Αφιερωμένο στους ξεχωριστούς συνανθρώπους μας που πολλές φορές η προσπάθειά τους δίνει νόημα και στη δική μας.
Ίσως δεν είναι υπερβολή να ισχυριστούμε ότι όλοι μας κάποτε έχουμε έρθει αντιμέτωποι με το ερώτημα του «γιατί τρέχουμε». Κι αν ακόμα δεν έχουμε βρει πραγματικά καμιά προσωπική απάντηση που να μας ικανοποιεί ή απλά πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει απάντηση στο ερώτημα αυτό, σίγουρα δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι δεν έχουμε ακούσει τις δεκάδες διαφορετικές απαντήσεις που άλλοι έχουν δώσει ή χρησιμοποιούν τετριμμένα για αυτό.
«Τρέχω γιατί θέλω να βρω τα όρια μου».
«Τρέχω γιατί το τρέξιμο προσθέτει χρώμα στην ζωή μου».
«Τρέχω γιατί το τρέξιμο με ζωντανεύει».
«Τρέχω για την ευεξία που νιώθω μετά την προπόνηση».
«Τρέχω για να βρω λύσεις που δεν δίνουν η σκέψη και η λογική».
«Τρέχω για να χαρώ την φύση».
«Τρέχω για την απλή χαρά της κίνησης, για την χαρά της παρέας».
Να, κάποιες από τις απαντήσεις που ίσως όλοι μας έχουμε συναντήσει να «τρέχουν» δίπλα μας, σε συζητήσεις, σε εξομολογήσεις, σε άρθρα, σε σκέψεις.
Οι δρομείς έχουν διαφορετικούς λόγους για τους οποίους ξεκίνησαν να τρέχουν. Τρέχουν για υγεία, τρέχουν από συνήθεια, τρέχουν για να μπορούν να τρώνε, για να νιώθουν νικητές ή για να συλλέγουν μετάλλια και τρόπαια.
Αλλά ακόμα κι έτσι, σε αυτό το απλό επίπεδο κατανόησης, πρόσληψης και αφομοίωσης της κοινωνικής πραγματικότητάς μας και συμμετοχής μας στα κοινωνικά δρώμενα, όπως επιτάσσει η πολιτική ορθότητα των καιρών μας, ακόμα κι αν αγνοήσουμε τις κατακτήσεις της σύγχρονης κριτικής σκέψης, που αναλύουν τον αθλητισμό ως ένα παράγωγο του ελεύθερου χρόνου, όπου και αυτός όπως και το σώμα είναι υποχείρια του οικονομικού συστήματος, αυτό που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε –ακόμα και σε αυτές τις κοινότοπες απαντήσεις!- είναι ο εγωκεντρικός, ο ξεκάθαρα προσωπικός λόγος, προσωπικός σκοπός της όποιας ενασχόλησης μας, που είναι ακριβώς αυτό που ορίζει τις επιλογές και την συμπεριφορά μας.
Μοιάζει να μοιραζόμαστε κάτι κοινό όλοι εμείς, νεόκοποι και παλαιοί εραστές του αθλητισμού: επαινούμε τους εαυτούς μας που επιλέξαμε το τρέξιμο (ή την όποια άλλη αθλητική δραστηριότητα) για να αντιμετωπίσουμε την στασιμότητα, την άνοια, την κρίση της μέσης ηλικίας έναντι οποιασδήποτε άλλης ή έναντι μιας εξωτερικής αλλαγής της εμφάνισης μας ή της επιλογής μιας ακριβής αγοράς ενός αγαθού. Και οι απαντήσεις που δίνουμε στο ερώτημα της επιλογής είναι πάλι στραμμένες από εμάς σε εμάς.
