Puma Fast-R Nitro Elite 3

Κατηγορία: Racer
Υψη σόλας: 40/32mm
Βάρος: 170 γρ.

Τον Νοέμβριο του 2017 δημοσιεύτηκε μία έρευνα του Πανεπιστημίου του Colorado, η οποία συνέκρινε ένα νέο πρωτότυπο της Nike απέναντι στα δύο δημοφιλέστερα αγωνιστικά μοντέλα (Nike Streak 6 και Adios Boost 2). Το πρωτότυπο έφερε αφρό από Pebax, μεγαλύτερα ύψη (31/21mm) και ενσωμάτωνε μία καμπυλόγραμμη πλάκα από ανθρακονήματα. Πρωτόγνωρα χαρακτηριστικά όλα τους. Σε ένα δείγμα 18 δρομέων επιπέδου, μετρήθηκε το ενεργειακό κόστος με κάθε μοντέλο, σε τρεις διαφορετικές ταχύτητες. Τα αποτελέσματα βρήκαν μείωση του ενεργειακού κόστους κατά 4% μ.ο. με το νέο παπούτσι της Nike. Ή για να το πούμε διαφορετικά, 4% βελτίωση της δρομικής οικονομίας. Να σημειώσουμε ότι υπήρχαν μεγάλες διακυμάνσεις στο ποσοστό βελτίωσης ανά δρομέα (από 1.59% έως 6.26%), εξ ου και ο μέσος όρος του 4% ως τελικό νούμερο. Η συνέχεια της ιστορίας είναι γνωστή και ονομάζεται Vaporfly 4%.

Ορόσημο για την βιομηχανία των δρομικών μοντέλων, καθώς μετά από κάποιο διάστημα ακολούθησαν την ίδια ή ανάλογη συνταγή και οι υπόλοιπες εταιρείες. Άλλες επιτυχημένα, άλλες λιγότερο, γεγονός είναι πως τίποτα πλέον δεν ήταν το ίδιο. Παγκόσμια ρεκόρ, επιδόσεις, προπονητικές μέθοδοι και συσχετισμοί, όλα άλλαξαν άρδην. Και τα ονομάσαμε super shoes. Δικαίως. Παρ’ όλα αυτά, προκαλεί εντύπωση πως καμμία εταιρεία όλα αυτά τα χρόνια δεν έφερε στην δημοσιότητα τα αποτελέσματα των εργαστηριακών δοκιμών της. Η αλήθεια είναι πως μας αρκούσε η αίσθηση που αποκομίζαμε από τα νέας γενιάς racers, η οποία επιβεβαίωνε ξεκάθαρα την απόδοσή τους. Μήπως όμως ο πραγματικός λόγος είναι ότι αυτό το 4% αποτελεί πλατό στην εξέλιξη των αγωνιστικών μοντέλων; Ανέκδοτα ευρήματα αναφέρουν ότι οι διαφορές μεταξύ των κορυφαίων super shoes, κυμαίνονται περίπου στο 1%. Οπότε, κάποιος σκεπτικιστής θα μπορούσε πιθανότατα να πει ότι οι εταιρείες δεν έχουν τι να επικαλεστούν ως ένδειξη υπεροχής.

Τον Απρίλιο του 2025 δημοσιεύτηκε μία μελέτη (αξίζει να ρίξετε μια ματιά) του University of Massachusetts Amherst, με επικεφαλής τον Wouter Hoogkamer. Τον αναφέρουμε διότι συμμετείχε και σε εκείνη της Nike το 2017. 15 δρομείς μετρήθηκαν τρέχοντας με τέσσερα διαφορετικά μοντέλα: ένα νέο πρωτότυπο της Puma, το Fast-R 3, το Nike Alphafly 3, το Adidas Adios Pro Evo 1 και το Fast-R 2.

Όπως αντιλαμβάνεται κανείς, πλέον η σύγκριση δεν αφορούσε κάποια παραδοσιακά racing flats, ούτε και οποιαδήποτε super shoes. To Alphafly 3 κατέχει όλα τα WRs ανδρών/γυναικών, με δύο αεροθαλάμους μπροστά, ενώ το Evo 1 ζυγίζει μόλις 138 γραμμάρια. Τα “gold standards” της κατηγορίας, δηλαδή.

