Ασημίνα Ιγγλέζου, με πολλή δύναμη και κέφι!!

Η Ασημίνα είναι μία νέα  δρομέας με πολύ πλούσιο ρεπερτόριο συμμετοχών και επιτυχιών σε δύσκολους ορεινούς αγώνες. Χωρίς να την ξέρω, μέσω ενός κοινού φίλου και άκρως εντυπωσιασμένος από τη πρόσφατη επιτυχία της στο δυσκολότερο ίσως κατά τεκμήριο ορεινό αγώνα  στην Ελλάδα,  ήρθα σε επαφή μαζί της για μία  “ηλεκτρονική συνέντευξη” προκειμένου να τη γνωρίσουμε από πιο κοντά.

Ασημίνα, τι σε ώθησε να ασχοληθείς με το τρέξιμο; πότε ξεκίνησες; γιατί συνεχίζεις; τι σε κρατάει;

    Ασχολήθηκα με το τρέξιμο όταν έλαβα μέρος σε ένα μικρό αγώνα 10χλμ πρώτη φορά. Όλο αυτό που συνέβη στον εσωτερικό μου κόσμο όταν τερμάτισα ήταν τόσο μοναδικό που δεν γινόταν να μην το αναζητήσω ξανά! Έτσι ξεκίνησα να τρέχω άσφαλτο μικρούς αγώνες έως 20χλμ. Σε ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα λιγότερο του ενός χρόνου, μετά από κάποιο προσωπικό θέμα και στρες, αναζήτησα να περπατήσω σε βουνό, εκεί όπου θα έβρισκα ηρεμία. Πήγα λοιπόν για περπάτημα σε ένα όμορφο μέρος κοντά στην πόλη μου την Λαμία, στην Ανοπαία Ατραπό. Είχα ακούσει για κάποιους τρελούς που πήγαιναν εκεί για προπόνηση, (έγινα κι εγώ μια απ’ αυτούς και μου αρέσει!). Μέχρι τότε δεν πατούσα σε βουνίσια μονοπάτια, δεν πίστευα καν ότι υπάρχουν μονοπάτια με σημάδια κτλ. Δεν περίμενα ότι θα ποθήσω τόσο το βουνό, λάτρευα την θάλασσα …. Όταν επέστρεψα σπίτι αναζήτησα τον πιο κοντινό χρονικά αγώνα κι αυτός ήταν ο Ορειβατικός Μαραθώνιος Ολύμπου! Αυτός θα ήταν ο πρώτος μου αγώνας χωρίς καμία προπόνηση και χωρίς δεύτερη σκέψη!

   Στάθηκα στην εκκίνηση με ένα μπουκάλι νερό, τίποτα άλλο ούτε ηλεκτρολύτες τζελάκια, οτιδήποτε, τίποτα! Γύρω μου οι αθλητές ετοιμοπόλεμοι, με σάκους, μπατόν, γάντια, ειδικές κάλτσες και όλα όπως πρέπει να είναι εξοπλισμένος ένας αθλητής βουνού. Αγχώθηκα! Ίσως και να έτρεμα. Άκουγα και διάφορα να λένε για χρόνους και κοβόταν η ανάσα μου. Τρία, δύο, ένα, πάμε! Ξεκίνησα και για πότε πέρασαν 7 ώρες δεν κατάλαβα καν. Τερμάτισα στην αγκαλιά της Ρούλας Νικολάου -όσοι έχουν τρέξει γνωρίζουν. Ένιωθα τόσο όμορφα μέσα μου, τόσο γαλήνη… Εκεί πια κατάλαβα ότι ανήκω στα βουνά.

    Τώρα τι με κρατάει στο τρέξιμο… Ο κόσμος  περιμένει να ακούσει από έναν αθλητή κάτι όχι τετριμμένο, όμως δεν υπάρχει κάτι παράξενο για μένα. Τα πράγματα είναι απλά, γίνομαι καλύτερος άνθρωπος, αντιμετωπίζω την ζωή με περισσότερη αισιοδοξία, αντιλαμβάνομαι πως η ευτυχία είναι μέσα μας. Τρέχω γιατί έτσι με προστάζει το μέσα μου, η ψυχή μου. Θέλω η ψυχή και το μυαλό μου να ξαφνιάζουν και να δοκιμάζουν το σώμα μου, να το πηγαίνουν πιο μακριά από εκεί που πιστεύει πως αντέχει.

