Nike Vomero 17

Κατηγορία: Trainer
Υψη σόλας: 39/29mm
Βάρος: 286γρ.

Στα 17 χρόνια ιστορίας του, το Vomero έχει περάσει από 40 κύματα. Οι πρώτες έξι εκδόσεις του χαρακτηρίζονταν από πολύ μαλακό cushioning, αποτελώντας τότε το αντίπαλον δέος του Asics Nimbus. Κατόπιν η Nike έπαψε να ασχολείται μαζί του, καταλήγοντας ένα καθόλα αδιάφορο μοντέλο. Το ανέστησε με το v10 και μέχρι και το v13 υπήρξε μία από τις καλύτερες επιλογές στην neutral premium κατηγορία. Και μετά ήρθε το Vomero 14, ένα αρκετά αμφιλεγόμενο παπούτσι και με “μπάσταρδο” χαρακτήρα, αν και συνολικά μάλλον καλό. Τα ν15/16 φόρεσαν επιτέλους ZoomX (ανάμεσα όμως σε ένα περίβλημα από EVA) κι ενώ όλοι αρχικά ενθουσιαστήκαμε, το παπούτσι τελικά έμοιαζε απλά με ένα πιο απορροφητικό Pegasus. Άφαντος ο Pebax.

Για να είμαι ειλικρινής, η Nike δείχνει να έχει παραμελήσει τα προπονητικά της μοντέλα το τελευταίο διάστημα. Προσωπικά εξαιρώ το Invinsible αλλά κι εκεί είναι αρκετοί αυτοί που δεν συμφωνούν μαζί μου. Κι όσο κι αν το νέο Vomero έρχεται πολλά υποσχόμενο, τελικά κρατάω μικρό καλάθι.

Επάνω μέρος και εφαρμογή

Το ύφασμα είναι από engineered mesh, πολύ πυκνό και δομημένο παντού. Μοιάζει σαν καραβόπανο αλλά στην πραγματικότητα είναι αρκετά λεπτό. Η εσωτερική επένδυση όμως είναι αρκετά παχιά. Ο προφυλακτήρας είναι πολύ ελαφρύς και δεν τον αντιλαμβάνεσαι καν.

Η πλέξη του διχτυωτού είναι εντελώς κλειστή, έχοντας και περιορισμένη ελαστικότητα.

Το μεσαίο τμήμα έχει αρκετό υλικό γύρω από το πόδι. Ανάμεσα στο ύφασμα και την επένδυση, οι δύο θηλειές των κορδονιών σχηματίζουν μία εσωτερική ταινία σε κάθε πλευρά, για καλύτερο κράτημα.

Semi-bootie σχεδίαση με δύο ανεξάρτητες στρώσεις mesh.

Ο τύπου σουέντ “ιμάντας” ενισχύει ακόμη περισσότερο τη περιοχή.

Η γλώσσα έχει επαρκέστατο αφρώδες και δουλεύει πολύ σωστά με το lacing system. Τα κορδόνια είναι ελαστικά αλλά παίρνουν αρκετό σφίξιμο, με την όποια πίεση να φιλτράρεται από την γλώσσα.

Η γεμάτη γλώσσα κάθεται σωστά επάνω στην ράχη του ποδιού.

Το κολάρο είναι πολύ σκληρό, χωρίς όμως την πλαστική εξωτερική ενίσχυση των ν15/16, η οποία σίγουρα ήταν περιττή και προσέθετε και βάρος. Εσωτερικά επενδύεται από μαλακό αφρώδες.

Στο νέο Vomero ο χώρος μοιάζει να μην περισσεύει, χωρίς όμως να είναι και στενό. Θα έλεγα ότι έχει την εφαρμογή ενός μέσου daily trainer. Αυτό οφείλεται περισσότερο στις στρώσεις υφάσματος και τα σχετικά παχιά υλικά, παρά στο καλούπι του. Είτε το σφίξεις είτε το αφήσεις πιο χαλαρό, το νοιώθεις γύρω από το πέλμα σου.

Η φτέρνα κλειδώνει πολύ καλά, χωρίς μάλιστα να απαιτεί δοκιμές. Το ίδιο ισχύει και με το midfoot, όπου τα υφάσματα αγκαλιάζουν παντού το πόδι και το κρατούν στην θέση του. Η γλώσσα επιτρέπει όσο σφιχτό δέσιμο θες, με το πλαστικό περίβλημα στις τελευταίες τρύπες να διατηρεί την τάση που δίνεις.

