Lex Rex

Η καρδιά του χτυπούσε τόσο δυνατά που ένιωθε τους παλμούς του να σφυροκοπούν τους κροτάφους του.  Η αναπνοή είχε γίνει ακανόνιστη και ρηχή και το διάφραγμα είχε κουραστεί τόσο που δεν μπορούσε να υποβοηθήσει την αναπνευστική προσπάθεια.  Σχεδόν πονούσε στην εισπνοή.  Η έπειξη για ούρηση ήταν τόσο μεγάλη που φοβόταν ότι η κύστη του θα τον προδώσει. Ούτε καν θυμάται πόση ώρα της αρνείται τη λύτρωση.  Οι ώμοι πονάνε τρομερά, σα να τον σφίγγουν τα σαγόνια κάποιου αρπακτικού της αφρικάνικης στέπας.  Τα πόδια άκαμπτα πατάνε σαν ξύλινα πρόσθετα πάνω στο τσιμέντο σε μια στερεότυπη επανάληψη χωρίς ρυθμό. Απλώς ακολουθεί το ένα το άλλο, υπακούοντας την καρδιά που εργάζεται σε φρενήρη ρυθμό, στέλνοντας αίμα στους τετρακεφάλους και αυτοί με τη σειρά τους, εκτελούν το κινητικό έργο τους.

Έχει τρέξει τόσα χρόνια τόσο μακριά, προσπαθώντας να ξεφύγει από τον κίνδυνο που τον απειλεί. Όσες φορές κι αν κοίταξε πίσω του, δεν είναι κανένας ποτέ κι όμως, ξέρει ότι είναι εκεί.  Ο φόβος σιωπηλός, υπομονετικός, τον παραμονεύει.  Όλοι αυτοί γύρω του δεν έχουν σημασία.  Φαίνεται κι αυτοί τρέχουν να ξεφύγουν από τους δικούς τους δαίμονες.
Βέβαια, ο δικός του δαίμονας έχει κουραστεί τόσο πολύ από αυτό το κυνηγητό, που πλέον θέλει να βγάλει φτερά να αγιάσει…

«Ή κάτσε ήσυχος ή μείνε ελεύθερος», λέει ένα γνωστό απόφθεγμα.  Τι το ήθελε και το ενστερνίστηκε και δεν καθόταν ήσυχος;  Πώς θα μπορέσει να τη βγάλει καθαρή εδώ πέρα; Ποτέ δεν κατάλαβε την έννοια της εντροπίας.
«Το βέλος του χρόνου πάντα δείχνει προς την εντροπία της ύλης», έλεγε ο καθηγητής.  Όντως, όσο κυλάει σήμερα ο χρόνος, τόσο περισσότερο νιώθει να οδεύουν τα μέλη του, οι μύες του, τα κύτταρά του προς την πλήρη αταξία και διάλυση…

Η ευθεία μπροστά του ατέλειωτη, με τη θερμοκρασία τόσο υψηλή, που η προοπτική του ορίζοντα παραμορφώνει αυτό που βλέπει το μάτι.  Ο φλεγματικός Άγγλος χαμογελάει σαρδόνια από τα βάθη του χρόνου, ικανοποιημένος για την αέναη και μυριόσχημη επιβεβαίωση του νόμου του στην πορεία του κόσμου. Η βαρύτητα, το αγαπημένο του τέκνο, είναι αμείλικτη και μας έχει περάσει τον χαλκά με τη μεταλλική σφύρα όλη μας τη ζωή, όλο το εικοσιτετράωρο.  Ο νέος αυτός είναι έτοιμος να πέσει κάτω στο έδαφος με ορμή και καμιά αντίσταση, όπως τότε που παρατήρησε εκείνο το μήλο. Οι κόρες, διεσταλμένες σε έναν αγωνιώδη τρόμο, προσπαθούν να εστιάσουν στην πορεία, όμως ο ιδρώτας που ρέει άφθονος από το  μέτωπο, προσπαθώντας και κάνοντας φιλότιμες προσπάθειες να επιτελέσει το έργο του και να ψύξει ένα φλεγόμενο κορμί, δυσκολεύει την όραση.

«Παίδες εν καμίνω…», πού του ήρθε τώρα και το μάθημα των θρησκευτικών;

«Αμάν, δεν τη βγάζω», σιγοψιθυρίζει. Μάλλον το ένστικτο της αυτοσυντήρησης τον αναγκάζει να χρησιμοποιήσει κάθε δυνατό μέσο, ώστε να ξεπεράσει τον δαίμονά του. Πιάνει το σταυρουλάκι που κρέμεται ξεχασμένο χρόνια τώρα στον λαιμό του και το φιλάει.  Σχεδόν κόλλησε πάνω στα χείλη του το καυτό του μέταλλο, σαν να έχει βγει πυρακτωμένο από τη φωτιά, έτοιμο να σφυρηλατηθεί.  Ο ήλιος, σαν τον θεό Ήφαιστο, έχει στήσει το δικό του σκηνικό στο κολασμένα καυτό εργαστήρι του…  Καταλαβαίνει ότι το στόμα του έχει ξεραθεί και προσπαθεί ξανά πάλι, χωρίς επιτυχία, αυξάνοντας την αίσθηση της ξηροστομίας…  Ήδη μια θηλειά έχει περαστεί στον λαιμό του, δημιουργώντας ένα αίσθημα ασφυξίας.

