Ena Athletics Proto Runner 1

Κατηγορία: Super Trainer
Υψη σόλας: 39/31mm
Βάρος: 245 γρ.

ΕΛ.ΒΙ.ΕΛΑ, Αλυσίδα, Zita Hellas, Strike. Σίγουρα τις θυμάστε οι μεγαλύτεροι, πιθανώς να τις έχετε ακουστά οι νεότεροι. Ήταν οι ελληνικές εταιρείες αθλητικών υποδημάτων, οι οποίες μάλιστα μονοπωλούσαν την αγορά για πολλές δεκαετίες. Ωστόσο, στα τέλη των 80s είχαν πλέον εισχωρήσει τα διεθνή, μεγάλα brands, εκτοπίζοντας έτσι τους έλληνες κατασκευαστές. Ένα αρκετά μακρόχρονο και ενδιαφέρον success story, ενδεικτικό των δυνατοτήτων της πάλαι ποτέ εγχώριας βιομηχανίας και βιοτεχνίας.

Στα μέσα Σεπτεμβρίου ακούσαμε πρώτη φορά για την Ena Athletics, μία ελληνική νεοφυή επιχείρηση (start up), δραστηριοποιούμενη στον χώρο του τρεξίματος. Μας συστήθηκε με έναν ιδιαίτερο τρόπο προώθησης, καθώς παραχώρησε 300 ζευγάρια ενός “μυστικού” μοντέλου σε δρομείς που θα συμμετείχαν στον φετινό Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας. Επίσης, καμμία φωτογραφία δεν θα έπρεπε να διαρρεύσει πριν τον αγώνα. Προφανώς και κυκλοφόρησαν κάποιες φωτογραφίες, έστω και κρυφά, όπως βέβαια υπήρξε και η σχετική συζήτηση στις δρομικές παρέες. Αυτός ήταν άλλωστε και ο στόχος ενός τέτοιου marketing, παρά τις όποιες “απαγορεύσεις”.

Στις 14/11 έγινε η επίσημη παρουσίαση το Proto Runner 1, σε μία όμορφη εκδήλωση στο Ολυμπιακό Μουσείο, όπου και παρευρεθήκαμε. Η Ena Athletics μπαίνει στην αγορά των δρομικών μοντέλων, ξεκινώντας μάλιστα από την κατηγορία των super shoes. Το παπούτσι διατίθεται σε έξι χρωματισμούς, με το πρωτότυπο του ΑΜΑ στα ελληνικά χρώματα (Marathon Special) να είναι πλέον συλλεκτικό.

Επάνω μέρος και εφαρμογή

Η εταιρεία επέλεξε μία πλεκτή κατασκευή από ανακυκλωμένο TPU και TPE, ενισχυμένα με νήματα από νάιλον. Έχει δύο ζώνες πυκνότητας, με μεγάλη διαπνοή και σχεδόν καθόλου ελαστικότητα. Η υφή της είναι κάπως τραχιά αλλά δεν έρχεται σε επαφή με το πόδι, καθώς από κάτω υπάρχει μία απαλή επένδυση. Ο προφυλακτήρας είναι μαλακός, με μεγάλο όμως εύρος.

Πυκνή ύφανση και ενίσχυση από νάιλον.

Το μεσαίο τμήμα δομείται από το logo και το άκαμπτο τμήμα της σειράς των κορδονιών. Η γλώσσα ενώνεται με την εσωτερική φόδρα, ενώ στο κέντρο της έχει ένα παχύ κομμάτι συνθετικού για να απορροφάται η όποια πίεση.

Η εσωτερική επένδυση φτάνει μέχρι μπροστά. Είναι πολύ λεπτή, μαλακή και ελαστική.

Μέρος της σχεδίασης του midfoot αποτελούν και τα “τοιχία” που σχηματίζουν τα ανασηκωμένα πλαϊνά της σόλας στο σημείο. Φτάνουν πολύ ψηλά, περισσότερο απ’ όσο συναντούμε αλλού, και κυριολεκτικά εγκλωβίζουν το πέλμα ανάμεσά τους.

Το κολάρο πίσω είναι μετρίας σκληρότητας αλλά ενισχύεται και από δύο εξωτερικά, πιο άκαμπτα τμήματα. Επενδύεται από ένα σουέντ υλικό κι έχει σε κάθε πλευρά ένα παχύ και εκτενές μαξιλαράκι. Ωραία λεπτομέρεια αποτελεί και η μεγάλη θηλειά στο τελείωμα.

