Skechers Razor Excess

Κατηγορία: Performance Trainer  –  Πάτημα: Ουδέτερο  –  Βάρος: 204γρ.  –  Drop: 4mm (30/26mm)

Όσοι παρακολουθούν την σελίδα αυτή, θα γνωρίζουν την αγάπη μου για το Skechers Razor 3 Hyper. Αφήνοντας έξω τα μοντέλα με ενσωματωμένη πλάκα, το Razor 3 έχει σίγουρη θέση στο προσωπικό μου top – 5. Λίγα παπούτσια τικάρουν κυριολεκτικά όλα τα “κουτάκια” και το συγκεκριμένο είναι ένα απ’ αυτά.

Κορυφαίο cushioning για την κατηγορία του, επιστροφή ενέργειας αλλά και responsiveness, με ένα πακέτο που μόλις ξεπερνούσε τα 180 γραμμάρια. Το έβαζες στον στίβο και με την ίδια σχεδόν ευκολία, το έβαζες ακόμη και σε medium long runs. Και το κυριότερο, ήταν διασκεδαστικό το να τρέχεις μαζί του. Μοναδικός αστερίσκος η ευκαμψία του, κάτι όμως που φαινόταν μόνο σε μικρά και πολύ γρήγορα κομμάτια.

Πέραν του ότι με το Razor 3 λανσαρίστηκε το 2019 ο εξαιρετικός Hyper Burst, ουσιαστικά ήταν το παπούτσι που έπεισε και τον τελευταίο προκατειλημμένο απέναντι στο brand. Όχι πως η Skechers Performance δεν είχε δείξει ήδη τα διαπιστευτήριά της και πιο πριν (το δρομικό τμήμα μετρούσε ήδη 7 χρόνια εξέλιξης), γεγονός όμως είναι πως το αγοραστικό κοινό παρέμενε ακόμη καχύποπτο, λόγω της σύνδεσης με την lifestyle μητρική εταιρεία.

Η κληρονομιά του παραμένει ακόμη, με αρκετά επόμενα μοντέλα να πατάνε επάνω του. Το Razor+ (με ένα διαφορετικό, λίγο πιο άνετο upper), το Razor 3 Elite (με πλάκα στο forefoot), το Razor TRL και το Razor Excess. Το τελευταίο είναι αυτό που λέει και το όνομά του, δηλαδή ένα πιο ψηλό Razor 3, το οποίο στα χαρτιά μοιάζει ως το προπονητικό συμπλήρωμα του original. Ας δούμε όμως τι ακριβώς είναι στην πραγματικότητα.

Επάνω μέρος και εφαρμογή

Monomesh είναι το υλικό του επάνω μέρους, ένα υπερβολικά λεπτό ύφασμα που μοιάζει σαν διαφανές πλαστικό. Είναι ενισχυμένο με ένα πλέγμα στην ύφανσή του, χωρίς όμως να έχει κάποια δομή συνολικά. Το σχήμα και το ύψος κάπως διατηρούνται από τον εσωτερικό προφυλακτήρα, ενώ κανένα άλλο δομικό στοιχείο δεν υπάρχει μέχρι και το midfoot.

Εντελώς αδόμητο και πολύ λεπτό το monomesh. Διακρίνεται από μέσα ο κόκκινος πάτος.

Η γλώσσα είναι από (σαν) σουέντ και παρότι δείχνει εντελώς γυμνή, από μέσα έχει ένα επαρκές κομμάτι αφρώδους. Τα κορδόνια είναι στενά, λεπτά και επίπεδα, οπότε δεν θα πιέσουν ποτέ το πόδι.

Η περιοχή γύρω από το αστράγαλο είναι επενδεδυμένη με ελαφρύ αφρώδες, ενώ το κολάρο είναι μετρίας σκληρότητας.

Επαρκές αφρώδες, με το ύφασμα να έχει μία ωραία, “μεταξένια” υφή.

Γενικότερα, δεν έχω να σχολιάσω πολλά πράγματα. Η όλη κατασκευή είναι αρκετά μίνιμαλ και η εφαρμογή καθορίζεται από το πόσο θα σφίξεις τα κορδόνια. Το toe box έχει λίγο περίεργο σχήμα κι ενώ στα μετατάρσια είναι σχετικά φαρδύ, στο τελείωμα στενεύει απότομα. Η αρχική αίσθηση είναι πως ο χώρος μπροστά είναι πολύς, ενώ σε μπερδεύει και το ότι το ύφασμα σουρώνει αρκετά, σα να περισσεύει. Απ’ την άλλη, στο σημείο του μικρού δαχτύλου κλείνει απότομα, πέφτοντας και στην αρχή του προφυλακτήρα, κι είναι πιθανό να ενοχλήσει κάποιον με φαρδύ πέλμα. Παρ’ όλα αυτά, σαν κράτημα είναι αρκετά σωστό, πράγμα που οφείλεται στο εντελώς ανελαστικό ύφασμα.

