Nate Jenkins: το πρώτο μου “Canova training block”

Ο Αμερικανός Nate Jenkins ήταν δρομέας αντοχής, ο οποίος είχε βγει 7ος στα Olympic Marathon trials του μαραθωνίου το 2008, κάνοντας χρόνο 2:14:56. Έχει επιδόσεις 13:56, 29:32 και 1:04:14 στα 5Κ, 10Κ και 21.1Κ αντίστοιχα. Σαφώς και δεν πρόκειται περί elite αθλητή, υπήρξε όμως από τους καλύτερους στις ΗΠΑ.

Μιας και είναι επίκαιρη η μεγάλη κούρσα του Sondre Moen υπό τις οδηγίες του Renato Canova, έχει ενδιαφέρον να δούμε πώς περιγράφει ο Nate Jenkins την πρώτη φορά που επιχείρησε να κάνει ένα από τα πιο απαιτητικά προπονητικά blocks του Ιταλού coach. Είναι μια ωραία ιστορία…

Ήταν Ιανουάριος του 2006. Επί 18 μήνες προπονιόμουν μόνος μου, με έναν μέσο όρο 220 χιλιομέτρων εβδομαδιαίως. Ετοιμαζόμουν για τον πρώτο μου μαραθώνιο και είχα πλέον αποφασίσει να ακολουθήσω ένα πρόγραμμα του Renato Canova, το οποίο είχε φτιάξει για έναν πρώην αθλητή του, τον Rodgers Rop.

Στα μισά της πρώτης μου εμπειρίας με τον Canova, θα επιχειρούσα το πρώτο μου “special block” που περιελάμβανε ένα πρωινό και ένα απογευματινό session. Το πρώτο είχε δύο 10άρια, ένα σε 34′ και ένα σε 32′. Το απογευματινό, αποτελείτο από ένα 10άρι σε 34′ και 10Χ1Κ σε ρυθμό 3’/χλμ. Ενδιάμεσα, θα πήγαινα για δουλειά στο αθλητικό κατάστημα όπου εργαζόμουν.
Η αλήθεια είναι πως κάτι τέτοιο προυπέθετε μια δουλεμένη βάση, την οποία εγώ δεν είχα ακόμη. Αλλά δεν το γνώριζα…

Ξεκίνησα στις 7:00 παρέα με τον φίλο μου, Sammy. Κάναμε ένα ζέσταμα 5 χιλιομέτρων και κάποια ανοίγματα επάνω στην λεωφόρο. Είχα ήδη μετρήσει μια απόσταση 5Κ με τροχό κι άλλη μία 1Κ για τις επαναλήψεις. Παρότι τα Garmin υπήρχαν ήδη εκείνη την περίοδο, δεν ήταν ακριβείας και πέραν αυτού, εγώ δεν είχα τέτοια συσκευή.

Περάσαμε τα πρώτα 5Κ σε 17:10 και τα 10Κ σε 34:15, νοιώθοντας κι οι δύο πολύ δυνατοί. Παρέμενα ακόμη φοβισμένος αλλά το πρώτο κομμάτι μού είχε φανεί εύκολο. Ο Sammy έφυγε κι έμεινα μόνος μου για την συνέχεια. Έκανα ένα ελαφρύ jogging και κάποια ανοίγματα και ξεκίνησα για το δεύτερο 10άρι. Κάνοντας αναστροφή σε 15:52, ήμουν πολύ χαρούμενος, αν και τα πόδια μου ήταν πολύ βαριά πλέον. Στο δεύτερο μισό άρχισα ξεκάθαρα να πιέζομαι και κάποια στιγμή κατάλαβα πως πήγαινα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, τελειώνοντας σε 31:39. Ήταν ένα από τα 5-10 γρηγορότερα 10άρια που είχα κάνει ποτέ και σίγουρα το γρηγορότερο tempo τρέξιμό μου.
Είχα εντυπωσιαστεί, καθώς ήμουν στις αρχές ακόμη της προπονητικής μεθόδου του Canova αλλά η βελτίωσή μου ήταν εμφανής. Παρ’ όλα αυτά, ο ενθουσιασμός μου μετριάστηκε αμέσως, γνωρίζοντας ότι θα έπρεπε να κάνω σχεδόν το ίδιο πρόγραμμα και το απόγευμα. Ήδη ήταν μία από τις πιο εξαντλητικές προπονήσειςπου είχα κάνει ποτέ.