Αν και δεν φαίνεται οπτικά, η κατασκευή στο πίσω μέρος είναι πολύ στιβαρή.

Το toe box δείχνει κάπως περιορισμένο αλλά τελικά βρίσκεται στον μέσο όρο. Δεν είναι φαρδύ αλλά το στρογγυλό σχήμα του και ο ελαφρύς προφυλακτήρας, αφήνουν τα δάχτυλα να απλώσουν.

Συνολικά, η εφαρμογή του Vomero 17 είναι προσανατολισμένη περισσότερο στο κράτημα, παρά την άνεση. Ναι μεν τα υλικά δημιουργούν ένα πλούσιο περιβάλλον, πουθενά όμως δεν αφήνουν τον αέρα που ίσως θες σε μεγάλα τρεξίματα. Στο δικό μου, στενότερο πόδι, το παπούτσι έκατσε πολύ καλά, θεωρώ όμως πως κάποιος με φαρδύτερο ίσως στριμωχτεί.

Πέραν αυτού, η πληθώρα υλικών και η πολύ πυκνή ύφανση του mesh, κάνουν το παπούτσι αρκετά ζεστό. Μπορεί οι μήνες που έχουμε μπροστά μας να ευνοούν την κατάσταση αλλά το προηγούμενο διάστημα με την αυξημένη υγρασία, το upper υστερούσε αισθητά σε διαπνοή.

Σαν νούμερο είναι εντελώς κανονικό.

Σόλα και πάτημα

Το Vomero 17 φέρει μία εντελώς νέα σχεδίαση στην σόλα του. Θυμίζουμε ότι τα 15/16 είχαν επίσης ZoomX, ο οποίος όμως ήταν εσωτερικά και περιβαλλόταν από τον SR-02 (EVA). Ως αποτέλεσμα, οι ιδιότητες του Pebax υλικού περνούσαν σχεδόν απαρατήρητες. Εδώ λοιπόν, παρότι έχουμε και πάλι συνδυασμό αφρών, αυτός είναι σε δύο στρώσεις. Επάνω ο ZoomX και από κάτω του ο Cushlon 3.0, μία βελτιωμένη έκδοση του “παλιού” EVA της εταιρείας.

Η σειρά ανέκαθεν ενσωμάτωνε δύο αεροθαλάμους (Air Zoom) στην φτέρνα και τα μετατάρσια. Πλην των δύο τελευταίων εκδόσεων που είχαν μόνο μπροστά. Στο ν17 δεν έχουμε κανέναν. Θετικότατη επιλογή κατ’ εμέ. Το airbag έσφιγγε το πάτημα μπροστά, κάνοντάς το και πιο άκαμπτο συγχρόνως, και ουσιαστικά ακύρωνε τον αφρό.

Μπροστά ο ZoomX είναι περισσότερος από τον Cushlon.

Σημαντικές αλλαγές έχουμε και από κάτω. Τα ν15/16 καλύπτονταν πλήρως από παχύ λάστιχο, χωρίς καμμία αυλάκωση πουθενά. Εδώ το μοτίβο αλλάζει, με κάποια flex points αλλά και απουσία λαστίχου στο κέντρο της φτέρνας. Τα πολλά μικρά “waffles” δίνουν καλή πρόσφυση και ανθεκτικότητα στην εξώσολα, ενώ ελαφρώς βελτιωμένη είναι και η ευκαμψία. Το τελευταίο πάντως οφείλεται περισσότερο στο ότι ξεμπερδέψαμε από το Air Zoom.

Το λάστιχο είναι πολύ, παχύ και σκληρό. Περισσότερο απ’ όσο χρειάζεται, κατ’ εμέ.

Κοιτώντας την σόλα του Vomero 17 με τις δύο στρώσεις αφρών, μου ήρθαν στο μυαλό vibes από τα πρώτα Turbo. Τρέχοντας όμως, γρήγορα προσγειώθηκα στο σήμερα. Ευσεβείς πόθοι…

Σε αργούς ρυθμούς, αυτούς που κατά βάση προορίζεται το παπούτσι, το cushioning είναι αμέσως εμφανές, παρόλο που δεν ένοιωθα πως είχα 39mm κάτω από το πέλμα μου. Ωστόσο λείπει η μαλακή αίσθηση που θα περίμενα από τον ZoomX, δεδομένου ότι είναι και το υλικό της πρώτης επαφής. Παίρνεις μεν ένα αρχικό βύθισμα αλλά διακόπτεται γρήγορα από τον Cushlon. Ο EVA αφρός της Nike δεν είναι αυτό που λέμε “σκληρός” (το αντίθετο μάλιστα) έχει όμως διαφορά στην πυκνότητα κι αυτό γίνεται αισθητό. Ο βασικός λόγος όμως, είναι πως στο πίσω μέρος έχει σχεδόν το διπλάσιο ύψος από τον ZoomX. Μην σας ξεγελούν οπτικά τα ανασηκωμένα τοιχώματα της σόλας, στην πραγματικότητα ο ZoomX στην φτέρνα είναι ο μισός απ’ όσο δείχνει.

Εδώ διακρίνεται πόσο ψηλά σηκώνονται τα πλαϊνά της σόλας.

Εκεί λοιπόν νοιώθεις λες και ο Cushlon είναι ο βασικός αφρός, με τον Pebax να τον συμπληρώνει. Η αναλογία αλλάζει πηγαίνοντας προς τα εμπρός, καταλήγοντας σχεδόν στο ανάποδο κάτω από τα μετατάρσια. Και πάλι όμως, ούτε κι εκεί φαίνονται τα 30 χιλιοστά σόλας, αφού το πάτημα είναι κάπως ρηχό και τερματίζει πρόωρα. Προφανώς παίζει ρόλο το παχύ και σκληρό λάστιχο, αλλά και η ακαμψία του forefoot. Μπορεί να είναι πιο εύκαμπτο και γλυκό από τα προηγούμενα Vomero, όχι όμως τόσο ώστε να διευκολύνει το transition σε αργούς ρυθμούς. Σίγουρα μία επιπλέον αυλάκωση θα ήταν καλοδουχούμενη, όπως και μία μεγαλύτερη γωνία στο τελείωμα (rocker).

Αν και λιγότερο από πριν, το forefoot εξακολουθεί να υστερεί σε ευκαμψία. Το δε rocker είναι ανύπαρκτο.

Συν τοις άλλοις, το παπούτσι δίνει την αίσθηση πως είναι “πισώβαρο” και το drop μεγαλύτερο από 10mm. Η φτέρνα έχει πολύ όγκο αναλογικά με το υπόλοιπο τμήμα και σε συνδυασμό με το στιβαρό κολάρο, σε κατευθύνει να προσγειωθείς προς τα πίσω. Δεν θα έλεγα ότι αυτό είναι απαραίτητα κακό για τους περισσοτέρους, αν όμως κάποιος πατάει πιο μπροστά, ίσως του “μπερδεύει” το transition. Σε εμένα πάντως, η αίσθηση αυτή όντως υπήρχε πηγαίνοντας αργά.

Για τους παραπάνω λόγους, το Vomero αποτελεί μία κορυφαία επιλογή για όποιον αναζητά και σταθερότητα στο πάτημα, πλην της προστασίας. Ιδίως το πίσω μέρος, είναι πραγματικά βράχος. Παρότι η πλατφόρμα δεν είναι ιδιαίτερα φαρδιά, ένα σύνολο χαρακτηριστικών δίνει έναν απόλυτα ουδέτερο χαρακτήρα στο μοντέλο, κάνοντάς το κατάλληλο ακόμη και για κάποιον που πρηνίζει λίγο παραπάνω. Ο συμπαγής Cushlon, τα πολύ ψηλά πλαϊνά και η παχιά εξώσολα, κεντράρουν εξ αρχής την προσγείωση και σε στέλνουν άμεσα προς τα εμπρός, χωρίς την παραμικρή ανισορροπία.

Η φτέρνα εγκλωβίζεται μεταξύ κολάρου και τοιχωμάτων της σόλας.

Παρ’ όλα αυτά, δεν μπορώ να πω ότι το νέο Vomero με ενθουσίασε ως καθημερινό προπονητικό ή σε ένα long run που το δοκίμασα. Έψαχνα να βρω πού κρυβόταν ο ZoomX, αναζητώντας το γνωστό softness και την ελαστικότητά του. Και δεν τα έβρισκα. Σίγουρα ένοιωθα ότι έτρεχα με ένα σύγχρονο παπούτσι, σωστά σχεδιασμένο και ξεκάθαρα πολύ καλύτερο από τις προηγούμενες εκδόσεις, όχι όμως διαφορετικό από τον μέσο όρο της κατηγορίας του. Για να το περιγράψω όλο αυτό χαρακτηριστικότερα, αν μου το έδιναν χωρίς να ξέρω τι φοράω, θα έλεγα ότι πρόκειται για το νέο Pegasus (παρεμπιπτόντως, κάποια στιγμή η εταιρεία θα πρέπει να ασχοληθεί και με την ιστορικότερή της σειρά). Ένα daily trainer δηλαδή και όχι ένα max cushioning μοντέλο με super foam. Πολύ απορροφητικό και σίγουρο, ενώ δεν λείπει και το βασικό χαρακτηριστικό του Pebax, δηλαδή τα φρέσκα πόδια κατά την διάρκεια και μετά. Απλά δεν φέρνει κάτι διαφορετικό στην κατηγορία.

