NIKE ZoomX Streakfly

Κατηγορία: Racer  –  Πάτημα: Ουδέτερο  –  Βάρος: 170γρ.  –  Drop: 6mm (32/26mm)

Τα τελευταία χρόνια στο επίκεντρο βρίσκονται τα λεγόμενα super shoes. Πανύψηλες σόλες, προηγμένοι αφροί και ενσωματωμένες πλάκες από ανθρακονήματα. Η Nike έκανε την αρχή το 2017, θέτοντας εντελώς νέα standards, με τα δεδομένα για τα racers μεγάλων αποστάσεων να αλλάζουν άρδην. Και τα επόμενα χρόνια όλοι οι κατασκευαστές ακολούθησαν την οδό αυτή, άλλοι επιτυχημένα κι άλλοι όχι και τόσο.

Εν τούτοις, το συγκεκριμένο κομμάτι της αγοράς, σε καμμία περίπτωση δεν είναι αυτό που φέρνει τον μεγάλο όγκο πωλήσεων και τα αντίστοιχα κέρδη. Είτε γιατί πρόκειται για ακριβά μοντέλα, είτε γιατί η χρήση τους είναι πολύ πιο στοχευμένη. Μπορεί τεχνολογικά να αποτελούν την αιχμή του δόρατος, εμπορικά όμως οι εταιρείες εξακολουθούν να βασίζονται στις πιο καθημερινές τους προτάσεις. Πέραν αυτού, η συγκεκριμένη κατηγορία δείχνει να πλησιάζει και σε έναν κορεσμό από πλευράς εξέλιξης. Αφενός ο περιορισμός των 40mm από την WA, αφετέρου τα ίδια τα υλικά και η σχεδίαση που μοιάζουν να πλησιάζουν το ταβάνι τους. Ποτέ δεν ξέρεις, βέβαια. Συν τοις άλλοις, σχεδόν όλοι διεκδικούν πλέον κομμάτι από την συγκεκριμένη πίτα.

Ως εκ τούτου, είναι λογικό οι εταιρείες να προσπαθούν να δημιουργήσουν νέες κατηγορίες και μερίδια στην αγορά, ώστε να τραβήξουν το ενδιαφέρον του κοινού. Τέτοια παραδείγματα είναι το Nike Tempo Next%, το Adidas Prime X ή το επερχόμενο New Balance SC Trainer. Δηλαδή παρεμφερή των super shoes, ακόμη ψηλότερα και με προδιαγραφές που, ναι μεν δεν επιτρέπονται στους αγώνες, μπορούν όμως να δουλέψουν ως προπονητικά ή ακόμη και αγωνιστικά, αν δεν είσαι στην τριάδα και δεν ελεγχθείς.

Η άλλη κατηγορία που μας προέκυψε προσφάτως, είναι αυτή των 5Κ/10Κ racers. Ο ίδιος “καλός” αφρός αλλά σε μικρότερα ύψη, για καλύτερο responsiveness και αίσθηση του εδάφους, χαμηλότερο βάρος και πιο κλειστή εφαρμογή. To πρώτο τέτοιο δείγμα ήταν το Takumi Sen 8 της Adidas, ακολούθως το Streakfly, ενώ αναμένεται μέσα στο έτος και το SC Pacer της ΝΒ. Το πρώτο ενσωματώνει πλαστικές ράβδους, το τρίτο carbon plate και το Nike… περίπου τίποτα.

Το θέμα που προκύπτει έχει να κάνει με το κατά πόσο είναι απαραίτητη η κατηγορία αυτή, τι ακριβώς εξειδικεύει, ή αν τελικά απλά την όρισαν οι εταιρείες από μόνες τους για λόγους marketing.

Πρωτότυπα του Streakfly είχαν διαρρεύσει από τις αρχές του 2020 και εικάζετο ότι το παπούτσι θα ονομαζόταν Hyperfly. Τελικά η Nike το κυκλοφόρησε με την γνωστή ονομασία, συνδέοντάς το κατά κάποιον τρόπο με το κλασικό Zoom Streak. Το Streak ήταν μέχρι το 2016 το “επίσημο” marathon shoe της εταιρείας (για τους elite, τουλάχιστον), αν και σήμερα τα 26/18mm και η σκληρή σόλα του, μόνο ως αστείο ακούγονται για τα 42Κ. Για την ιστορία, το Streak 6 έχει μείνει γνωστό για το ντεμπούτο του στα πόδια του Eliud Kipchoge, το 2015 στο Βερολίνο, όχι όμως για τον λόγο που αυτός και η Nike θα ήθελαν.

