Nike Pegasus Plus

Κατηγορία: Trainer
Υψη σόλας: 35/25mm
Βάρος: 244γρ.

Το Pegasus Turbo κυκλοφόρησε το 2018 και έκτοτε αγαπήθηκε από το κοινό όσο λίγα μοντέλα. Αν το καλοσκεφτούμε, δεν υπάρχει άλλη σειρά με μόλις δύο εκδόσεις που να έχει αφήσει ανάλογη κληρονομιά. Η μισή σόλα ήταν από ZoomX (η υπόλοιπη από React), κάτι που από μόνο του αρκούσε για να κερδίσει a priori τις εντυπώσεις. Θυμίζω ότι την εποχή εκείνη μόνο το Vaporfly 4% είχε αφρό από Peba, με τον ανταγωνισμό να παλεύει ακόμη με τους EVA και τις πολυουρεθάνες. Χαώδης η διαφορά στα χαρακτηριστικά. Ανάλογη ήταν η συνέχεια με το Turbo 2, φέροντας κάποιες αλλαγές που σε άλλους άρεσαν και σε άλλους όχι τόσο.

Το Turbo ήταν ο ορισμός του versatility. Πανάλαφρο, μαλακό αλλά και responsive, ελαστικότητα που δεν είχαμε ξαναδεί, ικανό για μεγάλα τρεξίματα αλλά και γρήγορες προπονήσεις. Ελβετικός σουγιάς, κυριολεκτικά. Και με μεγάλη εμπορική επιτυχία. Γι’ αυτό και όλοι μείναμε άναυδοι όταν η Nike αποφάσισε να σταματήσει την κυκλοφορία του την επομένη σεζόν, χωρίς μάλιστα να το αντικαταστήσει με κάτι αντίστοιχο. Αυτό μεγάλωσε τον μύθο του μοντέλου ακόμη περισσότερο.

Ο ενθουσιασμός ήταν μεγάλος όταν ανακοινώθηκε η κυκλοφορία του Turbo Nature (ή Turbo 3, όπως θέλαμε να πιστεύουμε) το 2022 αλλά το παπούτσι διέψευσε τις προσδοκίες και την αναμονή μας. Εντελώς αδιάφορο, με τον ανακυκλωμένο ZoomX να μην θυμίζει σχεδόν σε τίποτα τον κανονικό.

Τα χρόνια περνούσαν και το Turbo μάς έλειπε όλο και λιγότερο. Πέραν της λήθης, η τεχνολογική εξέλιξη έφερνε πολλές νέες προτάσεις με τα χαρακτηριστικά του Turbo και το εύρος χρήσης του. Σχεδόν από όλους, πλην της Nike. Επειδή όμως οι καλές αναμνήσεις μένουν ριζωμένες μέσα μας, ενθουσιαστήκαμε και πάλι όταν μάθαμε ότι θα έχουμε επανέκδοση της σειράς. Θεωρήσαμε μάλιστα ότι η εταιρεία θα είχε πάρει το μάθημά της από το προηγούμενο φιάσκο και θα σχεδίαζε το παπούτσι όπως του αξίζει. Λίγο μας μπέρδεψε η ονομασία του αλλά μας καθησύχασε ότι στην εξώσολα έγραφε “Turbo”.

Επάνω μέρος και εφαρμογή

Αν μη τι άλλο, η εμφάνιση δημιουργεί πάντα τις πρώτες εντυπώσεις και το Pegasus Plus (ή Turbo 4, αν προτιμάτε) τις κερδίζει. Δεν αναφέρομαι σε θέμα αισθητικής αλλά στον σχεδιασμό που είναι πανομοιότυπος με του original. Καλός οιωνός αυτό.

Το upper αποτελείται από Flyknit mesh, χωρίς όμως την μεγάλη ελαστικότητα που χαρακτηρίζει συνήθως τα πλεκτά υφάσματα. Συμπαγής αλλά και ανοιχτή πλέξη, αναλόγως του σημείου. Στο επάνω μέρος του toe box δεσπόζει η φαρδιά ρίγα, σήμα κατατεθέν του μοντέλου. Ο προφυλακτήρας είναι σχεδόν ανεπαίσθητος.