Εν τούτοις, το Vomero έκρυβε μία ευχάριστη έκπληξη, η οποία εμφανίστηκε όταν άνοιξα ρυθμό. Εκεί το παπούτσι αποκτάει μία άλλη προσωπικότητα, με τον ZoomX να παίρνει τα ηνία και να αναδεικνύει τα χαρακτηριστικά του. Πατώντας δυνατότερα, η συμπίεση μεγαλώνει και αμέσως αντιλαμβάνεσαι το γνωστό bounce του υλικού. Ο δε Cushlon μπαίνει στο παρασκήνιο, λειτουργώντας επιτέλους με τον τρόπο που αρχικά θα περίμενε κανείς. Ως σταθεροποιητής του “καλού” αφρού και όχι σαν φρένο του, δηλαδή. Παράλληλα, αυτός ο χαρακτήρας ταιριάζει γάντι και στην σχεδίαση του επάνω μέρους, καθώς μπορεί να τον υποστηρίξει πολύ καλά.

Το σήκωμα είναι άμεσο, η ακαμψία μπροστά γίνεται πλέον σύμμαχος, ενώ η “χτισμένη” φτέρνα συμμετέχει λιγότερο στην διαδικασία. Και τελικά παίρνεις ένα αρκετά γρήγορο, ευθύβολο αλλά και ξεκούραστο transition. Το δούλεψα σε προοδευτικό τρέξιμο, μέχρι και ρυθμό ημιμαραθωνίου σχεδόν, τον οποίο κρατούσε χωρίς κόπο, κρύβοντας και το βάρος του συγχρόνως. Θεωρώ μάλιστα ότι για πιο βαρείς ή και πιο “αργούς” δρομείς, το Vomero 17 θα μπορούσε άνετα να είναι το γρήγορό τους παπούτσι, χωρίς να θυσιάσουν σε cushioning και σταθερότητα.

Συμπέρασμα

Καλές οι τελευταίες παράγραφοι και δίνουν ένα επιπλέον ενδιαφέρον στην κατασκευή συνολικά. Ωστόσο, η Nike δεν λάνσαρε το μοντέλο ως performance trainer και φυσικά δεν πρέπει να κριθεί ως τέτοιο. Πρόκειται για μία προπονητική πρόταση, αν και όχι στην max cushioning κατηγορία, η οποία αποδεικνύεται και ευρύτερης χρήσης αν θελήσεις. Αν μάλιστα είσαι και οπαδός της σειράς, θα εκτιμήσεις ακόμη περισσότερο τις αλλαγές. Αν όμως δεν είσαι, πιθανώς να μείνεις με ανάμεικτα συναισθήματα.

Προσωπικά με άφησε σχεδον αδιάφορο στα αργά τρεξίματα, αφού του έλειπε το κάτι παραπάνω που έχουν άλλα αντίστοιχα μοντέλα. Αυτό δεν σημαίνει ότι ήταν κακό, κάθε άλλο μάλιστα. Βέβαια, αν κάποιος ψάχνει κάτι με πιο έντονο χαρακτήρα, υπάρχει το Invincible. Και για να είμαστε δίκαιοι, το Vomero 17 αποτελεί τελικά μία εναλλακτική επιλογή στην γκάμα της εταιρείας, αν θες κάτι πιο σοβαρό, ήσυχο και παραδοσιακό.

Θα επαναλάβω όμως αυτό που έγραψα και παραπάνω. Στην σύγχρονη εποχή, το παπούτσι θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το νέο Pegasus. Δεν ξέρω αν κάτι τέτοιο θα καθιστούσε περιττή την ύπαρξη του Vomero, σίγουρα όμως θα έκανε πιο ξεκάθαρη την κατηγοριοποίησή του.