Hoka Cielo X1 2.0

Κατηγορία: Racer
Υψη σόλας: 46/39mm
Βάρος: 210 γρ.

Αν έπρεπε να επιλέξω οπωσδήποτε το παπούτσι του 2024, νομίζω πως θα κατέληγα στο Cielo X1. Αποτελεί και το αντιπροσωπευτικότερο δείγμα για την περσινή χρονιά της Hoka, η οποία βγήκε επιτέλους από την comfort zone των εξαιρετικών της πωλήσεων και θυμήθηκε τις εποχές που πρωτοπορούσε σχεδιαστικά.

Το Cielo ήταν εντυπωσιακό από κάθε άποψη. Αφρός, γεωμετρία, fun factor, αλλά και ο τρόπος που παραβίαζε τους κανονισμούς της World Athletics περί ύψους, παραμένοντας συγχρόνως σύμφωνο προς αυτούς. Το κυριότερο προτέρημά του ωστόσο, ήταν ότι μπορούσε να δουλέψει και σε αργούς ρυθμούς, ξεδιπλώνοντας ακόμη κι εκεί τα πληθωρικά του χαρακτηριστικά. Γι’ αυτό το θεωρούσα κορυφαία πρόταση μαραθωνίου για τον ερασιτέχνη δρομέα.

Το μόνο που μπορούσε να του καταλογίσει κάποιος, ήταν το βάρος του. Προσωπικά, ούτε αποτρεπτικό το έβρισκα, εκτός αν ήσουν πραγματικά πολύ γρήγορος, ούτε και τελικά ήταν τόσο βαρύ δεδομένης της ποσότητας του αφρού. Το σίγουρο είναι ότι άφηνε στην εταιρεία μεγάλα περιθώρια βελτίωσης για την δεύτερη έκδοση.

Βάσει των παραπάνω, για άλλους το Cielo X1 ήταν super shoe και για άλλους super trainer. Για εμένα το μοντέλο ήταν απλά super και τα υπόλοιπα είναι για να κάνουμε κουβέντα.

Επάνω μέρος και εφαρμογή

Η πρώτη έκδοση είχε ένα, κατά γενική ομολογία, αμφιλεγόμενο upper. Το ύφασμα ήταν από χοντρό “κοτλέ”, τα κορδόνια αντισυμβατικά και η διαπνοή κακή. Αν με ρωτήσετε, δεν είχα το παραμικρό θέμα με τα δύο πρώτα, τα οποία μάλιστα προσέφεραν σταθερότητα στην εφαρμογή, γεγονός είναι όμως πως δεν ταίριαζαν σε ένα αγωνιστικό μοντέλο.

Στο 2.0 το επάνω μέρος αλλάζει εντελώς. Πλέον χρησιμοποιείται ένα jacquard mesh (δεν ξέρω τι ακριβώς σημαίνει αυτό), το οποίο είναι υπερβολικά λεπτό και χωρίς καθόλου ελαστικότητα. Η υφή του είναι “πλαστική” και υποστηρίζεται από τον μκρό προφυλακτήρα και ένα περιμετρικό overlay μπροστά.

Παρότι έχει αρκετό structure σαν ύφανση, το mesh είναι εξαιρετικά λεπτό.

Αντίστοιχο και το midfoot, με κάποια ενίσχυση από ελαφριά δομικά στοιχεία και το πιο άκαμπτο πλαίσιο των κορδονιών.

Η πολύ ελαστική πλεκτή γλώσσα του v1 αλλάζει επίσης. Εδώ είναι ανεξάρτητη και από σκέτο ύφασμα. Πολύ μαλακή υφή και εντελώς αδόμητη, με λίγο πιο άκαμπτο υλικό ψηλά για να συγκρατείται. Τα κορδόνια είναι λεπτά, επίπεδα και ανελαστικά.

Νέα σχεδίαση και πίσω, αρκετά παραδοσιακή αυτή την φορά. Μεσαίας σκληρότητας κολάρο και ελαφρύ αφρώδες εσωτερικά. Φτάνει ψηλά αλλά στο τελείωμά του γυρίζει προς τα έξω.

Το κολάρο θυμίζει πιο προπονητικό μοντέλο αλλά με μειωμένο αφρώδες.

