Συμμετοχή νέων στο πανελλήνιο πρωτάθλημα ανωμάλου δρόμου

Με αφορμή τη πολύ πρόσφατη εμπειρία μου ως θεατής αλλά και ως γονέας στο πανελλήνιο πρωτάθλημα ανωμάλου δρόμου που έγινε στο Μαρκόπουλο θα ήθελα να σταθώ σε δύο περιστατικά που μου έκαναν πολύ εντύπωση.

Να σημειώσω πως οι καιρικές συνθήκες δεν είχαν κάτι το ιδιαίτερο, ίσως να είχε λίγη ζέστη αλλά όχι σε βαθμό που να δικαιολογεί όσα περιγράφω παρακάτω. Και τα δύο αφορούν σ τις μικρές ηλικίες αθλητών.

Μου έκανε πραγματική εντύπωση ότι κατά τον τερματισμό του αγώνα των 4 χλμ νεανίδων ένας πραγματικά πολύ μεγάλος αριθμός κοριτσιών έπεφτε στο εδαφος, με φανερή αδυναμία να σηκωθούν. Κάτι αντίστοιχο αλλά σε σαφώς μικρότερη έκταση έγινε και στα 4 χλμ των παίδων.
Συνολικά πρέπει πάνω από τριάντα κοπέλες να βρέθηκαν σε αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση με αποτέλεσμα οι διοργανωτές να προσπαθούν κακήν κακώς να τις βοηθήσουν αλλά και να τις απομακρύνουν από το μικρό χώρο του τερματισμού καθώς τα νέα κύματα αθλητριών έφταναν στο τερματισμό εγκυμονούσαν κίνδυνο τραυματισμού.

Με βάση αυτό το περιστατικό εκτιμώ ότι πολλά από αυτά τα κορίτσια δεν είχαν ούτε τη γνώση αλλά ούτε και την εμπειρία να διαχειριστούν μία τέτοια κούρσα με αποτέλεσμα στο τερματισμό να καταρρεύσουν. Ολοι νομίζω πως έχουμε δει αντίστοιχες εικόνες αθλητών που κατά το τερματισμό τους από την υπερπροσπάθεια που έχουν καταβάλλει σωριάζονται στο έδαφος. Δεν είναι το γεγονός το ίδιο που μου έκανε εντύπωση όσο το πλήθος αυτών των περιστατικών.

Αν λοιπόν δεχθούμε την υπόθεση μου ότι οι συμμετέχουσες δεν είχαν τη γνώση να διαχειριστούν μια τέτοια κούρσα, πρέπει να δούμε ποιος ευθύνεται γι αυτό.

Άποψη μου είναι ότι καθύλην υπεύθυνος για τη συμμετοχή αθλητή σε πανελλήνιο πρωτάθλημα είναι ο σύλλογος του και κατ επέκταση ο προπονητής του που γνωρίζει τις δυνατότητες και τα όρια του.

Μου δόθηκε λοιπόν η εντύπωση ότι προκειμένου οι σύλλογοι να δείξουν τη παρουσία τους στους αγώνες κατέβασαν αθλητές που δεν είχαν την απαιτούμενη εμπειρία να διαχειριστούν μία τέτοια κατάσταση.

Παρατήρησα επίσης ότι αρκετοί αθλητές υστερούσαν σημαντικά σε σχέση με τους υπολοίπους. Αναρωτιέμαι πως είναι δυνατό να συμμετέχει αθλητής στο πανελλήνιο πρωτάθλημα ανωμάλου δρόμου και η διαφορά του από τους πρώτους της κούρσας να είναι τόσο μεγάλη. Όπως έμαθα δεν υπάρχουν χρονικά όρια για τη συμμετοχή σε αυτό το πρωτάθλημα για τα νέα παιδιά. Είναι άραγε αυτό σωστό? Εδώ μιλάμε για το πανελλήνιο πρωτάθλημα, όπου διαγωνίζονται οι καλύτεροι, δεν είναι ένας οποιοσδήποτε αγώνας, είναι Ο αγώνας.

Τι εξυπηρετεί άραγε μία τέτοια συμμετοχή?

Δεν αναρωτιέται κανείς μήπως με αυτό τον τρόπο, τερματίζοντας δηλαδή με μεγάλη διαφορά από το κατά πολύ πίσω από τον κύριο όγκο των αθλητών, κάνουμε περισσότερο κακό παρά καλό στο συμμετέχοντα? Φαντασθείτε τα συναισθήματα που θα νιώθατε αν στα δεκαπέντε, δεκαέξι σας χρόνια βρισκόσασταν σε αυτή τη θέση, εγώ προσωπικά θα ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί.

Μήπως επίσης με αυτό τον τρόπο υποβαθμίζουμε και τους ίδιους τους αγώνες?, το πανελλήνιο πρωτάθλημα?

Από όσο ξέρω για τη συμμετοχή σε αυτούς τους αγώνες στις μικρές κατηγορίες δεν υπάρχουν όρια, μήπως θα έπρεπε να θεσπιστούν?

Όλα αυτά τα αναφέρω γιατί πραγματικά μου έκαναν πολύ εντύπωση. Σε μία κατά τα άλλα τόσο αξιόλογη διοργάνωση, ήταν ευτυχώς τα μόνα κακώς κείμενα που σαν απλός παρατηρητής μπόρεσα να διαπιστώσω.