Δραστηριότητα

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας την περιπέτειά μου στη Ρώμη. Μπορεί να πέρασε ένα δίμηνο, αλλά ήμουν στην αρχή κάπως θολωμένος και περίμενα για να κοιτάξω στο θέμα πιο αντικειμενικά “από μακριά” που λέμε.
Αρχικά να πω ότι ήταν τέταρτος στη στη σειρά Μαραθώνιος ξεκινώντας από τον Αυθεντικό του 2016 και δυο προσπάθειες μέσα στο 2017 στην Πέλλα και στο Σαν Σεμπαστιάν. Στον τελευταίο κιόλας έκανα το PB λίγο κάτω από 3:12 τερματίζοντας υγιής και με σχετική άνεση ή “φρεσκάδα” για να πω καλύτερα. Αυτή η επίδοση μου έδειξε ότι είναι εφικτός για μένα ένας ρυθμός γύρω στο 4’30’’ και ακολούθησα βασικά το ίδιο προπονητικό πρόγραμμα όπως το φθινόπωρο πιστεύοντας ότι απλά έχω ανεβεί επίπεδο και μου δικαιούμαι μια καλύτερη επίδοση. Όσο κοιτώ τις προπονήσεις μου βλέπω ότι δεν έκανα τίποτα καλύτερο και τίποτα πιο γρήγορο από την προηγούμενη φορά, μη σας πω ότι και λίγο πιο πολύ με το ζόρι έβγαιναν οι ίδιες προπονήσεις. Κάποιο πρόβλημα τραυματισμού δεν αντιμετώπισα, ούτε τις γνωστές ενοχλήσεις. Ο στόχος μου ήταν απλά να βελτιώσω το ρεκόρ μου έστω και με μισό λεπτό. Δεν τον χτυπούσα που λέμε σοβαρά τον αγώνα. Στην προετοιμασία μου είχα μόνο μια ατυχία, μια αναγκαστική αποχή μιας εβδομάδας λόγω ίωσης τρεις μήνες προ του αγώνα. Στο τεστ ημιμαραθωνίου (Δίον) ένα μήνα πριν έδειξα κάποια σημεία καρφώματος στο τέλος αλλά το απέδωσα στο ότι πίεσα πολύ στο ανηφορικό κομμάτι ( σε βαθμό να μην έχω ρίξει τον ρυθμό μου σε σχέση με το επίπεδο κομμάτι για 5-6 χιλιόμετρα) στον ισχυρό αντίθετο άνεμο στην ανηφόρα αλλά και την υψηλή θερμοκρασία. Είχαν κάποια βάση οι ισχυρισμοί μου αλλά παραδέχομαι ότι ήταν καμπανάκι που δεν άκουσα.
Έφτασε η εβδομάδα του Μαραθωνίου. Επέλεξα να το κάνω τουριστικά με την οικογένεια, και η πτήση που βόλεψε ήταν Σάββατο πρωί πριν τον αγώνα. Είπα μέσα μου σιγά μη μου στοιχίσει αυτό, το ότι πήγα τελευταία μέρα δηλαδή. Οι βόλτες και η ορθοστασία δεδομένη (Ρώμη γαρ) αλλά και πάλι δε θεώρησα ότι κάπου ταλαιπωρούμαι. Υδατανθράκωση δεν ακολούθησα, γιατί δεν είχα ακολουθήσει και την προηγούμενη φορά και δεν κατάλαβα διαφορά. Βέβαια εκεί που ήμασταν χτύπησα κάτι ζυμαρικά αλλά δεν το έκανα by the book. Είχα αρχίσει να χτίζω και μια θεωρία στο μυαλό μου για το πόσο placebo είναι η υδατανθράκωση που κάνουμε και είπα να η ευκαιρία να την επαληθεύσω.
Ήρθε λοιπόν η μέρα του αγώνα. Ξύπνημα ντύνομαι ετοιμάζομαι φεύγω. Παίρνω το μετρό και φτάνω στο σημείο εκκίνησης δίπλα στο Κολοσσαίο. Εκεί διαπιστώνω ότι έχω ξεχάσει κάτι σημαντικό για μένα στο δωμάτιο – τη ζώνη παλμών. Έχω συνηθίσει να προπονούμαι με παρακολούθηση σφυγμών και θα ήθελα να ξέρω που βρίσκομαι μέσα στον αγώνα για να παίρνω τις διάφορες αποφάσεις. Λέω δεν πειράζει έχω πλέον εμπειρία θα τρέξω με την αίσθηση.
Τα μπλοκ εκκίνησης τοποθετημένα πολύ όμορφα, ελάχιστος συνωστισμός παρόλο τον κόσμο. Σταμπάρω τους λαγούς του 3:15 και λέω θα μείνω κοντά τους και μετά τους περνάω. Εκκίνηση. Όλοι φεύγουν σαν δαιμονισμένοι. Άντρες και γυναίκες με περνούν σαν σταματημένο επί δύο χιλιόμετρα, κοιτάζω το ρυθμό μου ήταν στο 4’32’’. Οι λαγοί του 3:15 έχουν φύγει πολύ μπροστά ούτε τους διακρίνω. Τι γίνεται λέω, που πάνε όλοι; Η διαδρομή είναι φανταστική περνάμε δίπλα και γύρω από όλα τα αξιοθέατα. Το πλακόστρωτο που λένε όλοι να σας πω την αλήθεια ούτε το κατάλαβα. Ήταν συνολικά 7,5 με 8 χιλιόμετρα. Έτσι λοιπόν χαλαρά (όπως πίστευα) φτάνω στο 5ο χιλιόμετρο και εκεί αρχίζουν οι αποκαλύψεις. Πρώτον, ο ρυθμός μου είναι 4’26’’, πολύ κάτω από αυτό που ήθελα, σκέφτομαι θα τον ελέγξω στη συνέχεια. Δεύτερον έχω γράψει +100 μέτρα σε σχέση με τις χιλιομετρικές ενδείξεις της διοργάνωσης, είχα συνηθίσει να γράφω +300 το πολύ σε ολόκληρο τον Μαραθώνιο. Νευρίασα. Τρίτον, το νερό σε ποτηράκια. Το ήξερα, αλλά πίστευα ότι έτσι και αλλιώς δεν πίνω πολύ νερό, πόσο να με επηρεάσει; Ναι, αλλά δεν μπορούσα τελικά εν κινήσει να πιω, έπρεπε να σταματάω. Και τελικά η θερμοκρασία ανέβαινε συνέχεια, και με ήλιο. Στην εκκίνηση νομίζω ήταν 14 βαθμοί και τερματίζαμε με 24. Μετά άρχισα να σκέφτομαι πώς και πότε να πάρω τα τζελάκια. Συνήθως έχω κατανομή από το 7,5χλμ και ανά 5 για να πάρω πέντε με έξι συνολικά. Αυτό βέβαια λόγω χαλαρότητας το ξέχασα, το μπέρδεψα και πίστεψα ότι τα τζελάκια τα παίρνω ανά 7,5χλμ. Και έτσι μέσα στους γρήγορους υπολογισμούς αποφασίζω να πάρω το πρώτο στο 10ο χιλιόμετρο και μετά βλέπουμε. Τελικά πήρα από ένα στο 20ο και στο 30ο. Τρία συνολικά.