Το νέο Cielo αποκτάει ένα επάνω μέρος που ταιριάζει απόλυτα στον αγωνιστικό του χαρακτήρα. Πανάλαφρο και “τόσο όσο”, είναι προφανώς ένας από τους λόγους που το βάρος του παπουτσιού έχει μειωθεί σε τέτοιο βαθμό.

To Cielo χρησιμοποιεί δομικά στοιχεία για να ενισχύσει την σταθερότητα.

Η εφαρμογή είναι σαφώς πιο κλειστή από πριν αλλά δεν θα την χαρακτήριζα στενή. Εκτός αν έχεις φαρδύ πέλμα. Το άκαμπτο mesh και τα overlays μπροστά, δεν επιτρέπουν περιττές κινήσεις και ασφαλίζουν τα μετατάρσια.

Λίγο παραπάνω αέρα έχει το μεσαίο τμήμα, το οποίο ρυθμίζεις όπως θες με το δέσιμο και τελικά αγκαλιάζει σαν γάντι το πόδι. Παρά την μίνιμαλ σχεδίασή της, η γλώσσα κάθεται αμέσως και σωστά στην ράχη του ποδιού, έχοντας και ωραία αίσθηση από το μαλακό εσωτερικό της. Τα κορδόνια δεν περνούν καμμία πίεση, όσο κι αν τα σφίξεις.

Κανείς δεν θα παραπονεθεί για τα κορδόνια, τα οποία δουλεύουν πολύ σωστά.

Το ημιάκαμπτο κολάρο κλειδώνει απόλυτα την φτέρνα. Έχει στιβαρότητα αλλά και μια κάποια άνεση από το επαρκές αφρώδες. Λιγότερο αγωνιστική σχεδίαση από τα περισσότερα της κατηγορίας, χωρίς όμως να χάνει το παραμικρό σε κράτημα. Θεωρώ μάλιστα ότι θα ταιριάξει σε όλους. Σίγουρη και πρακτική λύση, χωρίς πειραματισμούς που δεν αποδίδουν πάντα.

Άψεγάδιαστο το επάνω μέρος κατά την γνώμη μου, πιο συμβατικό και χωρίς ακραίες επιλογές που συχνά βλέπουμε στα racers. Η εφαρμογή και το κράτημα βασίζονται κυρίως στο ανελαστικό mesh και την τάση που θα δώσεις με τα κορδόνια. Στρίβει παντού και σε οποιονδήποτε ρυθμό χωρίς να στρεσάρεται, έχοντας και το δύσκολο έργο να υποστηρίξει μία τόσο ψηλή και μαλακή σόλα. Και τα καταφέρνει. Δεν είναι απαγορευτικά στενό όπως κάποια άλλα, σίγουρα όμως δεν είναι και για φαρδιά πέλματα. Πάρα πολύ καλή διαπνοή από το mesh, το οποίο λογικά δεν πρέπει να κρατάει και νερό.

Δεν της φαίνεται αλλά η ύφανση είναι αρκετά πυκνή. Συνδυάζει χαμηλό βάρος, διαπνοή και σταθερότητα.

Σχετικά με το μέγεθος, βρίσκω ότι είναι true to size. Παρ’ όλα αυτά, θεωρώ ότι κάποιος θα μπορούσε να ανέβει μισό νούμερο, αν θέλει να κερδίσει λίγο επιπλέον χώρο μπροστά.

Σόλα και πάτημα

Η γενικότερη σχεδιαστική φιλοσοφία παραμένει, με όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που έκαναν τόσο καλό το original Cielo X1. Ωστόσο, κάποια νέα στοιχεία εισάγονται και όπως θα δούμε, μας δίνουν ένα όντως βελτιωμένο αλλά και διαφορετικό εν μέρει μοντέλο.

Δύο στρώσεις Peba αφρού (η εταιρεία εξακολουθεί να μην του δίνει όνομα), με την επάνω να είναι λίγο πιο μαλακή. Αυτό προκύπτει από τα specs της Hoka, αφού πιέζοντάς τις δεν καταλαβαίνεις διαφορά.

O Peba της Hoka έχει διαφορετική εμφάνιση απ’ ότι σε άλλες εφαρμογές.