Σχεδιαστικά, η Ena κατάφερε να δώσει ένα αποτέλεσμα που ξεχωρίζει και, αν μη τι άλλο, είναι αισθητικά χαρακτηριστικό. Ο συγκεκριμένος σκουρόχρωμος χρωματισμός είναι λίγο “βαρετός”, οι υπόλοιποι όμως αναδεικνύουν σωστότερα το design του μοντέλου.

Για το δικό μου πόδι, η εφαρμογή του Proto Runner 1 είναι αυτή που ταιριάζει σε ένα performance μοντέλο αποστάσεων. Συνδυασμός άνεσης και κρατήματος, ελαφριά υλικά και διαπνοή.

Σχεδόν όλη η δουλειά γίνεται από το κράτημα στο μεσαίο τμήμα. Εκεί το πόδι παραμένει κλειδωμένο και με μία πολύ σίγουρη αίσθηση. Απαιτεί σφίξιμο, μιας και το ύφασμα είναι αδόμητο, κάτι όμως που τα μαλακά οδοντωτά κορδόνια και η γλώσσα επιτρέπουν άφοβα. Παρότι η πλατφόρμα δεν είναι φαρδιά στην περιοχή, τα υπερυψωμένα τοιχώματα δεν αφήνουν την καμάρα να “ξεχειλίσει”. Κι ενώ αρχικά θεωρούσα ότι μπορεί να δημιουργούν πίεση, τελικά είναι αρκετά εύκαμπτα. Από την άλλη, κάποιος με φαρδύτερο πέλμα ή χαμηλή καμάρα, πιθανώς να το βρει σχετικά στενό.

Η ψηλή προέκταση της σόλας υποχωρεί υπό την πίεση του πέλματος και δεν ενοχλεί.

Η εφαρμογή στην φτέρνα είναι καλή, αν και όχι τέλεια. Το μεγαλύτερο μέρος του κολάρου στον αχίλλειο είναι εντελώς γυμνό και αφήνει λίγο αέρα στην κίνηση. Δεν ενοχλεί, ούτε και νοιώθεις αστάθεια, απλά θέλει σφιχτό δέσιμο για να το φέρεις εκεί που πρέπει. Μία μικρή ενίσχυση θα βοηθούσε. Το δύο τμήματα αφρώδους κάθονται ωραία γύρω από το οστό, ενώ τα εξωτερικά κολάρα και τα ψηλά πλαϊνά της σόλας κρατούν το πόδι στην θέση του.

Το επάνω μέρος του κολάρου δεν έχει καμμία δομή.

Ο χώρος μπροστά έχει την απαιτούμενη άνεση. Δεν προέρχεται τόσο από το πλάτος της βάσης, όσο από την ελευθερία που επιτρέπει το ύφασμα και ο μαλακός προφυλακτήρας. Είναι και οριακά μακρύτερο, οπότε τα δάχτυλα έχουν ακόμη παραπάνω αέρα.

Το toe box είναι ευρύχωρο και κλείνει ομαλά προς τα δάχτυλα.

Το upper του Ena αποδίδει σωστά και απροβλημάτιστα. Σε θέμα άνεσης θεωρώ ότι θα φιλοξενήσει εύκολα τα περισσότερα είδη πέλματος, πλην ίσως εκείνων με χαμηλή καμάρα. Σε θέμα κρατήματος, η εφαρμογή ρυθμίζεται όπως θες από τα κορδόνια και τελικά δίνει την ασφάλεια που απαιτείται. Κυρίως λόγω της σχεδίασης στο midfoot. Βοηθάει πολύ και η μεγάλη σταθερότητα της σόλας, όπως θα δούμε. Το φόρεσα σε γρήγορα κομμάτια σε στίβο και έστριβε ωραία και χωρίς να στρεσάρεται πουθενά. Αντίστοιχα, σε μεγάλο τρέξιμο δεν είχα το παραμικρό θέμα, χωρίς κανένα σημείο πίεσης ή τριβής. Θυμίζω ότι το πόδι μου είναι λίγο στενότερο του κανονικού.

Παρά την πολύ δεμένη πλέξη του, το ύφασμα έχει καλή διαπνοή.

Όσον αφορά το νούμερο, θα πρότεινα να πάτε στο κανονικό σας. Είναι μεν ελάχιστα πιο μακρύ, παρ’ όλα αυτά δεν το αντιλαμβάνεσαι τρέχοντας. Συν το ότι η ακαμψία της σόλας δεν επιτρέπει ένα πρόωρο flex point λόγω του επιπλέον μήκους. Πέραν αυτού όμως, θεωρώ πως το μισό νούμερο κάτω θα στένευε την εφαρμογή στο μέσο του παπουτσιού.

