Τρέχοντας γρήγορα και πάλι…

Η προσπάθειά μου ξεκίνησε πριν από ένα χρόνο, όταν αποφάσισα να σταματήσω τα πολλά χιλιόμετρα και να επιστρέψω στις προπονήσεις που αφορούν το αγώνισμα των 800 μέτρων. Μια τέτοια αλλαγή, προπονητικά απαιτούσε την προοδευτική αύξηση της έντασης στα δρομικά κομμάτια. Τα συνολικά χιλιόμετρα μειώθηκαν, ενώ κατά τη  διάρκεια της εβδομάδας υπήρχαν δύο ημέρες που ασχολούμουν με τη μυϊκή μου ενδυνάμωση, καθώς και δύο ημέρες διαλειμματικής προπόνησης.

Όλα τα παραπάνω τα είχα γνωρίσει όταν έτρεχα αποστάσεις των 400, 800 και 1500 μέτρων, ως αθλητής υψηλού επιπέδου στα τέλη της δεκαετίας του ‘90. Όμως τώρα, το μεγάλο στοίχημα ήταν, ως βετεράνος στα 39 μου χρόνια, αν θα μπορέσει το σώμα να ακολουθήσει.

Ο πρώτος μήνας έδειξε πολύ καλά αποτελέσματα, τόσο στην αφομοίωση της δύναμης, όσο και στο γεγονός ότι το σώμα άρχισε να θυμάται να τρέχει γρήγορα. Ωστόσο, η συνέχεια ήταν πολύ επώδυνη καθώς το σώμα άρχισε να θυμάται και παλιούς τραυματισμούς. Έτσι λοιπόν δεν άργησε να εκδηλωθεί τραυματισμός στον αχίλλειο τένοντα, ο οποίος άρχισε να με αποτρέπει να ακολουθήσω συστηματική προπόνηση. Έκτοτε, ο στόχος μου να τρέξω στους βαλκανικούς αγώνες ξεκίνησε να χάνεται. Έκανα εναλλακτικές προπονήσεις που συμπεριλάμβαναν κολύμπι και ποδηλασία, καθώς το τρέξιμο ήταν πλέον δύσκολο στην πραγματοποίησή του, εξαιτίας του έντονου πόνου που υπήρχε λόγω του προαναφερόμενου τραυματισμού. Αντιλήφθηκα λοιπόν, πόσο δύσκολο ήταν το αγώνισμα που επέλεξα να ακολουθήσω, αφήνοντας τα πολλά και με αργό ρυθμό χιλιόμετρα και επιστρέφοντας στις προπονήσεις με ένταση. Έκτος από τη δύσκολη καθημερινότητά μου ως εργαζόμενος και πατέρας ενός παιδιού, ο τραυματισμός και η αποχή με έκαναν να διακόψω την προπόνηση.

 Όταν οι ημέρες άρχισαν να χάνουν το χρώμα τους, κάτι μέσα μου ήθελε πολύ να μην τα παρατήσω. Έτσι, άρχισα να εξετάζω την όλη κατάσταση με περισσότερη ηρεμία, προσπαθώντας να καταλήξω σε μια λύση που θα έδινε τέλος, εν μέρει, στον τραυματισμό μου. Αν και ο γιατρός μου πρότεινε να επιβληθώ σε χειρουργική επέμβαση στον αχίλλειο του ποδιού, θέλησα να κάνω ακόμη μια προσπάθεια. Για αυτό δοκίμασα να ξεκινήσω και πάλι να κάνω προοδευτικά προπόνηση, αλλά ταυτόχρονα να φροντίζω περισσότερο την υγεία των ποδιών μου βάζοντάς τους πάγο και κάνοντας τους μασάζ. Τότε η κατάσταση φάνηκε να βελτιώνεται, ενώ ξεκίνησα να τρέχω με ειδικά παπούτσια, τα οποία δεν έχουν υποστήριξη, με στόχο να μπορώ να τρέχω χρησιμοποιώντας τις μύτες των ποδιών μου, ώστε να μην επιβαρύνεται ο τραυματισμένος αχίλλειος. Πράγματι δούλεψε και το πόδι άρχισε να δυναμώνει, αφού παράλληλα έκανα ευθείες ξυπόλητος, γεγονός το οποίο με βοήθησε στην βελτίωση της ελαστικότητας της  ποδοκνημικής άρθρωσης. Συνδυάζοντας πλέον την ενδυνάμωση με το τρέξιμο, το οποίο έκανα είτε με παπούτσια με υποστήριξη είτε ξυπόλητος, το πόδι μου άρχισε να λειτουργεί σωστά, ακόμη και σε προπονητικά κομμάτια υψηλής έντασης. Έπειτα από ένα μήνα, κατάφερα να τρέξω την απόσταση των  5*100 μέτρων σε ρυθμό 13 sec/100m χωρίς να φορώ παπούτσια.

Είχε φτάσει πλέον το καλοκαίρι και έμεναν δύο μήνες μέχρι το βαλκανικό πρωτάθλημα, οπότε δεν απέμενε πολύς χρόνος για προπόνηση. Όμως, το σημαντικό ήταν ότι κατάφερα να ξεπεράσω τον τραυματισμό μου και να τρέξω ξανά.

Τελικώς, κατάφερα να καταλάβω την τρίτη θέση στους αγώνες έπειτα από μια αρκετά γρήγορη δρομική κούρσα, πετυχαίνοντας επίδοση 2 λεπτά και 10 δευτερόλεπτα, δηλαδή 65sec/400m(στροφή). Πέρα όμως από την επίδοσή μου (που ήταν ρυθμός 2,40min/km), αυτό που θα ήθελα κυρίως να μοιραστώ με όλους τους δρομείς, είναι ότι δε πρέπει ποτέ να το βάζουμε κάτω, όσο δύσκολες και αν είναι οι συνθήκες γύρω μας, καθώς μέσα μας έχουμε τη δύναμη που μας καθιστά ικανούς να καταφέρουμε τα πάντα.

Μετά από όλα αυτά, εγώ συνεχίζω! Εύχομαι το ίδιο και σε εσάς.