Nike Alphafly 3

Κατηγορία: Racer
Υψη σόλας: 40/32mm
Βάρος: 198 γρ.

Το Alphafly 1 ήταν συνδεδεμένο με μία εφαρμογή στο κινητό, στην οποία έβαζες τον ρυθμό που ήθελες να πας, πατούσες enter και τα υπόλοιπα γίνονταν από μόνα τους. Το παπούτσι ξεκινούσε και μπορούσες να τρέχεις σε αυτόν τον ρυθμό για πάντα. Το ξαναλέω, για πάντα. Η προσπάθεια που κατέβαλες έμοιαζε σημαντικά μικρότερη, η κόπωση καθυστερούσε να επέλθει, δίνοντάς σου συγχρόνως και την αίσθηση ότι πατάς επάνω σε ελατήρια. Ακόμη και σήμερα, περισσότερα από τρία χρόνια μετά, δεν έχουμε δει κάτι ανάλογο στον χώρο.

Βέβαια, όλο αυτό είναι εν μέρει και υποκειμενικό, αφού έπρεπε και να ταιριάξεις μαζί του. Κι αυτό αποδείχθηκε από το γεγονός πως πολλοί αθλητές επέλεγαν να φορούν το Vaporfly στους αγώνες, όπως και πολλοί ερασιτέχνες. Πιθανώς αυτό είχε να κάνει με τον όγκο και το βάρος του παπουτσιού, αφού οι διαστάσεις του ήταν όντως πελώριες, ενώ το πάτημα είχε μία κάπως “τεχνητή” και αφύσικη αίσθηση.

Δύο χρόνια μετά, το καλοκαίρι του 2022, εμφανίστηκε το Alphafly 2, με τη Nike να αλλάζει αρκετά τον χαρακτήρα της σειράς. Το bounce και το softness είχαν εμφανώς μειωθεί, ενώ έμφαση δόθηκε στην σταθερότητα τη φτέρνας και την φιλικότητα. Η πλειονότητα των δρομέων δεν καλωσόρισε τις αλλαγές αυτές, ενισχύοντας τελικά ακόμη περισσότερο τον μύθο του original. Αν θέλετε την γνώμη μου, μπορεί όντως το AF2 να είχε χάσει σε αγριάδα και μοναδικότητα, εξακολουθούσε όμως να είναι τρομερά αποδοτικό. Απλά δεν εντυπωσίαζε όσο πριν.

Παράλληλα ο ανταγωνισμός άρχιζε να βρίσκει τα πατήματά του και να παρουσιάζει πάρα πολύ καλά μοντέλα, αμφισβητώντας με αξιώσεις την πρωτοκαθεδρία της Nike. Και μην ξεχνάμε και τον εσωτερικό ανταγωνισμό, καθώς έμοιαζε παράδοξο η εταιρεία να λανσάρει το Alphafly ως το απόλυτο marathon racer αλλά οι αθλητές της να αγωνίζονται με το Vaporfly. Για τους παραπάνω λόγους, ήταν επιβεβλημένο το νέο Alphafly να μην αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης. Και από τις φωτογραφίες από διάφορα πρωτότυπα που διέρρεαν το προηγούμενο διάστημα, επιβεβαιωνόταν ότι κάτι εντελώς νέο σχεδίαζαν στο Oregon. Μην ξεχνάμε άλλωστε πως τρεις μήνες πριν την επίσημη κυκλοφορία του μοντέλου, ο αδικοχαμένος Kelvin Kiptum έκανε παγκόσμιο ρεκόρ και η Sifan Hassan την δεύτερη καλύτερη επίδοση όλων των εποχών, φορώντας το στο Σικάγο.

Επάνω μέρος και εφαρμογή

Το AtomKnit 3.0 θυμίζει πολύ περισσότερο αυτό του AF2 σαν υλικό, παρά του AF1. Μπορεί η πλέξη να δείχνει (αλλά και να είναι) πολύ αραιή και “αεράτη”, τα νήματα ωστόσο είναι αρκετά ενισχυμένα, δίνοντας τελικά ένα “δεμένο” ύφασμα. Δεν έχει ελαστικότητα αλλά είναι τόσο λεπτό που ακολουθεί εύκολα κάθε κίνηση του ποδιού. Επίσης, κρατάει παντού το σχήμα του, βοηθούμενο και από τον προφυλακτήρα. Για θέμα διαπνοής δεν τίθεται καν συζήτηση, αφού στην ουσία μιλάμε για ένα χοντρό τούλι.