Το toe box στενεύει απότομα από τη μέση και μετά.

Από την μέση και μέχρι πίσω, ρυθμίζεται όπως εσύ θες από τα κορδόνια. Το monomesh δεν έχει σχήμα και μπορεί να αγκαλιάσει εντελώς το πόδι, με το αφρώδες της γλώσσας να κάνει όπως πρέπει την δουλειά του. Τα ίδια ισχύουν και στην φτέρνα. Το κολάρο “ακούει” στο σφίξιμο, έχει σωστό σχήμα και κρατάει την περιοχή κλειδωμένη. Λόγω της ελαστικότητας των κορδονιών, είναι πιθανό να χρειαστείς 2 – 3 δοκιμές μέχρι να βρεις την σωστή τάση, μετά όμως δεν ασχολείσαι ξανά.

Το καλό γενικά με το Excess, είναι πως έχει τόσο ελαφριά υλικά που εξαφανίζονται γύρω από το πόδι. Αντιλαμβάνεσαι ότι είναι εκεί, μόνο όταν ζορίσεις το παπούτσι στις στροφές και πάρεις το κράτημα που απαιτείται. Σε αργούς ρυθμούς είναι λες και δεν υπάρχει, ενώ στους γρήγορους, ακόμη και σε στίβο, δίνει την σιγουριά που θες. Το μόνο που θα άλλαζα, είναι το καλούπι στα δάχτυλα, καθώς αν ήταν λίγο πιο στρογγυλεμένο θα απέκλειε πιθανή τριβή στο μικρό δάχτυλο και θα μπορούσε να φιλοξενήσει και φαρδύτερα πέλματα. Σχετικά με την διαπνοή του υλικού, είναι τόσο λεπτό που δεν χρειάζεται να αναφερθούμε καν.

Σαν μήκος είναι μακρύτερο από το συνηθισμένο. Επειδή όμως η γραμμή του μπροστά είναι κάπως μυτερή, δεν ενδείκνυται να κατέβεις νούμερο. Αφενός δεν καταλαβαίνεις τα επιπλέον χιλιοστά όταν τρέχεις, αφετέρου θα στένευε στο σημείο που περιγράψαμε παραπάνω. Κατά τ’ άλλα, υπενθυμίζω ότι το EU sizing στην Skechers Performance δεν ακολουθεί τη συνήθη αντιστοιχία των υπολοίπων εταιρειών. Ενώ σε US/UK/cm είναι κανονικό, αν πάτε βάσει ευρωπαικού, θα πρέπει να επιλέξετε μισό νούμερο κάτω.

Σόλα και πάτημα

Δεν είναι πολύ μακρινή η εποχή που ο Hyper Burst έκανε την εμφάνισή του. Μόλις τρία χρόνια πριν, οι παραδοσιακοί EVA αφροί παρέμεναν ακόμη το standard της αγοράς, λίγο πολύ. Ο Boost έδειχνε πως δεν είχε να δώσει τίποτε άλλο, το ίδιο κι ο Everun, εγκλωβισμένοι κυρίως από το μεγάλο βάρος τους. Το δε Peba(x), ναι μεν ήταν ξεκάθαρα το υλικό του μέλλοντος, σαν εφαρμογή όμως περιοριζόταν σε ελάχιστα μοντέλα. Η Nike χρησιμοποιούσε τον ZoomX μόνο στο Vaporfly και κατά το ήμισυ στο Turbo, ενώ η Reebok (Floatride) σε πολύ ειδικές κατασκευές. Επίσης, ήταν άγνωστο αν αυτή η τόσο μαλακή σύνθεση μπορούσε να σταθεί μόνη της σε μεγάλες ποσότητες, χωρίς δηλαδή να υποστηρίζεται από μία πλάκα ή έναν άλλον αφρό.

