[notaSOL]

[tazi]

[notaSOL]

Εκπληκτικό!
Τελικά, τι πεζή που είναι η πραγματικότητα μας!

[notaSOL]

[tazi]

Μετα το 5′

[notaSOL]

Είναι ο πρώτος και ο μοναδικός που έκανε ελεύθερη ανάβαση στο El Capitan στο Yosemite National Park…
… κατέχει την πιο γρήγορη ανάβαση στο λεγὀμενο Yosemite triple crown ( 18-hour, 50-minute link-up of Mount Watkins, The Nose, and the Regular Northwest Face of Half Dome)

[notaSOL]

[Nikos Pilikas]

Τελικά δεν είναι τυχαίο που το εθνικό αγώνισμα των Κενυατών είναι τα 3000 στιπλ.

[notaSOL]

[Ανώνυμος]

[notaSOL]

…σαν σήμερα… ακόμα μοιαζει απίστευτο… τοσο αυτό που έγινε σε ζωντανή μετάδοση, όσο κι αυτά που ακολούθησαν…☹😔😪

[Ανώνυμος]

Από τους οκτώ φιναλίστ της κούρσας, οι έξι βρέθηκαν κάποια στιγμή μπλεγμένοι με αναβολικά. Πρώτος ο Καναδός Μπεν Τζόνσον, αργότερα ο Αμερικανός Καρλ Λιούις , τρίτος ο Βρετανός Λίνφορντ Κρίστι, τέταρτος ο Αμερικανός Ντένις Μίτσελ , πέμπτος ο Καναδός Ντεσάι Γουίλιαμς και τέλος ο Τζαμαϊκανός Ρέι Στιούαρτ. Για αυτό και αυτός ο αγώνας δρόμου θεωρείται ακόμα και σήμερα ο πιο «ο πιο βρώμικος αγώνας στην ιστορία του στίβου»….
Το πιο βρώμικο 100στάρι στην ιστορία του αθλητισμού….

[notaSOL]

…ίσως εκεί που σταματάει η εικόνα, δεν χωρούν λέξεις… ίσως όμως κι έξω από τις εικόνες, οι λέξεις χωρούν σε άλλο νόημα….  

Πάντοτε με προβλημάτιζαν εικόνες σαν αυτές όπου η προσπάθεια ή ο τερματισμός σε έναν αγώνα γινόταν έξω από τα συνηθισμένα, αποδεδειγμένα ενάντια στις δυνάμεις μας, πόσο μάλλον πέρα από τις προσδοκίες μας.( Ακόμη και σε περιπτώσεις – που ο θεατής θα ξεχωρίσει και στο παραπάνω  video- που αφορούν πολλούς ξεχωριστούς ανθρώπους που για αυτούς, όχι ο χρόνος, όχι ο τερματισμός, όχι ο αγώνας, όχι η συμμετοχή,  ούτε καν κάθε βήμα, αλλά  ακόμη και το ένα βήμα αποτελεί μια μεγάλη νίκη και μία αλήθεια που δίνει νόημα στην ζωή τους και μάλιστα πραγματικό νόημα  που καμιά σχέση δεν έχει με  το ψευδονόημα  που συχνά  αναζητούμε εμείς στις προνομιούχες δικές μας.) 

Αυτό που υποτίθεται ότι εξυμνούσε τη “δὐναμη της θέλησης ή τη δύναμη της ανθρώπινης ψυχής” σε ένα καθιερωμένο εμπορεύσιμο  προϊόν-γεγονός,  μήπως δεν ήταν απλά η έκθεση και η εκμετάλλευση της αδυναμίας , της παρανόησης ενός συνανθρώπου μας ;

… πραγματικά και σήμερα, δεν ξέρω, ποιό είναι το σωστό και πως πρέπει  εγώ να σταθώ απέναντι σε αυτές τις εικόνες…

Πλην όμως , κοιτάζοντας αυτές τις εικόνες με τη διάθεση της απόχρωσης των ημερών αναγνωρίζω  ότι αυτό που σήμερα   μου προκαλεί συγκίνηση δεν είναι η προσπάθεια αυτών των ανθρώπων,  αλλά η αλληλοβοήθεια , η στάση αλληλεγγύης που επιδεικνύουν κάποιοι άλλοι συνάνθρωποι μας  προς αυτή την προσπάθεια ,  κάποιες φορές ενάντια στη δική τους προσπάθεια  ή στόχο.

