Δρομείς που αγαπήσαμε: Paula Radcliffe, η βασίλισσα της θέλησης!

Paula Radcliffe! Ακόμα και σήμερα είναι αναγνωρίσιμη και αξέχαστη για το μεγάλο παγκόσμιο ρεκόρ που πέτυχε το 2003 στο Μαραθώνιο του Λονδίνου. Ρεκόρ που στο πέρασμα των χρόνων μοιάζει ακόμη περισσότερο εξωπραγματικό.

Αγαπήθηκε και συνδέθηκε με το φίλαθλο κοινό σε όλη την υφήλιο, για τη μαχητικότητα της και  -όπως ο Haile Gebrselassie για το χαμόγελό του! –για το ιδιόμορφο της στυλ που έδινε την εντύπωση ότι υπερέβαλε εαυτόν από τα πρώτα μέτρα κάθε αγώνα.

Πέρα από όλα αυτά, όταν στις 26 Απριλίου 2015 στο Λονδίνο, στον Μαραθώνιο του Λονδίνου, έδωσε τον τελευταίο της αγώνα, στον πιο αργό της μαραθώνιο σε 2.36.55, μοιράζοντας χαμόγελα, χαιρετώντας και χειροκροτώντας τα πλήθη κόσμου που της φώναζαν σε κάθε μέτρο της διαδρομής “come on Paula!!!” – ακόμα κι έτσι κάτω από το 2.42  που ήταν το όριο για τους Ολυμπιακούς του Ρίο!-   έφτασε μια σχεδόν 30χρονη καριέρα στο τέλος της διαδρομής όπου τη βρήκε,  αν και χωρίς ολυμπιακό μετάλλιο, με 7 νίκες σε major μαραθωνίους (3 στο Λονδίνο, 3 στη Ν. Υόρκη, 1 στο Σικάγο), παγκόσμια πρωταθλήτρια σε Μαραθώνιο, σε  Ημιμαραθώνιο (3 φορές), Ανώμαλο δρόμο (3 φορές), ασημένια  στα 5000μ στο παγκόσμιο του 1999  και ένα πλήθος μεταλλίων στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα Ανοιχτού στίβου, Ανωμάλου, και Κοινοπολιτείας.

(Στο 2.30.00 και κάτω, μπορείτε να δείτε τις μοναδικές στιγμές που είχε την τύχη να ζήσει στο τερματισμό της σε αυτόν τον τελευταίο αγώνα της καριέρας της!)

 

Η αρχή ενός μεγάλου ταξιδιού!

Η Paula Radcliffe γεννήθηκε στις 17 Δεκεμβρίου 1973 στο Davenham, στο Northwich, Cheshire. Παρά το γεγονός ότι πάσχει από άσθμα και αναιμία, άρχισε να τρέχει σε ηλικία επτά ετών, επηρεασμένη από τον πατέρα της που ήταν ένας φανατικός ερασιτέχνης μαραθωνοδρόμος, ο οποίος σε μια προσπάθεια να χάσει βάρος αφού έκοψε το κάπνισμα, ξεκίνησε το τρέξιμο!

Ακολουθώντας τον πατέρα της στις προπονήσεις του στο δάσος  η Paula και ο αδελφός της συνήθιζαν να τρέχουν  ένα ή δύο μίλια μαζί του. Όταν όμως στην ηλικία των 10 ετών, η Radcliffe, συνοδευόμενη από τον πατέρα της, παρακολούθησε την Ingrid Kristiansen να τρέχει στο μαραθώνιο του Λονδίνου, εμπνεύστηκε -ονειρεύτηκε να γίνει  κι αυτή αθλήτρια!

Όταν η Radcliffe ήταν 12 ετών, η οικογένεια μετακόμισε στο Oakley,  στο Bedfordshire και η Paula έγινε μέλος του Bedford & County Athletics Club. Η ένταξή της στην ομάδα συνέπεσε με έναν ταλαντούχο και αφοσιωμένο προπονητή, τον Alex Stanton, που έκανε τα τμήματα γυναικών και κοριτσιών του συλλόγου από τα ισχυρότερα της χώρας, παρά το σχετικά μικρό μέγεθος του Bedford. Ο πατέρας της Radcliffe έγινε αντιπρόεδρος του συλλόγου και η μητέρα της, κι αυτή ερασιτέχνης δρομέας, ανέλαβε τη διαχείρηση της γυναικείας ομάδας ανωμάλου δρόμου! [1]

Ο πρώτος αγώνας της σε εθνικό επίπεδο ήρθε όταν  12χρονη, το 1986, κατέλαβε τη 299^η θέση από περίπου 600 συμμετέχουσες, στους αγώνες των κοριτσιών στο Σχολικό Εθνικό Πρωτάθλημα Ανωμάλου δρόμου. (English Schools Cross Country Championships). (Για την ιστορία: ένα χρόνο αργότερα, στον ίδιο αγώνα τερμάτισε τέταρτη!)
Μόλις το 1991 φτάνει στη κορυφή! Κερδίζει το τίτλο στο Εθνικό σχολικό Πρωτάθλημα στα 1500 μέτρα! [2]

Ήδη από 18 χρονών, με την συμμετοχή της σε διεθνείς αγώνες καταφέρνει να ξεχωρίσει.
Το 1992, τον Μάρτιο , στο παγκόσμιο πρωτάθλημα Ανωμάλου δρόμου της IAAF, η Radcliffe παίρνει τον τίτλο Νεανίδων, νικώντας την Wang Junxia και την Gete Wami στη Βοστώνη, μετά μάλιστα από μια άσχημη έξαρση του άσθματος της τις προηγούμενες εβδομάδες.[3]

Στη συνέχεια στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νεανίδων, τον Σεπτέμβριο, τερματίζει τέταρτη στα 3.000 μέτρα.

Στην πρώτη συμμετοχή της στη μεγάλη κατηγορία των γυναικών,  σε έναν αγώνα –τον αγαπημένο της!- ανωμάλου δρόμου, στο Durham στις αρχές του 1993, η Radcliffe  εκπλήσσει όλο τον κόσμο, τερματίζοντας δεύτερη  πίσω από την  Ολυμπιονίκη Derartu Tulu. [4] Σε ηλικία  19 ετών η Radcliffe, στην πρώτη της συμμετοχή, παίρνει την έβδομη θέση, στα 3000μ,  στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1993 στην Στουτγάρδη.

Από ένα  τραυματισμό στο πόδι στην αρχή του 1994, χάνει το Παγκόσμιο Ανωμάλου. Μάλιστα από μια εσφαλμένη τελικά διάγνωση  αναγκάζεται να χάσει όλο το 1994 και μάλιστα να σκεφτεί  να  τα παρατήσει καθώς ο τραυματισμός  της δεν  βελτιωνόταν. [3]

( Η αλήθεια, είναι ότι αυτός ο τραυματισμός θα παίξει κομβικό ρόλο στη καριέρα της. Πρόκειται για ένα κάταγμα κόπωσης στον αστράγαλο του αριστερού ποδιού, για το οποίο οι γιατροί ήδη από  τότε της λένε ότι δεν μπορεί να τρέχει.)

Τελικά επανέρχεται και μάλιστα εντυπωσιακά: Στα Fanny Blankers-Koen Games στο Hengelo το 1995, τον Ιούνιο, την επομένη ημέρα από το μεγάλο παγκόσμιο ρεκόρ του Haile Gebrselassie  στα 10000μ με 26.43.53, η Radcliffe κερδίζει, ξεπερνώντας την ομόσταυλη του Haile, την ολυμπιονίκη και παγκόσμια πρωταθλήτρια ανωμάλου, Derartu Tulu, για να τρέξει τον τρίτο ταχύτερο χρόνο από μια βρετανίδα στα 5.000 μέτρα με 15.02.87.

Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα,  στο Γκέτεμποργκ, αν και προκρίνεται άνετα στον τελικό των 5.000 μέτρων, τερματίζει πέμπτη, στη μεγάλη στιγμή της Sonia O’Sullivan.
Όπως πάλι πέμπτη θα τερματίσει στα 5000μ,  το 1996 στην πρώτη της συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Το 1997 η Radcliffe μπαίνει ανάμεσα στις Wami και  Tulu και  κερδίζει το ασημένιο μετάλλιο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα Ανωμάλου της IAAF. Κάτι που θα επαναλάβει και την επόμενη χρονιά, το 1998, στην μεγαλύτερη μάλιστα απόσταση.

Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 1997,  στην Αθήνα τερματίζει  στην 4η θέση  στα 5.000 μέτρα.

Το 1998 κερδίζει πάλι το ασημένιο μετάλλιο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα Ανωμάλου της IAAF .

Το πολυπόθητο χρυσό θα έρθει τελικά στο  Ευρωπαϊκό Κύπελλο, το 1998, όπου μάλιστα ήταν και αρχηγός της ομάδας(!).  Κερδίζει τα 5.000 μέτρα και βγαίνει δεύτερη στα 1500 μέτρα.

Το 1999  ξεκινάει με την   τέταρτη θέση στο αγαπημένο της αγώνα  στο Durham.  Στο παγκόσμιo πρωτάθλημα Ανωμάλου της IAAF, παίρνει το χάλκινο μετάλλιο.

Κατεβάζει τα ατομικά της ρεκόρ στα 10000μ και στα 5000μ , πριν το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Σεβίλλης. Εκεί στα 10000μ η Radcliffe και η Loroupe προσπάθησαν να απαλλαγούν από τη Wami, στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα , αλλά τελικά  αυτή τους πήρε τον τίτλο! Η Radcliffe πήρε το ασήμένιο !

Τον Οκτώβριο όμως του 1999 συμβαίνει άλλο ένα γεγονός που έχει ενδιαφέρον.  Η Radcliffe τρέχει τον δεύτερο ταχύτερο ημιμαραθώνιο από μια βρετανίδα,  (69.37) τερματίζοντας τρίτη στο ντεμπούτο της στην απόσταση στο  Great North Run παρά το γεγονός ότι  μπερδεύτηκε και με έναν θεατή. [5] (1^η Η Joyce Chepchumba (KEN) 69:07, 2η Tegla Loroupe (KEN) 69:35).

Το 2000,  ξεκινάει κερδίζοντας τον  Stormont Cross Country για τρίτη φορά και  τερματίζοντας  τέταρτη στο Durham. Στη συνέχεια υπέστη τραυματισμό στο γόνατο. Χάνει το Ευρωπαϊκό κύπελλο. Ωστόσο ύστερα από μια  ίωση, από  μια επέμβαση γόνατος και μια θλάση γαστροκνήμιου, καταφέρνει  να αγωνιστεί σε έναν αγώνα 1.500 μέτρων στη Βαρκελώνη στις 24 Ιουλίου. Τερματίζει 11^η.

Τελικά φτάνει στους Ολυμπιακούς στο Σίδνευ όπου τερματίζει έκτη στη σειρά της για τα 10.000 μ.  και στον τελικό κάνει ένα νέο βρετανικό ρεκόρ, αλλά παίρνει πάλι την τέταρτη θέση, πολύ απογοητευμένη που χάθηκε ένα μετάλλιο, μην μπορώντας να ακολουθήσει στο τέλος.

Στο Great North Run, που ακολουθεί όμως κάνει ένα νέο ευρωπαϊκό ρεκόρ  στον ημιμαραθώνιο, καθώς κέρδισε τον αγώνα σε χρόνο 67.07 δευτερολέπτων .

Επιλέγεται για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ημιμαραθωνίου της IAAF το 2000 στο Μεξικό. Κι εκεί στις 20 Νοεμβρίου του 2000, κέρδισε τον πρώτο της παγκόσμιο τίτλο, παρόλο που υπέφερε από μια κρίση πανικού όταν η ταινία μύτης, σχεδιασμένη να την βοηθά να αναπνέει καλύτερα, της έπεσε στα μισά του δρόμου.

Ο τελευταίος αγώνας της χρονιάς της θα είναι το Great North Cross Country, στο Durham. (30 Δεκεμβρίου 2000) Εκεί η  Radcliffe νίκησε την ολυμπιονίκη Tulu με εβδομήντα πέντε δευτερόλεπτα, σε 20 εκατοστά χιόνι. [6]

Το  2001, κάνει το back to back κερδίζοντας πάλι το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ημιμαραθώνιου της IAAF .  Και παίρνει άλλον έναν τρίτο τίτλο το 2003.

Παγκόσμιος τίτλος έρχεται και στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ανωμάλου της IAAF  το 2001 που συνοδεύεται και με ασημένιο στην μικρότερη απόσταση.  Κάτι  που επαναλαμβάνει και το 2002 , στη μεγάλη απόσταση επιτυγχάνοντας έτσι να γίνει η πρώτη γυναίκα της 10ετιας που καταφέρνει κάτι τέτοιο. Αυτό το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα λαμβάνει χώρα στις 23/24 Μαρτίου στο Δουβλίνο. Μόλις 3 εβδομάδες αργότερα, στις 14 Απρίλιου, η 28χρονη Paula κάνει πράξη μια περίεργη απόφαση που θα σημαδέψει την πορεία της. Κάνει το ντεμπούτο της στον Μαραθώνιο. Στον μαραθώνιο του Λονδίνου. Το αποτέλεσμα; Πέρα από κάθε προσδοκία. Κερδίζει με 2.18.55, ρεκόρ διαδρομής, ρεκόρ Βρετανίας και το δεύτερο καλύτερο χρόνο στην ιστορία του αγωνίσματος πίσω από το παγκόσμιο ρεκόρ της Catherine Ndereba, (Kenya)  2.18.47 που το είχε  κάνει μόλις πριν 6 μήνες, τον Οκτώβριο, στο Chicago!

https://www.youtube.com/watch?v=8Qbayl_h1Ng

Ακολουθούν χρυσά μετάλλια στα 5000 στους αγώνες της Κοινοπολιτείας και στα 10000μ στο Ευρωπαϊκό  Πρωτάθλημα.