Εν πάσει περιπτώσει, η εταιρεία είχε δείξει από καιρό πως δοκιμάζει ένα μοντέλο με full ZoomX, χαμηλότερα ύψη και βάρος, προορισμένο για τις μικρότερες αποστάσεις. Κάτι πολύ γρήγορο δηλαδή, όπως θα περίμενε κανείς.

Επάνω μέρος και εφαρμογή

Το ύφασμα είναι από engineered mesh, αν και μοιάζει σαν πλεχτό, θυμίζοντας κάπως το Atomknit του Alphafly. Είναι ανελαστικό και με πολύ ανοιχτή ύφανση, όσο κατεβαίνει όμως προς την σόλα γίνεται πιο πυκνή, καταλήγοντας σε ένα μεγάλο, περιμετρικό overlay συνθετικού φιλμ. Τα υλικά είναι πανάλαφρα, παρ’ όλα αυτά το toe box κρατάει το σχήμα του.

Πολύ ελαφρύ διχτυωτό και μία ελαφρώς σκληρότερη επένδυση μπροστά, περίπου σαν προφυλακτήρας.

Το mesh δείχνει αραχνοΰφαντο, όμως ανάμεσα στα κενά ενισχύεται από λεπτύτερα νήματα. Τελικά είναι αρκετά πιο στιβαρό και ανθεκτικό απ’ όσο φαίνεται, αλλά και ικανό να κρατάει το πέλμα.

H περιοχή των κορδονιών ξεκινάει αρκετά ψηλά, ενώ έχει και μία ασύμμετρη γραμμή, όπως στο Vaporfly. Ακολουθεί την κλίση της ράχης του ποδιού και μάλλον κρίνεται επιτυχημένη ως σχεδίαση, αφού δεν θα νοιώσεις καμμία πίεση, όσο κι αν το σφίξεις.

Η λοξή σχεδίαση του περιοχής των κορδονιών.

Η γλώσσα, η οποία ενώνεται κατά το ήμισυ με τα πλαινά, είναι από κάτι σαν τούλι στο κάτω μέρος της, ενώ ενισχύεται από συνθετικό στο επάνω. Τα δύο τμήματα αφρώδους επεκτείνονται και στο πίσω μέρος της και παρότι φαίνονται υποτυπώδη, στην πράξη είναι παραπάνω από επαρκή. Τα κορδόνια είναι πάρα πολύ λεπτά και περνούν από θηλειές, αντί για τρύπες. Γενικότερα, όπως θα δούμε και παρακάτω, το όλο σύστημα δουλεύει ιδανικά από όλες τις απόψεις.

Η γλώσσα δεν έχει τίποτα περιττό, στην πράξη όμως δεν της λείπει και κάτι.

Το πίσω μέρος είναι επίσης καλοσχεδιασμένο, με ένα μικρού εύρους αλλά σκληρό κολάρο να περιβάλλει την φτέρνα. Εσωτερικά, έχουμε το κλασικό πλέον πέταλο αφρώδους της Nike, όπου είναι και το σημείο που τελειώνει το παπούτσι. Ό,τι υπάρχει από εκεί και επάνω, είναι απλά ένα διακοσμητικό υφασμάτινο χείλος.

Δοκιμασμένη συνταγή.

Νομίζω πως το Streakfly έχει την καλύτερη εφαρμογή από όλα τα παπούτσια που έχω δοκιμάσει. Ήχηρη δήλωση, αυτή είναι όμως η αίσθηση που μου δίνει. Και δεν αναφέρομαι μόνο σε μοντέλα της κατηγορίας του και των απαιτήσεών της αλλά ευρύτερα. Υπάρχει μία εταιρεία στις ΗΠΑ που σου συνδυάζει την σόλα και το upper που θες. Αν ποτέ έφτιαχνα ένα Φρανκεστάιν λοιπόν, μάλλον το Streakfly θα φορούσε από πάνω. Και είναι και πανέμορφο.

