεν νίκησα τον El  Guerruj. Κέρδισα το χρυσό μετάλλιο». Και ο Hicham El Guerruj, μετά τις πρώτες δύσκολες στιγμές, αναγνώρισε την ήττα του και πολύ περισσότερο αυτόν που τον κέρδισε: «Δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Περίμενα αυτό το μετάλλιο από την Ατλάντα. Αλλά αυτός είναι ο αθλητισμός. Υπάρχει ένας νικητής και ένας ηττημένος. Πριν φτάσω στο στάδιο με έπιασαν τα κλάματα”, είπε. “Ευτυχώς, ο προπονητής μου κατάφερε να με σταματήσει, …κάθε φορά που τηλεφωνούσα στους γονείς μου στο σπίτι, άκουγα ότι όλοι μιλούσαν για μένα, αλλά σήμερα δεν ήταν η μέρα μου και ο Νoah έκανε μια πολύ καλή κούρσα. Ο Noah άξιζε περισσότερο από κάθε άλλο να πάρει αυτό το μετάλλιο και το πήρε.»

Αναζητώντας την επόμενη μέρα

Τι θα μπορούσε να κάνει ο Hicham;
Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε ποια ήταν η άποψη του συνόλου της φίλαθλης γνώμης το φθινόπωρο του 2000, όμως κι αυτό λίγη σημασία έχει. O Hicham ήταν μόλις 26 ετών και δεν υπήρχε αμφιβολία ότι έπρεπε να συνεχίσει. Το θέμα ήταν αν θα έβρισκε την δύναμη, αν θα κατάφερνε ποτέ να αντεπεξέλθει αυτού του βάρους που τώρα ήταν ακόμη μεγαλύτερο.

Την απάντηση φυσικά, την έδωσε ο ίδιος o Hicham και ήταν πέρα από κάθε αμφιβολία.
Ο El Guerrouj υπερασπίζεται με επιτυχία τον τίτλο του στα 1500 μ. στα Παγκόσμια Πρωταθλήματα του 2001 (Edmonton IAAF World Championships)  και του 2003 (Paris-St-Denis IAAF World Championships) .
Πλησίασε το σπάσιμο του δικού του ρεκόρ των 1500 μέτρων στις Βρυξέλλες το 2001 με χρόνο 3:26.12 .

Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Η κυριαρχία του είναι πέρα από κάθε αμφισβήτηση.

Κέρδισε 3 διαδοχικά βραβεία του IAAF Golden League (η γνωστή διοργάνωση που από το 2010 έχει μεταλλαχθεί σε αυτό που γνωρίζουμε ως Diamond League, όπου αθλητές σε επιλεγμένα meetings που κέρδιζαν τα αγωνίσματα τους και στις έξι συναντήσεις, έπαιρναν μέρος σε ένα τζάκποτ αξίας 1 εκατομμυρίου δολαρίων ή 50 Kg χρυσού!) το 2000, το 2001 και το 2002.
Έτσι γίνεται ο μοναδικός αθλητής στην ιστορία του θεσμού που έχει κερδίσει 4 συνολικά τέτοια βραβεία, (το έχει πετύχει και το 1998) τα περισσότερα από κάθε άλλον και φυσικά ο μοναδικός που το έχει κάνει 3 διαδοχικές χρονιές.

Ίσως κάποιος αναρωτηθεί γιατί αυτό δεν το καταφέρνει και τις άλλες χρονιές των θριάμβων του, το 2003 ή το 2004. Ο λόγος είναι πολύ απλός: γιατί αυτές τις χρονιές δεν συμμετείχε σε όλους τους αγώνες των 1500/1 mile που συμπεριλαμβανόταν στο πρόγραμμα. Γιατί άραγε να έγινε αυτό;

Ήδη μετά την Ατλάντα, υπάρχει στο μυαλό του η ιδέα να ανέβει απόσταση, να κάνει και 3000m ή 5000m. Ένας βασικός λόγος που δεν θα το τολμήσει αυτό είναι η ύπαρξη σε αυτές τις αποστάσεις του φίλου του και  παγκόσμιου ρεκόρντμαν των 10000μ του Salah Hissou. Ο Salah Hissou όλα αυτά τα χρόνια δίνει μάχες με τους Κενυάτες και τους Αιθίοπες και καταφέρνει να φτάσει στο χρυσό στα 5000 στο παγκόσμιο της Σεβίλλης και σε δύο χάλκινα στους ολυμπιακούς της Ατλάντα και στο Παγκόσμιο του 1997 στην Αθήνα.