Σε αυτή τη στάση  αυτών των λίγων που στέκονται δίπλα τους και δεν προσπερνούν, αναγνωρίζω αυτό που εκθέτει  όλους τους υπολοίπους, όλους εμάς…  εξευτελίζει εμάς,  εμένα, τον θεατή της οθόνης, της απομόνωσης της ζωής, και όχι αυτούς, που επιμένουν, που τολμούν κάτι μέσα στην αδυναμία τους, σε κίνδυνο της υγείας τους, κάτι που άλλοι θα εκμεταλλευτούν…  σύμφωνα με τις επιταγές ενός άλλου παραλογισμού που επιβάλλει μια κοινωνία θεάματος…

Πάντα πίστευα ότι η Αλληλεγγύη ή  έννοιες όπως η συμπαράσταση και η αλληλοβοήθεια, ήταν  όχι μόνο μια κατάκτηση της εξέλιξης αλλά και ο πιο σημαντικός κρίκος των κοινωνιών, ιδιαίτερα σε εποχές όπως η σημερινή όπου οι  αλλαγές που  βιώνουμε  οδηγούν στην ανάγκη  να αναζητούμε  τρόπους έκφρασης και πρακτικής εξωτερίκευσης μέσα από ενέργειες συνειδητές, και κυρίως ανιδιοτελείς. Ακόμη και σήμερα που η  αποσύνθεση των παραδοσιακών ρόλων αντανακλά τη ροπή των ατόμων προς την αυτονομία. Ακόμη και σήμερα,  όταν όλα τα “επιτεύγματα”  της εποχής, μας ξεμυαλίζουν με τον έρωτα μίας ατομικιστικής προσέγγισης της ζωής, μιας προσωπικής χειραφέτησης και οδηγούν  στην έξαρση εγωκεντρικών συμπεριφορών.
Πάντα έλεγα για την αφέλεια με την οποία πάντα, δίπλα μας,  ήμασταν όλοι έτοιμοι  να βοηθήσουμε τον  “άγνωστο”, συνάνθρωπο μας…  και  ίσως όποιος έχει βρεθεί στην άλλη πλευρά,  όποιος έχει βρεθεί στο δρόμο ή τουλάχιστον  έχει δουλέψει στο δρόμο, έχει νιώσει καλύτερα αυτό που προσπαθώ να πω.

Και τώρα… και τώρα , στην αυγή μιας νέας εποχής  ή σε μια στάση του χρόνου,  φοβάμαι πως όλη αυτή η συγκίνηση της εικόνας, έχει μια αιτία:  την  απομάκρυνση. Την απομάκρυνση που φαίνεται ότι έχει αντικαταστήσει αυτή τη προηγούμενη “συνήθεια”  και τώρα έχει γίνει αυτή μια νέα στάση ζωής… στους δρόμους, στα μπαλκόνια, στα διαμερίσματα , στις οθόνες,  στα πληκτρολόγια….

Ίσως οι  δημοσιογράφοι, οι πανόπτες της πραγματικότητας, ξέρουν και για αυτό την αλήθεια …κι  ίσως και  αυτό δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια λανθασμένη προσωπική εντύπωση. Ή ακόμη καλύτερα: το πρέπον,  η σωτηρία μας,  το δικό μας “καλό  “…
Αλλά, εγώ δεν μιλάω για την “μία και μὀνη”  εικὀνα που όλοι αυτοί  έχουν το προνόμιο να βλέπουν και να  ξέρουν για εμάς καλύτερα.   Όπως ξέρουν, απόλυτα , αλάνθαστα και αναμφισβήτητα,  το πότε όλοι μας είμαστε ανυπάκουοι  και πρέπει να τιμωρηθούμε και το πότε είμαστε πειθαρχημένοι και πρέπει να επιβραβευτούμε…

Μιλάω για την μικρή μου εικόνα, τη μικρή μου φωτογραφία,  εκεί που η αφέλεια έχει αντικατασταθεί από την υποψία, για μας και μόνο για μας, για τους γείτονες μας, τους συναδέρφους μας, τους συντοπίτες μας, τους κοντινούς μας, τα αγαπημένα μας πρόσωπα που μας νοιάζονται και τους νοιαζόμαστε … και για μας τους ίδιους τους εαυτούς μας… τον δικό μου φόβο που μπαίνει λεζάντα σε αυτή τη φωτογραφία, πως  ίσως τελικά ο φόβος, η  μικροβιοφοβία που τώρα μας γίνεται βίωμα, είναι αυτό που ήρθε να μείνει,  το άρωμα της απομόνωσης μας…  όλα σε ένα όνομα , ακόμα πιο σκληρό ή τρομακτικό από αυτό ενός μικροβίου… το όνομα  της  απομάκρυνσης. 

…ίσως οι ειδικοί που μας πληροφορούν για όλα ξέρουν και το πόσο αντέχει ένας άνθρωπος δίχως καμία επαφή ή με αυτού του είδους την επαφή ή στο τι και πως μεταλλασσόμαστε αντιμέτωποι με μια νέα καθημερινότητα που μας μυούν Οργοουλικές αποφάσεις και μέτρα  των υπεράνω αποφάσεων και των διαπλεκόμενων θυρών.