Κι όχι μόνο αυτό το ονομάζουμε αναμόρφωση του τρόπου ζωής μας, το συνδυάζουμε με μια διατροφή και προσπαθούμε να αποδείξουμε στον εαυτό μας ότι τρέχουμε για να ξεπεράσουμε τα όρια μας, τον εαυτό μας (που λατρεύουμε) και φυσικά περιστασιακά αφηνόμαστε στο να επιδεικνύουμε στους φίλους μας τις επιδόσεις μας και την βελτίωση μας και να υποστηρίζουμε πως αυτό μας κάνει καλύτερους. (…άραγε από ποιους ή από τι;)
Είναι άραγε τελικά αυτό αλλαγή;
Αλλά και σε αυτό, δεν είμαστε οι μόνοι! Μοιάζει να είναι μια κοινή εμπειρία που εξελίσσεται σε παγκόσμιο επίπεδο και που υποβάλλεται.
Πόσες φορές άλλωστε, ακόμη κι εμείς δεν έχουμε στηλιτεύσει την αδιάκοπη «πρόοδο» της βιομηχανίας του αθλητισμού που μας «υποχρεώνει» να εξοπλιζόμαστε με τα καλύτερα υλικά, ρούχα, παπούτσια, ρολόγια κι ακόμα κι εμείς να γινόμαστε έτσι –κι όχι κάπως αλλιώς- πρότυπα.
Άραγε φτιάχνουμε χαρακτήρα με τον αθλητισμό ή βγάζουμε τον χαρακτήρα μας με τον αθλητισμό; Έχουμε άραγε ποτέ την επιλογή;
Γενικότερα, στην μεταβιομηχανική καταναλωτική εποχή των προσομοιωμάτων, της πληροφορικής και της εργαλειακότητας οι άνθρωποι επιζητούν να επιβεβαιώσουν την ταυτότητα και τη διαφορετικότητά τους μέσω της αγοράς και της κατανάλωσης ενός κοινού συστήματος σημείων και όχι μέσω της πράξης και της επικοινωνίας. Αλλά πέρα από την αρχαιολογία των φράσεων των κειμένων στις κακότεχνες παραστάσεις της αθλητικής ειδησιογραφίας και των λογυδρίων των ΜΜΕ της άρχουσας ιδεολογίας, περί υψηλών αξιών και ιδανικών, σωματικής και πνευματικής καλλιέργειας, ευγενούς άμιλλας, αδερφοσύνης ή ειρήνης, όπως αυτή καταγράφεται στον αγώνα για έλεγχο και αντικειμενοποίηση των επιθυμιών και της σκέψης μας, στην φαντασιακή σφαίρα της κοινωνικής μας αντίληψης, υπάρχουν και κάποιοι ξεχωριστοί συνάνθρωποι μας που παρά τον ιδιαίτερο τρόπο, με τον οποίο εμείς τους αντιλαμβανόμαστε και τους ξεχωρίζουμε, αυτοί έχουν κάποιον ιδιαίτερο τρόπο να συλλαμβάνουν και να επεξεργάζονται το φαινόμενο του αθλητισμού.
Κι ίσως για αυτούς, όλα όσα παραπάνω στοιχειοθετήσαμε, όλες οι λέξεις στις οποίες παραπάνω ακροβατήσαμε, αποκτούν νόημα, το πραγματικό νόημα τους που εμείς ίσως δεν μπορούμε να βιώσουμε.
Ναι, υπάρχουν και αυτοί που με τον αθλητισμό αποκτούν νέες, πραγματικά νέες ζωές. Υπάρχουν κι αυτοί που ίσως, σε όποια κατηγορία κι αν ανήκουν, γίνονται με τον αθλητισμό αυτό που πραγματικά «είναι».
Πράγματι, χρειάστηκε μια άλλη εποχή –και ίσως κι ένας άλλος άνθρωπος- για να αποκτήσει και ο αθλητισμός μια άλλη οπτική…
Ο οραματιστής –Ο άνθρωπος
Sir Ludwig Guttmann (3 July 1899 – 18 March 1980)
Ο Ludwig Guttmann, γεννήθηκε στις 3 Ιουλίου 1899 στην πόλη Tost, στην Upper Silesia, της Γερμανίας (σημερινό Toszek, Πολωνία). Η οικογένειά του μετακόμισε όταν ήταν τριών ετών στην πόλη της Σιλεσίας, Königshütte (σημερινό Chorzów, Πολωνία).