To Flyknit είναι χοντρό και στιβαρό αλλά έχει σημεία αερισμού.

Στo midfoot έχουμε μία υφασμάτινη επένδυση για ενίσχυση των πλαϊνών, μαζί με την πολύ άκαμπτη σειρά των κορδονιών. Η ανεξάρτητη γλώσσα δεν έχει αφρώδες αλλά το σαν σουέντ ύφασμά της είναι σχετικά παχύ.

Το ύφασμα της γλώσσας έχει δομή από μόνο του και κάθεται σωστά επάνω στο πόδι.

Η ενίσχυση κάτω από τις τρύπες είναι σκληρή σαν πλαστική.

Το κολάρο είναι σκληρό και εσωτερικά έχει μία ελαφριά στρώση από μαλακό υλικό. Δεν την λες πλούσια αλλά τελικά επαρκεί. Παρότι ψηλό στο τελείωμα του, γυρίζει λίγο προς τα έξω και δεν ενοχλεί.

Λίγο και σκληρό αφρώδες εσωτερικά αλλά κάθεται καλά γύρω από το πόδι.

Όπως και τα δύο πρώτα Turbo, έτσι και το νέο έχει άνετη γραμμή καθ’ όλο το μήκος του. Το Flyknit, παρότι δεν είναι λεπτό, δεν έχει πολλή δομή και αφήνει ελευθερία στις κινήσεις του ποδιού. Για το σχετικά στενό πόδι μου, αρκεί να σφίξω λίγο παραπάνω τα κορδόνια και τελικά μαζεύεται. Αν πάλι κάποιος έχει αντικειμενικά φαρδύ πέλμα, θα χωρέσει άνετα μέσα στο παπούτσι.

Το μεσαίο τμήμα κρατάει πολύ καλά και παρόλο που δεν έχει πουθενά αφρώδες, δεν νοιώθεις πίεση. Τα φλατ κορδόνια βοηθούν σε αυτό, αν και λύνονται αρκετά εύκολα. Οπότε θέλει διπλό κόμπο. Η δε γλώσσα φεύγει προς το πλάι αλλά είναι κάτι που ποτέ δεν με ενόχλησε τρέχοντας.

Το κράτημα στο midfoot δίνει και μία πολύ σταθερή φτέρνα. Το κολάρο έχει σωστό σχήμα εσωτερικά και κουμπώνει με το οστό, ενώ η έλειψη πλούσιου αφρώδους δεν επηρεάζει την άνεση.

Το κολάρο φτάνει ψηλά αλλά δεν το αντιλαμβάνεσαι τρέχοντας.

Μπροστά το παπούτσι έχει αρκετόν αέρα και μερικά έξτρα χιλιοστά μήκους. Επειδή όμως το τελείωμά του είναι πολύ μυτερό, αυτό το επιπλέον μήκος δεν είναι λειτουργικό. Το ύφασμα είναι πολύ εύκαμπτο και δεν θα σε περιορίσει, ακόμη κι αν έχεις φαρδύ πόδι. Απ’ την άλλη, δεν αποκλείεται να υπάρξει θέμα για κάποιους με την ρίγα. Προεξέχει του υπολοίπου υφάσματος ακόμη και εσωτερικά, όντας και αισθητά πιο άκαμπτη. Προσωπικά ούτε που την αντιλαμβάνομαι αλλά μπορεί να μην ισχύει το ίδιο για όλους.

Το toe box έχει αρκετά μυτερό σχήμα.

Παρόλο που δεν το περίμενα, λόγω Flyknit, το Turbo έχει αρκετά καλή διαπνοή. Αυτή η περίοδος με την πολλή υγρασία αποτελεί crash test για οποιοδήποτε upper και το παπούτσι ανέπνεε επαρκώς.

Αν και σε αρκετά σημεία η πλέξη είναι πολύ κλειστή, η διαπνοή του υφάσματος είναι καλή.