Τι συναισθήματα νιώθεις όταν τρέχεις; υπέρβαση, χαλάρωμα, αποφεύγεις την  καθημερινότητα; τι σκέφτεσαι κατά τη διάρκεια;

  Τα συναισθήματα δεν είναι πάντα τα ίδια, εξαρτάται από τον αγώνα, αν δηλαδή είναι αγώνας ultra, μαραθώνιος, ημιμαραθώνιος, πιο μικρός, σε βουνό, σε άσφαλτο… Πολλά διαφορετικά πράγματα έχουν λόγο σε αυτό. Χαλάρωση νιώθω όταν τερματίζω… Ίσως στα ultra (αγώνες πάνω από 80χλμ) προλαβαίνω να έχω και μικρές στιγμές χαλάρωσης ενδιάμεσα. Εκεί προλαβαίνεις να σκεφτείς πράγματα για την ζωή, στις μεγάλες προσπάθειες έχουμε ατέλειωτο χρόνο μοναξιάς. Βρισκόμενοι “ενώπιος-ενωπίω” με τον εαυτό μας, για να σκεφτούμε ολόκληρη τη ζωή μας και την πορεία που ακολουθήσαμε σ αυτήν μέχρι εκείνη τη στιγμή! Αν σωστά βρισκόμαστε εκεί πέρα ή ήταν λάθος να ασχοληθούμε με όλο αυτό και να προσπαθούμε να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας… Χωρίς να το επιδιώκω έρχονται στο μυαλό μου στενάχωρες σκέψεις, άνθρωποι που αγαπούσα και έχουν φύγει από τη ζωή. Η σκέψη του θανάτου και η συνειδητοποίηση της κλεψύδρας της ζωής μας που κυλάει, με κάνει τόσο στον αγώνα όσο και γενικά στην ζωή να προσπαθώ να φτάσω στόχους, να κερδίσω, να ζήσω!  

   Όσο αφορά την καθημερινότητα, όλοι όσοι έχουμε πάρει τα βουνά, την έχουμε αφήσει… χιλιόμετρα πίσω την καθημερινότητα!  Πόσο μάλλον όταν τα τρέχουμε τα βουνά. Νομίζω ότι ακόμα και όταν επιστρέφουμε στην καθημερινότητα, αυτή δεν είναι ίδια για όλους εμάς. Βλέπουμε διαφορετικά τα πάντα…..

Ασχολείσαι με άλλα σπορ;

   Κατά καιρούς έχω ασχοληθεί με αρκετά. Από όλα, λατρεύω το τένις και πολλές φορές όταν προλαβαίνω κάνω κικ-μπόξινγκ.

Λαμβάνεις μέρος σε αγώνες δρόμου, βουνού, υπερ-αποστάσεις. Πώς ασχολήθηκες με τα δυο τελευταία και τι διαφορές βλέπεις μεταξύ τους;

   Ναι, όπως πολύ σωστά λες, ασχολούμαι με όλα τα είδη τρεξίματος και αυτό γιατί το ένα νιώθω συμπληρώνει κομμάτια του άλλου. Η άσφαλτος κάνει το σώμα μου να ξυπνάει με την ταχύτητα. Το βουνό ζητάει την αδιάκοπη συγκέντρωση των ματιών και του μυαλού, ώστε να μην τραυματιστώ! Ταυτόχρονα, ξυπνάει με τις μυρωδιές του παράξενα όμορφα συναισθήματα, είμαι μέσα στην φύση σε ένα δημιούργημα θεϊκό, τα χρώματα του δάσους, οι ήχοι των πουλιών και του αέρα ανάμεσα από τις φυλλωσιές των δέντρων, οι μυρωδιές από το χώμα, όλα αυτά είναι ένα διαφορετικό ταξίδι. 