Κι έρχεται τότε ο Hyper Burst και μας αφήνει όλους με το στόμα ανοιχτό. Μπορεί να ήταν ένας EVA στην βάση του, προέκυπτε όμως από μία “super critical” διαδικασία, με έγχυση CO2, που άλλαζε σημαντικά την δομή του. Κενά αέρος, σαν φυσαλίδες, δημιουργούντο εσωτερικά του αφρού, δίνοντας του τελικά εντελώς νέες ιδιότητες. Cushioning, ανθεκτικότητα αλλά συγχρόνως μεγάλη επιστροφή ενέργειας και απίστευτα χαμηλό βάρος. Μπορούσε δε να λειτουργήσει και χωρίς “βοηθήματα”, καθώς είχε ταυτόχρονα και μία στιβαρότητα που τον έκανε σχετικά σταθερό. Στην πορεία η Skechers Performance έπαιξε με την πυκνότητα, τα ύψη αλλά και την εξώσολα, προσαρμόζοντάς τον ΗΒ στον χαρακτήρα που ήθελε να δώσει στο εκάστοτε μοντέλο.

Εν προκειμένω, θα υπέθετε κάποιος πως το Excess είναι απλά ένα ψηλότερο Razor 3, στοχεύοντας σε μεγαλύτερη απορροφητικότητα. Δεν είναι όμως ακριβώς έτσι. Στα χαρακτηριστικά του φαίνεται να έχει 6mm επιπλέον αφρού. Επειδή όμως τελευταία οι εταιρείες μας μπερδεύουν με το πώς μετρούν τα ύψη της σόλας (με/χωρίς τον εσωτερικό πάτο, με/χωρίς την εξώσολα), η αίσθησή μου είναι ότι η διαφορά των δύο Razor είναι κάπου στα 3 – 4mm. Επίσης, έχω την εντύπωση πως εδώ η ρύθμιση του Hyper Burst είναι λίγο πιο σφιχτή, κάπου ανάμεσα σε αυτήν του Razor και του Ride.

Η εξώσολα μεταφέρεται αυτούσια από το Razor+. Παρά τα όποια κενά εκτεθειμένου αφρού, τα σημεία επαφής με το έδαφος καλύπτονται από λεπτό λάστιχο, το οποίο μάλιστα είναι της Goodyear. Η πρόσφυση δεν ήταν από τα δυνατά σημεία του πρώτου Razor και η διαφορά εδώ γίνεται αμέσως εμφανής. Έχω τρέξει σε βρεγμένο, λείο τσιμέντο με το Excess και δεν είχα το παραμικρό πρόβλημα.

Το γνωστό M-Strike έχει μετονομασθεί σε HyperArc. Αναφερόμαστε στην κλασική rocker σχεδίαση της σόλας, σήμα κατατεθέν των μοντέλων της εταιρείας από το ξεκίνημά της, το 2012. Κοιτώντας το παπούτσι (όχι βέβαια υπό φορτίο), ακουμπάει στο έδαφος μόνο στο midfoot, με όλο το υπόλοιπο να είναι στον αέρα. Μπορεί στο τελείωμα μπροστά να μην είναι τόσο απότομο, όσο βλέπουμε πλέον σε άλλα κατασκευές (κυρίως με πλάκα), ξεκινάει όμως πολύ νωρίς. Θα το δούμε αναλυτικότερα και παρακάτω.

Το rocker είναι μακρύ και στις δύο άκρες της σόλας.

Εντύπωση κάνουν οι διάσπαρτες τρύπες στην σόλα, οι οποίες προφανώς στοχεύουν στην μείωση του βάρους.

Όταν κυκλοφόρησε το παπούτσι, η εντύπωσή μου ήταν πως επρόκειτο για ένα πανάλαφρο προπονητικό, το οποίο θα μπορούσε να τσιμπήσει και ρυθμό, όποτε χρειαζόταν. Επιπλέον, θα περίμενα να είναι και αρκετά μαλακό, δεδομένων των παραπάνω χιλιοστών σε μία ήδη μαλακή σόλα. Στο Razor 3 ο αφρός είχε αρκετή συμπίεση, η οποία όμως ερχόταν σε ισορροπία από το χαμηλά ύψη (κυρίως πίσω). Πηγαίνοντας πιο αργά, έπαιρνες το cushioning, πατώντας όμως πιο δυνατά, τερμάτιζες γρήγορα τον αφρό και δεν ξοδευόσουν από το βούλιαγμα.

