Adidas Adizero Adios 6

Κατηγορία: Performance Trainer  –  Πάτημα: Ουδέτερο  –  Βάρος: 244γρ.  –  Drop: 8mm (27/19mm)

Το Adios είναι θρύλος.
Μιλάμε για το παπούτσι που συνόδευε όλα τα παγκόσμια ρεκόρ μέχρι πρότινος, αυτό που επέλεγαν όλοι οι elite αλλά κι οι πιο γρήγοροι ερασιτέχνες. Πριν την εποχή των carbon plated αγωνιστικών και των εξελιγμένων αφρών, το μοντέλο της Adidas δέσποζε στις πρώτες σειρές των εκκινήσεων. Και δεν μιλάμε για πολύ παλιά, μόλις 3 – 4 χρόνια πριν.

Τόσο στις Adiprene εκδόσεις αλλά κυρίως στην Boost περίοδό του, το Adios προσέφερε τον racing χαρακτήρα που ζητούσε κάποιος, χωρίς όμως να θυσιάζει εντελώς την προστασία. Την εποχή εκείνη, αγωνιστικό σήμαινε λεπτόσολο και ελαφρύ. Το Adios μπορεί να κουβαλούσε περισσότερα γραμμάρια από τον ανταγωνισμό, ήταν όμως τόσο καλοζυγισμένο που τα έκρυβε στον δρόμο.

Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες τα τελευταία χρόνια, με τα πράγματα να αλλάζουν άρδην στον τρόπο που παράγεται η ταχύτητα. Πλέον, το παπούτσι έχει ενεργό ρόλο στην όλη διαδικασία, εν αντιθέσει με παλιά, όπου σκοπός του ήταν να περνάει όσο το δυνατόν απαρατήρητο. Η δουλειά τότε γινόταν από τα πόδια και μόνο.

Αναπόφευκτα, το Adios μπήκε στο περιθώριο ως concept, ακόμη κι από την ίδια την Adidas. Του πήραν μέχρι και το όνομα, δανείζοντας το στον νέο βασιλιά της Adizero σειράς, το Adios Pro. Κι ανάμεσά τους μπήκε σφήνα και το carbon plated Adizero Pro, παραγκωνίζοντας τελικά εντελώς το original, ακόμη κι από τις μικρότερες αποστάσεις. Κακά τα ψέματα, τα 23/13mm της σόλας του μοιάζουν σήμερα ως αστείο. Για να κατάλαβετε, σύντομα θα παρουσιαστεί το νέο Takumi Sen 8, παραδοσιακά το πιο minimal ασφάλτινο racer της εταιρείας, του οποίου τα ύψη πάνε πλέον στα 33/27mm! Νέοι καιροί, νέα ήθη…

Όπως έχουν τα πράγματα, το Adios δεν χωρούσε πουθενά στην γκάμα των Adizero. Οπότε, ή καταργείτο ή άλλαζε. Σίγουρα υπάρχουν ακόμη οπαδοί των παραδοσιακών racing flats, υποθέτω όμως ότι δεν αρκούν από εμπορικής πλευράς για τις εταιρείες. Γι’ αυτό και η Adidas παρουσίασε ένα εντελώς διαφορετικό Adios στην 6η του έκδοση (το ίδιο έκανε και με το Boston, αν κι εκεί θα ήταν καλύτερα ίσως να του είχε αλλάξει όνομα). Το μόνο πλέον που θυμίζει το παρελθόν, είναι το κάπως ρετρό επάνω μέρος με τα σουέντ στοιχεία, παραπέμοντας εμφανώς στα Adios της προ Boost εποχής.

Adios 2 (non Boost)

Επάνω μέρος και εφαρμογή

To upper του v6 μοιάζει να συνεχίζει από αυτό του v3. Τα Adios 4/5 είχαν μία εντελώς διαφορετική, μοντέρνα εμφάνιση, αφήνοντας πίσω την κλασική, χαρακτηριστική σχεδίαση της σειράς.