   Τα ultra συνδυάζουν τα παραπάνω και επιπλέον, πως δεν τελειώνουν γρήγορα, δεν είναι «ξεπέτες» … Απαιτούν από τον αθλητή πολλά… Απαιτούν τα πάντα! Θα σε αφήσουν να τρέξεις όπου έχει δρομικό, θα σε βάλουν να γονατίσεις στους ανήφορους, θα κάνουν τα πόδια σου να τρέμουν και θα ‘χεις ακόμα δρόμο να κάνεις. Θα απαιτήσουν από σένα να ακούσεις με πολλή προσοχή το σώμα σου, ώστε να του δώσεις την κατάλληλη ενέργεια να αντέξει στην διάρκεια. Θα σου φέρουν πολλά συναισθήματα και σκέψεις που οφείλεις να διαχειριστείς. Θα σε κάνουν να θυμηθείς κάθε χτύπημα που έχεις στο κορμί σου από μωρό έως τώρα. Θα ξύσουν κάθε τι κρυμμένο στην ψυχή. Θα σε φτάσουν να θες να γονατίσεις και να παραδοθείς και εκεί ακριβώς, θα δεις ξαφνικά αν το μέσα σου μπορεί να σταθεί πιο δυνατό από τον πόνο. Θεωρώ ότι ο πόνος στην ζωή υπάρχει για να μας εμποδίζει να ξεπερνάμε όρια, όρια που αν ξεπεράσεις ίσως δεις κάτι καινούργιο να γεννιέται. Ποια είναι όμως τα όρια τελικά; τα γνωρίζουμε; έχουμε όρια; όλα στο μυαλό είναι…. Όταν λοιπόν τερματίσεις τον υπερ-αγώνα που φαντάζει πάνω από τα όρια σου, τότε θα κοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και θα χαμογελάσεις ρωτώντας τον «πού θα μου ζητήσεις ακόμα να φτάσω για να χορτάσεις;»

Σε ενδιαφέρει η συμμετοχή, ο τερματισμός, η επίδοση, ο ανταγωνισμός;

  Έχω μόλις δυο χρόνια που τρέχω! Σίγουρα στους πρώτους αγώνες με ενδιέφερε η συμμετοχή, φυσικά και ο τερματισμός. Με τον καιρό πάντα προσπαθώ να βελτιώνομαι και όταν ξέρω πως μπορώ για κάτι καλύτερο παλεύω γι’ αυτό. Πάντα όταν μπαίνω σε κάτι που λέγεται αγώνας μπαίνω για να κερδίσω. Στο τέλος ,όποια θέση και να έχω νιώθω κερδισμένη. Ας μην είναι η πρώτη, η δεύτερη ή η τρίτη, αρκεί να έχω αγωνιστεί με όλη μου την ψυχή. Άλλωστε όπως λέω πάντα, οι θέσεις είναι τρεις! Αν τρέχουμε μόνο γι’ αυτές τότε οι περισσότεροι θα πρέπει να σταματήσουμε να τρέχουμε.

Τι προπονήσεις κάνεις εβδομαδιαία; κάνεις παράλληλα και άλλη γυμναστική; έχεις προπονητή; ποια θεωρείς τη σημαντικότερη προπόνηση;

   Καθημερινά κάνω ενδυνάμωση με βάρη και κάποιες φορές TRX. Μέχρι πρόσφατα δεν είχα προπονητή. Τον τελευταίο καιρό προσπαθώ να δουλέψω μαζί με προπονητή και λέω προσπαθώ διότι δεν μου είναι καθόλου εύκολο ούτε ευχάριστο να ακολουθώ προγράμματα. Σίγουρα το πρόγραμμα βασίζεται στον δικό μου τρόπο ζωής και συνηθειών,  όμως δεν παύει να είναι πρόγραμμ ! Νομίζω δεν είμαι από τις καλές του μαθήτριες. Βασικό δεδομένο που έχω ζητήσει να υπάρχει στην προπόνηση  είναι αυτή να γίνεται  μέσα από αγώνες. Αυτό σημαίνει πως δεν απέχω από αγώνες, ώστε να προπονούμαι για έναν δύο αγώνες στόχους, αλλά αγωνίζομαι συνέχεια προπονητικά μέσα σε αγώνες έχοντας όντως δυο τρείς αγώνες στόχους. Η πιο σημαντικότερη προπόνηση είναι η σωστή ξεκούραση .

Τι κάνεις όταν τραυματίζεσαι;

   Τηλέφωνο στον δικό μου άνθρωπο, φυσικοθεραπευτή Λουκά Καραμάνη. Με τον Λουκά είμαστε συναθλητές από το παλιό μου άθλημα το τένις. Σαν αθλητής λοιπόν ο ίδιος, κατανοεί καλύτερα τα προβλήματα που μπορεί να προκύψουν. Πάντα θα με καθησυχάσει και ότι μου πει θα το ακολουθήσω πιστά. Στον τελευταίο αγώνα στο ROUT των 168 χιλιομέτρων είχα αρκετά θέματα με τον αχίλλειο και στα δυο πόδια και προσαγωγό που με έπιανε έως δεξί κοιλιακό. Χαίρομαι που όλα πήγαν όπως μου είπε και τίποτα δεν βγήκε στον αγώνα. Δεν βάζω σε κίνδυνο την υγεία μου, δεν βλέπω πουθενά τον κίνδυνο!