Όπως καταλαβαίνεται όμως, ο επόμενος στόχος είναι το Chicago!  Εκεί στις 13 Οκτωβρίου  του 2002, η Radcliffe κάνει  έναν παγκόσμιο χρόνο, ένα μεγάλο  ρεκόρ και με 2:17:18 σπάει  το προηγούμενο παγκόσμιο ρεκόρ κατά ενάμησι  λεπτό ! [7]

(Ήδη παρά τη βροχή και τον αέρα που είχε, έκανε πέρασμα στον ημι, 2λεπτά πιο γρήγορα από ότι στο ντεμπούτο της, κάνοντας σαφές σε όλο τον κόσμο ότι έτρεχε πιο γρήγορα από οποιαδήποτε γυναίκα στο παρελθόν. Το αποτέλεσμα; Να συζητούν μετά τον τερματισμό της αν αυτή ήταν η καλύτερη που έχει υπάρξει ποτέ!)

Η χρονιά θα ολοκληρωθεί με συνάντηση με τη Βασίλισσα! Θα τιμηθεί με τον ΜΒΕ, (The Most Excellent Order of the British Empire ) κι αυτό  πριν το BBC την εκλέξει Προσωπικότητα της Χρονιάς στον αθλητισμό κάνοντας την έτσι την πρώτη γυναίκα που θα βραβευτεί κατά αυτόν τον τρόπο για πάνω από μια δεκαετία.

Το παγκόσμιο ρεκόρ και οι περιπέτειες των Ολυμπιάδων

Στις 23 Φεβρουαρίου του  2003 στο World’s Best 10K στο  San Juan,  στο Puerto Rico, με χρόνο 30.21 κάνει παγκόσμιο ρεκόρ στα 10km  επί ασφάλτου. (Ένα ρεκόρ που καταρρίφθηκε μόλις στις 9 Σεπτεμβρίου  2017 από την Joyciline JEPKOSGEI και την Fancy CHEMUTAI με 29.43 και 30.06 αντίστοιχα  στην Πράγα.)

Όλα δείχνουν ότι είναι στη κατάσταση της προηγούμενης χρόνιας. Η αλήθεια όμως είναι ότι είναι ακόμα καλύτερη!  Στις 13 Απριλίου 2003, στο Μαραθώνιο του Λονδίνου, κάνει το back to back , κερδίζει για δεύτερη συνεχόμενη φορά –με περισσότερο από 4 λεπτά διαφορά από την 2^η  Catherine Ndereba-  και συντρίβοντας το δικό της παγκόσμιο ρεκόρ για 1 λεπτο και 53 δευτερόλεπτα,  με χρόνο 2.15.25 γράφει το όνομά της σε μια από τις χρυσές σελίδες της ιστορίας του μαραθωνίου. [8], [9].

Το 2003 θα ολοκληρωθεί με 2 χρυσά μετάλλια. Ένα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ημιμαραθωνίου και ένα στο ευρωπαϊκό Ανωμάλου δρόμου τον Δεκέμβριο.

Με όλα αυτά, στις 18 Οκτωβρίου 2003, στο ξενοδοχείο Royal Lancaster  του Λονδίνου (το ξενοδοχείο που όπως θα δούμε, συνήθως διαμένει μετά το 2004 η Paula, όταν βρίσκεται στην Βρετανία! ) η AIMS (Association of International Marathons and Distance Races ) θα ταξιδέψει για χάρη της και θα την τιμήσει με το βραβείο AIMS World Athlete of the Year Award, ένα  βραβείο με το οποίο έχουν τιμηθεί σημαντικοί δρομείς, και το οποίο μόνο αυτή και οι Haile Gebrselassie, Eliud Kipchoge (πρόσφατα) έχουν κερδίσει από τρεις (3) φορές, πίσω βέβαια από την Tegla Loroupe που το έχει πάρει 4 φορές!

Στο τέλος όμως της χρονιάς λαμβάνει χώρα κι ένα άλλο αξιοσημείωτο γεγονός, που συνήθως παραβλέπεται, αν όχι αγνοείται, αλλά αξίζει να αναφερθεί γιατί ίσως εξηγεί κατά ένα μέρος τον τρόπο που στο μέλλον πολλοί παίρνουν θέση και κριτικάρουν την καριέρα και τα αποτελέσματα της Radcliffe, αιχμαλωτισμένοι από τις στερεοτυπικές αντιλήψεις και προκαταλήψεις για το αντίθετο φύλο.

Στις 7 Δεκεμβρίου στη Fukuoka o Jon Brown, ο καλύτερος βρετανός μαραθωνοδρόμος της εποχής (και 4^ος στη Ολυμπιάδα του Sydney!) αποτυγχάνει να πιάσει το όριο της ολυμπιάδας της Αθήνας τερματίζοντας σε 2.18.55, τρία λεπτά πίσω από το χρόνο της Radcliffe στο Λονδίνο. Αφήνοντας έτσι την Paula Radcliffe για το 2003, ως την πιο γρήγορη βρετανίδα μαραθωνοδρόμο συμπεριλαμβανομένων αντρών και γυναικών!

(Για την ιστορία, 2.15.41 είχε ο Mark STEINLE  στο Chicago στις 12 Οκτωβρίου, τον καλύτερο χρόνο της χρονιάς για βρετανό άνδρα δρομέα!)

(Δεν ξέρουμε αν έχει προηγούμενο, επόμενο ή ανάλογο σε άλλη χώρα, αυτό το επίτευγμα. Να σημειώσουμε ότι και τη επόμενη χρονιά ο καλύτερος χρόνος  στους άνδρες είναι  μόλις 2:15:08  του Chris Cariss   στο Μαραθώνιο του Λονδίνου, πριν ξαναδούμε το 2005 πια επιδόσεις κοντά στο 2.09 του Brown και του Steinle. Κάτι, που χωρίς να θέλουμε να κουράσουμε, αναζωπυρώνει –τουλάχιστον σε επίπεδο επιστήμης και δημοσιεύσεων- το ενδιαφέρον για θεωρίες που προβλέπουν ότι κάποτε θα έχουμε εξίσωση των αντρικών και γυναικείων ρεκόρ. Αυτό  μάλιστα αν και έχει προβλεφθεί ότι θα συνέβαινε το 1998 (!), βάσει στατιστικών αναλύσεων,  μετά το ρεκόρ της Radclife που σημείωσε μια αξιόλογη σύγκλιση τουλάχιστον σε ένα αγώνισμα, οι καμπύλες των δεδομένων δεν δείχνουν να το υποστηρίζουν κι ίσως η αύξηση της αποτελεσματικότητας των antidoping ελέγχων να εξηγεί μερικώς τη στασιμότητα ή το γιατί πιθανώς συμβαίνει αυτό.)

Η Paula Radcliffe, ξεπερνώντας όχι μόνο  τις γυναίκες συναθλήτριες της  αλλά και τους άνδρες συμπατριώτες της, γίνεται στα μάτια όλων η μεγαλύτερη , η καλύτερη ελπίδα του έθνους για τους Ολυμπιακούς Αγώνες το 2004. Από αυτή τη θέση, συγκεντρώνει μια αξιοσημείωτη προσοχή των μέσων ενημέρωσης, και εμφανίζεται ως η  πιο διάσημη  δρομέας της Βρετανίας.

Ωστόσο, ως εκπρόσωπος του έθνους της, τόσο συμβολικά όσο και στην εθνική ομάδα, η θέση της παραμένει περίπλοκη.

Τα σημαντικά επιτεύγματα της Radcliffe, τα οποία εν μέρει  παρουσιάζονται, κατανοούνται  ως βρετανική επιτυχία, εμφανίζονται  επίσης ως αποτυχία και έλλειψη ικανοτήτων των βρετανών ανδρών με φυλετικούς και με γενετικούς τρόπους. Για να εξηγήσουμε κοινωνιολογικά τη διαμεσολαβημένη διάρθρωση της εθνικής βρετανικής ταυτότητας, μελετώντας τις κατασκευασμένες από τα  μέσα ενημέρωσης του Ηνωμένου Βασιλείου εικόνες της Radcliffe, με επίκεντρο τρία σημαντικά γεγονότα της καριέρας της: το παγκόσμιο ρεκόρ της, την αποτυχία στους Αγώνες του 2004 και το μαραθώνιο του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος το 2005, βλέπουμε ότι η Radcliffe πέτυχε την υπό όρους υπόσταση της ως (ο) εκπρόσωπος της Βρετανίας, ενώ ταυτόχρονα αυτή η κάλυψη των μέσων ενημέρωσης διατήρησε και στήριξε τις έμφυλες και φυλετικές ιεραρχίες στη σύνθετη κατασκευή της βρετανικής ταυτότητας, πολλές φορές μέσα από μια σκιώδη υπογράμμιση της ανικανότητας των ανδρών να ανταποκριθούν στον κυρίαρχο ρόλο τους τη δεδομένη στιγμή.

Αυτό -όσο κι αν παρεκτρεπόμαστε της παρουσίασης!- είναι ένα τόσο σημαντικό σημείο, που πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη μας στην κατανόηση της στάσης και της κριτικής, πολλών συναθλητών της, πολλών συναθλητριών της, μιας μεγάλης μερίδας (αν όχι όλου) του βρετανικού κοινού, των θεατών της εικονικής ζωής του κατασκευασμένου ειδώλου της, που προηγήθηκε και ακολούθησε της Ολυμπιάδας της Αθήνας και που φτάνει να υποδηλώνεται με κάθε ευκαιρία ακόμη και σήμερα.

Το γεγονός πάντως είναι ότι αυτής της εικόνας της, δεν μπορεί να ξεφύγει ούτε η ίδια η Radcliffe.

Το 2004 είναι μια Ολυμπιακή χρονιά.

Κι όσο κι αν θέλει να το ξεχάσει ή να το υποβαθμίσει, η παγκόσμια καταξίωση που έχει κατακτήσει την προηγούμενη χρονιά, έχει μετατρέψει και για αυτήν και για όλο τον κόσμο, αυτή τη χρονιά σε χρονιά ορόσημο.

Απομονωμένη με το προπονητή της Alex Staunton, τον σύζυγο της Gary Lough και τον διάσημο (πια για τη δουλειά μαζί της!) φυσιοθεραπευτή  Gerard Hartmann [51], δεν θα θελήσουν να αφήσουν τίποτα στην τύχη.

Πολλά πράγματα, τα οποία σήμερα θεωρούνται αυτονόητα και υιοθετούνται ακόμα και από ερασιτέχνες δρομείς, έχουν ρίζες στις πρωτοπορίες που ανιχνεύει εκείνη την εποχή η Radcliffe και η ομάδα της.

Σχεδιάζουν ταξίδι αστραπή στην Αθήνα ήδη από τον Μάϊο του 2003 για να δουν την κλασσική διαδρομή, κάνουν στοχευμένη προπόνηση με πλειομετρικές ασκήσεις και μυϊκή ενδυνάμωση, έχοντας κατά νου το παράδειγμα της Sonia O’Sullivan του 95-96, για αύξηση της ταχύτητας στα τελικά μέτρα. Εξετάζουν τα ποσοστά ιδρώτα – όχι απλώς όπως τα διαβάζουμε σε ένα ιατρικό βιβλίο- αλλά σε  διάδρομο με τη  Paula με ηλεκτρόδια. Υπολογίζουν ακριβώς πόσο ιδρώτα χάνει – πόσο αλάτι, κάλιο, μαγνήσιο και το πόσα ιόντα ασβεστίου χάνονται στον ιδρώτα αυτό.  Υπολογίζουν τι πρέπει να πάρει, για παράδειγμα, τέσσερις  ounces υγρών, σε κάθε σταθμό  στον μαραθώνιο, έτσι ώστε να αντικαταστήσει 28 – 32  ounces υγρών και μέσα σε αυτό να αντικαταστήσει συγκεκριμένη ποσότητα   υδατανθράκων, έτσι ώστε τα επίπεδα ινσουλίνης και τα σάκχαρα του αίματος να μην πέσουν . Επιπλέον,  εξετάζουν την ισορροπία των ηλεκτρολυτών αυτού του υγρού, έτσι ώστε να μην έχει σπασμούς ή κράμπες.

«Πηγαίνουμε πιο επιστημονικά από οποιονδήποτε άλλο πριν και αυτό το κάνουμε μόνοι μας στο εργαστήριο, γιατί το πώς το σώμα της Paula προσαρμόζεται στο στρες της θερμότητας, της υγρασίας και της ρύπανσης είναι τελείως διαφορετικό από το πώς  αντιδρά μια άλλη αθλήτρια του ίδιου σωματικού βάρους…» σημειώνει ο Hartmann.

