[Dimitris Voutyras]

Καλημέρα,

Όταν με την γυναίκα μου πήραμε την απόφαση να ταξιδέψουμε στο Μιλάνο για να τρέξω στον τοπικό μαραθώνιο μαζί με τα 2 μικρά παιδιά μας (4 και 1 ½ χρονών), ξέραμε ότι θα είναι δύσκολο αλλά οπως αποδείχθηκε στην πράξη δεν φανταζόμασταν πόσο. Η προετοιμασία είχε κυλήσει ομαλά χωρίς χαμένες προπονήσεις, τραυματισμούς ή ασθένειες ενω είχα πετύχει και ΡΒ στον ημι του ΣΔΥΑ με 1:40 οπότε η ψυχολογία ήταν σε καλό επίπεδο για κάτι καλό.
Την Παρασκευή πετούσαμε νωρίς το πρωί απο Αθήνα και η μικρή φρόντισε να μας έχει ξύπνιους από τις 2 το βράδυ. Τέλος πάντων πάμε αεροδρόμιο φορτωμένοι σαν μουλάρια, με μπαγκάζια, καρότσι, μωρά κλπ. Φτάνουμε στην Ιταλία, επόμενο βήμα να πάρουμε τρένο για το κέντρο, και από εκεί μετρό για το σπίτι που θα μείνουμε κοντά στο Ντουόμο. Το σπίτι απο την στάση είναι 10 λεπτά περπάτημα το πολύ, αλλά για κάποιο λόγο το GPS δεν μας καθοδηγούσε σωστά και κάναμε κάνα 40λεπτο κύκλους, ταλαιπωρημένοι και φορτωμένοι προσπαθώντας να βγάλουμε άκρη μέσα στα πλακόστρωτα σοκάκια. Το βράδυ βγήκαμε με Ιταλούς φίλους για τους απαραίτητους υδατάνθρακες και επιστρέψαμε για ύπνο. Ηδη αισθανόμουν τα πόδια μου πιασμένα απο την κούραση της μέρας και ειδικά στο σημείο εσωτερικά ανάμεσα σε προσαγωγούς και γόνατα. Παρόλο που ήλπιζα να κοιμηθώ λίγο παραπάνω τελίκα λίγο η νευρικότητα, λίγο το ξένο κρεβάτι συντέλεσαν στο να ξυπνήσω απο τις 7. Σηκώνομαι πιασμένος παντού, κορμός, χέρια, ώμοι και φυσικά πόδια. Λεω εντάξει χθες το παρακάναμε, σήμερα θα προσπαθήσω να κάνω μόνο τα απαραίτητα μπας και καταφέρω να ξεκουραστώ. Οπότε πήγα στην εξπο (τίποτα το ιδιαίτερο) μετά λίγο βόλτα για μακαρόνια και σπίτι. Σε συνεννόηση με τον κόουτς στις 11:00 πήρα 2 ντεπόν μήπως με βοηθήσουν με το πιάσιμο των ποδιών και πέφτω στο κρεβάτι όπου τελικά κοιμήθηκα μέχρι τη 1:30 διότι η μικρή άρχισε να κάνει εμετούς (την πείραξαν αυτά που είχε φάει το βράδυ όπως αποδείχθηκε), ετσι το υπόλοιπο βράδυ πέρασε με μπάνια, κλάματα, αλλαγές σεντονιών κλπ.
Τέλος πάντων γύρω στις 5:30 το παίρνω απόφαση οτι δεν θα παίξει άλλος ύπνος οπότε αρχίζω σιγά σιγά να ετοιμάζομαι για να πάω στον χώρο της εκκίνησης, ο οποίος ήταν σε ενα μεγάλο πάρκο παράπλευρα απο την Πόρτα Βενέτσια που βρισκόταν η αφετηρία. Η πρόσβαση στο πάρκο πολύ αυστηρή, με ελέγχους, ανιχνευτές μετάλλων κλπ και γενικότερα στο Μιλάνο παίζει πολλή αστυνόμευση, έχουν αστυνομικούς/κομάντος κυριολεκτικά με το δάχτυλο στη σκανδάλη διασκορπισμένους σε διάφορα μέρη – προφανώς φοβούνται για κάποιο χτύπημα. Ο καιρός δρομικά καλός με θερμοκρασία περίπου 10 με 12 βαθμούς, συννεφιά και ψιλόβροχο που μια άρχιζε και μια σταματούσε. Πάμε στην αφετηρία και απο την μια είμαι χαρούμενος και ανυπόμονος να τρέξω τον αγώνα, θέλω επιτέλους να εξαργυρώσω την πολύ καλή προετοιμασία που έκανα τους προηγούμενους μήνες απο την άλλη όμως είμαι άυπνος και τα πόδια εξακολουθούν να είναι πιασμένα σαν κούτσουρα οπότε δεύτερες σκέψεις