Παρ’ όλα αυτά, το Excess έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά και κάλλιστα, θα μπορούσε ακόμη και να λείπει το “Razor” από την ονομασία του.
Κατ’ αρχάς, το πάτημα δεν είναι μαλακό, τουλάχιστον με την έννοια που δίνουμε τελευταία στον όρο (κι απ’ ό,τι φαίνεται, συνεχώς θα αλλάζει). Η σόλα είναι αρκετά συμπαγής και δεν νοιώθεις ότι παραμορφώνεται υπό το βάρος. Από την άλλη, η αίσθηση της προστασίας είναι αρκετά μεγάλη και το παπούτσι εμπνέει σιγουριά ακόμη και για μεγαλύτερα τρεξίματα. Ποτέ δεν θα νοιώσεις ότι κοπανιέσαι στον δρόμο ή ότι σου λείπουν κάποια mm κάτω από το πέλμα σου. Απλά δεν έχει το βούλιαγμα μέσα στον αφρό, αποσβαίνοντας πιο διακριτικά και αθόρυβα την πρόσκρουση.

Κατά την γνώμη μου, έχουμε να κάνουμε με ένα performance trainer, φτιαγμένο για γρήγορα τρεξίματα, αλλά που μπορεί εύκολα να πάει και πιο ήσυχα. Το αντίθετο απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς, δηλαδή.

Η διαφορά του από το Razor, πέραν του πιο σφιχτού αφρού, είναι η ακαμψία του στα μετατάρσια, η οποία επιτρέπει στο rocker να λειτουργήσει κανονικά. Κι όχι απλά κανονικά αλλά υποδειγματικά. Στο Razor ήταν σχεδόν ανεπαίσθητο, αφού τόσο ο αραιότερος αφρός, όσο και το πάχος του, έκαναν το forefoot αρκετά εύκαμπτο και ουσιαστικά καταργούσαν το rocker. Εδώ έχουμε ακριβώς το ανάποδο, με την σόλα μπροστά να διατηρεί την καμπυλότητά της και να μπορείς να ρολάρεις επάνω της από νωρίς. Το Excess έχει ίσως το πιο αισθητό rocker, εξαιρουμένων μόνο των εντελώς άκαμπτων μοντέλων με ενσωματωμένη πλάκα. Σε σχέση με αυτά, του λείπει το πολύ “επιθετικό” toe off στο τελείωμα του πατήματος, που προσφέρει η λειτουργία της πλάκας ως μοχλός. Βέβαια, το transition είναι πολύ πιο ομαλό και εύκολο, αφού η σχεδίαση μπορεί να δουλέψει σε οποιαδήποτε ταχύτητα.

Το Excess δεν είναι εύκαμπτο αλλά έχει ένα μεγάλο flex point από νωρίς.

Το ίδιο ισχύει και για το έντονα ανασηκωμένο πίσω μέρος, όπου η προσγείωση μεταφέρεται αρκετά πιο μπροστά, φορτίζοντας τελικά λιγότερο την φτέρνα. Συνολικά, το rocker του Excess αποδεικνύεται πολύ καλοσχεδιασμένο και πετυχαίνει αυτά στα οποία στοχεύει: ένα πάτημα πιο κοντά στο midfoot, ρολάροντας πάνω του και προωθώντας σε όμορφα προς τα εμπρός.

Η φτέρνα είναι στον αέρα, χαρακτηριστικό των μοντέλων της Skechers όλα τα χρόνια.

Όπως είπα και παραπάνω, ο χαρακτήρας του μοντέλου δεν είναι προπονητικός κατά βάση. Μπορεί όμως πολύ άνετα να φορεθεί σε αργά τρεξίματα, χωρίς μάλιστα να γίνει ποτέ κουραστικό. Είναι ελαφρύ, είναι ανέξοδο, ενώ το ανασηκωμένο forefoot αντισταθμίζει την έλλειψη ευκαμψίας που απαιτείται σε τέτοιους ρυθμούς. Επιπλέον, είναι και αρκετά σταθερό, με την βάση να είναι φαρδιά στην περιοχή της καμάρας. Για παράδειγμα, όσοι χρησιμοποιούσαν μοντέλα όπως τα Boston (από το v9 και πίσω), Kinvara, Beacon ή παλαιότερα το Zante, ως trainers, θα εκτιμήσουν ιδιαίτερα το συγκεκριμένο Skechers. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι μπορεί εύκολα να σε παρασύρει και να ανοίξεις χωρίς να το καταλάβεις.

