Το πρώτο μου sub 3 στον 11ο Διεθνή Μαραθώνιο Μέγας Αλέξανδρος

11ος Διεθνής Μαραθώνιος Μέγας Αλέξανδρος

Το ταξίδι ξεκίνησε περίφημα, στο lobby του αεροδρομίου είχε αρκετούς δρομείς και πιάσαμε κουβέντα, στάθηκα τυχερός και στη πτήση κάθισα δίπλα σε ένα σχετικά μεγάλο κύριο 60+, τον Γιάννη Σαριδάκη, από τη Κρήτη  που όπως αποδείχτηκε πήγαινε στη Θεσσαλονίκη με σκοπό να κάνει πανελλήνιο ρεκόρ!! Παλιά καραβάνα δρομέας με ατομική επίδοση 2:44 και περσινό μαραθώνιο 2:57!! Τώρα πια έχοντας ξεπεράσει τα 60 πήγαινε για sub 3:05:40, χρόνος του Τάκη Σκουλή. Η διαδρομή πέρασε πολύ ευχάριστα και τελικά καταλήξαμε να περάσουμε ένα μεγάλο μέρος του απογεύματος μαζί τρώγοντας τη γνωστή μακαρονάδα, παρέα με ένα άλλο παιδί από τη Κρήτη που θα χτυπούσε και αυτός το τρίωρο. Κουβέντα στη κουβέντα η ώρα πέρασε, πήγα στο ξενοδοχείο, άφησα τα πράγματα μου και ένα μισάωρο αργότερα ξεκίνησα να βρω τα παιδιά του φόρουμ στο pasta party.  Δεύτερη μακαρονάδα εκεί!!!, δύο σε ένα διωράκι δηλαδή, νέες γνωριμίες και χαλαρή διάθεση, ότι πρέπει δηλαδή για να φύγει το προαγωνιστικό αγχος.
Μετά ξενοδοχείο, προετοιμασία της αγωνιστικής φορεσιάς, διπλοτσεκάρισμα στα πάντα και λίγο διάβασμα. Τελικά, κακώς παρασύρθηκα, άνοιξα τη τηλεόραση και είδα μια ταινία ευτυχώς όχι μέχρι αργά. Κατά τις 11 έπεσα για ύπνο, συνήθως κοιμάμαι εύκολα, αυτή τη φορά όμως ενώ ο ύπνος με πήρε γρήγορα, ξύπνησα κατά τις 12:30 και άρχισα να στριφογυρίζω. Σπάστηκα πολύ γιατί τελικά ξανακοιμήθηκα περασμένες 2:30 αλλά περιέργως στις 4:45 που χτύπησε το ξυπνητήρι ένιωθα καλά. Κατέβηκα για πρωινό, τσάι, πορτοκαλάδα κα ένα κέικ που είχα φέρει από την Αθήνα για τη περίσταση και ξεκίνησα για τα λεωφορεία. Εκεί παρέα με τον Τάκη, (papatak), πιάσαμε κουβέντα και φτάσαμε μέχρι τη Πέλλα. Όλα πήγαιναν  μια χαρά, καθόλου άγχος, ο καιρός λιγάκι ζεστός αλλά με σύννεφα και χωρίς ήλιο. Η υγρασία ίσως λίγο τσιμπημένη αλλά υποφερτή. Η Πέλλα σταδιακά άρχισε να γεμίζει, είδα φίλους και γνωστούς, ανταλλάξαμε  τις ευχές μας  έκανα τις κλασσικές επισκέψεις στη τουαλέτα και ξεκίνησα ζέσταμα. Πρόσεξα χαρακτηριστικά ένα δρομέα που μάλλον για να καταπολεμήσει το άγχος του κάπνιζε!!, ήταν μια πολύ ασυνήθιστη εικόνα, ντυμένος με τη στολή εκστρατείας, ζωσμένος με τα τζελάκια του και το τσιγάρο στο στόμα. Χωρίς να το καταλάβω η ώρα πέρασε και  βρέθηκα στην εκκίνηση. Εκεί άλλοι γνωστοί, άλλες κουβέντες, άλλες ευχές και η πιστολιά!!