Έχει ένα λιτό και πανάλαφρο επάνω μέρος, το οποίο συνδυάζει ιδανικά άνεση και κράτημα. Εξαφανίζεται κυριολεκτικά γύρω από το πόδι σου, με το αφρώδες να είναι όπου και όσο ακριβώς χρειάζεται. Συγχρόνως, ποτέ δεν θα το νοιώσεις να στρεσάρεται και να μην ακολουθεί τον ρυθμό και τις κινήσεις του πέλματος. Έχει χώρο, χωρίς να είναι πουθενά μπόλικο, έχει κράτημα, χωρίς να είναι πουθενά στενό ή σφιχτό. Υποδειγματικό.

Μεγάλη συζήτηση έχει γίνει σχετικά με το toe box και την ευρυχωρία του, όπως πιθανώς να έχετε ακούσει. Κάποιοι κατέβηκαν μισό νούμερο, ενώ κάποιοι άλλοι μετάνοιωσαν που δεν το έκαναν. Έχοντας λοιπόν τις αμφιβολίες μου, παρήγγειλα και τα δύο νούμερα, δοκιμάζοντάς τα με όλους τους συνδυασμούς καλτσών. Στο δικό μου (σχετικά στενό μάλιστα) πόδι λοιπόν, το Streakfly είναι true to size. Ιδανικά με χοντρύτερη κάλτσα αλλά δεν είχα πρόβλημα όταν το έτρεξα και με πιο λεπτή. Θα μπορούσα σίγουρα και με το μικρότερο, σε μεγαλύτερα τρεξίματα όμως ίσως να ήταν οριακό το μήκος. Απ’ την άλλη, αν το προόριζα αποκλειστικά για μικρές και γρήγορες προπονήσεις ή αγωνιστική χρήση, μάλλον θα πήγαινα μισό κάτω. Γεγονός πάντως είναι πως η εμπειρία μου από το sizing είναι πολύ διαφορετική σε σχέση με το feedback που είχαμε έως τώρα. Τόσο διαφορετική, που θα υπέθετα ότι το “πρωτότυπο” (ο ολόλευκος χρωματισμός, δηλαδή) είχε διαφορετικό καλούπι.

Ο χώρος στα δάχτυλα, αλλά και τα μετατάρσια, είναι όντως αρκετός. Το toe box έχει στρογγυλό σχήμα, το ύφασμα στην ράχη του είναι αδόμητο, ενώ επιπλέον ελευθερία επιφέρει και η μετατοπισμένη ψηλότερα σειρά των κορδονιών. Το τελευταίο είναι και ο λόγος που το ύφασμα ζαρώνει, όπως ίσως θα έχετε δει σε φωτογραφίες ή βίντεο. Είναι που λείπει και το άκαμπτο κάτω μέρος του πάνελ των κορδονιών. Μην σας ξεγελάει όμως, το κράτημα δεν επηρεάζεται. Σίγουρα δεν έχει μπροστά την κλειστή εφαρμογή που θα περίμενες από ένα 5Κ/10Κ αγωνιστικό, αλλά όπως θα δούμε αργότερα, το Streakfly δεν είναι ακριβώς τέτοιο. Ακόμη κι αν το πιέσεις αρκετά παρ’ όλα αυτά, δεν θα σε προδώσει. Απλά δεν εμπνέει αρχικά.

Το σχήμα της περιοχής στα δάχτυλα είναι εντελώς στρογγυλεμένο, ενώ δεν υπάρχει και καμμία ενίσχυση μέχρι την πρώτη σειρά των κορδονιών, όπως συνηθίζεται.

Ο βασικός λόγος όμως της τόσο καλής εφαρμογής του, έχει να κάνει με το υπόλοιπο τμήμα του.
Το midfoot αγκαλιάζει τέλεια το πόδι, όποιο κι αν είναι το σχήμα του, επιτρέποντάς σου να το σφίξεις άφοβα όσο θες. Παρόλο που τα πολύ λεπτά κορδόνια και η ανεπένδυτη γλώσσα δεν προδιαθέτουν για κάτι τέτοιο, στην πράξη το δέσιμο είναι απολύτως απροβλημάτιστο και σίγουρο. Δεν θα άλλαζα το παραμικρό.

