Καλησπερα.
Το Σαββατο το απογευμα ετρεξα στο Πανεπιστημιουπολη, στο πενταρι. Ειναι τι πιο δυσκολο ασφαλτινο πενταρι της Αθηνας, οπως και δεκαρι, αλλωστε ετσι διαφημιζεται κιολας.
Μαζι μου θα ετρεχε και ο γιος μου Ιασονας.
Εγω θα ετρεχα με σκοπο να δω που βρισκομαι, ο Ιάσονας με στοχο το βαθρο.
Ξεκινησαμε μαζι συντηρητικα, επειδη ηξερα τη διαδρομη, 5,5 χλμ συνολα με τα πρωτα 2,5 γερη ανηφορα, μετα ενα σκαμπανεβασμα και μετα φουλ κατηφορα.
Η λογικη ηταν να μη ξοδευτουμε στην αρχη και στη κατηφορα οπως μπορει ο καθενας.
Στο τελος της ανηφορας ο Ιασονας 3ος εγω 6ος, Ο πρωτος ειχε φυγει πολλη μπροστα και ο δευτερος καμια 30 μετρα μπροστα απο τον γιο μου.
Στο τελος του σκαμπανεβασματος ο πρωτος καρφωσε, Ο Ιασονας αρχισε να ανοιγει και εγω παρεμεινα πισω εκτος.
Μη σας τα πολυλογω στη κατηφορα ο Ιασονας ανοιξε πολυ κατ τειλκα κερδισε ευκολα. Εγω τελικα τερματισα τεταρτος μολις 4 σεκ πιο πισω απο τον ταλαιπωρημενο αρχικα πρωτο. Αν ειχα φανταστει οτι ηταν σε αυτη τη κατασταση θα πιεζα περισσοτερο για να ανεβουμε μαζι βαθρο.
Ομολογω οτι δε κουραστηκα ιδιαιτερα, αλλα λογω ελαχιστων προπονητικων χιλιομετρων και ταχυτητας στη κατηφορα δε μπορουσα να ανοιξω πολυ.
Το χαρηκα παρα παρα πολυ, για το γιο μου, για εμενα που ειμαι καλα και σιγουρα καλυτερα απο οσο υπολογιζα και για τον πρωτο αγωνα εδω και ενα δεκαμηνο.Επισης ειδα φιλους, γνωστους και ξαναμπηκα στο κλιμα.
.