Σε μια περίπτωση στις 3 Σεπτεμβρίου 1999 στο Bruxelles Memorial Van Damme στο κλείσιμο της χρονιάς που ο Hissou δεν είναι παρών , ο Hicham κατεβαίνει στα 3000 με στόχο να καταρρίψει το ασύλληπτο παγκόσμιο ρεκόρ του Daniel Komen(7.20.67). Το αποτέλεσμα τον δικαιώνει. Καταφέρνει 7.23.09, ένας χρόνος που ακόμα και σήμερα παραμένει ο 2^ος καλύτερος όλων των εποχών! (Για την ιστορία δεν υπάρχει άλλος κάτω από 7.25!) Ως το τελευταίο 600αρι είναι μέσα στο στόχο, αλλά από κει και ύστερα «σπάει» τελείως, πράγμα που δείχνει και το μέγεθος της δυσκολίας του εγχειρήματος.

Ο Hicham όλα αυτά τα χρόνια κάνει 1500/mile αποκλειστικά. Το 1999 και το 2000 περνάει τις χρονιές, προσπερνώντας τις χειμερινές περιόδους του κλειστού Στίβου. Μετά την αποτυχία του Σίδνευ, το 2001 θα κάνει πάλι κλειστό στίβο και μάλιστα τα 3000μ. Στέφεται παγκόσμιος πρωταθλητής στη Λισαβώνα, Lisboa IAAF World Indoor Championships 2001. Την υπόλοιπη όμως χρονιά θα στραφεί πάλι αποκλειστικά στα 1500/mile. Θα αφήσει το σχέδιο του για μεγαλύτερες αποστάσεις για μετά το Παγκόσμιο του Edmonton. Το 2002 πάλι δεν θα το τολμήσει. Για να φτάσουμε τελικά στο 2003 όπου καθώς πλησιάζουμε στους ολυμπιακούς αγώνες, ίσως αναζητά ένα εναλλακτικό σχέδιο, μια παραπάνω ευκαιρία. Το 2003 μοιράζει τους αγώνες του στα 1500 και στα 5000. Ξεκινά την χρονιά κάνοντας στον κλειστό στίβο 3000 ακόμα και 2 mile. Και τελικά στο άνοιγμα της θερινής περιόδου στο  Ostrava Golden Spike , στις 12 Ιουνίου 2003, κάνει το ντεμπούτο του στα 5000m. Το αποτέλεσμα τον δικαιώνει. 12.50.24. ( Ο 12^ος χρόνος όλων των εποχών την στιγμή που έγινε.)

Μετά από αυτό στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2003 στο Paris-St-Denis IAAF World Championships, εκτός από το χρυσό μετάλλιο στα 1500 κατεβαίνει και στα 5000μ. Εκεί, στη μεγάλη στιγμή του Eliud kipchoge δίνει την μάχη μαζί του στήθος με στήθος ως τα τελευταία μέτρα, για να κατακτήσει τελικά το  ασημένιο μετάλλιο.
Eliud Kipchoge (KEN) 12.52.79, Hicham El Guerrouj (MAR) 12.52.83, Kenenisa Bekele (ETH) 12.53.12)

https://www.youtube.com/watch?v=WMZdOdriRdk&t=5s

(Ο Salah Hissou, αν και παρών, δεν καταφέρνει να προκριθεί στον τελικό, τερματίζει 8^ος στη σειρά του Bekele, με 13.44.27 και από την επόμενη χρονιά θα δοκιμάσει τις δυνάμεις του στον μαραθώνιο.)