Old school διχτυωτό λοιπόν, πολύ ανοιχτό και ανεπένδυτο. Την παράσταση κλέβει ο μεγάλος προφυλακτήρας από σουέντ υλικό, ο οποίος δίνει σχήμα και σταθερότητα στο toe box.

Το mesh είναι όσο πιο λιτό γίνεται.

Η ανοιχτή ύφανση και η απουσία εσωτερικής επένδυσης, δίνουν στο upper πολύ καλή διαπνοή.

Το μεσαίο τμήμα είναι αρκετά structured κι ας μην του φαίνεται. Οι τρεις ρίγες είναι από σχετικά παχύ φιλμ και απλωμένες, ενώ οι σουέντ λεπτομέρειες στις τρύπες των κορδονιών ενισχύουν κι άλλο την κατασκευή. Εσωτερικά, υπάρχει ένα πλέγμα από underlays, οπότε η δουλειά γίνεται χωρίς να χαλάνε οι καθαρές σχεδιαστικές γραμμές του επάνω μέρους.

Τα δομικά στοιχεία είναι από μέσα.

Η γλώσσα είναι πολύ λεπτή, με δύο λωρίδες ελαφρού αφρώδους. Συγκρατείται στην θέση της από δύο ελαστικές φάσες που ενώνονται με την σόλα.

Το σκληρό κολάρο που είχαν όλα τα προηγούμενα Adios, δεν υπάρχει πια. Πλέον είναι αρκετά πιο εύκαμπτο και φτάνει και ψηλά, ενώ το αφρώδες είναι αρκετό για την κατηγορία.

Ανέκαθεν η σειρά χαρακτηριζόταν από την στενή της γραμμή, ιδίως πριν τα v4/v5. Πολλοί ανέβαιναν νούμερο, μόνο και μόνο για να πάρουν λίγο περισσότερο πλάτος. Αγωνιστικά παλιάς σχολής, δηλαδή. Η φιλοσοφία αυτή παραμένει και στο νέο μοντέλο, όμως πλέον η εφαρμογή έχει παραπάνω αέρα συνολικά.

Μπροστά μπορεί να είναι λίγο pointy αλλά το ύφασμα έχει κίνηση. Ο δε προφυλακτήρας μαλακώνει μετά από λίγο και δεν ενοχλεί, παρά το μέγεθός του. Δεν είναι σίγουρα το πιο ευρύχωρο toe box που υπάρχει, αλλά πιστεύω πως οι περισσότεροι δεν θα έχουν πρόβλημα.

Ο προφυλακτήρας έρχεται κατευθείαν από το παρελθόν του μοντέλου.

Στο midfoot το Adios κρατάει πολύ καλά, καθώς τα υλικά γύρω από το πόδι είναι λεπτά και μαλακά και το αγκαλιάζουν. Απ’ την άλλη, οι χοντρές σουέντ λεπτομέρειες στις κάτω και επάνω τρύπες είναι μάλλον περιττές. Αν θελήσεις να σφίξεις παραπάνω τα κορδόνια, μπορεί να ενοχλήσουν.

Η φτέρνα συγκρατείται πολύ καλά, αν και δεν έχεις την αίσθηση των προηγουμένων μοντέλων με το σκληρό κολάρο, όπου κλείδωνε 100% την περιοχή. Προσωπικά, χρειάστηκε να χρησιμοποιήσω και τις έξτρα τρύπες, όπως και λίγο παραπάνω σφίξιμο, για να βρω την εφαρμογή που ήθελα.

Σε γενικές γραμμές, το Adios 6 έχει ένα performance επάνω μέρος και θα ακολουθήσει τους περισσοτέρους από τους ρυθμούς που θα του ζητήσεις. Δεν είναι ασφυκτικό σε πιο μεγάλα τρεξίματα, όπως παλαιότερα, και μπορείς να παίξεις αρκετά με τα κορδόνια. Καλά πάει και μέσα στον στίβο, αν και δεν εμπνέει την ίδια σιγουριά με παλιά. Δεν είναι κι ο χαρακτήρας του ίδιος όμως.
Σα νούμερο πάτε στο κανονικό σας.