Η Paula μπορεί να τρέχει δύο φορές την ημέρα, και αυτό  να αντιστοιχεί σε 1,5 με δύο ώρες της ημέρας της. Πέρα όμως  από αυτό ξοδεύει ανάμεσα σε αυτά τα δύο τρεξίματα δύο ως πέντε ώρες  στο γυμναστήριο με φυσιοθεραπείες, διατάσεις,  τις πλειομετρικές ασκήσεις,  ασκήσεις ιδιοδεκτικότητας, ασκήσεις σταθερότητας και της ενδυνάμωσης του κορμού και πολλές φορές  πολύωρες συνεδρίες με βάρη. Δίωρος μεσημεριανός ύπνος (και δεκάωρος βραδινός) και μελέτη των ποσοστών έκκρισης της φυσικής ορμόνης  (HGH), παγοθεραπείες και λουτρά πάγου, συμπεριλαμβάνονται στο πρόγραμμα της. Είναι ανοιχτή να δοκιμάσει ο,τιδήποτε καινούργιο και από αυτήν την εποχή προέρχεται η απόφαση της για διάθεση του 10% των εισοδημάτων της, σε ετήσια βάση, για προσφορά τεχνογνωσίας, προπονητικής υποστήριξης σε νέους αθλητές, μέρος της οποίας βασίζεται στα δικά της δεδομένα και στη δική της εμπειρία.

Θα δουλέψει επίσης, μια βασική της αδυναμία:  το υπερβολικό κούνημα του κεφαλιού της. (Από το οποίο σίγουρα χάνει σημαντική ποσότητα ενέργειας.)  Βλέποντας  την να τρέχει πριν από το 2000 βγάζουμε το συμπέρασμα πόσο οδυνηρό είναι αυτό για αυτήν. Μελετώντας το, θέλουν να μάθουν αν ήταν νευρολογικό ή ήταν κάτι που της είχε κολλήσει  όταν ήταν νέα προσπαθώντας να ρίξει το σώμα της στον τερματισμό για την καλύτερη θέση. Οι εξετάσεις αποκαλύπτουν  ότι πολλοί από τους μυς γύρω από τους ώμους της και το λαιμό της ήταν στην πραγματικότητα υποανάπτυκτοι. Άρχισε λοιπόν καθημερινά πολύ συγκεκριμένες ασκήσεις στους ώμους της και στο λαιμό της και σταδιακά το 2004 υπάρχει μόνο μια μικρή υποψία  κουνήματος της, με πολύ  καλύτερη  στάση του σώματος και της δρομικής της  κίνησης. Μετά το 2004 εύκολα μπορεί να διαπιστώσει κανείς πώς αυτό σχεδόν εξαφανίζεται.

Ανάλογης μελέτης θα τύχει και η διατροφή της, είτε πρόκειται για τις διαφορετικές προπονητικές περιόδους είτε πρόκειται για τις προσεγγίσεις των αγώνων.

Γιατί τα λέμε σε αυτό το σημείο αυτά; Πέρα από την έκθεση του μεγέθους των προσδοκιών που δημιουργούν στην ίδια γιατί όλα αυτά τονίζουν το παράδειγμα της σε σχέση με πολλούς άλλους ταλαντούχους αφρικανούς και αφρικανές δρομείς –πολλές φορές και πιο πετυχημένες από την Radcliffe-   που δεν έχουν την τύχη να μπορούν να ακολουθήσουν αυτό το πρόγραμμα και αυτές τις πρακτικές.

Πολύ περισσότερο, πολλοί αθλητές δεν θα είχαν την υπομονή να  δουν πέρα ​​από αυτό  το πρόγραμμα, πέρα από αυτήν τη ασκητική ζωή. Το «αργότερα» μπορεί να σημαίνει δύο χρόνια για έναν αθλητή και ίσως τέσσερα για έναν άλλο. Και οι περισσότεροι θέλουν να  τα έχουν όλα τώρα. ( Τους χορηγούς την επιτυχία, την καταξίωση, την απόλαυση.) Η Paula όμως έχει αναπτύξει για μια ζωή μια ατσάλινη θέληση και αυτοπειθαρχία που είναι οδηγός της ως το σημείο αυτό αλλά και για τις δύσκολες στιγμές που θα ακολουθήσουν.

Προς το παρόν όμως όλα αυτά, η προετοιμασία μιας ολόκληρης ζωής και η κορύφωση στη λεπτομέρεια την τελευταία περίοδο, φαίνονται να έχουν αποτέλεσμα.

Πριν την Ολυμπιάδα κάνει μόνο δύο αγώνες και το δείγμα είναι εκπληκτικό.

Μετά τις 29 Φεβρουαρίου  στο San Juan World’s Best 10K, 30.45, στις  20 Iουνίου  στο European Cup, στη Πολωνία, χρυσό μετάλλιο στα 5000μ με 14:29.11 και στο  Grand Prix του Gateshead στις 27 Ιουνίου στα 10000μ 30.17.15, ο καλύτερος χρόνος της χρονιάς.

Δεν μετέχει στο Παγκόσμιο Ανωμάλου. Δεν μετέχει στον Μαραθώνιο του Λονδίνου. Απαλλάσσεται της υποχρεωτικής παρουσίας στην προετοιμασία της Βρετανικής ομάδας στην Πάφο της Κύπρου, παραμονές των αγώνων. Προετοιμάζεται μόνη της σε υψόμετρο στο Font Romeu της Γαλλίας, και για θερμοεγκλιματισμό σε τοποθεσία που δεν αποκαλύπτει. Όλο αυτό το διάστημα, σε συνεντεύξεις και παρουσίες της προσπαθεί να κρατήσει χαμηλό προφίλ, δηλώνοντας παντού και πάντοτε ότι βλέπει τους Ολυμπιακούς σαν μια ακόμη διοργάνωση και τον αγώνα της σαν ένα ακόμη αγώνα, σημειώνοντας όμως την προσπάθεια που κάνει να μην το σκέφτεται αυτό κάθε μέρα και το κίνδυνο του φορτίου του  επερχόμενου άγχους. Βέβαια η απομόνωση της και απλά στοιχεία όπως  κοιτώντας πίσω από τις λέξεις στη παρακάτω δημοσίευση της από τις 7 Ιουλίου, μετά την επιστροφή στις προπονήσεις μετά το ευρωπαϊκό κύπελλο (https://www.telegraph.co.uk/sport/olympics/2382547/Athletics-Confident-and-in-good-shape.html), δείχνουν ότι όλη τη χρονιά, σκέφτεται μόνο αυτό το πράγμα και αντλεί οποιαδήποτε πληροφορία σχετικά με την Ελλάδα. (Και άραγε τι εννοεί όταν λέει ότι έκλεισε την τηλεόραση στο τελικό του EURO2004 Ελλάδα-Πορτογαλία, όταν ήταν πια εμφανές ότι θα κερδίσει η Ελλάδα;;;!!!!)

Για τον κόσμο, φυσικά τα πράγματα είναι πολύ απλά: περιμένουν ότι η Paula απλώς θα πάει στην Αθήνα και θα πάρει ένα χρυσό μετάλλιο στον Μαραθώνιο, δοξάζοντας την Βρετανία.

Με το βλέμμα στο χρυσό, φτάνει στην Αθήνα αργά το βράδυ της Δευτέρας 16 Αυγούστου παρά τον αρχικό προγραμματισμό για άφιξη την Πέμπτη. Το βράδυ της Τρίτης και της Τετάρτης με την ομάδα υποστήριξης της κάνει αυτοψία της κλασσικής διαδρομής για να έχουν άποψη για τις αλλαγές που έχουν υπάρξει. Στην συνέντευξη τύπου που κανονίζεται την Τρίτη, για τον ερχομό της στο Ολυμπιακό χωριό, την ρωτούν για κάποιες φήμες που τη θέλουν να έχει εμφανιστεί στη κλινική του  Dr. Hans Wilhelm Müller Wohlfahrt, (που έχει εργαστεί στο παρελθόν με τους Linford Christie, José María Olazábal και μεγάλα ονόματα του ποδοσφαίρου) στο Μόναχο, μόλις ένα μήνα πριν για θεραπεία σε τραυματισμό στο γαστροκνήμιο.

Ο Sian Masterton ο ατζέντης της,  ο Max Jones,  ο υπεύθυνος διευθυντής της UK Athletics, ο Philip Pope,ο υπεύθυνος τύπου της British Olympic Association, το αρνούνται. Βεβαιώνουν ότι η Paula είναι εντελώς καλά, ότι η προετοιμασία της ήταν τέλεια,  ότι είναι σε καλή φόρμα, και ότι τίποτα δεν υπάρχει που να εμπνέει ανησυχία. Μόνο ο Sian Masterton την επομένη επιβεβαιώνει το ταξίδι στο Μόναχο, αλλά μόνο για έναν επανέλεγχο ενός προβλήματος της κήλης που είχε αντιμετωπίσει την εποχή (αυτή ήταν και η επίσημη δικαιολογία)  της απόσυρσης της από τον μαραθώνιο του Λονδίνου.

Την Πέμπτη, η Radcliffe ακυρώνει προγραμματισμένη τηλεφωνική συνέντευξη με βρετανούς αθλητικογράφους. Ήταν η πρώτη φορά που αρνήθηκε να συνεργαστεί με τα ΜΜΕ και οδηγεί σε εικασίες για την προσπάθεια που καταβάλλει να αντιμετωπίσει την πίεση. Από το αεροδρόμιο, ως τη διαμονή στο Ολυμπιακό χωριό, έρχεται συνέχεια σε επαφή με ανθρώπους (ακόμη και συναθλήτριες με τις οποίες θα βρεθεί αντιμέτωπη!) που της σφίγγουν τα χέρια, της δίνουν συγχαρητήρια και της εκφράζουν τον θαυμασμό τους!

Τα δημοσιεύματα του τύπου στη Βρετανία, το Σάββατο, την παραμονή του αγώνα είναι χαρακτηριστικά του κλίματος που επικρατεί και πόσο απεγνωσμένα έχει επενδύσει ένα ολόκληρο έθνος στο πρώτο χρυσό μετάλλιο τους στο μαραθώνιο που για αυτούς θα μεταφέρει ένα ιστορικό μήνυμα σε όλο τον κόσμο. (Ακόμη και όσοι ειδικοί του αγωνίσματος θυμούνται την περίπτωση του Steve Jones, που πήγε το  1986 στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα με μεγάλη υπεροχή κατά των αντιπάλων του, αποσπάστηκε από την αρχή και στο 30χλμ είχε διαφορά πάνω από 2 λεπτά από τους υπόλοιπους τρέχοντας σε ρυθμό για παγκόσμιο ρεκόρ, για να βρει τελικά  τον περιβόητο «τοίχο»  και να τερματίσει σχεδόν τελευταίος (20^ος) αφυδατωμένος και εξαντλημένος, ακόμα λοιπόν κι όσοι μπαίνουν σε πειρασμό να το θυμίσουν αυτό, το κάνουν για να εξάρουν ακόμη περισσότερο την προσοχή σε κάθε λεπτομέρεια της Paula και την υπεροχή της σε κάθε τομέα- βεβαιώνουν ότι δεν υπάρχει περίπτωση να συμβεί αυτό στην Paula!)

Το απόγευμα της 22 Αυγούστου, στην Αφετηρία η Radcliffe ανάμεσα στις συναγωνιζόμενες της, θα συναντήσει 30 και πλέον από τις καλύτερες μαραθωνοδρόμους της εποχής. Είναι καλύτερη από όλες τους κατά τουλάχιστον δυόμησι λεπτά.

Είναι το φαβορί και η μεγάλη ελπίδα της Βρετανίας για διάκριση.( «Σε όλο το μήκος της διαδρομής, συναντούσαμε περισσότερες βρετανικές σημαίες και βρετανούς, από ότι Έλληνες», θα πει χαρακτηριστικά η Deena Kastor. )

Ωστόσο, ο  τραυματισμός στο πόδι της μόλις δύο εβδομάδες πριν από τον αγώνα είναι ένα αληθινό συμβάν  το οποίο την έχει οδηγήσει σε λήψη   υψηλής δόσης αντιφλεγμονωδών φαρμάκων. Αυτό είχε δυσμενή επίδραση στο στομάχι της, εμποδίζοντας την απορρόφηση των τροφίμων. [10] Τελικά αυτή την ημέρα, στις 22 Αυγούστου, την ημέρα που όλοι και η ίδια περίμενε  να μπει στο πάνθεον των αθανάτων που πέρασαν από αυτό το αγώνισμα, αποχώρησε από τον αγώνα μετά από 36 χλμ.

(Πέντε μέρες αργότερα, θέλοντας να ξορκίσει τους δαίμονες, ξεκίνησε στα 10.000 μέτρα, αλλά εξακολουθώντας να υποφέρει από τις επιπτώσεις του μαραθωνίου, αποχώρησε  εννέα γύρους πριν το τέλος.)

Το συναίσθημα για αυτή πρωτόγνωρο. “Πότε δεν έχω νοιώσει έτσι, να μην μπορώ στο τέλος να τερματίσω… προσπαθώ απεγνωσμένα να βρω έναν λόγο για το τι συνέβη… κι αισθάνομαι απλώς μουδιασμένη – αυτό είναι κάτι που προσπάθησα τόσο σκληρά να καταφέρω.”, θα δηλώσει.

Λυγίζει ακόμα και στη συνέντευξη τύπου που ακολουθεί αργά το βράδυ. Ενώ οι εικόνες που δείχνουν την έντονη ψυχική της φόρτιση κάνουν τον γύρο του κόσμου.[11], [12],[13]

( η εξιστόρηση όσων έγιναν εκείνη τη μέρα και που σημάδεψαν την καριέρα της, από τη δική της ματιά: http://www.paularadcliffe.com/serialisations-that-day/)

 

 

 

 

Η συγκλονιστική στιγμή της εγκατάλειψης:

Ένα βίντεο που αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο την περιπέτεια της Radcliffe στην Αθήνα:

Πίσω στη Βρετανία, η κριτική που ακολουθεί είναι σκληρή. Λίγες γραμμές υποστήριξης και πηχαίοι τίτλοι που την κατηγορούν για τις εγκαταλείψεις και για το γιατί δεν συνέχισε να τερματίσει. Η επόμενη ολυμπιάδα είναι πολύ μακριά και πολλοί συντάσσονται στο ότι δεν έχουν πια τίποτα να περιμένουν από αυτή.