To Atomknit από μακρυά μοιάζει εύθραυστο, στην πραγματικότητα όμως δεν είναι.

Πηγαίνοντας στο μέσο, συναντούμε και εδώ μία full bootie κατασκευή, με την γλώσσα και τα πλαϊνά να αποτελούν ενιαίο κομμάτι. Η γλώσσα είναι από ιδιαίτερα ελαστικό knit και χωρίς καθόλου αφρώδες.

Γνώριμη εικόνα

Μεγάλη ελαστικότητα που προσφέρει ωραία αίσθηση και άνεση.

Επάνω της κάθονται τα γνωστά οδοντωτά κορδόνια της Nike, με το lacing system να έχει αλλάξει όμως. Πλέον οι θηλειές είναι μέρος του υφάσματος και αρκετά φαρδύτερες. Επιπλέον, έχει εγκαταλειφθεί η σχεδίαση με την ασύμμετρη γραμμή των κορδονιών που είχαν τα v1/2.

Το πίσω μέρος έρχεται αυτούσιο από το AF2. Δύο παχιά και μαλακά τμήματα αφρώδους και από κάτω ένα εσωτερικό κολάρο, εύκαμπτο, ανεπένδυτο και με μία υφή σαν σουέντ.

Η σχεδίαση πίσω είναι ίδια με του Alphafly 2.

Παρότι έβρισκα το upper του original Alphafly μέτριο σαν κράτημα και δυνατότητα ρύθμισης, με το v2 δεν είχα σχεδόν κανένα θέμα. Ή έτσι νόμιζα τουλάχιστον. Η εφαρμογή είχε κλείσει, τα κορδόνια σήκωναν λίγο παραπάνω σφίξιμο, ενώ και το κολάρο κρατούσε πολύ καλύτερα την φτέρνα. Βοηθούσε βέβαια και η σταθερότερη σόλα που μείωνε την πίεση στο υπόλοιπο παπούτσι.

Όλα πήγαιναν μια χαρά με το AF2, μέχρι που ξαφνικά μετά από 120 χιλιόμετρα χρήσης μού δημιούργησε τριβές και φουσκάλα και στις δύο καμάρες. Όποιος έχει φορέσει τα v1/2 γνωρίζει την αίσθηση που έδιναν, σαν να υπάρχει ένα εξόγκωμα κάτω από την καμάρα. Στο πρώτο ήταν πιο έντονο αλλά εξαφανιζόταν μετά από μερικά μέτρα. Στο δεύτερο ήταν λιγότερο αισθητό αρχικά, παρ’ όλα αυτά στο τέλος κατέληξε σε αυτό που περιέγραψα παραπάνω. Προφανώς και έχει να κάνει με το πόδι του καθενός, είναι όμως πάρα πολλές οι περιπτώσεις δρομέων που τελικά και τα δύο μοντέλα καθίσταντο απαγορευτικά για μεγάλα τρεξίματα.

Δεν ξεκινάω λοιπόν τυχαία το θέμα της εφαρμογής από αυτό, αφού είναι σίγουρα η σημαντικότερη αλλαγή στο νέο Alphafly. Το πλάτος στην περιοχή έχει αυξηθεί, με τον εσωτερικό πάτο να ανασηκώνεται και να “γεμίζει” την καμάρα. Την ίδια σχεδίαση είχε και ο πάτος του AF2, σηκωνόταν όμως πιο απότομα λόγω της στενής βάσης. Πλέον το πρόβλημα δείχνει να έχει λυθεί, καθώς δεν αισθάνεσαι το παραμικρό. Ούτε εξόγκωμα να πιέζει την καμάρα, ούτε το πέλμα να ξεχειλίζει σε εκείνο το σημείο. Βέβαια, καθώς το μοντέλο δεν έχει ακόμη διατεθεί ευρέως, το δείγμα που έχουμε είναι σχετικά μικρό. Σε κάθε περίπτωση πάντως, οι ενδείξεις είναι σίγουρα θετικές.

Ο εσωτερικός πάτος καλύπτει την κόχη της σόλας, όπως και στο AF2. Σε συνδυασμό με την φαρδύτερη βάση, φαίνεται να λύνει το πρόβλημα.