Ο αγώνας ξεκινούσε!!!

Sub 3 σου έρχομαι, τρέξε μετρημένα λέω στον εαυτό μου, τη προπόνηση την έχεις, από τη τακτική σου θα εξαρτηθεί αν θα τα καταφέρεις.
Το πρώτο χιλιόμετρο έντονα κατηφορικό, εκεί ρολάρω αβίαστα χωρίς να βάλω δύναμη, ξέρω ότι θα βγει πιο γρήγορα από τον επιθυμητό ρυθμό αλλά δε με πειράζει, πιο πολύ θα μου στοίχιζε να πηγαίνω με φρένο παρά ελεύθερα. Με το που τελειώνει το χωριό της Πέλλας και βγαίνουμε στο δρόμο που θα μας οδηγήσει στο Λευκό Πύργο, ολοκληρώνεται το πρώτο χιλιόμετρο, ρυθμός 4, καρδιά πολύ χαλαρή, καλό σημάδι. Από εκεί και πέρα έχω σκοπό να γκρουπαριστώ και να κοιτάω κυρίως τους σφυγμούς  μου.
Είναι κάτι που είχα ξανακάνει το 2012, στη κλασσική, το πιο ξεκούραστο μου μαραθώνιο ever, όταν προσπαθούσα να ελέγχω τους παλμούς μου, τότε είχα κάνει 3:14. Ηταν ο δεύτερος  μου μαραθώνιος, δεν ήξερα ακριβώς τι να κυνηγήσω, έλπιζα σε κάτι καλύτερο από 3:20,  και πήγαινα με την αίσθηση και φρένο στους 170 παλμούς.
Αφού βγαίνουμε στο κεντρικό,  στα επόμενα δύο τρία χιλιόμετρα σχηματίζεται μια παρέα από 6-7 δρομείς, μεταξύ τους και ο Πάνος, (mashine), που είχε σα στόχο ένα sub 2:55-3:00. Με αυτό το γκρουπάκι πρέπει να πήγαμε μέχρι  και το δέκατο  περίπου χιλιόμετρο. Η διαδρομή μέχρι εκεί είναι με εναλασσόμενες ήπιες κλίσεις, πολύ καλή για ζέσταμα και για διατήρηση ρυθμού. Το pace ήταν της τάξης του 4:10, ελαφρά πιο γρήγορο από όσο ήθελα αλλά έβγαινε τελείως αβίαστα. Δε έδινα σημασία στο ρυθμό μας παρά μόνο στους παλμούς που πηγαίνανε ρολόι.
Ηταν ακόμα αρχή  και είχα τη δυνατότητα λίγο πολύ να τους έχω υπό έλεγχο. Στη κατηφόρα δηλαδή που πέφτανε, επιτάχυνα λίγο χωρίς να πιέζω, ρολάροντας πιο ελεύθερα, στο ίσιωμα και την ανηφόρα προσπαθούσα να τους κρατήσω ψιλοσταθερούς. Καθώς βέβαια ο χρόνος περνούσε αναπόφευκτα θα ανέβαιναν. Σκοπός λοιπόν ήταν να φτάσω μέχρι το εικοστό χιλιόμετρο χωρίς να ξοδευτώ, μια και μετά μέχρι και το 30 είναι το δυσκολότερο  τμήμα της διαδρομής. Αν έφτανα δηλαδή μέχρι το 30 σχετικά ξεκούραστος, πίστευα ότι θα πετύχαινα το στόχο μου. Ο ρυθμός ήτανε πιο γρήγορος από αυτόν που είχα βάλει στόχο, μέσος 4:09/4:10 αλλά αφού η καρδιά ήταν οκ πιο πολύ χαιρόμουνα παρά αγχωνόμουνα.
