Δραστηριότητα

Ωραίο άρθρο, μεγάλη αλήθεια και ίσως ο βασικός λόγος που “κόλλησα” με το τρέξιμο σε μια αρκετά φορτισμένη φάση της ζωής μου.

Από το “Για τι πράγμα μιλάω, όταν μιλάω για το τρέξιμο” του Μουρακάμι
“Καθώς τρέχω, λέω στον εαυτό μου να σκεφτεί ένα ποτάμι. Και σύννεφα. Αλλά στην πραγματικότητα δεν σκέφτομαι τίποτα. Το μόνο που κάνω είναι να τρέχω ασταμάτητα μες στο δικό μου, οικείο, χειροποίητο κενό, την δική μου προσωπική νοσταλγία. Κι αυτό είναι υπέροχο. Ας λένε ό,τι θέλουν”.
Και σε ένα άλλο σημείο αναφέρει πως μέσα στο κενό του περνάνε φευγαλέα κάποιες σκέψεις, όπως περνάνε σύννεφα σε έναν γαλάζιο ουρανό.

Φυσικά οι χιλιοειπομένες ενδορφίνες και η εκκριση ντοπαμινης τόσο κατά την άσκηση, όσο και κατα την διάρκεια οποιασδήποτε δραστηριότητας (φαγητό ,σεξ, τζόγος κτλ) δρουν στο σύστημα ανταμοιβής του εγκεφάλου και μας δημιουργούν αυτό το “κόλλημα”. Τα αρνητικά αποτελέσματα και οι κακές επιδόσεις βοηθούν στο ξεκόλλημα…εκτος αν είσαι τόσο ζεν όσο ο Μουρακάμι!Τον ζηλεύω.

Προσωπικά, όταν τρέχω είμαι γεμάτος από κενό, και φευγαλέα περνάνε κάποιες σκέψεις, όπως… “πόσο ακόμα, κουράστηκα!” , ή “άντε 2 χιλιόμετρα ακόμα. Υπομονή!” ή “Τι ωραία που θα ήταν αν σταμάταγα τώρα και ας μην τερματίσω”. Όμως μετά από λίγο φεύγουν αυτές οι σκέψεις και ακολουθεί και πάλι το απόλυτο κενό. Εκεί που πραγματικά όμως αναπτερώνομαι, αλλάζει η διάθεση και το χαμόγελο κάνει την εμφάνισή του είναι όταν συναντώ στη διαδρομή φίλους και γνωστούς που τρέχουν και αυτοί. Η φευγαλέα ματιά και τα λόγια που θα ανταλλάξουμε αυτά τα 2-3 -4 δευτερόλεπτα, με ντοπάρουν και μου δίνουν δύναμη!
Φυσικά μετά το τερματισμό το κενό δίνει την θέση του στην απόλυτη ευχαρίστηση και το γέλιο επανεμφανίζεται(και δεν φεύγει με τίποτα).

Ένα ακόμα εξαιρετικό άρθρο από τον @ioannis_vlontakis !

Ριγκο σευχαριστω για τις θετικές πάντα κριτικές σου.