Για να μην μακρυγορούμε, τα αποτελέσματα έδειξαν ότι το Fast-R 3 επέφερε βελτίωση της δρομικής οικονομίας κατά 3.62%, 3.54% και 3.15%, συγκριτικά με τα Alphafly 3, Evo 1 και Fast-R 2 αντίστοιχα. Τεράστια και σίγουρα αναπάντεχα νούμερα. Για να καταλάβει κάποιος καλύτερα την σημασία αυτών των ποσοστών, αρκεί να τα μετατρέψει σε βελτίωση ανά επίδοση μαραθωνίου. Έστω και θεωρητικά. Αξίζει επίσης να επισημάνουμε ότι όλοι οι δρομείς της έρευνας είχαν τις καλύτερες τιμές τους με το Fast-R 3, κάτι που είναι εξίσου εντυπωσιακό. Συγκρίσεις μεταξύ super shoes, αλλά ακόμη και με παραδοσιακά αγωνιστικά, δεν βρίσκουν το σύνολο των δειγμάτων να ανταποκρίνεται το ίδιο σε ένα μοντέλο. Είτε οι διαφορές είναι αμελητέες, είτε και αντίστροφες. Εδώ όμως είχαμε ομοφωνία.

Όπως είναι λογικό, το hype που δημιουργήθηκε γύρω από το παπούτσι πριν ακόμη κυκλοφορήσει, ήταν πελώριο. Όπως όμως σε όλες τις αντίστοιχες περιπτώσεις, κριτής είναι πάντα ο δρόμος.

Επάνω μέρος και εφαρμογή

Το UltraWeave mesh είναι ό,τι λεπτότερο έχουμε δει έως σήμερα στον χώρο. Ένα σκέτο τούλι με κάπως πλαστική υφή, ανελαστικό και διαφανές. Παρότι πανάλαφρο και με κενά ανάμεσα στα νήματα, αγγίζοντάς το δείχνει πιο συμπαγές. Γι’ αυτό και δεν υπάρχουν καθόλου δομικά στοιχεία, πλην του μαλακού προφυλακτήρα που δίνει κάποιο σχήμα στο toe box.

Ultra light κατασκευή αλλά με πιο στιβαρή δομή απ’ όσο φαίνεται.

Πηγαίνοντας προς τα πίσω, η σχεδίαση παραμένει το ίδιο μίνιμαλ. Μόνο το υλικό γύρω από τις τρύπες είναι ενισχυμένο, ώστε να μπορεί να πάρει την τάση του δεσίματος.

Το πλαίσιο γύρω από τα κορδόνια κρατάει όλη την εφαρμογή.

Η ανεξάρτητη γλώσσα είναι από το ίδιο ύφασμα με το υπόλοιπο επάνω μέρος και ουσιαστικά ανύπαρκτη. Ένα λίγο πιο άκαμπτο τμήμα στο κέντρο της και τίποτε άλλο. Τα κορδόνια είναι από πολύ μαλακό υλικό, ημι-ελαστικά και φλατ.

Η ανεξάρτητη γλώσσα θα μπορούσε έως και να λείπει. Δεν θα είχε διαφορά.

Συγκριτικά με το υπόλοιπο, το πίσω μέρος μοιάζει αρκετά δομημένο. Το κολάρο, αν και μικρό σε εύρος, είναι μετρίας σκληρότητας και ψηλό. Η επένδυση εσωτερικά είναι από ωραίο σουέντ υλικό και έχει λίγο αλλά επαρκές αφρώδες.

Σε αντίθεση με πολλά racers, το πίσω μέρος είναι σχετικά structured.

Τόσο padding όσο χρειάζεται για προστασία και λίγη άνεση.

Το έχουμε πει και σε άλλες περιπτώσεις αλλά αυτή την φορά κυριολεκτούμε. Το upper του Puma εξαφανίζεται στο πόδι. Είναι σα να μην υπάρχει, λες και φοράς σκέτη την σόλα. Συγχρόνως όμως, δίνει το κράτημα που απαιτείται σε ένα τέτοιο αγωνιστικό.

Η γραμμή του είναι αντικειμενικά στενή αλλά το ύφασμα είναι τέτοιο, που όσο σφιχτά κι αν κλείσει γύρω από το πέλμα, απλά δεν το νοιώθεις. Κανένα σημείο πίεσης κι ας νομίζεις αρχικά πως θα ασφυκτιάς μέσα στο παπούτσι.

