Berlin calling…

My Berlin marathon 2018

Τι είναι ένας μαραθώνιος τελικά; Και γιατί έχουν τέτοια ψύχωση όσοι ασχολούνται; Μία χιλιοδιατυπωμένη ερώτηση. Είναι ένα ακόμα αγώνισμα, απλά με μεγαλύτερη διάρκεια; Μια δοκιμασία σωματική, πνευματική, ψυχολογική; Μια διαμάχη; Ένα stress test; Μια ιδέα που δεν έχει και τόση σχέση με τον αθλητισμό, αυτόν καθαυτόν; Μια παράνοια ίσως; Απόλυτα σίγουρα δεν μπορεί να απαντηθεί η ερώτηση αυτή. Ο λόγος; Η διαφορετικότητα του καθενός, τόσο στην προσέγγιση του εγχειρήματος όσο και την αντιμετώπιση των θεμάτων που προκύπτουν κατά την προετοιμασία, μέχρι και κυριολεκτικά το τελευταίο δευτερόλεπτο πριν περάσει κάποιος την γραμμή του τερματισμού.

Το 2017 αποφάσισα να τρέξω παρέα με τον Νίκο στον μαραθώνιο της Βαρσοβίας την άνοιξη. Ο Νίκος από νωρίς αντιμετώπισε έναν παλιό τραυματισμό και τα 42χλμ έγιναν 10χλμ. Εγώ μετά την τελευταία προπόνηση (24k@352), πριν αρχίσει το tapering, λόγω κούρασης και απροσεξίας στην επιστροφή προς το σπίτι είχα μια πτώση με την μηχανή. Αποτέλεσμα μια κάκωση στο αριστερό γόνατο που με το ζόρι με άφηνε να ανέβω τα σκαλιά του σπιτιού. Καθόλου τρέξιμο λοιπόν παρά μόνο μερικά 20λεπτα πριν τον αγώνα. Χωρίς tapering και με κλειδωμένο πόδι ο στόχος πλέον ήταν ανέφικτος. Παρόλα αυτά μπήκα στον αγώνα, έτρεξα με την αίσθηση και πιθανό χρόνο τερματισμού 2:45-2:46. Βέβαια αυτό δεν αρκούσε και μετά το 30 κάρφωσα. Απλά ήμουν καλά προπονημένος ώστε να καταφέρω τερματίσω σε 2:48. Ο χρόνος αυτός δεν αντιπροσώπευε την προπόνηση μου αλλά έτσι είναι ο μαραθώνιος, πρέπει να το αποδεχτούμε και να συνεχίσουμε την πορεία προς το ανέφικτο -πριν το κατακτήσουμε. Ο επόμενος στόχος θα ήταν η κλασσική το Φθινόπωρο. Προκύπτουν όμως οικογενειακές υποχρεώσεις που με αφήνουν έξω όλο το καλοκαίρι. Χωρίς την καθημερινή συνηθισμένη προπόνηση το αερόβιο χαιρέτησε, το σώμα  ξέχασε να κάνει αυτό που ήξερε. Αρχίζω ξανά μέσα Σεπτέμβρη μικρά τρεξίματα ώστε να γίνουν οι απαραίτητες μυϊκές προσαρμογές και να βρω ξανά τα πατήματά μου. Ο διασκελισμός μου είχε πλέον χαθεί, το λαχάνιασμα ερχόταν σε μέχρι πρότινος ρυθμούς αστείους. Μετά από επιμονή και 6 κουραστικές βδομάδες έκανα την πρώτη μου γρήγορη προπόνηση. Μερικοί μικροί αγώνες για να θυμηθώ πως είναι να αγωνίζεσαι και τα 42χλμ της κλασσικής έγιναν 10χλμ και για μένα.

Ο χειμώνας πέρασε δύσκολα και τέλος της άνοιξη ένιωσα ότι έφτασα εκεί που είχα μείνει τον περασμένο χρόνο.  Ωρα για μαραθώνιο λοιπόν! Αρχίζω την προετοιμασία για το αερόβιο, περνάω σε κάποια τέμπο και λονγκ (30χλμ)  και έχουμε φτάσει στον Ιούνιο. Η εύρεση αγώνα στόχου συνεχιζόταν και μετά από πολλούς υπολογισμούς –οικονομικούς κυρίως – αποφασίζω να συμμετάσχω στο μαραθώνιο του Βερολίνου, αφού ήξερα την διαδρομή αλλά και την πόλη πολύ καλά. Στο σημείο αυτό ζήτησα την βοήθεια του φίλου Ιωάννη Βαφειάδη. Ήμουν τόσο αγριεμένος που από μόνος μου θα έκανα όπως το συνήθιζα σκληροπυρηνικό πρόγραμμα και ενδεχομένως να έκανα κάπου λάθος. Ήθελα ένα ακόμα ζευγάρι μάτια να με προσέχει. Ο Γιάννης νεότερος από μένα, αγκάλιασε την ιδέα αυτή ζεστά και ετοίμασε το προγραμματάκι. Παρασκευές μικρά γρήγορα τρεξίματα παρέα αλλά τα λογνκ και τα τέμπο τα έκανα μόνος δυστυχώς.

