Steve Prefontaine: ο θρύλος

Ο Steve Roland “Pre” Prefontaine (25 Ιανουαρίου 1951 – 30 Μαΐου 1975) ήταν Αμερικανός δρομέας μεσαίων και μεγάλων αποστάσεων που αγωνίστηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1972.
Την εποχή αυτή κι ενώ προετοιμάζονταν για τον επόμενο μεγάλο σταθμό, την Ολυμπιάδα του Μόντρεαλ του 1976, κατείχε τα αμερικανικά ρεκόρ σε επτά διαφορετικά αγωνίσματα, αποστάσεων από τα 2.000μ έως τα 10.000 μέτρα (2,000 m(5:01.4), 3,000 m (7:42.6), 2 miles (8:18.4), 3 miles (12:51.4), 5,000 m (13:22.2), 6 miles (26:51.4), 10,000 m (27:43.6).) Ένα επίτευγμα που ποτέ κανείς άλλος από τότε δεν έχει καταφέρει να αγγίξει και που αφήνει σε όλους μας το αναπάντητο ερώτημα για το πού πραγματικά θα μπορούσε να φτάσει.

Πέθανε σε ηλικία 24 ετών σε αυτοκινητιστικό ατύχημα κοντά στην κατοικία του, στο Eugene του Όρεγκον .

Η καριέρα του, παράλληλα με εκείνες των Jim Ryun, Frank Shorter και Bill Rodgers, έτυχε σημαντικής προβολής από τα μέσα ενημέρωσης, γεγονός που βοήθησε να εμπνεύσει το λεγόμενο “running boom” της δεκαετίας του 1970 . Ήταν γνωστός για το μουστάκι και τα μακριά μαλλιά του.

Τα πρώτα χρόνια

Ο Prefontaine γεννήθηκε στις 25 Ιανουαρίου 1951, στο Coos Bay, στο Όρεγκον.
Ο πατέρας του, Raymond Prefontaine, ήταν συγκολλητής μετά την αποστράτευση του από τον αμερικανικό στρατό στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η μητέρα του Steve, Elfriede, εργάστηκε ως μοδίστρα. Και οι δύο τους επέστρεψαν στο Coos bay, αφού ο Ray συναντήθηκε με την Elfriede στη Γερμανία, ενώ υπηρετούσε στις δυνάμεις κατοχής των ΗΠΑ. Ήταν το μεσαίο παιδί και ο μόνος γιός, καθώς είχε δύο αδελφές, τη Neta και τη Linda και όλοι τους μεγάλωσαν σε ένα σπίτι που έχτισε ο ίδιος ο πατέρας τους.

Ο Prefontaine ήταν ένα ιδιαίτερο και ξεχωριστό άτομο, ακόμα και κατά τα νεανικά του χρόνια. Ήταν πάντα ιδιαίτερα ανήσυχος και δραστήριος συμμετέχοντας σε διάφορες αθλητικές δραστηριότητες. Στο junior high, ο Prefontaine  συμμετείχε στις ομάδες ποδοσφαίρου και  μπάσκετ του σχολείου του αλλά σπάνια μπορούσε να παίξει λόγω του μικρού του ύψους.  Ήταν στην όγδοη τάξη όταν παρατήρησε πολλές φορές διάφορα μέλη της ομάδας του ανώμαλου δρόμου του γυμνασίου να τρέχουν χαλαρά γύρω από το γήπεδο του ποδοσφαίρου, μια δραστηριότητα που έβλεπε τότε ως αδιάφορη ή ιδιαίτερα τετριμμένη. Αργότερα όμως εκείνο το έτος, άρχισε να συνειδητοποιεί ότι ήταν σε θέση να ανταγωνιστεί και μάλιστα πολύ καλά  αυτά τα παιδιά, σε αγώνες μεγαλύτερης απόστασης στην κατηγορία του,  κατά τη διάρκεια μιας περιόδου προετοιμασίας τριών εβδομάδων. Μέχρι τη δεύτερη εβδομάδα αυτών των καθημερινών προπονήσεων, ο Prefontaine κατάφερνε να τερματίσει δεύτερος στην ομάδα. Είχε πια ερωτευτεί το τρέξιμο. [3]

 

Τα γυμνασιακά χρόνια (1965-1969)

Πηγαίνοντας στο  Marshfield High School το φθινόπωρο του 1965, ο Prefontaine προσχώρησε στην ομάδα Cross Country που γύμναζε ο Walt McClure.
Ο McClure ήταν παλιός δρομέας που είχε τρέξει με προπονητή τον Bill Bowerman στο πανεπιστήμιο του Όρεγκον στο Eugene και ο πατέρας του, ο  Walt McClure, κάτω από τις οδηγίες του Bill Hayward, επίσης στο Όρεγκον.

Οι δύο πρώτες χρονιές  του Prefontaine ήταν αξιοπρεπείς και κατάφερε να επιτύχει ένα 5:01 στο μίλι στην πρώτη μόλις χρονιά του. [5]
Αν και ξεκίνησε ως ο έβδομος της ομάδας, κατάφερε να είναι ο δεύτερος μέχρι το τέλος του έτους και βγήκε 53ος στο πρωτάθλημα της πολιτείας.
Όμως  στο δεύτερο χρόνο, δεν κατάφερε καν να προκριθεί στους αγώνες της πολιτείας στο αγώνισμα του, τα δύο μίλια. Ωστόσο, ο προπονητής του πάντα σημείωνε ότι ήταν αυτή η χρονιά όπου έθεσε τις βάσεις για την μετέπειτα εξέλιξη του, καθώς και η χρονιά που φάνηκαν οι δυνατότητές του στον αθλητισμό .

Με τη συμβουλή του προπονητή του γυμνασίου, Walt McClure, ο Steve προπονήθηκε μόνος του σκληρά το καλοκαίρι. Αποτέλεσμα;  Την πρώτη του χρονιά (junior cross country season) στον ανώμαλο δρόμο, την έβγαλε αήττητος και κέρδισε τον πολιτειακό  τίτλο.