Στο τελείωμα των δαχτύλων έχει 2-3 χιλιοστά επιπλέον μήκους κι ίσως σε προβληματίσει μόλις το φορέσεις. Τρέχοντας όμως, περνάει απαρατήρητο. Το toe box δεν έχει αέρα στο πλάτος, δουλεύει όμως παντού μαζί με τα μετατάρσια και τα ακολουθεί.

Ανίστοιχα στενό και στο μέσο αλλά κι εδώ ισχύουν τα ίδια. Δεν αισθάνεσαι κανέναν περιορισμό, παρά μόνο από το πλάτος της βάσης, αν έχεις φαρδύ πέλμα. Αγκαλιάζει και δένει ιδανικά την περιοχή και παρότι αρχικά δεν του φαίνεται, δεν επιτρέπει καμμία περιττή κίνηση. Ούτε και χρειάζεται σφιχτό δέσιμο.

Τραβάς απλά τα κορδόνια και το ύφασμα τυλίγεται γύρω από το πόδι.

Η γλώσσα απαιτεί να την στρώσεις για να κάτσει σωστά στην θέση της. Και να μην το πετύχεις όμως, είναι τόσο λεπτή που δεν θα σε ενοχλήσει, ακόμη κι αν ζαρώνει σε κάποια σημεία. Επίσης, παρότι ουσιαστικά ανύπαρκτη, δεν περνάει η παραμικρή πίεση από τα κορδόνια.

Το κολάρο είναι πολύ καλά σχεδιασμένο και κλειδώνει απόλυτα την φτέρνα. Σωστή επιλογή το πιο άκαμπτο κάτω τμήμα του, καθώς δίνει την απαραίτητη δομή στο σημείο. Παράλληλα, η ελαφριά επένδυση προσφέρει μια κάποια άνεση, αποτρέποντας και πιθανές τριβές στον αχίλλειο.

Η στενή γραμμή και το μικρό κολάρο συγκρατούν την φτέρνα στην θέση της.

Πραγματικά δεν υπάρχει κάτι που θα άλλαζα στο επάνω μέρος του Fast-R 3. Παραδοσιακή αγωνιστική εφαρμογή που μπορεί άνετα να υποστηρίξει οποιονδήποτε ρυθμό ή κλειστές στροφές, σε στίβο ή άσφαλτο. Το αραχνοϋφαντο mesh γίνεται ένα με το πόδι, χωρίς να αφήνει κενά πουθενά. Είναι μεν στενό αλλά δουλεύει σαν κάλτσα μαζί του. Το ακολουθεί μέχρι ενός σημείου αλλά όταν χρειαστεί, το κρατάει στην θέση του. Ακόμη και με χοντρές κάλτσες που το δοκίμασα επίτηδες, “καργάροντας” σαν αίσθηση την εφαρμογή, το ύφασμα επέτρεπε άνετα τον έξτρα όγκο. Θεωρώ ότι πρόβλημα θα έχουν μόνο εκείνοι με πολύ φαρδύ πέλμα κι αυτό περισσότερο λόγω της στενής βάσης.

Για θέμα διαπνοής δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Το Puma δοκιμάστηκε με ιδιαίτερα υψηλές θερμοκρασίες και παρόλο που ιδρώνω πολύ, ακόμη και οι κάλτσες παρέμεναν στεγνές. Σπάνια μου συμβαίνει αυτό με τέτοιες συνθήκες.

To UltraWeave αναπνέει σαν… κουνουπιέρα!

Να μην παραλείψουμε ότι το παπούτσι συνοδεύεται και από ένα δεύτερο ζευγάρι κορδόνια, “οδοντωτού” τύπου και ανελαστικά. Κατ’ εμέ είναι ακόμη καλύτερα από τα στάνταρ.

Επιλέγουμε τα αριστερά.

Τέλος, όσον αφορά το νούμερο, πάτε στο κανονικό σας. Μην σας ξεγελάσει το επιπλέον μήκος, αφού τρέχοντας δεν το αντιλαμβάνεσαι. Συν ότι θα στένευε κιόλας, αν κατέβαινες μισό νούμερο.

Σόλα και πάτημα

Και πάμε στην σόλα ή αλλιώς, where the magic happens.