Αλλά και πάλι,  ίσως όλα ξαναγίνουν όπως ήταν και τελικά  αποδειχθεί, ότι δεν επρόκειτο για θαύμα το πόσο  εύκολα και γρήγορα υιοθετήσαμε έναν νέο τρόπο ζωής, το πόσο εύκολα και γρήγορα πειστήκαμε να μην πλησιάζουμε και να μην αγγίζουμε ούτε τους ανθρώπους που αγαπάμε. Το πόσο εύκολα πειστήκαμε να φοράμε φανερά στο φως το προσωπείο του νέου μας εαυτού.  Το πόσο εύκολα πειστήκαμε ότι πρέπει να απομακρυνθούμε. Το πόσο καλά το κάναμε και το κάνουμε, ακόμα και μέσα μας, μακριά μας,μακριά πια  κι από τον ίδιο εαυτό μας.

Έτσι όμως και στη μία και στη άλλη περίπτωση, εμείς , εμείς, δεν είμαστε αυτοί οι ίδιοι , οι ικανοί να τα προσαρμόσουμε όλα στα δικά μας μέτρα, οι ικανοί να τα δεχτούν όλα και να γίνουν αδίστακτοι;Εμείς δεν αποδεινκύουμε  έτσι, τελικά ότι από το μόνο που κινδυνεύει η ανθρωπότητα , είναι από τον ίδιο τον άνθρωπο; 

Ίσως έτσι λέω,  για αυτή τη δικιά μας υπαιτιότητα,   για όλα αυτά , αυτές οι   εικόνες αλληλοβοήθειας και συμπαράστασης , σήμερα μου φέρνουν δάκρυα στα μάτια… κι αυτό μια μεγάλη διάψευση για το πόσο σκληροί πιστεύουμε ότι  έχουμε γίνει…. ίσως όμως, ίσως  αυτή την συγκίνηση να τη φέρνει η δικιά μου αφέλεια ή η υποψία,ότι αυτές τις παλιές  εικόνες δεν θα τις ξαναδούμε …

Ίσως όμως πάλι, ακόμη  κι αυτό να είναι μια ακόμη παγίδα ενός παιχνιδιού που ξέρουν καλύτερα από εμάς οι ανειδίκευτοι πανεπιστήμονες της κενότητας της δημοσιογραφίας. Και τελικά αυτή η συγκίνηση των ημερών δεν είναι τίποτα άλλο παρά  ο θυμός ότι η εικόνα μας για το κόσμο είναι  μια εικόνα μέσα από τον υπολογιστή και η άποψη μας μια άποψη άλλων που ξέρουν για μας καλύτερα από εμάς… έτσι , με αυτή την εικόνα κι αυτή την άποψη βγαίνουμε στον κόσμο…Έτσι αδίστακτοι απομακρυνόμαστε από το κόσμο.  Έτσι κι αλλιώς βγαίνουμε στον κόσμο… σε έναν κόσμο όμως απομάκρυνσης… κι ίσως , αύριο, για τον άνθρωπο που δεν ξέρει αν πρέπει  βγει με άνωθεν εντολή ή επειδή το έχει αποφασίσει,αυτός ο κόσμος του είναι τελικά αναπόφευκτος, ή αλλιώς αυτός ο κόσμος που του αξίζει….

Δεν τα λέω όλα αυτά,  για να τα συζητήσω, δεν τα λέω για να τα συμφωνήσω η να τα διαφωνήσω… ίσως και εγώ να είμαι απομακρυσμένος… Και περισσότερο απομακρυσμένος από όλους που ούτε καν φαίνομαι πια  πόσο μάλλον να ακούγομαι…

Ίσως σκέφτομαι πολλές φορές ότι δεν τα λέω καν όλα αυτά  κι ότι είναι όλα στην φαντασία μου….στην φαντασία μου,   εκεί όπου δεν είμαστε όλοι απομακρυσμένοι και δεν ζούμε σε έναν κόσμο δανεικό,  σε έναν κόσμο άλλων που συμπληρώνουμε έρημοι και απομακρυσμένοι, μια εικόνα τεχνητής και σκηνοθετημένης  ζωής …. είναι στη φαντασία μου λέω κι εγώ απομακρυσμένος κι αμφιβάλλω αν κατορθώνω πια να ανοίγω τα μάτια στην πραγματικότητα…
Όμως,  όμως,  ακόμη κι αν  όλα είναι ψέμα,  ακόμα και αν το φαντάζομαι κι αυτό, λέω,  πως τελικά έστω και με κλειστά  τα μάτια, έστω και στα ψέματα,  ότι ανοίγω τα χέρια μου , ότι απλώνω τα χέρια μου καθημερινά στον άλλο και όχι στην φαντασία μου αλλά έξω…. έξω  είτε αυτό είναι σωστό είτε είναι λάθος , είτε είναι με άδεια, είτε χωρίς… έξω σε έναν κόσμο απομάκρυνσης που όμως εγώ θέλω να φαντάζομαι ότι υπάρχουν παντού απλωμένα χέρια…

[pseiras]

@notasol
RESPECT!!!!!!!

[Ανώνυμος]

respect απλα @notaSOL !

[Συντάκτης]

Δημοσιεύσεις