Έχεις οικογένεια, παιδιά; πως συνδυάζεις οικογένεια και προπόνηση;

   Στην οικογένεια όλοι έχουμε ο κάθε ένας τις δικές του δραστηριότητες. Δεν είναι κανένας προσκολλημένος στον άλλο. Υπάρχει πρόγραμμα που όλοι ακολουθούμε. Ο χρόνος που αφιερώνω εκτός οικογένειας είναι χρόνος που θα μπορούσα να ξεκουραστώ, να δω μια φίλη, να πιώ έναν καφέ. Ναι, αυτό σημαίνει ότι δεν προλαβαίνω να διασκεδάσω με αυτόν τον τρόπο, όμως ο τρόπος ζωής που ακολουθώ μου αρέσει. Άλλωστε οι κόρες μου ηλικίας 17ετών η πρώτη και 8 ετών η δεύτερη, ακολουθούν στα βουνά ως θεατές αλλά και ως αγωνιζόμενες κάποιες φορές! Τους αρέσει πολύ, κοκκινίζουν τα μαγουλάκια τους, ανεβαίνουν οι παλμοί. Ξέρω πως θα με θυμούνται όμορφα σε βάθος χρόνου για όλο αυτό. Προσπαθώ να τους εξηγήσω το ψυχικό όφελος και όχι το σωματικό, αγωνιστικό. Κάποια μέρα μπορεί να μην είμαι δίπλα τους, θέλω όμως να ξέρουν πως στα βουνά μπορεί να μην λύνεις όλα τα προβλήματα αλλά σίγουρα αναθεωρείς και γίνεσαι πιο δυνατός να τα αντιμετωπίσεις.

Όντας αναγνωρίσιμο άτομο πως αντιδρούν οι δρομείς απέναντι σου, τι πιστεύεις για το κόσμο που τρέχει γενικότερα;

    Οι άνθρωποι που τρέχουν, είναι δικοί μου άνθρωποι! Έτσι τους νιώθω, ειδικά τους αθλητές στα βουνά… Υπάρχει ένα δέσιμο και μια αμφίδρομη ενέργεια ανάμεσά μας… Είναι σαν μια οικογένεια. Μπορεί να βρισκόμαστε μόνο μια φορά αλλά αυτή κλείνει μέσα της τα πιο δυνατά μας συναισθήματα και τις πιο έντονες στιγμές.

Έχεις τρέξει σε πολλούς αγώνες βουνού στην Ελλάδα. Ποιοι είναι οι σημαντικότεροι αγώνες που έχεις τρέξει κι αυτοί που έχεις απολαύσει περισσότερο;

   Δεν θα μπορούσα εύκολα να ξεχωρίσω και αυτό γιατί όλοι μου δώσανε κάτι! ΌΛΟΙ όμως!!! Ταύγετος, Ζήρεια, Δελφοί, Παγγαίο, Ζαγόρι, Κέρκυρα, Τήνος, Σύρος, Άνδρος, Μενδενίτσα, Κόζιακας, Αράχωβα, Παρνασσός off trail, όλοι ήταν σκαλί προπόνησης για να φτάσω LostTrail 56χλμ στον Όλυμπο, Mythical 100χλμ επίσης στον Όλυμπο και το πιο ultra, ROUT 168χλμ στη Ροδόπη.

   Όλους τους απόλαυσα, εντάξει, ο Όλυμπος είναι ένα σημαντικό βουνό στην χώρα μας και η Ροδόπη ένα πανέμορφο παρθένο δάσος. Θα μπορούσα λοιπόν ως δουλάκι των χιλιομέτρων να ξεχωρίσω τον Olympus Mythical Trail 100χλμ και τον ROUT 100miles (168χλμ). Αισθάνομαι τυχερή που στην χώρα μου κάποιοι φροντίζουν να υπάρχουν αυτοί οι ultra αγώνες, διαφορετικά θα έπρεπε να ξενιτευόμαστε, τώρα ξενιτεύονται άλλοι ώστε να τρέξουν εδώ! Ο κόσμος τρέχει…

Πρόσφατα έτρεξες το Rodopi Ultra Τrail, περισσότερα από 164 χιλιόμετρα και τερμάτισες αν δεν κάνω λάθος 5η στις γυναίκες με επίδοση 34:43:08! Πες μας περισσότερα για αυτήν την εμπειρία; ήταν ο πιο δύσκολος αγώνας που έχεις κάνει ποτέ;

…και τελευταία να ήμουνα πάλι για εμένα έγραψε μέσα μου. Ναι, ήταν ο πιο δύσκολος αγώνας που έτρεξα, με τσαλάκωσε σωματικά και συναισθηματικά! Μου κάνουν αυτή την ερώτηση πολλοί, να μοιραστώ την εμπειρία. Δεν μοιράζεται, δεν περιγράφεται, δεν υπάρχουν λέξεις ούτε εικόνες να σας δείξω… το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι τα μάτια μου δακρύζουν όταν έρχονται στιγμές στην σκέψη….τόσο δυνατό!