Στον senior χρόνο που ακολούθησε, τερμάτισε επίσης αήττητος και στο 1 μίλι και στα 2 μίλια και έκανε και μερικά μεγάλα ρεκόρ κερδίζοντας 2 πολιτειακούς τίτλους. Ένα εθνικό ρεκόρ Η.Π.Α. στα 2 μίλια, στο Corvallis Invitational με χρόνο 8: 41,5, 6,9 δευτερόλεπτα πιο κάτω από το προηγούμενο ρεκόρ. (8:48.4, Rick Riley of Spokane, Wash. in 1966).
Ήταν τότε που περίπου σαράντα κολέγια από όλη τη χώρα ενδιαφέρθηκαν και διεκδίκησαν τον Prefontaine! Οι τηλεφωνικές κλήσεις, οι επιστολές και οι επισκέψεις στο σπίτι του, ήταν σε ημερήσια διάταξη. Και πολλούς από αυτούς ο Prefontaine τους παρέπεμπε στον McClure, ο οποίος θέλοντας να τον κατευθύνει  στο Πανεπιστήμιο του Όρεγκον τους  απέρριπτε !
Ο McClure πάντα έλεγε ότι η τελική απόφαση δεν ήταν συλλογική επιλογή, απλώς το μόνο που έκανε ήταν να θυμίζει στον Prefontaine πού πήγαιναν  όλοι οι δρομείς στο κολλέγιο! Ο Prefontaine ήθελε να παραμείνει στην πολιτεία του για το κολέγιο και να εγγραφεί στο πανεπιστήμιο του Όρεγκον.

Δεν είχε ακούσει πολλά από τον Bill Bowerman, προπονητή για το Πανεπιστήμιο του Όρεγκον, ούτε τον είχε συναντήσει. Όμως ο Bill Dellinger, τότε βοηθός στίβου του Oregon, τον  είχε είδε για πρώτη φορά να τρέχει στους αγώνες ανωμάλου δρόμου του Corvallis τον Νοέμβριο του 1967 και είχε επαφή  με τον McClure.

Ο Prefontaine έπαιρνε επιστολές από το Όρεγκον μία φορά το μήνα, ενώ άλλα πανεπιστήμια όπως το Villanova ήταν πολύ πιο επίμονα στην διεκδίκηση του. Ως αποτέλεσμα, ο Prefontaine δεν ήξερε πόσο ο Bill Bowerman τον ήθελε. Ο Bowerman έχει δηλώσει ότι δεν έκανε για τον Prefontaine κάτι διαφορετικό από οποιονδήποτε άλλον. Ήταν ζήτημα αρχής γι ‘αυτόν. Είχε παρακολουθήσει την καριέρα του Prefontaine από τον δεύτερο χρόνο του και συμφωνούσε με τον McClure στην εκτίμησή του ότι ο Steve ήταν καλός δρομέας και πολύ περισσότερο, ένας πολλά υποσχόμενος δρομέας..

Μόλις ο Prefontaine πήρε τελικά μια επιστολή από τον ίδιο τον Bowerman, αποφάσισε να πάει το Πανεπιστήμιο του Όρεγκον. Ο Bowerman του έγραφε ότι ήταν σίγουρος ότι ο Prefontaine θα γίνει ο μεγαλύτερος δρομέας του κόσμου, αν αποφάσιζε να τρέξει για το Όρεγκον! Παρόλο που ήταν μια περίεργη υπόσχεση, ο Prefontaine ήταν έτοιμος για την πρόκληση. Λίγο αργότερα, ο Prefontaine ανακοίνωσε ότι υπέγραψε μια επιστολή προθέσεων  (National Letter of Intent  (NIL)), για να εγγραφεί στο Όρεγκον την 1^η Μαΐου του 1969. Ο Bowerman έγραψε μια επιστολή απευθυνόμενη στην κοινότητα του Coos Bay (γενέτειρα του Steve) εκφράζοντας  ην εκτίμησή του για το ρόλο τους στην διαμόρφωση του Steve ως μεγάλο δρομέα.

Μέχρι το τέλος της καριέρας του στο λύκειο, o  Prefontaine είχε σπάσει 19 Εθνικά Γυμνασιακά ρεκόρ του στίβου.
Υπέγραψε με το Όρεγκον στις 29 Απριλίου 1969.

https://news.google.com/newspapers?id=c2kRAAAAIBAJ&sjid=CeEDAAAAIBAJ&pg=3321%2C135923

 

 

Tα κολλεγιακά χρόνια (1970-1973)

Η απόφαση του Prefontaine να εγγραφεί στο Πανεπιστήμιο του Όρεγκον  για να έχει  προπονητή τον  Bill Bowerman (που το 1964 ίδρυσε τη Blue Ribbon Sports, γνωστή αργότερα ως Nike), δεν άργησε να δικαιωθεί. Στο διάστημα αυτό κέρδισε κέρδισε επτά εθνικούς τίτλους NCAA: τρία στον  cross country, ’70, ’71 και ’73,( Cross Country NCAA Division I ) και τέσσερα στο στίβο, ’70, ’71, ’72 και ’73,  (τριών μιλίων / 5000 μέτρων, NCAA Outdoor Track and Field Championships)).
Ήταν ο πρώτος αθλητής που κέρδισε τέσσερις τίτλους  NCAA σε ένα αγώνισμα.

Steve Prefontaine, Sophomore Wins AAU Championships.
Steve Prefontaine, a sophomore at the University of Oregon, captures the entire nations imagination when he wins the national AAU 3 mile championships. Shortly afterward he made the cover of Sports Illustrated

Ο Prefontaine σε αυτά τα χρόνια  διαμόρφωσε ένα πολύ επιθετικό στυλ, επιμένοντας να βγαίνει δυνατά μπροστά και να μην παραιτείται, θυμίζοντας τον χρυσό Ολυμπιονίκη του 1956, τον Vladimir Kuts, έναν άλλο διάσημο επιθετικό δρομέα των 5.000 μέτρων.
Ο Prefontaine  έλεγε για αυτό: “Κανένας δεν θα κερδίσει ποτέ 5.000 μέτρα τρέχοντας δύο εύκολα μίλια. Τουλάχιστον όχι εναντίον μου”.
Κι αργότερα, “Θα  δουλέψω τόσο σκληρά έτσι ώστε να είναι καθαρά ένας αγώνας για αυτούς που έχουν τα κότσια. Τελικά, αν είναι έτσι,  θα είμαι ο μόνος που μπορεί να κερδίσει”.

Πέρα από την φήμη του να οδηγεί από νωρίς τη κούρσα, αντί να κρατιέται πίσω μέχρι τον τελευταίο γύρο, ο Prefontaine είχε και την ταχύτητα για να το πετύχει. Το PB του για το μίλι (3:54,6) που πέτυχε στις 20 Ιουνίου 1973, πίσω από το 3.53.3 του David Wottle στον ίδιο αγώνα, ήταν μόνο 3,5 δευτερόλεπτα πίσω από το παγκόσμιο ρεκόρ εκείνης της εποχής (3:51.1, Jim Ryun , 23 June 1967) και μέσα στις 10 καλύτερες επιδόσεις όλων των εποχών εκείνη τη χρονική στιγμή.

