Ο πόνος είναι ένα αρνητικό συναίσθημα, κανείς δεν το αμφισβητεί αυτό. Κι οι δρομείς το νοιώθουν αρκετά συχνά, είτε πρόκειται για αγώνα είτε για κάποιες προπονήσεις. Παρ’ όλα αυτά, ο τρόπος που τον αντιλαμβανόμαστε και τον βιώνουμε, είναι αυτό που καθορίζει τελικά πόσο πόνο ή για τι διάστημα, μπορούμε να αντέξουμε.
Το 2013 δημοσιεύτηκε μία μελέτη, στην οποία οι συμμετέχοντες (καθ’ όλα υγιείς) δοκιμάστηκαν όσον αφορά στην αντοχή που μπορούν να έχουν στον πόνο. Πιο συγκεκριμένα, προκλήθηκε τεχνητά (με διακοπή της κυκλοφορίας του αίματος) ισχαιμικός πόνος στο χέρι.
Οι συμμετέχοντες χωρίστηκαν σε δύο γκρουπ. Στους πρώτους, οι ερευνητές μίλησαν για τους κινδύνους που εμπεριέχει μια κατάσταση, όπως αυτή του πειράματος. Στους άλλους, εξήγησαν ότι η διαδικασία στην οποία υπόκεινται, είναι ωφέλιμη και χρήσιμη για τους μύες τους, για διαφόρους λόγους. Νομίζω πως δεν χρειάζεται να αναφέρουμε ποιο γκρουπ άντεξε περισσότερο…
Αυτό που καταδεικνύεται από την συγκεκριμένη μελέτη είναι πως, αλλάζοντας την αντίληψη του πόνου, από κάτι επιβλαβές ή αρνητικό σε κάτι θετικό και αποδοτικό, μπορούμε να αντέξουμε περισσότερο πόνο ή για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα.
Τι σημαίνει όμως αυτό για εμάς ως αθλητές;
Όλοι γνωρίζουμε πως όταν τρέχεις ένα αγωνιστικό 5άρι, ξέρεις από πριν ότι θα υποφέρεις πολύ όσο διαρκεί. Το ίδιο ισχύει και για τα τελευταία χιλιόμετρα ενός μαραθωνίου, ασχέτως αν ο πόνος είναι άλλης φύσης. Και παρότι, όντας μέσα στον αγώνα, νοιώθουμε τον πόνο να έρχεται, τον δεχόμαστε και τον “αγκαλιάζουμε”, αφού είναι απαραίτητος και προϋπόθεση για την επιτυχία μας.
Είναι πάρα πολλά τα παραδείγματα αθλητών, οι οποίοι, αν και λιγότερο ταλαντούχοι και ικανοί από άλλους, τα κατάφεραν καλύτερα γιατί άντεχαν τον πόνο και μπόρεσαν να “ανασύρουν” και την τελευταία σταγόνα δυνάμεων από μέσα τους. Οι έρευνες έχουν δείξει ότι στα αθλήματα αντοχής, οι elite τερματίζουν τις περισσότερες φορές έχοντας δώσει το 100% των δυνάμεών τους. Αντιθέτως, οι χαμηλότερου επιπέδου αθλητές, αρκετές φορές δεν εκμεταλλεύονται όλες τους τις δυνάμεις. Κι εδώ έρχεται το μεγαλο ερώτημα: είναι οι elite αθλητές τέτοιοι επειδή αντέχουν περισσότερο στον πόνο ή αντέχουν στον πόνο επειδή προπονούνται σαν elite αθλητές; Γεγονός είναι πως ακόμη κι αυτό το χαρακτηριστικό επιδέχεται εξάσκησης και βελτίωσης.