Όσον αφορά τα ύψη, εδώ τα πράγματα περιπλέκονται. Κατ’ αρχάς, επισήμως το παπούτσι συμμορφώνεται με τους κανονισμούς της WA για αγωνιστική χρήση, δηλαδή <40mm. Όπως έχουμε ξαναπεί όμως, το σημείο που γίνεται η μέτρηση αντιστοιχεί στο 12% του συνολικού μήκους της σόλας, ένα σημείο που στο Cielo η σόλα είναι στον αέρα. Μερικά χιλιοστά πιο μπροστά, όπου πλέον εφάπτεται στο έδαφος, το ύψος της ξεπερνάει κατά πολύ το επιτρεπτό όριο. Πόσο; Άγνωστο. Αλλού αναφέρεται 48/41mm, στο Νο 44 που δίνει η Hoka, αλλού γίνεται αναγωγή στο Νο 42.5 (αυτό που έχουν ως σημείο αναφοράς σχεδόν όλες οι υπόλοιπες εταιρείες) και καταλήγουμε στα 46/39mm. Ας κρατήσουμε τα τελευταία. Πάντως πρόκειται για ένα τρικ που βλέπουμε όλο και συχνότερα, ώστε οι σόλες να ενισχύονται χωρίς όμως να “παρανομούν”. Να πούμε ότι ανάλογη είναι και η περίπτωση του βάρους. Τα 228 γραμμάρια στο Νο 44, αντιστοιχούν περίπου σε 210 στο Νο 42.5.

Ανάμεσα στις δύο στρώσεις αφρού τοποθετείται μία πλάκα από ανθρακονήματα. Μεγάλη καμπυλότητα και διαφορετικός σχεδιασμός από αυτόν που συνηθίζεται. Ένα μεγάλο κενό πίσω, στο μη λειτουργικό σημείο, αλλά και δύο διαμήκη μπροστά, ώστε να μην είναι απολύτως άκαμπτη. Επιπλέον, σχηματίζει ένα κάθετο εξωτερικό “φτερό” σε κάθε πλευρά, βοηθώντας έτσι στην σταθερότητα του μαλακού αφρού.

Η carbon plate σηκώνεται κάθετα για να υποστηρίξει την καμάρα. Τα καταφέρνει;

Κάτω από την καμάρα υπάρχει ένα μεγάλο κόψιμο, με την θέση του να αποτελεί την ουσιαστικότερη διαφορά των δύο εκδόσεων. Ενώ στην πρώτη βρισκόταν στην εξωτερική πλευρά, τώρα έχει μεταφερθεί στην εσωτερική. Επίσης, αποτελεί συνέχεια του βαθιού καναλιού στο πίσω μέρος, όταν στο v1 μεσολαβούσε ένα τμήμα αφρού. Αυτή η γεωμετρία ουσιαστικά ανεξαρτητοποιεί την εσωτερική “όχθη” της φτέρνας από την υπόλοιπη σόλα.

Η εξώσολα εξακολουθεί να αποτελείται από μαλακό λάστιχο, αν και εδώ είναι ελάχιστα λεπτύτερο. Η ακάλυπτη επιφάνεια είναι μεγαλύτερη, ενώ μπροστά υπάρχουν και κάποιες αυλακώσεις. Σε στεγνές επιφάνειες που το έτρεξα, όπως και σε στίβο, η πρόσφυση ήταν πολύ καλή και ποτέ δεν με προβλημάτισε. Άνω του μέσου όρου, θα έλεγα. Όσο για την ανθεκτικότητά του, έχοντας εικόνα του λαστίχου από το v1, δε νομίζω ότι υπάρχει λόγος ανησυχίας. Ίσως μόνο στην περιοχή που έχουμε εκτεθειμένο αφρό.

Οι αυλακώσεις και οι μεγαλύτερες τρύπες μπροστά, μειώνουν την ακαμψία.

Μαλακό και grippy λάστιχο.

Τα μεγάλα κενά, στην φτέρνα, το midfoot και μπροστά, εξοικονομούν γραμμάρια αλλά ενισχύουν και την συμπίεση τοπικά, όπως εύκολα αντιλαμβάνεσαι τρέχοντας.