Δεν αργεί να γίνει τοπική διασημότητα και οι φωνές του κόσμου: “Pre! Pre! Pre!” να γίνουν το συχνό χαρακτηριστικό σύνθημα του Hayward Field, ένα μέρος όπου έτρεξαν όλοι οι διάσημοι δρομείς της εποχής.
Οι φίλαθλοι άρχισαν να φορούν μπλουζάκια που έγραφαν “LEGEND” ή “GO PRE“, αν και υπήρξε και μία περίπτωση όπου κάποιοι κάνοντας χιούμορ εμφανίστηκαν και με μπλουζάκια που έλεγαν “STOP PRE”. Ο Prefontaine, όχι μόνο το βρήκε αστείο αλλά και προσφέρθηκε να φορέσει ένα τέτοιο t- shirt για το γύρο της νίκης του!

Η  εθνική αναγνώριση επιβεβαιώνεται όταν  εμφανίζεται στο εξώφυλλο του Sports Illustrated στην ηλικία των 19 ετών τον Ιούνιο του 1970. Ήταν ήδη στο εξώφυλλο του περιοδικού Track and Field News του Νοεμβρίου 1969.

 

 

 

Το 1972 ξεκινά την προπόνηση του για τους επερχόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Μόναχο, οι οποίοι είχαν ιδιαίτερη σημασία για την οικογένειά του (η μητέρα του ήταν Γερμανίδα και οι γονείς του συναντήθηκαν και παντρεύτηκαν στη Γερμανία). Πετυχαίνει αμερικανικό ρεκόρ (13: 22,8) στα 5000 μέτρα, στις 9 Ιουλίου 1972 στα Olympic Trials στο Eugene.

Τον Σεπτέμβριο όμως, οι αγώνες που ονειρεύονταν ο εικοσιενός χρόνων Steve Prefontaine θα σημαδευτούν από μια τραγωδία. Τη λεγόμενη Σφαγή του Μονάχου που έγινε κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του 1972, όταν μέλη της Ισραηλινής αποστολής έπεσαν θύματα απαγωγής από την Παλαιστινιακή τρομοκρατική οργάνωση Μαύρος Σεπτέμβρης. Η απαγωγή έληξε με αποτυχημένη επέμβαση της γερμανικής αστυνομίας, κατά την οποία σκοτώθηκαν 9 αθλητές, ένας αστυνομικός και πέντε από τους απαγωγείς. Μαζί με τους δυο αθλητές που είχαν δολοφονηθεί νωρίτερα, ο τελικός απολογισμός έφτασε τους 17 νεκρούς. Η τραγωδία έλαβε μέρος την δεύτερη εβδομάδα των αγώνων, 5-6 Σεπτεμβρίου με τον τελικό των 5000μ να έχει οριστεί στις 10/9. Και οι επόμενες μέρες όμως ήταν ταραχώδεις και οι εξελίξεις ήταν καταιγιστικές στην παγκόσμια σκηνή:  στις 8 Σεπτεμβρίου, ισραηλινά αεροπλάνα βομβάρδισαν δέκα βάσεις της  PLO στη Συρία και το Λίβανο, απαντώντας στη σφαγή, σκοτώνοντας δεκάδες μαχητές και πολίτες.

Με την λήξη της ομηρίας, οι αγώνες ανεστάλησαν για 34 ώρες, για πρώτη φορά στη σύγχρονη Ολυμπιακή ιστορία, κι αυτό μετά από δημόσια κριτική για την αρχική απόφαση της Ολυμπιακής Επιτροπή να συνεχιστούν κανονικά. Στις 6 Σεπτεμβρίου, στο Ολυμπιακό Στάδιο πραγματοποιήθηκε επιμνημόσυνη εκδήλωση με 80.000 θεατές και 3.000 αθλητές. Ο Πρόεδρος της ΔΟΕ Avery Brundage έκανε μια μικρή αναφορά στους δολοφονηθέντες αθλητές κατά τη διάρκεια ομιλίας του και αναλώθηκε σε γενικότητες για τη δύναμη του Ολυμπιακού κινήματος και εξισώνοντας την επίθεση στους ισραηλινούς αθλητές με τη πρόσφατη διαμάχη σχετικά με την παραβίαση του επαγγελματισμού και την απαγόρευση της συμμετοχής της Ροδεσίας στους Αγώνες, προκαλώντας την οργή των παριστάμενων .
Οι οικογένειες των θυμάτων εκπροσωπούνταν από τη χήρα του Andre Spitzer, τη μητέρα του Moshe Weinberg και έναν ξάδερφο του Weinberg, τον Carmel Eliash. Κατά τη διάρκεια της τελετής, ο Eliash κατέρρευσε και πέθανε από καρδιακή προσβολή.

Στον ποδοσφαιρικό αγώνα της Δυτικής Γερμανίας με την Ουγγαρία, που ακολούθησε της τελετής, δεν ήταν λίγες οι στιγμές που ακτιβιστές θα φωνάξουν συνθήματα, αλλά όταν μια ομάδα θεατών ανέπτυξε ένα πανό που έγραφε  “17 νεκροί ήδη ξεχασμένοι“,  οι υπεύθυνοι ασφαλείας αμέσως το κατέβασαν, τους συνέλαβαν και τους απομάκρυναν από το στάδιο. Κατά τη διάρκεια της τελετής, η Ολυμπιακή Σημαία κυμάτιζε μεσίστια όπως και οι  σημαίες των περισσοτέρων άλλων εθνών κατόπιν αιτήματος του Willy Brandt. Δέκα αραβικά έθνη όμως ήταν αντίθετα με αυτή την αυθαίρετη απόφαση και αρνήθηκαν  να τιμήσουν τους δολοφονηθέντες Ισραηλινούς κατά αυτόν τον τρόπο. Οι σημαίες τους αποκαταστάθηκαν σχεδόν αμέσως στην κορυφή τους!