Όσον αφορά το sizing, μπορεί η άνετη εφαρμογή του αρχικά να σας μπερδέψει και να νομίζετε ότι πρέπει να κατεβείτε νούμερο. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Πάτε στο κανονικό σας και αν στα δάχτυλα το βρίσκετε φαρδύ, παίζετε με το πάχος της κάλτσας.

Σόλα και πάτημα

Πέντε χρόνια μετά, τα ύψη των δύο πρώτων Turbo μοιάζουν μάλλον με αστείο. Τα 28/18mm κρίνονται πλέον πολύ λίγα με τα σύγχρονα στάνταρντς, γι’ αυτό και η σόλα ψήλωσε κατά 7 χιλιοστά. Ακόμη κι έτσι βέβαια, στο κατώτατο όριο τοποθετείται συγκριτικά.

Ο αφρός είναι ο κανονικός, ατόφιος ZoomX (Pebax), εν αντιθέσει με το Turbo 3 όπου είχαμε συγκολλημένα “ρετάλια” από το υλικό. Ούτε και συνοδεύεται από έναν πιο στιβαρό αφρό, όπως ο React στα Turbo 1 και 2. Εκεί ο δεύτερος ήταν απαραίτητος για να κοντρολάρει τον πολύ μαλακό Pebax και να ισορροπεί το πάτημα. Κι ο λόγος που εδώ ο ZoomX δεν απαιτεί συμπλήρωμα, είναι ότι η ρύθμιση του είναι αρκετά πυκνότερη από αυτήν που ξέρουμε από τα υπόλοιπα μοντέλα της Nike με το ίδιο υλικό. Θα το δούμε παρακάτω.

Όχι ακριβώς ο συνήθης ZoomX.

Η εξώσολα καλύπτεται από λάστιχο, πλην του μεσαίου τμήματός της. Η πρόσφυση είναι καλή σε γενικές γραμμές, ακόμη και σε βρεγμένη άσφαλτο που έτυχε να το δοκιμάσω.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν περιγράφοντας τι ΔΕΝ είναι το Pegasus Plus.
Κατ’ αρχάς, δεν είναι μαλακό. Όσοι περιμένουν την γνωστή squishy και “κούφια” αίσθηση του ZoomX, είναι βέβαιο πως θα απογοητευτούν. Πιέζοντας τον αφρό με το χέρι ή περπατώντας, δείχνει σχετικά μαλακός. Τρέχοντας όμως έχει ένα πολύ συμπαγές και σφιχτό πάτημα. Ακόμη και αν πατήσεις στοχευμένα τέρμα πίσω και βαριά. Και να σημειώσω ότι το βάρος μου είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό του μέσου δρομέα και φορτίζω παραπάνω την σόλα. Όσοι μάλιστα είναι μαθημένοι σε αφράτα ψηλόσολα, θα το χαρακτηρίσουν ξεκάθαρα σκληρό. Αν βοηθάει η σύγκριση, το Streakfly είναι μακράν μαλακότερο. Απ’ την άλλη, εννοείται πως το cushioning είναι επαρκές, αφού τα 35mm από Peba φροντίζουν για αυτό.

Ως εκ τούτου, από την στιγμή που δεν υπάρχει συμπίεση, δεν υπάρχει και αποσυμπίεση, δηλαδή επιστροφή ενέργειας. Ή για να το πούμε σωστότερα, επιστροφή υπάρχει αλλά δεν γίνεται αισθητή. Καθόλου μάλιστα. Σε καμμία περίπτωση δεν θα έλεγα ότι το πάτημα είναι ξερό, σίγουρα όμως είναι σχεδόν φλατ, άνευρο και χωρίς γλύκα. Εν ολίγοις, αν δεν ήξερες ότι το Turbo φοράει ZoomX, δεν θα το υπέθετες ποτέ.

Πέραν αυτού, η σόλα στα μετατάρσια μοιάζει αρκετά ρηχή και δεν σου εμπνέει σιγουριά για μεγαλύτερα τρεξίματα. Δεν είναι ότι δεν φιλτράρει το έδαφος, νοιώθεις όμως το πέλμα σου αρκετά κοντά του. Πραγματικά δεν καταλαβαίνω την εμμονή της Nike στο μεγάλο drop. Έστω και 2-3 επιπλέον χιλιοστά μπροστά, θα έκαναν διαφορά.

