Adidas Adizero Adios Pro

Κατηγορία: Racer  –  Πάτημα: Ουδέτερο  –  Βάρος: 224γρ.  –  Drop: 8.5mm (39/30.5mm)

Η Adidas τάραξε τα νερά το 2013, όταν παρουσίασε ένα καινούργιο υλικό, το Boost. Η θερμοπλαστική πολυουρεθάνη (TPU) έφερνε εντελώς νέες ιδιότητες στις σόλες των δρομικών παπουτσιών της εταιρείας, αφήνοντας τον παραδοσιακό EVA να κοιτάζει με τα κυάλια την εξέλιξη αυτή. Επιστροφή ενέργειας, ανθεκτικότητα και σταθερότητα στις αλλαγές θερμοκρασίας. Μοναδικό μειονέκτημα, το μεγάλο βάρος του.

Για κάποια χρόνια, το Boost κυριάρχησε στην αγορά, κατέγραψε παγκόσμια ρεκόρ και εκτόξευσε την εταιρεία σε επίπεδο πωλήσεων. Παρ’ όλα αυτά, μετά από ένα διάστημα 3-4 ετών άρχισαν και άλλοι κατασκευαστές να παρουσιάζουν νέους αφρούς, οι οποίοι είχαν καλύτερα χαρακτηριστικά από αυτόν της Adidas, ενώ κατάφερναν συγχρόνως να κρατούν το βάρος χαμηλά. Μπαίνοντας στην εποχή των ψηλόσολων μοντέλων, ακόμη και στην performance κατηγορία, ήταν ξεκάθαρο ότι το βαρύ Boost δε μπορούσε να ακολουθήσει τις εξελίξεις, οι οποίες μάλιστα ήταν ραγδαίες. Έχουμε πλέον αγωνιστικά μοντέλα με τεράστιες σόλες, τα οποία ζυγίζουν λιγότερο (ή αρκετά λιγότερο) από ένα Adios Boost των μόλις 23/13mm. Εν ολίγοις, το Boost δε μπορεί να λογίζεται ως super foam.
Τέλος εποχής λοιπόν.

Η Adidas κυκλοφόρησε πέρυσι το Adizero Pro, το οποίο ήταν η (αρχική) carbon plated πρόταση της εταιρείας και φορούσε το νέο, Lightstrike αφρό. Καθώς ο ανταγωνισμός παρουσίαζε τα δικά του distance racers, με εξελιγμένους αφρούς και πλάκα από ανθρακονήματα, το Adizero Pro έδειχνε μάλλον “λίγο”. Ο Lightstrike ήταν μία απλή EVA σύνθεση, το δε παπούτσι κατάλληλο για μικρότερες αποστάσεις και χωρίς να προσφέρει κάτι ιδιαίτερο.

Εν τούτοις, κάποιες φωτογραφίες που διέρρευσαν έδειχναν αθλητές της Adidas με ένα νέο πρωτότυπο στα πόδια τους. Η εταιρεία ετοίμαζε το δικό της αγωνιστικό μεγάλων αποστάσεων, το οποίο θα ερχόταν και με ένα διαφορετικό υλικό στην σόλα, τον Lightstrike Pro. To Adios Pro φώναζε από μακρυά τις προδιαγραφές του, όπως και την πρόθεσή του να ξαναπάρει τα σκήπτρα στους αγώνες. Κατάφερε μάλιστα να τραβήξει τα φώτα επάνω του, όταν o Kibiwott Kandie σημείωσε ένα εκπληκτικό WR στον ημιμαραθώνιο της Βαλένθια. Βέβαια, το πρόβλημα του μοντέλου παραμένει η περιορισμένη διαθέσιμότητά του, καθώς εξαντλείται αστραπιαία σε κάθε επανακυκλοφορία του μέχρι τώρα.

Επάνω μέρος και εφαρμογή

Η Adidas ονομάζει Celermesh το επάνω μέρος, μία σχεδίαση που είναι ουσιαστικά δύο υλικά σε ένα. Πρόκειται για ένα εξαιρετικά λεπτό “τούλι”, το οποίο ενισχύεται εσωτερικά από ένα πλέγμα υφάσματος που λειτουργεί ως underlay. Είναι πολύ ελαφρύ, ιδιαίτερα διαπνέον και χωρίς καμμία ελαστικότητα, συγχρόνως όμως δείχνει στιβαρό και σταθερό. Ο προφυλακτήρας, αν και μικρός, κρατάει το ύψος του toe box.

Το Celermesh εσωτερικά.

Δομικά στοιχεία δεν υπάρχουν πουθενά, μια σειρά όμως από λεπτομέρειες δίνουν την απαιτούμενη σταθερότητα στο midfoot.
Κατ’ αρχάς, η σχεδίαση της γλώσσας. Το υλικό της είναι από ανελαστικό συνθετικό, κάτι σαν λεπτό neoprene, και δεν έχει καθόλου αφρώδες. Στην εξωτερική πλευρά είναι ραμμένη στο πλαϊνό, ενώ στην καμάρα ενώνεται στην βάση με μία μικρή ελαστική μπάντα. Είναι αρκετά σφιχτή γύρω από το πόδι, με αποτέλεσμα να κρατάει πολύ καλά την περιοχή. Βέβαια, τα βαμβακερά κορδόνια είναι πολύ λεπτά και αν τα παρασφίξεις, η πίεση περνάει στο πόδι.

Η γλώσσα είναι ραμμένη στο εξωτερικό πλαϊνό.

Στην εσωτερική πλευρά, η γλώσσα ενώνεται με την σόλα με ελαστικό ύφασμα, αγκαλιάζοντας την καμάρα.

Η Adidas πρωτοτυπεί με την διάταξη των τρυπών των κορδονιών. Πέραν της συνήθους σειράς, υπάρχουν αρκετές επιπλέον τρύπες λίγο πιο χαμηλά, ώστε να πειραματιστείς και να βρεις το βέλτιστο δέσιμο. Χρήσιμο εκ πρώτης, αν κι η αλήθεια είναι πως δεν κρίνονται απαραίτητες, αφού το ύφασμα και η γλώσσα “δένουν” άψογα το midfoot.

Οι επιπλέον τρύπες στην εξωτερική πλευρά, δίνουν την δυνατότητα να προσαρμόσεις το δέσιμο.

Το αφρώδες γύρω από τον αστράγαλο είναι ελάχιστο, ενώ ουσιαστικά δεν υπάρχει και κολάρο, παρά μόνο μία στενή λωρίδα σκληρού υλικού καθ’ ύψος της ραφής. Κλασική racing σχεδίαση, με την εφαρμογή να εξαρτάται κυρίως από την ανατομία της φτέρνας.

Το Celermesh μοιάζει ιδανικό για την κατηγορία του Adios Pro. Πανάλαφρο αλλά αρκετά structured συγχρόνως, επιτρέπει μία ελευθερία στο πόδι αλλά το κρατάει και καλά. Στα δάχτυλα υπάρχει το απαραίτητο πλάτος και ύψος, τόσο ώστε να μην ανησυχείς όταν το πόδι θα αρχίσει να πρήζεται, καθώς θα μαζεύονται τα χιλιόμετρα.

Στο μεσαίο τμήμα, γλώσσα και mesh αγκαλιάζουν σε κάθε σημείο το πέλμα. Μπορεί η σόλα να είναι στενή στην καμάρα, επειδή όμως είναι εντελώς επίπεδη, δεν προκαλεί καμία πίεση. Κάποιος με πολύ ογκώδες κουντεπιέ, ίσως νοιώσει λίγο στριμωγμένο το midfoot αλλά έτσι είναι τα αγωνιστικά συνήθως. Η πλειονότητα δεν θα έχει το παραμικρό θέμα πάντως, προσφέροντας και την απαιτούμενη σιγουριά. Λίγη προσοχή θέλει με τα πολύ λεπτά, βαμβακερά κορδόνια, καθώς η γυμνή γλώσσα μπορεί να επιτρέψει πίεση, αν τα σφίξεις πολύ.

Στο πίσω μέρος, το παπούτσι με ταλαιπώρησε αρκετά. Έχοντας σχετικά στενή φτέρνα και σε συνδυασμό με τη minimal κατασκευή του κολάρου, ποτέ δεν κατάφερα να κλειδώσω την περιοχή όπως θα ήθελα. Όχι ότι ήταν ενοχλητικό αλλά δεν έδινε την σιγουριά που θες από ένα γρήγορο μοντέλο. Ούτε και μπορούσα να το σφίξω παραπάνω, αφού δημιουργούσε πίεση στην ράχη του ποδιού και την καμάρα. Όπως συμβαίνει πάντα βέβαια, όλα εξαρτώνται από το σχήμα και τον όγκο της φτέρνας, οπότε αυτό που περιγράφω είναι εντελώς υποκειμενικό.

Συνολικά, το upper είναι από τα καλύτερα που έχω δοκιμάσει σε αντίστοιχα μοντέλα. Το Celermesh δίνει δομή και κράτημα, χωρίς την ανάγκη overlays, ενώ προσφέρει και τον απαραίτητο χώρο μπροστά. Αν και ο καιρός δεν έχει ζεστάνει ακόμη για να έχουμε μία εικόνα, είναι βέβαιο πως η διαπνοή του θα είναι κορυφαία. Το μόνο αρνητικό που βρήκα, έχει να κάνει με το κλείδωμα της φτέρνας, σε περίπτωση που κάποιος έχει στενό πόδι.
Το νούμερο είναι εντελώς κανονικό.

Σόλα και πάτημα

Η σύνθεση του Lightsrike Pro δεν έχει γίνει επίσημα γνωστή αλλά εικάζεται ότι πρόκειται για ένα μείγμα EVA και TPU. Ό,τι και να ‘ναι, δεν θυμίζει EVA αλλά ούτε και Boost σε συμπεριφορά. Ή, για να το πούμε διαφορετικά, έχει τα “καλά” χαρακτηριστικά καθενός από τα δύο υλικά. Το cushioning και το rebound της πολυουρεθάνης, χωρίς όμως το βάρος της. Παρότι ζυγίζει περισσότερο από όλα τα super shoes, τα 224γρ. για τόση ποσότητα αφρού, είναι σίγουρα αποδεκτά.

Η Adidas έχει πλέον τον δικό της super foam.

Εκεί που το παπούτσι διαφέρει από τα υπόλοιπα της κατηγορίας του, είναι στο εσωτερικό της σόλας. Ενώ τα αντίστοιχα μοντέλα ενσωματώνουν στον αφρό μία πλάκα από εμπρός μέχρι πίσω, στο Adios Pro η Adidas ακολουθεί διαφορετική οδό. Μία πλάκα από carbon και nylon (carbon infused nylon) έχει τοποθετηθεί στο πίσω μισό της σόλας, ενώ κάτω από τα μετατάρσια και τις φάλαγγες υπάρχουν πέντε ανεξάρτητες ράβδοι από ανθρακονήματα (carbon rods), οι οποίες ακολουθούν το σχήμα και την καμπυλότητα των οστών της περιοχής. Βγάζουμε το καπέλο στην Adidas, καθώς τόλμησε να πειραματιστεί και να παρουσιάσει κάτι ξεχωριστό από τους υπολοίπους. Το σκεπτικό της συγκεκριμένης σχεδίασης είναι να παρέχει σταθερότητα κάτω από την φτέρνα, ενώ οι ράβδοι μπροστά να δίνουν την επιθυμητή προώθηση, αφήνοντας όμως το πόδι να δουλέψει πιο φυσικά. Η αλήθεια βέβαια είναι πως το “φυσικά” είναι μάλον αντιφατικό ως όρος, όταν μιλάμε για 32mm αφρού και τα άκαμπτα rods ενδιάμεσα, κι ας είναι ανεξάρτητα μεταξύ τους. Θα το δούμε και παρακάτω.

Η σόλα στο πίσω μέρος και το midfoot είναι πολύ στενή και τα πλαινά της εντελώς κάθετα. Θα υπέθετε κανείς πως, σε συνδυασμό με το μεγάλο ύψος της, το Adios Pro υστερεί σε θέμα σταθερότητας. Παρ’ όλα αυτά, κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Πέραν της carbon plate, ο Lightstrike Pro δεν συμπιέζεται τόσο ώστε να παραμορφώσει τα τοιχώματα, όπως για παράδειγμα ο ZoomX ή ο FuellCel, όντας πολύ συμπαγής και ελεγχόμενος.

Η πρωτοτυπία της Adidas συνεχίζεται και στην εξώσολα. Μία πολύ λεπτή στρώση λαστίχου, σχεδόν ενσωματωμένη στην σόλα και εντελώς λεία, σαν γυαλόχαρτο. Καλύπτει όλο το forefoot, συν δύο λωρίδες στο πίσω μέρος, στα σημεία που έρχεται σε επαφή με το έδαφος. Όπως και με το πλάτος της σόλας, έτσι κι εδώ η εταιρεία έψαξε τρόπο να αντισταθμίσει το βάρος του Lightstrike Pro, παίζοντας με το λάστιχο από κάτω. Συνήθης τακτική σε όλους τους κατασκευαστές.

Αρχικά σε ξενίζει και αναρωτιέσαι για το επίπεδο πρόσφυσης που θα προσφέρει. Μετά τα πρώτα μέτρα όμως, η επιφάνεια τρίβεται και γίνεται πιο σαγρέ, κρατώντας τελικά άψογα στον δρόμο. Σαν αίσθηση μάλιστα, δεν γίνεται καν αντιληπτή, αφού μοιάζει περισσότερο ως προέκταση του αφρού, παρά σαν ένα ξεχωριστό κομμάτι από κάτω του. Είναι τόσο λεπτή που ήδη μετα το πρώτο τρέξιμο, αρχίζουν να διακρίνονται τα carbon rods από μέσα. Ερωτηματικό αποτελεί η ανθεκτικότητά της, αν και μετά από σχεδόν 100 χιλιόμετρα που έχω κάνει, δεν υπάρχει καμμία ορατή φθορά, ούτε καν στον εκτεθειμένο αφρό.

Το λάστιχο από κάτω, με το που τρίβεται αποκτάει μία σαγρέ υφή και κορυφαίο κράτημα.

Καθώς η σόλα μπροστά είναι εντελώς άκαμπτη, το rocker αποτελεί σημαντικό μέρος της γεωμετρία της. Παρ’ όλα αυτά, έχει διαφορετική συμπεριφορά απ’ ότι σε άλλα αντίστοιχα μοντέλα και τελικά δουλεύει υπό συνθήκες, όπως θα δούμε.

Καλώς ή κακώς, όλα τα ψηλόσολα distance racers με carbon plate, έχουμε συνηθίσει να τα συγκρίνουμε με το Nike Vaporfly. Είτε γιατί προηγήθηκε πολύ των υπολοίπων (2017), είτε γιατί εκείνο (καθ)όρισε τη νέα αυτή κατηγορία, είτε γιατί έγραψε ρεκόρ και απέδειξε το πλεονέκτημά της συγκεκριμένης σχεδίασης στα εργαστήρια, αποτελεί ακόμη και τώρα το σημείο αναφοράς. Εν τούτοις, καθώς έχει περάσει καιρός και κάθε εταιρεία έχει πλέον το δικό της super shoe, είναι μάλλον άδικο να συνεχίζουμε να αξιολογούμε κάθε νέο μοντέλο βάσει αυτού της Nike. Ιδίως όταν πρόκειται για εντελώς διαφορετικές προσεγγίσεις.
Εν προκειμένω λοιπόν, το Adios Pro έχει την δική του συμπεριφορά και δεν πάει να μιμηθεί κάτι άλλο. Και όποιες συγκρίσεις κάνουμε σε σχέση με άλλα, είναι περισσότερο για να δώσουμε καλύτερα την εικόνα του μοντέλου, παρά για να πούμε ποιο υπερτερεί.

Η πρώτη αίσθηση είναι ότι κάθεσαι επάνω σε ένα… τούβλο. Η σόλα είναι σφιχτή, άκαμπτη και στενή και δουλεύοντάς το σε αργούς ή μέτριους ρυθμούς, το νοιώθεις δυσκίνητο και κάπως ξεκούρδιστο. To rocker του Pro είναι μετατοπισμένο πολύ μπροστά (late stage) και είναι πιθανό πολλοί δρομείς να μην το εμπλέξουν καν στο transition, αν δεν ανεβάσουν ταχύτητα. Όπως και να ‘χει, δεν πρόκειται για ένα παπούτσι που θα το φορέσεις σε easy runs, οπότε όλα τα προηγούμενα δεν έχουν και μεγάλη σημασία.

Να σημειώσω ότι χρειάστηκαν κάποια τρεξίματα για να καταλάβω τι γίνεται με το παπούτσι, όπως και το ότι η σόλα θέλει γύρω στα 50 χιλιόμετρα για να στρώσει. Μετά από εκεί, γλυκαίνει και μαλακώνει λίγο παραπάνω.

Ανεβάζοντας ρυθμό λοιπόν, αλλά κυρίως μεταφέροντας το πάτημα προς τα εμπρός, το Adios Pro αρχίζει να λειτουργεί πιο αβίαστα. Η προσγείωση στο έδαφος σού δείχνει αμέσως το διαθέσιμο cushioning, το οποίο μοιάζει να μην εξαντλείται ποτέ. Η προστασία είναι τεράστια, πλην όμως, μην περιμένετε μαλακή αίσθηση. Ο Lightsrike Pro είναι έχει μία πολύ συμπαγή ρύθμιση, με την συμπίεση του να είναι αρκετά ρηχή, λες και τελειώνει επάνω στην πλάκα. Φυσικά, κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, αφού τα 2/3 της σόλας είναι κάτω από αυτήν. Απλά δεν υπάρχει βούλιαγμα μέσα στον αφρό, όπως συναντάμε σε άλλες κατασκευές.

Ο Lightstrike Pro έχει σχετικά πυκνή ρύθμιση.

Αντιθέτως, στα μετατάρσια είναι αναλογικά μαλακότερο απ’ ότι πίσω. Θεωρώ ότι αυτό έχει να κάνει με την “ελευθερία” που επιτρέπουν οι ανεξάρτητες ράβδοι στον αφρό, αλλά και το ότι βρίσκονται πολύ χαμηλά μέσα στην σόλα. Κάποιοι αναφέρουν ότι νοιώθουν την διαφορά των rods σε σχέση με τις μονοκόμματες πλάκες, προσωπικά πάντως δεν την κατάλαβα. Αυτό που παίρνεις ξεκάθαρα, είναι ένα εντελώς άκαμπτο forefoot που μπορείς να δουλέψεις επάνω του.

Εν αντιθέσει με άλλα μοντέλα της κατηγορίας, το Adios Pro είναι περισότερο responsive παρά bouncy. Η περιορισμένη συμπίεση του αφρού (σε σχέση πάντα με την ποσότητά του) δεν σου δίνει την αίσθηση της επαναφοράς και του πετάγματος προς τα επάνω, όπως ίσως θα περίμενε κανείς. Δεν έχει το γκελ, να το πούμε πιο απλά. Για να λειτουργήσει όπως έχει σχεδιαστεί, πρέπει να βάλεις δύναμη μπροστά και να ενεργοποιήσεις τα carbon rods. Πέραν αυτού όμως, χρειάζεται και να εξαντλήσεις το μήκος της σόλας για να συναντήσεις το rocker.

Και κατά την γνώμη μου, αυτό ακριβώς είναι το θέμα του παπουτσιού και πιθανώς ο λόγος που δεν ταιριάξαμε όσο θα περίμενα: το late stage rocker.
Το Adios Pro είναι τελείως άκαμπτο μπροστά, τόσο λόγω των ράβδων όσο και της ψηλής και σφιχτής σόλας. Σε τέτοιες περιπτώσεις, η rocker γεωμετρία είναι μονόδρομος και μάλιστα, πρέπει να ξεκινάει νωρίς, σχεδόν στα μετατάρσια. Εδώ το forefoot σηκώνεται αρκετά καθυστερημένα, δίνοντας σου μια flat αίσθηση μέχρι να φτάσεις στο σημείο που θα σε ρίξει μπροστά. Ακόμη και τότε όμως, απαιτεί να πατήσεις δυνατά για να εμπλέξεις τα rods και να πάρεις το rebound.

Αν το δουλέψεις έτσι, το παπούτσι είναι πραγματικά πολύ ικανό και αποδοτικό. Αν προσγειώνεσαι στο midfoot, “μειώνεις” το μήκος της σόλας και φτάνεις πιο γρήγορα στο rocker. Αν έχεις το σωστό δρομικό form, με το σχετικό knee drive, θα μπορέσεις να περάσεις την ισχύ στα rods και να πάρεις μια δυνατή απογείωση. Εν τούτοις, αυτές οι προϋποθέσεις φωτογραφίζουν συγκεκριμένο δρομέα: αθλητή ή πολύ ικανό ερασιτέχνη. Κι εδώ είναι κατ’ εμέ το ζήτημα, αφού τo Adios Pro μοιάζει να φτιάχτηκε με βάση την βιομηχανική των elite. Γι’ αυτούς, το παπούτσι είναι πύραυλος.
Ο μέσος αθλούμενος όμως, ο οποίος τρέχει τον μαραθώνιο περίπου σε ρυθμό easy run, το δρομικό του στυλ απέχει από το ιδανικό, ενώ κι η κόπωση που συσσωρεύεται δυσκολεύει ακόμη περισσότερο τα πράγματα, δεν ξέρω αν θα μπορέσει να πάει το Adios Pro όπως αυτό απαιτεί.

Το είδα και στις διάφορες προπονήσεις που έκανα. Στα μικρότερα και πιο γρήγορα κομμάτια, το παπούτσι ήταν απόλαυση. Το πάτημα ήταν πιο μπροστά, τα πόδια ικανά να δώσουν και το cushioning τα κρατούσε φρέσκα. Σε μεγάλα κομμάτια όμως, ή σε συνεχόμενα σε ρυθμούς tempo, όταν προς το τέλος κουραζόμουν, ένοιωθα ότι δεν είχα την βοήθεια που ζητούσα από το παπούτσι, όπως με άλλα. Δεν μου έδινε αυτήν την αίσθηση cruising, όπου βάζεις τον αυτόματο και σε πάει, με το output να μοιάζει μεγαλύτερο από το input. Και παρότι θα φανεί υπερβολικό, το ένοιωθα και κάπως βαρύ. Έχουμε κακομάθει, τι να κάνουμε…

Απ’ την άλλη, το Adios Pro είναι το πιο σταθερό ψηλόσολο racer που έχω φορέσει (μαζί με το Brooks Hyperion Elite 2). Ο συμπαγής αφρός και τα εντελώς κάθετα πλαϊνά δίνουν μία πολύ στιβαρή και σίγουρη βάση, ακόμη κι αν πατήσεις τέρμα πίσω. Επιπλέον, στην εξωτερική πλευρά της φτέρνας υπάρχει ένα λοξό “σκάψιμο”, με το σημείο να είναι στον αέρα, δίνοντας έτσι μία κατεύθυνση προς τα έξω κατά την προσγείωση. Παρότι λοιπόν το Adidas είναι πολύ στενό πίσω, το πόδι παραμένει εντελώς κεντραρισμένο κατά το transition, πράγμα πολύ σημαντικό για ένα marathon shoe. Οι αρθρώσεις θα το εκτιμήσουν ιδιαίτερα όσο μαζεύονται τα χιλιόμετρα.

Το ίδιο ισχύει και για το forefoot, όπου η σόλα φαρδαίνει απότομα. Τα χαρακτηριστικά του είναι τέτοια που όσο δυνατά κι αν πατήσεις, θα σου το περάσει στον δρόμο. Rods, σφιχτός αφρός και πρόσφυση, δουλεύουν μαζί αποτελεσματικά. Δεν έχει την ασάφεια άλλων μοντέλων με αντίστοιχο ύψος, ενώ ακόμη και στις στροφές εμπνέει σιγουριά. Όπως είπαμε και προηγουμένως άλλωστε, το παπούτσι είναι φτιαγμένο για να δουλεύει με αυτόν τον τρόπο.

Συμπέρασμα

Απ’ όλα τα παραπάνω, ίσως κάποιος συμπεράνει ότι το Adios Pro δεν ήταν αυτό που περίμενα. Η αλήθεια είναι ότι έχουμε πια πολλές προτάσεις στην κατηγορία των distance racers κι έχοντας δοκιμάσει αρκετές από αυτές, δεν μου είναι εύκολο να εντυπωσιαστώ όσο πριν. Το κυριότερο όμως είναι ότι δεν ταιριάζουν όλα σε όλους, καθένας έχει την δική του βιομηχανική και αναλόγως αντιλαμβάνεται το κάθε παπούτσι.

Μετά από πολλά χιλιόμετρα και όλα τα είδη των προπονήσεων, θεωρώ ότι απαιτεί συγκεκριμένο form για να λειτουργήσει, όπως και γρήγορους ρυθμούς. Όσο απομακρύνεσαι από αυτές τις δύο προϋποθέσεις, τόσο χάνει σε ομαλότητα και φιλικότητα. Κι όπως είπα και προηγουμένως, αυτό είναι αποτέλεσμα του ότι το rocker ξεκινάει πολύ μπροστά. Τονίζω και πάλι όμως, πως πιθανώς όλο αυτό να έχει να κάνει με το δικό μου δρομικό στυλ, ενώ σε άλλους μπορεί να δουλέψει σωστότερα.

Για να μην δημιουργηθούν λανθασμένες εντυπώσεις, το μοντέλο της Adidas είναι αναμφισβήτητα ένα εξαιρετικό παπούτσι. Και μάλιστα, έχει την δική του προσωπικότητα, χωρίς να αντιγράφει οτιδήποτε άλλο. Τα χαρακτηριστικά του το τοποθετούν περισσότερο δίπλα σε μοντέλα όπως το Endorphin Pro, το Hyperion Elite 2 ή αυτά της Hoka, παρά σε εκείνα της Nike, της New Balance ή το νεοαφιχθέν Metaspeed της Asics. Πολλές οι επιλογές πλέον.