Έκανα περίπου 3χλμ αποθεραπείας κατά την επιστροφή μου στο σπίτι και άρχισα να ετοιμάζομαι για την δουλειά. Εκείνη την περίοδο, πάντα έπινα σοκολατούχο γάλα για αποκατάσταση αλλά αυτή την φορά το ξέχασα εντελώς.

Στην δουλειά έχει αρκετή ορθοστασία, αν και  την ημέρα εκείνη κατάφερα να ξεκλέψω μερικές στιγμές καθίσματος.
Ήταν ήδη σκοτάδι όταν τελείωσα από το κατάστημα, πήγα σπίτι κι ετοιμάστηκα για το δεύτερο μέρος του προγράμματος.
Ξεκίνησα τα 5Κ προθέρμανσης αλλά ήδη ένοιωθα πολύ κουρασμένος. Όχι απλά σφιχτός και πιασμένος αλλά εξαντλημένος και με πολύ βαριά πόδια. Ήταν μία νέα κατάσταση για μένα και δεν ήξερα τι να περιμένω.

Πίσω στην λεωφόρο λοιπόν, κάνω μερικά ανοίγματα και ξεκινάω. Με μεγάλη μου έκπληξη διαπιστώνω πως, παρά το κοπιαστικό τρέξιμο του ζεστάματος, μέσα στο κομμάτι αισθάνομαι πολύ καλά και είμαι κιόλας πιο γρήγορος σε κάθε split. 16:33 το πρώτο 5άρι και 33:03 συνολικά. Καρδιοαναπνευστικά είμαι καλά αλλά έχω αίσθηση μεγάλης κόπωσης.

Κάνω 5′ jogging, μιας και έκανε αρκετό κρύο για να κάτσω ακίνητος. Υπήρχε ένα ελαφρύ αεράκι, σύμμαχος στα μονά κομμάτια, κόντρα στα ζυγά.
Μπαίνω στο πρώτο 1000άρι, έχοντας πλήρη άγνοια του τι να περιμένω. Δεν είχα ενδιάμεσα καθορισμένα σημάδια για να ελέγχω τον ρυθμό μου αλλά είχα σημειώσει κάποιες ενδιάμεσες ενδείξεις από τα προηγούμενα tempo κι έτσι έλεγχα κάποια περάσματα.
2:59 για το πρώτο κομμάτι και αναθαρρώ. 2′ λεπτά διαλείμματος αλλά νοιώθω περίεργα. Μετά από τέτοιον και τόσο απαιτητικό όγκο, δεν είναι οι παλμοί αυτοί που πρέπει να ρίξεις. Τα πόδια είναι σαν σακιά άμμου και χωρίς καμμία ελαστικότητα. Ξέρεις πως όση κι αν ήταν η ενδιάμεση ξεκούραση, δεν θα έφτανε για να ανακάμψεις από κάτι τέτοιο.

Δεύτερη επανάληψη σε 3:01, με τον κόντρα άνεμο να δυσκολεύει τα πράγματα. Η τρίτη βγαίνει σε 2:55, ενθουσιάζομαι προς στιγμήν αλλά ξέρω πως αν πάω να κινηθώ εκεί, θα την πατήσω γρήγορα. Στο τέταρτο κομμάτι, οι ψευδαισθήσεις τελειώνουν. 3:01 κόντρα στον αέρα και μεγάλη δυσκολία.

Τρέχω τα επόμενα σε 2:57, 3:03 και 3:00. Κάθε επανάληψη ήταν απίστευτα σκληρή αλλά θεωρώ ότι έτσι θα έπρεπε να είναι, οπότε ας παλέψω με τα νεκρά πόδια μου και να τελειώσω το πρόγραμμα.
Το όγδοο κομμάτι σε 3:05. Σημαντικά πιο αργό από τα προηγούμενα αλλά προσπαθούσα κατά το διάλειμμα να πείσω τον εαυτό μου ότι έφταιγε ο άερας. Είχα άλλωστε μόλις δύο ακόμη. Ήξερα καλά ότι πλέον είχα στερέψει εντελώς από δυνάμεις αλλά σκεφτόμουν ότι έπρεπε απλά να πάω άλλη μια φορά και να γυρίσω. Μία επανάληψη σε κάθε κατεύθυνση.