Τα 25mm στο forefoot δεν επαρκούν.

Η γενικότερη αίσθηση λοιπόν είναι πολύ διαφορετική από εκείνη που θα περίμενε κανείς από ένα Turbo. Όμως…. Παρόλα τα παραπάνω, όσα τρεξίματα έκανα με το παπούτσι ήταν από καλά έως πολύ καλά. Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω αλλά τίποτα από αυτά που του έλειπαν δεν παρενέβαινε στον τρόπο που έτρεχα, δεν με εμπόδιζε ή με έκανε να νοιώθω λιγότερο αποδοτικός.

Για παράδειγμα, η πρώτη φορά που το φόρεσα ήταν ένα 20άρι. Περίμενα ότι η σφιχτή σόλα κάποια στιγμή θα άρχιζε να με κουράζει, όντας και συνηθισμένος σε πιο “πλούσια” μοντέλα. Ωστόσο ποτέ δεν συνέβη αυτό. Τα πόδια διατηρήθηκαν εντελώς ξεκούραστα καθ’ όλη την διάρκεια, το ίδιο και την επομένη ημέρα. Στα τελευταία 3 χιλιόμετρα μάλιστα, κατέβηκα σε ρυθμό κατωφλίου (κακές παρέες) και το παπούτσι πήγαινε αβίαστα. Δεν με βοηθούσε, δεν με προωθούσε, δεν με σήκωνε, είχε όμως μία πολύ responsive συμπεριφορά, περίπου όπως των παλιών Turbo. Ένοιωθα τα πόδια μου να δουλεύουν αλλά όχι να κοπανιούνται. Και για να είμαι ειλικρινής, μου άρεσε αυτή η old school αίσθηση, ιδίως όταν δεν την πλήρωνα με μυική καταπόνηση. Αυτό σημαίνει ότι, έστω και στο παρασκήνιο, ο ZoomX είναι εκεί και προσφέρει το γνωστό efficiency. Απλά δεν εμπνέει.

Το ίδιο συνέβη και στα ελεύθερα τρεξίματα, τα οποία πάντα τα κάνω με πολύ βαριά πόδια από την προηγουμένη ημέρα. Ξεκινούσα χωρίς να είμαι βέβαιος ότι φορώ ένα παπούτσι που θα με “περιποιηθεί” και θα με πάει, τελικά όμως μια χαρά έβγαιναν αυτές οι διαδικαστικές προπονήσεις. Εύκαμπτο μπροστά, σταθερό λόγω της στιβαρής σόλας, μαζί με την φρεσκάδα του ZoomX. Του έλειπε ωστόσο το γλυκό softness που αναζητάς τέτοιες ημέρες και ξεγελάει την απροθυμία σου για προπόνηση.

Όπως και παλιά, το παπούτσι είναι αρκετά εύκαμπτο μπροστά.

Αν και στενή, ο σφιχτός αφρός κάνει την φτέρνα πολύ σταθερή.

Το φόρεσα και σε 800άρια στον στίβο, σε κατωφλικό ρυθμό, και δεν το μετάνιωσα. Το σφιχτό και πολύ σταθερό forefoot σε οδηγούσε εύκολα κι ανέξοδα στην απογείωση κι είχε και μία ακρίβεια που λείπει από τα περισσότερα σύγχρονα μοντέλα. Έκρυβε το βάρος του κι αν η εφαρμογή ήταν και πιο κλειστή, θα πήγαινε ακόμη καλύτερα. Ωστόσο, έλειπε η “υποβοήθηση” που σου δίνει ένα παπούτσι με πιο bouncy σόλα ή rocker. Με το Turbo πας ωραία όσο αντέχουν τα πόδια σου.

Όπως στα περισσότερα προπονητικά της εταιρείας, το rocker απουσιάζει τελείως.