Το ίδιο ισχύει και στο πίσω μέρος. Η φτέρνα κλειδώνει πανεύκολα, με το κολάρο να μην επιτρέπει καμμία μετακίνησή της, ακόμη και σε γρήγορες στροφές. Κι όλα αυτά έχοντας παράλληλα την άνεση και την αίσθηση ενός προπονητικού μοντέλου.

Για όλα τα παραπάνω, το Streakfly αποδίδει εξίσου καλά σε ένα μεγάλο φάσμα ρυθμών. Ή μάλλον, σε όλους τους ρυθμούς. Θα κάνεις αργό cruising και θα νοιώθεις ότι φοράς τις αγαπημένες σου παντόφλες. Θα στρίψεις γρήγορα, σα να φοράς ένα αγωνιστικό.

Να σημειώσουμε ότι η καμάρα δεν έχει το χαρακτηριστικό “σκάψιμο” που συναντάμε στα performance μοντέλα της Nike. Το πέλμα κάθεται σωστά επάνω στην βάση και ποτέ δεν θα αισθανθείς ότι ξεχειλίζει.

Για το νούμερο, τα είπαμε. Το ιδανικό θα ήταν να μπορούσατε να δοκιμάζατε και τα δύο πριν αποφασίσετε. Η εφαρμογή είναι κάτι υποκειμενικό, αν έπρεπε όμως να συμβουλέψω σχετικά, θα πρότεινα να παραμείνετε στο συνηθισμένο σας νούμερο, με χοντρή κάλτσα. Εξαρτάται και από την χρήση που το προορίζετε. Όπως και να ‘χει, ακόμη και το “λάθος” να επιλέξετε, δεν θα έχετε πρόβλημα, παίζοντας με τις κάλτσες.

Σόλα και πάτημα

Full ZoomX και 32/26mm ύψη. Το παπούτσι μοιάζει χαμηλότερο, τόσο οπτικά όσο και σε αίσθηση, αλλά πλέον επικρατεί μία σύγχυση όσον αφορά το πώς μετρούν το ύψος οι εταιρείες (κυρίως σόλα, εξώσολα, εσωτερικός πάτος) και γι’ αυτό δεν θα ασχοληθώ περαιτέρω. Μένω σε αυτό που αποκομίζεις.

Ανάμεσα στον αφρό, ακριβώς κατά μήκος του midfoot, ενσωματώνεται μία πλάκα από Pebax. Για να μην μπερδευτείτε, πρόκειται απλά για ένα κομμάτι πλαστικού υλικού, το οποίο προσφέρει στρεπτική ακαμψία και σταθερότητα στο σημείο. Κάτι σαν το Torsion System της Adidas. Εδώ κρίνεται σαφέστατα αναγκαίο, αφού ο πολύ μαλακός ZoomX πρέπει να κοντρολαριστεί με κάποιον τρόπο, ιδίως όταν έχουμε μία performance κατασκευή. Παρ’ όλα αυτά, η λειτουργία της συγκεκριμένης πλάκας δεν έχει καμμία σχέση με αυτήν μίας carbon plate. Τόσο σαν σχεδίαση, όσο και απόδοση.

Η πλαστική γέφυρα στο μεσαίο τμήμα.

Η εξώσολα θυμίζει αρκετά αυτή του Alphafly. Ένα αντίστοιχα κυματιστό μοτίβο, με το λάστιχο όμως να είναι αρκετά μαλακό και πιο λεπτό. Στο πίσω μέρος έχουμε δύο λωρίδες κάλυψης, ακριβώς στο σημείο προσγείωσης, με όλη την υπόλοιπη επιφάνεια να είναι από εκτεθειμένο αφρό. Η πρόσφυση είναι πολύ καλή, αρκετά καλύτερη από του Alphafly, συν το ότι το παπούτσι δεν ακούγεται. Βέβαια, δεν το έχω τρέξει σε βρεγμένο να δω τι γίνεται κι εκεί.

Κατά τ’ άλλα, η σχεδίαση της σόλας του Streakfly είναι ιδιαίτερα απλή και η συμπεριφορά της καθορίζεται από τις ιδιότητες του ZoomX και μόνο. Επίσης, δεν υπάρχει καθόλου rocker, πράγμα αναμενόμενο λόγω του softness και της ευκαμψίας μπροστά.

