Σπύρος Κοτζάμπασης, παρορμητικός δρομέας!

Με αυτή τη συνέντευξη, θέλουμε να εγκαινιάσουμε μια σειρά συναντήσεων με καθημερινούς ερασιτέχνες δρομείς που ξεκίνησαν το τρέξιμο για τη χαρά και μόνο που τους προσφέρει. Χωρίς στόχους για εξωπραγματικά ρεκόρ και επιδόσεις. Απλά για την ικανοποίηση που αντλούν από αυτό και για τις αναμφίβολα θετικές επιπτώσεις που έχει στη ζωή τους.
Σκέφτηκα να ξεκινήσω με το Σπύρο, διότι τη τελευταία χρονιά μας έχει κάνει ιδιαίτερη εντύπωση η δρομική του εξέλιξη, έχοντας συμμετάσχει σε μια σειρά αγώνων που δεν αποφασίζει κανείς εύκολα να τους τρέξει, πετυχαίνοντας πάντα αξιοπρόσεκτες επιδόσεις.

Όταν αρχικά επικοινώνησα μαζί του με σκοπό να του ζητήσω τη συνέντευξη, ήταν επιφυλακτικός, Καλά ρε Νίκο, υπάρχουν πολλοί που έχουν καταφέρει πολύ περισσότερα από εμένα, γιατί με διάλεξες; Η αλήθεια είναι ότι είχε δίκιο, δεν είναι ο μόνος “καλός” ερασιτέχνης δρομέας που γνωρίζω και σίγουρα όχι κάποιος που θα πετύχει πρώτες νίκες σε πανελλήνιο επίπεδο, όμως δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Ο Σπύρος ανήκει στη κατηγορία αυτών που έχει κυριολεκτικά παθιαστεί με το τρέξιμο, έχει αφιερώσει πολύ χρόνο σε αυτό και βέβαια έχει και την ανάλογη ανταπόδοση. Επίσης είναι και φίλος.

Λίγες μέρες μετά τη πρόταση μου, ο Σπύρος επιστρέφει το τηλεφώνημα απαντώντας μου πως συμφωνεί και λέγοντας μου επί λέξει πως έχει πάρει τόσα πολλά από συζητήσεις και ανταλλαγές απόψεων από φίλους δρομείς, που θα ήταν λάθος να μη μοιραστεί τη δικιά του εμπειρία με τον υπόλοιπο κόσμο.

Μόνο έχω πάρει, μου είπε χαρακτηριστικά, αν μπορώ να δώσω και εγώ με τη σειρά μου θα το κάνω με μεγάλη χαρά.

Ο Σπύρος λοιπόν, γνωστός ίσως στους περισσότερους ως Spy είναι 54 ετών και ξεκίνησε να τρέχει το 2012. Η πρώτη ερώτηση που μου έρχεται συνήθως στο μυαλό, όταν συναντάω έναν όψιμο δρομέα είναι τι τον οδήγησε αρχικά να ασχοληθεί με το τρέξιμο και στη συγκεκριμένη περίπτωση, τι είναι αυτό που τον κάνει να συνεχίζει τόσο εντατικά, με τόσο ενθουσιασμό και κέφι. Η απάντηση του ήταν αφοπλιστική.

Νίκο ξεκίνησα από απόγνωση, άρχισα να τρέχω το 2012 ύστερα από μία περίοδο πολύ έντονων προσωπικών και επαγγελματικών δυσκολιών, που ακόμα και τώρα με ταλανίζουν. Για εμένα το τρέξιμο ξεκίνησε ως μία διέξοδος διαφυγής από τα προβλήματα μου, είναι ψυχοθεραπεία, δραστηριότητα της στιγμής ,διότι όταν τρέχεις δε σκέφτεσαι, το μυαλό σου αδειάζει από όσα σε απασχολούν. Τρέχω για να ηρεμώ.