τριγυρνάνε στο μυαλό μου. Αντίστροφη μέτρηση, εκκίνηση με κύματα και φεύγουμε. Ξεκινάμε και προσπαθώ να μην παρασυρθώ, να κάνω τα πρώτα 3,4 χιλιόμετρα σε αναγνωριστικό ρυθμό (5:30) αφενός για να ζεσταθώ και αφετέρου για να δω πως θα ρολάρουν τα πόδια και ανάλογα να προσαρμόσω την στρατηγική μου. Στα θετικά του αγώνα να πω οτι δεν είχε καθόλου στριμωξίδι στην εκκίνηση, το μοίρασμα στα μπλοκ ήταν σωστό (τουλάχιστον στο δικό μου) και οι περισσότεροι τρέχουμε σε παρόμοιο ρυθμό. Σε κάποια φάση βλέπω στα 100-150 μέτρα τα μπαλονάκια απο τους λαγούς των 3:50 οπότε αρχίζω και τους μαζεύω με στόχο να τους βάλω απο πίσω μου ώστε να «κλειδώσω» αυτόν τον χρόνο τουλάχιστον και να προσπαθήσω για κάτι καλύτερο στην συνέχεια. Στα της τροφοδοσίας, εχω σκοπό να πάρω GU gel στα εξης χιλιόμετρα 7.5, 15, 22.5, 30, 37.5 και αλάτι στα 10, 20, 30. Οι σταθμοί προσφέρουν νερό σε κλειστό μπουκαλάκι κάθε 5 χιλιόμετρα (συν κομμένα φρούτα, ισοτονικα κλπ σε κάποιους σταθμούς) που σημαίνει οτι θα πρέπει σε 3 περιπτώσεις να κουβαλήσω το μπουκαλάκι για 2-2.5 χιλιόμετρα ωστε να τηρήσω το πλάνο μου. Στο 20 φτάνω στον σταθμό και ακούω τους εθελοντές απο τα πρώτα τραπέζια που είχαν μόνο ισοτονικά να φωνάζουν οτι νερό έχει στα πιο πέρα τραπέζια, τελικά μπερδεύομαι με τον κόσμο και χάνω την τροφοδοσία. Ευτυχώς ενας μεμονωμένος εθελοντής εχει πάρει μερικά μπουκαλάκια και τα μοιράζει μετά το πέρας του σταθμού σε όσους την πάτησαν σαν κι εμένα. Παίρνω νερό,κατεβάζω το αλάτι και έχοντας χάσει την αυτοσυγκέντρωση μου με το μπέρδεμα που έγινε πετάω το μπουκάλι μην υπολογίζοντας οτι έχω να πάρω τζελ στο 22,5. Περνάω ημι σε 1:53, πλησιάζω τον σταθμό του 25ου , βγάζω το τζελάκι να είμαι έτοιμος, βλέπω και την ταμπέλα του χιλιομέτρου και αρχίζω να το καταπίνω. Τελικά την ψιλοπάτησα που βιάστηκα να το φαω γιατί για άγνωστο λόγο ο σταθμός ήταν στο 26ο χιλιόμετρο. Δεν ξέρω αν ήταν placebo effect ή οχι αλλα απο το 26 μέχρι το 32 ένιωθα πολύ καταβεβλημένος, σίγουρα επηρεάστηκα ψυχολογικά και δεν νομίζω οτι είναι τυχαίο που αυτά είναι και τα πιο αργά μου χιλιόμετρα σε ολη τη διαδρομή. Στο 30ο τσιμπάω νεράκι, πίνω το αλάτι με νερό και κάνω πάλι το λάθος να πετάξω το μπουκαλάκι (προφανώς τα εχω χάσει ενω και τα μπαλονάκια του 3:50 με προσπερνούν και γενικά ο αγώνας πάει απο το κακό στο χειρότερο). Ευτυχώς παίρνω την απόφαση να σκύψω και να πάρω χρησιμοποιημένο μπουκαλάκι απο κάτω και εντέλει χτυπάω και το 4ο τζελάκι περίπου στο 31. Προσπαθώ να ανακτήσω την ψυχραιμία μου και να ανεβάσω ρυθμούς οπότε απο το 5:47 που είχα κατρακυλήσει στο 31 και το 5:40 στο 32 καταφέρνω και φτάνω μεταξύ 5:15 και 5:25, προσπερνάω τα μπαλονάκια και διατηρώ αυτόν τον ρυθμό μέχρι τον τερματισμό. Τελευταίο τζελ στο 38 και παίρνω κι ενα αλάτι εκτός στρατηγικής στο 40 γιατί λόγω αυξημένης υγρασίας είχα χάσει αρκετό ιδρώτα. Τερματισμός σε 3:48 ακριβώς και ο πρώτος μου μαραθώνιος σε κάτω απο 4 ώρες σε 7 προσπάθειες είναι γεγονός!

ΥΓ 1. Είχα διαβάσει οτι η διαδρομή έχει πολλές στροφές και ήμουν απο την αρχή υποψιασμένος να κρατάω ψηλά το κεφάλι και να προσπαθώ να δω μακρυά ώστε να «κόβω» οσο μπορώ τις στροφές και να τις κάνω οσο το δυνατόν πιο ευθείες ώστε να γλιτώσω περιττά μέτρα στην σούμα. Το ρολόι τελικά έγραψε 42.570μ.

ΥΓ 2. Κατά τη διάρκεια του αγώνα ήμουν καλά καρδιοαναπνευστικά αλλά ταλαιπωρήθηκα από τα πόδια και την κούραση που είχαν μαζέψει τις παραμονές του αγώνα ενω στα τελευταία 6,7 χιλιόμετρα φλέρταρα με κράμπες σε διάφορα σημεία καθώς είχα τσιμπήματα σε γάμπες, τετρακέφαλους κλπ.

ΥΓ 3. Η διαδρομή πολύ γρήγορη, κάποιες ανηφοριές που έχει είναι αμελητέες, δεν τις κατάλαβα καν, ενω φέτος έγινε και ρεκόρ διαδρομής με 2:04:46 απο τον νικητή.

ΥΓ 4. Και στις 5 φορές που έχω τρέξει την κλασική, τις περισσότερες φορές με πραγματικά καλή προετοιμασία, στον τερματισμό έχω το μαύρο μου το χάλι, με τάσεις για λιποθυμία, ζαλάδες, πτώση πίεσης κλπ. Πέρυσι τον Ιούνιο έτρεξα στην Στοκχόλμη και παρόλο που είχε πολλή ζέστη με σταθερά 30 βαθμούς κατα τη διάρκεια όλου του αγώνα, τερμάτισα, πήγα σπίτι για ντουζάκι και μετά γυρνούσαμε με φίλους την πόλη με ποδήλατο ως το βράδυ. Στο Μιλάνο τερμάτισα, συναντήθηκα με την οικογένεια κι ένα φίλο μου, περπατήσαμε κάνα 2ωρο, φάγαμε, ήρθα σπίτι άλλαξα και είμασταν έξω ως τις 11. Προφανώς οι ιδιαιτερότητες που έχει η διαδρομή στην Αθήνα δεν μου ταιριάζουν και με τσακίζουν δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο.