Είχα ξεκάθαρα υπερβεί οτιδήποτε άλλο είχα κάνει ποτέ μου. Τα πόδια μου δεν μπορούσαν να επιστρέψουν ούτε την ελάχιστη ενέργεια και απλά χτυπούσαν το έδαφος. Αργός στα ενδιάμεσα περάσματα, ενώ και το μυαλό αδυνατούσε να βοηθήσει. 3:07. 7″ εκτός στόχου, παρά τον ευνοικό άνεμο. Ένοιωθα διαλυμένος. Τα 2′ ξεκούρασης φάνηκαν να περνούν αστραπιαία και ξεκίνησα για το τελευταίο κομμάτι.

Η κορυφή του βουνού ήταν μπροστά μου και κάποιος θα υπέθετε ότι αυτό θα έβγαζε στην επιφάνεια τα τελευταία αποθέματα ενέργειας που μπορεί να διέθετα. Δεν υπήρχαν τέτοια όμως, είχαν ήδη χρησιμοποιηθεί και εξαντληθεί προ πολλού!
Ένοιωθα ότι ίσα που κουνιόμουν, κάνοντας τελικά 3:13, ρυθμός πιο αργός από του πρωινού 10αριού που μου είχε φανεί σχετικά άνετο. Αν κάποιος μου έλεγε, πριν δω το ρολόι, ότι πήγαινα στο 3:45, θα τον πίστευα. Τόσο δύσκολο κι αργό μου φαινόταν.

Η πραγματικότητα είναι πως το πρόγραμμα για μένα ουσιαστικά είχε τελειώσει στην 8η επανάληψη. Δεν ήμουν προετοιμασμένος για ένα τέτοιο block και ειλικρινά με εκπλήσσει το πως έφτασα έστω και μέχρι εκείνο το σημείο. Κι ας ήταν μακράν εκτός στόχου οι δύο τελευταίες επαναλήψεις.

Καθώς ήμουν σκυμμένος με τα χέρια στα γόνατα, άρχιζα να συνειδητοποιώ πόσο κουρασμένα ήταν τα πόδια μου. Κυριολεκτικά έτρεμαν, δεν είχε απομείνει τίποτα! Μέχρι τώρα, ποτέ μου δεν είχα παραλείψει κάποια χιλιόμετρα αποθεραπείας στην προπόνησή μου. Ήξερα ότι αυτή θα ήταν η πρώτη φορά. Ο συντομότερος δρόμος επιστροφής για το σπίτι μου ήταν μια ευθεία 1500 μέτρων. Μετά βίας κατάφερα να περπατήσω μέχρι εκεί, φοβούμενος κάποιες στιγμές πως δεν θα τα καταφέρω. Ήταν 8 το βράδυ και ήμουν “κατεστραμένος”.

Έφτασα μέχρι την κουζίνα, παραλίγο να πέσω μάλιστα. Σε 1-2 λεπτά είχα πιει 2 λίτρα σοκολατούχου γάλακτος.
Έκανα μετά βίας ένα μπάνιο και σύρθηκα μέχρι το κρεβάτι. Πίστευα πως θα πέσω αμέσως σε “κώμα” αλλά ήμουν λάθος. Η ζημιά που είχα προκαλέσει στο σώμα μου ήταν τέτοια που δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Είχα ασταμάτητες κράμπες, ήμουν αφυδατωμένος, εξαντλημένος.
Μετά από 1-2 ώρες, ήξερα πλέον πως δεν θα κατάφερνα να κοιμηθώ. Έμεινα στο κρεβάτι, ελπίζοντας σε κάτι καλύτερο όταν θα ξημέρωνε.

Θα έπαιρνε λίγο παραπάνω αλλά σίγουρα θα κατάφερνα να ανακάμψω. Πλέον όμως δεν θα ήμουν ο ίδιος. Ένας νέος αθλητής είχε γεννηθεί. Η θέλησή μου για τον μακρύ δρόμο που είχα μπροστά μου, είχε περάσει σε άλλα επίπεδα.
Στον πρώτο μου μαραθώνιο, θα ανακάλυπτα ότι μια προπόνηση σαν αυτή που περιέγραψα, μπορεί να μην ήταν αρκετή από μόνη της για να σε οδηγήσει εκεί που θες, ήταν όμως το σημείο καμπής ώστε να περάσεις σε πραγματικά υψηλό επίπεδο.

Πηγή: nateruns.blogspot