Διαλογισμός και Τρέξιμο

Τα τελευταία χρόνια η επιστημονική έρευνα έχει δείξει ενδιαφέρον για τις Ανατολίτικες τεχνικές συγκέντρωσης και χαλάρωσης και τα οφέλη που μπορούν να προσφέρουν στην αθλητική επίδοση. Εξάλλου, ο μεγαλύτερος αντίπαλος βρίσκεται μέσα μας. Αυτός θέτει τα όρια και τους περιορισμούς.

Συγκεκριμένα, ο Διαλογισμός έχει μελετηθεί αρκετά και παρόλο που η έρευνα βρίσκεται σε εξέλιξη, τα αποτελέσματα κάθε άλλο μπορούν να αγνοηθούν.

Μιλώντας για Διαλογισμό εννοούμε τη νοητική και σωματική κατάσταση, όπου ο ασκούμενος είναι επικεντρωμένος στο παρόν και σε αυτό που συμβαίνει στο σώμα του ακριβώς εκείνη τη στιγμή, λεπτό πρός λεπτό, στιγμή με στιγμή. Καμία ασχολία για το μέλλον, «έχω άλλα πέντε χιλιόμετρα, δεν θα τα βγάλω σε αυτό τον ρυθμό», ούτε με το παρελθόν, «δεν έπρεπε να ξεκινήσω τόσο γρήγορα».

Μερικοί δρομείς διαλογίζονται καθώς τρέχουν, επικεντρωμένοι απόλυτα στην αναπνοή τους, σε κάθε τους ανάσα, σε κάθε τους βηματισμό.

Το πιο συνηθισμένο είναι να ασκείσαι στον διαλογισμό για 10-30 λεπτά την ημέρα σε καθιστή θέση, επικεντρωμένος στην αναπνοή, ώστε να πετύχεις πλήρη ενημερότητα του τι συμβαίνει ακριβώς κάθε στιγμή στο σώμα σου, προσπαθώντας να διώξεις κάθε παρεισφρυτική σκέψη και κάθε συναίσθημα. Είσαι εκεί, παρών στη στιγμή, ούτε στο παρελθόν ούτε στο μέλλον. Οι άνθρωποι είμαστε όντα που έχουμε εκπαιδευτεί να προβλέπουμε το μέλλον και τις πιθανότητες, είμαστε φτιαγμένοι να περιπλανιόμαστε νοητικά για το επόμενο. Είναι μια ικανότητά μας που σίγουρα μας ωφέλησε εξελικτικά, όμως μας αφαιρεί την ικανότητα να ζόυμε στο τώρα, στο άμεσο παρόν.

Φαντάσου, για παράδειγμα, τον εαυτό σου να τρέχει στον ρυθμό που έχεις προπονηθεί, επικεντρωμένος στις ανάσες σου ή στον ρυθμό των βημάτων σου. Εσύ, αρμονικά συνδεδεμένος με το κορμί σου, χωρίς να ανησυχείς για το ρολόι, το επόμενο χιλιόμετρο, το επόμενο τζελάκι, την επόμενη στάση για κατούρημα, το αν θα επιβιώσεις στο επόμενο λεπτό… ή, αντίστοιχα, το τζελάκι που δεν πηρες και κακώς, το χιλιόμετρο που έκανες πιο γρήγορα, τον θάμνο που προσπέρασες και δεν κατούρησες… Εσύ και το βήμα σου, μέτρο με μέτρο, χωρίς άγχος για παρελθόν και μέλλον.

Τώρα βάλε στη συνισταμένη όλες τις μελλοντικές και παρελθούσες ανησυχίες που ανέφερα… Μεγάλη νοητική κούραση, κάτι που δεν βοηθάει σε αθλήματα αντοχής. Ένα κουρασμένο μυαλό οδηγεί σε ένα κουρασμένο σωμα. Όμως αρκετά με τη θεωρία… Πάμε στην πράξη…

Ξέρω ξέρω… θες δράση, θες διαλειμματικές, drills, tempo, θες να ξεχυθείς στον δρόμο με την αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο, πώς θα μπορέσεις να βγάλεις τα τελευταία τρία 800ρια… Παρόλο που ο Διαλογισμός φαίνεται αργός, αδρανής σε σχέση με την προπόνηση καθαυτή, μπορεί να σε βοηθήσει να μένεις πιο συγκεντρωμένος και θετικός την ώρα της «μάχης». Επίσης, προς το παρόν δεν έχω κάτι μετρήσιμο άμεσα να σου παραθέσω για τον τρόπο που θα σε ωφελήσει, όμως έχει φανεί πως σε βοηθάει να:

–Μένεις πιο συγκεντρωμένος, όπως ανέφερα.