Ιωάννης Βαφειάδης: το πρόγραμμα και η ματιά του coach

“Με τον Πάνο γνωριστήκαμε από το goRUN, μέσω του Νίκου Πήλικα.
Η φυσιογνωμία του μου είχε αποτυπωθεί από το χαρακτηριστικό μουστάκι του, από έναν αγώνα που έτυχε να τρέχουμε μαζί στην Καλλιθέα.
Ο Πάνος ξεκινώντας την ενασχόλησή του με το τρέξιμο στα 38, σε σχετικά μεγάλη ηλικία, μου είχε κάνει εντύπωση με την βελτίωση που είχε, κάνοντας προπόνηση μόνος του και πετυχαίνοντας αξιοσημείωτους χρόνους για ερασιτέχνης δρομέας στην ηλικία του.
Η πρώτη μας συνάντηση έγινε στο πάρκο του Ιδρύματος Νιάρχος όπου κάναμε μαζί ένα ελεύθερο τρέξιμο και στη συνέχεια καθήσαμε για καφέ.
Έκτοτε πέρασαν αρκετοί μήνες ώσπου μια μέρα μου τηλεφώνησε για να μου πει ότι σκέφτεται να τρέξει Βερολίνο και να οργανώσουμε κάτι μαζί.
Εκείνη την περίοδο με πέτυχε σε προγραμματισμένο ταξίδι που είχα να κάνω στην Αυστραλία.
Χωρίς να το σκεφτώ ιδιαίτερα, αφού τον ενημέρωσα ότι θα λείπω 3 βδομάδες, του ζήτησα να μου στείλει τι προπόνηση έχει κάνει τον τελευταίο μήνα. Ευτυχώς ήμουν τυχερός διότι ο Πάνος ήταν πολύ οργανωμένος από μόνος του και κρατούσε αρχείο με τις προπονήσεις του.
Έτσι λοιπόν στις 18 Ιουνίου αρχίζει επίσημα η συνεργασία μας για την προετοιμασία στο Βερολίνο.
Το εβδομαδιαίο πρόγραμμα περιλάμβανε κατά βάση 7 προπονητικές μονάδες (μία κάθε μέρα).
Οι 3 από τις 7 προπονήσεις ήταν που ήταν πιο υψηλής επιβάρυνσης τοποθετήθηκαν τις ημέρες Τετάρτη, Παρασκευή και Κυριακή.
Εξαίρεση αποτελούν κάποιες βδομάδες πολύ υψηλής επιβάρυνσης όπου οι προπονήσεις υψηλής επιβάρυνσης ήταν 4.
Συνήθως το μοντέλο που χρησιμοποιώ είναι Τρίτη, Παρασκευή και Κυριακή.
Όμως επειδή ο Πάνος μετά το Long run της Κυριακής χρειαζόταν μεγαλύτερη ανάληψη και δεδομένου ότι οι προπονήσεις της Τετάρτης ήταν οι πιο σημαντικές για όλη την προετοιμασία, κλειδώσαμε στο Τετάρτη, Παρασκευή, Κυριακή. 
Τις πρώτες βδομάδες που ήμουν Αυστραλία του έδινα το πρόγραμμα και επικοινωνούσαμε με e-mail και τηλεφωνικώς.
Όταν επέστρεψα στις 9 Ιουλίου, κάθε Παρασκευή στα πιο γρήγορα προγράμματα έβλεπα από κοντά τον Πάνο στο στίβο και συνήθως έμπαινα και εγώ στα κομμάτια για να τον τραβάω.
Αυτό βέβαια γινόταν περισσότερο για ψυχολογικούς λόγους, διότι ο Πάνος τον ”είχε” πάντα τον ρυθμό που του έβαζα (συν του ότι ήθελα να τρέχω και εγώ λίγο για συντήρηση).
Συνήθως στις προπονήσεις της Παρασκευής καταλήγαμε στα τελευταία κομμάτια να παίζουμε και να κάνουμε ανοίγματα στο ρυθμό.
Τις περισσότερες φορές μετά την προπόνηση πηγαίναμε για παγωτό και κουβεντούλα.
Σε γενικές γραμμές όλη η προετοιμασία του Πάνου κύλισε ομαλά.
Εξαίρεση αποτέλεσε ένας τραυματισμός που είχε εκτός προπόνησης 1,5 βδομάδα πριν τον αγώνα, ο οποίος μας στέρησε το τελευταίο Κυριακάτικο mini long run 20 χιλιομέτρων και μας έκοψε απότομα τον όγκο της προπόνησης.
Τελικά όμως δεν φάνηκε αυτό να αποτέλεσε ιδιαίτερο πρόβλημα στο tapering (φορμάρισμα).
Πραγματοποίησε σχετικά απαιτητικές προπονήσεις σε περίοδο με αυξημένη ζέστη (30-33C), κάτι το οποίο μας έδωσε τη δυνατότητα να ανεβάσουμε αρκετά τον πήχη όσον αφορά το ρυθμό του αγώνα, εξαιτίας της μειωμένης θερμοκρασίας που περιμέναμε στο Βερολίνο (<20C).
Οι προπονήσεις αυξημένης βαρύτητας ήταν αυτές της Τετάρτης που δουλέψαμε ανελλιπώς σε όλη την προετοιμασία.
Η Τετάρτη ήταν η μέρα που περιλάμβανε προπόνηση κοντά στο ρυθμό Μαραθωνίου, λίγο πιο πάνω από αυτό, είτε συνεχόμενο τέμπο, είτε σπασμένο.
Ήταν ουσιαστικά στο ρυθμό που στοχεύαμε για το δεύτερο μισό του αγώνα.
Αυτό είχε ως στόχο να αφομοιωθεί πλήρως ο ρυθμός του αγώνα βασιζόμενος στην αρχή της εξειδίκευσης και να μεγιστοποιηθεί η δρομική οικονομία σε αυτή την υπο-μέγιστη ένταση (συνεπώς να μειωθούν και οι ενεργειακές απαιτήσεις στο ρυθμό του αγώνα).
Τα long runs, όσο και αν ακούγεται περίεργο, ήταν δευτερεύουσας σημασίας, όπως και οι προπονήσεις της Παρασκευής που ήταν διαλειμματικού τύπου με εντάσεις από το αναερόβιο κατώφλι έως τη μέγιστη πρόσληψη (VO2max).
Προπόνηση με ανηφόρες επέλεξα να μην κάνουμε καθόλου την περίοδο που ξεκινήσαμε μαζί προπόνηση (18 Ιουνίου), διότι είχε κάνει ο Πάνος από μόνος του κάποιες προπονήσεις πριν ξεκινήσουμε και συνήθως εγώ προτιμώ να βάζω ανηφόρες μόνο στην αρχή της προετοιμασίας.
Συνοπτικά τα long run έφτασαν τα 32χλμ σε όγκο, οι προπονήσεις σε ρυθμό μαραθωνίου τα 20χλμ και οι διαλειμματικού τύπου προπονήσεις κυμάνθηκαν σε ρυθμούς από 3:30 έως 2:50.
Ενδιάμεσα πραγματοποιήθηκαν ελεύθερα τρεξίματα, προοδευτικά αυξανόμενα τρεξίματα και τρεξίματα αποκατάστασης.
Εκτός από τα τέμπο στο ρυθμό μαραθωνίου πραγματοποιήθηκαν 2-3 φορές μόνο σε όλη την προετοιμασία και κάποια πιο μικρά, αλλά πιο γρήγορα τέμπο στο ρυθμό του αναερόβιου κατωφλιού 6 έως 8 χιλιομέτρων.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Πάνος μέσα στην προετοιμασία είχε βελτίωση και στο τρέξιμο του, κυρίως στο πάτημά του, όσο αυτό ήταν δυνατό σε αυτό το μικρό διάστημα.
Όσον αφορά το πλάνο του αγώνα βγάλαμε χρόνους ανά 5χλμ και υπολογίσαμε πέρασμα ημί στο 1:21:30 περίπου.
Ο Πάνος τελικά πέρασε 1:21:45 και ίσως αυτό να μας στοίχισε λίγο χρόνο στη συνολική επίδοση, αλλά όπως και να ‘χει είμαστε πολύ ευχαριστημένοι γιατί το δεύτερο μισό το πέρασε πάνω από 1:30 λεπτό πιο γρήγορα, στο 1:19:26.
Ο τελικός χρόνος 2:41:11, 7+ λεπτά πιο γρήγορα από τον χρόνο που είχε (2:48:37 προηγουμένως).
Παρακάτω παρατίθεται ένα μικρό δείγμα της προπόνησης από 23/7 έως 12/8.

Δευτέρα : 8χλμ (4:40-5:10) + 2χλμ 100/100 (100 αργά/100 γρήγορα)
Τρίτη : 12χλμ (4:15-4:35)
Τετάρτη : 3χλμ ζέσταμα, 16χλμ (3:45), 1χλμ χαλάρωμα
Πέμπτη : 10χλμ (4:15-4:35)
Παρασκευή : 3χλμ ζέσταμα, 12×500 (3:20), 1χλμ χαλάρωμα  Διάλειμμα 0:50
Σάββατο : 8χλμ (4:15-4:35)
Κυριακή : 32χλμ (4:15-4:45)

Δευτέρα : 8χλμ (4:40-5:10)
Τρίτη : 12χλμ (4:15-4:35)
Τετάρτη : 3χλμ ζέσταμα, 4×5000 (3:45), 1χλμ χαλάρωμα   Διάλειμμα 1:00
Πέμπτη : 10χλμ (4:15-4:35)
Παρασκευή : 3χλμ ζέσταμα, 10×400 (3:10), 1χλμ χαλάρωμα    Διάλειμμα 0:50
Σάββατο : 3χλμ ζέσταμα, 4×4000 (3:45-3:40), 1χλμ χαλάρωμα    Διάλειμμα 1:00
Κυριακή : 30χλμ (4:15-4:45)

Δευτέρα : 8χλμ (4:40-5:10)
Τρίτη : 12χλμ (4:15-4:35)
Τετάρτη : 3χλμ ζέσταμα, 2×10000 (3:45), 1χλμ χαλάρωμα  Διάλειμμα 3:00
Πέμπτη : 8χλμ (4:15-4:35) + 2χλμ 100/100 (100 αργά/100 γρήγορα)
Παρασκευή : 3χλμ ζέσταμα, 6×1000 (3:30), 1χλμ χαλάρωμα    Διάλειμμα 0:50
Σάββατο : 12χλμ (4:15-4:35)
Κυριακή : 28χλμ (4:15-4:45)”

Προσήλωση στο πρόγραμμα και οι εβδομάδες κυλούσαν. Οι Αθηναίοι πήγαν διακοπές μέσα Αυγούστου και τα στάδια έκλεισαν. Ο Δεκαπενταύγουστος με βρήκε να πηδάω μάντρες σε ένα άδειο γήπεδο για το πρόγραμμα των 2Χ7χλμ παρέα με τις νυχτερίδες που εμφανίστηκαν μόλις ήρθε το σκοτάδι και στην έξοδο μου να μαγκώνει το flywire του luparepic του αριστερού ποδιού, που είχα ανεβάσει στο πάνω μέρος του μαντρότοιχου σε ένα καρφί, να με ακινητοποιεί χωρίζοντάς με μισό πάνω και μισό κάτω και να πρέπει ξαφνικά να γίνω αθλητής ενόργανης γυμναστικής πλάγιου ίππου, φορτωμένος με σακίδιο και κράνος ώστε να μπορέσω να το ξεμπλοκάρω με κίνδυνο πτώσης 2 μέτρων !

Τελείωσε ο Αύγουστος και όλα καλά. Το σώμα δυνάμωσε, ο ρυθμός αφομοιώθηκε, έφυγε ένα κιλό και πραγματικά είχα αρχίσει να οραματίζομαι και να πιστεύω, έχοντας εκτιμήσει τις δυνάμεις μου, τον τερματισμό μου σε καλό χρόνο. Υπολείπονταν μόνο μερικές μέρες, αφού μόνο για φέτος ο μαραθώνιος του Βερολίνου, εξαιτίας ενός άλλου event, θα γινόταν στις 16/9 αντί την τελευταία Κυριακή του Σεπτέμβρη, όπως γίνεται παραδοσιακά.

Αρχίζει η διαδικασία του tapering… Παρασκευή ημέρα κομματιών, 10 μέρες πριν τον αγώνα.  Ήμουν και εγώ λίγο “κομμάτια” από την δουλειά και απλώνοντας το πόδι για να κατέβω από την μηχανή, πέφτει λιγο περισσότερο βάρος και αισθάνομαι ένα σφίξιμο στον δικέφαλο. Οκ λέω θα φορέσω ένα συμπιεστικό κολάν στην προπόνηση και όλα καλά. 10Χ300 χωρίς ιδιαίτερη πίεση αλλά ένιωθα το πόδι να με κρατάει κάτω και προς το τελείωμα να σφίγγει σιγά σιγά. Τελειώνει η προπόνηση και λέω ας κάνω μερικές διατάσεις μήπως και φτιάξει. (παρεμπιπτόντως ποτέ δεν κάνω διατάσεις μετά την προπόνηση). Τεράστιο λάθος. Εκεί το αποτελείωσα, αφού η διάταση απαγορεύεται σε τέτοιες περιπτώσεις. Επιστρέφω σπίτι βάζω πάγο αλλά με το που κρύωσε άρχισα να νιώθω πόνο σε όλο το μήκος του δικεφάλου, ακόμα και με την μικρή πίεση που ασκούνταν καθισμένος στην καρέκλα του υπολογιστή, με φουλ προστασία από αφρώδες υλικό. Το βράδυ δεν μπόρεσα να κοιμηθώ. Το πρωί αμέσως τηλέφωνο στον φίλο που με κούραρε όλο το διάστημα της προετοιμασίας και το απόγευμα με βρίσκει στο κρεβάτι του πόνου, που σχεδόν δάκρυσα από την πίεση που ασκούσε με τον αγκώνα του στην μπάλα μυών και τενόντων που είχε σχηματιστεί στο κάτω μέρος του αριστερού δικέφαλου.(Κάτι κυνηγάει το αριστερό πόδι μου δεν εξηγείται διαφορετικά). Η αίσθηση που είχα ήταν ότι σήκωνα τρία πόδια και όχι ένα. Σε τέτοιες περιπτώσεις slip on παπούτσια σε γλιτώνουν από το δέσιμο των κορδονιών αφού διάταση του μυός δεν είναι δυνατή πλέον. Σ-Κ δεν κάνω προπονήσεις. Κάτι τέτοιο είχε να συμβεί μήνες.