Αυτό που χαρακτηρίζει το Cielo, είναι το rocker του. Εδώ ακόμη περισσότερο από πριν. Ξεκινάει πάρα πολύ νωρίς, σχεδόν στην αρχή των μεταταρσίων, και είναι μακρύ και απότομο. Νομίζω ότι σε κανένα άλλο παπούτσι δεν το έχω νοιώσει τόσο έντονο και επιθετικό. Ιδιαίτερα ανασηκωμένη είναι και η φτέρνα, τόσο για το θέμα των κανονισμών που αναφέραμε, όσο και την μετατόπιση του πατήματος πιο μπροστά.

Σε στατική θέση, το Cielo ουσιαστικά ακουμπάει μόνο στο μεσαίο τμήμα του.

Το νέο Cielo X1 έχει το DNA του προηγουμένου και πατάει επάνω στην γεωμετρία του. Εν τούτοις, είναι ξεκάθαρα μία βελτιωμένη και εξελιγμένη έκδοση.

Η σόλα είναι πολύ μαλακή και με βαθειά συμπίεση. Ίσως ο πιο μαλακός Peba αυτή την στιγμή και μάλιστα στα 46mm. Νοιώθεις τεράστια προστασία και τους κραδασμούς να σβήνουν μέσα της, χωρίς τίποτα να περνάει στο σώμα σου. Δεν καταλήγει πολτώδης η αίσθηση ωστόσο, καθώς η πλάκα κοντρολάρει τα πράγματα. Έχω την εντύπωση ότι η σύνθεση είναι οριακά πιο μαλακή από πριν, ίσως όμως αυτό να οφείλεται στην νέα σχεδίαση της φτέρνας. Όπως προείπαμε, η εσωτερική πλευρά της είναι σχεδόν ανεξάρτητη και ακριβώς στο σημείο της πρώτης φόρτισης, οπότε συμπιέζεται ευκολότερα απ’ ότι αν ήταν ενιαία.

Το δεξιό τμήμα της φτέρνας υποχωρεί χωρίς δυσκολία μόλις φορτιστεί.

Εσωτερική επένδυση δεν υπάρχει. Tο πέλμα έρχεται απευθείας σε επαφή με τον Peba, ενισχυοντας έτσι το softness.

Όπως και στο v1, όλη η ιστορία είναι να πέσεις επάνω στο σημείο που η σόλα έρχεται σε επαφή με το έδαφος. Και δεν είναι δύσκολο, αφού η ανασηκωμένη φτέρνα σε οδηγεί σχεδόν αυτόματα. Εκεί αισθάνεσαι σα να έχεις ένα ελατήριο κάτω από το πέλμα σου να σε πετάει προς τα επάνω. Πάρα πολύ ελαστικός ο αφρός, συμπιέζεται και αποσυμπιέζεται αστραπιαία. Μπαίνεις βαθειά μέσα του αλλά δεν μένεις.

Το σημείο G!

Μόλις μερικά εκατοστά μπροστά από το sweet spot της σόλας, ξεκινάει και το rocker. Ιδίως αν έχεις κι ένα λίγο πιο midfoot πάτημα, με το που προσγειώνεσαι έχεις δει βρει την αρχή της γωνίας και σε τοποθετεί εξ αρχής σα να είσαι σε ράμπα. Από μόνο του το παπούτσι σε ωθεί προς τα επάνω και προς τα εμπρός ταυτόχρονα, κάνοντας συνολικά πολύ πιο σύντομο το transition. Και λόγω της μακρυάς γωνίας, είναι και ιδιαίτερα προοδευτικό και ομαλό.

Η παραπάνω διαδικασία δεν διαφέρει σημαντικά από του πρώτου Cielo, απλά είναι πιο γρήγορη. Εκεί όμως που κατάλαβα διαφορά, ήταν στην φάση της απογείωσης. Παρά το μαλακό και ψηλό forefoot, το παπούτσι έχει ένα πολύ δυναμικό και ικανό toe off. Περνάει εύκολα στον δρόμο όση δύναμη κι αν βάλεις, ευθύβολα και χωρίς στρεβλώσεις. Βασικά είναι η πλάκα που συντελεί σε αυτό αλλά και κάτι ακόμη που θα αναλύσουμε λίγο πιο κάτω.

Το ύψος στα μετατάρσια είναι όσο άλλων μοντέλων στην φτέρνα.

Η σόλα μπροστά ανοίγει προς τα κάτω, βοηθώντας στην σταθεροποίηση της ποσότητας του αφρού.

Το ωραίο είναι πως το παπούτσι θα ταιριάξει σε δρομείς με πιο μακρύ διασκελισμό και δυνατό πάτημα, αξιοποιώντας το μεγάλο bounce, αλλά και σε εκείνους με μεγαλύτερη συχνότητα, εκμεταλλευόμενοι το μακρύ rocker.

Τόσο σε σχέση με το προηγούμενο, όσο και τα υπόλοιπα της κατηγορίας του, το νέο αγωνιστικό της Hoka είναι ένα πολύ γρήγορο και αποδοτικό μοντέλο. Η τεράστια μείωση του βάρους (35 γρ. στο Νο 42.5) προσδίδει την ταχύτητα που για κάποιους έλειπε, ενώ κι οι αλλαγές στην γεωμετρία το ενισχύουν ακόμη περισσότερο. Το παπούτσι μπορεί εύκολα να κατέβει και σε ρυθμούς 5Κ, ή και πιο κάτω, χωρίς να υστερεί πουθενά. Το προηγούμενο δεν τις είχε αυτές τις ταχύτητες. Βοηθάει πολύ και το upper.

Το Active Foot Frame και η προεξοχή της carbon plate, στηρίζουν το πόδι για να περάσει την δύναμη κάτω.

Επιπλέον, όλο αυτό σ’ το δίνει χωρίς κόπο και με ξεκούραστα πόδια. Έχει ένα smoothness στην λειτουργία του που κάνει τα πάντα ευκολότερα. Αυτή την περίοδο δεν είμαι σε καλή κατάσταση προπονητικά, το παπούτσι όμως το καμουφλάριζε αυτό κάθε φορά. Ιδανική επιλογή μαραθωνίου, έχει τον cruising χαρακτήρα για να κλειδώσεις και να σε πάει. Και σε μικρότερες αποστάσεις όμως, αποδίδει εξίσου καλά.

Στα παραπάνω προσθέστε και ότι το Cielo είναι απίστευτα απολαυστικό σαν αίσθηση. Σε κάνει να θέλεις να τρέχεις. Από τα πρώτα μέτρα σκέφτεσαι, “δώστε μου τώρα έναν αγώνα!”. Όσο γρηγορότερα πας, τόσο περοσσότερο το fun. Super soft και super bouncy. Γι’ αυτό θέλει προσοχή, μην σε παρασύρει. Μου συνέβη όλες τις φορές που το φόρεσα.

Τέλεια όλα μέχρι εδώ, υπάρχει όμως και ένα “αλλά”. Η αλλαγή πλευράς του κοψίματος λοιπόν, από την εξωτερική στην εσωτερική, έχει επηρεάσει την σταθερότητα. Το μεγάλο πλεονέκτημα του v1, ήταν αναμφισβήτητα το εύρος χρήσης του. Μπορούσε να δουλέψει σωστά ακόμη και σε αργούς ρυθμούς, κυρίως λόγω της σταθερής φτέρνας. Πλέον αυτό δεν ισχύει, αφού το κενό στην καμάρα, μαζί με το ενιαίο κανάλι στην φτέρνα, κάνουν την προσγείωση εμφανώς πιο ασταθή. Συν τοις άλλοις, έχει στενέψει και η περιοχή του midfoot. Αυτό γίνεται εντονότερο όσο πιο αργά πας, όπως και στην περίπτωση που κάποιος πατάει πολύ πίσω και βαριά. Οπότε το παπούτσι εξυπηρετεί καλύτερα όσους προσγειώνονται ή φορτίζουν λίγο πιο μπροστά.

Τα μεγάλα κενά ουσιαστικά χωρίζουν την σόλα στα δύο, από την μέση και πίσω.