ΥΓ 5. Έτρεξα μετά την Αθήνα τον Νοέμβριο και στο Μιλάνο με τα Pegasus Turbo. Το οτι είναι παπουτσάρες και οτι θα με πάνε ξεκούραστα το ήξερα. Αυτό που δεν ήξερα ήταν η συμπεριφορά τους στη βροχή. Παρόλο λοιπόν που το τερέν ήταν μόνιμα βρεγμένο τα παπούτσια δεν μου έδωσαν σε κανένα σημείο λόγο να ανησυχήσω για τυχόν γλιστρίματα ούτε στην άσφαλτο αλλά ούτε και στα σημεία που είχε πλακόστρωτο.

[Nikos Pilikas]

Μπράβο Δημήτρη, εμφατικό ΡΒ!!!

[Elda]

Συγχαρητηρια Δημητρη, εντυπωσιακη η βελτιωση, σαφως βασει του ημι σου εχεις περιθωρια για πιο κατω, μονο μην το δοκιμασεις ξανα στην κλασικη, οπως κι εσυ ετσι κι εγω εναν αγωνα της προκοπης στην Αθηνα 4 φορες που εχω τρεξει, δεν εχω βγαλει. Ασκηση θαρρους το ταξιδι στο εξωτερικο με 2 τοσο μικρα παιδια, εμεις ουτε στο εξοχικο δεν τολμουσαμε να παμε οταν ηταν τοσο μικρα. Πολυ ωραια και η περιγραφη σου, μου ανεβασε τη διαθεση και την ανυπομονησια ενοψει και του δικου μου μαραθωνιου. Μπραβο και παλι!

[aRiSTiDiS]

Μπράβο Δημήτρη, πολύ καλός χρόνος. 5 μαραθώνιους που έχω, και οι 5 στην κλασική (3:28 ο καλύτερος), οπότε δέν έχω αίσθηση πώς ειναι να τρέχεις σε άλλη διαδρομή, όπως περιγράφεις την αίσθηση μετά. Τα Turbo τα έχω λίωσει, 1.200km, και όντως έχουν καλή συμπεριφορά στην βροχή. Εκεί που ζορίζονται είναι σε βροχή με ανηφόρα, που θέλει παραπάνω δύναμη και πατάς και πιο μπροστά. Αλλά ακόμα και εκεί ειναι καλύτερα από τη σειρά ZF ή το continental της adidas

[zakis]

Μπράβο Δημήτρη.

Ήμουν και εγώ εκεί με στόχο το 4ωρο που το κυνηγάω από την άνοιξη του 2016 (Θεσσαλονίκη 4.03 και 3 Χ Αθήνα 4.09. 4.01, 4.20). Άλλο πράγμα το φλατ αδελφέ. Βάζεις τον ρυθμό που έχεις κάνει προετοιμασία (σε φυσιολογικές θερμοκρασίες και ώρες….) και απλά ελπίζεις να κρατήσει έως τα 42.

Εμένα με βοήθησαν πολύ οι λαγοί (μαύρα μπαλόνια) που ξεκίνησαν από το 6ο μπλοκ, πέρασαν την εκκίνηση στα 2 λεπτά από το μπαμ του αφέτη και έφτασαν νετ 1.58 στον ημί. Μετά κόψαν λίγο ρυθμό και έφτασαν στο τέρμα στο 3.58. Το μπουλούκι των επίδοξων 4ωρων έκοβε και την αντίσταση του αέρα αλλά στους σταθμούς γινόταν εμποροπανήγυρη.

Διαδρομή και καιρός ήταν για PB και ευτυχώς ήρθε το πολυπόθητο 3.58.04. Η Αθήνα πλέον μόνο για συμμετοχή στην γιορτή και μακριά από απογοητεύσεις…

@aristidi, δοκίμασε φλατ και θα με θυμηθείς στο 32 🙂

[Elda]

Συγχαρητηρια Ζαχαρια για το sub 4, επιτελους εσπασε η γκαντεμια. Για την Αθηνα εχεις απολυτο δικιο, ουτε καν για συμμετοχη δεν ειναι, μονο για χειροκροτημα στο 39!

[Dimitris Voutyras]

@zakis συγχαρητήρια που πέτυχες τον στόχο σου!

@elda Μαρία μετά απο 5 φορές που έχω σπάσει τα μούτρα μου στην κλασική (αφου και τις 5 φορές έκανα πολύ χειρότερο χρόνο βάσει της εκάστοτε προετοιμασίας), φέτος σκέφτομαι σοβαρά να μην την δοκιμάσω, να επικεντρωθώ σε ενδυνάμωση και μικρότερες αποστάσεις και να ξανατρέξω μαραθώνιο την άνοιξη του 20 σε κάποιον φλατ προφανώς. Βέβαια ακόμα είναι πολύ νωρίς για αποφάσεις και ο πειρασμός μεγάλος οπότε ποτέ μην λες ποτέ…

[petransfhp]

Ήμουν και εγώ εκεί!

Έψαχνα έναν αγώνα σε φλατ διαδρομή και βόρεια ώστε να έχει δροσιά. Σε συνδ2με τα φθηνά αεροπορικά εισιτήρια επέλεξα την πρωτεύουσα της μόδας!

Άφιξη από Παρασκευή και απευθείας στην έκθεση για τα νούμερα. Μετα ξενοδοχείο. Το μεσημέρι έξοδο και βουρ για Ντουόμο. Φωτογραφίες στην Πλατεία, παγωτό, το παγωτό κλάμα…
, στην συνέχεια κάστρο των φορτσα, υδατανθράκωση και υπνο.
Την επόμενη μέρα Σάββατο, πρωί χαλαρωμα 4χλμ,πρωινό, και βουρ για βόλτες, μαγαζιά για ψώνια, επίσκεψη σκάλα του Μιλάνου, φαγητό, ξενοδοχείο για μια ώρα, το απόγευμα καφέ, βόλτα, υδατανθράκωση και επιστροφή ξενοδοχείο για ετοιμασία για τον αγώνα. Το Garmin έγραψε την Παρασκευή 20χλμ περπάτημα και το Σάββατο 15, γίναμε κομμάτια, κανονικος τουρισμός, πολύ μας άρεσε.

Κυριακή πρωί μετρό και άφιξη στην εκκίνηση. Ειδανικος καιρός 10-12 βαθμούς. Φωτογραφίες ζέσταμα και βουρ για την εκκίνηση. Πολυ άγχος, στόχος να σπάσω για πρώτη φορά το φράγμα των τριών ωρών!

Ξεκινάω με 4:20 και αμεσως πιάνω έναν πολύ γρήγορο ρυθμο περίπου 4:10 σύμφωνα με το Fenix 5x. Οι λαγοί των τριών ωρών ειναι μπροστά μου και απο πίσω περίπου 100-150 άτομα στριμογμενα ακολουθουν το τραίνο! Πηγαίνουμε πολύ γρήγορα πολύ κάτω απο 4:16,η άσχημη ομως χάραξη της διαδρομής με πολλές στροφές και αναστροφές μας κανει να γράψουμε εκατοντάδες μέτρα παραπάνω.
Το αποτέλεσμα πέρασμα 10αρι 42:09.