Πηγαίνει στο σπίτι των γονιών της στο Bedford και στην συνέχεια στο δικό της στο Loughborough, αλλά παντού βρίσκει τον εαυτό της να μην μπορεί να αντεπεξέλθει της συναναστροφής με τον κόσμο. Βγαίνει την πρώτη φορά από το σπίτι για ένα τρέξιμο και τη δεύτερη για ψώνια στο supermarket και παντού περιστοιχίζεται από κόσμο, που θέλει να της εκφράσει την συμπαράσταση του ή την αποδοκιμασία του. Η απόφαση να εγκαταλείψει τη χώρα της είναι μονόδρομος για αυτήν.

Το κεφάλαιο της ψυχολογικής υποστήριξης και της ανάκαμψης με βοήθεια από τους κορυφαίους του αντικειμένου στη Βρετανία, όπως η ίδια αξιοσημείωτα το έχει περιγράψει, ίσως είναι υπερβολικό να το ανοίξουμε. (Απλώς ας σημειώσουμε ότι προς έκπληξη πολλών, ήδη από τις πρώτες εβδομάδες, αυτοί που ασχολήθηκαν βεβαιώνουν ότι δεν υπήρχε φόβος της Radcliffe στον τρόπο που έτρεχε ή που προσέγγιζε τους αγώνες. Οι ανησυχίες της έχουν να κάνουν με τον τρόπο που διαχειρίζονται, παρουσιάζουν ή διαστρεβλώνουν την εικόνα της τα ΜΜΕ.)

Ωστόσο, αυτό δεν είναι το τέλος που πολλοί της προγράφουν.

Ωστόσο, ναι,  η Paula βρίσκει τη δύναμη να συνεχίσει και στις 2 Νοεμβρίου του 2004 θα κερδίσει τον μαραθώνιο της Ν. Υόρκης,  στην πρώτη της συμμετοχή σε αυτόν με χρόνο 2.23.10, έναντι της 2^ης Susan Chepkemei (Kenya), που με 2:23:14 δίνει μια μάχη στήθος με στήθος ως το τέλος!

https://www.gettyimages.dk/detail/video/paula-radcliffe-crossing-finish-line-winning-the-nyc-news-footage/141678542

Στον Μαραθώνιο του Λονδίνου το 2005, η Radcliffe  είναι παρούσα, επιστρέφει στους μεγάλους χρόνους και κερδίζει με χρόνο 2:17:42, παγκόσμιο ρεκόρ μαραθωνίου  γυναικών χωρίς άνδρες.

Ένα ρεκόρ που έπεσε μόλις στις 23 Απριλίου του 2017 από την Mary KEITANY με 2.17.01.

Ο αγώνας αυτός έχει μείνει γνωστός για μια περιβόητη στιγμή προς το τέλος, όταν η Radcliffe, που  χρειαζόταν επειγόντως  τουαλέτα,  σταμάτησε  στο πλάι του δρόμου μπροστά στο πλήθος και τις τηλεοπτικές κάμερες που μετέδωσαν το συμβάν ζωντανό.

Μετά τον αγώνα, ζήτησε συγγνώμη από τους θεατές και εξήγησε τι συνέβη, «έχανα χρόνο επειδή είχα κράμπες στο στομάχι και σκέφτηκα, πρέπει απλά να πάω  τουαλέτα και θα είμαι  μετά καλά… δεν ήθελα πραγματικά να το κάνω  αυτό μπροστά σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους.  Βασικά έπρεπε να πάω, άρχισε κάπου στο 26^ο χιλιόμετρο και έψαχνα συνέχεια για τουαλέτα, αλλά έπρεπε να πηδήξω τα κάγκελα και δεν ήξερα αν θα ακυρωνόμουν!» Τον Νοέμβριο του 2006, το περιστατικό ψηφίστηκε ως κορυφαία στιγμή στην ιστορία του τρεξίματος στο Ηνωμένο Βασίλειο μέσα από δέκα «αξέχαστες στιγμές»! Η δε Paula, πολλές φορές στο μέλλον θα αναφερθεί σε αυτό λέγοντας πως ντρέπεται που την θυμούνται για αυτό κι όχι για την πορεία της στους αγώνες! (Περιττό να πούμε ότι και αυτό  ακόμη είναι ένα γεγονός για το οποίο κατακρίθηκε από μερίδα του τύπου στη Βρετανία!)

Άλλη μια δικαίωση ακολουθεί. Στις 14 Αυγούστου 2005 στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα που πραγματοποιήθηκε στο Ελσίνκι κέρδισε το μοναδικό χρυσό μετάλλιο της Βρετανίας παίρνοντας τον τίτλο του Μαραθωνίου, κυριαρχώντας στον αγώνα με ρεκόρ αγώνα 2:20:57. Η Catherine Ndereba μένει στη δεύτερη θέση, περισσότερο από ένα λεπτό πίσω.

Το 2006 ξεκινά άσχημα. Οι τραυματισμοί διαδέχονται ο ένας τον άλλον με αποτέλεσμα να χάσει όλα τα μεγάλα γεγονότα της χρονιάς. Ο πιο επίμονος, ένας πόνος που εμφανίζεται στο πόδι της  από οστικό οίδημα, από τον Ιανουάριο από το μέρος που κάνει την προετοιμασία υψομέτρου στη Albuquerque,  στο New Mexico, θα την συντροφέψει ως το Μάϊο. Αν και προσπαθεί να διατηρηθεί σε φόρμα με long runs τελικά θα πετάξει στο Μόναχο στον ειδικό χειρούργο Hans Muller-Wohlfahrt. Η διάγνωση του είναι ότι πρόκειται για  κάποιο παγιδευμένο νεύρο και συνιστά πλήρη αποχή. Έτσι μετά τους αγώνες της Κοινοπολιτείας και το Παγκόσμιο Ανωμάλου αναγκάζεται να αποσύρει και την συμμετοχή της από τον μαραθώνιο του Λονδίνου.[14]

Το μόνο σχέδιο που της απομένει είναι τον Αύγουστο το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα κι αν όλα πήγαιναν εκεί καλά, ένας φθινοπωρινός μαραθώνιος.

Τον Ιούλιο όμως έρχεται ένα άλλο αναπάντεχο γεγονός.
Η Paula ανακοινώνει πως είναι έγκυος! Μιας και την εποχή που θα γίνεται το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα θα είναι 4 εβδομάδων, ανακοινώνει πως δεν θα συμμετέχει, πως ο τραυματισμός της είναι ευτυχώς παρελθόν και πως μακροπρόθεσμος πια στόχος είναι η Ολυμπιάδα του Πεκίνο.

Ο σύζυγός της ο  Gary Lough,  είναι κι αυτός πρώην δρομέας της Βόρειας Ιρλανδίας, στα 1.500, και ήταν ενοικιαστής της στο Πανεπιστήμιο του Loughborough. [15] Παντρεύτηκαν  το 2001 και τελικά απέκτησαν το πρώτο τους παιδί την Isla, στις 5 Μαΐου του 2007. (Επίσης μια αδερφή της γιαγιάς της, η Charlotte Radcliffe , ήταν ασημένια ολυμπιονίκης κολύμβησης στα 4χ100 το 1920!)

Φυσικά ακόμη και αυτό το θέμα, δεν μπορεί να περάσει τόσο αδιάφορα από τη κριτική ματιά των ταμπλόιντ!

Μέσα από την εγκυμοσύνη και τη μητρότητα, εκφέρεται η άποψη ότι η Radcliffe αναζητά την λύτρωση από τη πίεση του πρωταθλητισμού, την εξιλέωση για τις αποτυχίες και το διασυρμό της.

(Ας μας επιτραπεί μάλιστα μια ακόμη παρέκβαση: Υπάρχουν αρκετές εργασίες υπόψιν μας, στο τομέα της Ψυχολογίας της Άσκησης και του Αθλητισμού που εξετάζουν (ειδικά) την εικόνα της Radcliffe που δομείται από τα ΜΜΕ, όσο αφορά τη μητρότητα και τον πρωταθλητισμό. Αυτό στο οποίο φαίνεται να καταλήγουν είναι η ύπαρξη δύο ταυτοτήτων της. Μία ως αθλήτρια και μητέρα, ταυτόχρονα και μία ως πρώτα μητέρα και έπειτα αθλήτρια, όπου  στην πρώτη μεν ταυτότητα η μητρότητα ενισχύει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά της πρωταθλήτριας και επιτυγχάνει υψηλές επιδόσεις, ενώ στην δεύτερη η μητρότητα και οι προτεραιότητες της οδηγούν σε υστέρηση και αδυναμία ανταπόκρισης στις  υψηλές απαιτήσεις του πρωταθλητισμού.  Υπάρχουν δε και μαθήματα σε αμερικανικά και βρετανικά πανεπιστήμια, που στα πλαίσια της κοινωνιολογίας του αθλητισμού ασχολούνται ειδικά (το ξαναλέμε) με την Paula Radcliffe).

Αν και όλη αυτή την περίοδο της εγκυμοσύνης προπονείται, χάνει και το υπόλοιπο μέρος της χρόνιας λόγω ενός κατάγματος κόπωσης που της εμφανίζεται στο κάτω μέρος της σπονδυλικής στήλης. Δεν συμμετέχει στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Οsaka και τελικά επιστρέφει στους αγώνες στις 30 Σεπτεμβρίου 2007, συμμετέχοντας στο BUPA Great North Run . Αυτή ήταν η πρώτη της κούρσα σε σχεδόν δύο χρόνια. Η Radcliffe τερμάτισε δεύτερη (67:53) μετά την Kara Goucher. (66:57) [16]

Για πολλούς αποτελεί έκπληξη η επιστροφή της και για αρκετούς ακόμη και μετά από αυτή η Paula είναι τελειωμένη.

Όμως η Paula, κάνει και την επιστροφή της και στον Μαραθώνιο. Στις 4 Νοεμβρίου του 2007 κερδίζει τον μαραθώνιο της Νέας Υόρκης! (Για δεύτερη φορά!) Σε μια μεγάλη μάχη καταφέρνει με 2:23:09, τελικά να σπάσει την Wami    ( 2.23.32) στο τελευταίο χιλιόμετρο. (Η οποία Wami  35 ημέρες πριν είχε νικήσει στο μαραθώνιο του Βερολίνου, και συμβιβάστηκε κι αυτή με $ 500.000 και  τον τίτλο των γυναικών των World Marathon Majors της χρονιάς.)

Το 2008 ξεκινά πάλι με τραυματισμό στη προετοιμασία της Albuquerque,  στο New Mexico.  Η αρχική εκτίμηση για πελματιαία απονεύρωση τελικά οδηγεί σε νέο οστικό οίδημα. Η Radcliffe αποσύρεται για μια ακόμη φορά από τον Μαραθώνιο του Λονδίνου, που είχε θέσει σαν τον τελικό της τεστ πριν την Ολυμπιάδα. Λίγο μετά τον Μαραθώνιο του Λονδίνου, αποκαλύφθηκε ότι υπέφερε από τραυματισμό στο ισχίο της,  που την εμπόδιζε  να τρέξει. Αυτό που αρχικά θεωρήθηκε ότι είναι ένα μυϊκό πρόβλημα, οι μαγνητικές αργότερα αποκαλύπτουν  ότι ήταν ένα κάταγμα κόπωσης στο μηριαίο οστό.  Οι γιατροί της λένε ότι πρέπει να ξεχάσει τον Ολυμπιακό μαραθώνιο τον Αύγουστο. Παίρνει τέσσερις εβδομάδες πλήρης ξεκούρασης, και περνάει τις  τρεις από αυτές με πατερίτσες. Αλλά  είναι  αποφασισμένη να κάνει την προσπάθεια της  ούτως ή άλλως.

Όταν τελείωσαν οι  εβδομάδες ανάπαυσης,  αρχίζει να τρέχει σε πισίνα, 70 με 75 λεπτά το πρωί και μία ώρα το απόγευμα. Δύο εβδομάδες αργότερα, ήταν σε θέση να χρησιμοποιήσει μια μηχανή  Nordic ski  μία φορά την ημέρα για μέχρι 75 λεπτά, και στη συνέχεια αμέσως να συνεχίζει για μια ώρα ακόμα στην πισίνα. Σύντομα αυτήν τη ρουτίνα την κάνει 2 φορές την ημέρα.

Μετά από εννέα και μισή εβδομάδες, η Radcliffe άρχισε να χρησιμοποιεί το Alter-G, έναν  διάδρομο αντιβαρύτητας που αφαιρεί το βάρος απó τους δρομείς, επιτρέποντάς τους να έρχονται σε επαφή με  το έδαφος με πολύ  λιγóτερο αντίκτυπο.  [17]

Τελικά, 12 εβδομάδες μετά τον τραυματισμό της, η Radcliffe τρέχει έξω, για πρώτη φορά, μόνο για 20 λεπτά. Σε άλλες 2εβδομάδες φεύγει για προετοιμασία στο Μακάο, αφού έχει τρέξει έξω μόνο έξι φορές.

Στις 17 Αυγούστου τρέχει στον Ολυμπιακό Μαραθώνιο στο Πεκίνο! Τερματίζει  23η.  Σε 2.32.38.