Σε tempo ρυθμούς, το Excess ζωντανεύει και δείχνει πως εκεί βρίσκεται πραγματικά στο στοιχείο του. Βοηθάει το πολύ χαμηλό του βάρος, ενώ παράλληλα αποκτάει και λίγη παραπάνω ελαστικότητα. Κυρίως όμως, γίνεται ακόμη πιο έντονη η αίσθηση του rocker και το ρολάρισμα επάνω στο μεσαίο τμήμα του. Αν μεταφέρεις το πάτημα και λίγο πιο μπροστά, βρίσκεις το sweet spot και το transition γίνεται ακόμη πιο άμεσο. Δεν έχει το rebound που χαρακτηρίζει κάποιους από τους νέους αφρούς, αφού του λείπει η συμπίεση. Ούτε και σε σχέση με άλλα, πιο μαλακά μοντέλα της εταιρείας, όπως το Max Road ή το Gorun. Βγάζει όμως την ταχύτητα με τον παραδοσιακό τρόπο, συνδυάζοντας responsiveness και προστασία. Και παρά τα ύψη του, το πάτημα έχει και πληροφορία.

Αυτό όμως που μου έκανε εντύπωση, είναι ότι το παπούτσι μπαίνει άνετα στον στίβο και δουλεύει ακόμη και σε μικρά κομμάτια. Τολμώ δε να πω ότι στα βιράζ πάει ίσως σωστότερα από το Razor. Αν και ψηλότερη, η σόλα μπροστά είναι πιο σταθερή και με μικρότερη παραμόρφωση, σε αντίθεση με του δεύτερου, όπου γινόταν ασαφής όταν την πίεζες πολύ. Κεντραρισμένο στην προσγείωση, κεντραρισμένο και στην απογείωση. Η μόνη ένστασή μου για τέτοιες προπονήσεις, έχει να κάνει με τον χώρο στα δάχτυλα. Μία πιο κλειστή εφαρμογή θα ταίριαζε περισσότερο.

Να προσθέσω ότι ο εσωτερικός, μη αφαιρούμενος πάτος είναι εντελώς επίπεδος και δεν προσφέρει καμμία στήριξη στην καμάρα. Αν λοιπόν κάποιος έχει ψηλή καμάρα, θα μπορούσε εύκολα να τον ξεκολλήσει και να τον αντικαταστάσει με άλλον.

Βάσει προδιαγραφών, το Razor Excess κάθεται απέναντι από μοντέλα όπως το Rebel v2 ή το Rincon. Bάσει όμως πατήματος, θα το έβαζα μαζί με το Adios 6, το Hyperion Tempo ή το Liberate. Κατασκευές με πιο σφιχτή ρύθμιση του αφρού, που σου δίνουν το γρήγορο transition με τον “παλιό” τρόπο αλλά είναι και ευγενικά με τα πόδια σου.

Συμπέρασμα

Τα περισσότερα μοντέλα της Skechers Performance χαρακτηρίζονται από πολυχρηστικότητα και το Razor Excess δεν αποτελεί εξαίρεση. Είναι ίσως το πιο all around παπούτσι της εταιρείας και όχι μόνο. Πιθανώς να του ξεφεύγουν οι αποστάσεις πάνω από 20 – 22 χιλιόμετρα κι αυτό όχι επειδή δεν επαρκεί το cushioning αλλά επειδή πλέον πολλοί δρομείς έχουν (καλο)μάθει στις super soft σόλες. Μιλάμε για 30/26mm σε πακέτο 200 γραμμαρίων, μην ξεχάσουμε εντελώς κι ό,τι ξέραμε…

Η Skechers είχε μέχρι πρότινος κάποια θεματάκια με το επάνω μέρος, είτε όσον αφορά το ύφασμα, είτε το καλούπι. Εδώ τα υλικά είναι πολύ σωστά, απλά το στενό τελείωμα στα δάχτυλα ίσως προβληματίσει κάποιους.

Σαν πάτημα, σχεδόν οποιοσδήποτε μπορεί να βρει κάποια χρήση στο Excess. Από τον ικανό δρομέα που θα το δουλέψει ως προπονητικό, μέχρι εκείνον που δεν έχει τα πολύ δυνατά πόδια αλλά θέλει ένα σβέλτο, ελαφρύ και προστατευτικό παπούτσι για τις πιο γρήγορες προπονήσεις του.

Προσωπικά, είμαι οπαδός του Hyper Burst και της ισορροπίας που έχει. Απολαμβάνω κι εκμεταλλεύομαι τις super bouncy σόλες και τις πλάκες, εκτιμώ εξίσου όμως και την λίγο πιο κλασική προσέγγιση. Το Excess σε πάει όμορφα και αποδοτικά, σε κάνει να επικεντρώνεσαι στο form σου και να μην τεμπελιάζεις, χωρίς να μπλέκεται στα πόδια σου ή να σου “πετάει” τα χαρακτηριστικά του στα μούτρα.