Μια άλλη μεγάλη αλλαγή θα συμβεί στη ζωή του με το τέλος των αγωνιστικών υποχρεώσεων της χρονιάς. Στις 27 Σεπτεμβρίου 2003 θα παντρευτεί την Najoua Lahbil, 18 ετών φοιτήτρια στο  University Al Akhwaine (Ifrane).
Πιστός μουσουλμάνος, προσεύχεται 5 φορές την ημέρα και τη γυναίκα του, κατά τα λεγόμενα του, την παντρεύεται με τον παραδοσιακό τρόπο: αφού την είχε δει στο δρόμο, ζήτησε την έγκριση της οικογένειας του και τη συνδρομή τους να κανονίσουν τον γάμο με την οικογένεια της  και χωρίς να της έχει μιλήσει πριν τελεστεί το μυστήριο.
Στην προετοιμασία της χειμερινής περιόδου που ακολουθεί  θα την βλέπει  μόνο τα σαββατοκύριακα.

27 Σεπτεμβρίου 2003: Ο Hicham παντρεύεται! Ο γάμος πραγματοποιήθηκε στο Ραμπάτ με την παρουσία πολλών αθλητών και κορυφαίων αθλητικών προσωπικοτήτων.

Τον Ιούνιο του 2004, δύο μήνες πριν τους Ολυμπιακούς, γεννιέται η κόρη του! Ο Hicham γίνεται πατέρας!!

Το πλήρωμα του χρόνου: Αθήνα 2004

Παρά την επιτυχή εμφάνιση της προηγούμενης χρονιάς στα 5000μ, το σχέδιο αυτό δεν φαίνεται να έχει συνέχεια, καθώς εκτός από ένα 3αρι που κάνει το Φεβρουάριο στον κλειστό στίβο, αφοσιώνεται την υπόλοιπη Ολυμπιακή αυτή χρονιά του 2004, στα 1500μ.
Έχει περάσει πάνω από μια δεκαετία που είναι στη κορυφή αυτή του αγωνίσματος. Η κυριαρχία του είναι απόλυτη. Τα τρία χρόνια που ακολούθησαν το Σίδνευ παρέμεινε αήητητος.
Στην έναρξη αυτής της  Ολυμπιακής  χρονιάς, θα φτάσει έχοντας 80 νίκες σε 83 αγώνες στα 1500μ. Οι δύο από τις τρεις ήττες του είναι οι αγώνες στους τελικούς των ολυμπιακών της Ατλάντας  και του Σίδνευ.

Κι όμως  αυτή τη χρονιά πριν φτάσουμε στην Αθήνα θα χάσει άλλες δύο φορές! Στις 2 Iουλίου 2004 στο Roma Golden Gala, τερματίζει 8^ος και στις 6 Αυγούστου στο Zürich Weltklasse, στον τελευταίο αγώνα πριν τους ολυμπιακούς παρότι κάνει 3.27.64 χάνει από τον Bernard Lagat. Παρότι ο ίδιος το αποδίδει σε μια σειρά αλλεργιών (που έχουν να του συμβούν από το 1996!) και αναπνευστικών ιώσεων (ακόμη και μία που προκλήθηκε από τους κέδρους στην διαδρομή όπου προπονούνταν) που του είχαν κοστίσει ως και 25 ημέρες προπόνησης και από τις οποίες έπασχε ως και τρεις μήνες πριν τους Ολυμπιακούς και την περίοδο του αγώνα της Ρώμης, πολλοί θεωρούν ότι η περίοδος της ακμής του έχει παρέλθει.
Η αλήθεια που βεβαιώνει και ο Kada, είναι ότι δεν έχει προπονηθεί όπως τις άλλες χρονιές, όπως ίσως ακριβώς αυτός θα ήθελε. Ένα μήνυμα υποστήριξης, όμως συντροφεύει τον Hicham στις δύσκολες στιγμές σαν αυτές και όλο το διάστημα αναμονής που ακολουθεί τους Ολυμπιακούς του Σίδνευ. Ήταν από τον  παιδικό του φίλο του, Hassan, στην Τουλούζη.
“Το 1997, η Αθήνα ανακάλυψε έναν πρίγκιπα και τώρα η Αθήνα πρόκειται να αποτίσει φόρο τιμής σε έναν βασιλιά», του έγραφε.  Κι αυτό ο Hicham ήθελε να το βλέπει ως προφητικό. Οι τελικές απαντήσεις  θα δίνονταν  στην Αθήνα.

Στις 24 Αυγούστου 2004 στην Αθήνα, θα γίνουμε μάρτυρες ενός αξέχαστου τελικού, από τους καλύτερους στην ιστορία του αγωνίσματος.
Με λιγότερο από 50 μέτρα να μένουν για τη γραμμή του τερματισμού, η μοίρα του Hicham φαινόταν σαν να προοριζόταν να μείνει στην ιστορία ως ο μεγαλύτερος δρομέας των 1500 μέτρων που ποτέ δεν κέρδισε το χρυσό των Ολυμπιακών. Ο Bernard Lagat με απίστευτη δύναμη, όχι μόνο τον είχε ματσάρει αλλά είχε κάνει το βήμα μπροστά του ενώ το πλήθος των 70.000 αποθέωνε την προσπάθεια τους. Όμως αυτή τη μέρα ο Hicham δεν έμελλε να χάσει. Η δύναμη που βρίσκει μέσα του, δεν ξέρουμε από πόσο βαθιά έρχεται: ίσως πολύ πιο πέρα από τις ήττες των δύο προηγουμένων Ολυμπιακών. Είναι όμως αρκετή. Είναι αρκετή να τον φέρει πρώτο στο τέρμα για 12 εκατοστά του δευτερολέπτου.
Οι σκηνές που ακολουθούν  είναι μοναδικές. Ο Hicham πεσμένος στο ταρτάν μόλις το συνειδητοποιεί ξεσπά σε λυγμούς. Κι αυτή τη φορά είναι από χαρά. Ο Lagat, ο Kiptanui και όλοι οι αθλητές θα τον αγκαλιάσουν και θα τον συγχαρούν.

 Αλλά ο θρίαμβος της Αθήνας δεν έχει τελειώσει. Μόλις την επομένη, 25 Αυγούστου, και χωρίς να έχει δώσει άλλον τέτοιον αγώνα από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2003, εμφανίζεται πάλι στον αγωνιστικό χώρο στα προκριματικά των 5000μ.
Τρεις ημέρες αργότερα, στις 28 Αυγούστου 2004, οι φίλοι του κλασσικού αθλητισμού περιμένουν με αγωνία έναν μεγάλο τελικό, για τον οποίο τους έχει προϊδεάσει αυτό που είχε συμβεί την προηγούμενη χρονιά στο Παρίσι. Αντίπαλοι του hicham, ο 19χρονος παγκόσμιος πρωταθλητής Eliud Kipchoge και κάτοχος του παγκόσμιου ρεκόρ Νέων και το νέο μεγάλο των μεγάλων αποστάσεων ο 22χρονος Kenenisa Bekele που ήδη έχει προλάβει να χριστεί Ολυμπιονίκης, κατακτώντας το χρυσό στα 10000μ και στοχεύει σε ένα δεύτερο για να επαναλάβει το επικό κατόρθωμα του Mirus Yifter στη Μόσχα το 1980.

Και ναι, για όσους αναρωτιούνται, ναι , μόλις πριν τους Ολυμπιακούς έχει σπάσει το παγκόσμιο ρεκόρ των 5000 με το εξωπραγματικό 12.37.35 στις 31 Μαΐου στο hengelo,( ένα ρεκόρ που ισχύει ως και σήμερα), όπως και αυτό των 10000m με 26.20.31 στις 8 Ιουνίου στην Ostrava. Χρόνοι που ως και σήμερα είναι θέμα συζήτησης και για πολλούς καταδεικνύουν τα ανθρώπινα όρια.

Ο τελικός που μας χαρίζουν είναι μια ακόμη κλασσική μονομαχία μεγάλων αθλητών που θα μνημονεύεται στο μέλλον.
Ο El Guerrouj ενώ περνάει το μεγαλύτερο μέρος του αγώνα παρακολουθώντας από διάφορες θέσεις τους πρωτοπόρους, καθώς ξεκινάει ο τελευταίος γύρος κινείται προς τα εμπρός. Ο Bekele που έχει αφήσει τον Kipchoge να οδηγήσει στα  200 μέτρα κάνει την κίνηση του. Είναι ώμο με ώμο, καθώς ο Kipchoge αρνείται να τον αφήσει. Όταν ο Bekele τελικά περνάει, είναι η ώρα του El Guerrouj. Περνάει πρώτα τον Kipchoge και στη συνέχεια  βήμα στο βήμα καταβάλλει και τον Bekele για να κερδίσει με μόλις δύο δέκατα του δευτερολέπτου.  Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο έχανε τα προηγούμενα χρόνια!