Έχεις τρέξει σε αγώνες στο εξωτερικό; Ποιοι είναι οι στόχοι σου; Θα ήθελες να συμμετέχεις σε κάποιους συγκεκριμένους αγώνες που δεν έχεις συμμετάσχει ως τώρα;

   Όχι, δεν έχω ακόμα δοκιμάσει το εξωτερικό. Στα δυο χρόνια που τρέχω, έχω στα πόδια μου χιλιόμετρα μόνο στην Ελλάδα. Νομίζω ότι, αν και γρήγορα, έρχεται πια η ώρα να βάλω στόχο κάποιον αγώνα στο εξωτερικό. Θέλω βέβαια να είμαι έτοιμη για αυτό. Με έχει γοητεύσει το “Diagonale des fous”, η «Διάσχιση του τρελού», ένα 100miler στο Νησί Reunion στον Ινδικό Ωκεανό. Η ιδέα να τρέξω σ΄αυτά τα τροπικά μέρη με συναρπάζει…

Μέχρι πότε φαντάζεσαι τον εαυτό σου να τρέχει;

   Αχαχαχαχα εδώ δεν θα ήθελα να δώσω κάποια απάντηση, καθώς δεν εξαρτάται μόνο από μένα μόνο… Θέλω να έχω την υγεία μου. Αυτό! 

Θα θέλαμε να κλείσουμε με την ξεχωριστή παρουσία που θα κάνεις στον φετινό μαραθώνιο της Αθήνας. Πες μας περισσότερα για αυτό.

   Στον Μαραθώνιο θα βάλω και εγώ ένα λιθαράκι, ώστε να συναντηθούν δύο Άγγελοι και να πάρουν μετάλλιο με την δική σας βοήθεια! H Μαριλένα ή «ένας άγγελος στην Γη» όπως αλλιώς την αποκαλούν και ο συμμαθητής και φίλος της ο Άγγελος θα «τρέξουν» ΜΑΖΙ, για πρώτη φορά, στον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας την Κυριακή στις 13/11/16. Η Μαριλένα είναι βετεράνος δρομέας. Από τον Απρίλιο του 2014 έχει τερματίσει σε 3 Μαραθωνίους, 6 ημιμαραθώνιους και πολλαπλούς μικρότερους αγώνες, με ένα ειδικά διαμορφωμένο αμαξίδιο μαζί με τον πατέρα της και το σκυλάκι της την Μαλού. 
To αμαξίδιο της Μαριλένας το σχεδίασε και κατασκεύασε ο αρχιτέκτονας Δημήτρης Κορρές ενώ του Άγγελου ο Στάθης Στασινόπουλος (VeloLabs). Για να καλυφθεί το κόστος του αμαξιδίου του Άγγελου, έχουν τυπωθεί συλλεκτικά τεχνικά μπλουζάκια που προσφέρονται με κόστος €15. 

   Όποιος θα ήθελε να συνδράμει υλικά αυτή την προσπάθεια, ας επικοινωνήσει με τη μητέρα της Μαριλένας, την κυρία Άννα Κυρώζη-Γερογιάννη (Anna Kyrozi Gerogianni) στο inbox του Facebook. Η Μαριλένα πάσχει από ένα πάρα πολύ σπάνιο σύνδρομο, το σύνδρομο Οκαμότο. Είναι η τέταρτη περίπτωση παγκοσμίως!

   Ο στόχος δεν σταματά στο αμαξίδιο του Άγγελου! Ο στόχος είναι να νιώσουν την χαρά του τρεξίματος και του τερματισμού σε αγώνα δρόμου και άλλα παιδάκια ενώ παράλληλα να εμπνευστούν και άλλα άτομα όχι μόνο ΑΜΕΑ, και να πιστέψουν ότι τα πάντα είναι δυνατά και ποτέ δεν πρέπει να το βάζουμε κάτω, όσο μεγάλες είναι οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν!