Αρχική / Θέματα / Διάφορα θέματα / Απόψεις / Fred Lebow: ένας άνθρωπος, ένας αγώνας

Fred Lebow: ένας άνθρωπος, ένας αγώνας

  • Αυτό το θέμα έχει 6 απαντήσεις, 3 φωνές και ενημερώθηκε τελευταία φορά 7 έτη, 3 μήνες πριν από τον χρήστη notaSOL.
Επισκόπηση 7 δημοσιεύσεων - 1 έως 7 (από 7 συνολικά)
  • Συντάκτης
    Δημοσιεύσεις
  • #63394
    notaSOL
    Συμμετέχων

    Πίσω από την επιτυχία ενός μεγάλου μαραθωνίου, πίσω από το όνομα μιας μεγάλης πόλης, τα ονόματα των μεγάλων χορηγών, μιας ιστορίας ενός ιστορικού αθλήματος, μιας μόδας, ίσως τελικά, ίσως, το πιο σημαντικό να είναι το όραμα και η πίστη σε αυτό ενός και μόνου ανθρώπου.
    Ένας τέτοιος ξεχωριστός άνθρωπος , σίγουρα ήταν για πολλούς κι ο Fred Lebow.

    Ο Fred Lebow (3 Ιουνίου 1932 – 9 Οκτωβρίου 1994), ήταν δρομέας, διευθυντής και ιδρυτής του μαραθωνίου της Νέας Υόρκης.
    Γεννήθηκε στο Arad, στη Ρουμανία. Η οικογένεια του ήταν (ορθόδοξοι) Εβραίοι, που κατάφεραν να επιβιώσουν της ναζιστικής κατοχής και μέσω Τσεχοσλοβακίας, Ολλανδίας, Ιρλανδίας, να μεταναστεύσουν τελικά στις Η.Π.Α το 1951.

    Ο Fred Lebow ήταν πάντα ένας φανατικός δρομέας. Κι έτσι αφού το 1969 έγινε μέλος και το 1972 πρόεδρος στους New York Road Runners Club , ένα σύλλογο με μόλις 200 μέλη, εμπνεύστηκε, ίδρυσε και μεταμόρφωσε έναν αγώνα με μόλις 127 δρομεἰς το 1970, σε έναν από τους μεγαλύτερους μαραθώνιους του κόσμου με περισσότερους από 50.000 τερματίσαντες. Τον μαραθώνιο της Νέας Υόρκης.

    Ο Lebow έτρεξε στον εναρκτήριο μαραθώνιο το 1970, παίρνοντας την 45η θέση ανάμεσα σε 55 δρομείς με χρόνο 4:12:09.
    Ο αρχικός αυτός αγώνας ήταν στην ουσία 4 γύροι του Central Park!
    Πολλοί θεωρούν ότι ο σημαντικότερος λόγος που ώθησε τους αμερικανούς στο τρέξιμο, ήταν το χρυσό μετάλλιο του Frank Shorter, το 1972 στο Μόναχο, κι ο τρόπος που το έκανε, που έκανε το τρέξιμο να μοιάζει με ποίηση. Άλλοι πάλι, θεωρούν κομβικό σημείο τον θάνατο του Steve Prefontaine, το 1975, και την συγκίνηση που σκόρπισε σε όλο τον κόσμο. Το σίγουρο είναι ότι η απόφαση του Fred Lebow, το 1976, να βγάλει τον αγώνα του στους δρόμους της Ν.Υόρκης και να περάσει και από τα 5 διαμερίσματα της πόλης, ήταν μια απόφαση που πραγματικά, έβγαλε τους λιγοστούς “τρελλούς” που έτρεχαν ως τότε στο πάρκο, στους δρόμους!
    Ήξερε όμως ότι δεν έφτανε από μόνο του αυτό. Έτσι για αυτόν τον αγώνα, κατάφερε και εξασφάλισε και τη συμμετοχή και του Frank shorter αλλά και του Billy Rodgers. O ίδιος ο Frank shorter έλεγε ότι ότι ο μόνος λόγος που τον έκανε να πει το ναι ήταν ότι ήθελε να δει με τα μάτια του αν θα έκλειναν πράγματι οι δρόμοι και στα 5 διαμερίσματα της Ν. Υόρκης!