Είναι το δεύτερο χρυσό μετάλλιο!
Και με αυτό, ο El Guerrouj επιτυγχάνει  ένα ιστορικό επίτευγμα, καθώς γίνεται ο πρώτος αθλητής μετά από  80 χρόνια, μετά τον Paavo Nurmi το 1924, που κερδίζει χρυσό μετάλλιο στα 1500 μέτρων και στα 5000 μέτρων στους ίδιους Ολυμπιακούς Αγώνες. ( Ο Bekele θα περιμένει 4 χρόνια  για  να κάνει  το δικό του Ολυμπιακό νταμπλ στα 5000 και τα 10000 μέτρα στο Πεκίνο.)

https://www.youtube.com/watch?v=vAfq-hLdPqY

Ο θρίαμβος είναι απόλυτος και πέρα από κάθε φαντασία: Hicham el Gerruj!

Οι στιγμές που βιώνει ο Hicham είναι πέρα από κάθε περιγραφή. Ένας αγώνας μιας ολόκληρης καριέρας ευωδώνεται με αυτόν τον μοναδικό τρόπο. Ενώ χορεύει υπό τους ήχους του Zorba the Greek, αφιερώνει τη νίκη του στη νήπια κόρη του Hiba και τον βασιλιά Muhammad VI του Μαρόκου. “Υπάρχει ένας λόγος για τα πάντα στη ζωή”, δηλώνει ο El Guerrouj. “Ο Θεός με βοήθησε να διατηρήσω την πίστη μου στην ικανότητά μου και να κερδίσω αυτά τα χρυσά μετάλλια. Και αν δεν κατάφερα να κερδίσω στην Ατλάντα και στο Σίδνεϊ, πιθανότατα θα ήταν για να γίνουν αυτές οι δύο νίκες στην Αθήνα ακόμα καλύτερες».

Ο Βασιλιάς όπως και μετά τον θρίαμβο των 1500μ, τον παίρνει τηλέφωνο και τον αποκαλεί: «Best athlete in history». Στο δε δείπνο που θα δοθεί το βράδυ, ύστερα από διαταγή του στη Μαροκινή πρεσβεία στην Αθήνα, θα διαβαστεί μια συγκινητική επιστολή που έχει στείλει ο ίδιος στον Hicham. Με την επιστροφή του, στο Ραμπάτ, μια αντιπροσωπεία τον υποδέχεται στο αεροδρόμιο με επικεφαλής τον υπουργό Αθλητισμού, μέλη της Ολυμπιακής Επιτροπής και της Ομοσπονδίας Αθλητισμού. Μεταβαίνουν κατευθείαν στο γήπεδο ποδοσφαίρου όπου το Μαρόκο παίζει με την Τυνησία. Εκεί ένα πλήθος 70.000 τον αποθεώνει. Είναι 30 ετών. Το όνειρο του Hicham έχει γίνει πραγματικότητα.

Αυτός όμως ο μεγάλος τελικός των 5000μ, τον Αύγουστο του 2004 στην Αθήνα έμελλε να είναι και ο τελευταίος επίσημος αγώνας του Hicham.

Στις πρώτες του συνεντεύξεις που ακολουθούν ανακοινώνει τα σχέδια του για το μέλλον: είναι μόλις 30 χρονών και θέλει να συνεχίσει τουλάχιστον μέχρι το Πεκίνο το 2008, θα αφοσιωθεί αποκλειστικά στα 5000μ, νομίζει ότι και λόγω ύψους υπερέχει του Bekele. Ήδη την επόμενη χρονιά σχεδιάζει να προσπαθήσει να καταρρίψει το παγκόσμιο ρεκόρ.

Τίποτα από αυτά όμως δεν θα γίνει. Δεν θα αγωνιστεί ποτέ ξανά.
Θα χάσει την επόμενη σεζόν λόγω τραυματισμών και δεν θα καταφέρει να ανακάμψει από έναν τραυματισμό στην πλάτη εγκαίρως για να αγωνιστεί στο παγκόσμιο πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου στη Μόσχα τον Μάρτιο.