Σόλα και πάτημα

Το πρώτο πράγμα που κάνει εντύπωση στην σόλα του Proto Runner 1, είναι προφανώς η γεωμετρία με το τεράστιο κενό σε σχήμα αψίδας, στο μέσο του παπουτσιού. AXICORE ονομάζει την συγκεκριμένη σχεδίαση η εταιρεία, περιγράφοντας πως μιμείται την ανατομία του πέλματος. Θεωρώ πάντως ότι αποσκοπεί πρωτίστως στην εξοικονόμηση βάρους.

Η σόλα αποτελείται από δύο στρώσεις αφρού Silphion. Η Ena μάς ενημέρωσε ότι ο Silphion είναι ένα πατενταρισμένο μείγμα από EVA, Peba και καουτσούκ, με την κατανομή των υλικών ζωνικά. Δεν έχουμε κάποια επιπλέον πληροφορία για τις αναλογίες κάθε υλικού, ενώ η ζωνική κατανομή πιθανολογώ ότι αναφέρεται στο ότι η λεπτή επάνω στρώση έχει μικρότερη πυκνότητα από την κάτω. Λεπτομέρειες (ή ίσως και όχι), αφού η αίσθηση στον δρόμο είναι αυτό που μετράει στο τέλος. Επίσης, η σύνθεση αποτελείται κατά 35% από βιολογικά υλικά.

Το μέγεθος της σόλας ξεγελάει οπτικά, καθώς στην πραγματικότητα τελειώνει ελάχιστα επάνω από το ραβδωτό τμήμα της.

Ανάμεσα στις δύο στρώσεις αφρού ενσωματώνεται μία πλάκα από ανθρακονήματα. Είναι τοποθετημένη ψηλά και με σχεδόν επίπεδο σχήμα, κάτι που δείχνει ότι στοχεύει κυρίως στον έλεγχο της συμπίεσης.

Η εξώσολα καλύπτεται παντού από σκληρό λάστιχο. Η πρόσφυση είναι πολύ καλή, αρκετά πάνω από τον μέσο όρο. Η πρώτη φορά που το έτρεξα ήταν με βροχή και μάλιστα σε διαδρομή με πολλές στροφές και λείο τσιμέντο. Δεν γλιστρούσε πουθενά και ενέπνεε εμπιστοσύνη. Υποθέτω ότι το λάστιχο θα είναι και πολύ ανθεκτικό, ένας τομέας που η εταιρεία δίνει έμφαση. Τα δύο μεγάλα κενά από κάτω αφαιρούν γραμμάρια, χωρίς να επηρεάζουν σε κάτι το πάτημα.

Σπάνια βλέπουμε τόσο λάστιχο σε performance μοντέλο.

Από εκεί και πέρα, η γεωμετρία της σόλας στοχεύει εμφανώς και στην σταθερότητα. Τόσο στο midfoot, όπως είδαμε, όσο και περιμετρικά της φτέρνας, η σόλα σηκώνεται ψηλά και αγκαλιάζει το πέλμα.

Έχοντας δοκιμάσει σχεδόν όλα τα είδη αφρών και από τις περισσότερες εταιρείες, θα έλεγα ότι μπορώ περίπου να καταλάβω τι έχω κάτω από το πόδι μου κι ας μην το γνωρίζω. Παρ’ όλα αυτά, εδώ μάλλον μπερδεύτηκα.

Η σόλα του Ena έχει μία ιδιαίτερη αίσθηση. Είναι μεν μαλακή αλλά συγχρόνως και πολύ συμπαγής. Νοιώθεις γεμάτο και στιβαρό τον αφρό, έχοντας μία αρχική συμπίεση που κάπου στα μισά διακόπτεται. Πιθανώς έχει να κάνει με την θέση της πλάκας ή και την δεύτερη, πιο πυκνή στρώση του Silphion από κάτω της. Το cushioning είναι βαθύ και σίγουρο αλλά ποτέ δεν τερματίζει, όσο δυνατά κι αν πατήσεις. Σε κάθε περίπτωση, η σόλα είναι πολύ ευγενική με τα πόδια σου, ενώ μετά από κάποια χιλιόμετρα γλυκαίνει κι άλλο.

