Νίκο, να μην ξεχνάμε ότι αναφερόμαστε σε ομοσπονδίες χωρών με αστείρευτη δυνατότητα “παραγωγής” αθλητών παγκοσμίου επιπέδου. Στις χώρες τους υπάρχουν -κυριολεκτικά- εκατοντάδες δρομείς δυνητικά ικανοί για βάθρο σε Ολυμπιακούς αγώνες. Καλά τα Diamond League και τα μίτινγκ, αλλά σε χώρες όπως την Κένυα και την Αιθιοπία αυτό που μετράει στη συνείδηση του κόσμου είναι αν σήκωσες τη σημαία στον ψηλότερο ιστό και όχι αν κέρδισες πχ τον Ingebritsen στη Ζυρίχη με WR. Το έχω διαπιστώσει πρώτο χέρι, με συνάδελφο απο την Αιθιοπία: η διάκριση με τα εθνικά χρώματα σε ΠΠ/ΟΑ μετράει γι’αυτούς, όχι το αν έκανες 25:59.
Οπότε ο συνδυασμός τεράστιου talent pool με την επιθυμία για προβολή της χώρας μέσω του αθλητή οδηγουν με μαθηματική ακρίβεια στα trials: δεν είναι η ιδανική λύση, αλλά είναι η βέλτιστη απο τη μεριά των ανθρώπων της ομοσπονδίας. Και φυσικά γι’αυτό εφαρμόζεται μόνο σε περιπτώσεις όπως των συγκεκριμένων χωρών της Αφρικής- που αλλού θα βρεθούν ταυτόχρονα τόσοι πολλοί ομοεθνείς δρομείς ικανοί για επίδοση που θα μπορούσε να οδηγήσει σε μία θέση σε τελικό ΟΑ και ίσως και βάθρο;
Οπότε “fight it out” και ο καλύτερα προετοιμασμένος τη συγκεκριμένη στιγμή θα φορέσει τα εθνικά χρώματα. Δεν τους νοιάζει ποιός θα είναι ο εκλεκτός, να μεγιστοποιήσουν τις πιθανότητες νίκης θέλουν. Το ίδιο θα έκαναν και οι Βρετανοί για παράδειγμα όπως ανέφερες, αν είχαν την πολυτέλεια.
Σκέψεις κάνω και εγώ…
.