Μετά το δέκατο χιλιόμετρο το γκρουπάκι άρχισε να σπάει, αποφάσισα  να μένω πίσω πιστός  στη ‘καρδιολογική’ τακτική μου, μαζί με ένα άλλο παιδί που δούλευε αρκετά ψηλότερα αλλά ήταν και αρκετά νεότερος. Αν θυμάμαι καλά μου είπε πως είχε κάνει το κατοστάρι της Ψάθας φέτος τερματίζοντας τρίτος!! οπότε το αερόβιο και η αντοχή του πρέπει να ήταν τεράστια!!
Σε λίγο τσουπ, να κι ένας φίλος που ξέρω ότι ήταν πολύ δυνατός, μας περνάει και γκρουπάρεται με τους μπροστινούς. Μη σας τα πολυλογώ, πήγα έτσι μέχρι και το 27-28 χιλιόμετρο.
Ο ημί βγήκε σε 128, ένα με δύο λεπτά πιο γρήγορα από το σχεδιασμό μου. Δεν αγχώθηκα όμως καθόλου, ο ρυθμός ήταν άνετος, οι ανάσες πολύ καλές, τα πόδια πανάλαφρα και η καρδιά έκανε ότι της έλεγα. Είχα το πλήρη έλεγχο του σώματος μου και αυτό μου έδινε φοβερή αυτοπεποίθηση.
Το μπροστινό γκρουπάκι είχε σπάσει στα δύο, οι πρώτοι στα 300/350 μέτρα και οι δεύτεροι στα 100 περίπου.
Από το 21+ η καρδιά αρχίζει να ανεβαίνει, ελεγχόμενα όμως, ξέρω ότι  αυτό είναι φυσιολογικό οπότε δεν αγχώνομαι, πάντα όμως προσπαθώ να μη πιέζω και να τη ξεκουράζω όπου μπορώ.
Στο 27 αρχίζει να φυσάει έντονα, γμτ λέω από μέσα μου, εκεί το σώμα λίγο βαραίνει, η καρδιά τσιμπάει και αποφασίζω να βγω από το safe mode που βρισκόμουν. Στο κάτω κάτω για την υπέρβαση πάω, για σαμπ 3, για PB, δε θα πρέπει να ζοριστώ?. Αντιλαμβάνομαι βέβαια ότι δεν είμαι ο μόνος που νιώθει έτσι, τα μπροστινά γκρουπάκια έχουν αρχίσει να ψιλοδιαλύονται και εγώ πλησιάζω αυτούς που μένουν πίσω. Αυτό βέβαια με ανεβάζει πολύ. Επίσης ακόμη, διατηρώ ένα σχετικό έλεγχο στη καρδιά.
Α ξέχασα, στο 23/24 περνάω τον Αλέξη, πολύ δυνατό δρομέα, με πρόσφατα πολύ δυνατά ρεκόρ στο εικοσάρι και τον ημί της Αθήνας που κατ εμέ κάνει το λάθος να κατεβαίνει σε αγώνες κάθε Σαββατοκύριακο. Του  έδωσα μια καφεΐνη και ένα saltstick, ξέροντας όμως πως δε θα κάνουν και πολλά. Στο 28,29,30 δε θυμάμαι, πιάνω τον Πάνο, (mashine) και πάμε λίγο μαζί, μοιάζει και αυτός ταλαιπωρημένος, περνάμε μαζί έναν προπορευόμενο και σιγά σιγά απομακρύνομαι, ευτυχώς ο αέρας έχει πέσει, η καρδιά όμως ανεβαίνει και οι δικέφαλοι έχουν αρχίσει τα παράπονα, ανεκτά βέβαια.
