Echetlos

Thanks για το άρθρο Νίκο. Τα πράγματα με το cushioning δεν είναι όπως φαίνονται, δεν πρέπει να κατηγοριοποιούμε/επιλέγουμε παπούτσια με βάση τα stability χαρακτηριστκά, ενώ άκαμπτα παπούτσια που θα περιμέναμε να επιβαρύνουν τον αστράγαλο και τον αχίλλειο, πιθανόν να μην το κάνουν τελικά. Πολλά ανοικτά θέματα στον τομέα της βιομηχανικής και το θετικό είναι ότι όλα αυτά είναι πεδίο έρευνας για τους σχετικούς επιστήμονες. Το άλλο θετικό είναι ότι ο Bartold συνεργάζεται με την Salomon, οπότε κάποιες από τις ιδέες του υλοποιούνται ή θα υλοποιηθούν.

Όντως, έτσι είναι τα πράγματα, Σωτήρη.
Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε όλοι, είναι πως είμαστε διαφορετικοί και αναγκαστικά, μόνο δοκιμάζοντας μπορούμε να καταλήξουμε.

ΥΓ: ο αγώνας τώρα δικαιώνεται!

Ένα σχετικό άρθρο του Alex Hutchinson που βασίζεται σε paper των Wiley και Napier (φυσικοθεραπευτές αμφότεροι με πολύ δυνατές ερευνητικές εργασίες) μπορεί κανείς να βρει στο παρακάτω link https://www.theglobeandmail.com/life/health-and-fitness/article-the-myth-of-the-running-shoe/

Παραθέτω και δύο σημεία του άρθρου που θεωρώ και τα πιο σημαντικά.
«Το συμπέρασμα, σύμφωνα με τον Naper και Wiley, είναι ότι την αποφυγή τραυματισμών οι συμβουλές για την επιλογή ενός συγκεκριμένου τύπου παπουτσιού σε σχέση με έναν άλλον δεν διαφέρει από την επιλογή ενός μπλε παπουτσιού αντί ενός κόκκινου. Αντιθέτως, ο Napier προτείνει ως καλύτερο τρόπο για την αποφυγή τραυματισμών την προσοχή στο πώς αυξάνουμε το προπονητικό φορτίο, και ίσως τις αλλαγές στο δρομικό μας στυλ ώστε να αποφύγουμε προβλήματα όπως η υπερβολική οριζόντια επιβραδυντική δύναμη.»

«Για έναν υγιή αλλά άπειρο δρομέα, προτείνει να πάει σε ένα τοπικό ανεξάρτητο κατάστημα παπουτσιών με έμπειρο προσωπικό, και να δοκιμάσει διάφορα παπούτσια για να βρει με ποιο αισθάνεται καλύτερα.»

Στο ερώτημα «τι παραπάνω γνωρίζει κάποιος υπάλληλος σε ένα μαγαζί σε σχέση με τους επιστήμονες, όταν οι τελευταίοι λένε ότι δεν έχουν απαντήσεις», η απάντηση είναι ότι το προσωπικό μπορεί να γνωρίζει από παπούτσια και να γνωρίζει και ό,τι έχει να κάνει με το fit. Έτσι μπορούν να προτείνουν παπούτσια που ταιριάζουν στο πόδι του καθενός με βάση το fit, ενώ μπορούν επίσης να προτείνουν παπούτσια αντίστοιχα με αυτά που ικανοποιούν ήδη έναν δρομέα, σε περίπτωση που θέλει ο τελευταίος να πάρει ένα εναλλακτικό ζευγάρι.

Thanks για την παραπομπή, Σωτήρη.
Για εμένα, όλη η ουσία βρίσκεται στην τελευταία παράγραφο. Αν δεχθούμε ότι η κατηγοριοποίηση δεν έχει νόημα στις περισσότερες περιπτώσεις (προσωπικά ασπάζομαι αυτή την άποψη εδώ και πολλά χρόνια), δεν απομένει κάτι άλλο από το να πας δοκιμάζοντας και βάσει του τι προτιμάει το πόδι σου, λαμβάνοντας υπ’ όψιν και τον παράγοντα «άνεση». Είναι αυτό που ο Benno Nigg ονομάζει «preferred movement path». Προφανώς απαιτεί δοκιμές (και χρήματα) μέχρι να καταλήξεις, βέβαια.
Όπως πολύ σωστά σημειώνει και το άρθρο του link που έβαλε ο Σωτήρης, το εξειδικευμένο προσωπικό μπορεί να σε βοηθήσει σε μεγάλο βαθμό. Εσύ θα πεις με τι μοντέλα έχεις ταιριάξει κι ο υπάλληλος οφείλει να γνωρίζει και να σου υποδείξει αντίστοιχα.

(Κάτι ανάλογο προσπαθώ να κάνω και στις αξιολογήσεις. Το να γράψω ότι το Χ παπούτσι είναι μαλακό π.χ., δεν λέει και πολλά πράγματα. Μαλακό για μένα, για τον Κώστα ή για την Ελένη; Γι’ αυτό προσπαθώ να αφήσω απ’ έξω όσο περισσότερο μπορώ το υποκειμενικό στοιχείο και να κάνω συσχετισμούς με παρεμφερή μοντέλα).

Στο ερώτημα «τι παραπάνω γνωρίζει κάποιος υπάλληλος σε ένα μαγαζί σε σχέση με τους επιστήμονες, όταν οι τελευταίοι λένε ότι δεν έχουν απαντήσεις», η απάντηση είναι ότι το προσωπικό μπορεί να γνωρίζει από παπούτσια και να γνωρίζει και ό,τι έχει να κάνει με το fit. Έτσι μπορούν να προτείνουν παπούτσια που ταιριάζουν στο πόδι του καθενός με βάση το fit, ενώ μπορούν επίσης να προτείνουν παπούτσια αντίστοιχα με αυτά που ικανοποιούν ήδη έναν δρομέα, σε περίπτωση που θέλει ο τελευταίος να πάρει ένα εναλλακτικό ζευγάρι.