Τρίτη
Οι προηγούμενες 2 μέρες να έριξαν ψυχολογικά. Έτρωγα ακατάπαυστα ότι έβρισκα μπροστά μου-κυρίως γλυκά- και σκεφτόμουν έναν αγώνα πόνου μετά το 30ο χλμ, πολωνέζικου στυ Η αντιμετώπιση αυτή είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να κάνει κάποιος και θα πρέπει να αποφεύγεται. Η ψυχολογία πρέπει να είναι θετική, ό,τι και να έχει γίνει, γιατί όπως ισχυρίζεται ο φίλος Μέρφι ότι προσπαθείς να γλιτώσεις σου έρχεται κατάμουτρα (υπάρχει και συνέχεια)…

Τετάρτη
Η αίσθηση του  σφιξίματος είναι εκεί αλλά το πόδι είναι λιγότερο βαρύ. Ενθαρρυντικό σημάδι. Κάνω 8Χ300 με όχι τόσο καλή αίσθηση –κλασικό δείγμα tapering- και το μεσημέρι έχει κανονιστεί συνάντηση με τον Γιάννη και το τελευταίο μασάζ μετά, αφού την Πέμπτη πετούσα για το Βερολίνο. Στον δρόμο συνέβη το απίστευτο, εξαιτίας της όλης συγκυρίας, αλλά συνηθισμένο για τους μοτοσικλετιστές. Απλώνοντας το δεξί πόδι αυτή την φορά, σε ένα φανάρι δίπλα σε ένα αυτοκίνητο ο οδηγός το αφήνει να τσουλήσει μιλώντας στο κινητό και μου παγιδεύει το πόδι κάτω από την ρόδα ενώ το φανάρι γίνεται πράσινο. Δεν μπορώ να το ξεμπλοκάρω και αρχίζω να ουρλιάζω – σε άγνωστη γλώσσα μέσα από το κράνος- και να κάνω χειρονομίες να πάει πίσω. Ευτυχώς ο νεαρός δεν πανικοβλήθηκε έβαλε όπισθεν αντί για πρώτη και δεν πέρασε πάνω από το πόδι μου…

Πέμπτη
Μέρα πτήσης με Ryan κλασικά! Αναμενόμενη αγωνία αφού συνηθίζω να πηγαίνω στο gate λίγο πριν κλείσει. Υπέροχος καιρός για να πετάς, δεν θυμάμαι να είχαμε ούτε ένα bump στο μικρό Boeing 737 και προσγείωση το απογευματάκι στο Schönefeld με θερμοκρασία 16 βαθμούς. Μέχρι να φτάσω στο σπίτι που θα έμενα, με έπιασε ένα ψιλόβροχο και η θερμοκρασία είχε φτάσει τους 12-13C. Μια χαρά, σκέφτομαι και πέφτω νωρίς για ύπνο.

Παρασκευή
Ώρα για παραλαβή αριθμού και επίσκεψη στην έκθεση που φέτος θα φιλοξενείτο στο παλιό κεντρικό αεροδρόμιο Tempelhof. Στις δόξες του, με την ναζιστική προπαγάνδα, φιγουράριζε στις λίστες με τα μεγαλύτερα κτίρια ανά τον κόσμο, πίσω από του Langley, καθώς απλώνεται σε έκταση 3030 στρεμμάτων. Το παράδοξο είναι ότι δεν το χρησιμοποίησαν οι ναζιστές ποτέ ως αεροδρόμιο, παρά σαν βάση επισκευής των αεροπλάνων και κατασκευής πυρομαχικών. Χαρακτηριστικό του είναι η σχήματος ομπρέλας, πλάτους 40 μέτρων και μήκους ενός μιλίου, κυρτή οροφή του, διττού σκοπού ώστε και να προστατεύει τους επιβάτες από τα καιρικά φαινόμενα καθώς πήγαιναν προς το αεροπλάνο τους (δεν υπήρχαν οι φυσούνες τότε) αλλά και να λειτουργεί σαν μοχλικό σύστημα που θα συγκρατούσε το κτίριο σε περίπτωση  κατάρρευσης.

Συνοθύλευμα δρομέων και rollerbladers που έχουν τον δικό τους αγώνα μαραθωνίου το Σάββατο με χρόνους τερματισμού για τον πρώτο γύρω στα 60’ (έχει γίνει record από τον Bart Swings κάτω από τα 60΄ δηλαδή 42.2 Km/h περίπου!!! Θα μπορούσε να είχε και τίτλο η είδηση «Ταξιδεύοντας με πατίνια»! Ο κόσμος στην έκθεση περιφέρεται στα περίπτερα αγοράζοντας μικροπράγματα αλλά και με μερικούς να κάνουν τα ψώνια της ζωής τους, κυρίως ασιατικής καταγωγής, που λόγω προορισμού ήρθαν και αυτοί νωρίτερα. Η διαδικασία παραλαβής bib number και chip γίνεται ο εξής: Υπάρχει μια οριζόντια σειρά υποδοχής με υπολογιστές και εθελοντές. Πίσω από εκεί σχηματίζονται ουρές μικρές και μεγάλες. Μπαίνεις και εσύ σε μια και αναμένεις. Φτάνει η σειρά σου και απλά δίνεις την ταυτότητά ή το διαβατήριο σου και είτε την τυπωμένη κάρτα με το προσωπικό barcode των στοιχείων σου είτε τους δίνεις το κινητό σου με την mobile εκδοχή. Σκανάρουν αντιπαραβάλλοντας τα στοιχεία της οθόνης με της ταυτότητας (είναι αδύνατο να πάρει συμμετοχή δρομέας για κάποιον άλλον) και πατούν enter! Τυπώνεται το bib number επί τόπου και στο βάζουν στην πλαστική τσάντα ιματισμού μαζί με το τσιπ που θα δέσεις στο παπούτσι σου. Πετάς και εσύ μέσα μερικές παραμάνες που υπάρχουν πάνω στον πάγκο και έφυγες! Η όλη διαδικασία δεν ξεπερνά το λεπτό! Μετά με την τσάντα σου μπαίνεις σε σειρά προς την έξοδο και σου δίνουν και άλλη μια τσάντα μικρότερη που έχει πραγματάκια χρήσιμα για τον αγώνα. Ένα σφουγγάρι, ένα αφρόλουτρο και ένα αποσμητικό σπρέι adidas, το περιοδικό με τις οδηγίες, ένα ψευτοτζελ και ένα σακουλάκι με 30γρ βρώμης.