Ποιος είναι όμως ο λόγος που η εταιρεία έκανε αυτή την αλλαγή; Κατά την γνώμη μου, ένα αγωνιστικό μοντέλο σχεδιάζεται πρωτίστως για γρήγορους δρομείς, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τα δικά τους χαρακτηριστικά τους. Βάσει της μηχανικής αυτών λοιπόν, κατά το transition το πέλμα ξεκινάει συνήθως με υπτιασμό (στην εξωτερική πλευρά δηλαδή), ρολάρει μετά προς τα μέσα και η απογείωση γίνεται με φόρτιση του μεγάλου δαχτύλου. Το κενό στην εξωτερική πλευρά δεν ευνοούσε αυτό το μοτίβο. Αντιθέτως, μεταφέροντάς το εσωτερικά, ελέγχεται ο υπτιασμός και η πλάκα κάμπτεται και φορτίζεται ευκολότερα πριν την απογείωση και στο σημείο που πρέπει. Γι’ αυτό και το ανασηκωμένο πλαϊνό μπροστά και εξωτερικά. Να σημειώσω ότι όλο αυτό αποτελεί δική μου υπόθεση. Είναι και μία εξήγηση για το ότι ένοιωθα εμφανώς πιο δυναμική και αποδοτική την απογείωση στο 2.0.

Η νέα γεωμετρία προσδίδει μία οριακή ευκαμψία στα μετατάρσια.

Το στενό midfoot αφαιρεί από σταθερότητα, κερδίζεις όμως αμεσότητα και σε συνδυασμό με το κενό, ευκολότερη φόρτιση της πλάκας.

Σίγουρα το παπούτσι χάνει σε versatility με το νέο σχεδιασμό. Πιθανότατα αποκλείει κάποιους πιο αργούς δρομείς, τους οποίους το v1 εξυπηρετούσε με το συμπαγές εσωτερικό τοίχωμα της σόλας και την συνολική του σταθερότητα. Είναι κάτι που έχει ήδη καταγραφεί από αρκετούς. Ωστόσο, προσωπικά δεν με προβλημάτισε, παρόλο που πρηνίζω αρκετά κιόλας. Δεν το βρήκα δυσλειτουργικό και δεν με κούρασε σε πιο αργούς ρυθμούς, ασχέτως που το προηγούμενο τους είχε σαφώς πιο άνετα. Προφανώς ταιριάζει και στον τρόπο που πατάω, άρα κρατήστε και μια υποκειμενικότητα σε αυτό. Δεν ξέρω βέβαια τι θα συμβεί στα τελευταία χιλιόμετρα ενός μαραθωνίου, όταν θα έχει συσσωρευτεί η κόπωση. Πιθανότατα εκεί να υπάρχει θέμα. Σε κάθε περίπτωση πάντως, λίγο πολύ το ίδιο ισχύει για τα περισσότερα racers. Απαιτούν πιο δρομικό form, ρυθμό κι είναι και πιο απόλυτα. Απ’ την άλλη, ακόμη κι αν δεν αποτελεί ασφαλή επιλογή για κάποιον στα 42Κ, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να αποδώσει και να το ευχαριστηθεί σε μικρότερους αγώνες ή στις προπονήσεις του.

Συμπέρασμα

Μεγάλο κείμενο, το ξέρω, αλλά πάντα παρασύρομαι όταν ένα μοντέλο μου αρέσει τόσο πολύ. Ενθουσιάστηκα με το v1 κι έγραψα μαζί του πολλά χιλιόμετρα, σε διάφορα είδη προπονήσεων. Κι είχα μία ανησυχία για τις αλλαγές που θα έφερνε το ν2, δεδομένης της επιβεβλημένης μείωσης του βάρους του.

Εν τέλει, όχι μόνο δεν το χάλασαν, αλλά κατάφεραν να το εξελίξουν και να αποτελεί πλέον μία κορυφαία επιλογή αγωνιστικού. Για εμένα ανάμεσα στις 2-3 καλύτερες. Με χαρακτηριστικά και τρόπο λειτουργίας που το κάνουν να ξεχωρίζει από την απλή εφαρμογή “super foam – carbon plate”. Έχει την δική του ταυτότητα και δεν το μπερδεύεις με κανένα άλλο.

Η νέα σχεδίαση σίγουρα μειώνει το κοινό που απευθύνεται το μοντέλο, αφαιρώντας από την λειτουργικότητα που είχε σε ένα ευρύτερο φάσμα ρυθμών. Δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά όμως, αφού το ζητούμενο σε ένα racer είναι πρωτίστως η ταχύτητα. Και το παπούτσι την έχει παντού. Κι αν με ρωτήσετε, εύκολα δέχομαι αυτόν τον συμβιβασμό.