Θα μπορούσαμε να γράψουμε πολλά για τον τρόπο σχεδίασης και εξέλιξης του Fast-R 3, τα οποία είναι μεν άκρως ενδιαφέροντα αλλά μπορείτε να τα διαβάσετε και στην δημοσίευση. Ας μείνουμε λοιπόν στο ότι η PUMA βασίστηκε σε μία υπολογιστική διαδικασία σχεδιασμού βάσει δεδομένων (data-driven computational design process). Αντί να κατασκευάσει ένα πρωτότυπο, να το δοκιμάσει σε αθλητές και να το τροποποιεί αναλόγως κάθε φορά, δημιούργησε και δούλεψε επάνω σε ένα ψηφιακό μοντέλο. Χρησιμοποίησε συνδυασμούς δεδομένων, ώστε να εξετάσει πώς οι διαφορετικές ιδιότητες επηρεάζουν την απόδοση του παπουτσιού, πριν αυτό φορεθεί από έναν πραγματικό δρομέα για δοκιμή.

Μέσω αυτής της διαδικασίας προσδιορίστηκαν τα βέλτιστα σημεία τοποθέτησης του αφρού, οι ιδιότητές του, η σχεδίαση της carbon plate και η συνολική γεωμετρία. Σκοπός ήταν η ελαχιστοποίηση του βάρους, η μεγιστοποίηση της αποθήκευσης και επιστροφής ενέργειας, όπως και η ιδανική ακαμψία της πλάκας. Εύλογα κάποιος θα πει ότι αυτός είναι ο στόχος κάθε σχεδιαστή, έτσι κι αλλιώς. Το θέμα είναι ότι εδώ έχουμε μία διαδικασία που εφαρμόζεται για πρώτη φορά (όπως υποστηρίζει η εταιρεία, τουλάχιστον), αλλά και εργαστηριακά ευρήματα που δείχνουν να δικαιώνουν το αποτέλεσμα.

Ο Nitro Elite αφρός είναι από Aliphatic TPU, έναν τύπο θερμοπλαστικής πολυουρεθάνης. Σχετικά νέο υλικό στον χώρο, το οποίο λογικά θα συναντούμε συχνά στο μέλλον. Να σημειώσουμε ότι μέχρι πρότινος η Puma χρησιμοποιούσε Peba αφρό στα performance μοντέλα της, οπότε το να αντικαταστήσεις το gold standard της βιομηχανίας με κάτι άλλο, σίγουρα είναι ενδεικτικό της ποιότητας του δευτέρου.

Η αρχιτεκτονική της σόλας είναι πολύ ιδιαίτερη. Δύο στρώσεις αφρού, με την κάτω να χωρίζεται σε δύο εντελώς ανεξάρτητα τμήματα και ένα πολύ μεγάλο κενό ανάμεσά τους. Ιδίως στην περιοχή της καμάρας, όπου ουσιαστικά έχεις μόνο την επάνω στρώση. Το κενό συνεχίζεται μέχρι και την μέση των μεταταρσίων, ενώ μία αυλάκωση χωρίζει στα δύο και το πίσω μέρος.

Από τις πιο ριζοσπαστικές γεωμετρίες που έχουμε δει έως τώρα σε παπούτσι.

Το κενό κάτω από την καμάρα είναι χαώδες.

Η φτέρνα είναι ασύμμετρη, με την εσωτερική πλευρά της να έχει μικρότερο μήκος. Ξεκινάει με ένα λοξό κόψιμο πίσω, φέρνοντας το σημείο επαφής πολύ πιο μπροστά. Εσωτερικά δε, μόλις ελάχιστα εκατοστά της ακουμπούν στο έδαφος.

Το πίσω μέρος ουσιαστικά χρησιμεύει μόνο στο να ξεκουράζεται στιγμιαία το πόδι.

Ανάμεσα στις δύο στρώσεις αφρού ενσωματώνεται μία πλάκα από ανθρακονήματα, αρκετά διαφορετική από τις συνήθεις εφαρμογές. Η PwrPlate ξεκινάει πολύ ψηλά πίσω, καμπυλώνει έντονα στο μέσο και σηκώνεται επίσης έντονα μπροστά. Το σχήμα της είναι ακανόνιστο, ενώ έχει και δύο κενά πριν και μετά το μέσο, προφανώς για μείωση της ακαμψίας.

Η πλάκα έχει πολύ μεγάλη καμπυλότητα και αρχίζει να σηκώνεται από νωρίς.