Σαν συμπεριφορά, ο αφρός έχει ένα πιο διακριτικό bounce συγκριτικά με άλλους. Αισθάνεσαι ότι το υλικό είναι ζωντανό, δεν έχει όμως το χαρακτηριστικό πέταγμα που σε σηκώνει από μόνο του. Πιο “σοβαρό” πάτημα αλλά και πολύ ευθύβολο. Αν δεν ήξερα την σύνθεση του αφρού, θα υπέθετα ότι πρόκειται για κάποια πολυουρεθάνη.

Το μεγάλο κενό στην μέση περνάει σχεδόν απαρατήρητο. Φοβόμουν ότι η σόλα θα δουλεύει σαν δύο κομμάτια ή ότι θα ένοιωθα ένα σκαλοπάτι κατά την μετάβαση. Τελικά, όχι μόνο δεν ισχύει κάτι τέτοιο, αλλά η λειτουργία είναι και πολύ ομαλή. Παράλληλα, οι κόχες στην βάση της “αψίδας” συμπιέζονται και πιο εύκολα, σε σχέση με μία κλασική ενιαία σχεδίαση.

Η επίπεδη carbon plate εξυπηρετεί περισσότερο την σταθερότητα του μοντέλου, παρά την μόχλευση κατά την απογείωση. Το rocker είναι μεν μακρύ και ξεκινάει νωρίς, η γωνία του όμως είναι ήπια και δεν σε ρίχνει προς τα εμπρός. Απ’ την άλλη, η πλάκα σού επιτρέπει να περάσεις όση δύναμη θες στο έδαφος κατά το toe off, πολύ αποδοτικά και χωρίς καμμία παραμόρφωση.

Η γωνία του rocker δεν είναι έντονη και δεν αποτελεί βασικό μέρος του transition.

Εδώ διακρίνεται πόσο ψηλά είναι τοποθετημένη η carbon plate.

Σε αργούς και μετρίους ρυθμούς, το παπούτσι είναι πολύ πιο λειτουργικό απ’ όσο θα περίμενα. Κινείται εύκολα και αβίαστα, δεν μπερδεύεται από την carbon plate, ενώ ο πιο κοντός διασκελισμός ενεργοποιεί περισσότερο και το rocker. Παρά την δεδομένη ακαμψία του στα μετατάρσια, το flex point από το κενό στην καμάρα δίνει μία σχετική φυσικότητα στο πάτημα, τηρουμένων πάντα των αναλογιών. Αν και πρόωρο, προσωπικά ένοιωθα ότι με διευκόλυνε κατά το transition. Ίσως τελικά η σχεδίαση του AXICORE να είναι και λειτουργική. Γενικότερα, φορώντας το σε ελεύθερα τρεξίματα αλλά και σε αργό long run, το Ena δούλευε χωρίς πρόβλημα ως καθαρά προπονητικό.

Ανεβάζοντας ταχύτητα, η συμπεριφορά του δεν αλλάζει δραματικά. Αποκτάει εμφανώς μία επιπλέον ελαστικότητα από την παραπάνω φόρτιση του αφρού και της πλάκας, ιδίως στο forefoot, όχι όμως και πάλι κάτι εντυπωσιακό. Εδώ θα βολέψει περισσότερο όσους πατούν πιο δυνατά και με μακρύτερο διασκελισμό. Ωστόσο, αυτό που χαρακτηρίζει το μοντέλο, είναι η σταθερότητα και το κατευθυνόμενο transition. Πάρα το ύψος και το softness της, η σόλα διατηρεί το σχήμα της και κρατάει το πόδι εντελώς ουδέτερο, βγάζοντάς σε άμεσα και ανέξοδα μπροστά. Δεν στρεβλώνει, δεν απλώνει, δεν καθυστερεί πουθενά και σε κανένα ρυθμό και θα σε πάει όσο εσύ μπορείς να πας. Επίτηδες το δοκίμασα σε κάποια πολύ γρήγορα κομμάτια σε στίβο και σε κανένα σημείο δεν πιεζόταν. Σαφές, συμπαγές και υπάκουο σε ό,τι του ζητούσες.

Το πάτημα μπροστά είναι πολύ γεμάτο αλλά και δυναμικό συγχρόνως.

Σταθερή, κεντραρισμένη και ουδέτερη προσγείωση.

Κάποιος βέβαια θα μπορούσε να πει πως τα ίδια θα έπαιρνες και από ένα απλό performance μοντέλο, χωρίς εξελιγμένο αφρό, πλάκα και “υποβοήθηση”. Πιθανώς να μην είχε άδικο, αν δεν έμπαινε στην εξίσωση ένα άλλο σημαντικό χαρακτηριστικό του Proto Runner 1. Η κατάσταση που διατηρεί τα πόδια σου. Πραγματικά με εντυπωσίασε το πόσο φρέσκος ένοιωθα μέσα στην προπόνηση αλλά και την επομένη ημέρα. Λες και δεν είχα τρέξει. Κι έτυχε μάλιστα να το δοκιμάσω σε μία περίοδο που κουβαλούσα μεγάλη κόπωση γενικότερα. Είναι κάτι που μου το τόνισαν και κάποιοι φίλοι που έτρεξαν με αυτό τον μαραθώνιο.