Ξεκίνησα να τρέχω από το τίποτα, αρχικά προσπαθώντας να καλύψω ολοένα και μεγαλύτερη απόσταση, να νιώσω όσο το δυνατόν περισσότερο την αίσθηση ελευθερίας που σου δίνει αυτή η δραστηριότητα. Σταδιακά, είδα ότι βελτιώνομαι και επειδή από τη μία είμαι χαρακτήρας που προσπαθώ πάντα να είμαι καλός σε αυτό που κάνω, και από την άλλη διαπίστωσα ότι μου έκανε πολύ καλό, το συνέχισα με πολύ ενθουσιασμό. Όπως σου είπα τρέχω από το 2012, αρχικά χωρίς τη καθοδήγηση κάποιου ειδικού. Ξυπνάω κάθε πρωί πολύ νωρίς και συνήθως έχω ολοκληρώσει την προπόνηση μου μέχρι τις 7:00-7:30. Έτσι, δεν επηρεάζεται και πολύ το καθημερινό οικογενειακό πρόγραμμα, αν και τα δύο μου παιδιά είναι πια αρκετά μεγάλα.

Τρέχω πέντε φορές την εβδομάδα, με τον εβδομαδιαίο όγκο το τελευταίο διάστημα πριν τον μεγάλο αγώνα των εβδομήντα χιλιομέτρων, να έχει φτάσει και τα 90+ χιλιόμετρα. Δυστυχώς όμως είμαι πολύ επιρρεπής στους τραυματισμούς. Θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου ιδιαίτερα αδύναμο, με αποτέλεσμα το σώμα μου να τραυματίζεται εύκολα. Ειδικά δε τα δύο πρώτα χρόνια που ασχολήθηκα με το τρέξιμο πέρασα πολλά, δε θυμάμαι να υπήρχε διάστημα μεγαλύτερο του διμήνου χωρίς να πάθω κάτι. Για αυτό το λόγο τώρα πια, έχω ενσωματώσει τρεις φορές την εβδομάδα πρόγραμμα ενδυνάμωσης στο σπίτι, κάνω κολύμπι και το βράδυ περπατάω. Επίσης, σταδιακά έχω βάλει και το ανυπόδητο τρέξιμο στο πρόγραμμά μου, πολύ συντηρητικά στην αρχή και λίγο πιο εντατικά ύστερα. Τρέχοντας ξυπόλητος έχω βοηθηθεί πολύ στους τομείς της τεχνικής και της δρομικής οικονομίας. Από τότε που τα ξεκίνησα όλα αυτά οι τραυματισμοί μου έχουν μειωθεί κατά πολύ. Ίσως βέβαια να παίζει ρόλο και το γεγονός πως από το 2016 που αποφάσισα να τρέξω το εβδομηντάρι στο Κρόνιο με παρακολουθεί προπονητής. Συνολικά, υπολογίζω ότι γυμνάζομαι γύρω στις 14 με 15 ώρες την εβδομάδα. Το ξέρω ότι είναι πολλές, όμως την προπόνηση δε την βλέπω καθόλου σαν αγγαρεία, αφού όταν γυμνάζομαι νιώθω ικανοποίηση καθώς το μυαλό μου ξεφεύγει και αισθάνομαι πως ολοένα βελτιώνομαι.
Επίσης, έχω βελτιώσει πολύ τη διατροφή μου και έχω κόψει το τσιγάρο. Από δύο-τρία πακέτα την ημέρα και αρκετό junkfood σε ακανόνιστες ώρες, τώρα τρώω πολλά όσπρια και λιγότερο κρέας, κυρίως άσπρο. Βέβαια, ίσως για αυτό το λόγο, ο σίδηρος και η φερριτίνη μου είναι σε χαμηλά επίπεδα.

Παρ’ όλο που το τρέξιμο είναι κατά την άποψη μου μοναχικό άθλημα δεν το βαριέμαι καθόλου, άσε που έχω γνωρίσει μέσα από αυτό πολύ αξιόλογα άτομα, φίλους πια, οι οποίοι με έχουν βοηθήσει πολύ. Οι δρομείς, γενικότερα, είναι πολύ ανιδιοτελείς, τους αρέσει να μοιράζονται τις γνώσεις τους, ορισμένοι βέβαια είναι πολύ ανταγωνιστικοί, αλλά το βρίσκω πολύ λογικό αυτό διότι ο ανταγωνισμός είναι στη φύση μας. Πρόκειται δηλαδή για απόλυτα φυσιολογικά άτομα και ενδιαφέρουσες προσωπικότητες. Να σκεφτείς, σχεδόν κάθε Σάββατο συναντιόμαστε μια παρέα από δρομείς διαφόρων ηλικιών και επιπέδων για καφέ. Μια φορά μάλιστα είχαμε έρθει όλοι σπίτι για φαγητό.