Ενώ κατά τ’ άλλα είχα ταιριάξει απόλυτα με το upper του AF2, μπορώ να πω ότι τώρα τα πράγματα είναι ακόμη καλύτερα. Κατ’ αρχάς, το πόδι μπαίνει εύκολα μέσα στο παπούτσι, κάτι που πριν απαιτούσε πολύ κόπο. Από εκεί και πέρα, το μοντέλο έχει αποκτήσει μία λίγο πιο κλειστή γραμμή, αγκαλιάζοντας παντού σωστότερα το πόδι.

Μπροστά ο χώρος είναι επαρκέστατος, ενώ το Atomknit είναι σαν να μην υπάρχει. Εν τούτοις, σε γρήγορες ταχύτητες και στροφές είναι απολύτως σταθερό. Καμμία σχέση με το πλεχτό του ν1, το οποίο ξεχείλωνε όταν πιεζόταν. Επίσης, αφήνει αρκετόν αέρα στην περιοχή του μικρού δαχτύλου, σημείο που αρκετά αγωνιστικά στενεύουν απότομα.

Το toe box είναι όσο στρογγυλεμένο χρειάζεται.

Αυτό όμως που έχει βελτιωθεί ξεκάθαρα, είναι η εφαρμογή στο μεσαίο τμήμα. Το σύστημα δεσίματος με τις φαρδιές θηλειές επιτρέπει να παίξεις περισσότερο με τα κορδόνια και μάλιστα, χωρίς να φοβάσαι πιθανή πίεση. Θυμίζω πως ιδίως στο original, κάτι τέτοιο δεν ήταν εφικτό. Ο βασικός όμως λόγος είναι πως τώρα το πέλμα κάθεται πολύ πιο σωστά επάνω στο φαρδύτερο midfoot. Κεντράρεται και ισορροπεί, στρεσάροντας λιγότερο τα πλαϊνά. Γι’ αυτό και δεν χρειάζεται πολύ σφίξιμο τελικά.

Οι νέες θηλειές απλώνουν την πίεση πολύ καλύτερα.

Ως αποτέλεσμα των παραπάνω, βελτιώνεται και το κράτημα πίσω. Η ύφανση πυκνώνει, το μαλακό κολάρο παίρνει εύκολα το σχήμα του οστού και τελικά η φτέρνα κλειδώνει ακριβώς όπως πρέπει. Κι έχεις και αρκετή άνεση από το μαλακό αφρώδες.

Πραγματικά δεν βρίσκω κάτι που θα άλλαζα στο επάνω μέρος του Alphafly 3. Διορθώνει το πρόβλημα της καμάρας (κατά πάσα πιθανότητα), βελτιώνει το κράτημα της full bootie σχεδίασης και προσφέρει συνδυασμό άνεσης και σταθερότητας, ακόμη και σε ρυθμούς αρκετά πιο γρήγορους από εκείνους του μαραθωνίου. Αν το upper των v1/2 ήταν σχεδιασμένο για να σε βγάλει στα 42Κ, εδώ μπορεί να υποστηρίξει σχεδόν οποιαδήποτε απόσταση.

Τελειώνοντας, να σημειώσουμε κάποιες ωραίες λεπτομέρειες του συγκεκριμένου χρωματισμού. Όπως και στα υπόλοιπα racers της εταιρείας, η λευκή Prototype έκδοση είναι αυτή που λανσάρεται αρχικά και σε περιορισμένη διαθεσιμότητα. Μετά καταργείται και ακολουθούν οι διάφοροι άλλοι χρωματισμοί. Η λιτή σχεδίαση παραπέμπει στα πρωτότυπα που δίνονται στους δοκιμαστές κατά το διάστημα της εξέλιξης του μοντέλου, εξ ου και οι δύο αναφορές στην διαδικασία αυτή. To V62 παραπέμει στην 62η και τελική version, ο δε αριθμός που αναγράφεται στην εξωτερική πλευρά της σόλας αντιστοιχεί στο κωδικό νούμερο ενός από τους δοκιμαστές.

Όσον αφορά το sizing, θα πρέπει να πούμε ότι το καλούπι είναι οριακά κοντό. Έχει να κάνει και με τον προφυλακτήρα που ελαφρώς περιορίζει στο τελείωμα τα δάχτυλα. Αυτό όμως το εισπράττεις μόνο σαν πρώτη αίσθηση, αφού τρέχοντας δεν γίνεται καν αντιληπτό, ακόμη και με χοντρές κάλτσες που το έχω φορέσει έως τώρα. Οπότε πάτε στο κανονικό σας νούμερο.

Σόλα και πάτημα

Μπορεί σαν αίσθηση στον δρόμο τα δύο πρώτα Alphafly να διέφεραν, σχεδιαστικά όμως βασίζονταν στην ίδια φιλοσοφία. Με δεδομένα τα ύψη της σόλας και τα συστατικά της, το μόνο που μπορείς να πειράξεις αν θες, είναι η γεωμετρία της. Όπως έχουμε ξαναπεί, τα super shoes αρχίζουν να πλησιάζουν το ταβάνι τους στα επί μέρους (ύψος, super foam, carbon plate), οπότε δεν είναι πλέον εύκολη η περαιτέρω εξέλιξή τους. Πόσω μάλλον όταν πρόκειται για ένα μοντέλο σαν το Alphafly, που εξ αρχής ήταν τόσο πληθωρικό.

Ο κορυφαίος ZoomX φυσικά παραμένει, με μία διαφορετική όμως αρχιτεκτονική καθ’ όλο το μήκος του. Όπως αμέσως παρατηρεί κανείς, η σόλα δεν προεξέχει πια στο πίσω μέρος αλλά αντιθέτως, το σημείο πρώτης επαφής έχει μεταφερθεί και πιο μπροστά. Τα δε τοιχώματα είναι πλέον κοίλα, έχοντας μία σιλουέτα σαν κλεψύδρα αντί για το προηγουμένο πομπέ σχήμα.

Εντελώς διαφορετική σχεδίαση στο πίσω τμήμα.

Πέραν αυτού όμως, το υλικό ίσως έχει υποστεί και μία διαφορετική επεξεργασία. Η Nike δεν ανοίγει τα χαρτιά της αλλά εικάζεται ότι η σόλα στο AF3 δεν είναι 100% compression molded (δηλαδή η συνήθης διαδικασία όπου ο αφρός συμπιέζεται μέσα σε καλούπι για να πάρει το σχήμα της σόλας). Αντ’ αυτού, ένα μέρος του σχήματος “σμιλεύεται” αντί να συμπιεστεί, κάτι που επιτρέπει στον Pebax να διατηρήσει μεγαλύτερη ελαστικότητα και χαμηλότερο βάρος (κατά το compression molding οι αρχικές ιδιότητες της όποιας σύνθεσης μετριάζονται σε έναν βαθμό). Είναι ακριβώς η ίδια διαδικασία που ακολουθείται και στο Adidas Adizero Adios Pro Evo 1 των 138 γραμμαρίων, αλλά εκεί είναι εξ ολοκλήρου. Απ’ την άλλη, το αντιστάθμισμα αυτής της επεξεργασίας είναι η πολύ μειωμένη ανθεκτικότητα, οπότε πιθανώς γι’ αυτό η Nike συνδυάζει τις δύο μεθόδους.

Αυτό όμως που ουσιαστικά αποτελεί την μεγάλη αλλαγή στο νέο μοντέλο, είναι η σχεδίαση στο μεσαίο τμήμα. Στα δύο πρώτα η κάτω στρώση του αφρού “έσβηνε” επάνω στην πλάκα και από τα μετάρσια ξεκινούσε ένα ξεχωριστό κομμάτι σόλας που περιελάμβανε τα air pods. Υπήρχε ένα κενό και η βάση χωριζόταν σε δύο τμήματα, για να το πούμε πιο απλά. Στο Alphafly 3 το κενό αυτό έχει γεμίσει και η σόλα είναι ενιαία από πίσω μέχρι εμπρός. Συν τοις άλλοις, στο σημείο εκείνο έχει αυξηθεί και το πλάτος της επάνω στρώσης του αφρού. Όποιος έχει φορέσει κάποιο από τα v1/2 γνωρίζει πόσο στενό ήταν το παπούτσι στην καμάρα, με ό,τι αυτό συνεπάγετο.

Το μεγάλο “σκάψιμο” στην καμάρα παράμενει, όχι όμως στον ίδιο βαθμό με πριν.