Από όλα αυτά καταλήγω ότι το Pegasus Plus κάθε άλλο παρά κακό είναι. Δεν υπάρχουν άλλωστε κακά μοντέλα πλέον. Απευθύνεται σε όποιον δεν αρέσκεται στις μαλακές σόλες και θέλει ένα πιο παραδοσιακό πάτημα αλλά με την ποιότητα ενός κορυφαίου αφρού. Το πρόβλημα είναι πως δεν έχει τίποτα ιδιαίτερο που να το κάνει να ξεχωρίζει. Η Nike έχει παραμελήσει τις προπονητικές σειρές της εδώ και καιρό κι αυτό τελικά φαίνεται και από το νέο Turbo. Αν η εταιρεία συνέχιζε με την φόρα που είχε πριν λίγα χρόνια, αυτό εδώ θα έπρεπε κανονικά να είναι το Pegasus 41. Ένα πολύ καλό και σύγχρονο daily trainer, με κάποια σπιρτάδα μέσα του. Και το Turbo να είναι κάτι άλλο. Για να είσαι στην κορυφή της κατηγορίας που εσύ (καθ)όρισες, χρειάζονται πολλά περισσότερα πράγματα.

Τελειώνοντας, να πω και το εξής. Έχει περάσει πολύς καιρός από τα δύο πρώτα μοντέλα και αν το καλοσκεφτούμε, στην πραγματικότητα αυτό που θυμόμαστε είναι το πόσο μας άρεσε και όχι το πως συμπεριφερόταν. Έχουμε όλοι τρέξει με πολύ καλύτερα παπούτσια έκτοτε και τα χαρακτηριστικά εκείνα δεν θα μας εντυπωσίαζαν σήμερα. Πριν λίγους μήνες έβγαλα από το κουτί του ένα ολοκαίνουργιο Turbo 1. Τρέχοντας, προσπαθούσα να βρω και να θυμηθώ κάτι από εκείνη την μαγεία αλλά δεν τα κατάφερα. Κι είναι λογικό. Πέντε χρόνια έχουν περάσει από τότε και δεκάδες εξελιγμένα μοντέλα από τα πόδια μου. Οπότε, όσο καλό και να ήταν ακόμη κι ένα “πραγματικό” Turbo σήμερα, θα είχε και πάλι δύσκολο έργο για να κάνει την διαφορά.

Συμπέρασμα

Καλά έκανε η Nike και το Pegasus Plus δεν το ονόμασε Turbo 4. Όπως απεδείχθη για δεύτερη φορά, το Turbo δεν υπάρχει πια ως concept στο μυαλό των σχεδιαστών της. Ήταν ένα σημείο αναφοράς στην εποχή του και να ‘μαστε καλά να το θυμόμαστε και να το μνημονεύουμε στις αναδρομές μας. Δεν ήταν ακριβώς ένα μοντέλο αλλά περισσότερο μία κατηγορία. Η συνέχεια των Launch, 890, Kinvara, Zante και ίσως ελαχίστων άλλων ακόμη. Η τελειοποιημένη εκδοχή όλων αυτών, σε μία δεκαετία που το versatility ήταν σχεδόν άγνωστος όρος. Ακριβώς το αντίθετο απ’ ό,τι συμβαίνει τώρα δηλαδή, όπου πάρα πολλά μοντέλα κάνουν πάρα πολλά πράγματα. Όσο αποδοτικό και να ήταν ακόμη κι ένα υποτιθέμενο Turbo 7 σήμερα, ο ανταγωνισμός δεν θα του επέτρεπε τον ίδιο “wow factor” όπως πριν έξι χρόνια. Πόσω μάλλον όταν υπήρξε και μία ασυνέχεια τεσσάρων ετών, με τους υπολοίπους να έχουν κάνει άλματα αυτό το διάστημα. Κι όταν έχεις και μία τόσο “αψυχολόγητη” εταιρεία όπως η Nike, στο τέλος μοιάζει έως και αναμενόμενο όλο αυτό. Συν τοις άλλοις, δε νομίζω ότι πλέον λείπει σε κανέναν το Turbo. Η κληρονομιά του συνεχίζεται μέσα από άλλα μοντέλα, άλλων εταιρειών.