Ξέρω πως σύντομα θα δω ένα πολύ καλό φίλο, τον Δαυίδ, πολύ καλό δρομέα με 2:57 φέτος στη κλασσική που έχει έρθει για LR με τελικό σκοπό να με τραβήξει από το 32 και μετά. Η ψυχολογία μου πια είναι ανεβασμένη, νιώθω καλά, έχω δυνάμεις, ελέγχω  σχετικά τη κατάσταση μου, είμαι σαφώς πιο μπροστά από το στόχο μου, έχω αρχίσει να περνάω κόσμο, ο αέρας έχει πέσει, πλησιάζω προπορευόμενους, μένουν αλλά δέκα μόνο χιλιόμετρα και νάτος ο Δαυίδ!!. Πάμε παρέα πια ανταλάσσοντας που και που καμιά κουβέντα, συνεχώς ανεβαίνω, το ρολόι πια έχω ψιλοπάψει  να το κοιτάζω ή τέλος πάντων τις λίγες φορές που το κοιτάζω δε τρομάζω!!. Ο ρυθμός παραμένει πολύ ικανοποιητικός, και μόνο οι δικέφαλοι παραπονιούνται. Βέβαια για να διατηρηθώ εκεί που θέλω πιέζω, πιέζω αρκετά, αλλά ανεκτά, νιώθω ότι υπάρχει ακόμα μεγάλο απόθεμα. Συνεχώς  περνάω κόσμο, καλά δεν είναι και πολλοί οι προπορευόμενοι βέβαια, χωρίς να με έχει περάσει νομίζω κανείς μετά το πρώτο χιλιόμετρο εκτός του φίλου μου στο 13. Βάζω στόχο όποιον δρομέα βλέπω μπροστά μου και σιγά σιγά τον  πλησιάζω και τον περνάω. Η ψυχολογία ολοένα και ανεβαίνει!
Στο μεταξύ κάνω και τη σύγκριση με το πώς ήμουν το 2014 όταν είχα ξανατρέξει τον αγώνα πάλι με τον ίδιο στόχο. Η μέρα με τη νύχτα, τώρα ένιωθα ότι απλά τρέχω γρήγορα αλλά εγώ αποφασίζω τι θέλω,  τότε ότι προσπαθούσα  να τρέξω γρήγορα, ότι πάλευα με νύχια και με δόντια να κρατηθώ, με το σώμα και το μυαλό να αρχίζουν να κατεβάζουν σταδιακά διακόπτες.
Τώρα πια είμαστε μέσα στη Θεσσαλονίκη και υπάρχει κόσμος που μας χαιρετάει. Μένει μια ανηφόρα ακόμα, μία απότομη γέφυρα.  Την βλέπω από μακριά και μου φαίνεται πολύ μικρή, νομίζω κάπου προς το τέλος της χτυπάει και το ρολόι, ρυθμός 4:11 αν θυμάμαι καλά. Τον έφαγες το γάιδαρο λέω στον εαυτό μου, αν μπορείς τώρα επιτάχυνε!! Ετσι χωρίς να κοιτάω πια τίποτα παρά μόνο το δρόμο μπροστά μου, συνεχίζω να περνάω τους προπορευόμενους. Λίγο μετά συναντάω και τον τελευταίο από το προπορευόμενο γκρουπ με το οποίο είχα ξεκινήσει, είναι σε κακό χάλι και έχει σταματήσει. Με τον Δαυίδ αρχίζουμε να του φωνάζουμε, τελικά παίρνει μπροστά και όπως μου είπε όταν συναντηθήκαμε στο τέλος κατάφερε και αυτός να σπάσει το τρίωρο. Σε λίγο πια η τελική ευθεία, η παραλιακή με τον κόσμο δεξιά και αριστερά, η Λεωφόρος Νίκης!!