Ως το 27^ο χλμ κάνει αυτό που έκανε πάντα: τρέχει στη κεφαλή της κούρσας. Μετά  οι κράμπες την αναγκάζουν να σταματήσει και να κάνει διατάσεις στην άκρη του δρόμου. Θα έπρεπε να είχε εγκαταλείψει, αλλά έχοντας κατά νου τα όσα είχαν ακολουθήσει στην Αθήνα, πιέζεται να συνεχίσει κυριολεκτικά με ένα πόδι.

https://www.youtube.com/watch?v=39kAWaAA4nQ

“Το καλό ήταν ότι το πόδι μου δεν υποτροπίασε”, θα πει μετά η 34χρονη Radcliffe. “Ο αγώνας ήταν σαν μια κακή προπόνηση από την οποία συνήλθα γρήγορα και τώρα κοιτάζω μπροστά”. Κι όταν θα την ρωτήσουν αν αυτό ήταν το τέλος, αυτή θα τους θυμίσει ότι και η Ολυμπιονίκης Constantina Tomescu-Dita, είναι 38 χρονών και θα ζητήσει την υποστήριξη τους στο Λονδίνο το 2012!

Και πράγματι ούτε αυτό δεν είναι το τέλος.  Στις 26 Οκτώβριου κερδίζει το  Great South Run σε 51.11 δευτερόλεπτα, 11 δευτερόλεπτα πίσω από ρεκόρ αγώνα της Sonia O ‘Sullivan (51.00) από το 2002 που ισχύει ακόμη και σήμερα!  Και μια εβδομάδα μετά στις 2 Νοεμβρίου ξανακερδίζει για δεύτερη συνεχόμενη φορά (και τρίτη συνολικά!- κάτι που μόνο αυτή και η Mary Keitany μόλις το 2016 το έχουν πετύχει, πίσω βέβαια από τις 9 νίκες(!!!) της Grete Waitz ) τον μαραθώνιο της Νέας Υόρκης! Με 2:23:56.

Προς το πλήρωμα του χρόνου

Με την επάνοδο στις προπονήσεις, μετά τον μαραθώνιο της Νέας Υόρκης, τα προβλήματα τραυματισμών επανεμφανίζονται. Δεν διστάζει να αποκαλύψει ότι  μετά από κάθε προπόνηση με δυσκολία περπατάει. Αποσύρεται από τον μαραθώνιο του Λονδίνου και  στις αρχές του Μάρτιου του 2009,  τελικά η Paula πετάει στην California, στον ειδικό ποδίατρο Amol Saxena, που την παρακολουθεί μετά την επιτυχία της Ν. Υόρκης, για να της αφαιρεθεί ένας κάλος στο δεξί πόδι, ένα κότσι (Βλαισός μέγας δάκτυλος), μία παραμόρφωση κατά την οποία το μεγάλο δάκτυλο του ποδιού κλίνει προς τα έξω, ενώ το πρώτο μετατάρσιο φέρεται προς τα έσω με προβολή της κεφαλής του προς τα έσω, μια  πάθηση περισσότερο συχνή σε γυναίκες παρά σε άνδρες για την οποία υπάρχει κληρονομική προδιάθεση. Για τους ειδικούς είναι πια σαφές ότι  όλοι οι τραυματισμοί που είχε τα τελευταία δύο χρόνια – συμπεριλαμβανομένου και του κατάγματος κόπωσης του μηριαίου οστού- οφείλονταν σε αυτό το  πρόβλημα του ποδιού. 

Η επέμβαση είναι εξαιρετικά οδυνηρή. Ο Dr.Saxena θα πει στην ανακοίνωσή του: «Η Paula είχε μια εξάρθρωση της άρθρωσης των δαχτύλων και ένα σπασμένο δεύτερο μετατάρσιο. Ως αποτέλεσμα του βλαισού μέγα δάκτυλου, επιβάρυνε επίσης το δεύτερο και τρίτο δάχτυλο. Κατά τη διάρκεια μιας διαδικασίας διάρκειας δύο ωρών, έκοψα τα οστά και τα επανατοποθέτησα ξανά, τοποθετώντας  βίδες και καρφίτσες. Οι ακίδες είναι απορροφήσιμες και οι βίδες τιτανίου συνήθως μένουν στο πόδι. Η Paula χρειάστηκε επίσης μεταμόσχευση τένοντα για να δημιουργηθεί σταθερότητα στα δάχτυλα των ποδιών της.» [18], [19]

Η Paula δεν έτρεξε αγωνιστικά για σχεδόν 10 μήνες, αλλά τελικά δηλώνει διαθέσιμη  για να συμπεριληφθεί στη βρετανική ομάδα του 2009 για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα που ακολουθεί τον Αύγουστο. Ο Ημιμαραθώνιος της Νέας Υόρκης θα αποτελέσει το τελικό τεστ για αυτήν.

Πράγματι τον κερδίζει  με 1:09:45, δύο μόλις δευτερόλεπτα πίσω από το ρεκόρ διαδρομής. Ωστόσο, τελικά δεν αποφασίζει την συμμετοχή της στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα καθώς ένιωθε ανέτοιμη λόγω ενοχλήσεων στον δικέφαλο. Τον Οκτώβριο λόγω αμυγδαλίτιδας χάνει και το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ημιμαραθώνιου 2009 στο Μπέρμιγχαμ.

Τελικά επιστρέφει στη δράση στο μαραθώνιο της Νέας Υόρκης του 2009, αλλά δεν καταφέρνει αυτή τη φορά  να πετύχει την τρίτη διαδοχική νίκη της.  Μένει στην τέταρτη θέση με 2:29:27, εξαιτίας μιας τενοντίτιδας πίσω από το γόνατο. (Από ένα σημείο και μετά είναι ανίκανη να κλείσει το πόδι της και πραγματικά υποφέρει για να τερματίσει!) Είμαι μόλις η τρίτη ήττα στην καριέρα της σε μαραθώνιο. Απογοητευμένη μετά τον αγώνα δηλώνει ότι είχε γνώση του προβλήματος κι ότι έτρεξε με δική της ευθύνη με ένεση κορτιζόνης.

Ακολουθεί μια 19μηνη αποχή.

Στις αρχές του 2010 έρχεται η είδηση ότι είναι έγκυος στο δεύτερο της παιδί, τον Raphael που θα γεννηθεί στις 30 Σεπτεμβρίου του 2010. Στο μεσοδιάστημα, δηλώνει ότι τρέχει καθημερινά για να διατηρηθεί σε φόρμα και τον Ιούλιο, επτά μηνών έγκυος, συμμετέχει για φιλανθρωπικούς σκοπούς σε ένα 10αρι  στο Leeds και τερματίζει σε  45.35,  ενώ ένα  μήνα πριν έκανε το ίδιο στην Ν. Υόρκη σε 44.36! [21]

Τελικά επιστρέφει στη δράση στις 30 Μαΐου 2011 στο Bupa London (10 χλμ.)  όπου τερματίζει 3η, σε 33.17,  55 δευτερόλεπτα πίσω από την  Jo Pavey. Η Radcliffe  δηλώνει απογοητευμένη, χαρακτηρίζει τον αγώνα καταστροφή και αποκαλύπτει ότι υπέφερε από μια φθορά σε έναν από τους σπονδύλους της πλάτης της που έκανε απαγορευτική την επάνοδο της στο στίβο, αλλά που πίστευε ότι θα της επιτρέπει να τρέχει στο δρόμο. Αυτό που νιώθει είναι ένας ισχιακός πόνος που την κάνει να μην έχει την απαραίτητη δύναμη στα πόδια. Αρχίζει θεραπεία και ορίζει τον  Μαραθώνιο του Βερολίνου το 2011 ως τον αγώνα  για να δοκιμάσει για το  Ολυμπιακό όριο. Τερματίζει τρίτη  με χρόνο 2:23:46- πιάνοντας το όριο  και  πετυχαίνοντας τον τέταρτο ταχύτερο χρόνο στην Ευρώπη για εκείνη τη χρονιά.   Ωστόσο, η ίδια δεν είναι ικανοποιημένη ούτε  με το χρόνο της, ούτε με τη θέση της. «Ήρθα εδώ θέλοντας να κερδίσω»,  δηλώνει περίλυπη. Τον Απρίλιο  (του 2012 πια) τρέχει  στον Ημιμαραθώνιο της Βιέννης σε έναν ιδιότυπο αγώνα εναντίον του Haile Gebrselassie, με την Radcliffe να ξεκινά με 7:52 λεπτά πιο πριν (η διαφορά μεταξύ των  καλύτερων  χρόνων τους! Ο Haile την κερδίζει άνετα, ενώ αυτή τερματίζει σε  72:03 λεπτά. [22]

Τα προβλήματα όμως των τραυματισμών θα της στερήσουν τελικά το όνειρο των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου.  Προβλήματα οστεοαρθίτιδας κι ένα παλιό κάταγμα στο αριστερό πόδι για το οποίο της έχουν επισημάνει από το 1994 ότι έπρεπε να σταματήσει το τρέξιμο. Επισκέπτεται ειδικούς στην Γερμανία και στις Η.ΠΑ. Τελικά στις 29 Ιουλίου, μόλις 1 εβδομάδα πριν τους αγώνες, δίνει στα ΜΜΕ την επίσημη ανακοίνωση της μη συμμετοχή της στους Ολυμπιακούς. Προς έκπληξη όλων αυτή καταλήγει:

«Αρνήθηκα να το πιστέψω τότε  (το 1994) και δεν πιστεύω τώρα ότι δεν μπορεί να γιατρευτεί για να  επιτρέψω να συνεχίσω να κάνω αυτό που αγαπώ. Δυστυχώς, όμως, αυτό δεν πρόκειται να συμβεί σε μία εβδομάδα.»[23]

Τελικά στις 24 Αυγούστου στο  Palo Alto,  στη California, χειρουργείται πάλι από τον  Dr. Saxena. Ανεβάζει μάλιστα και φωτογραφία στο twitter!

Είναι 39 χρονών και είναι για άλλη μια φορά μπροστά στην δύσκολη διαδικασία της αποθεραπείας και της επανόδου σε μια κανονικότητα που τόσο αγαπάει. Αυτή τη φορά όμως τα πράγματα είναι πιο σοβαρά από ότι φάνηκαν στην αρχή. Τον Δεκέμβριο χαρακτηρίζει τη κατάσταση ζοφερή. Είναι κοντά στο να αρχίσει να ανησυχεί σοβαρά αν ήταν πραγματικά εφικτό να επιστρέψει στο τρέξιμο, ακόμη και για ευχαρίστηση. Μπαίνει στο 2013 και δεν είναι σε θέση να τρέξει ούτε πίσω από τα παιδιά της. Ο στόχος της ήταν το Παγκόσμιο Ανωμάλου στη Πολωνία στις 24 Μαρτίου, κάτι που τώρα μοιάζει απλησίαστο. Βάζει σαν νέο στόχο, ένα 10αρι τον Απρίλιο, αλλά τον Μάρτιο ακόμα περπατά με προσοχή. Αρχίζει πια να βλέπει αυτό που οι περισσότεροι περιμένουν για αυτήν για χρόνια. «Οι προθεσμίες έχουν χαθεί. Είμαι πολύ κοντά σε μια κατάσταση όπου δέχομαι ότι ρεαλιστικά μπορεί να μην είναι δυνατή η επιστροφή μου. Αλλά ταυτόχρονα έχω ένα μικρό παράθυρο ελπίδας ότι θα μπορούσα να τελειώσω τη σταδιοδρομία μου σε έναν αγώνα, παρά σε μια προθεσμία ενός  αγώνα που δεν θα ήμουν καν στην αφετηρία.», λέει συγκινημένη σε μια μεγάλη συνέντευξη στο BBC. [24]

Η αποθεραπεία της πηγαίνει δραματικά αργά. Ο αρχικός τραυματισμός χρονολογείται σχεδόν 20 χρόνια πριν, το 1994 και έχει σημαδέψει την καριέρα της παρά την επιτυχία της. Η πλατυποδία στη αριστερό πόδι της, είχε οδηγήσει σε ένα αρχικό κάταγμα κόπωσης που διαγνώστηκε μετά από 9 μήνες. Το πόδι της είχε σχεδόν καταστραφεί και η τελευταία επέμβαση που έκανε πραγματικά ήταν μεγάλη και δύσκολη. Για περίπου 18 χρόνια έτρεχε με ένα σπασμένο οστό που ποτέ πραγματικά δεν είχε γιατρευτεί. Αυτό δεν το είχε συνειδητοποιήσει πριν το δείξει μια μαγνητική το  2007. Όλα αυτά τα χρόνια έτρεχε έτσι, χωρίς μεγάλους πόνους καθώς αυτό το οστό είχε βουλιάξει και σταθεροποιηθεί σε μια νέα θέση. Πάντα έτρεχε με ορθωτικά και πάντα –όπως λέει η ίδια – καταλάβαινε κάθε αλλαγή του καιρού. Όλα αυτά τα χρόνια αναπτύχθηκε σοβαρή οστεοαρθρίτιδα σε αυτή την άρθρωση κάτι που προκάλεσε το μεγαλύτερο πρόβλημα στο τέλος. Την είχαν προειδοποιήσει ότι αυτό θα έπαιρνε πάνω από ένα χρόνο και ίσως δεν αποκτούσε ποτέ την παλιά λειτουργικότητα. Τον Δεκέμβριο τελικά κλείνει τα 40 και πηγαίνει στη Κένυα στην προετοιμασία της βρετανικής ομάδας. Έχει σαν στόχο τον μαραθώνιο του Λονδίνου.  Αλλά αυτό που κάνει απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί προπόνηση.  Το Φεβρουάριο ακόμα δεν είναι σε θέση να αρχίσει μια προετοιμασία μαραθωνίου. Οι ακτινογραφίες δείχνουν  ότι το οστό που είχε το κάταγμα  δεν έχει το ίδιο σχήμα με αυτό που θα έπρεπε να είναι. Και οι γιατροί φοβούνται πως  αν τρέχει κάθε μέρα θα μπορούσε να κάνει ζημιά στον χόνδρο και να γίνει ακόμη πιο δύσκολο από ότι ήταν το 2012. Τελικά εγκαταλείπει και το όνειρο του μαραθωνίου το 2014.