Ο Guttman ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με ασθενή με τραυματισμό στα δάχτυλα το 1917, ενώ ήταν εθελοντής στο νοσοκομείο ατυχημάτων στο Königshutte. Ο ασθενής ήταν ανθρακωρύχος που αργότερα πέθανε από σήψη .
Ο Guttman ξεκίνησε τις ιατρικές σπουδές του τον Απρίλιο του 1918 στο Πανεπιστήμιο του Breslau. Μετακόμισε στο Πανεπιστήμιο του Φράιμπουργκ το 1919 και πήρε το Δίπλωμα Ιατρικής του το 1924.
Μέχρι το 1933, ο Guttmann θεωρούνταν ο κορυφαίος νευροχειρουργός στη Γερμανία. Με την άνοδο των Ναζί στην εξουσία, απαγορεύτηκε στους Εβραίους να ασκούν επαγγελματικά την ιατρική και του επετράπη να εργάζεται μόνο στο εβραϊκό νοσοκομείο του Breslau, όπου έγινε και διευθυντής.
Μετά τις βίαιες επιθέσεις εναντίον του εβραϊκού λαού και των περιουσιών του, κατά τη διάρκεια της Kristallnacht στις 9 Νοεμβρίου 1938, ο Guttmann διέταξε το προσωπικό του να δέχεται οποιονδήποτε ζητά βοήθεια χωρίς καμία ερώτηση. Από τις 64 εισαγωγές, 60 ασθενείς σώθηκαν από τη σύλληψη και την απέλαση σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.
(Ο όρος Kristallnacht (Κρίσταλναχτ, που σημαίνει στα γερμανικά η «Νύχτα των Κρυστάλλων»), επίσης Reichskristallnacht (Ράιχσκρισταλναχτ, κατά λέξη, «Αυτοκρατορική Νύχτα των Κρυστάλλων»), Pogromnacht (Πογκρόμναχτ, δηλαδή η «Νύχτα του Πογκρόμ»), περιγράφει το μαζικό πανεθνικό πογκρόμ στη Γερμανία και στην Αυστρία τη νύχτα της 9ης προς 10η Νοεμβρίου 1938. Ο στόχος ήταν οι Εβραίοι πολίτες όλης της χώρας και αποτέλεσε την απαρχή του Ολοκαυτώματος.)
Στις αρχές του 1939, ο Guttmann και η οικογένειά του εγκατέλειψαν τη Γερμανία εξαιτίας των ναζιστικών διώξεων των Εβραίων. Η ευκαιρία του για διαφυγή ήρθε όταν οι Ναζί του παρείχαν visa και τον διέταξαν να ταξιδέψει στην Πορτογαλία για να εξετάσει και να περιθάλψει έναν φίλο του πορτογάλλου δικτάτορα António de Oliveira Salazar . Ο Guttmann είχε προγραμματίσει να επιστρέψει στη Γερμανία μέσω Λονδίνου, όπου το Council for Assisting Refugee Academics (CARA , Συμβούλιο Ακαδημαϊκών Προσφύγων) κανόνισε για αυτόν να παραμείνει στο Ηνωμένο Βασίλειο. Έφτασε μαζί με τη σύζυγό του Else Samuel Guttmann και δύο παιδιά, έναν γιο, τον Dennis και μια κόρη, την Eva ηλικίας 6 ετών, στην Οξφόρδη στις 14 Μαρτίου 1939.
Η CARA, η οποία διαπραγματεύτηκε με το βρετανικό Υπουργείο Εσωτερικών για λογαριασμό τους, έδωσε στον Guttmann και την οικογένειά του £250 (που ισοδυναμούν με περίπου £10.000 σήμερα) για να βοηθήσουν στην εγκατάστασή τους στην Οξφόρδη.
Ο Sir Ludwig Guttmann, ο πατέρας των σύγχρονων Παραολυμπιακών, διέφυγε από τη Ναζιστική Γερμανία και μεταμόρφωσε τις αντιλήψεις μας για τις αναπηρίες στον αθλητισμό.
Ο Guttmann συνέχισε την έρευνα του σχετικά με τον τραυματισμό του νωτιαίου μυελού στο Nuffield Department of Neurosurgery στο νοσοκομείο του Radcliffe.
Με το ξέσπασμα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Guttmann και η οικογένειά του έμειναν στο σπίτι του Λόρδου Lindsay, του Συμβούλου της CARA και Master of Balliol College.
Το Σεπτέμβριο του 1943 η βρετανική κυβέρνηση ζήτησε από τον Guttmann να ιδρύσει το Εθνικό Κέντρο Σπονδυλικών Τραυματισμών National Spinal Injuries Centre στο Νοσοκομείο Stoke Mandeville στο Buckinghamshire . Όταν το κέντρο άνοιξε την 1η Φεβρουαρίου 1944, ο Guttmann διορίστηκε διευθυντής του (θέση που κατείχε μέχρι το 1966).
Ως διευθυντής της πρώτης ειδικής μονάδας του Ηνωμένου Βασιλείου για την αντιμετώπιση τραυματισμών στη σπονδυλική στήλη, πίστευε ότι ο αθλητισμός ήταν μια σημαντική μέθοδος θεραπείας για το τραυματισμένο στρατιωτικό προσωπικό, που το βοηθούσε να αναπτύξει σωματική δύναμη και αυτοπεποίθηση.
Ο Guttmann πολιτογράφήθηκε Βρεττανός το 1945.
Οργάνωσε τους πρώτους αγώνες του Stoke Mandeville για άτομα με ειδικές ανάγκες στις 28 Ιουλίου 1948, την ίδια ημέρα με την έναρξη των Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου του 1948.
Ο Guttmann χρησιμοποίησε τον όρο paraplegic games για τους εθνικούς αγώνες που έγιναν για να ενθαρρύνουν τους ασθενείς του να λάβουν μέρος. Αυτό έμελλε να γίνει γνωστό ως το “Παραολυμπιακοί “, το οποίο αργότερα έγινε “Παράλληλοι Αγώνες” και περιλάμβανε αγώνες και για τις άλλες αναπηρίες.
Προσφέροντας ελπίδα: ο Dr. Guttmann ήταν ένας παθιασμένος οπαδός της δύναμης του αθλητισμού κι έτσι εισήγαγε έναν αθλητικό αγώνα στο χώρο του νοσοκομείου για να συμπέσει με τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου το 1948!
Το πρώτο γεγονός που θα πραγματοποιηθεί ήταν τοξοβολία αναπηρικής πολυθρόνας. Παρόλο που συμμετείχαν μόνο 16 αγωνιζόμενοι, συμπεριλαμβανομένων δύο γυναικών, η έννοια των παραπληγικών αθλητών ήταν πρωτοποριακή
Ως το 1952, οι συμμετοχές από όλα τα κράτη είχαν ξεπεράσει τις 130 στους αγώνες του Stoke Mandeville.
Καθώς αυτό το ετήσιο γεγονός συνέχισε να επεκτείνεται, το ήθος και οι προσπάθειες όλων όσων συμμετείχαν άρχισαν να εντυπωσιάζουν τους διοργανωτές των Ολυμπιακών Αγώνων και τα μέλη της διεθνούς κοινότητας. Στους αγώνες Stoke Mandeville του 1956, απονεμήθηκε στον Guttmann το Κύπελλο Sir Thomas Fearnley από τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή για την αξιοπρεπή επιτυχία του και τις υπηρεσίες του προς το Ολυμπιακό Κίνημα, μέσω της κοινωνικής και ανθρώπινης αξίας που προέρχεται από αθλητικές δραστηριότητες με αναπηρικές καρέκλες.
Οι Η.Π.Α νίκησαν τις Κάτω Χώρες στο μπάσκετ στους Παραπληγικούς Αγώνες του 1955 στο Νοσοκομείο Stoke Mandeville για τραυματισμούς στη σπονδυλική στήλη
Το όραμά του για διεθνείς αγώνες, ισοδύναμους των ίδιων των Ολυμπιακών Αγώνων, πραγματοποιήθηκε το 1960, όταν διεξήχθησαν οι Διεθνείς Αγώνες Stoke Mandeville παράλληλα με τους επίσημους θερινούς Ολυμπιακούς του 1960 στη Ρώμη.