Σόλα και πάτημα

Εδώ έχουν όλα αλλάξει. Η σόλα ψήλωσε 4mm στην φτέρνα και 6mm μπροστά. Ιδίως το δεύτερο, διαφοροποιεί εντελώς τον χαρακτήρα του παπουτσιού. Πέραν αυτού, έχουμε και το τέλος εποχής για τον Boost στα performance μοντέλα (θεωρώ ότι θα αφαιρεθεί και από το επόμενο Adizero Pro). Η νέα σόλα φοράει τον Lightstrike στο πίσω μέρος και τον Lightstrike Pro από τη μέση και μπροστά.

Με λευκό χρώμα ο Lightstrike και με εκρού ο Pro.

Από το πλάι φαίνεται πως ο Lightstrike κάθεται κάτω από τον Pro, στην πραγματικότητα όμως απλά τον περιβάλλει. Όλο το πάτημα μπροστά γίνεται επάνω στον δεύτερο.

Με πιο σκούρο χρώμα διακρίνεται ο Pro.

Ο Lightstrike Pro φτάνει μέχρι την εξώσολα

Από κάτω έχουμε τέσσερα μεγάλα τμήματα από Continental λάστιχο. Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά, η πρόσφυση και η ανθεκτικότητα του συγκεκριμένου υλικού είναι γνωστή. Έχω την εντύπωση μάλιστα, ότι το συγκεκριμένο μοτίβο είναι ακόμη καλύτερο από πριν. Αλλαγές έχουν γίνει και στο Torsion system, την πλαστική γέφυρα σε σχήμα “Υ” κάτω από το midfoot. Έχει στενέψει στο μέσο της και εκτείνεται πιο μπροστά στα μετατάρσια.

Σαν παραδοσιακό racer, το Adios είχε μέχρι τώρα 10mm drop, με το cushioning επικεντρωμένο στην φτέρνα και το forefoot πολύ λεπτό. Έτσι, απορροφάτο η πρόσκρουση αρχικά, ενώ κατά την απογείωση σού παρείχε την απαιτούμενη πληροφορία από το έδαφος και την αμεσότητα. The old way, δηλαδή.

Στο ν6 τα πράγματα έρχονται τούμπα. Ο Lightstrike είναι αρκετά σκληρός και η συμπίεση σχεδόν μηδαμινή, δίνοντας την αίσθηση πως έχεις ένα τουβλάκι κάτω από την φτέρνα σου. Δεν υπάρχει καν αυτό το έστω μικρό βούλιαγμα που είχε ο Boost, κι ας ήταν 4mm λιγότερος. Πατώντας πάνω στο Lightstrike Pro, η διαφορά είναι εμφανής, αφού γλυκαίνει αρκετά και υποχωρεί κάτω από την πίεση του πέλματος. Σε καμμία περίπτωση δεν χαρακτηρίζεται αντικειμενικά μαλακός ως αφρός, ιδίως με τα νέα δεδομένα, επειδή όμως έρχεται σε άμεση σύγκριση με τον από πίσω του, δείχνει να επαρκεί. Σε σχέση με τα παλιά μοντέλα βέβαια, εδώ το forefoot μοιάζει βούτυρο.

Έχω βάλει όλη μου την δύναμη κι ας μην φαίνεται!

Αν υποθέσουμε ότι οι προηγούμενες εκδόσεις εξυπηρετούσαν περισσότερο τους heel strikers, εδώ συμβαίνει το αντίθετο. Όσο πιο πίσω πατάς, τόσο πιο “ξερή” και φλατ είναι η αίσθηση που σου δίνει το παπούτσι. Αδιάφορη έως και δυσάρεστη. Μεταφέροντας το πάτημα πιο μπροστά, γίνεται πολύ πιο φιλικό και εύκολο.
Στην αρχή δυσκολεύτηκα να το “ρυθμίσω”. Ιδίως σε μέτριους ρυθμούς ήταν αρκετά δύστροπο. Επέμεινα όμως, απέμπλεξα όσο γινόταν την φτέρνα και βρήκα τον τρόπο του. Συν ότι μετά από ~40 χιλιόμετρα ο Lightstrike μαλακώνει ελαφρώς (το τονίζω, ελαφρώς). Κι η αλήθεια είναι πως τελικά μου άρεσε κιόλας. Δεν μιλάω για πιο γρήγορους ρυθμούς, δεν έχουμε φτάσει ακόμη εκεί.