Έτσι, τα air pods ενσωματώνονται μέσα στον ZoomX, εν αντιθέσει με πριν όπου το πίσω μέρος τους ήταν ελεύθερο. Να θυμίσουμε ότι η Nike μιλάει για 80% επιστροφή ενέργειας από τον Pebax αφρό και 90% από τους αεροθαλάμους. Τα air pods, τα οποία διαφοροποιούν το Alphafly από οτιδήποτε άλλο στην αγορά, περιέχουν πεπιεσμένο αέρα αλλά και ελαστικές συνθετικές ίνες, ώστε η επαναφορά να είναι αμεσότερη και πιο ελεγχόμενη.

ZoomX + Air pods = Bounce

Η carbon plate (Flyplate) παραμένει μάλλον ίδια σαν θέση και καμπυλότητα, αφού τα air pods δεν της επιτρέπουν να κατέβει χαμηλότερα στα μετατάρσια. Παρ’ όλα αυτά, νομίζω πως μετά τα pods έχει μία λίγο πιο απότομη γωνία, κάτι που το διαπιστώνεις τρέχοντας, όπως θα δούμε. Η σημαντική διαφορά όμως έχει να κάνει με το πλάτος της από την μέση και πίσω, το οποίο έχει αυξηθεί πολύ και επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό την σταθερότητα.

Επάνω η πλάκα του v3 και κάτω του v2. Η διαφορά στο πλάτος τους είναι χαρακτηριστική.

Πηγαίνοντας από κάτω, η εξώσολα έχει κι αυτή αλλάξει σημαντικά. Νέο λάστιχο, αρκετά λεπτύτερο από πριν (Fast Shot το ονομάζει η Nike) και πιο μαλακό. Ακριβώς κάτω από τα air pods είναι πιο σκληρό, προφανώς για να δουλεύουν καλύτερα επάνω σε μία πιο σταθερή βάση. Η πρόσφυση στο στεγνό είναι καλή, νομίζω λίγο καλύτερη από πριν. Στο βρεγμένο παραμένει μέτρια, σε καμμία όμως περίπτωση επικίνδυνη. Όσον αφορά το χαρακτηριστικό θόρυβο των Alphafly, αν και λιγότερος από πριν, εξακολουθείς να ακούγεσαι από μακρυά.

Στο κυνήγι των γραμμαρίων, ένα μεγάλο και βαθύ κανάλι εκτείνεται κατά μήκος της σόλας, όπως κι ένα μικρότερο μπροστά, αφήνοντας ορατή την θέση και το σχήμα της πλάκας. Βέβαια, η σχεδίαση αυτή δεν αποσκοπεί μόνο στην εξοικονόμηση βάρους αλλά ενισχύει και τον τρόπο που δουλεύει το σύστημα “αφρός – πλάκα”. Τόσο οι όχθες της σόλας εκατέρωθεν του κενού, όσο και η πλάκα ανάμεσά τους, μπορούν να συμπιεστούν και να αποσυμπιεστούν ευκολότερα απ’ ότι αν είχαμε ένα ενιαίο κομμάτι. Για τον ίδιο λόγο, η περιοχή γύρω από τα pods είναι κι αυτή άδεια από αφρό, έτσι ώστε όλη η φόρτιση να γίνεται επάνω σε αυτά.

Ας δούμε λοιπόν την επίδραση που έχουν στην συμπεριφορά του AF3 όλες αυτές οι αλλαγές.
Πρώτα απ’ όλα, το παπούτσι είναι πολύ πιο μαζεμένο σε όγκο και δεν έχει πια την αίσθηση “βάρκας” των v1/2. Βοηθάει φυσικά και το χαμηλό βάρος, το οποίο είναι εντυπωσιακό δεδομένων των χαρακτηριστικών του. 32 ολόκληρα γραμμάρια κάτω από πριν αλλά κυρίως, άλλη αίσθηση συνολικά.

V1, V2 και V3, όλα σε Νο 45.

Το δεύτερο πράγμα που παρατηρείς αμέσως είναι πως το πάτημα έχει γίνει πιο φυσικό και ομαλό από πριν, λόγω της ενιαίας σόλας στο midfoot. Προσωπικά δεν είχα κάποιο θέμα με το κενό στην περιοχή και μάλιστα θα έλεγα πως μου ταίριαζε κιόλας (θα επεκταθώ παρακάτω). Ωστόσο έδινε μία περίεργη αίσθηση, τουλάχιστον αρχικά. Στο δε original, με το χαμηλό drop των 4mm, αν πατούσες πολύ πίσω και βαριά, η μαλακή φτέρνα έμοιαζε ασύνδετη με το εμπρόσθιο τμήμα που ήταν και πιο σκληρό. Επιπλέον, έκανε το δυναμικό drop μικρότερο και το πάτημα εντελώς flat. Πλέον τέτοια ζητήματα δεν υφίστανται και το transition είναι εντελώς στρωτό και συνεχόμενο, όπως και αν πατάς.