    Πολλά σήμερα, για εμάς μπορούν να φαίνονται αυτονόητα. Και να τα προσπερνάμε χωρίς καμία σκέψη. Το τρέξιμο στο δρόμο, τη συμμετοχή σε έναν αγώνα.
    Πόσο μάλλον πράγματα όπως η συμμετοχή των γυναικών ή η δυνατότητα μιας γυναίκας να τρέχει.
    Και σε αυτά, αλλά και σε άλλα όπως η χρονομέτρηση, τα πάστα πάρτυ, οι χορηγίες, οι βραβεύσεις, οι παροχές στους δρομείς, ο μαραθώνιος της Ν.Υ, υπήρξε πρωτοπόρος. Κι όχι μόνο. Από μια εποχή, που το τρέξιμο ήταν ερασιτεχνικό και δεν επιτρεπόταν αμοιβές σε αθλητές, από μια εποχή που το τρέξιμο ήταν μια εκκεντρική συνήθεια, ο μαραθώνιος της Ν.Υ, έγινε μια κερδοφόρα επιχείρηση και πέρα από αυτό έδειξε και σε άλλες πόλεις πώς να το κάνουν αυτό.
    Ο Fred lebow υπήρξε διευθυντής αυτού του αγώνα από το 1972 έως το 1992.
    Κι αν δεν το πέτυχε, έφτασε πολύ κοντά να πιστέψουν πολλοί στο ότι ήταν αναντικατάστατος.

    Έτρεξε για τελευταία φορά το NYC Marathon την 1η Νοεμβρίου, 1992 ανήμερα των 60ων γενέθλίων του, αφού είχε διαγνωστεί με καρκίνο του εγκεφάλου στις αρχές του 1990, μαζί με τον φίλη του, και εννέα φορές νικήτρια του NYC Marathon, Grete Waitz , με χρόνο 5:32: 35.


    Κατά τη διάρκεια της καριέρας του ολοκλήρωσε 69 μαραθώνιους σε 30 χώρες.
    Επίσης οργάνωσε το Empire State Building Run-Up, το Fifth Avenue Mile, και το Crazylegs Mini Marathon (10K αγώνα δρόμου), ο οποίος ήταν ο πρώτος αγώνας δρόμου αυστηρά μόνο για γυναίκες.
    Ένα άγαλμα του , βρίσκεται από τις 4 Νοεμβρίου 1994, στο Central Park, κοντά στο σημείο που γίνεται ο τερματισμός του NYC Μarathon… αποκαλύφθηκε σε μια τελετή που εκτός της οικογένειας του και των φίλων του, παρευρέθησαν 23 νικητές του NYC Marathon και ένα πλήθος κόσμου που έφτασε τις 3000, το μεγαλύτερο που είχε συγκεντρωθεί στο Central Park, από τον θάνατο του John Lennon.
    Η ζωή του έχει γυριστεί και σε ταινία με τίτλο, Run for Your Life.
    http://www.imdb.com/title/tt1202576/?ref_=nm_flmg_arf_2

    #63400
    georgeb
    Συμμετέχων

    Εντελώς τυχαία έβλεπα προχθές ένα ντοκυμανταίρ για το πως γιγαντώθηκε το δρομικό κίνημα (κυρίως στις ΗΠΑ, αλλά και στην Ευρώπη μέσω ενός περιοδικού με την ονομασία νομίζω Spyridon) και εκεί υπήρχε εκτενέστατη εξιστόρηση των όσων έκανε ο Fred Lebow.
    Εκτός από φανατικός δρομέας, όλοι έλεγαν ότι ήταν πανέξυπνος και πραγματικά απίστευτος στο marketing, αφού πραγματικά κατάφερε και γιγάντωσε παγκοσμίως τον Μαραθώνιο της ΝΥ.
    Όπως αναφερόταν στο ντοκυμανταίρ, το 1992 όταν έτρεξε στον Μαραθώνιο της ΝΥ (ασθενής πλέον από τον καρκίνο) , ήταν η 1η του συμμετοχή στον αγώνα που ουσιαστικά είχε αυτός δημιουργήσει (με τη σύγχρονη μορφή του και εκτός Central Park), ενώ είχε συμμετάσχει σε πάνω από 60 μαραθωνίους!
    Για όποιον ενδιαφέρεται για το ντοκυμανταίρ λέγεται Free to Run.
    Όποιος έχει Cosmote TV (όπου και το είδα) , βρίσκεται στο Cosmote TV Plus (διαθέσιμο μάλιστα μέχρι 30/11/2018).

