[Lachaniaris]

Καλησπέρα…
Θα μιλήσω για το πρόβλημα μου…
Είμαι εθισμένος…
Τα πράγματα δεν είναι ιδιαίτερα εύκολα για εμένα γιατί φέτος ήταν η χρονιά όπου είπα, τέρμα ως εδώ… Θα ελαττώσω τον εθισμό μου στο ελάχιστο αν όχι να τον εξαλείψω. Δυστυχώς όμως, εκεί που τα πράγματα πήγαιναν καλά και είχα μπει σε ένα καλό δρόμο, υποτροπιάζοντας μόνο μια φορά τον μήνα και με πολύ καλά αποτελέσματα στην καθημερινότητα μου, δεν άντεξα και έσπασα… Κύλισα πάλι στα ίδια και χειρότερα επίπεδα. 🙁
Γράφω εδώ γιατί ξέρω ότι είστε δικοί μου άνθρωποι και θα με καταλάβετε. Ξέρω ότι και εσείς είστε εθισμένοι στο ίδιο πράγμα με εμένα. Άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο. Ξέρω όμως ότι έχετε κάτι να μου πείτε πάνω σε αυτό μας τον εθισμό ώστε να το ξεπεράσουμε μαζί…
Ή να το κάνουμε χειρότερα!!! (Ανάλογα από ποια πλευρά το βλέπει κανείς)

7ος αγώνας για το 2018!
Είχα πει να κρατηθώ φέτος και να κάνω λιγότερους για να έχω μεγαλύτερη όρεξη σε όσους τρέξω, αλλά κάθε φορά ξεγελιέμαι με το κλασικό “θα μπω για προπόνηση”. Αυτή τη φορά πίστευα ότι τα είχα καταφέρει. 6,4χλμ από πριν με 350 D+ και στήσιμο στην εκκίνηση του 7ου Δρόμου Σέιχ Σου. 16χλμ σε δασικό δρόμο, με ένα ανηφορικό μονοπατάκι κάπου στη μέση. Σύνολικά 380 D+. “Χαλαρά θα το πάμε, γιατί έχω να συνεχίσω και μετά για να βγάλω εξτρά χιλιόμετρα” αλλά… Τζίφος. Με το 3-2-1 της εκκίνησης, ξεχύθηκα με τους πολύχρωμα ντυμένους φίλους μου στους δασικούς δρόμους του “βουνού” μου και χωρίς να το καταλάβω, ήμουν στην πρώτη πεντάδα να κυνηγάω σαν μανιακός, σαν να ήταν αυτός ο αγώνας στόχος… Λες και από αυτό κρίνεται η πρόκριση μου στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ΕΑΟΒΤ (Εθισμένων στους Αγώνες, Ότι Βρω να το Τρέξω). Κλείδωσε το μυαλό και στα επόμενα 3 χλμ ήμουν στην 3η θέση με τον Εμμανουήλ Κωνσταντουλάκη στα κοντά και τον Φωτιάδη Αλέξανδρο, ήδη 400μ μακρυά και να τρέχει στην ανηφόρα σαν να είναι φλατ. Πολύ πριν μπούμε στο μονοπάτι πέρασα στην δεύτερη θέση την οποία σιγούρεψα στο μονοπάτι, τρέχοντας το με ότι είχα και δεν είχα… Στην κατηφόρα της επιστροφής οι τετρακέφαλοι μου είχαν αρχίσει να μου θυμίζουν αυτό που είχα ξεχάσει με το 3-2-1 του Δ.Λαμπρινίδη, προέδρου του ΣΔΥΘ, “…προπόνηση”. Αλλά ποια ήταν αυτά που θα μου επιβάλουν τον ρυθμό;

Τερμάτισα και οι φίλοι μου έλεγαν το γνωστό… “σιγά να μην το πήγαινες χαλαρά”. Σιγά που δεν το ήξερα, ήθελα να τους πω αλλά το κράτησα για εμένα. Και για εσάς… Που σίγουρα έχετε φτάσει στο σημείο να αισθάνεστε όπως και εγώ… Ή που σκοπεύετε να φτάσετε…

Που μεταξύ μας… αισθάνομαι ΤΕΛΕΙΑ!!!

Υ.Γ.1 Μετά και τον αγώνα έκανα άλλα 4 χλμ με 170 D+ για να με πείσω (ότι ήταν απλά μια προπόνηση), αλλά δεν τα κατάφερα.

Υ.Γ.2 Συγνώμη για το σενδόνι…. Ενθουσιάστηκα!!