«Άσε το παιδί, για όνομα του θεού, θα το πνίξεις!!». Η γυναίκα πέφτει πάνω στον άντρα, τραβώντας με δύναμη τα σγουρά του μαλλιά.  Αυτόματα, από τον πόνο, οι μύες των χεριών εκτείνονται χαλαρώνοντας την ανθρώπινη θηλειά γύρω από τον λαιμό του ανήλικου υποψήφιου θύματος, δίνοντας την ευκαιρία στον μικρό να ποντάρει ακόμη στην παραμονή του σε αυτόν τον κόσμο.
Πετάγεται προς την πόρτα χωρίς ανάσα, χωρίς προσανατολισμό, σίγουρος ότι θα σωριαστεί στα επόμενα μέτρα.
Η βαριά αποφορά αλκοόλης του δωματίου αναμειγνύεται με τη μυρωδιά πεύκου της επαρχιακής πόλης, επιβαρύνοντας ακόμη περισσότερο την αναπνοή μέχρι σημείου έμεσης. Τρέχει, τρέχει κλαίγοντας, χωρίς να βλέπει πού πηγαίνει. Όπου κι αν φτάσει, καλύτερα θα ‘ναι.  Μόνο να μην γυρίσει πίσω.
Ο ρυθμός του τρεξίματος έχει μειωθεί, όχι όμως και η εσωτερική του ορμή να ξεφύγει. Αφήνει τον επαρχιακό δρόμο και στρίβει σε ένα χωμάτινο μονοπάτι.  Το μόνο που ακούγεται είναι το χώμα κάτω από τα πόδια του και τα τζιτζίκια που τετταρίζουν με την τραχειά προφορά τους. Θυμάται τον παππού του και τον δάσκαλο που έλεγε λατινικές φράσεις με αυτή την προφορά τζιτζικιού.  «Lex rex, Αντώνη.  Να τους σέβεσαι τους νόμους παιδί μου.»

Μεγάλωσε και ποτέ δεν κατάλαβε τι ήθελε να πει ο παππούς. Ποιος νόμος; Πού είναι ο Νόμος ο Βασιλιάς να τους προστατεύσει αυτόν και τη μάνα του;  Πάντα το ίδιο έλεγε ο Σωτήρης, ο αστυφύλακας από το κεφαλοχώρι.  «Κυρα-Ουρανία, θα περάσω να του μιλήσω του Σταύρου.  Πού να μπλέκεις τώρα με δικηγόρους;  Ξέρεις τι τράβηγμα είναι και πόσο κοστίζει; Ηρέμησε.»  Και κυλούσαν οι μέρες και τα χρόνια στο βασίλειο του νωθρού και έκπτωτου βασιλιά…

Ξαναβγαίνει στην άσφαλτο τρέχοντας.  Είναι πολύ κουρασμένος σωματικά, αλλά με την ίδια εσωτερική ορμή, όπως όταν ήταν παιδί…  Η κάθιδρη μπλούζα του πάλλεται από την επιθυμία να ξεπεράσει εαυτόν και αλλήλους.  Στη Βασιλίσσης Σοφίας έχει μαζευτεί κόσμος για να δουν τους μαραθωνοδρόμους, να τους μπιζάρουν να συνεχίσουν και να τους χειροκροτήσουν. Το Παναθηναϊκό Στάδιο αρχίζει να φαίνεται, νιώθει σαν μόλις να ξεκίνησε ο αγώνας. Αισθάνεται φρέσκος και δυνατός, ενώ το μυαλό του στροφάρει ανεξέλεγκτα, χωρίς να μπορεί να σταματήσει κάπου.  Ο δαίμονας του είναι μέτρα πίσω…
Πατάει  στον τάπητα του Σταδίου.  Είναι σίγουρος πλέον ότι θα τερματίσει και είναι τόσο ευτυχισμένος. Φαίνεται ότι η ζωή του επιφυλάσσει χαρές που του στέρησε.  Μετά την πρόσφατη μετακόμιση του στην Αθήνα για σπουδές, άλλο ένα ευτυχές γεγονός.  Όλα θα πάνε καλά από δω και πέρα. Νοιώθει τρισόλβιος…  Την ξεγέλασε τη ρημάδα την ειμαρμένη!

Κόσμος φωτογραφίζει…  Γέλια, επευφημίες, μια μικρή γιορτή στις εξέδρες.
Περνάει τη γραμμή του τερματισμού και κοιτάει πίσω του…  Κανείς…  Ο δαίμονας μάλλον έβγαλε φτερά…  Ψάχνει να βρει τους φίλους του και την αδελφή του.  Είχαν κανονίσει να είναι όλοι εκεί.  «Περίεργο, δεν είναι κανείς.»  Περιμένει μάταια…  Μαζεύει τις δυνάμεις του και τρέχει στον χώρο όπου φυλάσσονται οι τσάντες των δρομέων. Δίνει τον αριθμό του και παίρνει την τσάντα.  Του φαίνεται ότι οι τρεισήμισι ώρες του μαραθωνίου δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτά τα λεπτά.  Βγάζει το κινητό και βλέπει αρκετές κλήσεις, μαζί με ένα μήνυμα. Η καρδιά σταματά σαστισμένη…  Τα αυτιά του βουίζουν… σαν να ακούει πάλι τα τζιτζίκια.

Η μαμά είναι στο Νοσοκομείο στη Λάρισα. Τον μπαμπά τον κρατάνε στο Αστυνομικό Τμήμα στο χωριό…

«Lex rex, παππού», μονολογεί, «lex rex», και ξεσπάει σε κλάματα, όπως ταιριάζει σε έναν δαφνοστεφανομένο μαραθωνοδρόμο της ζωής…