Η πρώτη εντύπωση από το παπούτσι, έχει να κάνει με το βάρος του. Σε συνδυασμό με το πανάλαφρο upper και την εφαρμογή του, τα 170 γραμμάρια μοιάζουν σα να τρέχεις μόνο με τις κάλτσες σου.

Και μετά έρχεται η μαγεία του ZoomX. Τρομερά μαλακός, με την επιστροφή ενέργειας να είναι εμφανής ακόμη και σε χαλαρούς ρυθμούς. Η συμπίεση του είναι πολύ μεγάλη αλλά εξίσου γρήγορα επανέρχεται. Σαν αίσθηση θυμίζει περισσότερο το Invincible, παρά τα Vaporfly/Alphafly, αφού δεν υπάρχει η carbon plate να φρενάρει την βύθιση μέσα στον αφρό. Βασικά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι το πάτημά του είναι αυτό του Invincible αλλά με μικρότερη διαδρομή. Αρκετά μικρότερη όμως σε σχέση με την μόλις 4.6/1.6mm διαφορά τους πίσω/εμπρός. Βέβαια, παίζει ρόλο κι ο συνολικός όγκος της σόλας, καθώς το Invincible είναι και πολύ φαρδύτερο.

Η σόλα είναι τρομερά μαλακή, έχοντας αυτή την κούφια και άδεια αίσθηση που δίνει ο ZoomX.

Αυτό το βάθος που λείπει λοιπόν, λόγω των σχετικά μικρών υψών, είναι και ο λόγος που το softness είναι απόλυτα ελεγχόμενο. Η σόλα τερματίζει αρκετά εύκολα, με αποτέλεσμα να μην προλαβαίνει να καταλήξει ασταθής ή πολτώδης. Επιπλέον δε, σου περνάει και αρκετή πληροφορία από το έδαφος. Αν δεν ήξερες ότι μπροστά έχεις 26mm, με τίποτα δεν θα το υπέθετες.

Η πλάκα στο μεσαίο τμήμα δεν γίνεται αντιληπτή, παρά μόνο αν προσπαθήσεις να την νοιώσεις. Πατώντας στο πίσω μέρος, παίρνεις την συμπίεση του αφρού, αλλά περνώντας στο midfoot, καταλαβαίνεις ότι εκεί η σόλα γίνεται πιο άκαμπτη και σταθερή, ώστε να περάσεις γρήγορα στην φάση της απογείωσης. Αυτή είναι όλη η δουλειά της πλάκας, όμορφα και αθόρυβα.

Ανεξαρτήτως ταχύτητας, το Streakfly είναι απολαυστικό και ξεχωριστό. Δεν χρειάζεται να ανοίξεις για να αντιληφθείς ότι έχεις κάτι ιδιαίτερο κάτω από το πέλμα σου. Πάει πολύ άνετα και φυσικά σε χαλαρά τρεξίματα, δίνοντας σου προστασία, softness αλλά και την απαιτουμένη ευκολία από το εύκαμπτο forefoot. Αποτελεί επιλογή ακόμη και σε ένα recovery με βαριά πόδια, καθώς το rebound του αφρού θα τους πάρει μέρος της δουλειάς. Το μόνο που μπορεί να λείψει σε κάποιους, είναι η παχιά σόλα, αν είναι συνηθισμένοι σε τέτοια μοντέλα για τα ελεύθερα τρεξίματά τους. Επίσης, όποιος προσγειώνεται πολύ πίσω, ίσως το βρει λίγο ασταθές, λόγω softness.

Το φόρεσα και σε ένα μεγαλύτερο τρέξιμο 21 χιλιομέτρων και ήταν κι εκεί ευχάριστο και ξεκούραστο. Ποτέ δεν ένοιωσα ότι θα ήθελα περισσότερα χιλιοστά κάτω από το πέλμα μου, ενώ το βάρος βοηθάει πολύ όταν αρχίσεις να κουράζεσαι. Κι όποτε χρειάστηκε να ανέβει ο ρυθμός, γινόταν ακόμη καλύτερο. Είναι απίστευτο το cushioning που παίρνεις από μία τόσο ελαφριά κατασκευή. Και φυσικά μην ξεχνάμε το πόσο φρέσκα διατηρεί τα πόδια σου ο ZoomX, τόσο κατά την διάρκεια, όσο και μετά.

Το Streakfly μπορεί να λειτουργήσει χωρίς σχεδόν κανέναν συμβιβασμό ως προπονητικό. Το φόρεσα αρκετές φορές ως τέτοιο και θα συνεχίσω να το κάνω. Από εκεί και πέρα, το θέμα είναι πώς συμπεριφέρεται ως performance μοντέλο ή αγωνιστικό, όπως το ορίζει η Nike.

Εδώ πρέπει να εξετάσουμε δύο πράγματα.
Το πρώτο έχει να κάνει με τον διαχωρισμό του από το Vaporfly, σαν 5Κ/10Κ racer. Βάσει αυτής της κατηγοριοποίησης, θα υπέθετε κάποιος πως το Streakfly αποδίδει καλύτερα στις μικρές αποστάσεις, γι’ αυτό και η εταιρεία το έριξε στο τραπέζι εξειδικεύοντάς το.

Στην πράξη λοιπόν, το Vaporfly παραμένει ικανότερο, ακόμη και στα 5Κ. Μακράν, μάλιστα. Κατά την φάση της απογείωσης, εκεί δηλαδή που παράγεται η ισχύς για την προώθηση, το Streakfly υπολείπεται ξεκάθαρα. Είναι μαλακό και εύκαμπτο μπροστά, διαμήκως και στρεπτικά, με αποτέλεσμα να ξοδεύεται ενέργεια απο τις στρεβλώσεις κατά το toe off. Λείπει η σταθερότητα και η “κατεύθυνση” που απαιτείται σε 5Κ/10Κ ρυθμούς ή σε αντίστοιχες προπονήσεις. Εκεί λοιπόν που μία carbon plate θα λειτουργήσει ως μοχλός και μαζί με το rocker θα σε στείλει προς τα εμπρός, στο Streakfly καλείσαι να δουλέψεις παραπάνω ο ίδιος. Και ιδίως στο τέλος της προσπάθειας, όπου η κόπωση έχει συσσωρευτεί, αυτό αποτελεί σίγουρα ντεζαβαντάζ. Μπορεί να παίρνεις το πλεονέκτημα των φρέσκων ποδιών και της ελαστικότητας από τον ZoomX αλλά αυτά στα δίνει και το Vaporfly, έτσι κι αλλιώς. Κι ακόμη περισσότερο ίσως. Οπότε, ποιος ο λόγος να μην επιλέξει κανείς το Vaporfly και στις μικρότερες αποστάσεις;

Αμέσως μετά την πλαστική γέφυρα στο κέντρο, το Streakfly γίνεται αρκετά εύκαμπτο.

Το παπούτσι θα ήταν πολύ αποδοτικότερο στα γρήγορα, αν η πλάκα έφτανε πιο μπροστά. Δεν χωράει συζήτηση επ’ αυτού. Ακόμη κι αν δεν είχε το “επιθετικό” σχήμα και την πλήρη ακαμψία που συναντούμε συνήθως, θα του έδινε την ικανότητα να περάσει σωστότερα την δύναμη στο δρόμο. Όπως δηλαδή συμβαίνει με το Takumi Sen 8. Το Streakfly έχει χίλια καλά, αμεσότητα όμως δεν έχει. Παίρνεις μεν το μεγάλο bounce από τον αφρό, αυτό όμως είναι κάθετο, δεν σε στέλνει προς τα εμπρός.

Αφού καταλήγουμε στην υπεροχή του Vaporfly, σε όλες τις αποστάσεις, ας δούμε αν το Streakfly είναι και αντικειμενικά, όντως ένα γρήγορο μοντέλο. Εγώ θεωρώ πως κι αυτό δεν είναι απόλυτα ξεκάθαρο.

Κατά την γνώμη μου, το παπούτσι δεν είναι γρήγορο, τουλάχιστον με την κλασική έννοια του όρου ή συγκρινόμενο με τα παραδοσιακό racing flats. Μπορεί οι συζητήσεις αυτές να γίνονται συνήθως μεταξύ ερασιτεχνών, η αλήθεια όμως είναι πως οι σχετικοί ορισμοί καθορίζονται κυρίως από τους αθλητές. Αυτοί είναι άλλωστε και τα δείγματα κατά την σχεδίαση τέτοιων μοντέλων. Ένας αθλητής λοιπόν, ο οποίος έχει δυνατά πόδια και πραγματική ταχύτητα, το μόνο που θέλει σε ένα 10άρι ή 5άρι, είναι να βάλει την δύναμή του κάτω, να πατήσει και να σηκωθεί. Άμεσα και ευθύβολα. The old way δηλαδή. Για έναν τέτοιου επιπέδου δρομέα, το Streakfly είναι κάπως “μελάτο” μπροστά, λείπει το responsiveness που απαιτείται όταν το γκάζι είναι στο πάτωμα.

Απεναντίας, τον ερασιτέχνη δρομέα, ο οποίος κάποια στιγμή θα κουραστεί, θα κρεμάσει και θα ζητήσει βοήθεια από το παπούτσι, εκεί το Streakfly θα τον πάει πιο γρήγορα από ένα “ξερό” racer. Ο αφρός θα τον κρατήσει πιο φρέσκο, ενώ η ελαστικότητά του θα δώσει την έξτρα σβελτάδα που δεν θα μπορούν τα πόδια. Σε αυτή την περίπτωση, το Nike δικαιολογεί την κατηγορία του. Τονίζω και πάλι όμως ότι έχουμε βγάλει από την εξίσωση το (κάθε) Vaporfly.

Πάρτε για παράδειγμα ένα γρήγορο αυτοκίνητο, του οποίου η ανάρτηση ρυθμίζεται ηλεκτρονικά και έχει sport και racing mode. Αν το βάλουμε στην πίστα, ο μέσος οδηγός θα κινηθεί γρηγορότερα στην sport ρύθμιση, καθώς είναι λιγότερο απόλυτη και συγχωρεί κάποια λάθη στους χειρισμούς. Ο επαγγελματίας οδηγός όμως, ως ικανός και έμπειρος, θα μπορέσει να εκμεταλλευτεί τις δυνατότητες του racing mode και να πάει στα όρια, τόσο τα δικά του όσο και του αυτοκινήτου.

Για τους παραπάνω λόγους, το Streakfly αποτελεί σίγουρα επιλογή και για τον ημιμαραθώνιο, ενώ θα κάλυπτε αρκετούς ακόμη και στα 42Κ. Μην τα ξαναλέμε, οι περισσότεροι έχουμε ζήσει τις πρόσφατες εποχές, όταν δεν υπήρχαν ακόμη τα super shoes, και θυμόμαστε με τι τρέχαμε αγωνιστικά τις μεγαλύτερες αποστάσεις.

Σε tempo ή και υποκατωφλικά τρεξίματα, το παπούτσι είναι ιδανικό. Πολύ ξεκούραστο, αποδοτικό και απολαυστικό. Παίρνεις μόνο τα θετικά της σόλας. Όταν όμως αρχίσεις να το ζορίζεις σε υψηλότερες ταχύτητες, εκεί αρχίζει να μην ακολουθεί. Για παράδειγμα, δεν θα το επέλεγα σε διαλειμματικές προπονήσεις κάτω από το 10Κ pace. Βέβαια, αυτό έχει να κάνει και με το τι αρέσει στον καθένα. Προσωπικά προτιμώ πληροφορία και πιο σφιχτή αίσθηση από το forefoot όταν πηγαίνω γρήγορα κι ας χάνω λίγο σε προστασία.