Καλούς αγώνες να έχουμε!!

[Echetlos]

@giakamozisfotis Χαχαχα… ξέρω πολλούς σαν κι εσένα, δεν είσαι ο μόνος.
Αφού περνάς καλά και δεν έχεις και κανέναν άμεσο στόχο που απαιτεί πειθαρχία…

[Roberto4Carlos]

Η θα σε δέσουμε σε ένα πάσσαλο στη μέση της πλατείας και θα σε λιθοβολήσουμε, ή θα επιλέξεις την ευθανασία για να ξορκίσουμε το κακό !!!!

[Lachaniaris]

“…Αφού περνάς καλά και δεν έχεις και κανέναν άμεσο στόχο που απαιτεί πειθαρχία…”

@Echetlos Από αυτή τη φράση κρατάμε το πρώτο σκέλος και αντικαθιστούμε το δεύτερο με…
“… έχεις στόχο τον Olympus Marathon…”
😀 😀 😀 😀 😀 😀 😀 😀 😀 😀 😀

@Roberto4Carlos Θα μπορούσε να είναι η Άθωνος; Έχει κάτι ωραία ταβερνάκια, σαν παραδοσιακό γλέντι θα το κάνουμε!!! Βάζω το κρασί!

[Lachaniaris]

…εξομολόγησις συνέχεια…

Όταν είσαι εθισμένος σε κάτι, η θεραπεία δεν απέχει πολύ από τον ίδιο τον εθισμό. Στην προκειμένη περίπτωση η θεραπεία είναι η προπόνηση. Σωστή δοσολογία και ποιότητα και όοοοολα θα πάνε καλά.
Αλλά ο διάολος έχει πολλά ποδάργια…
Το πρόγραμμα είχε σήμερα 2x5k στο 19′. Με το μυαλό μου είχα πει να αποφύγω μικρότερες αποστάσεις και κομμάτια γαλακτικού περιεχομένου. Δεν αισθάνομαι καλά μετά από τέτοια κομμάτια… Ίσως να έχει να κάνει με τον θυρεοειδή.
Ξεκινάω το πρώτο κομμάτι, τα περάσματα στην εντέλεια και κάτι παραπάνω. Απόλυτα ελεγχόμενος ο ρυθμός, τέλειοι και οι παλμοί, έρχεται και για παρέα ο Κρέκας που έκανε ελεύθερο στο 3’50” (2.31′ μαραθώνιο) και μου έκανε το λαγό. Στο 3χλμ πήρε το μάτι μου τον προπονητή μου. Είχαμε κουβεντιάσει από πριν μέσα στην εβδομάδα και του είχα ξεκαθαρίσει ότι δεν θα μπω διασυλλογικό 5άρι. Πρώτο πεντάρι στο 18’52” και τζόκινκ διάλειμμα. Με το που πάω να πιω μια γουλιά νερό και με βλέπει στον πάγκο με ρωτάει πόσο πήγε. Του εξηγώ και πριν τελειώσω την φράση, μου λέει, κάνε λίγο κράτη για το Σάββατο… Τι εννοείς, λέω. Μπες πεντάρι διασυλλογικό γιατί είσαι καλά… Με τα λίγα με τα πολλά, με έπεισε και θα μπω (αν προλάβω με την δουλειά) διασυλλογικό 5άρι… Κόβω την προπόνηση να αποφύγω την εξάντληση και κάνω 2 600άρια, χαλάρωμα και φεύγω.
Ο διάβολος έχει πολλά ποδάρια… Απλά αυτό το ποδάρι όσο και να το πάω κόντρα, όσο και αν διαλέγω τα βουνά αντί για τον δρόμο (πιστεύει ότι θα πάω πολύ καλύτερα στον δρόμο και με το δίκιο, του αλλά η ψυχούλα μου το λαχταράει), είναι 22 χρόνια δίπλα μου σε ότι και να του πω. Ακόμα και να τον αφήσω για να ξεκινήσω με άλλον. Με ξέρει και τον ξέρω τόσο καλά που για να μου το ζητήσει ξέρει ότι κάτι θα βγει καλό.
Το θέμα είναι ότι… κύλισα και πάλι!
Η συνέχεια το Σάββατο…

[Echetlos]

Κάτσε ρε Φώτη… Αυτό τώρα δεν είναι το ίδιο.
Αν αξίζει κάπου να κυλίσεις, αυτό είναι το Σάββατο.
Εκεί μάλιστα!

[Συντάκτης]

Δημοσιεύσεις