Ο Willi Daume, ο πρόεδρος της οργανωτικής επιτροπής του Μονάχου, αρχικά προσπάθησε να ακυρώσει το υπόλοιπο των αγώνων, αλλά ήδη εκείνο το απόγευμα ο Brundage και άλλοι που επιθυμούσαν να συνεχίσουν τους Αγώνες, βγήκαν αυθαίρετα και με δηλώσεις τους στα μέσα επέβαλλαν την θέση τους: δεν μπορούσαν να αφήσουν το συμβάν να σταματήσει τους Αγώνες, είπαν. Ο Brundage δήλωσε ότι “Οι αγώνες πρέπει να συνεχιστούν και πρέπει να συνεχίσουμε τις προσπάθειές μας για να τους κρατήσουμε καθαρούς, αγνούς και ειλικρινείς”. Η απόφαση του εγκρίθηκε από την ισραηλινή κυβέρνηση και την Ολυμπιακή ομάδα του Ισραήλ δια στόματος του αρχηγού αποστολής, Shmuel Lalkin.

Στις 6 Σεπτεμβρίου, μετά το μνημόσυνο, τα υπόλοιπα μέλη της ισραηλινής ομάδας αποσύρθηκαν από τους Αγώνες και έφυγαν από το Μόναχο. Όλοι οι αθλητές Εβραϊκής καταγωγής τέθηκαν υπό αυξημένα μέτρα ασφαλείας. Ο Mark Spitz, ο αμερικανός αστέρας κολύμβησης που είχε ήδη ολοκληρώσει τους αγώνες του, έφυγε από το Μόναχο κατά τη διάρκεια της κρίσης ομηρίας (φοβόταν ότι ως εξέχων Εβραίος, ο Spitz θα μπορούσε να είναι στόχος απαγωγής). Η αιγυπτιακή ομάδα έφυγε από τους αγώνες στις 7 Σεπτεμβρίου, δηλώνοντας ότι φοβούνται τα αντίποινα. Το ίδιο έπραξαν και  οι ομάδες  των Φιλιππίνων και της Αλγερίας , όπως και μερικά μέλη της Ολλανδικής και της Νορβηγικής ομάδας. Τα ονόματα των μεμονωμένων αθλητών που αποχώρησαν κρατήθηκαν μυστικά, ώστε να μην διαβάλλουν ακόμη περισσότερο το κύρος των αγώνων αλλά και να προστατευτούν και οι ίδιοι οι αθλητές από την επακόλουθη κριτική. Ο Αμερικανός δρομέας μαραθωνίου Kenny Moore, ο οποίος υπέδειξε σαν έναν από αυτούς τον ολλανδό δρομέα Jos Hermens,  έγραψε για το ατύχημα στο Sports Illustrated: “Είναι πολύ απλό, ήμασταν προσκεκλημένοι σε ένα πάρτι και αν κάποιος έρχεται στο πάρτι και πυροβολεί ανθρώπους, πώς μπορείτε να μείνετε;”
Αλλά υπήρχαν κι αυτοί που έμειναν και οι αγώνες συνεχίστηκαν… Και πολλοί  από αυτούς τους αθλητές που έμειναν, συγκλονισμένοι από την τραγωδία, θεώρησαν  ότι η επιθυμία τους να αγωνιστούν είχε χαθεί. Αλλά αυτό ήταν ένα στοιχείο που έλαβε τη λιγότερη σημασία από τα ΜΜΕ, ιδίως τη στιγμή της εξέλιξης των αγώνων.

Ο Prefontaine είναι αναμφισβήτητα ένα πολιτικοποιημένο άτομο που επηρεάζεται και προβληματίζεται με όλα αυτά τα γεγονότα. Κανείς όμως δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν τα έδωσε όλα στην κούρσα που ακολουθεί και για πολλούς θεωρείται μια από τις καλύτερες της ζωής του. Η διαφορά, όπως έχουν παρατηρήσει πολλοί, είναι ότι αυτός δεν τρέχει για το ασημένιο, το χάλκινο ή για ένα μετάλλιο: τρέχει μόνο για το χρυσό.

Είναι αουτσάιντερ σε αυτούς τους  Ολυμπιακούς Αγώνες του 1972 και λόγω της απειρίας του τρέχει έναν αγώνα ακριβώς όπως δεν θέλει. Ο Prefontaine πήρε το προβάδισμα στον τελικό των 5.000 μέτρων κατά τη διάρκεια του τελευταίου μιλίου, βάζοντας τέλος στον αργό ρυθμό των δύο πρώτων μιλίων, που έβγαλαν αρνητικό πέρασμα στον  αγώνα. Στο καμπανάκι  βρίσκεται στη δεύτερη θέση και πέφτει τρίτος με 200 μέτρα να μένουν. Ο Lasse Virén πήρε το προβάδισμα στην τελική στροφή αφήνοντας το αργυρό μετάλλιο στο Mohammed Gammoudi. Ο Prefontaine 30 μέτρα πριν τον τερματισμό μένει από δυνάμεις για να τον περάσει και μόλις δέκα μέτρα από το τέλος, χάνει και την τρίτη θλέση από τον Βρετανό Ian Stewart, στερώντας του ακόμη κι αυτό το ολυμπιακό χάλκινο μετάλλιο.
Μολονότι κλείνει τον αγώνα, κάνοντας το τελευταίο μίλι σε ένα εντυπωσιακό 4.04, μένει εκτός βάθρου.

Αυτή η ήττα θα του κοστίσει πολύ. Για αρκετό χρόνο μετά τους αγώνες θα ντρέπεται για αυτή του την εμφάνιση και θα αποφεύγει ακόμη και να κοιτάξει και τους συναθλητές του αισθανόμενος ότι τους απογοήτευσε.

Steve Prefontaine 1972 5000m Final

 

https://news.google.com/newspapers?id=q91VAAAAIBAJ&sjid=LuEDAAAAIBAJ&pg=6677%2C2619911

Στα τέσσερα χρόνια του στο Όρεγκον, ο Prefontaine δεν έχασε ποτέ μια κούρσα (NCAA) σε απόσταση 3 μιλίων, 5.000 μέτρων, 6 μιλίων ή 10.000 μέτρων. Επιστρέφοντας για το τελευταίο έτος του, τελειώνει τη καριέρα του στο κολλέγιο με μόνο τρεις ήττες στο Eugene, όλες στο μίλι.
Η πρώτη ήττα του είναι ως πρωτοετής στο Twilight Meet στις 6/5/70, με ρεκόρ πρωτοεμφανιζόμενου στο Όρεγκον και στη συνέχεια PR, 3: 57.4. Ως δευτεροετής φοιτητής, τερματίζει δεύτερος πίσω από τον  Arne Kvalheim στο Twilight Meet (6/6/71) σε χρόνο 3: 57.4.
Χάνει και μια  άλλη κούρσα  σε έναν από τους καλύτερους αγώνες μιλίου που έγιναν  ποτέ. Σε μια σπάνια εμφάνιση ως pacer, ο Prefontaine βοηθά τον χρυσό ολυμπιονίκη του 72 στα 800μ Dave Wottle στην προσπάθεια του να σπάσει το αμερικανικό ρεκόρ στις 20 Ιουνίου 1973. Ο Pre, παρότι οδήγησε ως και 200 μέτρα πριν το τέλος, μένει στη κούρσα για να τερματίσει δεύτερος  με ένα PR 3: 54.6. Ο Wottle νικά και πετυχαίνει αυτό που ήταν τότε το τρίτο ταχύτερο αμερικανικό μίλι και PR του, με 3:53,3.