Όταν προπονείστε, προσπαθήστε να αντιμετωπίσετε τις δύσκολες κι επώδυνες φάσεις ως το “κάτι παραπάνω” που θα σας ανεβάσει επίπεδο. Δείτε το ως ένα επιπλέον εφόδιο προς τον στόχο σας και όχι ως κάτι καταναγκαστικό. Όταν αγωνίζεστε, αντιληφθείτε τον πόνο ως το τελικό στάδιο μιας πορείας προς την επιτυχία, όποια κι αν είναι αυτή για τον καθένα. Συν τοις άλλοις, όσο πιο δυνατά τρέξετε τόσο πιο σύντομα θα τελειώσει κι ο πόνος, σωστά; Άλλωστε, όλοι μας γνωρίζουμε ότι τα PBs μπορεί να είναι επώδυνα αλλά αξίζουν τον κόπο!
stratus
Ειναι αυτο που λεμε “ποναω αλλα μου αρεσει”
tazi
Υπαρχουν μερες που ο πονος νιωθεις οτι δε θα σε οδηγησει σε κατι εντυπωσιακο, και αλλες που νιωθεις οτι η κουρσα παει καλα, βλεπεις το πονο να ερχεται και τον αγκαλιαζεις, στο τελος τον αποζητας ολο και πιο πολυ. Οταν μου συμβαινει κατι τετοιο τοτε νιωθω ενα αισθημα πληροτητας που δε το αλλαζω με τιποτα. Συνηθως ακολουθει και ενα PB
than
Τον τελευταίο καιρό, οταν κανω μια δυνατη προπόνηση νιωθω οτι πονάω κ ταυτόχρονα μου αρέσει, με γεμίζει. Ξενερωνω οταν σταματάει το κομμάτι κ έρχεται το διάλειμμα. Αυτο (περα απο νούμερα κ χρονους) μου δείχνει οτι ειμαι σε καλο δρομο, πιεζω κ γουστάρω, το θέλω.
Με μέτρο ομως παντα, δεν γινεται να βαραμε καθε φορα (5 φορές την εβδομάδα) κ να απαιτουμε μετα να αποδιδει το σώμα στα δύσκολα.
Roberto4Carlos
Βρε παιδιά, σαν πολύ μαζοχισμός δεν μαζεύτηκε ;
Άρα ο καλό δρομέας πρέπει να είναι και σωστός …”βιτσιόζος” !!!(χαριτολογώντας)
Πάντως πολλές φορές σε δύσκολες προπονήσεις ή αγώνες, δεν διακρίνω αν το σώμα μου είναι αυτό που πονά πρώτο και μου δημιουργεί κόπωση, ή η ανεπάρκεια του καρδιοαναπνευστικού μου συστήματος είναι αυτή που προκαλεί την μεγάλη δυσφορία και την κούραση. Έχω την εντύπωση ότι η δεύτερη περίπτωση προηγείται τις περισσότερες φορές.
Roberto4Carlos
Βρε παιδιά, σαν πολύ μαζοχισμός δεν μαζεύτηκε ;
Άρα ο καλό δρομέας πρέπει να είναι και σωστός …»βιτσιόζος» !!!(χαριτολογώντας)
Πάντως πολλές φορές σε δύσκολες προπονήσεις ή αγώνες, δεν διακρίνω αν το σώμα μου είναι αυτό που πονά πρώτο και μου δημιουργεί κόπωση, ή η ανεπάρκεια του καρδιοαναπνευστικού μου συστήματος είναι αυτή που προκαλεί την μεγάλη δυσφορία και την κούραση. Έχω την εντύπωση ότι η δεύτερη περίπτωση προηγείται τις περισσότερες φορές.
Nikos Pilikas
@roberto4carlos Όχι Μανώλη, ο δρομέας γενικά δεν χρειάζεται να είναι βιτσιόζος. 😛
Ο δρομέας όμως που θέλει να πάρει το maximum σε έναν αγώνα και όχι απλά να τον απολαύσει περνώντας καλά, πρέπει να μάθει να αντέχει στην δυσφορία και την σωματική πίεση, δεν γίνεται αλλιώς.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, κι οι δύο δρομείς θα έχουν καταφέρει αυτό που αρχικά στόχευαν. 😉
spy
…”no pain … no gain” …τοσο απλά … κι αυτό δεν ισχύει μόνο στο τρέξιμο … αλλά και σε πολλές καθημερινές δραστηριότητες της ζωής μας … τουλάχιστον για όσους επιζητούν να ξεφύγουν από τον μέσο όρο, την μετριότητα … και να κάνουν την διαφορά !