ήσουν πολύ αναλυτικός στην περιγραφή και στην “αυτοκριτική” σου και δε χρειάζεται να σου πούμε πράγματα που ο ίδιος ένιωσες καλύτερα. Είχες τυπικό “σούρωμα”, τόσο ενεργειακό όσο και αφυδάτωση, και είχε ξεκινήσει ήδη από το δεύτερο μισό του δεύτερου ποδηλατικού γύρου και φυσικά γιγαντώθηκε στο τρέξιμο. Το τρέξιμο στο τρίαθλο μπορεί να μην έχει την ίδια διάρκεια με το ποδήλατο (ειδικά στις σπέτσες είναι περίπου το ένα τρίτο χρονικά σε σχέση με το ποδήλατο) αλλά είναι το σκέλος που θα εμφανιστούν οι αδυναμίες του αθλητη και θα κοστίσουν τα όποια λάθη σε τροφοδοσία και pacing. Όσο μεγαλώνει η απόσταση, τα λάθη αυτά κοστίζουν εκθετικά σε χρόνο, όπως και στο μαραθώνιο σε σε σxέση με έναν ημί. Θυμάμαι κιεγώ στο πρώτο μου ολύμπικ στο σχοινιά, σε μία πολλή ζεστή ημέρα, να βιώνω αφόρητο πόνο από κράμπες στο τρέξιμο, ενώ μέχρι και το Τ2 τα πράγματα κυλούσαν (φαινομενικά) καλά, και ήταν η μοναδική φορά σε τριθλητικό αγώνα που φλέρταρα με την εγκατάλειψη. Είχα τότε δρομικό δεκάρι κάπου στα 39′, και στο τρίαθλο το έτρεξα σε 46-47′. Οπότε καλώς έχεις τις ανησυχίες σου για το τί έφταιξε, αφού έτσι θα γίνεις καλύτερος, αλλά πέραν των λαθών σου, ισχύει και το “πάντα πονάει η πρώτη φορά”
.