Θα το παλέψει για το παγκόσμιο πρωταθλήματα Ανοιχτού του 2005, αλλά στο τέλος θα ανακοινώσει ότι είναι ανέτοιμος και ότι δεν θα συμμετέχει, λόγω των ιώσεων και των αλλεργιών που τον ταλαιπωρούν.
Στη συνέχεια δηλώνει ότι θα ξεκουραστεί για το υπόλοιπο της χρονιάς, πριν αγωνιστεί σε μια αποχαιρετιστήρια περίοδο, το 2006.

Τελικά ο αθλητής που ονόμασαν «Ο βασιλιάς του Μιλίου», αισθάνεται ότι δεν έχει τίποτα να κυνηγήσει, τίποτα να πετύχει μετά την ιστορική διπλή του νίκη στην Αθήνα.
Σε μια άκρως συναισθηματική συνέντευξη τύπου στις 22 Mαΐου 2006 στη Casablanca, O Hicham El Gerruj, μη μπορώντας να συγκρατήσει τα δάκρυα του, ύστερα από μια 19χρονη καριέρα, θα ανακοινώσει επίσημα την οριστική του αποχώρηση από τους στίβους.

“Εγκαταλείπω τους αγώνες”, θα πει ο El Guerrouj. “Ελπίζω ότι οι αρχές και οι μαροκινοί αθλητές θα συνεχίσουν να εργάζονται έτσι ώστε ο μαροκινός αθλητισμός να παραμείνει  ισχυρός. Δεν έχω καμία επιθυμία ή κίνητρο να συνεχίσω να αγωνίζομαι. Αφήνω τους αγώνες για να περάσω περισσότερο χρόνο με την οικογένειά μου και να επικεντρωθώ στην επιχείρησή μου. ”

Μέχρι την εμφάνιση του Usain Bolt (που κατέκτησε αυτό το βραβείο 6! φορές), ήταν ο μοναδικός πολυνίκης αθλητής που του είχε απονεμηθεί το βραβείο IAAF World Athlete of the Year, τρείς (3) φορές, το 2001, 2002 και 2003.

Σήμερα είναι  πρεσβευτής της Peace and Sport, του διεθνή οργανισμού που εδρεύει στο Μονακό και υποστηρίζει ο Prince Albert II του Monaco, με σκοπό την αξιοποίηση της δύναμης του αθλητισμού για να αντληθούν κεφάλαια που θα βοηθήσουν περιοχές σύγκρουσης και θα φέρουν πραγματικά τους ανθρώπους σε ειρήνη, να συμμετάσχουν στον αθλητισμό. Καθώς και μέλος της πρωτοβουλίας  «Champions for Peace”, μιας ομάδας 54 διάσημων ελίτ αθλητών που δεσμεύονται να υπηρετούν την ειρήνη στον κόσμο.

ΠΗΓΕΣ

[1] https://www.sportskeeda.com/athletics/hicham-el-guerrouj-king-of-the-mile
[2] https://www.nytimes.com/2000/05/04/sports/olympics-the-king-of-the-mile.html
[3] https://successstory.com/people/hicham-el-guerrouj
[4] https://www.iaaf.org/news/news/el-guerrouj-the-greatest-of-all-time
[5] http://run-down.com/guests/mv_el_guerrouj.php
[6] https://en.wikipedia.org/wiki/Hicham_El_Guerrouj
[7] http://news.bbc.co.uk/sport2/hi/athletics/5004746.stm
[8] https://www.theguardian.com/sport/2006/may/23/athletics.gdnsport3
[9] https://www.iaaf.org/news/news/el-guerrouj-the-greatest-of-all-time
[10] https://www.peace-sport.org/
[11]  https://www.iaaf.org/athletes/morocco/hicham-el-guerrouj-9824
[12] https://www.iaaf.org/athletes/hall-of-fame
[13] https://www.rediff.com/sports/2000/sep/29mile.htm
[14] https://www.theguardian.com/sport/2003/jul/12/athletics.duncanmackay1
[15] https://www.iaaf.org/news/news/hicham-el-guerrouj-marries

*Στην ενότητα «Δρομείς που αγαπήσαμε», θα μπορούσατε κι εσείς αν θέλετε να κάνετε μία παρουσίαση ενός αθλητή που θεωρείτε πως έχει ενδιαφέρον. Απλά στείλτε μας το κείμενο και όποιο υλικό μπορεί να το συνοδεύει.