To Adios 6 το δούλεψα αρκετά ως daily trainer. Το έβαλα ακόμη και σε δύο 18άρια. Και ήταν ξεκούραστο, αν και με διαφορετικό τρόπο απ’ αυτόν που εννοούμε συνήθως. Δεν είναι μαλακό, ούτε ιδιαίτερα εύκαμπτο, έχει όμως ένα συμπαγές και κεντραρισμένο πάτημα, που σε στέλνει εύκολα και ανέξοδα προς τα εμπρός. Αν είσαι από αυτούς που τους αρέσουν οι μαλακές σόλες, σίγουρα δεν θα το επιλέξεις για τα easy runs. Όσοι όμως χρησιμοποιούν για καθημερινή χρήση μοντέλα όπως π.χ. τα προηγούμενα Boston ή το Launch, με σφιχτό πάτημα δηλαδή, το νέο Adios θα τους αρέσει. Τα ύψη της σόλας άλλωστε, 3 – 4 χρόνια πριν θα παρέπεμπαν σε προπονητικό.

Η ευκαμψία του είναι μέτρια, επιτρέποντάς να δουλέψει σε διάφορες ταχύτητες

Βέβαια, στα χαρτιά πρόκειται για performance μοντέλο, οπότε έτσι κυρίως θα πρέπει να κριθεί. Ναι μεν έχει σηκωθεί ψηλότερα, όμως η πυκνότητα των αφρών και το Torsion system θυμίζουν κάτι από τον χαρακτήρα της σειράς. Σίγουρα δεν του λείπει η σβελτάδα, ενώ η πλαστική γέφυρα δείχνει πόσο σημαντική είναι η ακαμψία σε ένα γρήγορο παπούτσι. Δεν χάνεται καθόλου ενέργεια, σε όποιο σημείο κι αν προσγειωθείς, οδηγώντας ευθύβολα το πάτημα προς τα εμπρός. Επίσης, το Torsion είναι και πιο φιλικό στην εγγενή βιομηχανική του σώματος σε σχέση με τις εντελώς άκαμπτες carbon plates. Σαφώς και δεν προσφέρει την ίδια μηχανική βοήθεια, εδώ όμως δεν πρόκειται για ένα αγωνιστικό μοντέλο.

Το Adios 6 δεν είναι πλέον racer. Ούτε με την παλιά συνταγή, ούτε και με την καινούργια. Είναι ένα σβέλτο παπούτσι που εξυπηρετεί από μέτριους ρυθμούς έως κάπου εκεί στο κατώφλι ή των 10Κ. Και πάντα με δεδομένο ότι σου αρέσει ένα πιο σκληρό πάτημα. Ο Lightstrike Pro εμφανίζει μία κάποια ελαστικότητα όταν τον πιέσεις, απέχοντας όμως πολύ από την bouncy συμπεριφορά μοντέλων όπως το Rebel για παράδειγμα. Ούτε και το transition βοηθάται από μία rocker σχεδίαση. Θα το πας εσύ το παπούτσι, δεν θα σε πάει αυτό. Και δεν το λέω απαραίτητα για κακό, απλά ξεκαθαρίζω τον τρόπο που δουλεύει.