Η σχεδίαση της carbon plate στοχεύει στην ευκαμψία και την μεγαλύτερη φόρτιση συγκεκριμένων σημείων

Εκτός των παραπάνω, την προσοχή τραβάει η προεξοχή της πλάκας μπροστά. Εκτείνεται πέραν της σόλας στο τελείωμα των δαχτύλων, με σκοπό την επιμήκυνση του διασκελισμού, όπως ισχυρίζεται η Puma.

Ένα χαρακτηριστικό που είδαμε πρώτη φορά στο Fast-R 2.

Η εξώσολα καλύπτεται από το γνωστό PumaGrip. Πλήρως μπροστά και με δύο μικρά τμήματα στην φτέρνα. Το λάστιχο είναι πολύ μαλακό, λεπτό και σχεδόν λείο. Η πρόσφυση είναι απλά κορυφαία και σε οποιαδήποτε επιφάνεια. Συγκρίνεται μόνο με του Continental της Adidas, αν και νομίζω ότι είναι ακόμη καλύτερη. Δεν έχω εικόνα στο βρεγμένο αλλά κρίνοντας από άλλα μοντέλα της Puma, λογικά δεν θα υπάρχει θέμα. Μετά από 65 χιλιόμετρα χρήσης, δεν υπάρχει εμφανής φθορά πουθενά. Μόνο ότι έχει σβηστεί η γάτα.

Παρότι δεν έχει κάποιο ανάγλυφο μοτίβο, το λάστιχο έχει μία “κολλώδη” αίσθηση στην αφή.

Καθώς η έρευνα της Puma δημοσιεύτηκε πριν την κυκλοφορία του μοντέλου, οι προσδοκίες, αλλά και η περιέργεια όλων ήταν μεγάλες. Πόσο διαφορετικό θα μπορούσε να είναι ένα ακόμη super racer και τι αίσθηση θα έχει; Ούτε κάποιο τρικ κάνει με τα ύψη της σόλας για να υπερβεί τα 40mm, όπως άλλα, ούτε ο A-TPU είναι κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί (τον φορούν ήδη τα Deviate Elite 3 και Fast-R 2, αν και εδώ έχει μία πιο μαλακή ρύθμιση). Είναι τόσο αποτελεσματικός ο τρόπος σχεδίασής του, ώστε να έχουμε τέτοια δραματική βελτίωση στην δρομική οικονομία; Ας το δούμε.

Το πρώτο πράγμα που θα σε εντυπωσιάσει είναι το βάρος του. Το παπούτσι είναι απίστευτα ελαφρύ και σε συνδυασμό με το “ανύπαρκτο” επάνω μέρος, νοιώθεις πραγματικά σα να μην φοράς τίποτα.

Στο Νο 45.

Σαν αίσθηση ο Nitro Elite είναι πολύ μαλακός. Όχι squishy soft, όπως π.χ. οι TPEE σόλες των Endorphin Elite 2 και του Adios Pro 4, έχει όμως αρκετή συμπίεση, βάθος και μεγάλη αντικραδασμικότητα. Αυτό είναι πιο έντονο στην φτέρνα, καθώς η περιορισμένη επιφάνεια επαφής και το κανάλι στην μέση, επιτρέπουν μικρότερη αντίσταση. Όπως θα δούμε όμως, η φτέρνα δεν θέλουμε να μπαίνει και πολύ στην εξίσωση.

Ο αφρός συμπιέζεται χωρίς προσπάθεια.

Μπροστά το πάτημα γίνεται πιο συμπαγές, παραμένοντας όμως προστατευτικό και σίγουρο. Η carbon plate κάνει αισθητή την παρουσία της και αναλαμβάνει τον ρόλο της, συγχρόνως όμως μειώνει την διαδρομή του ποδιού μέσα στον αφρό. Πολύ και μαλακό cushioning αλλά χωρίς να βουλιάζεις μέσα του.

Γεμάτο πάτημα στα μετατάρσια αλλά χωρίς υπερβολές.

Η συμπεριφορά του Fast-R 3 δείχνει αμέσως ότι κάτι ξεχωριστό συμβαίνει κάτω από το πέλμα σου. Ωστόσο, δεν είναι τέτοια που θα την χαρακτηρίζαμε ως άκρως εντυπωσιακή. Τουλάχιστον συγκρινόμενη με κάποια άλλα αγωνιστικά που έχουν ξεκάθαρα τον “wow factor” στον τρόπο που δουλεύουν. Όπως για παράδειγμα το Alphafly 1, τα Cielo ή τα Rebellion Pro.

