Η Ζήνια, αποτελεί νομίζω τη χαρακτηριστική περίπτωση του δρομέα που τρέχει για τη χαρά του τρεξίματος, για να βιώσει κάθε φορά με διαφορετικό τρόπο όσα αυτό έχει να της προσφέρει, έχοντας πια ξεπεράσει τo κυνήγι της απόλυτης επίδοσης και του προσωπικού ρεκόρ. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, πως έχει δοκιμάσει να τρέξει τα πάντα, μικρές, μεγαλύτερες, ακόμα μεγαλύτερες αποστάσεις σε δρόμο και βουνό πετυχαίνοντας πάντα αξιοπρόσεκτα αποτελέσματα, διατηρώντας πάντα άσβεστη τη διάθεση να πειραματιστεί σε αγώνες με διαφορετικές προσλαμβάνουσες και ερεθίσματα.
Ζήνια, πότε ξεκίνησες το τρέξιμο, τι ήταν αυτό που σε ώθησε να ασχοληθείς πιο συστηματικά με αυτό;
Το τρέξιμο το γνώρισα νωρίς, όντας ανέκαθεν αθλητικός τύπος και γυμνάστρια στο επάγγελμα, με ειδίκευση στο σκι και τώρα με εξειδίκευση στη κινητική αποκατάσταση ορθοπεδικών παθήσεων. Μπήκε πραγματικά μέσα στη ζωή μου το 2006, όταν λόγω ενός τραυματισμού από το τένις ήρθα σε επαφή για πρώτη φορά πιο σοβαρά με το δρομικό κίνημα συμμετέχοντας στο δεκάρι του μαραθωνίου. Εκτοτε, ένιωσα ότι ήταν το άθλημα που μου ταίριαζε περισσότερο και άρχισα να συμμετέχω σε αρκετούς αγώνες, κυρίως δέκα χιλιομέτρων. Το 2009 όμως που έτρεξα και το πρώτο μου μαραθώνιο, την κλασσική διαδρομή, ένιωσα πραγματικά τι θα πεi ΑΓΩΝΑΣ με το άλφα κεφαλαίο. Από τότε έχω συμμετάσχει σε δέκα μαραθωνίους, έξι στην Ελλάδα και τέσσερις στο εξωτερικό. Σταδιακά και ενώ τα παιδιά μου μεγάλωναν (σήμερα 17 και 15 ετών), είχα τη δυνατότητα να αφιερωθώ περισσότερο σε αυτό και να αναμετρηθώ με διαφορετικές προκλήσεις.
Το πρόγραμμα της προπόνησης σου το διαμορφώνεις μόνη σου;
Βέβαια, τώρα πια μετά από τόσα χρόνια εμπειρίας και συνδυάζοντας τη γνώση που έχω αποκτήσει σα γυμνάστρια είμαι σε θέση να βγάζω το πρόγραμμα μου, πολλές φορές μάλιστα συμβουλεύω και άλλους, ερασιτέχνες πάντα αθλητές. Γενικά προτείνω και ακολουθώ ένα μοντέλο πέντε προπονήσεων την εβδομάδα που περιλαμβάνει ένα μεγάλο σε διάρκεια τρέξιμο χαμηλής έντασης, ένα κατά τι μικρότερο και κατά τι εντονότερο, δύο ελεύθερα και ένα τρέξιμο υψηλής έντασης. Επίσης, προτείνω όλο αυτό το πακέτο να ενισχύεται ταυτόχρονα με μυϊκή ενδυνάμωση, η οποία εκτιμώ ότι είναι απαραίτητη, διότι κατά βάση σε κάνει ανθεκτικότερο και σε προστατεύει από τραυματισμούς. Επίσης, πιστεύω πως ο δρομέας πρέπει να δείχνει πολύ μεγάλη προσοχή στα μηνύματα που του δίνει το σώμα του. Οι τραυματισμοί σπάνια έρχονται απροειδοποίητα, χωρίς κάποιο σημάδι. Είναι προτιμότερο να χαθούν μερικές προπονήσεις από το να τραυματιστούμε και αναπόφευκτα να αναγκαστούμε να χάσουμε πολύ περισσότερες.
Από όσο ξέρω εκτός από το δρόμο ασχολείσαι και με το βουνό, για πες μας λιγάκι γι αυτό.
Πράγματι από το 2010 και μετά άρχισα να συμμετέχω και σε αγώνες βουνού. Αιτία στάθηκε η δρομική μου παρέα και η ανάγκη που ένιωσα να πειραματιστώ με κάτι διαφορετικό. Ενώ φαινομενικά πρόκειται για το ίδιο σχεδόν άθλημα, στη πραγματικότητα πρόκειται για κάτι τελείως διαφορετικό. Νιώθω ίσως ότι ταιριάζει περισσότερο στην ιδιοσυγκρασία μου από το δρόμο και επίσης το θεωρώ αρκετά πιο δύσκολο και απαιτητικό. Σε υψηλό δε επίπεδο, όπου οι ταχύτητες είναι μεγάλες, θεωρώ ότι είναι και αρκετά πιο επώδυνο και επικίνδυνο. Πτώσεις, διαστρέμματα, τραυματισμοί στα γόνατα και τις αρθρώσεις είναι μέσα στο πρόγραμμα. Ενώ στο δρόμο οι τραυματισμοί είτε είσαι γρήγορος είτε πιο αργός δρομέας δε διαφέρουν πολύ μεταξύ τους και οφείλονται κυρίως στη σταθερά επαναλαμβανόμενη ίδια κίνηση, στο βουνό οι πιο αργοί δρομείς δε τραυματίζονται τόσο συχνά, ενώ οι πιο ταχείς επιβαρύνοντας σημαντικά περισσότερο το σώμα τους με αλλαγές κατεύθυνσης και διαφορετικά πατήματα-πηδήματα είναι πιο επιρρεπείς στις δυσάρεστες εκπλήξεις.
Και με τις υπεραποστάσεις;
Αρχισα να τρέχω σε αγώνες μεγάλων αποστάσεων το 2014, ξεκίνησα με το μεγάλο Ζαγόρι βιώνοντας μια εκπληκτική εμπειρία. Από τότε κόλλησα το μικρόβιο, έγινε η μεγάλη μου αγάπη, η συνεχόμενη κίνηση χωρίς καμία εξωτερική πίεση με μάγεψε. Δεν το είδα καθόλου σαν αγώνα, αλλά σαν ταξίδι. Σε αυτούς τους αγώνες νιώθω ότι είμαστε μια μεγάλη παρέα που ταξιδεύει, ο χρόνος δε με απασχολεί καν. Όταν για παράδειγμα έτρεξα τον Ευχίδα είχα νιώσει ότι είμαστε όλοι ένα, μια κοινότητα ανθρώπων που βίωνε κοινά συναισθήματα, μια οικογένεια, αδέρφια. Αυτά τα συναισθήματα δε μπορεί να σου τα προσφέρει ένας αγώνας μικρής διάρκειας. Στις μεγάλες αποστάσεις χρειάζεσαι δύναμη ψυχής, πονάς, μαθαίνεις όμως να υποβιβάζεις τον πόνο, να τον ξεπερνάς και τελικά καταλήγεις να τον νικάς. Η επίδοση γενικότερα δε με απασχολεί, στην υπεραπόσταση δε ακόμα περισσότερο. Εχω μάλιστα προσέξει πως όταν τρέχω απλά, ελεύθερα για τη χαρά της συμμετοχής, τότε ανέλπιστα έρχονται και οι καλύτεροί μου χρόνοι!
Ζήνια τόσα χρόνια που τρέχεις έχεις κάνει φίλους, παρέες;
Το συζητάς; μα και βέβαια, έχω γνωρίσει πάρα πολύ κόσμο, ίσως πια οι περισσότεροι φίλοι μου να προέρχονται από τον χώρο του τρεξίματος. Όσοι ασχολούνται με το δρομικό κίνημα είναι κατά βάση άτομα θετικά, έχουν ιδανικά, προσπαθούν, είναι άτομα που μοιράζονται, τρέφουν αισθήματα αλληλεγγύης. Το τρέξιμο πιστεύω ότι επιδρά θετικά όχι μόνο σωματικά αλλά και ψυχοπνευματικά.
Οι στόχοι σου για το μέλλον ποιοί είναι, πως επιλέγεις τους αγώνες που θα συμμετάσχεις;
Ο βασικός μου στόχος είναι να αποκτώ νέες εμπειρίες, ίσως γι αυτό μου αρέσει να τρέχω σε νέους αγώνες. Σίγουρα όμως αγώνες που μου έχουν αφήσει καλές εντυπώσεις χαίρομαι όταν τους επαναλαμβάνω. Για εμένα παίζει σημαντικό ρόλο ο διοργανωτής και η παρέα. Όταν αυτά τα δύο συνδυάζονται τότε σίγουρα ξέρω ότι θα το ευχαριστηθώ. Το 2017 σκοπεύω να τρέξω στο 80άρι στη Ροδόπη και το 2018 θα ήθελα να συμμετάσχω στα 160χλμ του Ολύμπιου.
Τα τελευταία χρόνια το δρομικό κίνημα βιώνει μια άνθηση, που οφείλεται κατά την άποψη σου;
Υπάρχει αρκετός κόσμος που πιστεύει ότι η εντυπωσιακή αύξηση του αριθμού των δρομέων τα τελευταία χρόνια είναι αποτέλεσμα της κρίσης. Κατά την άποψη μου όμως οφείλεται κυρίως στη μόδα. Οι περισσότεροι είναι ευκαιριακοί δρομείς. Το τρέξιμο απαιτεί αφοσίωση και συνέπεια. Είναι δε ένα εξαιρετικά κοινωνικό σπόρ, όσο και αν οι περισσότεροι πιστεύουν το αντίθετο.
Τρέχεις από το 2006, έχεις δηλαδή συμπληρώσει ήδη μια δεκαετία, θα σταματήσεις κάποια στιγμή, δεν έχεις κουραστεί;
Πλάκα μου κάνεις; Δε βλέπω πουθενά κάποιο τέλος, με φαντάζομαι να τρέχω για πάντα, μέχρι τα βαθιά γεράματα, ο δρόμος δε τελειώνει ποτέ.
Η Ζήνια σε κάθε της αγώνα συμμετέχει με την ομάδα της Φλόγας, το σύλλογο γονέων παιδιών με νεοπλασματική ασθένεια, προσπαθώντας με αυτόν τον τρόπο να επικοινωνήσει τα ιδανικά της προσφοράς σε ανθρώπους που έχουν την ανάγκη μας.