Όταν ήμουν μικρός, όποτε τύχαινε να τρέξω πάντα τα κατάφερνα καλά χωρίς καμία προπόνηση, αλλά με μια όπως φαίνεται έμφυτη αντοχή. Όλοι με θεωρούσαν καλό. Τώρα που προπονούμαι εντατικά και έχω αποκτήσει περισσότερες γνώσεις πιστεύω ότι υστερώ στη ταχύτητα. Μακάρι να μπορούσα να τρέξω πιο γρήγορα, δε ξέρεις πόσο θα το ήθελα. Ίσως για αυτό θεωρώ πως η διαλειμματική προπόνηση είναι πολύ σημαντική για τη βελτίωση του δρομέα, εγκυμονεί κινδύνους όμως αφού οι τραυματισμοί παραμονεύουν. Αντίθετα, πιστεύω ότι η τεχνολογία που προσφέρουν τα σύγχρονα παπούτσια δεν είναι αυτή που καθορίζει τις επιδόσεις μας. Θυμάμαι παλιά τρέχαμε σχεδόν όλοι με ελβιέλες. Όταν ξεκίνησα να τρέχω το 2012 το έκανα με κάτι δανεικά παπούτσια, που μου έδωσε ο αδερφός μου, τώρα βέβαια ξέρω τι αγοράζω, αλλά γενικότερα δε δίνω και ιδιαίτερη σημασία στο παπούτσι. Το γεγονός επίσης ότι τρέχω και ξυπόλητος, ίσως να έχει παίξει και αυτό το ρόλο του.

Γενικά, είμαι πολύ ατίθασος χαρακτήρας και δεν ακολουθώ εύκολα κανόνες. Δύσκολα παρακολουθώ πρόγραμμα προπόνησης ή τρέχω σε αγώνες σύμφωνα με τη τακτική που λογικά θα έπρεπε να ακολουθήσω. Τρέχω παρορμητικά, κυρίως ανάλογα με τη διάθεση που έχω εκείνη τη στιγμή, και όπου με βγάλει. Αυτό βέβαια με έχει οδηγήσει πολλές φορές σε τραυματισμούς, αλλά μερικές φορές σε καλές επιδόσεις. Θα έλεγα ότι γενικότερα μου έχει βγει σε καλό. Συνήθως πριν από τον αγώνα έχω αρκετό άγχος και ανήσυχο ύπνο, είναι στο χαρακτήρα μου αυτό.

Τους αγώνες που συμμετέχω τους επιλέγω με κριτήριο την τοποθεσία όπου γίνονται. Μου αρέσει πολύ να τρέχω σε νέους αγώνες κάθε φορά και πολύ δύσκολα θα επαναλάβω μία διαδρομή, με την κλασική βέβαια να αποτελεί εξαίρεση.
Μετά την υπεραπόσταση που έτρεξα φέτος, λέω να ασχοληθώ πιο πολύ με τη ταχύτητα μου. Είμαι και σχετικά μεγάλος, οπότε τα περιθώρια για βελτίωση σε επίπεδο ταχύτητας είναι μικρά. Ιδανικά, θα ήθελα φέτος το φθινόπωρο να καταφέρω να κατεβάσω το δεκάρι μου στα σαράντα τρία λεπτά. Ακόμα, θα ήθελα να επαναλάβω ένα χρόνο αντίστοιχο με αυτόν που έκανα φέτος στο μαραθώνιο του Ναυπλίου, κοντά στο 3:15 δηλαδή. Απαιτητικά και τα δύο, ειδικά δε το δεύτερο μου φαίνεται ακόμα πιο δύσκολο, ίσως και ακατόρθωτο, αν αναλογιστεί κανείς ότι έχω σκοπό να τρέξω την κλασική!!.

Σπύρο σε ευχαριστώ πολύ για το χρόνο που μου αφιέρωσες. Εύχομαι να συνεχίσεις πάντα να τρέχεις με τον ενθουσιασμό που σε διακρίνει και να βελτιώνεσαι συνεχώς. Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού.