Σύμφωνα με τον ορισμό που διατυπώθηκε στο καταστατικό του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (1946), η υγεία είναι «η κατάσταση της πλήρους σωματικής, ψυχικής και κοινωνικής ευεξίας και όχι μόνο η απουσία ασθένειας ή αναπηρίας». Έτσι λοιπόν, η έννοια της υγείας δεν αποδίδεται μόνο από την ιατρική, αλλά και από άλλους παράγοντες, όπως είναι το περιβάλλον, η οικονομία, η εργασία, καθώς επίσης και οι ηδονοτρόπες συμπεριφορές μας (βλέπε χόμπυ, διασκέδαση, συντροφικότητα, φίλοι, κτλ).
Συγκεκριμένα λοιπόν για την ψυχική υγεία μας, δεν αποτελεί τη λυδία λίθο μόνο η απουσία ψυχικής νόσου, αλλα και η παρουσία ευζωίας και το αίσθημα προσωπικής ψυχικής ευεξίας. Και μην αρχίζετε να πετάτε πέτρες… δεν είπαμε να είσαι συνέχεια σε κατάσταση χαράς και ευφορίας ή συναισθηματικής πληρότητας. Απλά να εισπράττεις και χάρες από την καθημερινότητα σου ή, στην τελική, να νιώθεις πως ζεις για κάτι που έχει νόημα και αξίζει, είτε αυτό είναι εσύ ο ίδιος είτε ο Ολυμπιακός (μην αρχίζετε..), είτε η οικογένεια είτε, στην τελική, o Aυθεντικός Μαραθώνιος της Αθήνας!
Και εδώ καταλήγουμε σε αυτό που πραγματεύεται το παρόν άρθρο. Η συμμετοχή σε έναν Μαραθώνιο, σε ένα πεντάρι ή σε αγώνα 100χλμ. δεν έχει σημασία, αποτελεί το φυλακτό της ψυχικής υγείας. Η άσκηση γενικότερα, είναι γνωστό πως οφελεί την πνευματική μας αρτιότητα. Βελτιωμένη διάθεση, βελτιωμένη αυτοπεποίθηση, αίσθημα στοχοκατευθυνόμενης δράσης, απεμπλοκή από τα καθημερινά άγχη, αποτελούν μερικά από τα ωφέλη της άσκησης στην ψυχική μας ζωή. Επίσης, η αίσθηση του κοινού σκοπού και του να συμμετέχει κάποιος αυτόβουλα σε μια δραστηριότητα, είναι άλλο ένα σημαντικό όφελος.
Από την άλλη, η πίεση για μια επίδοση, και δεν μιλάμε για επαγγελματίες αθλητές, οδηγούν πολλές φορές σε εξαιρετικά στρεσογόνες καταστάσεις γύρω από το αγαπημένο μας σπορ. Είναι όμορφο να ξεπερνάς τα όριά σου, όμως βασικό είναι να γνωρίζεις ποια είναι τα δικά σου όρια.. Ιδανικό είναι οι στόχοι σου και τα όριά σου να χωρίζονται από έναν Ρουβίκωνα…και όχι από τον Ειρηνικό Ωκεανό… Όσο μεγαλύτερη η απόσταση τόσο μεγαλύτερο τα αίσθημα ανεπάρκειας και θλίψης..
Αλλά στάσου! Τι είπαμε πριν; Δεν είπαμε πως η άσκηση και το τρέξιμο εν προκειμένω βοηθάει την ψυχική υγεία, βελτιώνει τη διάθεση, μπλα μπλα μπλα.. Αν είναι να σε χαλάει, τότε άστο. Ασχολήσου με κάτι άλλο. Εκτός αν είσαι το παιδί φαινόμενο και σε όλα είσαι πρώτος.
Δεν είσαι; Οκ τότε, μην συγκρίνεσαι με τους άλλους. Ξαναπέστο… «Δεν συγκρίνομαι με τους άλλους».
Ωραία, πάμε παρακάτω. Συμμετέχοντας λοιπόν σε μια οργανωμένη αθλητική δραστηριότητα, θα αποκτήσεις και άλλα καλά.
Θα μάθεις να χάνεις. Ναι ναι, ξέρω, σε πέρασε αυτός ο άθλιος εκεί, στην ανηφόρα της Λεωφόρου Αλεξάνδρας στον Hμί της Αθήνας. Σκέφτηκες πως θα τον καβατζάρεις αργότερα, καθώς εσύ έκανες σοφά που δεν γκάζωσες στην ανηφόρα, όμως δεν τον ξανάδες ποτε. Μάλλον τον ξανάδες στα αποτελέσματα, ένα τέταρτο μπροστά από σένα. Τι είπαμε πριν; Δεν συγκρίνεσαι με άλλους, μαθαίνεις να χάνεις και κέρδος έχεις μόνο εσύ.
Θα εμπλουτιστείς κοινωνικά, καθώς θα γνωρίζεις νέο κόσμο που ασχολείται με το αγαπημένο σου σπορ. Γι’αυτό σου λέω, μην συγκρίνεσαι με αλλους, είναι πάρα πολλοί αυτοί που θα σε περάσουν και στο τέλος θα μείνεις μόνος… Για το παιδί θαύμα τα είπαμε.. άλλη ιστορία..
Μαθαίνεις την ομαδική δουλειά. Το τρέξιμο είναι και ατομικό σπορ, έχει πολύ συλλογική προπόνηση. Πάμπολλες οι ομάδες, γκρουπάκια, παρεούλες να σε υποδεχτούν. Μαθαίνεις να δουλεύεις συλλογικά και συνεργατικά.
Μαθαίνεις να πειθαρχείς σε έναν ρυθμό, σε ένα πρόγραμμα, σε μια επίπονη πολλές φορές ρουτίνα. Συνέχισε στρατιώτη, το καλό είναι πως πρόκειται περί αυτοπειθαρχίας και όχι επιβολή απ’έξω.
Κλείνουμε με το έξης. Η ψυχική υγεία δεν είναι ένα παπούτσι που ταιριάζει σε όλους. Δεν βγαίνει στο τάδε χρώμα, με το τάδε drop και την τάδε σόλα. Άλλος το θέλει σφιχτό, άλλος το θέλει με πιο cushioning και πάει λέγοντας. Το τι σε κάνει να αισθάνεται το θυμικό σου όμορφα, είναι υποκειμένικο. Το θέμα είναι να αφορά εσένα..
Γι’αυτό σου λέω, η ψυχική ΣΟΥ υγεία. Βρες μια δραστηριότητα που σε συμπαρασύρει από τα καθημερινά.
Ξέρεις… Μην συγκρίνεσαι με άλλους.
konkarien
Ωραίο άρθρο!!!
Vlod
Ευχαριστώ για την θετική ανατροφοδότηση!
Rigelian
Πέρα από την υιοθέτηση εκ μέρους μου της έκφρασης “ηδονότροπη συμπεριφορά” θα πω ότι είναι ένα υπέροχο άρθρο και ότι, κατά τη γνώμη μου, τα οφέλη του τρεξίματος για την ψυχική υγεία είναι πολύ περισσότερα απ’ ότι για τη σωματική. Μικρές ενστάσεις για την αυτοπειθαρχία (αν πράγματι δεν είναι εξωτερική επιβολή) θα συζητηθούν με τσιπουράκι και vegan μεζέδες!
Nikos Pilikas
“…και vegan μεζέδες”
Τις σόδες μην ξεχάσετε στο τέλος…
Roberto4Carlos
Γιάννη, @ioannis_vlontakis μπορεί το τρέξιμο να συνδέεται με την καλή ψυχική μας υγεία, αλλά συνδέεται επίσης και με την κακή ψυχική υγεία των δίπλα μας, που γκρινιάζουν γιατί σπαταλάμε τόσες ώρες στο τρέξιμο, γιατί τρέχουμε τόσο πολύ και θα κουραστούμε και θα αρρωστήσουμε, γιατί χάσαμε τόσα κιλά και μοιάζουμε σαν καχεκτικά παιδιά κτλ κτλ.