Φτάνω στο 10 σε ρυθμό 4’26’’ ακόμα. Ακμαίος. Άνετος. Κοιτούσα τα ωραία γύρω μου. Ο κόσμος εκδηλωτικός, οι δρομείς δίπλα μου ωραίοι τύποι. Προσπαθώ να ρίξω λίγο σταδιακά και όντως πηγαίνω στο 15ο με 4’28’’. Κάπου μεταξύ 19-20 με περιμένει η οικογένεια, κάνουμε έναν χαιρετισμό, συνεχίζω σβέλτος. Τον Ημί τον πέρασα τρέχοντας στα 4’29’’ και κάνοντας ήδη 500 μέτρα παραπάνω. Στο μυαλό μου προσπαθούσα να υπολογίσω τους ρυθμούς μου και στις δυο περιπτώσεις. Πλέον στους σταθμούς σταματούσα τελείως για να πιω λίγο νερό, η ζέστη ήταν υπαρκτή. Περνάω το 25ο και το 30ο στο 4’29’’ και μετά λίγο αρχίζω να χάνω ταχύτητα μέχρι το 36ο κάνοντας την ίδια προσπάθεια. Απλά πλέον την κάθε γεφυρούλα και ανηφορίτσα την καταλαβαίνω. Πλέον είμαι στο 4’32’’ μέσο όρο και λέω μέσα μου κράτα τουλάχιστον εδώ είσαι σε καλό χρόνο. Χωρίς να νιώσω κάποια εξάντληση απλά πηγαίνω πιο αργά, κοιτάω το ρολόι μου και βλέπω ότι είμαι για 2-3 χιλιόμετρα στο 5’13’’. Σκέφτομαι ότι τελικά αυτή είναι η ταχύτητα που καίω λίπος. Εν τω μεταξύ είμαστε πλέον στο κέντρο της Ρώμης, τρέχουμε πάνω στη Via del Corso με πολύ κόσμο να μας υποστηρίζει πάμε προς την Piazza del Popolo, ένας θεατής μου δίνει νερό πίνω σαν να είμαι στην έρημο δίνω και σε άλλους. Κάπου εκεί πριν το 40ο με προσπερνάει δρομέας και μου φωνάζει “venga venga” και σκέφτομαι “τι venga ρε, κανονικά εγώ τα έκανα αυτά, εγώ τους εμψύχωνα”, τόσο αργά πάω πια; Στον τελευταίο σταθμό στο 40ο χιλιόμετρο το ρολόι μου έχει γράψει 40.900 σταματάω πίνω νερό τρώω κάτι πορτοκάλια και φρούτα, φαγοπότι. Οκ λέω ξεκινάω για να μπω σε ένα τούνελ που είχε για περίπου μισό χιλιόμετρο, θα έχει και δροσιά. Ναι αλλά δεν μπόρεσα να τρέξω ούτε μέτρο, μόνο περπάτημα. Πρώτη φορά τέτοιο πράγμα στη ζωή μου. Άντε πάμε λέω θα βρω μετά δύναμη, περνούσαν διάφοροι δρομείς από δίπλα μου με αρκετή δυσκολία αλλά έτρεχαν, τότε κοίταξα γύρω μου και είδα ότι τελικά είμαστε αρκετοί περιπατητές. Σε κάποια φάση λέω δε γίνεται έτσι, σε λίγο δε θα μπορέσεις να τερματίσεις. Και ξεκίνησα με κάποιον μαγικό τρόπο τρέξιμο, και κανονικό κιόλας, όχι να σέρνομαι. Το τελευταίο 1,5 χιλιόμετρο πήγαινα με 4’30’’ ως 5’. Τερμάτισα, ήπια ό,τι μου έδιναν, έφαγα ό,τι είχε η σακούλα, αυτό που μου έμεινε ήταν ζέστη και αφυδάτωση. Χρόνος 3:19:22 για τουλάχιστον 43 χιλιόμετρα.
Νομίζω ήταν εμφανή τα αίτια της αποτυχίας, και πήρα πολλά μαθήματα μαζεμένα. Να μην υποτιμώ τον κάθε αγώνα, να μην υπερεκτιμώ τις δυνατότητές μου, να προσαρμόζομαι ανάλογα με τις συνθήκες, να κάνω κάτι πιο ποιοτικό και στις προπονήσεις μου. Βλέπετε, όσο και να γινόμαστε πιο έμπειροι δρομικά ή πιο γρήγοροι, πάντα κάτι έχουμε να μάθουμε. Ή όπως έλεγε κάποιος γνωστός μου “ποτέ δεν είναι αργά για να γίνεις ρεζίλι”. Ο επόμενος στόχος το Βερολίνο τον Σεπτέμβριο,πάμε για BQ με σύνεση και ταπεινότητα.