 

 

 

Steve Prefontaine 1973 LA Times Mile

Η άνοδος του Prefontaine ήρθε σε μια εποχή που το τρέξιμο απείχε πάρα πολύ από το να είναι κάτι της μόδας. Οι οδηγοί στους δρόμους συνήθιζαν να φωνάζουν και να πετάνε σκουπίδια στους δρομείς που συναντούσαν. Ο Prefontaine βοήθησε στην αλλαγή αυτής της κακής νοοτροπίας και τη διάδοση του τρεξίματος. Με την δύναμη του αδιαμφισβήτητου ταλέντου του και  της προσωπικότητας του, ήταν το πρώτο πρόσωπο που έκανε το τρέξιμο μια ελκυστική συνήθεια κι ένα άθλημα άξιο θαυμασμού. Η σύνδεσή του με τη Nike βοήθησε στην καθιέρωση της ως αξιόπιστου εμπορικού σήματος και τη μετατροπή της εταιρείας από έναν τοπικό διανομέα παπουτσιών σε παγκόσμιο εμπορικό σήμα.

Ως αθλητής του Πανεπιστήμιου του Όρεγκον, ο  Prefontaine είχε την πιο άμεση επαφή με τα υποδήματα της Blue Ribbon Sports και της Nike (τότε τα προϊόντα χαρακτηρίζονταν σαν Nike αλλά το όνομα της εταιρείας ήταν ακόμα το αρχικό Blue Ribbon Sports ή BRS).
Το καλοκαίρι του 1973, οι συνιδρυτές της Nike, Phil Knight και Bill Bowerman, διεύρυναν την ετήσια επιδότηση τους προς αυτόν στα 5.000 δολάρια κι αυτό για να αντισταθμίσουν τα έξοδα προπόνησης του Prefontaine και να τον απαλλάξουν από τις περιστασιακές βάρδιες που έκανε στη δημοφιλή ταβέρνα Paddock.

Μεταξύ των προπονήσεων και των long runs κατά μήκος του ποταμού McKenzie, o Prefontaine εργάζονταν και στο κατάστημα της BRS στο Eugene. Ο Prefontaine με τον καιρό έγινε πολύ έμπειρος στα προϊόντα της  εταιρείας του. Εκτύπωσε επαγγελματικές κάρτες με τον τίτλο του Εθνικού Διευθυντή Δημόσιων Υποθέσεων (National Director of Public Affairs) και ξεκίνησε να ταξιδεύει στην Pacific Northwest και να μοιράζεται συμβουλές προπόνησης και ενθάρρυνσης με τους αθλητές, ενώ προωθούσε τα νέα παπούτσια Nike.
Σε κάθε τόπο που πήγαινε, ο Pre θα έβρισκε χρόνο για να πάει για ένα τζόγκινγκ με τα παιδιά, να αναλύσει τη προπόνησή του και να τους μιλήσει. Την ίδια προσωπική προσέγγιση είχε και για  αθλητές από μακριά, βοηθώντας έτσι να δημιουργηθεί ένα πρώιμο σχέδιο για το μάρκετινγκ της Nike. Εισήγαγε την ελίτ του αθλήματος στα προϊόντα της Nike, στέλνοντας παπούτσια, μαζί με εξατομικευμένες σημειώσεις και την επαγγελματική του κάρτα, σε φίλους του και δρομείς από όλο τον κόσμο. Κι αυτό ήταν αποκλειστικά δική του ιδέα.

Ο Prefontaine έστειλε παπούτσια στη Mary Decker στο Σαν Ντιέγκο. Στον John Walker και στον  Dick Quax στη Νέα Ζηλανδία, στον Μπρένταν Φόστερ στην Αγγλία. Στον αξέχαστο και αξεπέραστο Kip Keino της Κένυας.  Όλοι αυτοί οι άνθρωποι τελικά φορούσαν παπούτσια Nike, χάρις στον Pre!

Τον Απρίλιο του 1975, o Prefontaine έστειλε ένα σημείωμα και ένα ζευγάρι των Nike Bostons του ’73 στον σχετικά άγνωστο δρομέα Bill Rodgers.
Η άφιξη των παπουτσιών έκανε μεγάλη αίσθηση και δημιούργησε έκπληξη και ενθουσιασμό στους συναθλητές του στο Greater Boston Track Club. “Ακούγαμε για τα παπούτσια της Nike ή τα βλέπαμε σε φωτογραφίες, αλλά ήταν το πρώτο ζευγάρι που είχα δει προσωπικά”, έχει πει ο Alberto Salazar, ο οποίος τότε ήταν μαθητής λυκείου στη Βοστόνη και ένας από τους συναθλητές του Rodgers τότε. “Τα έφερε στο στάδιο, και δεν τα φορούσε… όλοι μας τα κρατούσαμε και τα περιεργαζόμασταν και περνούσαν από χέρι σε χέρι. Όλοι μας ήμασταν πραγματικά ενθουσιασμένοι όχι μόνο επειδή ήταν παπούτσι της Nike – που ήταν κάπως διαφορετικά από όλα τα άλλα παπούτσια – αλλά επειδή ο Steve Prefontaine είχε στείλει τα παπούτσια με ένα σημείωμα. ”
Λίγες εβδομάδες αργότερα, ο Rodgers τα φορούσε στον μαραθώνιο της τοπικής πόλης. Τερμάτισε πρώτος. Εκεί που στην πρώτη του συμμετοχή το 1973 είχε εγκαταλείψει και την προηγούμενη χρονιά 1974 είχε τερματίσει 14^ος με 2.19.34

Πρώτος στον πρόλογο του δικού του μοναδικού μύθου καθώς στο διάστημα 1975-1980 θα καταφέρει να πετύχει 4 νίκες στον μαραθώνιο της Βοστώνης και 4 στον μαραθώνιο της Νέας Υόρκης, σπάζοντας 2 φορές το Αμερικάνικο ρεκόρ στην Βοστώνη το 1975, με 2:09:55 και το 1979, με 2:09:27!

https://yhst-38716594749934.stores.yahoo.net/letterfrompre.html

Ο Prefontaine όμως, πάντοτε στη μνήμη μας και στην ιστορία του Αμερικανικού Στίβου θα ξεχωρίζει για τους αγώνες του για τα δικαιώματα των Αμερικανών ερασιτεχνών αθλητών στίβου, οι οποίοι  ήταν εγκλωβισμένοι στους κανόνες της Αμερικανικής Ένωσης Αθλητισμού (AAU).
Στη δεκαετία του ’70, οι αθλητές που ήθελαν να συμμετάσχουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες ήταν υποχρεωμένοι να παραμείνουν ερασιτέχνες, πράγμα που αναπόφευκτα τους οδηγούσε παράλληλα με την προπόνηση τους να έχουν και κάποια άλλη εργασία-απασχόληση ώστε να είναι σε θέση να κερδίζουν τα προς το ζην.

Η AAU  απαιτούσε ότι οι αθλητές που ήθελαν να παραμείνουν «ερασιτέχνες» ώστε να έχουν το δικαίωμα συμμετοχής στους Ολυμπιακούς Αγώνες, έπρεπε να ΜΗΝ πληρώνονται για εμφανίσεις και συμμετοχές σε στίβους. Κάποιοι θεωρούσαν αυτόν τον κανονισμό ως εντελώς άδικο, αφού οι συμμετέχοντες ήταν ακριβώς αυτοί που έφερναν μεγάλα πλήθη στα στάδια και επακόλουθα έσοδα εκατομμυρίων δολαρίων για τους διοργανωτές. Και πολύ περισσότερο, με τους αθλητές να αναγκάζονται να επωμιστούν το βάρος όλων των δικών τους εξόδων χωρίς καμία βοήθεια. Εκείνη την εποχή, η AAU  όμως προχώρησε και σε ένα άλλο ακόμη πιο σκληρό μέτρο: αφαίρεσε την ερασιτεχνική ιδιότητα των αθλητών αν είχαν χορηγούς ή εμπορικές συμφωνίες με οποιονδήποτε τρόπο. Επειδή ο  Prefontaine δεχόταν δωρεάν ρούχα και υποδήματα από τη Nike, αμέσως βρέθηκε να υπόκειται σε αυτήν την απόφαση της AAU.

Η  AAU  ήλεγχε όλες τις διοργανώσεις, όλο τον προγραμματισμό κάθε χρονιάς και φυσικά έπαιρνε το μερίδιο του λέοντος από τα κέρδη των εμφανίσεων και των επιτυχιών των αθλητών. Ο Prefontaine απέρριψε προσφορές ύψους 200.000 δολαρίων για να προχωρήσει και να γίνει επαγγελματίας, από την ITA, ένα καινούργιο επαγγελματικό κύκλωμα εκείνης της εποχής, κι αυτό μόνο και μόνο για να μη χάσει την ιδιότητα του ερασιτέχνη και για να διατηρήσει την επιλεξιμότητά του για τους Ολυμπιακούς αγώνες του Μόντρεαλ το 1976. Αντ’ αυτού παρέμεινε αμειβόμενος με $3 ανά ημέρα – το μέγιστο ποσό που επιτρέπονταν  από την AAU.

Η διαμάχη του με την AAU ήταν μακρά και ο Prefontaine δεν δίσταζε να την προκαλεί συνεχώς με τις δημόσιες θέσεις του και τις δηλώσεις του ακόμα κι όταν λόγω αυτής της προκλητικής του στάσης η επιλεξιμότητά του μπήκε σε κίνδυνο. (Τον Νοέμβριο του 1973, η επιτροπή  αθλητών της AAU αποφάνθηκε ότι κανένας αθλητής δεν μπορεί να αγωνιστεί στο εξωτερικό 10 ημέρες πριν από εθνικούς αγώνες της AAU ή πέντε ημέρες πριν από διεθνείς συναντήσεις δύο κρατών.
Αναμφισβήτητα,  η επιτροπή με αυτό τον τρόπο επιδίωξε να αποκαταστήσει το πρόβλημα των κορυφαίων αθλητών που πήγαιναν στην Ευρώπη μόνοι τους και δεν ήταν διαθέσιμοι για την ομάδα των ΗΠΑ. Αλλά έτσι, η επιτροπή κατάφερε να δείξει σε όλους τους αθλητές ότι δεν είναι ελεύθεροι. Ο Steve Prefontaine τότε σήκωσε το γάντι και δήλωσε πως δεν θα τρέξει στα πρωταθλήματα της AAU και “αν θέλουν ας  με πάνε στο δικαστήριο, αυτό είναι καλό για μένα. Ίσως κι έτσι μπορέσω να  πάρω όλα αυτά που αξίζω”. Τον κατηγόρησαν για αντιπατριωτισμό.

“Στο διάολο πια με την αγάπη αυτής της χώρας, αγωνίζομαι για τον εαυτό μου”, δήλωσε σε συνέντευξη στο Ντένβερ που πραγματοποίησε το  Associated Press στα τέλη Μαρτίου του 1975. Ο Pre, ο οποίος έκανε προπόνηση σε μεγάλο υψόμετρο με τον Frank Shorter για ένα μήνα, συνέχισε να εκτοξεύει τα βέλη του: ” “αν αποφασίσω να αγωνιστώ στο Μόντρεαλ, ναι, θα κάνω όλες τις αναγκαίες θυσίες και  θα είμαι ένας φτωχός. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Αν δεν είστε εκατομμυριούχοι, δεν υπάρχει κανένας τρόπος.”

Ο  Pre επέστρεψε στον Eugene και, ύστερα από τις συμβουλές του Shorter και του Bowermann,  εξήγησε τις δηλώσεις του.
«Είπα αυτά τα πράγματα», παραδέχθηκε στην Eugene Register-Guard. “Αλλά αυτοί έκαναν την τρίχα τριχιά… Ο τρόπος με τον οποίο έγραψαν την ιστορία δεν έκανε τη διάκριση ανάμεσα στην απογοήτευσή μου ως αθλητή και την αίσθηση για τη χώρα μου γενικά. Δεν πιστεύω ότι δεν είμαι πατριώτης. ”

Ο Pre έβλεπε και διαισθάνονταν ότι θα υπήρχε μεγάλη έξοδος Αμερικανών αθλητών και η στροφή τους στους επαγγελματίες μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μόντρεαλ, ήταν αναπόφευκτη. “Πρέπει να δημιουργήσουμε εθνικά κέντρα προπόνησης που να υποστηρίζονται από μεγάλες επιχειρήσεις και άλλες ενδιαφερόμενες ομάδες”, κατέληξε. “Είμαστε πάρα πολύ προσανατολισμένοι και οργανωτικοί σε αυτή τη χώρα αλλά δεν γίνεται τίποτα για τον ερασιτέχνη αθλητή μετά την έξοδο του από το κολέγιο. Νομίζω ότι θα δούμε στο Μόντρεαλ να πέφτουμε όλο και πιο πίσω από τις ευρωπαϊκές χώρες”.