Σε μικρότερα κομμάτια σε στίβο, δεν έδειχνε και τόσο στο στοιχείο του. Όχι πως δεν πήγαινε ή με ενόχλησε κάτι, απλά δεν ήταν κάτι ξεχωριστό. Ίσως και να είχα ακόμη στο μυαλό μου τα παλιά Adios που ξύριζαν στο ταρτάν. Και φαινόταν και βαρύ, δείχνοντας τον όγκο του. Οπότε, κατά την γνώμη μου ενδείκνυται περισσότερο για tempo προπονήσεις. Απ’ την άλλη, αν κάποιος είναι συνηθισμένος σε ψηλόσολα και μαλακά προπονητικά, πολύ άνετα το Adios θα τον βολέψει ακόμη και σε 400άρια. Σχετικά είναι όλα, άλλωστε.

Το Adidas είναι ιδιαίτερα σταθερό. Τόσο λόγω της σφιχτής σόλας, όσο και της γέφυρας που δεν του επιτρέπει στρεβλώσεις. Επίσης, συναντάμε κι εδώ το σκάψιμο στην εξωτερική πλευρά της φτέρνας, το οποίο δίνει μία κατεύθυνση προς τα έξω κατά την προσγείωση.

Συμπέρασμα

Εμένα το Adios 6 μού άρεσε αρκετά. Μπορεί πλέον να τρέχω αρκετά με μαλακά παπούτσια, με super foams και τα σχετικά, ανέκαθεν όμως εκτιμούσα και το πιο “ανόθευτο” πάτημα. Κι όταν νοιώθω τα πόδια μου δυνατά, το απολαμβάνω ίσως και περισσότερο. Αντικειμενικά όμως, το θέμα του Adios είναι το εξής: όσο καλά κι αν κάνει κάποια πράγματα, υπάρχουν άλλα μοντέλα που τα κάνουν καλύτερα. Και δεν είναι λίγα, μάλιστα. Στα χαρτιά, τα χαρακτηριστικά του δεν είναι ελκυστικά. Κάθεται κάπου στη μέση μεταξύ της νέας γενιάς performance μοντέλων και της προηγουμένης, χωρίς όμως να ικανοποιεί πλήρως τους θιασώτες της μίας ή της άλλης.

Οι aficionados των κλασικών racing flats, είναι βέβαιο πως δεν θα δουν με καλό μάτι το νέο Adios. Θα μπορούσε κάλλιστα όμως να δουλέψει ως προπονητικό γι’ αυτούς. Παίρνουν το responsive πάτημα αλλά με αρκετά μεγαλύτερη προστασία. Επίσης, λιγότερο γυμνασμένοι ή και πιο βαρείς δρομείς, άνετα μπορούν να το εμπιστευτούν σαν μία πιο “γρήγορη” πρόταση, χωρίς να νοιώθουν ότι κοπανιούνται, όπως με ένα λεπτόσολο. Και βέβαια, υπάρχει και το κοινό του παλιού Boston, το οποίο έχει μάλλον μείνει ορφανό με τις αλλαγές στο v10. To Adios 6 είναι μία εναλλακτική, αν κάποιος θέλει οπωσδήποτε να παραμείνει στην εταιρεία.

Παρ’ όλα αυτά, ομολογώ ότι τα παραπάνω είναι μάλλον για να χρυσωθεί το χάπι. Επειδή το παπούτσι μού άρεσε, προσπαθώ να στρογγυλέψω τις γωνίες του. Η αλήθεια όμως είναι ότι ο σύγχρονος, μέσος δρομέας δεν θα βρει εύκολα τι να το κάνει το Adios. Ή κι όταν βρει, θα δει ότι υπάρχουν άλλες, καλύτερες επιλογές. Είναι καλό παπούτσι αλλά όπως είναι πλέον η αγορά, το “καλό” δεν αρκεί.

Έχω ακόμη στη ντουλάπα μου ένα Adios 3, το οποίο χρησιμοποιώ κάποιες φορές στον στίβο. Μου αρέσει. Είναι και λευκό, ακόμη πιο old school. Όσο προχωράει όμως η προπόνηση και κουράζομαι, σκέφτομαι ότι ίσως θα έπρεπε να έχω φορέσει κάτι άλλο, πιο σύγχρονο και αποδοτικό. Καλώς ή κακώς, ο νέος είναι και ωραίος αλλά και αλλιώς.