Το μόνο που ζητάει πια είναι ένα 10αρι, έναν αγώνα για να πει το αντίο της. Δακρυσμένη σε μια συνέντευξη αποκαλύπτει τον μεγαλύτερο φόβο της: ότι ποτέ δεν θα είναι σε θέση να μοιραστεί τη χαρά του τρεξίματος με τα παιδιά της. Καθώς τα ΜΜΕ κουράζονται πια να περιμένουν την επιστροφή της, από τον Απρίλιο του 2014 και μετά φαίνεται για αυτήν μια αχτίδα φωτός.

Εξακολουθώντας να κουτσαίνει και να σέρνει  το πόδι της για τα πρώτα χιλιόμετρα μέχρι να ζεσταθεί η άρθρωση και να  αρχίσει να απορροφά λίγο περισσότερο τους κραδασμούς, καταφέρνει να αρχίσει προπονήσεις. Τελικά στις 21 Σεπτεμβρίου 2014  – δυόμησι σχεδόν χρόνια από τον ημιμαραθώνιο τη Βιέννης το 2012-  θα καταφέρει να σταθεί στην αφετηρία ενός αγώνα. Είναι το  τοπικό 10αρι στο Worcester! Θα τερματίσει τρίτη σε 35.49!

Στο τερματισμό η 7χρονη κόρη της που συμμετείχε στον παιδικό αγώνα θα της δώσει το μετάλλιο της! [26]

Συγκινημένη η Paula, θα ανακοινώσει την προσπάθεια της για το κύκνειο άσμα που ονειρευόταν στο μαραθώνιο του Λονδίνου το 2015. Κι αυτό όμως αποδεικνύεται άθλος.

Θα κάνει τον Οκτώβριο, άλλο ένα 10αρι στην Πολώνία σε 35.28, στις 7 Δεκεμβρίου στα 15 χλμ του Heerenberg Montferland Run, στην Ολλανδία, 52.48 και τέλος ένα 10αρι , στα Κανάρια Νησιά σε 34.16 στις 25 Ιανουαρίου του2016. Αυτός θα είναι ο προτελευταίος αγώνας της καριέρας της και προς απογοήτευση της θα δείξει ότι θα πρέπει να δεχτεί τα νέα δεδομένα.

Στην Κένυα που πηγαίνει πάλι για προετοιμασία, όλα δείχνουν πως θα μπορούσε να πάει κάτω από 2.30, αλλά τελικά δεν μπορεί να μείνει υγιής. Παρουσιάζεται πρόβλημα στον αχίλλειο και μαζί με αυτόν επανεμφανίζονται και τα παλιά προβλήματα της άρθρωσης. Μένει εκτός προπονήσεων για 6 εβδομάδες.  Οι ιατροί δεν μπορούν να βρουν τι δεν πάει καλά. Τελικά αμερικανοί ραδιολόγοι και βέλγοι ειδικοί με τη κατασκευή νέων ορθοτικών θα την βοηθήσουν να πραγματοποιήσει το σχέδιο της. Στις 26 Απριλίου 2015,  θα είναι παρούσα στον μαραθώνιο του  Λονδίνου. Σε μια έντονη συναισθηματική στιγμή για αυτή, από την αρχή του αγώνα ως το τέλος, θα τερματίσει σε 2.36.55,  – ενώνοντας στα  τελευταία  μέτρα τα χέρια με έναν απλό δρομέα που ονομαζόταν Rob σαν φόρο τιμής σε αυτό που είχαν κάνει στον πρώτο μαραθώνιο του Λονδίνου το 1981,  ο Αμερικανός Dick Beardsley και ο Νορβηγός Inge Simonsen διασχίζοντας τη γραμμή του τερματισμού μαζί-  βάζοντας με τον δικό της τρόπο  και όχι με αυτόν των ιατρών, ένα τέλος σε μια φανταστική καριέρα σχεδόν 30 χρόνων.

Σήμερα ζει στο Monte Carlo, στο οποίο έχει εγκατασταθεί ήδη από το 2005, μετά την Ολυμπιάδα της Αθήνας. Οι λόγοι αρκετοί:  φορολογικοί, το καλύτερο κλίμα, η προετοιμασία που ακολουθούσε στα Πυρηναία. Ο κύριος λόγος όμως θα είναι πάντα ο τρόπος που της φέρθηκαν τα ΜΜΕ μετά την εγκατάλειψη της Αθήνας. Οι πηχαίοι τίτλοι ( “Quitter”, “Choker”,  “Money-loving drama queen” ), το κυνήγι των δημοσιογράφων, η κριτική που δεχόταν ακόμα και από απλούς ανθρώπους στο δρόμο, η ζωή σε έναν τόπο που ήταν πλήρως αναγνωρίσιμη, ήταν κάτι πολύ δύσκολο για αυτήν. Ένιωσε προδομένη και την έκαναν να νιώθει ότι πρόδωσε αυτή τη χώρα, όπως λέει η ίδια. Διατηρεί 2 σπίτια στο  Loughborough , τα οποία και νοικιάζει. [27]

Είναι σχολιαστής  για το BBC και εργάζεται  με μερική απασχόληση για την  AIU (Athletics Integrity Unit)( https://www.athleticsintegrity.org/know-us) μια επιτροπή η οποία ιδρύθηκε πρόσφατα στο Μονακό και έχει καθήκον να καταπολεμήσει όλες τις απειλές της ηθικής  ακεραιότητας του αθλητισμού, όπως το ντόπινγκ, η δωροδοκία, η διαφθορά κλπ. Επίσης δραστηριοποιείται εδώ και χρόνια στη Peace and Sport, μια παγκόσμια πρωτοβουλία του Πρίγκιπα Αλβέρτου Β΄, να αξιοποιήσει τη δύναμη του αθλητισμού για να αντλήσουν κεφάλαια που θα βοηθήσουν περιοχές σύγκρουσης και θα φέρουν πραγματικά τους ανθρώπους σε ειρήνη, να συμμετάσχουν στον αθλητισμό. Συμμετέχει επίσης σε πολλά τοπικά και διεθνή φιλανθρωπικά ιδρύματα, όπως το Asthma UK και το  Princess Charlene Foundation.

Η Paula, η εκστρατεία της κατά των αναβολικών και οι κατηγορίες για doping

Θα έλεγε κανείς, ότι οι επιτυχίες και οι αποτυχίες, η αφήγηση των σημαντικών στιγμών που σηματοδότησαν την πορεία ενός αθλητή, είναι αρκετές για να τον γνωρίσουμε και να τον εκτιμήσουμε. Ίσως ναι. Αυτό  όμως δεν είναι αρκετό, όταν μιλάμε για την Paula, την αθλήτρια που έχει πετύχει αυτόν τον εξωπραγματικό χρόνο του 2.15.25 στον μαραθώνιο, χρόνο που κάποιοι ανάμεσα τους κι ο  φυσιολόγος Dr.Mike Joyner , ο οποίος είχε συγγράψει το αρχικό άρθρo του 1991 για το εάν είναι εφικτό ένας sub-2h χρόνος στον μαραθώνιο, θεωρούν  για τις γυναίκες ισοδύναμο με το 1.59 στους άνδρες.[28]

Αλλά, ας ρωτήσουμε: τι είναι  αυτό που κάνει αυτό το ρεκόρ τόσο ιδιαίτερο; Πώς επιτεύχθηκε; Είναι ρεαλιστική η κατάρριψή του;

Καταρχάς ποτέ πριν και ποτέ μετά άλλη γυναίκα δεν έχει ξανατρέξει κάτω από 2.17!
Έχοντας, κατά νου τη συνολική πορεία της Radcliffe θα παρατηρήσουμε ότι από το 1991, σαν αρχή της διεθνής καριέρας της είχε μια σταθερή πρόοδο στα αγωνίσματα του στίβου χωρίς θεαματικά «άλματα» στις επιδόσεις της, που έφτασε σε μια κορύφωση το καλοκαίρι του 2002, ακριβώς δηλαδή πριν τρέξει τα δύο παγκόσμια ρεκόρ τον Οκτώβριο και τον Απρίλιο του 2003, στο μαραθώνιο. Όλα της τα ατομικά ρεκόρ είναι στην περίοδο 2000-2002, και μόνο στα 10000μ μπορούμε να πούμε ότι παρουσιάζει την πιο εντυπωσιακή πρόοδο, από 30.26.97 σε 30.01.09, (τον Ιούλιο του 2002) που μάλιστα είναι πιο εντυπωσιακή αν δούμε ότι την χρονιά πριν το ατομικό της ρεκόρ ,είχε μόλις 30.55.80.

Αυτό όμως που στην περίπτωση της ίσως είχε αποτέλεσμα είναι ότι είχε καθυστερήσει ως τότε να τρέξει μαραθώνιο και επακόλουθα να ακολουθήσει την ανάλογη προετοιμασία. Έτρεξε για πρώτη φορά μαραθώνιο την Άνοιξη του 2002, (και ημιμαραθώνιο τον Οκτώβριο του 1999). Ήδη τους μήνες που προηγήθηκαν του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Ανωμάλου στην Βοστώνη το 1992 είχε αρχίσει να δουλεύει με τον φυσιολόγο Andy Jones, ο οποίος μέτρησε τη VO2 max σε περίπου 70 ml/kg/min. Τιμή εξαιρετικά υψηλή -αν όχι μοναδική –  για μια 17χρονη. Τα αποτελέσματα και την εργασία του οποίου μπορείτε να δείτε εδώ:[44]. Μάλιστα τότε ο Andy Jones της είπε ότι θα καταλήξει στον μαραθώνιο.

Αυτό η Radcliffe δεν το έκανε παρά μόνο όταν είχε εξαντλήσει τα περιθώρια της στις μικρότερες αποστάσεις. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, χωρίς να μπούμε σε λεπτομέρειες, να βελτιώσει την δρομική της οικονομία, την δρομική της ικανότητα -όπως ορίζεται- κατά τουλάχιστον 15%.

Όπως μπορείτε να δείτε στους πίνακες από την παραπάνω εργασία, ενώ η  maximum aerobic capacity (VO2max) παρέμεινε περίπου σταθερή στα 70 ml/min/kg από 17 ετών το 1991 έως 29 ετών το 2003, η κατανάλωση οξυγόνου (oxygen consumption) σε ταχύτητα 16 Km / hr (6 λεπτά / μίλι) μειώθηκε από 205 ml / Kg / Km το 1992 σε 175 ml/ Kg /Km το 2003, γεγονός που αντιπροσωπεύει αύξηση της δρομικής οικονομίας κατά 15% (δηλαδή 15% μείωση της κατανάλωσης οξυγόνου ανά km με σταθερό ρυθμό).

Στο Chicago τον Οκτώβριο του 2002 έτρεξε ένα τρομακτικό negative split  (71:05-67:51), κάτι που με την προετοιμασία που ακολούθησε της έδωσε την αυτοπεποίθηση να τρέξει, να ξεκινήσει ακόμα πιο γρήγορα στο Λονδίνο και φυσικά οι συνθήκες εκείνη την ημέρα ήταν μάλλον ιδανικές (10 C, άπνοια). Το σχέδιο της,   -παρά τις συμβουλές του Gebreslassie και του Tergat που εκτός που της είπαν ότι έπρεπε να πάει στο Βερολίνο, την συμβούλευσαν να τρέξει στο πρώτο μισό όπως είχε πάει και στο Chicago και μετά να ανοίξει, ίσως γιατί είχαν στο μυαλό τους άλλο χρόνο για εκείνη!-  ήταν να τρέχει όσο μπορεί κάτω από το μέσο όρο των χλμ του Chicago. 22 από τα 26 μίλια που έκανε  πράγματι ήταν!

Έτρεξε το πρώτο μισό σε (1:08:02)και το δεύτερο σε 1.07.23, είχε 2 άντρες pacemakers  τον Samson Loywapet και τον  Christopher Kandie από την Kenya, εκ των οποίων ο ένας την συνόδευσε ως το τέλος.

Η αλήθεια ήταν ότι δύσκολα θα βρούμε κάποιον τότε που το θεώρησε τόσο φανταστικό. Ή να το εκφράσουμε καλύτερα: κανείς τότε δεν περίμενε ότι θα αντέξει τόσο ή καλύτερα ότι στο πέρασμα των χρόνων θα γίνει τόσο απλησίαστο. Το 2009 και το 2010, δεν υπήρχε γυναίκα κάτω από 2.22. Από το 2013-2016 μόνο 5 έτρεξαν κάτω από 2.20 και καμία κάτω από 2.19. Και κάπου εκεί, από τέτοια γεγονότα kai τέτοια αναμονή, μεγάλωσε κι ο μύθος αυτού του ρεκόρ όπως και η αμφισβήτηση της καθαρότητας του.