    #63502
    notaSOL
    Συμμετέχων

    Τελικά είναι αρκετές οι ταινίες για το τρέξιμο!
    Αυτό, το Free to Run, έχει λέει βγει μόλις το 2016 και από φαίνεται ασχολείται με πολλά από αυτά που συζητάμε εδώ!
    Δεν ξέρω, κάποιος που το είδε αν μπορεί να μας πει περισσότερα…
    http://running.competitor.com/2016/07/video/new-film-explores-evolution-running_152926

    Το δε περιοδικό spiridon, που εγώ τουλάχιστον πρώτη φορά το ακούω, φαίνεται ότι πολύ γνωστό και έχει παίξει σημαντικό ρόλο στη Γερμανία, Ελβετία, Γαλλία… μόνο που υπάρχει (από το 1972) ακόμα και σημέρα λέει πολλά… αυτό που δεν κατάλαβα είναι τελικά από που προέρχεται…
    http://www.spiridon.ch/index.html
    http://www.laufmagazin-spiridon.de/index.html
    …σήμερα πάντως οργανώνει και εκδρομές σε μαραθωνίους σε όλο τον κόσμο… μάλιστα, τυχαία, έπεσα και πάνω σε αυτό:

    Γερμανός δημοσιογράφος στο Μαραθώνιο!

    …οπότε, μην αποκλείουμε, τα επόμενα χρόνια, το περιοδικό spiridon, να αναλάβει και την ανἀπτυξη του δρομικού κινήματος και στη χώρα μας!!!

    #63518
    Nikos Pilikas
    Συντονιστής

    Όσον αφορά στο δρομικό κίνημα άλλων κρατών, όπως και την γενικότερη οργάνωση στον χώρο, σίγουρα στην Ελλάδα είμαστε αρκετά πίσω.
    Παρ’ όλα αυτά, αν οι συγκρίσεις αναχθούν χρονικά στο αντίστοιχο σημείο όπου έγινε το “μπαμ” σε κάθε χώρα, διαπιστώνουμε ότι οι παράμετροι δεν διαφέρουν και πολύ. Και σε μεγάλο βαθμό έχουν να κάνουν με το όραμα και την μεθοδικότητα κάποιων ανθρώπων, όπως και την απόφαση για αλλαγή πλεύσης στην οργάνωση και την προώθηση του πράγματος.

    Μπορεί ο Fred Lebow να προηγήθηκε 35 χρόνια των αντιστοίχων δικών μας, αν όμως τηρήσουμε τις αναλογίες, ο τρόπος σκέψης και η τελική επιτυχία δείχνουν να μην διαφέρουν και τόσο πολύ. Αναφέρομαι κυρίως στον ΑΜΑ αλλά και ευρύτερα.

    #63526
    notaSOL
    Συμμετέχων

    Αν αναλογιστούμε την ιστορία του ΑΜΑ, τι μπορούμε να πούμε;
    Αν προσπεράσουμε την ιδέα της γέννησης, την χάραξη της “ιστορικής” διαδρομής, την αυθαιρεσία της ΔΟΕ για τον τελικό αριθμό των χλμ που πρέπει αυτή να είναι, αν εξαιρέσουμε όσα έχουν να κάνουν με τους Ολυμπιακούς μαραθώνιους , τι μπορούμε να πούμε;
    Ότι παρότι υπήρχε η ιδέα, ξανάγινε τελικά μαραθώνιος της Αθήνας, το 1955, επειδή μας το θύμισαν οι Φιλανδοί; Οτι κάποτε γινόταν κάθε 2 χρόνια; Οτι τον ονομάσαμε “λαικό”, “ανοικτό”, “golden”, “the original run”, “εμπορικό”, για να μην αναφέρουμε τα σημερινά ονόματα, ότι κάποτε έγιναν και 2 την ίδια ημέρα, με διαφορά 2 ωρών, επειδή τον 2ο τον οργάνωσε η αντιπολίτευση της διοίκησης του ΣΕΓΑΣ;
    … πραγματικά ίσως είναι λάθος να απομονώνουμε γεγονότα από την ιστορία, όπως όμως ίσως είναι και λάθος να τα απαλείφουμε δια παντός από τις “χρυσές σελίδες” που γράφουμε σήμερα… πραγματικά, αναρωτιέμαι, προς τα που κλίνει η πλάστιγγα…

    (… μέχρι και τον ερχομό και την νίκη του Abebe Bikila, το 1961 , -μια πραγματικά μεγάλη στιγμή του ΑΜΑ – ο φίλαθλος κόσμος το έμαθε τις επόμενες ημέρες από τις εφημερίδες…)

    #63530
    Nikos Pilikas
    Συντονιστής

    @notasol Σε αυτό ακριβώς αναφέρομαι, συντρέχτη.
    “Θεσμοί” που παρέμεναν για χρόνια υποβαθμισμένοι και παραμελημένοι, για διαφόρους λόγους, κάποια στιγμή μερικοί άνθρωποι ασχολήθηκαν με διαφορετικό τρόπο και τους “επανεκκίνησαν.
    Ο ΑΜΑ είναι ένα τέτοιο παράδειγμα την τελευταία 10ετία, νομίζω.