Συνεχίζοντας προς την έξοδο, συναντάς το τεράστιο και πανάκριβο περίπτερο της adidas. Ο κόσμος ήταν εγκρατής σε σχέση με 2 χρόνια πριν. Τουλάχιστον οι Δυτικοί, γιατί οι Ασιάτες σκορπούσαν γιεν και γουαν χωρίς αύριο. Κάποια στιγμή οδηγείσαι εκτός του κτιρίου. Στον εξωτερικό χώρο υπάρχει το Ζέπελιν – “εξωγήινος” – της BMW καθώς και τα αυτοκίνητα της χρονομέτρησης του αγώνα παρατεταγμένα μπροστά του. Παραπέρα καντίνες για φαγητό και μπίρα και λίγο πριν οδηγηθείς στο κτίριο ξανά για να φύγεις, πλέον υπάρχει ο χώρος της Nike. Μια γιγάντια οθόνη να δείχνει διάφορα σε έντονο χρωματικό φάσμα και να σε μαγνητίζει με διαβολικό τρόπο, θα έλεγε κανείς, ώστε να περιμένεις και εσύ σε μια ουρά χωρίς να ξέρεις γιατί, ρωτώντας αν μοιράζουν τίποτα! Εμφανίζονται που και που κάποια νέα παιδιά με άπταιστα αγγλικά, ένα δυο σίγουρα με αμερικάνικη καταγωγή, και σε ενημερώνουν ότι μέσα εκεί θα μπορέσεις να δοκιμάσεις το νέο Vaporfly 4%, να το τρέξεις σε διάδρομο αν έχεις κάνει προεγγραφή αλλά και να το αγοράσεις αν θελήσεις με μόνο 250€. Στην είσοδο υπογράφεις ένα συμφωνητικό, δεν έδωσα και πολύ σημασία τι έγραφε, και μπαίνεις στον κυρίως χώρο που θύμιζε club. Δυνατή μουσική, black light, κόκκινα φώτα και στα αριστερά ένας πάγκος που μπορούσες να ζητήσεις δοκιμάζεις ένα ζευγάρι, δίνοντας για ενέχυρο διαβατήριο ή ταυτότητα. Πιο πίσω, διάδρομοι στην σειρά, άνθρωποι να τρέχουν και άλλοι να κάνουν κάμψεις.Σε crossfit challenge ήρθα, αναρωτήθηκα και πήγα να εξερευνήσω το vapor σε ανατομία, αφού το πρόβαρα πρώτα στο πόδι μου. Υπήρχαν σαν έκθεμα με περιγραφή όλα τα κομμάτια του και τι έκανε το καθένα. Επιστροφή  σιγά σιγά προς σπίτι για φαγητό – ξεκούραση – μπάνιο.

Σάββατο
Με το που σηκώθηκα από το κρεβάτι είχα ξαφνικά καλή αίσθηση του τραύματος, ενώ τις 2 προηγούμενες μέρες δεν είχα δει κάποια  βελτίωση. Διάταση εννοείται πως δεν έπαιρνε αλλά ένιωθα ότι ήταν σχεδόν ίδιο με το δεξί. Φοράω τα zoom fly που θα έτρεχα στον αγώνα και βγαίνω έξω για ένα 20 λεπτο jogging με ανοίγματα. Κλασσικό tapering που δεν πας μία αλλά πλέον το γνωρίζω αυτό και δεν ανησυχώ.

Πρωινό καφεδάκι και μελέτη της διαδρομής. Ήμουν ψιλοιδρωμένος και δεν πρόσεξα ιδιαίτερα, αλλάζω και βγαίνω για φαγητό. Μετά την μακαρονάδα αισθάνθηκα μια ζαλάδα και μια γενικότερη αδιαθεσία και το κεφάλι μου να κόβεται στα δύο. Ευτυχώς είχα φαρμακείο στην γωνία. Θα πάρω κάτι για τον πονοκέφαλο σκέφτομαι και όλα καλά. Αμ δε! 14:10 και το φαρμακείο έκλεισε στις 14:00. Το πιο κοντινό 3χλμ περπάτημα μπρος πίσω. Οσο περνούσε η ώρα χειροτέρευα και περίεργες σκέψεις γυρνούσαν στο κεφάλι μου. Μιλάω με τον Έχετλο, είναι τα του tapering, λέει, μην ανησυχείς. Μα δεν είμαι καλά λέω. Ώρα 16:00 και αποφασίζω να βγω έξω να πάρω ταξί γιατί ήταν άσκοπο να περπατήσω 3χλμ. Ήδη είχα μαζέψει 6χλμ το πρωί. Πριν βγω, συναντώ τους ιδιοκτήτες και τους ρωτώ αν έχουν τίποτα που μπορεί να βοηθήσει. Μου δίνουν ένα χάπι με παρακεταμόλη, παίρνω το μισό και πάω να ξαπλώσω. Σηκώνομαι μετά από μια ώρα κάπως καλύτερα. Ωρα για φαγητό ξανά! Μου ήρθε όρεξη πάλι. Τρώω πολύ καλά παίρνω και το άλλο μισό φτιάχνω τα πράγματα για το πρωί και την πέφτω.  Ήδη είμαι πιο ήρεμος… (Την Παρασκευή το βράδυ ξυριζόμουν και ξέχασα το παράθυρο του μπάνιου ανοικτό, οπότε μάλλον εκεί κάτι άρπαξα).

Κυριακή- race day!
Ξύπνημα στις 5:30 για να έχω χρόνο. Ο πονοκέφαλος έχει φύγει. Αρχίζω να φρυγανίζω ψωμί χαρούμενος και να απλώνω μαρμελάδες, ενώ παράλληλα έτρωγα ένα πιάτο noodles. Πίνω και ένα τσάι με μπαχαρικά και τζίντζερ. Πρώτο μέρος οκ. Ακολουθεί τουαλέτα, οκ και αυτό. Τα πράγματα είναι έτοιμα από το βράδυ, παίρνω ένα μπουκάλι νερό στο χέρι και βγαίνω έξω προς το S-bahn. Στον σταθμό είναι και άλλοι δρομείς. Ελάχιστοι ακυρώνουν εισιτήριο. Προφανώς δεν διάβασαν το έντυπο που ενημέρωνε ότι η μετακίνηση των δρομέων θα είναι δωρεάν με τα μέσα την ημέρα του αγώνα. Η γραμμή σταματά στην πύλη του Βρανδεμβούργου. Έξω οι δρόμοι γεμάτοι, με τους περισσότερους να βγάζουν φωτό. Ωρα 8:00. Δεν υπάρχει χρόνος για τέτοια. Μπαίνω στον χώρο αφού περνάω το σημείο ελέγχου (Checkpoint Charlie, σημείο ελέγχου στο κομμένο μετά τον πόλεμο Βερολίνο, ανάμεσα στο Ανατολικό και Δυτικό μέρος) των αγωνιζομένων.(bib+βραχιολάκι, το διαβατήριο). Ξεντύνομαι γρήγορα γρήγορα, φορτώνω τα τζελάκια και τα αλάτια, βάζω και μια θερμαντική στο πόδι και αφήνω την τσάντα μου. Ευτυχώς ο χώρος ήταν γνώριμος γιατί χρειάστηκα άλλη μια φορά τουαλέτα. Μετά έσφιξα τα κορδόνια μου και έκανα ένα 10 λέπτο jogging! Δίπλα μου να περνούν δρομείς με ταχύτητα σηκώνοντας το χώμα του Tiergarden (τεράστιο πάρκο στην καρδιά της πόλης που τέμνεται προς όλες τις διευθύνσεις από τους κεντρικούς δρόμους) και να δημιουργούν έναν κονιορτό. Ο κίνδυνος της μετωπικής υπαρκτός! Φεύγω από τον γρήγορο διάδρομο και πάω σε ένα ξέφωτο. Κάνω και εγώ μερικά ανοίγματα και μπαίνω στο μπλοκ Β (δρομείς με χρόνους 240-250, αμέσως μετά το Α που ήταν οι elite). Κοιτάζω γύρω γύρω απορημένος… Οι περισσότεροι τύποι δεν μου έκαναν για γρήγοροι δρομείς. Τέλος πάντων, λέω, ήμασταν που ήμασταν πακτωμένοι, δεν ήταν ώρα και για σπρωξίδια. To suunto δείχνει να είναι οκ. Παρουσίαση των elite ανδρών και γυναικών και το γνώριμο τραγουδάκι να παίζει. Αρχίζει η αντίστροφη μέτρηση και los geht’s! (let’s go!)