Φυσικά, τίποτα από τα παραπάνω δεν εξηγεί αυτή την επίδοση, πόσο μάλλον την καθαρότητα της ή όχι. Όπως, ίσως δεν το κάνουν αυτό   – λόγω της ανθρώπινης φύσης μας- και η γνωστή διαμαρτυρία της  Paula κατά της EPO, στο Παγκόσμιο του 2001 καθώς και η δήλωση της στις 28 Αυγούστου 2002 να καταψυχθούν τα δείγματα της και να εξεταστούν ξανά οποτεδήποτε στο μέλλον. [45]

Ίσως όμως όλα αυτά μαζί εξηγούν ή δίνουν ένα λόγο  -από τους πολλούς!- για τον οποίο η Paula Radcliffe, μισείται (και αγαπιέται!) τόσο πολύ στη Βρετανία!

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Η  Radcliffe  συχνά έχει προβεί σε καταγγελίες για τη χρήση φαρμάκων που επηρεάζουν την απόδοση στον αθλητισμό και τις περισσότερες φορές αυτόκλητη και με τέτοιο τρόπο που έχει προκαλέσει θόρυβο. Ψάχνοντας για μια αρχή, πρέπει να πάμε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου του 2001 στο Edmonton, όπου η  Radcliffe και η συναθλήτρια της Hayley Tullett (1500μ, Ουαλλία) συγκέντρωσαν τους προβολείς της δημοσιότητας όταν, κατά τη διάρκεια της διεξαγωγής των σειρών των 5,000μ., έβγαλαν μια πινακίδα διαμαρτυρίας ενάντια στην συμμετοχή της ρωσίδας αθλήτριας Olga Yegorova η οποία είχε βρεθεί θετική σε EPO. Το πλακάτ έγινε από τον σύζυγο της Radcliffe, Gary Lough και έγραφε ‘EPO Cheats Out’. Τελικά οι  υπάλληλοι ασφαλείας του σταδίου, τους πήραν την πινακίδα, όχι όμως πριν μεταδοθεί από τις τηλεοπτικές κάμερες σε όλο τον κόσμο. [29]

H ενέργεια αυτή συγκέντρωσε και θετικά και αρνητικά σχόλια. Μέχρι τη διεξαγωγή του τελικού η διαμαρτυρία της Radcliffe είχε γίνει καμπάνια κατά του doping αλλά η ίδια είχε κατακριθεί ότι εξέθετε τη χώρα με τη στάση της! Σε σημείο που πριν τον τελικό –όπου η Yegorova πήρε το χρυσό μετάλιο!-  οι συναθλήτριες της Kathy Butler και Hayley Yelling – οι οποίες και οι δύο είχαν αποκλειστεί από τον τελικό – διαμαρτυρήθηκαν μαζί με τους προπονητές Mark Rowland και Alan Storey, στις κερκίδες φορώντας  μάσκες «Radcliffe» και κρατώντας stickers με το σύνθημα «free Paula ».

Η Radcliffe  βλέποντας την ανταπόκριση που είχε η ενέργεια της υποσχέθηκε να συνεχίσει και να εντείνει την πάλη της κατά του doping. Ήδη από το Ευρωπαϊκό Κύπελλο του 1999, θα τη δούμε να φορά μια κόκκινη κορδέλα όταν αγωνίζεται για να δείξει κατά αυτό τον τρόπο την υποστήριξή της στα τεστ αίματος σαν τη πιο αξιόπιστη μέθοδο. Και πράγματι θα το τηρήσει. Τα επόμενα χρόνια πολλές φορές σε πολύκροτες υποθέσεις θα σπεύσει και μάλιστα από την πρώτη στιγμή (όπως στην περίπτωση  της Marion Jones) να στηλιτεύσει την δράση των «απατεώνων» και να δηλώσει ικανοποιημένη που πιάστηκαν. Κι ακόμα και σήμερα από πιο θεσμική θέση συνεχίζει να σχολιάζει και να παίρνει θέση για αποφάσεις σχετικά με το θέμα αυτό:

At least 18 months too late coming, but better late than never. Finally sending the message that systemic doping/cheating by any nation will be punished. All those cheated athletes in every summer & winter sport will never get their moments – future moments can still be protected https://t.co/vN2qqM367g

— Paula Radcliffe (@paulajradcliffe) December 6, 2017

Η  Radcliffe κατά καιρούς (το 2006) υποστήριξε ένα σύστημα όπου σε αυτούς που βρίσκονται θετικοί σε απαγορευμένες ουσίες για πρώτη φορά θα επιβάλλεται αποκλεισμός για τέσσερα χρόνια και την επόμενη φορά θα αποβάλλονται δια βίου οριστικά. Εντούτοις, θεώρησε ότι σε περιπτώσεις όπως αυτή της Christine Ohuruogu, η οποία το 2007 έχασε τρεις παρουσίες (σε τεστ) εκτός αγώνων, θα έπρεπε να της επιτραπεί να αγωνιστεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ωστόσο, όταν η ίδια η Ohuruogu παραδέχτηκε ότι δεν προσπάθησε να μην χάσει τα τεστ (!), η Radcliffe δήλωσε απογοητευμένη και πως αυτό ήταν ένα μάθημα για αυτήν.

Εύκολα λοιπόν καταλαβαίνει κάνεις, ότι ανεξάρτητα από την αλήθεια, την πραγματικότητα της Radcliffe, όλα αυτά τα χρόνια έκανε πολλούς φίλους αλλά και πολλούς εχθρούς κι αυτό σε συνάρτηση μόνο και μόνο της στάσης της για το doping και το antidoping στον αθλητισμό.

Η σύγχυση και η υποκρισία μας επίσης, σχετικά με το θέμα αυτό,  – το τι είναι απαγορευμένο και τι όχι, τι επιτρέπεται και πως ελέγχεται, ποιοί είναι οι αποδεκτοί όροι του πρωταθλητισμού και της βιομηχανίας του, – ποτέ δεν πρέπει παραβλέπεται όταν θέλουμε να προσεγγίσουμε και τη δική της στάση αλλά κι αυτή των ΜΜΕ που της επιτέθηκαν και της επιτίθενται και για τις διαμαρτυρίες της αλλά και για τις φήμες για δικά της θετικά δείγματα. Φήμες που έπαψαν να είναι νεφελώδεις και αόριστες με την αποχώρηση της από τους αγώνες.

Το όνομα της Radcliffe ήδη είχε κυκλοφορήσει από τον Δεκέμβριο του 2014, πριν τον αποχαιρετιστήριο αγώνα του μαραθωνίου του Λονδίνου, όταν είχε διαρρεύσει ένας κατάλογος αθλητών με ύποπτες τιμές σε εξετάσεις αίματος, σαν μέρος ενός ντοκιμαντέρ του γερμανικού δικτύου ARD για το συστηματικό ντόπινγκ στη Ρωσία. Το ενδιαφέρον όλων αυξήθηκε όταν μια μεγαλύτερη λίστα με  12.000 δείγματα αίματος από 5.000 αθλητές χρησιμοποιήθηκε από τους Sunday Times και το ARD ως βάση για τους ισχυρισμούς και τις κατηγορίες που διατυπώθηκαν τον Αύγουστο του 2015, πριν από το Παγκόσμια πρωταθλήματα και την εκλογή του Sebastian Coe σαν πρόεδρο της IAAF, μετά την κρίση για τους χρηματισμούς που είχε ξεσπάσει.

Οι Sunday Times έκαναν λόγο  για έναν εξέχοντα βρετανό αθλητή αντοχής ως έναν από εκείνους με ύποπτα δείγματα αίματος, τονίζοντας πως αυτός δεν ήταν ο Mo Farah, του οποίου ο προπονητής Alberto Salazar υπήρξε στόχος χωριστών κατηγοριών ντόπινγκ.

Ήδη, από τον Ιούνιο, 2 μόλις μήνες από το «αντίο της», τα ΜΜΕ είχαν απασφαλίσει εναντίον της για άλλη μια φορά. Ενώ οι πληροφορίες συνέχισαν να είναι συγκεχυμένες κι ενώ η Jo Pavey (πρωταθλήτρια ευρώπης στα 10000μ) και ο Mo farah, έδωσαν στη δημοσιότητα κάποια τεστ αίματος τους με σκοπό να αντιμετωπίσουν τις κατηγορίες εναντίον τους, η Paula αρνήθηκε να κάνει κάτι τέτοιο και μάλιστα κάλεσε κι άλλους αθλητές να ακολουθήσουν τη στάση της (πράγμα που ήταν τελείως αντίθετο με όσα είχε δηλώσει τον Αύγουστο του 2002, όταν της είχε ζητηθεί να δημοσιοποιηθεί ένα δείγμα της από τον Μαραθώνιο του Λονδίνου, και δεν είχε απολύτως καμία αντίρρηση να γίνει αυτό[30]).

Ενώ η Radcliffe προσπαθούσε να κρατήσει το θέμα χαμηλά τα πράγματα έγιναν πιο σοβαρά όταν ο Jesse Norman, ο βουλευτής των Tory, ο οποίος προέδρευε της επιτροπής πολιτισμού, μέσων μαζικής ενημέρωσης και αθλητισμού, έθεσε ερωτήσεις στην διάρκεια μιας κοινοβουλευτικής έρευνας, που φαινόταν να υποδηλώνουν ότι ένας βρετανός νικητής του μαραθωνίου του Λονδίνου “εμπλέκεται δυνητικά”, σε συνέχεια του δημοσιεύματος των Sunday times. [31]

Η Radcliffe δεν μπορούσε άλλο να σιωπά.
“Την εποχή της πρόσφατης αποκάλυψης των Sunday Times, πάλεψα σκληρά με την επιθυμία να βγω να μιλήσω με τα πραγματικά γεγονότα σχετικά με τη θέση μου και να εξηγήσω πλήρως τυχόν διακυμάνσεις των δεδομένων των εξετάσεων αίματος μου “, δήλωσε. «Εντούτοις κάνοντας κάτι τέτοιο φοβήθηκα ότι θα διευκόλυνε τη κοινή γνώμη να συνδέσουν το όνομά μου με ψευδείς ισχυρισμούς για πιθανό ντόπινγκ, κάτι που θα επέφερε περαιτέρω ανεπανόρθωτη ζημιά για τη φήμη μου».

Σε μια τετρασέλιδη δήλωση της τελικά, στις 8 Σεπτεμβρίου 2015, κατηγόρησε επίσης τους Sunday Times  για συμπεριφορά που «ισοδυναμούσε ουσιαστικά με  εκβιασμό» και δήλωσε ότι είχε ζητήσει τη δική της ανεξάρτητη ανάλυση των δεδομένων της για το αίμα της που έδειξε ότι δεν υπάρχει κάτι ύποπτο για να απαντήσει. [32]

Δεν πέρασαν δύο μέρες και το SKY News την Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2015  διέρρευσε, τα τρία ύποπτα αποτελέσματα της Radcliffe, για τα οποία έκαναν λόγω και οι TIMES και η Radcliffe στην τετρασέλιδη δήλωση της και συζητούνταν και στην επιτροπή. [35]

Οι τρεις “ύποπτες” off-scores μετρήσεις, που χρησιμοποιήθηκαν για την ανίχνευση τυχόν ανωμαλιών στο αίμα της, ήταν 114,86, 109,86 και 109,3. (Περί τίνος πρόκειται; Ουσιαστικά πρόκειται για μετρήσεις που χρησιμοποιούνται για αυτό που αποκαλούμε  «βιολογικό διαβατήριο», την προσπάθεια δηλαδή να εντοπιστούν ύποπτοι βιολογικοί δείκτες που δεν μπορούν να προκληθούν ή να εξηγηθούν με άλλα μέσα εκτός από το ντόπινγκ, μέσα από τη τήρηση και τη παρακολούθηση ενός ιστορικού. Αυτό γίνεται με  δείκτες του αιματολογικού συστήματος αλλά εκτείνεται και στην ενδοκρινολογία και στην φυσιολογία άλλων οργάνων. Για να μην γινόμαστε κουραστικοί, αυτά που έχουν κεντρικό χαρακτήρα σε αυτή τη διαδικασία είναι τα δικτυοερυθροκύτταρα και η αιμοσφαιρίνη, τα οποία συνδυάζονται στατιστικά για να παράγουν μια τιμή, αυτό που αποκαλούμε ένα off-score. Αν και είναι αρκετά πιο πολύπλοκο το θέμα, ας σημειώσουμε ότι οι τιμές του off-score σε ένα εύρος τιμών από 80-110 μπορεί να θεωρηθεί φυσιολογικό, λαμβάνοντας υπόψη τις διαφορές μεταξύ των ατόμων. Και σε αυτό το σημείο χρησιμοποιούνται στατιστικές αναλύσεις και στοιχεία πιθανοτήτων, ώστε να οδηγηθούν τα συμπεράσματα στα αποδεκτά διαστήματα εμπιστοσύνης.

Στο πιο βασικό επίπεδο, μια τιμή πάνω από  103 μπορεί να προκαλέσει υποψίες για ντόπινγκ. Περισσότερα πληροφορίες στο sportsscientists.com/2011/03/the-biological-passport-legal-scientific-and-performance-views/
[37], [38], 39])))

Δύο από αυτές τις τιμές, οι οποίες και οι τρεις έχουν γίνει σε υψόμετρο, είναι κάτω από το επιτρεπτό όριο για τους αθλητές σε υψόμετρο που είναι 111,7, ενώ η υψηλότερη τιμή λήφθηκε αφού είχε τρέξει ημιμαραθώνιο σε 29C στην Πορτογαλία.
Όπως επίσης κεντρικό ζήτημα είναι η πλήρη μελέτη ενός ιστορικού ενός αθλητή κι όχι η μελέτη αποσπασματικών στιγμών.