    #63574
    notaSOL
    Συμμετέχων

    Ναι, βρε αδερφέ, θα΄χε ενδιαφέρον, να συζητήσουμε , τι άλλαξε…
    Ή κάποιος από αυτούς που έχουν γράψει και βιβλία με την ιστορία αυτού του αγώνα -και ίσως μας διαβάζουν!- να μας παρουσιάσει κάποια στιγμή τα πράγματα…

    Οι πρωτοπορίες στην οργάνωση ενός μαραθωνίου, φυσικό είναι να έχουν μεγαλύτερη τύχη στις χώρες που κατέχουν την πρωτοπορία της τεχνολογίας… αλλά κάποιοι μαραθώνιοι -και ο NYC marathon περισσότερο από όλους τους άλλους- καθόρισαν ακόμη και τον τρόπο διεξαγωγής του αγώνα… πολλές φορές έχεις επισημάνει κι εσύ, ως και τον αξιοζήλευτο τρόπο που η “τηλεόραση” καλύπτει και προβάλλει κάποιον μαραθώνιο σε σχέση με την δικιά μας τηλεοπτική κάλυψη… από το 2016, στον ΝΥC marathon, το αρμόδιο κανάλι είχε μοιράσει και 10 αισθητήρες-καρδιοσυχνόμετρα, σε κάποιους επιλεγμένους αθλητές , όλων των επιπέδων -και elite- και έδειχνε στην μετάδοση ζωντανά τα αποτελέσματα… (και για φέτος είχε πει ότι θα το επεκτείνει αυτό…)…αλλά , δεν μιλάω για κάτι τόσο ειδικό… μιλάμε για απλά πράγματα σε σχέση με αυτό…κι όχι απλώς για την τηλεοπτική κάλυψη και προβολή… εμείς καταφέραμε και βγάλαμε app για τα κινητά… ίσως δούμε άμεσα λύση και στο θέμα συμμετοχής συναθλητών μας με αμαξίδιο -αν λύσουμε πρώτα το θέμα αν μπορεί να διεξαχθεί τέτοιος αγώνας σε αυτή τη διαδρομή-… αν κάποτε το καταφέρουμε κι αυτό, τι θα πούμε; Φυσικά και θα είναι αξιέπαινο, αλλά κάποιοι το επέβαλλαν στους δικούς τους αγώνες πριν -να μην πω πόσα- χρόνια…να πούμε για τις κυκλοφοριακές ρυθμίσεις; …κι εκεί κάναμε βήματα μπροστά …αν και κάποτε ένα τραμ είχε χτυπήσει (ή το αντίθετο) έναν αθλητή…αλλά, νομίζω ότι κάπου το έχω χάσει με όλα αυτά το θέμα… όπως λέγαμε κι αλλού, ίσως το πιο σωστό είναι να πούμε ότι ο κάθε μαραθώνιος αυτών των μεγάλων πόλεων, ίσως πρώτα από όλα -για πολλούς λόγους – να είναι ο μαραθώνιος των απλών ανθρώπων, των απλών δρομέων αυτής της πόλης (ή και στην περίπτωση μας και της χώρας) …αυτοί όλοι είναι η ψυχή και η ιστορία αυτών των αγώνων… αν το δούμε από αυτή τη σκοπιά, τότε κι ο δικός μας αγώνας, είχε και έχει,το δικό μας πρόσωπο… ήταν και είναι και η ιστορία μας…κι εμείς ίσως ευθυνόμαστε πολλοί περισσότερο, για όλα, από όσο νομίζουμε…

    …αλλά, δυστυχώς στη χώρα μας οι αποτυχίες δεν έχουν υπεύθυνους και οι επιτυχίες έχουν πάντα ονοματεπώνυμο… ή μάλλον, δεν το λέω, καλά: πιο σωστά, ζούμε, πάντοτε μια εποχή επιτυχιών… πάντοτε τα καταφέρνουμε…

    (…αλλά με αυτά , μου θύμισες έναν άλλον μαραθώνιο, μνημείο οργάνωσης, .. να τον πω; )

Επισκόπηση 7 δημοσιεύσεων - 1 έως 7 (από 7 συνολικά)
  • Πρέπει να είστε συνδεδεμένοι για να απαντήσετε σ' αυτό το θέμα.