Θυμηθείτε αυτά τα λόγια και  αναλογιστείτε πως είναι σήμερα οργανωμένος ο αμερικάνικος στίβος και αθλητισμός γενικότερα.

Ο Prefontaine διατήρησε την ερασιτεχνική του ιδιότητα αλλά ποτέ δεν κατάφερε να φτάσει στο Μόντρεαλ. Ο τελευταίος του αγώνας, το τελευταίο  meeting  στο οποίο πήρε μέρος ήταν στις 29 Μαΐου 1975, σε μια κούρσα που βοήθησε ο ίδιος προσωπικά να οργανωθεί, προσκαλώντας και πείθοντας μέλη της Φινλανδικής εθνικής ομάδας, καθώς και τρανταχτά ονόματα, όπως ο Frank Shorter, να δώσουν το παρόν. Το όνειρο του ήταν να αντιμετωπίσει ξανά τον χρυσό Ολυμπιονίκη του Μονάχου στα 5000μ και στα 10000μ, Lasse Viren, ο οποίος τελικά την τελευταία στιγμή, προς μεγάλη απογοήτευση του Pre, ακυρώνει την συμμετοχή του και δεν δίνει το παρόν.

Αγωνιζόμενος στα 5000 μ., ο Prefontaine ακολούθησε στα πρώτα δύο μίλια τον Frank Shorter, και έπειτα, με τρεις γύρους να απομένουν, άνοιξε ρυθμό κι έπιασε τα 63 δευτερόλεπτα. Μπροστά σε ένα πλήθος 7.000 θεατών, στο αγαπημένο του  Hayward Field, τελείωσε με έναν τελευταίο γύρο 60,3 και έναν χρόνο νίκης 13: 23,8, μόλις 2 δευτερόλεπτα έξω από το δικό του αμερικανικό ρεκόρ. Έκανε ένα γύρο νίκης, παρακολούθησε το πανεπιστήμιο του Όρεγκον, χειροκρότησε τις απονομές και πέρασε το υπόλοιπο βράδυ γιορτάζοντας με φίλους.

Το μεγαλύτερο αστέρι του στίβου της χώρας όμως έμελλε να σβήσει  εκείνο το βράδυ.
Το  τέλος,  τραγικό… Λίγο μετά τα μεσάνυχτα, ενώ οδηγούσε προς το σπίτι, έχοντας αφήσει πρώτα έναν άλλο συναθλητή του και τον Frank Shorter στο σπίτι φίλων που τον φιλοξενούσαν,  το νήμα της  ζωής του κόπηκε σε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Το αυτοκίνητο του φεύγει από το δρόμο και ανατρέπεται αφού χτυπάει πάνω σε έναν βράχο. Ηταν μόλις 24 ετών.
(Το αν ο θάνατός του οφείλεται στο αλκοόλ, παραμένει αμφιλεγόμενο. Η περιεκτικότητά του σε αλκοόλ ήταν 0.16, έξι εκατοστά υψηλότερα από το νόμιμο όριο του Όρεγκον την εποχή εκείνη. Ωστόσο, αυτός που εξέτασε μετά θάνατον το αίμα του ήταν υπάλληλος του γραφείου κηδειών κι όχι ένας ειδικός μικροβιολόγος. )

Η κληρονομιά του είναι πολύπλευρη. Ακόμη και για τις σημερινές γενιές αθλητών σε όλα τα επίπεδα, πόσο μάλλον για τις κοντινές στην εποχή του και στη μνήμη του, αποτελεί έμπνευση και ενσάρκωση της φιλοσοφία της σκληρής προπόνησης και της κατάθεσης ψυχής στους αγώνες. Για τη Nike, ήταν ταυτόχρονα το είδωλο των αγώνων αλλά κι ο αναντικατάστατος συνεργάτης που πρωτοστάτησε σε ένα πρωτότυπο και προσωπικό τρόπο προσέγγισης και σύνδεσης εμπνευσμένων αθλητών με το εμπορικό σήμα της. Για τους συναθλητές του, που υπέφεραν από την AAU, ο Prefontaine ήταν ο ηγέτης που βοήθησε ολόκληρο τον αθλητισμό να στραφεί προς τον επαγγελματισμό.

Μετά το θάνατο του Prefontaine, κι άλλοι αθλητές εντάχθηκαν στη Nike, με στόχο να συνεχίσουν και να κρατήσουν ζωντανό τον αγώνα του.
Αυτό τελικά οδήγησε στην κατάργηση της AAU από το Κογκρέσο των ΗΠΑ το 1978. Ήταν ίσως η σημαντικότερη κληρονομιά του Steve Prefontaine, μεγαλύτερη από κάθε του ρεκόρ ή επιτυχία του μέσα στους στίβους.

 

 

https://news.google.com/newspapers/p/register_guard?nid=4pF9x-cDGsoC&dat=19750530&printsec=frontpage&hl=en

 

 

Το Pre’s Rock είναι ένα μνημείο στο σημείο όπου πέθανε ο Prefontaine . Οι δρομείς που εμπνέονται από τον Prefontaine αφήνουν πίσω τους αναμνηστικά, όπως αριθμούς αγώνων, μετάλλια, παπούτσια, κλπ. Το Pre’s Rock είναι το νεότερο από όλα τα μνημεία του Prefontaine και ολοκληρώθηκε τον Δεκέμβριο του 1997. Βρίσκεται στο Πάρκο Hendricks και το μνημείο έχει μια πλάκα με μια εικόνα του Prefontaine που αναφέρει:

For your dedication and loyalty
To your principles and beliefs…
For your love, warmth, and friendship
For your family and friends…
You are missed by so many
And you will never be forgotten…

(Για την αφοσίωσή σου και την πίστη σου
Για τις αρχές και τις πεποιθήσεις σου…
Για την αγάπη, τη ζεστασιά και τη φιλία σου
Για την οικογένεια και τους φίλους σου …
Λείπεις από  τόσα πολλά
Και δεν θα ξεχαστείς ποτέ …)

Οι κληρονομιές τόσο του Bill Bowerman όσο και του Steve Prefontaine συνεχίζουν να είναι ζωντανές και σήμερα, ειδικά στο Όρεγκον. Οι προσπάθειες του Bowerman για την αποκατάσταση του Hayward Field στο Eugene το έχουν μετατρέψει σε εγκαταστάσεις παγκοσμίου επιπέδους. Το Prefontaine Classic διεξάγεται κάθε χρόνο στις 30 Ιουνίου προς τιμή του Pre και είναι το μοναδικό  Αμερικανικό meeting που μετέχει στην παγκόσμια σειρά των Diamond League της IAAF. Φιλοξένησε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Νέων της IAAF το 2014, το NCAA Outdoor Championships θα πραγματοποιηθεί εκεί μέσα στο 2021 και επίσης το 2021, θα φιλοξενήσει το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα (πρώτη φορά αυτό στις Η.Π.Α.). Το 2014, μία από τις κορυφαίες ομάδες προπόνησης της Nike, η οποία περιλάμβανε την Shalane Flanagan και τον Evan Jager, ονομάσθηκε Bowerman Track Club. Προπονητής τους, ο Jerry Schumacher.

 

OVERALL PERSONAL BESTS

1,500 meters 3:38.1 6/28/73, Helsinki

Mile 3:54.6 6/20/73, Eugene

2,000 meters 5:01.4 5/9/75,Coos Bay

3,000 meters 7:42.6 7/2/74, Milan

5,000 meters 13:21.87 6/26/74, Helsinki

 10,000 meters 27:43.6 4/27/74, Eugene

 

RECORD PERFORMANCES
1969
2-mile American H.S. Record 8:41.5

1971
5,000 meters American Record 13:30.4

1972
5,000 meters American Record 13:22.8 (Olympic Trials at Hayward Field) 2-mile 8:19.4

1973
5,000 meters American Record 13:22.4 2-mile indoor American Record 8:24.6 6-mile American Record 27:09.4

1974
Feb. 17, San Diego 2-mile Indoor American Record 8:20.4 3,000 meter indoor record 7:50.0
April 27, Eugene 10,000 meters American Record 27:43.8 (Hayward Field) 6-mile American Record 26:51.8
June 8, Eugene 3-mile American Record 12:51.4
June 26, Stockholm, Sweden 5,000 meters American Record 13:21.9
July 2, Milan, Italy 3,000 meters American Record 7:42.6
July 18, Stockholm, Sweden 2-mile American Record 8:18.4

1975
May 9, 1975 Coos Bay, Oregon 2,000 meters American Record 5:01.4

ALL-TIME U.S. JUNIOR LISTS
Mile
1. Jim Ryun 3:51.3 7/17/1966 Berkeley
2. Alan Webb 3:53.43 5/27/2001, Eugene
3. Dub Myers 3:57.06 5/14/1983, Eugene
4. Steve Prefontaine 3:57.4 6/5/1970, Eugene

5,000 meters 
1. Galen Rupp 13:37.91 7/4/2004, Heusden-Zoeller
2. Franklin Sanchez 13:38.59 3/1/2001, Stanford
3. Steve Prefontaine 13:39.6 7/16/1970, Stuttgart

3-Mile
1. Gerry Lindgren 13:04.2 7/10/1965, London
2. Steve Prefontaine 13:12.8 4/25/1970, Eugene

 

 

 

ΠΗΓΕΣ

[1]Jordan, Tom (1997). Pre: The Story of America’s Greatest Running Legend, Steve Prefontaine (2nd ed.). Rodale Books. p. 168. ISBN 978-0-87596-457-7.
[2] Anderson, Curtis (May 30, 2005). “Pre lives”. Eugene Register-Guard. p. B1
[3]  https://www.si.com/vault/1970/06/15/611398/the-freshman-and-the-great-guru
[4] https://www.runnersworld.com/news/a20804763/never-before-seen-photo-of-steve-prefontaine-surfaces/
[5]  http://www.marshfield.coos-bay.k12.or.us/athletics/spring/track/image/1960/pre/PreHOF2.htm
[6] http://www.legacy.com/news/celebrity-deaths/article/steve-prefontaine-going-the-distance
[7] http://www.garycohenrunning.com/Interviews/Prefontaine.aspx
[8] https://goducks.com/sports/2003/12/18/30594.aspx
[9] https://bleacherreport.com/articles/217620-steve-roland-prefontaine-the-legend|
[10] http://europa.com/~bence/pre/au.htm
[11] http://stevebence.blogspot.com/2012/02/pres-rock-stories-of-accident.html
[12] https://www.seattletimes.com/sports/college/steve-prefontaine-still-resonates-40-years-after-his-death/
[13] http://grantland.com/features/steve-prefontaine-death/
[14] https://traffic-club.info/2018simage-steve-prefontaine-crash.awp
[15] https://www.ocregister.com/2015/05/29/reid-steve-prefontaines-legacy-lives-strong-40-years-after-his-death/
[16]  https://www.runnersworld.com/runners-stories/a19448537/secret-pres-rock/
[17] http://www.yearofcleanwater.org/explore/car-crash-prefontaine-site/
[18] https://www.si.com/olympics/photos/2012/06/29classic-photos-of-prefontaine
[19] https://www.nytimes.com/2002/08/12/sports/IHT-athletics-in-munich-israelis-honor-72-victims.html
[20] https://web.archive.org/web/20000916002402/http://sportsillustrated.cnn.com/events/1996/olympics/daily/july29/flemfile.html
[21] http://home.europa.com/~bence/pre/pd.htm

Ταινείες για τον Steve Prefontaine

Without Limits (1998), played by Billy Crudup
Prefontaine (1997), played by Jared Leto
Fire on the Track (documentary)
(Μπορείτε να το παρακολουθήσετε σε 4 μέρη στους παρακάτω συνδέσμους)
https://www.youtube.com/watch?v=c0WMzYGhCgw
https://www.youtube.com/watch?v=23SLjZ4bdR8
https://www.youtube.com/watch?v=V7RVrTAqul0
https://www.youtube.com/watch?v=BlFjD9HcXmw

 

 

 

 

 

 

*Στην ενότητα «Δρομείς που αγαπήσαμε», θα μπορούσατε κι εσείς αν θέλετε να κάνετε μία παρουσίαση ενός αθλητή που θεωρείτε πως έχει ενδιαφέρον. Απλά στείλτε μας το κείμενο και όποιο υλικό μπορεί να το συνοδεύει.