Έχω κάνει περίπου 50 χιλιόμετρα με το παπούτσι και είμαι αρκετά ικανοποιημένος. Και θα ήμουν ακόμη περισσότερο, αν δεν υπήρχε το θέμα του βάρους. Το Ena είναι αρκετά βαρύ. Και καθώς το επάνω μέρος του είναι ελαφρύ, καταλήγει σε αυτό που λέμε bottom heavy. Δεν νοιώθεις το βάρος γύρω από το πόδι σου αλλά μαζεμένο κάτω από αυτό. Και το επισημαίνω εγώ που γενικά είμαι αρκετά επιεικής στο συγκεκριμένο θέμα. Δεν μπορώ να πω ότι με καθυστερούσε στις γρήγορες προπονήσεις μου, αλλά υποθέτω πως σε πιο παρατεταμένες προσπάθειες θα αποτελούσε αρνητικό παράγοντα όσο περνούσε η ώρα. Δεν ξέρω από πού θα μπορούσαν να μειωθούν τα γραμμάρια. Ίσως από το σκληρό λάστιχο της εξώσολας, το οποίο είναι πολύ για racer. Ίσως με κάποιες διαφορετικές αναλογίες στα συνθετικά της σόλας, βάζοντας περισσότερο Peba, ή πηγαίνοντας σε μία supercritical επεξεργασία του αφρού. Σε τελική ανάλυση, η εταιρεία ανταποκρίθηκε στις περισσότερες από τις προκλήσεις που είχε ως πρώτη απόπειρα και σχεδιάζοντας σε λευκό χαρτί. Ας βρει τον τρόπο να ξεπεράσει και το ζήτημα του βάρους.

Το παραπάνω αποτελεί και τον λόγο που τελικά θα κατηγοριοποιούσα το Proto Runner 1 ως super trainer και όχι αγωνιστικό. Με απόλυτα κριτήρια, τα super shoes οφείλουν τουλάχιστον να μην είναι βαριά. Κι ας μην είναι και πανάλαφρα. Ωστόσο, στην περίπτωση του μέσου ερασιτέχνη θα μπορούσε να αποτελέσει και επιλογή για αγώνα, ιδίως για αυτούς που συνήθως τρέχουν με πιο στιβαρά προπονητικά μοντέλα. Από εκεί και πέρα, αποτελεί πολύ καλή πρόταση για μεγάλα τρεξίματα που έχουν μέσα και ρυθμό. Για βαρύτερους δρομείς δε ή όσους αναζητούν μεγάλη σταθερότητα, άνετα θα μπορούσε να είναι το “γρήγορο” παπούτσι τους.

Συμπέρασμα

Δεν θα κρύψω ότι εξ αρχής ήμουν ευνοϊκά διατεθειμένος απέναντι στην Ena Athletics. Όχι βέβαια επειδή μου παρεχώρησε το παπούτσι. Ο 301ος ήμουν άλλωστε. Ο λόγος είναι ότι σε έναν χώρο γεμάτο από κολοσσούς, βλέπω μία ελληνική εταιρεία να τολμάει. Κι αυτό από μόνο του αρκεί. Πόσω μάλλον όταν έρχεται με μία 100% δική της πρόταση, χωρίς να πέσει στην παγίδα της αντιγραφής.

Το Proto Runner 1 είναι καλό. Παραπάνω απ’ όσο θα περίμενα. Προφανώς και θέλει βελτιώσεις σε κάποια σημεία, με κυριότερο αυτό του βάρους. Εκεί πρέπει να γίνει αρκετή δουλειά. Ακόμη κι έτσι όμως, είναι αντικειμενικά ένα σύγχρονο δρομικό μοντέλο και δείχνει πως η Ena κινείται προς την σωστή κατεύθυνση. Δεν βρίσκω το παραμικρό νόημα να μπούμε σε συγκρίσεις με άλλες προτάσεις της αγοράς και brands που κουβαλούν δεκαετίας παρουσίας στον χώρο. Το σημαντικό για την εταιρεία είναι ότι ήρθε και το ζητούμενο είναι να παραμείνει.