Επίσης πολύ στριμοξίδι, κάγκελα μας περιορίζουν την λωρίδα και νιώθω εγκλωβισμένος, δεν μπορώ να προσπεράσω με τίποτα ώστε να έχω τον ρυθμό μου. Αναγκαστικά ακολουθώ το τραίνο των τριών ωρών.
Μετα απο 12χλμ σε ενα κατηφορικό απότομο εσακι ανεβαίνω πεζοδρόμιο και μπαίνω μπροστά. Επιτέλους.

Πέρασμα Ημιμαραθώνιο 1:29:32.
Είμαι εντός στόχου λέω…

Ξεκινάνε όμωςττα προβλήματα, ήπιες ανακατοσουρες στο στομάχι όπου μεγαλώνουν. Ειμαι μπροστά απο το τραίνο και πηγαίνω πολύ γρήγορα όμως λόγω στροφών ειμαι οριακά για το τρίωρο.

Πέρασμα 30αρι 2:06:57
είμαι μέσα λέω…
Πολύ ανακατοσουρα, πρέπει ομως να πάρω τζελ.
και χτυπάω ενα τζελακι με 100μγ καφεΐνη.
Εκεί έγινε η μαλακία…

Τρελό ανακάτεμα, μου έρχεται να ξεράσω.

Στο 35 μπαίνω πισω απο το τραίνο.
Αρχίζουν και μου φεύγουν…

Στο 37.200μ πρέπει να παω με 4:15 για να το σπάσω, απομένει ενα 5αρι.

Δωστα ολα λέω…

Δεν μπορώ να κρατήσω παω με 4:20

Στο 39.200 το ρολοι μου γραφει 2:48:15

Γαμώ την πουτ@ν@ μου λέω δεν μπορώ να παω πηγαίνω περίπου με 4:20 σκασμένος.

Περνάω το 41200 σε 2:56:44,
πάει λέω,

τουλάχιστον θα κανω ατομικό ρεκόρ και επιταχυνω.

Τελευταίο χιλιόμετρο το διανύω σε 3:58.

Τερματίζω σε χρόνο 3:00:42

Γονατιζω και τρέχουν δάκρυα. Ανάμικτα συναισθήματα με κυριευουν. Από την μια τεράστια ικανοποίηση για τα 5 λεπτά ατομικό ρεκόρ. Από την άλλη πικρα για τα μόλις 42 δευτερόλεπτα πανω από τις 3 ώρες.

Ενα δευτερόλεπτο το χιλιόμετρο σκέφτομαι…

Αυτό που μου έμεινε ήταν ενας πολύ σκληρός αγώνας, μεγάλη ταλαιπωρία πήγαινα απο το 30 σκασμένος.
Πίκρα γιατι πήγαινα πολύ γρήγορα αλλα λογω διαδρομής εγραψα 42830μ.
Το Garmin μου έβγαλε μεσο ορο 4:13/χλμ.

Ευτυχώς που και τα παγωτα μου έφαγα πριν τον αγωνα και τις πιτσες και τα κοκτέιλ δεν στερήθηκα τίποτα. Ασχολήθηκα με τον αγωνα μονο το πρωινό της Κυριακής και πέρασα πολύ ωραία εντελώς τουριστικά.

Τώρα υπάρχει μονο μια σκέψη.
Sub 3.

[Nikos Pilikas]

@petransfhp Μπράβο, Πέτρο! Μια ανάσα είσαι από τις 3h.
Σε 1-2 χρόνια που θα εχεις μαζέψει κάμποσα sub3, ούτε που θα τα θυμάσαι αυτά τα 42″…

[Kostão]

@petransfhp μπράβο Πέτρο ωραία μάχη έδωσες. Ίσως χωρίς προβλήματα να έγραφες άνετα το sub3. Αν και πιστεύω ότι είναι λεπτομέρεια αν είσαι λίγο κάτω ή λίγο πάνω. Αυτό που είδαμε είναι οτι είσαι ένας δρομέας που τρέχει μαραθώνιο σε 4’13” ρυθμό ακόμα και με ενοχλήσεις. Συγχαρητήρια.

[Συντάκτης]

Δημοσιεύσεις