Το πίσω μέρος είναι λίγο πιο μαλακό από του v1 και αρκετά από του v2. Δεν ξέρω αν είναι αποτέλεσμα μίας διαφορετικής ρύθμισης του ZoomX ή της νέας γεωμετρίας με το μεγάλο κενό στη μέση. Πιθανώς να είναι και τα δύο. Το ίδιο ισχύει και για την επιστροφή ενέργειας που παίρνεις. Πέραν αυτού όμως, είναι και επαρκώς σταθερό. Όχι περισσότερο από το v2, καθώς έχει στενέψει και μαλακώσει, αλλά τα καταφέρνει ικανοποιητικά.

Αντιθέτως, το forefoot είναι ελάχιστα πιο σφιχτό από του πρώτου μοντέλου. Κι είναι μάλλον λογικό, αφού έχουμε 4mm λιγότερης σόλας. Παρ’ όλα αυτά, είναι κάτι που συνολικά εξυπηρετεί τον τρόπο που δουλεύει το παπούτσι.

Αν το AF1 σε περνούσε στην απογείωση με το bounce του και το AF2 είχε ένα πιο ρολαριστό πάτημα, το AF3 βρίσκεται ακριβώς στην μέση. Και νομίζω ότι ακριβώς αυτό ήθελε να επιτύχει η Nike.

Όπως τουλάχιστον εγώ έχω αντιληφθεί έως τώρα, το παπούτσι θέλει ιδανικά μία “γεμάτη” προσγείωση. Ναι μεν κοντά στα air pods για να τα ενεργοποιήσεις, χωρίς όμως να αφήνεις έξω από την διαδικασία και το πίσω μέρος. Η φτέρνα είναι πιο ενεργητική και ελαστική από πριν και σου “δίνει πίσω” από την πρώτη επαφή. Μετά αναλαμβάνουν οι αεροθάλαμοι, με τρόπο σχεδόν αντίστοιχο του AF1. Σφίγγουν το πάτημα στο σημείο, τους περνάς όση δύναμη θες, συμπιέζονται και σε πετούν προς τα επάνω. Όχι όμως μόνο προς τα επάνω, όπως στο original.

Κι αυτό διότι πλέον το μοντέλο έχει αποκτήσει και rocker, κάτι που έλειπε από τα προηγούμενα. Δεν ξεκινάει νωρίς, αφού όπως είπαμε τα pods δεν επιτρέπουν κάτι τέτοιο, στο τελείωμα όμως είναι αρκετά απότομο. Και αμέσως μετά την επαφή με τα pods σε στέλνει ακόμη πιο άμεσα προς τα εμπρός. Για πρώτη φορά σε Alphafly καταλαβαίνεις την πλάκα να δουλεύει σαν μοχλός και τα pods σαν υπομόχλιο. Επιπλέον, τα 8mm του drop θέτουν εξ αρχής το πόδι σε κλίση, βοηθώντας έτσι το transition να γίνει με τον τρόπο που περιγράψαμε. Γι’ αυτό και είπα πως για να το αξιοποιήσεις στο μέγιστο θέλει να πατήσεις με σχεδόν όλη την σόλα.

Μπορεί η σόλα να ανασηκώνεται μόνο στο τελείωμά της, δίνει όμως ένα ιδιαίτερα αποδοτικό toe-off.

Είναι σημαντικό πως η νέα φαρδιά carbon plate μπορεί όλο αυτό να το υποστηρίξει. Προσφέρει αυξημένη σταθερότητα, κεντράροντας καλύτερα την προσγείωση και το transition. Και το v2 ήταν σταθερό πίσω, έχοντας όμως μία πολύ φαρδιά φτέρνα που έδινε υπερβολικό όγκο στο παπούτσι αλλά και βάρος. Έχουμε αναφερθεί πολλές φορές στο πόσο σημαντική είναι η σταθερότητα σε ένα marathon shoe, όσο περνάει η ώρα.