Περνάω τον τάπητα χρονομέτρησης και ξεκινώ το χρονόμετρο, σιγουρεύομαι ότι τρέχει και με το που σηκώνω το κεφάλι βλέπω μπροστά μου ήδη ένα ποτάμι δρομέων. WTF!!!! Το ίδιο μου είχε συμβεί και την προηγούμενη φορά. Είναι άτομα εκεί που δεν πρέπει να είναι μόνο και μόνο για να τρέξουν τα πρώτα 2 χλμ. Έλεος πια με αυτή την ιστορία!!! Ευτυχώς το είχα ζήσει και δεν αγχώθηκα. Προσπερνούσα αργά και σταθερά χωρίς ζιγκ ζακ τους sprinters που ήδη είχαν λαχανιάσει. Φτάνω στο πρώτο πεντάρι, τσεκάρω τα περάσμα στο ρολόι – οκ, λίγα μέτρα πιο πίσω- και το συγκρίνω με τα περάσματα του αγώνα που είχα γράψει και στα 2 μου χέρια με μελάνι και γραφή Αιγυπτιακή! Καλά είμαστε… Πίνω και το πρώτο τζελ. Μπροστά μου είναι ένας τύπος, Γερμανός με μακρύ κολάν και στυλ βαδιστή, να μανουριάζει και να σπρώχνεται συνέχεια με τους αργούς δρομείς. Έτρεχε να προλάβει, δεν ξέρω τι… Στο 8 τον πέρασα σταματημένο και ήδη βαριανάσανε…

Πρώτο δεκάρι, ξανά τζελ και νερό σε ποτηράκι, έλεγχος χρόνου. Το ποτάμι εκεί.. Στο 13 βρίσκω χώρο επιτέλους και αρχίζω να τρέχω ελεύθερα και να χαζεύω τις μπάντες, τα χορευτικά, το μπροστινό γκρουπ που έπρεπε να προσπεράσω για να πιάσω το επόμενο, έναν Ισπανό να ανεμίζει μια τεράστια ισπανική σημαία και να φωνάζει “Espanoles donde estais?” (Ισπανοί που είστε;) και να ακούγονται ισπανικά στο βάθος και αυτός να ανταποκρίνεται και να ενθαρρύνει, Hostia! Eres de puta! Vamonos! %***$ Πάμε!

15 και έχω μείνει ελάχιστα εκτός πλάνου με διπλοτσεκάρισμα στα ιερογλυφικά που έχω χαράξει στο χέρι μου. Και άλλο τζελ – νερό. Στον επόμενο σταθμό θα πρέπει να βγάλω ένα saltstick να το ξετυλίξω από το γερμανικό ενισχυμένο υψηλής ποιότητος αλουμινόχαρτο, μήκους 15 μέτρων, που αγόρασα μόνο 2.99 € για να χρησιμοποιήσω μια λωρίδα 3 εκατοστών, να πάρω με το άλλο χέρι ένα ποτηράκι νερό, να το τσαλακώσω και να προσπαθήσω να καταπιώ την κάψουλα. Κι όλα αυτά με ρυθμό 3:50 περίπου. Μάλιστα… Δεν είναι και τόσο εύκολη υπόθεση. Το μαμημένο το αλάτι δεν έλεγε να κατέβει προς τα κάτω. Έκανε ασανσέρ στον οισοφάγο μου. Με μια γενναία δόση σάλιου κατέβηκε αφού πρώτα έκατσε λίγο να ξεκουραστεί στην μέση δημιουργώντας για μιλλισεκοντς μια ιδέα πνιγμού. To suunto εν τω μεταξύ έδειχνε ότι ναναι. Πότε 4:10, πότε 1:30… Ρωτάω ένα Βρετανό που φορούσε μια μπλούζα Harriers και στο χέρι του το garmin 620 με τι ρυθμό πάμε . Δεν ξέρω απαντά, σταμάτησε! Τι ατυχία, σκέφτομαι. Τουλάχιστον είχα ενδείξεις παλμών που με καθοδηγούσαν και το χρονόμετρο να τρέχει.

Φτάνω στο 20 αφού δεν ξέρω και εγώ πόσους Aminosaurus είχα περάσει. Ηταν μια ομάδα Γιαπωνέζων με φοβερά 3D τυπώματα στα μαύρα nike singlets που φορούσαν. Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν ο ίδιος αμινοσαύρος με το ίδιο μανγκα κούρεμα και μια τον περνούσα εγώ μία αυτός. Μετά παρατήρησα ότι κάθε φόρα είχε και άλλα παπούτσια. Συνήθως φορούσε τα fly αλλά ευτυχώς ένας από δαύτους ήταν με τα takumi sen και με ξεσκάλωσε! Είμαι πάλι λίγο πίσω στον χρόνο. Κάτι με το αλάτι, κάτι η αλλαγή κατεύθυνσης για να αποφύγω τις μάνικες των πυροσβεστών που έριχναν νερά, κάτι ένα αεράκι κόντρα σε κάποιο χιλιόμετρο που με έβαλε πίσω από κάτι ψηλούς Γερμανούς για προστασία, κάτι μια φουσκάλα που είχε σχηματιστεί και με ενοχλούσε μετά το 10 αλλά πλέον έχει σπάσει και έχει λεκιάσει με αίμα το  αριστερό -χρώματος hyper royal- zoom fly, κάτι οι αμινόσαυροι….