–Αντέχεις τον πόνο -ξέρεις- αυτόν στα δεύτερα 5χλμ. του δεκαριού…

–Αντιμετωπίζεις τον φόβο. Δεν έχεις κάτι να φοβάσαι, αφού δεν σκέφτεσαι τίποτα είπαμε… Βήμα-βήμα, ανάσα-ανάσα.

Επίσης, συνολικότερα:

–Μειώνει το στρες, όχι μόνο του αγώνα, αλλά και της καθημερινότητας.

–Βελτιώνει τον ύπνο.

Αν έχεις διαβάσει μέχρι εδώ, τότε σου αξίζει να μάθεις και τον τρόπο που σιγά σιγά θα μπεις στη διαδικασία του Διαλογισμου. Είναι απλός και χρειάζεται λίγο χρόνο. Το μόνο που απαιτεί είναι εξάσκηση και υπομονή. Μη βιάζεσαι από φρικιό του άγχους, των περασμάτων ανά χλμ., να γίνεις ο Zen Master του τρεξίματος. Άκου λοιπόν τι θα κάνεις:

Άραξε κάτω από ένα δέντρο λίγα λεπτά πριν την προπόνηση. Καλά καλά… άραξε στο αυτοκίνητο… κάτσε ακίνητος και όσο μπορείς χαλαρός 2-3 λεπτά. Συγκεντρώσου σιγά σιγά στην αναπνοή σου, στο ανασήκωμα του στήθους σου, σε κάθε ανάσα. Απέξω ή μέσα σου ας γίνεται χαμός. Αγνοείς κάθε ερέθισμα εσωτερικό ή εξωτερικό. Και προσοχή, δεν είπαμε πως δεν θα σου έρθει κάποια σκεψη… απλά αγνοήσέ την. Προσπέρασέ την γρήγορα, χωρίς κριτική του τύπου «Γαμώτο, δεν μπορώ». Είναι φυσιολογικό να έχεις σκέψεις, είμαστε έτσι φτιαγμένοι, όπως είπαμε. Την αγνοείς ξανά και ξανά. Συγκεντρώσου στην αίσθηση του αέρα που βγαίνει από τη μύτη σου. Κάθε εισπνόη και εκπνοή από τα ρουθούνια. Προσπαθείς να είσαι παρών στο σώμα σου εκείνη την κάθε στιγμή. Εφάρμοσέ το για δέκα λεπτά.

«Τι μαλακίες είναι αυτές! Δεν τα πιστεύω». Έλα παραδέξου το, το δοκίμασες ήδη… ή θα το δοκιμάσεις… μην απογοητευτείς, κάνε πρακτική, το μυαλό είναι περιπλανητής και νομάδας.

Για να κλείσουμε, μερικά χρήσιμα ακόμα. Μην αναλωθείς στο πώς θα κάνεις την αναπνοή. Διαφραγματική, θωρακικοί μύες, χρόνος εκπνοής-εισπνοής. Όχι, την πάτησες, άρχισες να γεμίζεις από σκέψεις.

Απλά, κάτσε άνετα σχετικά κάπου, διώχνε σαν να κρατάς ρακέτα κάθε σκέψη-μπαλάκι που σου έρχεται με φόρα και συγκεντρώσου στην αναπνοή. Τα υπόλοιπα θα τα κάνει μόνη της… δουλεύει άοκνα 24 ώρες το 24ωρο, απερίσπαστη από τις σκέψεις σου. Δεν έχει χρόνο να σκεφτεί… άστην να σου μάθει πώς τα καταφέρνει.