Παρ’ όλα αυτά, μόλις κοιτάξεις τον ρυθμό ή τα περάσματά σου, όχι απλά θα εντυπωσιαστείς, αλλά θα νομίζεις ότι το ρολόι έχει χαλάσει. Είσαι απόλυτα βέβαιος ότι πας με τον ρυθμό που πρέπει και μετά διαπιστώνεις ότι είσαι 10″ και 15″ πιο κάτω. Στα πιο γρήγορα δε, ακόμη περισσότερο. Προσπαθείς να το μαζέψεις, πηγαίνοντας ακόμη πιο αργά απ’ όσο θα ήθελες, αλλά μάταιος κόπος. Και πάλι τα ίδια.

Κολακεύεσαι αλλά αμέσως σκέφτεσαι ότι αν συνεχίσεις έτσι, η προπόνηση δεν θα βγει. Συνεχίζεις όμως, αφού νοιώθεις ότι τον έχεις τον γρηγορότερο ρυθμό και μάλιστα ελεγχόμενα. Και η προπόνηση τελικά βγαίνει. Και το effort ήταν αυτό που έπρεπε. Τρελά πράγματα. Πάντα μου συνέβαινε το ίδιο, από μικρά κομμάτια έως και μεγάλα τρεξίματα. Και μάλλον αυτό θα γίνεται κάθε φορά.

To Fast-R 3 δουλεύει με συγκεκριμένο τρόπο. Απαιτεί να απεμπλέξεις όσο γίνεται την φτέρνα από το transition, στοχεύοντας στην φόρτιση του midfoot. Δεν λέμε ότι το πίσω μέρος δεν θα ακουμπήσει, κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό άλλωστε. Αν όμως προσγειωθείς ξεκάθαρα και δυνατά εκεί, παίρνεις πολύ λίγα πράγματα. Η φτέρνα είναι στενή και με μικρή επιφάνεια, οπότε σχεδόν συνθλίβεται από το βάρος και τερματίζει. Και μοιάζει και άδεια. Επίσης, γίνεται αρκετά αισθητό και το κενό αμέσως μετά.

Στο fast-R 3 το πίσω μέρος είναι πολύ λιγότερο λειτουργικό από αντίστοιχα μοντέλα.

Φορτίζοντας όμως την σόλα στο μέσο της, παίρνεις ένα από τα πιο δυναμικά και ενεργητικά πατήματα που, εγώ τουλάχιστον, έχω βιώσει. Συγκρίνεται μόνο με αυτό του original Alphafly, χωρίς όμως την “μηχανική” αίσθηση που είχε το Nike.

Η αρχή του εμπροσθίου τμήματος δουλεύει σαν δύο μικρά πιστόνια.

Η επιστροφή ενέργειας είναι πολύ μεγάλη και χαρακτηριστική, ενώ αν στοχεύσεις την αρχή του forefoot μετά το κενό, όπου οι δύο άκρες του συμπιέζονται ευκολότερα, γίνεται ακόμη πιο έντονη. Δεν είναι όμως εκείνο το bounce που απλά σε πετάει προς τα επάνω, δίνοντας ένα “άσκοπο” χοροπήδημα. Εκεί μπαίνει στο παιχνίδι η σχεδίαση της πλάκας, η οποία έχει ένα πολύ μακρύ, πρόωρο και επιθετικό rocker. Πολύ επιθετικό. Έχεις φύγει προς την απογείωση σε dt, πριν ακόμη καταλάβεις τι γίνεται. Δεν είναι ακριβώς ότι σε ρίχνει προς τα εμπρός ή ότι ρολάρεις, όπως π.χ. στο Cielo. Αυτό που νοιώθεις είναι ένα πέταγμα, ένα kick που σου αυξάνει το βεληνεκές και σε πάει μακρύτερα.

Αν εξαντλήσεις το μήκος της σόλας και της πλάκας, απογειώνεσαι.

Θεωρώ ότι σε όλο αυτό παίζει μεγάλο ρόλο η σχεδίαση της πλάκας και το πώς δουλεύει. Εκτός του ότι δεν είναι 100% άκαμπτη, το μεγάλο κενό στον αφρό τής επιτρέπει μία επιπλέον ευκαμψία, βοηθώντας την να φορτιστεί παραπάνω. Ιδίως εσωτερικά, όπου η απογείωση θα γίνει ιδανικά από το μεγάλο δάχτυλο (φαίνεται και από το σχήμα της μπροστά). Είναι κάτι που τελευταία το βλέπουμε και αλλού και πιθανολογώ ότι γενικότερα επαναπροσδιορίζεται το πόσο άκαμπτo τελικά πρέπει να είναι το σύστημα “αφρός – carbon plate”. Προς επίρρωση αυτού, να σημειώσουμε ότι το Fast-R 3 είχε την μικρότερη διαμήκη ακαμψία από τα μοντέλα της έρευνας που αναφέραμε στην εισαγωγή.

Η απουσία αφρού στην καμάρα, βοηθάει σε μία ελαφριά κάμψη και φόρτιση της carbon plate.

Δεν είναι απόλυτα αντιληπτός ο τρόπος που λειτουργεί το παπούτσι. Προσπαθούσα κάθε φορά να τον απομονώσω και να τον καταλάβω, να δω τι είναι αυτό που το κάνει τόσο αποδοτικό. Δεν ήταν όμως ξεκάθαρο όπως με κάποια άλλα μοντέλα, γι’ αυτό και όπως διαπιστώνετε, δυσκολεύομαι να το περιγράψω.

Ένοιωθα ωστόσο ότι ο διασκελισμός μου ήταν εμφανώς πιο μακρύς, χωρίς κιόλας να το επιδιώκω. Κατά πάσα πιθανότητα, αυτό έχει να κάνει και με την προέκταση της πλάκας μπροστά. Δεν γίνεται ούτε στο ελάχιστο αισθητή τρέχοντας, με κάποιον τρόπο όμως σίγουρα συνεισφέρει στην συμπεριφορά του Fast-R 3, δουλεύοντας ως μοχλός.

Το Puma είναι απίστευτα efficient και effortless. “Επικίνδυνα” ίσως. Συγχρόνως όμως, είναι και απίστευτα γρήγορο. Δεν υπάρχει ταχύτητα που δεν την έχει, συν το ότι την πολλαπλασιάζει. Πάτα σωστά και εκεί που απαιτεί και θα σου περάσει κάτω όση ισχύ θέλεις. Αβίαστα κιόλας. Η σόλα μπροστά δεν στρεσάρεται ποτέ, δεν απλώνει, δεν γίνεται ασαφής. Στρίβει και αλλάζει ρυθμό πανεύκολα, σαν αγωνιστικό μικρών αποστάσεων. Διατηρεί όμως την προστασία και την γλύκα της και δεν νοιώθεις ότι κοπανιέσαι.

Το PumaGrip συμβάλλει τα μέγιστα στο να βγει μία δυνατή απογείωση.

Συν τοις άλλοις, το παπούτσι έχει και μία (σχετική) φυσικότητα που λείπει από τα περισσότερα super shoes. Δεν δείχνει το ύψος του, δεν είναι ογκώδες, ούτε και νοιώθεις εντελώς αποκομμένος από τον δρόμο. Είναι μεν μαλακό και bouncy, έχει όμως και ένα responsiveness που σε “συνδέει” με το έδαφος και δίνει κάποια πληροφορία. Από πολλούς θα εκτιμηθεί αυτό, ιδίως τους παλαιότερους.

Ενώ τα χαρακτηριστικά του αφρού είναι τουλάχιστον αντίστοιχα των κορυφαίων της βιομηχανίας, υπάρχει ένα που υπερτονίζεται από την εταιρεία. Κι αυτό είναι η διατήρηση των ιδιοτήτων του. Όχι τόσο σαν συνολική διάρκεια ζωής αλλά κυρίως καθώς περνάει η ώρα μέσα στην προπόνηση. “Κουράζεται” λιγότερο σε κάθε επόμενο βήμα, δηλαδή. Και όντως αυτό είναι κάτι που το παρατήρησα όλες τις φορές. Η σόλα στο τέλος είχε σχεδόν τη ίδια αίσθηση με την αρχή. Πολύ σημαντικό.

Σε easy ρυθμούς, δεν θα έλεγα ότι το παπούτσι είναι απαγορευτικό. Αν δεν πας εντελώς τεμπέλικα και απρόσεχτα, δεν θα έχεις πρόβλημα να κάνεις ζέσταμα, αποθεραπεία ή ένα πιο αργό τμήμα της προπόνησής σου. Το πρόβλημα όμως είναι ότι σίγουρα θα παρασυρθείς και θα πας γρηγορότερα.

Το drop δίνεται επίσημα στα 8mm αλλά στην πραγματικότητα μοιάζει έως και μηδενικό, αν φορτίζεις την φτέρνα. Είναι τέτοιο το σχήμα και η συμπίεσή της, που τελικά μοιάζει σα να πέφτεις στο κενό πριν συναντήσεις το forefoot. Γι’ αυτό πρέπει να προσέξουν όσοι έχουν ευαισθησία στο χαμηλό drop.

Όσον αφορά την σταθερότητα του μοντέλου, εδώ τα πράγματα εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από την βιομηχανική του καθενός. Το κενό στο μέσο και εσωτερικά, οδηγεί αναπόφευκτα το πόδι σε κλίση. Σε πρώτη ανάγνωση, αυτό αποτρέπει εξ αρχής την χρήση του από εκείνους που δεν έχουν εντελώς ουδέτερο πάτημα. Τέτοιος είμαι κι εγώ, πρηνίζοντας πολύ μάλιστα, αλλά δεν έχω αντιμετωπίσει κάποιο θέμα έως τώρα. Κατά την γνώμη μου, η αστάθεια του Fast-R 3 θα επηρεάσει κυρίως αυτούς με αδύναμη ποδοκνημική ή τους heavy heel strikers. Για να το πούμε απλά, οι δεύτεροι θα μείνουν περισσότερο επάνω στο κενό, λόγω της μεγαλύτερης μόχλευσης, και το φαινόμενο θα ενταθεί.

Παντού κενά, κοψίματα και αυλακώσεις, τα οποία επηρεάζουν την σταθερότητα του μοντέλου.

Γενικότερα όμως, το Puma απαιτεί σωστό form (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό). Τόσο για να το αξιοποιήσεις, όσο και για να μην σε κουράσει. Κι όπως συμβαίνει και με άλλα distance racers, η φιλικότητα θυσιάζεται χάριν της ταχύτητας.

Χωρίς πολλή συζήτηση, το Fast-R 3 μοιάζει ιδανικό για αποστάσεις από 3Κ έως 21.1Κ. Θα παράξει ταχύτητα και αποδοτικότητα στο μέγιστο και για πολλούς. Για τον μαραθώνιο δεν μπορώ να πω με απόλυτη σιγουριά. Τρομερό εργαλείο αλλά δεν ξέρω πώς θα συμπεριφερθεί όταν επέλθει η κόπωση και η μηχανική αλλάξει. Λόγω αστάθειας και μεγαλύτερης εμπλοκής της φτέρνας βασικά και πάντα μιλώντας για πιο αργούς δρομείς. Για τους πιο ικανούς, το παπούτσι είναι απλά πύραυλος.

Συμπέρασμα

Τα αποτελέσματα της μελέτης που δημοσιεύτηκε ήταν όντως εντυπωσιακά και απρόσμενα. Όσους περιορισμούς κι αν είχε εκ των πραγμάτων (αριθμός δείγματος και επίπεδο δρομέων), δεν μπορούμε να μην την λάβουμε σοβαρά υπ’ όψιν. Σε τελική ανάλυση, αντίστοιχα είναι και τα πρωτόκολλα που ακουλουθούν και οι υπόλοιπες εταιρείες. Από εκεί και πέρα, το πραγματικό τεστ, δηλαδή ο δρόμος, δείχνει να τα επιβεβαιώνει. Κι αυτό δεν είναι μόνο δική μου άποψη αλλά και σχεδόν όλων όσοι έχουν δοκιμάσει το μοντέλο. Κάποιοι και στα 42Κ.

Ήμουν από εκείνους που θεωρούσαν ότι η σχεδίαση των super shoes άρχιζε να πιάνει ταβάνι και δύσκολα θα μπορούσαν να εξελιχθούν πλέον σε επίπεδο απόδοσης. Εν τούτοις, η φετινή σεζόν μάς έδωσε δείγματα που δείχνουν ότι οι ιδέες δεν έχουν στερέψει στα σχεδιαστήρια των εταιρειών και τα εργαστήρια της χημικής βιομηχανίας.

Αν ισχύουν σε καθολικότερο βαθμό τα ποσοστά βελτίωσης της δρομικής οικονομίας που έδειξαν οι μετρήσεις του Fast-R 3, τότε όντως η εποχή των super shoes πλησιάζει στο τέλος της. Και μπαίνουμε σε αυτήν των hyper shoes.