15” πίσω στον ημί με πέρασμα 1:21:45.Πρέπει να επιταχύνω λίγο…Αλλά πόσο; Είναι νωρίς ακόμα και το suunto εξακολουθεί να είναι αναξιόπιστο λες και οι Γερμανοί έχουν βάλει επίτηδες μια ασπίδα προστασίας στον ουρανό. Το δεκάρι από το 20 μέχρι το 30 θέλει προσοχή και το γνωρίζω. Εχει ανηφορίτσα – κατηφόρα, πότε είσαι στον ήλιο και πότε στην σκιά. Πάω με σταθερούς παλμούς ίσως και στα κατηφορικά λίγο πιο γρήγορα. Στο 27.5 έχω την δοκιμασία saltstick πάλι. Μάλλον μείωσα λίγο ταχύτητα και κατέβηκε, ναι μεν δύσκολα αλλά χωρίς αγωνία. Φτάνω στο 30. Κομβικό σημείο, check χρονόμετρο και ιερογλυφικά. 26” εκτός .Καλά είναι σκέφτομαι γιατί είχα ήδη χάσει από το πρώτο μισό. Αφήνω να περάσει ένα ακόμα χιλιόμετρο και αρχίζω να μπαίνω σε έναν πιο γρήγορο σταθερό ρυθμό. Συνέχισα να προσπερνάω δρομείς που ήδη είχε αρχίσει το μαρτύριο τους. Κάποια στιγμή βλέπω στα αριστερά μου αυτοκίνητο χρονομέτρησης ! Τι;;; Θα έχω και χρονόμετρο;;; Πλησιάζω ένα γκρουπάκι δρομέων κοιτάζω και είναι τελειωμένοι. “Θα είναι τίποτα περσόνες, ίσως και από ριάλιτι;”, αναρωτιέμαι και βγάζω φλας.* Συνεχίζω το γρήγορο τρέξιμο αλλά οι παλμοί ανεβαίνουν σιγά σιγά.

Φτάνω στο 35. Τελευταίο τζελ. Ενώ δεν είμαι άσχημα, νιώθω ότι δεν μπορώ να επιταχύνω άλλο, ίσως να έχω επιβραδύνει κιόλας λίγο αφού δεν έχω ένδειξη σοβαρή ρυθμού- το suunto εξακολουθεί να είναι κουκουρούκου. Η αίσθηση είναι η ίδια πάντως. Τώρα πια δεν έχει σημασία είμαι στο 37.5, συνεχίζω να μαζεύω κόσμο και μου μένουν άλλα 5. Κάπου εκεί πριν τo SonyCcenter έχει μια ανηφορίτσα που την νιώθω λίγο. Αρχίζω να σφίγγω τα δόντια. Υπομονή. Ταλαιπωρημένα πρόσωπα, διαλυμένα πόδια, αγωνία αν θα τα καταφέρουν. Όλοι, καρφωμένοι και μη, να δίνουμε ότι έχουμε.

40ο χιλιόμετρο. Δεν κοιτάζω τίποτα παρά τα σταντ με τα νερά που βρίσκονται στην απέναντι μεριά του δρόμου, δηλαδή 3 λωρίδες κυκλοφορίας μακριά μου. Θέλω να ρίξω λίγο νερό στο κεφάλι μου, σκέφτομαι..; Σε όλη την διαδρομή δεν είχα ρίξει, 2 χλμ πριν τον τερματισμό μου το θυμήθηκα ώστε να αναγκαστώ να διανύσω παραπάνω μέτρα;;; Μια έλλειψη συγκέντρωσης την είχα. Το ντουζάκι το έκανα τελικά και άνοιξα λίγο αφού ήξερα ότι μετά το κόψιμο μερικών τετραγώνων, στην χάραξη της διαδρομής μαιανδρικού σχήματος, έφτανε η ευθεία με φόντο την πύλη του Βρανδεμβούργου και τον τερματισμό στο βάθος. Όλα ήρθαν γρήγορα τερματίζω και σταματώ το χρονόμετρο. 2:41:14 – 42.9χλμ (2:41:11 επίσημος χρόνος). Τι το ήθελα το νερό ο @#$@, σκέφτομαι αμέσως.

Η διαδρομή από κει και πέρα γνωστή. Μετάλλιο με τον Κipchoge στο πίσω μέρος, ανακοινώσεις στα μεγάφωνα για το απόλυτο ρεκόρ του Eliud , εθελοντές να μοιράζουν ένα τεράστιο πλαστικό χρώματος bmw-blue για να τυλιχτείς και πορεία προς τους πάγκους με τα νερά. Ήπια αρκετό νερό και συνέχισα στα επόμενα σημεία ανεφοδιασμού. Πλαστική τσάντα με διάφορα μέσα για την αποκατάσταση. Ένα μήλο, μια μπανάνα, μια μπάρα, ένα μπουκαλάκι νερό, και ένα σακουλάκι 10γραμμάρια με πρέτζελ αλμυρά. Αυτά ήταν για μετά. Επιτέλους έφτασα στον προορισμό! Στον χώρο του μεγάλου χορηγού! Παγωμένες Erdinger χωρίς αλκοόλ σε μισόλιτρα πλαστικά ποτήρια. Το πρώτο το κατάπια πριν προλάβω να φτάσω απέναντι σε κάτι παγκάκια και επέστρεψα να πάρω και δεύτερο. Απολαμβάνοντας πλέον τον «ηλεκτρολύτη», μίλησα λίγο με έναν Ιταλό που κάναμε μαζί ζέσταμα. Γύρω στο 25 άρχισαν τα προβληματά του. Πήγε γρήγορα και μετά το πλήρωσε. Τερμάτισε μετά από μένα ενώ πριν 2 χρόνια είχε κάνει 2:30. Η κουβέντα με δίψασε ξανά και πήρα και τρίτη μπύρα για τον δρόμο προς τις τέντες ιματισμού, με ενδιάμεση στάση στα παιδιά του μασάζ.

Ντύνομαι και αράζω λίγο στο γρασίδι με φόντο το γερμανικό κοινοβούλιο. Βλέπω τα μηνύματα φίλων και επικοινωνώ με Νίκο και Γιάννη. Η φάση έχει τελειώσει. Είμαι πιο άνετος συγκριτικά με τις προηγούμενες φορές. Ξαφνικά έγινα έμπειρος ή δεν είχα έντονα συναισθήματα όπως παλιότερα; Ήμουν ψυχρότερος και από τους Γερμανούς. Μερικές selfie ,το τσιπ στην τσέπη για να το παραδώσω στην έξοδο και με το μήλο στο χέρι κατευθύνομαι προς τα εκεί. Ο δρόμος γέματος από χαρούμενους δρομείς, οι καντίνες με τα currywurst να κάνουν χρυσές δουλειές και ένα κλίμα ευφορίας να υπάρχει παντού.

Επιστροφή στο σπίτι για σουλούπωμα και ξεκούραση. Έξοδος για φαγητό και παγωτό στο eiskimo! Yeahhh! Το βράδυ δεν μπόρεσα να κοιμηθώ καλά, η ένταση υπήρχε τελικά.

Πρωί πρωί αγοράζω το πραγματικό έπαθλο μου! Ένα γυάλινο βάζο των 750γρ με νουτέλα! Μετά από 26 ώρες μένει το βάζο άδειο… Πηγαίνω στο κέντρο για βόλτα. Ξεκινώ από το Sony center με κατεύθυνση προς το Zoo, διασχίζοντας το Tiergarden. Ο ζωολογικός κήπος είναι από τους μεγαλύτερους στην Ευρώπη και μαζί με το διπλανό Aquarium είναι τουριστικά αξιοθέατα. Το εισιτήριο combo zoo+aquarium – κοστίζει 21€. Στο ταμείο βλέπω ότι έκλεινε 18:30 και ήδη ήταν 15:30. Υπολόγισα ότι χρειάζομαι γύρω στις 5 ώρες και για τα 2. Μεταβολή και αλλαγή πλάνων. Επίσκεψη στο διπλανό Berlin Bikini, ένα hipster stripped down κτίριο με εμπορικά καταστήματα που στήθηκε πριν 3 χρόνια. Όμως πέρασε το hype και έμεινε η τεράστια τζαμαρία με φόντο το βράχινο σπίτι των μπαμπουίνων του γειτονικού Zoo. Εξοδος με κατεύθυνση την Kurfürstendamm (Ku’damm), τον πλέον εμπορικό δρόμο του δυτικού Βερολίνου. Παρασυρόμενος από το περπάτημα, μετά μουσικής και χαζεύοντας τις βιτρίνες πανάκριβων καταστημάτων, έφτασα αρκετά μακριά. Το κατάλαβα όταν ξαφνικά άρχισα να ζαλίζομαι. Είχα ήδη περπατήσει 9 χλμ περίπου και το μαυρισμένο μου νύχι με πονούσε. Μετά από διευρυμένη συζήτηση με την υπάλληλο ενός φαρμακείου, αγόρασα Betaisodona 30ml (betadine κοινώς) με 5.96€ που δεν το χρησιμοποίησα ποτέ. Μεταβολή και επίσκεψη στο Ka.de.Ve (Kaufhaus des Westens), το διάσημο εμπορικό (το δεύτερο μεγαλύτερο στην Ευρώπη μετά το Harrolds), το οποίο δέχεται 40.000-50.000 επισκέπτες ημερησίως. Εκεί βρίσκεις υψηλής ποιότητας πράγματα όπως και διάφορα γκρουρμέ φαγώσιμα και ποτά στον 6ο όροφο. Γεμάτο όπως την προηγούμενη φορά από δρομείς που έφεραν το χαρακτηριστικό βραχιολάκι του μαραθωνίου. Δυο σοκολάτες 100% κακάο στην τσάντα και επιστροφή προς την Potsdamer platz για να πάρω την S1 γραμμή πάντα περπατώντας. Έφτασα σπίτι με 16+ χλμ . Βγάζω από το ψυγείο μια Berliner Kindl (ιδιαίτερη βερολινέζικη μπύρα, από το 1872, με την ξανθιά έκδοση να φτάνει τους 7 % σε αλκοόλ ), χαζεύω στο νετ προσπαθώντας να κάνω check in με την ryan ανεπιτυχώς. Την άκουσα ίσως;

Τρίτη
Τελευταία μέρα. Ταξίδι στην Ανατολή. Αποβίβαση στην Fridichstrasse . Χαζεύω λίγο παραπέρα από τον σταθμό μια τεράστια αλουμινένια δεξαμενή, τόσο αστραφτερή που δεν γινόταν να μην σταματήσεις και να αναρωτηθείς για τι σκοπό προορίζεται, ενώ δίπλα της δεσπόζει το ψηλότερο κτίριο στο Βερολίνο: ο πύργος της ραδιοτηλεόρασης (fernsehturm). Όλα είναι τοποθετημένα βάσει κάποιου σχεδίου, ίσως εκπονημένου αρκετά παλιά. Τίποτα δεν είναι στην τύχη βαλμένο. Όπως απέναντι από το νησί των μουσείων βρίσκεται το πάλαι ποτέ γερμανικό υπουργείο πολέμου, όπου υποβρύχια με την ναζιστική ελίτ βυθίζονταν από εκεί στον spree ποταμό και έβγαιναν στο λιμάνι του Αμβούργου. Το νησί των μουσείων φιλοξενεί τα 6 μεγαλύτερα μουσεία της πόλης. Άραγμα στις ξαπλώστρες δίπλα στο ποτάμι με θέα το Bode museum, παρέα με τους τουρίστες αλλά και τους ντόπιους να πίνουμε Berliner Kindl κάτω από τον ζεστό ήλιο. Το διπλανό πάρκο γεμάτο κόσμο. Φεύγω για ost bahnhof. Ο κεντρικός σταθμός της ανατολής. Το τοπίο αλλάζει. Τσιμεντένια κτίρια, τοίχοι γεμάτοι γκράφιτι . Ξαφνικά πετάγονται μπροστά σου κτίρια όλων των πολυεθνικών στη σειρά με επίκεντρο την Mercedes arena. Ενας πολυχώρος με μοντέρνα διαμερίσματα για τα golden boys, shopping mall και φυσικά την έκθεση της Mercedes. Αρχές Οκτώβρη θα ανοίξει σύμφωνα με την μακέτα. Αμφιβάλλω διότι τα έργα έχουν μείνει πίσω. Πάντως το 2019 θα είναι το νέο hipster μέρος για πρώτη φορά ίσως στα ανατολικά! Και άλλο περπάτημα και άλλη μπίρα (1.4€ το ποτήρι 300ml) σε μια kneipe (το αντίστοιχο καφενείο της γειτονιάς) που βρήκα μπροστά μου. Κουράστηκα. Έφτασε η στιγμή να γυρίσω πίσω. Με περιμένουν… Θα συνεχίσω την επόμενη φορά…

Tschüss Berlin!

*Τελικά ήταν η πρώτη Γερμανίδα αθλήτρια με ρυθμό στο πρώτο 5αρι 3:32… πολύ γκάζι …το πλήρωσε άσχημα βέβαια. Hμί 1:15:59 και τερματισμό 2:48:53