Γνωστοί τότε ως οι 9οι Ετήσιοι Διεθνείς Αγώνες Stoke Mandeville και οργανωμένοι υπό την αιγίδα της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας (Διεθνούς Ομάδας Εργασίας για τον Αθλητισμό για Άτομα με Ειδικές Ανάγκες), World Federation of Ex-servicemen (an International Working Group on Sport for the Disabled), αναγνωρίζονται σήμερα πλέον ως οι πρώτοι Παραολυμπιακοί Αγώνες. (Ο όρος “Παραολυμπιακοί Αγώνες” εφαρμόστηκε αναδρομικά από τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή το 1984).
Ο Dr. Guttman απονέμει το χρυσό μετάλλιο στον Tony South στους θερινούς Παραολυμπιακούς του 1968 στο Τελ Αβίβ.
Το 1961, ο Guttmann ίδρυσε τη βρετανική αθλητική ένωση για τα άτομα με ειδικές ανάγκες, όπως αργότερα θα αποκαλούνταν η Αγγλική Ομοσπονδία Αθλητισμού για άτομα με ειδικές ανάγκες ( English Federation of Disability Sport.) Την ίδια χρονιά έγινε ο προεδρεύων του Διεθνούς Ιατρικού Συλλόγου Παραπληγίας (τώρα Διεθνούς Εταιρείας Νωτιαίου Μυελού (ISCoS)).
Έπαθε καρδιακή προσβολή τον Οκτώβριο του 1979 και πέθανε στις 18 Μαρτίου 1980 σε ηλικία 80 ετών.
Τον Αυγούστο του 2012, το BBC μετέδωσε το Best of Men, μια τηλεοπτική ταινία για το έργο του Guttmann στο Stoke Mandeville κατά τη διάρκεια και μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Η ταινία, που γράφτηκε από την Lucy Gannon, είχε τον Eddie Marsan ως Δρ. Guttmann και τον Rob Brydon ως έναν από τους σοβαρά τραυματισμένους ασθενείς, στους οποίους ο γιατρός έδωσε ένα νέο σκοπό στη ζωή.
(https://www.telegraph.co.uk/culture/tvandradio/9481115/The-Best-of-Men-BBC-Two-review.html )
Ο Dr Guttmann ήταν μια δημοφιλής φιγούρα, αλλά υπήρχαν πολλοί που έβρισκαν τις ιδέες του περίεργες και ανεφάρμοστες. Αυτός όμως ακούραστα, πάντοτε υποστήριζε ότι με την κατάλληλη θεραπεία παραπληγικοί θα μπορούσαν να ζήσουν γεμάτες και αξιοπρεπείς ζωές.
ΠΗΓΕΣ
https://en.wikipedia.org/wiki/Ludwig_Guttmann
https://www.nature.com/articles/sc2012109
https://www.geni.com/people/Ludwig-Guttmann/6000000017621322292
https://www.paralympic.org/news/sport-week-history-athletics
https://www.imdb.com/title/tt2374835/
https://www.premierbathrooms.co.uk/blog/21-inspiring-photos-paralympians/
Rio 2016 : Η αντίδραση του οδηγού Guilherme Soares de Santana καθώς συνειδητοποιεί ότι η Terezinha Guilhermina της Βραζιλίας κερδίζει το χρυσό στον Τελικό Γυναικών 100m T11!
RIO 2016: USA’s David Brown celebrates on the podium after winning the gold medal in the men’s 100m T11 final
Egyptian Paralympic athlete Ibrahim Hamadtou : “The disability is not in arms or legs, the disability is to not persevere in whatever you would like to do.”
Filipino athlete Andy Avellana competing in the Men’s High Jump – F42 Final
He Junquan Biting on a towel to help his start in the men’s 50m Backstroke S5