Νιώθω αρκετά κουρασμένος αλλά πολύ ανεβασμένος και δυνατός. Βλέπω το Σπύρο, (Spy), με τη κόρη του και του φωνάζω, μετά το Νίκο, (NikosT), που με παροτρύνει. Μου κάνει εντύπωση η δύναμη της φωνής μου, runners high. Αρχίζω να σηκώνω τα χέρια ζητώντας το χειροκρότημα του κοινού και εκείνο ανταποκρίνεται!! Εχω βέβαια και πονηρό σκοπό, θέλω να με δείξει η τηλεόραση για να με δουν οι δικοί μου, πρέπει να κάνω και λίγο θέατρο δηλαδή αλλά πια νιώθω ότι το δικαιούμαι και δε ντρέπομαι καθόλου. Ο Δαυίδ εδώ και ώρα έχει κάνει στην άκρη και εγώ περνάω ακόμα ένα δρομέα. Δε μπορώ να ανεβάσω πια εύκολα, σε λίγο βλέπω τη δεύτερη αψίδα, νομίζοντας ότι εκεί είναι ο τερματισμός γκαζώνω ακόμα λίγο μπας και σπάσω το 2:55. Δεν έχω κοιτάξει το ρολόι αλλά θυμάμαι το Νίκο να μου φωνάζει πως το μπορώ. Τελικά μετά τη δεύτερη αψίδα ακολουθεί και μία άλλη, δε χάθηκε ο κόσμος λέω από μέσα μου, εγώ αυτό που ήθελα το κατάφερα, χέρια ψηλά, ζητάω ξανά το χειροκρότημα του κόσμου, νιώθω απίστευτα. Σε λίγο βλέπω το Γιώργο, (georgespyros),  με τη φωτογραφική του μηχανή, τρέχω κατά πάνω του κάνοντας ζιγκζαγκ, τερματίζω!
Κοιτάω και το ρολόι, 2:55:41, 2:55:49  επίσημος, ρυθμός 4:09 Το έσπασα το άτιμο το τρίωρο πανηγυρικά, είμαι πραγματικά πολύ χαρούμενος, έκανα τη κούρσα που ήθελα, δε ρίσκαρα, δε πέθανα και  χάρηκα κάθε λεπτό της !!

Και τώρα στα logistics
Συνολικά κατανάλωσα επτά  τζελάκια, έπαιρνα ένα κάθε πέντε χιλιόμετρα δηλαδή εκτός του 40, όχι όμως ολόκληρα, ίσως ούτε και μισά, 3 saltsticks και έπινα νερό όπου έβρισκα δηλαδή κάθε 2,5 χλμ.
Ο καιρός μου φάνηκε πολύ καλός, στην αρχή μόνο είχε λίγη υγρασία η οποία όμως σύντομα χάθηκε, ζέστη δεν είχε καθόλου και ο αέρας  παρότι έντονος  δε κράτησε για πολύ. Η διαδρομή αυτή τη φορά μου φάνηκε εύκολη, βέβαια το 14 που την είχα ξανακάνει είχα άλλη άποψη αλλά τότε είχα καρφώσει και με είχαν βάλει σε φορείο αφού τερμάτισα!!!!

Ο αγώνας μου!!

Ο λαγός μου με βοήθησε πολύ, όχι τόσο στην επίδοση καθεαυτή , αλλά στη ψυχολογία για την επίδοση και στη προσμονή ότι θα έχω κάποιον να με τραβήξει αν το χρειαστώ. Καλά ο Δαυίδ έτσι και αλλιώς είναι περίπτωση ανθρώπου, από τότε που έχουμε γίνει φίλοι δεν υπάρχει μέρα που να μη μιλήσουμε και να μη με έχει βοηθήσει με τις απόψεις του για το τρέξιμο και τη προπόνηση γενικότερα που σίγουρα είναι αρκετά διαφορετικές από τις δικές μου. Ευχαριστώ φίλε!!!

Κλείνοντας θα ήταν λάθος να μην αναφερθώ και στα τρία νέα πανελλήνια ρεκόρ που πραγματοποιήθηκαν στον αγώνα, Το πρώτο στη κατηγορία 50+ από τον Γιώργο Σίκαλο με 2:42:50, το δεύτερο από το νέο μου κρητικό φίλο Γιάννη Σαριδάκη με 3:05:11 και το επόμενο από τον επίσης καλό μου φίλο Παύλο Μπασδέκη στη κατηγορία 70+ με 3:25:30. Είναι όλοι τους άξιοι συγχαρητηρίων, μακάρι να τους μοιάσουμε θα πρόσθετα!!!