Όλα τα παραπάνω κάνουν το Alphafly 3 ένα πολύ γρήγορο και τρομερά αποδοτικό αγωνιστικό. Και για πρώτη φορά θεωρώ ότι έχει όποια ταχύτητα του ζητήσεις. Απίστευτα εύκολο στο να κλειδώσει σε cruising ρυθμούς και να τους κρατήσει όσο θες, εξίσου ικανό να ανεβάσεις πολύ παραπάνω και να περάσεις όπως θες την ισχύ στον δρόμο. Εκτός αυτού, αλλάζει και πιο εύκολα ρυθμό, πράγμα που δεν έκανε πριν, ενώ παράλληλα επιτρέπει και κάποια πληροφορία από το έδαφος.

Φυσικά όλα αυτά συνοδεύονται από την γνωστή effortless αίσθηση που χαρακτηρίζει την σειρά και τον ZoomX. Όσο εξοικειωμένος κι αν είμαι με τα Alphafly, έπρεπε και πάλι να έχω το νου μου για να μην ξεφεύγω από τον ρυθμό.

Συνεχίζοντας τις συγκρίσεις, θα έλεγα ότι το παπούτσι έχει έρθει και πιο κοντά στον τρόπο που δουλεύει το Vaporfly 3. Τουλάχιστον έως το σημείο που θα βρεις τα air pods, καθώς μετά γίνεται πιο δυναμικό. Μέχρι εκεί όμως, το ρολάρισμα θυμίζει κάπως το μικρό αδελφάκι του. Βέβαια το VF3 εξακολουθεί να έχει πιο racing αίσθηση, κυρίως λόγω διαστάσεων.

Θεωρώ λοιπόν ότι το Alphafly έχει γίνει πιο γρήγορο, ακόμη και από το v1. Για κάποιον λόγο όμως έχει γίνει και πιο δύσχρηστο στους αργούς ρυθμούς. Φορώντας το σε δύο μεγαλύτερα τρεξίματα, όπου στην αρχή πήγαινα πιο ράθυμα, ήταν κουραστικό και ξεκούρδιστο. Δεν φορτίζονταν τα air pods, ήταν κάπως σκληρό μπροστά, ενώ και το επιθετικό rocker στα δάχτυλα, περισσότερο μπέρδευε παρά βοηθούσε. Σε τέτοιες περιπτώσεις το AF2 υπερτερεί ξεκάθαρα.

Να προσθέσω και κάτι ακόμη, το οποίο έχει να κάνει με την δική μου βιομηχανική. Παρότι κι εδώ το bounce είναι κορυφαίο και καθορίζει την συμπεριφορά του μοντέλου, νομίζω ότι στο AF1 ήταν ακόμη πιο έντονο. Το κενό στο midfoot οδηγούσε το πόδι κατευθείαν επάνω στα pods, συμπιέζοντάς τα περισσότερο. Εκτός αυτού, νοιώθω ότι η κλίση που έχει το νέο μοντέλο δεν με αφήνει να κάτσω επάνω τους όσο θα ήθελα και με περνάει λίγο πρόωρα στα δάχτυλα. Το ξαναλέω όμως, αυτή η αίσθηση έχει να κάνει με τον δικό μου τρόπο πατήματος. Πιστεύω πως για την πλειονότητα των δρομέων η νέα γεωμετρία θα είναι αποδοτικότερη.

Συμπέρασμα

Αν κατά πολλούς το Alphafly 2 ήταν ένα πισωγύρισμα (αν και δεν είμαι βέβαιος ότι το ασπάζομαι απόλυτα αυτό), με το νέο μοντέλο η σειρά εξελίσσεται ξεκάθαρα και ουσιαστικά. Ακόμη και σε σχέση με το άκρως εντυπωσιακό Alphafly 1.

Παίρνει όλα τα καλά των δύο προηγουμένων, προσθέτει και μερικά ακόμη, δίνοντας τελικά ένα απόλυτα ολοκληρωμένο αγωνιστικό. Έχει την μαγεία και την αγριάδα του original, προσφέρει μία επαρκή σταθερότητα σαν του v2, αλλά παράλληλα αποκτάει και μία φυσικότητα στο transition. Έχει γίνει πιο “smooth”, που λένε κι οι Αμερικανοί.

Αν προσθέσουμε και την βελτιωμένη εφαρμογή, μαζί με τον μειωμένο όγκο και βάρος, έχουμε ένα αποτέλεσμα που κάνει πλέον σαφές ποιο είναι το marathon racer της Nike.