Τελικά κάποια πράγματα δεν χωνεύονται ούτε με σόδες φίλε Νίκο @echetlos .
Vassilis K
Προσωπική εμπειρία: Ένα καλοκαίρι, πριν 4 χρόνια, με τα πολλά προβλήματα ήμουν στα πρόθυρα της κατάθλιψης (με ιατρική διάγνωση, όχι απλά “ένιωθα στεναχωρημένος”). Αποφάσισα να σηκωθώ από τον καναπέ στον οποίο καθόμουν τα 25 τελευταία χρόνια, να πάρω τα 108 κιλά μου και να αρχίσω να τρέχω.
Ξέφυγα από τον εφιάλτη της κατάθλιψης προ των πυλών και δεν σταμάτησα να τρέχω. Οι επιδόσεις μου είναι υπό του μηδενός, αλλά 3-4 φορές την εβδομάδα κερδίζω τον χοντρό τεμπέλη που κρύβω μέσα μου και αυτό από μόνο του με γεμίζει ευχαρίστηση. Και δεν το αλλάζω με τίποτα.
@ioannis_vlontakis, εξαιρετικό άρθρο που προσυπογράφω, όπως κατάλαβες, και με τα δύο χέρια.
Vlod
@rigelian χαίρομαι που σου άρεσε το αρθράκι.Η αυτοπειθαρχία απο την άλλη έχει τον εαυτό σαν συνθετικό. Οπότε πάντα είναι υποκειμενικό τι θεωρείται πειθαρχία στον καθένα και ποια τα όριά του. Για παράδειγμα ο @echetlos θεωρεί τα βίγκαν μεζεδάκια αυτοτιμωρία…
@roberto4carlos ρίξε μια ματιά ΞΑΝΑ σε αυτό το άρθρο
..ίσως βοηθήσει…αλλιώς παστίλιες για τον πόνο των άλλων…
Vlod
@unforgiven ευχαριστώ πολύ, τόσο για την επιβράβευση του άρθρου μου, όσο και για το μόιρασμα της προσωπικής εμπειρίας. Η καταθλιψη είναι μια τεράστια διαγνωστική ομπρέλα με δεκάδες υποκατηγορίες και στην τελική ένα κοινό παρονομαστή, τον άνθρωπο. Στατιστικά σε μετααναλύσεις το 80 % των ανθρώπων θα παρουσιάσουν ένα επεισόδιο κατάθλιψης. Η κλινική διάγνωση από την άλλη πάντα έχει να κάνει με αυτόν που δίνει την διάγνωση και αυτόν που την “φέρει”…και πόσο βαρέως την φέρει…Η ετικετοποίηση της ψυχικής υγείας είναι ένα μεγάλο θέμα και μια δευτερογενής
“θυματοποίηση” του ανθρώπου που έχει την δυσκολία εκείνη την περίοδο.
Επανέρχομαι μετά την παράκαμψη μου..στην εμπειρία που κατέθεσες. Όντως άπειρες οι έρευνες για τα ωφέλη της σωματικής άσκησης στο συναίσθημα ακόμα και σε μέιζονα βαρειά καταθλιπτικά επεισόδια.Παραγωγή ενδορφινών , χτίσιμο κινήτρου, κοινωνική συνανατροφή, στοχοθεσία μπλα, μπλα, μπλα. Ένα γκουγκλαρισμα και άπειρες πηγές. Από την άλλη δεν σημαίνει πως κάποιος με κατάθλιψη επίμονη και σοβαρή θα πάει για τρέξιμο ένα μήνα και αυτό ήταν. Η επάνοδος είναι επίπονη και η πρόληψη της υποτροπής ακόμα πιό σημαντική. Για όλους μας κάθε μέρα είναι ένα επίμοχθο έργο σαν τα LRs και τις διαλλειματικές..Αν δεν έχεις διαβάσει αυτό το άρθρο ρίχτου μια ματιά.
Καλούς δρόμους