Η Radcliffe  έδωσε τις εξηγήσεις της και εξακολούθησε να αρνείται να απελευθερώσει το πλήρες ιστορικό  της.

Στην συνέχεια οι Times επέμεναν, η Radcliffe επέμεινε, o Norman επέμεινε. Κι ο Λόρδος  Sebastian Coe, ο οποίος συγκέντρωσε κι αυτός τη κριτική για τους ισχυρισμούς του ότι υπάρχει «ένας πόλεμος στο άθλημα μου», υποσχέθηκε μια ανεξάρτητη μονάδα ελέγχου ναρκωτικών και να αυξήσει τους πόρους για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Η IAAF με τη σειρά της ισχυρίστηκε επίσης ότι είναι ένα βήμα μπροστά στον πόλεμο για το ντόπινγκ και ότι όλες οι τιμές αίματος που λαμβάνονται πριν από την εισαγωγή βιολογικών διαβατηρίων το 2009 δεν είναι αποδεκτές ως απόδειξη.

Στα τέλη Νοεμβρίου του 2015, η ΙΑΑF την αθώωσε με το πιο ξεκάθαρο τρόπο.
Δήλωσε ότι η κατηγορία ήταν «βασισμένη σε παρερμηνεία ατελών δεδομένων».

Το πρώτο test λήφθηκε στην Πορτογαλία τον Οκτώβριο του 2004, αμέσως μετά την κατάκτηση του παγκόσμιου ημι-μαραθωνίου πρωταθλήματος σε θερμοκρασία 29C. Η IAAF λέει ότι καμία από τις δύο τιμές αίματος που συνεισέφεραν στο off-score δεν ήταν εκτός των κατωφλίων που χρησιμοποιήθηκαν στη συνέχεια.

Το δεύτερο με τιμή 109,87, λήφθηκε τον Αύγουστο του 2005 μέσα σε δύο ώρες από τον τελικό  στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στα 10.000 μέτρα στο Ελσίνκι. Οι εξετάσεις ούρων για την ΕΡΟ που ελήφθησαν εκείνη την ημέρα και οκτώ ημέρες αργότερα, όταν κέρδισε τον μαραθώνιο, ήταν αρνητικές, όπως επανεξετάστηκαν επτά χρόνια αργότερα.

Το τελευταίο τεστ, με τιμή 109.35, λήφθηκε στο Monte Carlo στις 7 Φεβρουαρίου 2012. Η IAAF λέει ότι για την Radcliffe είχε προηγηθεί προετοιμασία σε υψόμετρο 2.400 μέτρων στην Κένυα από τις 3 έως τις 29 Ιανουαρίου και είχε χρησιμοποιήσει μια σκηνή τεχνητού υποξικού περιβάλλοντος στην επιστροφή της.

Το αποτέλεσμα εξετάστηκε από μια ομάδα εμπειρογνωμόνων που κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι “το ύψος του ήταν μια εύλογη εξήγηση για τις τιμές που αναφέρθηκαν και δεν υπήρχε βάση για να συνεχιστεί η υπόθεση. [45]

Ο UK Anti Doping Agency, αφού έλαβε το ιστορικό των εξετάσεων αίματος της Radcliffe μέσω της  IAAF, δήλωσε ότι “το UKAD κατέληξε στο ίδιο συμπέρασμα με την επανεξέταση της IAAF, ότι «δεν υπάρχει ύποπτη υπόθεση να εξετασθεί. Είναι πιθανό ότι το πρώτο ύποπτο off-score προκλήθηκε από ελαττωματικό εξοπλισμό. Το τρίτο ύποπτο off-score  ήταν το αποτέλεσμα ενός ταξιδιού σε υψόμετρο στην Κένυα με τον Mo Farah και άλλους Βρετανούς αθλητές.» [41]

Η Radccliffe θα δηλώσει ικανοποιημένη και το διάστημα που θα ακολουθήσει μέχρι σήμερα θα συνεχίσει να παίρνει ηχηρά θέση κατά του doping, είτε αυτό είναι η υπόθεση του συστηματικού κρατικού doping στη Ρωσία είτε προτάσεις σαν αυτή που διετύπωσε τον Μάρτιο του 2016 να μπορούν  όσοι διεξάγουν τα antidoping tests να ταξιδεύουν χωρίς visa σε χώρες όπως η Ρωσία, η Κένυα, η Αιθιοπία και το Μαρόκο, ώστε να μην μπορούν να ενημερωθούν με πλάγιο τρόπο οι αθλητές που θα εξεταστούν.

Από τις  11 Ιανουαρίου του 2016 που υπήρχε ένα μανιφέστο με 14 προτάσεις για έναν πιο καθαρό αθλητισμό, μια πρόταση που ξεκίνησε πάλι από την πατρίδα της, από την UK Athletics, μια πρόταση εκ των οποίων ήταν η απάλειψη όλων των υφιστάμενων παγκόσμιων ρεκόρ, η Paula, βγήκε πάλι μπροστά και πήρε θέση απορρίπτοντας και επικρίνοντας τέτοιες και παρόμοιες προτάσεις.

Οι Sunday Times και o Guardian είναι σαφείς: νέο σύστημα αξιολόγησης και κατακύρωσης των ρεκόρ θα πρέπει να εκπονηθεί ώστε να διασφαλίζεται ότι αυτός που επιτυγχάνει μια τέτοια επίδοση έχει περάσει όλους τους προβλεπόμενους ελέγχους και να απαλειφθούν όλα τα παλιά.

Το θέμα αυτό δεν έχει κλείσει οριστικά. Αντιθέτως τον Μάϊο του 2017 προωθήθηκε στην IAAF, η οποία και έχει καταλήξει να το θέσει σε ψηφοφορία.
Ποιά θα είναι η τελική απόφαση, κι αν αυτή θα είναι οριστική δεν το γνωρίζουμε, καθώς το θέμα δεν αφορά μόνο το ρεκόρ του μαραθώνιου γυναικών, αλλά και πολλά άλλα και σίγουρα άπτεται του έντονου προβληματισμού, ώστε να δημιουργηθούν νέοι σύγχρονοι παγκόσμιοι ρέκορντμεν που θα τονώσουν το ενδιαφέρον του φίλαθλου κοινού για το προϊόν.  Σίγουρα όμως ότι κι αν γίνει είναι δύσκολο να σβηστούν από την μνήμη του φίλαθλου κοινού και την ιστορία του αθλητισμού, μεγάλοι αθλητές και επιδόσεις όπως αυτές της Radcliffe με μια απόφαση, όταν μάλιστα όλα αυτά έχουν εξυμνηθεί με τον πιο εμφατικό τρόπο όλο αυτά τα χρόνια.

Δεν ξέρουμε αν αυτή η μάχη θα είναι η πιο δύσκολη ή η πιο μεγάλη για την Radcliffe.Tο σίγουρο είναι ότι  η Paula έχει πάρει θέση.
Και θα είναι εκεί με όλη της την θέληση, με όλες της τις δυνάμεις, όσο ακατόρθωτο κι αν φαίνεται, να πιέζει ως τα τελευταία μέτρα. Όπως έκανε πάντα.

Κι ίσως, πέρα από τις νίκες και τις ήττες, πέρα από τα μετάλλια, τους τίτλους και τα ρεκόρ, αυτό, αυτή η μαχητικότητα, είναι εκείνο που τη χαρακτηρίζει σε βάθος και για το οποίο τελικά, ό,τι κι αν γίνει, θα τη θυμόμαστε. Δεν το νομίζετε κι εσείς;

 

 

 

 

ΠΗΓΕΣ:

[1] https://www.theguardian.com/sport/2004/aug/21/athensolympics2004.athletics2

[2] https://web.archive.org/web/20080715081749/http://www.spikesmag.com/athletes/Heroes/paularadcliffe.aspx

[3] https://web.archive.org/web/20131007042344/http://www.paularadcliffe.com/biog.php

[4] https://www.independent.co.uk/sport/athletics-radcliffes-senior-surprise-1476487.html

[5]  https://www.sunderlandecho.com/sport/altitude-gives-mutai-attitude-1-1097597

https://www.iaaf.org/news/news/kenyan-double-at-bupa-great-north-run-99

[6] http://news.bbc.co.uk/sport2/hi/athletics/1093980.stm

[7] http://www.letsrun.com/2003/escortingpaula.php

[8] https://www.theguardian.com/sport/2013/apr/20/paula-radcliffe-london-marathon-record

[9] https://www.theguardian.com/lifeandstyle/the-running-blog/2015/jun/30/secret-paula-radcliffe-2003-london-marathon

[10] https://www.runnerstribe.com/features/215-25-training-paula-radcliffe/

[11] https://www.telegraph.co.uk/news/uknews/1470063/I-dont-know-why-I-stopped-says-Radcliffe.html

[12] https://www.theguardian.com/sport/london-2012-olympics-blog/2012/mar/21/50-stunning-moments-paula-radcliffe

[13] http://news.bbc.co.uk/sport1/hi/olympics_2004/3590166.stm

[14] https://www.telegraph.co.uk/sport/othersports/athletics/2334797/Radcliffe-forced-out-of-London-Marathon.html

[ 15] https://www.theguardian.com/sport/2007/may/06/athletics.features

[16] https://www.iaaf.org/news/report/radcliffes-return-derailed-by-debutante-gouch-1

[17] https://www.nytimes.com/2008/09/27/sports/othersports/27radcliffe.html

[18] http://www.amolsaxena.com/

[19] http://www.dailymail.co.uk/health/article-1286163/Paula-Radcliffe-After-training-I-walk-let-run-Thats-I-finally-surgery-blitz-bunion.html

[20] https://www.telegraph.co.uk/sport/othersports/athletics/5137288/Race-against-time-for-Paula-Radcliffe.html

[21] http://www.dailymail.co.uk/tvshowbiz/article-1298563/Seven-months-pregnant-Paula-Radcliffe-shows-neat-bump-joins-mum-Olympics-event.html

[22] https://www.iaaf.org/news/news/sugut-runs-20658-while-tola-defends-haile-bea

[23] https://www.bbc.com/sport/olympics/19040169

[24] https://www.theguardian.com/sport/2013/mar/27/paula-radcliffe-career-foot-injury

[25] https://www.bbc.com/sport/athletics/21919132

[26] http://www.dailymail.co.uk/news/article-2764645/Paula-Radcliffe-s-girl-shows-winning-medals-runs-family-Isla-7-hands-mother-prize-competing-race.html

[27] https://www.telegraph.co.uk/finance/personalfinance/fameandfortune/5246677/Paula-Radcliffe-Fame-and-Fortune.html

[ 28] https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4971831/

[29] http://www.paularadcliffe.com/serialisations-taking-on-the-cheats/

[30] https://www.independent.co.uk/sport/general/athletics-hard-work-not-drugs-the-secret-of-radcliffes-success-172526.html

[31] https://www.theguardian.com/sport/2015/sep/08/paula-radcliffe-denies-cheating-parliamentary-committee

[32] https://www.theguardian.com/sport/2015/sep/08/paula-radcliffe-statement-denial-culture-media-sport-committee

[33] http://www.kas.de/wf/doc/kas_20651-544-2-30.pdf?100929165406

[34] https://www.iaaf.org/news/press-release/statement-response-ard-sunday-times-anti-dopi

[35] https://www.independent.co.uk/sport/general/athletics/paula-radcliffe-blood-data-is-leaked-but-she-wont-release-more-10495897.html

[36] https://www.theguardian.com/sport/2015/nov/27/paula-radcliffe–blood-samples-doping-allegations-iaaf

[38] http://www.haematologica.org/content/88/9/1053.long

[39] http://clinchem.aaccjnls.org/content/57/7/969.long

[40] https://www.researchgate.net/publication/43148972_The_Biological_Passport

[41] https://www.theguardian.com/sport/2015/nov/27/paula-radcliffe–blood-samples-doping-allegations-iaaf

[42] https://www.theguardian.com/sport/2016/jan/11/uk-athletics-calls-for-world-records-to-be-reset-due-to-doping-crisis-athletics

https://www.runnersworld.com/advanced/a20847134/dont-fear-the-knife/

[43] https://www2.stetson.edu/~efriedma/research/kheisler.pdf

[44] https://www.exeter.ac.uk/media/universityofexeter/internationalexeter/documents/iss/paula_ijssc_paper.pdf

[45] https://www.iaaf.org/news/news/freeze-my-doping-samples-and-test-them-again

[46] https://news.sky.com/story/how-iaaf-cleared-paula-radcliffe-of-doping-10337987

[47] http://www.strideperformance.ca/files/documents/Physiology%20of%20world%20record%20holder%20for%20women%20marathon.pdf

[48] https://en.wikipedia.org/wiki/Paula_Radcliffe#cite_note-Spikes-12

[49] https://www.iaaf.org/athletes/great-britain-ni/paula-radcliffe-62914

[50] http://www.letsrun.com/news/2018/04/15-years-paula-radcliffe-reflects-21525-marathon-world-record/

[51] https://www.runnersworld.com/advanced/a20791633/gerard-hartmanns-front-row-seat-to-paula-radcliffes-career/

[52] https://www.runnersworld.com/advanced/a20842101/paula-radcliffes-journey-from-disappointing-fourth-to-dominant-first/

 

*Στην ενότητα «Δρομείς που αγαπήσαμε», θα μπορούσατε κι εσείς αν θέλετε να κάνετε μία παρουσίαση ενός αθλητή που θεωρείτε πως έχει ενδιαφέρον. Απλά στείλτε μας το κείμενο και όποιο υλικό μπορεί να το συνοδεύει.