Η “κόντρα” μεταξύ Nike και Adidas, αναπόφευκτα μεταφέρεται και στα Streakfly και Takumi Sen 8. Στα χαρτιά τα δύο μοντέλα εξυπηρετούν ακριβώς τον ίδιο σκοπό, σαν σχεδίαση και συμπεριφορά όμως, είναι πολύ διαφορετικά. Σφιχτός και στιβαρός ο Lightstrike Pro, με τα rods μπροστά να δίνουν την ακαμψία και το responsiveness που λείπει από το Nike. Πολύ πιο ξεκούραστο, φιλικό και διασκεδαστικό το Streakfly, με το TS8 να έχει μία “all business” προσέγγιση και να είναι η ξεκάθαρη επιλογή μεταξύ των δύο για τον γρήγορο δρομέα. Από την άλλη, ενώ κανένα δεν υπερτερεί του μεγάλου του αδελφού σε οποιαδήποτε απόσταση, το Takumi έχει μόλις 20€ διαφορά τιμής από το Adios Pro 2, ενώ το Streakfly 100€ από το Vaporfly. Αν το δούμε από μία άλλη πλευρά, με 440€ έχεις δύο εξαιρετικά αλλά παρόμοια Adidas μοντέλα, όταν η Nike με 400€ σου δίνει δύο κορυφαίες επιλογές αλλά και διαφορετικής χρήσης συγχρόνως. Σε κάθε περίπτωση πάντως, στην μάχη του 5Κ/10Κ racer, το TS8 υπερτερεί στον τρόπο που βγάζει την ταχύτητα. Εκτός αν δεν είσαι πραγματικά γρήγορος, όπως οι περισσότεροι από εμάς.

Η εικόνα είναι σαφέστατη.

Σαν χαρακτήρα και συμπεριφορά, το πιο κοντινό παπούτσι στο Streakfly δεν είναι τελικά το Takumi αλλά το New Balance Rebel v2. Μαλακό, bouncy, εύκαμπτο και για πολλές χρήσεις, το Rebel είναι ένα μοντέλο με αντίστοιχη φιλοσοφία αυτής του Nike. Όσοι λοιπόν τους αρέσει το ΝΒ (όλοι μας, δηλαδή), ανάλογο πάτημα θα βρουν και στο Streakfly, απλά με πιο έντονα και ενισχυμένα τα χαρακτηριστικά αυτά.

Και κάτι ακόμη, για όλους τους φανατικούς του Turbo, που γκρινιάζουν επειδή η Nike κατήργησε το αγαπημένο τους μοντέλο. Το Streakfly θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ο αντικαταστάτης του, έχοντας όλα τα στοιχεία που το έκαναν τόσο ξεχωριστό αλλά ακόμη πιο εξελιγμένα. Μοναδικό σημείο που το Turbo ίσως υπερτερεί ως trainer, είναι το ότι η σόλα του δεν τερματίζει, αφού ο ZoomX υποστηριζόταν από τον σφιχτότερο React. Μην ξεχνάμε βέβαια ότι η εταιρεία ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει τη νέα του έκδοση (Turbo Nature).

Συμπέρασμα

Το ZoomX Streakfly είναι ένα από τα καλύτερα παπούτσια που έχω φορέσει. Η ταμπέλα που του έχει βάλει η Nike το αδικεί, αλλά και μπερδεύει το κοινό συγχρόνως. Όχι μόνο επειδή το λανσάρει ως αγωνιστικό μικρών αποστάσεων, που δεν είναι ακριβώς, αλλά κι επειδή το μοντέλο είναι κι ένα σωρό άλλα πράγματα που η κατηγοριοποίηση του δεν τα αναδεικνύει. Δεν πειράζει όμως, γι’ αυτό είναι τα reviews κι ελπίζω να καταφέραμε να δώσουμε τις πραγματικές διαστάσεις του μοντέλου.

Θεωρώ ότι ο οποιοσδήποτε θα βρει τρόπο να το απολαύσει, είτε σε πιο ευρεία χρήση, είτε σε πιο συγκεκριμένη. Ακόμη και ως racer, παρότι αντικειμενικά δεν είναι, πολλούς θα τους βολέψει και εν τέλει, θα τους πάει όντως πιο γρήγορα.

Αν έπρεπε οπωσδήποτε να του δώσω έναν τίτλο, κάτι όχι εύκολο, θα το χαρακτήριζα από lightweight trainer έως performance trainer. Καλύπτει απόλυτα και τα δύο, όπως και οτιδήποτε άλλο ανάμεσά τους.

Σε καμμία περίπτωση και απόσταση δεν είναι αποδοτικότερο ή “γρηγορότερο” από το Vaporfly, το οποίο αποτελεί σχεδόν μία κατηγορία από μόνο του. Αφήνοντας όμως στην άκρη τις οποιεσδήποτε συγκρίσεις και εξετάζοντάς το μεμονωμένα, το Streakfly είναι απλά υπέροχο.