Adidas Adizero SL2

Κατηγορία: Up-Tempo Trainer
Υψη σόλας: 36/27mm
Βάρος: 235 γρ.

Τo SL72 (Super Light) παρουσιάστηκε το καλοκαίρι του 1972, λίγο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου. Θεωρήθηκε καινοτόμο ως δρομικό παπούτσι κι ήταν μάλιστα και το προϊόν με το οποίο η εταιρεία παρουσίασε για πρώτη φορά το γνωστό Trefoil logo. Φέτος η Adidas λάνσαρε και πάλι το SL72 ως Originals, τραβώντας όμως την προσοχή του κοινού για πολιτικούς λόγους.

Στο μεταξύ, το 2020 είχε κάνει αθόρυβα την εμφάνισή του το SL20. Ένα “απλό” performance μοντέλο, σε μία εποχή που τα πράγματα σχεδιαστικά δεν είχαν πάρει σε μεγάλο βαθμό την τροπή που γνωρίζουμε σήμερα. Κάτι σαν το Boston θα λέγαμε, αλλά με EVA αντί Boost. Μια χαρά παπούτσι με τα τότε δεδομένα. Ακολούθησαν άλλες δύο εκδόσεις ως SL20, ενώ πέρυσι μετονομάστηκε σε σκέτο SL, φέροντας πλέον και ένα εμβόλιμο κομμάτι Lightstrike Pro (ο premium αφρός της εταιρείας) στα μετατάρσια. Γεγονός είναι πάντως πως χρόνο με τον χρόνο, η σειρά γινόταν όλο και πιο ανακόλουθη με τα σύγχρονα στάνταρντς.

Ενώ ήμουν από τους πρώτους που εμπιστεύτηκαν το SL20, μένοντας και αρκετά ευχαριστημένος, στην πορεία δεν ξαναασχολήθηκα. Η τεχνολογία κάλπαζε, πολλές οι νέες προτάσεις και πλέον το SL έμοιαζε με ένα low budget παπούτσι. Γι’ αυτό και δεν είχα μεγάλες προσδοκίες από το νέο μοντέλο, έστω και ως καθημερινό προπονητικό. Τα καλά πράγματα όμως, έρχονται όταν δεν το περιμένεις.

Επάνω μέρος και εφαρμογή

Μίας στρώσης λεπτό engineered mesh, με αρκετά structured ύφανση όμως και καμμία ελαστικότητα. Ο προφυλακτήρας είναι μεγάλος και σχετικά άκαμπτος.

Πυκνή πλέξη στο μεγαλύτερο τμημα του διχτυωτού, με στόχο την σταθερότητα της εφαρμογής.

Από το toe box ξεκινούν οι φαρδιές ρίγες από συνθετικό (και όχι απλή μπογιά), φτάνουν μέχρι πίσω και ενισχύουν σημαντικά το midfoot. Η γλώσσα είναι ελεύθερη και από μαλακό υλικό. Για τα λεπτά κορδόνια έχουν ακουστεί παράπονα, εμένα όμως δεν με δυσκόλεψαν ποτέ, αν και περίεργος.

Οι ρίγες δεν είναι διακοσμητικές.

Παρότι δεν έχει “γέμιση”, τα υλικά της γλώσσας είναι παχιά και φιλτράρουν την πίεση από τα κορδόνια.

Το κολάρο είναι σχετικά χαμηλό, μετρίας σκληρότητας και επενδύεται από ένα παχύ πέταλο πλούσιου αφρώδους.

Το κολάρο έχει ακριβώς την ακαμψία που πρέπει.

Θα χαρακτήριζα την γραμμή του SL2 έως και αγωνιστική, όντας κατ’ εμέ τo καλύτερο σε εφαρμογή από όλα τα Adizero μοντέλα. Έχοντας για παράδειγμα δεινοπαθήσει με το να φέρω το Boston 12 στα μέτρα μου, εδώ έχουμε μία περίπτωση “plug and play”.

Η φτέρνα κλειδώνει πανεύκολα και σταθερά, ενώ συγχρόνως είναι και πολύ άνετη με το αφρώδες γύρω της. Είτε την σφίξεις είτε όχι, το πέλμα συγκρατείται πάντα στην θέση του. Από τις ελάχιστες περιπτώσεις που δεν χρειάζεται να χρησιμοποιήσω και τις έξτρα τρύπες.

Το συνθετικό φιλμ ενισχύει ακόμη περισσότερο το κράτημα πίσω.

Το μεσαίο τμήμα έχει κλειστή εφαρμογή, με τα overlays και το στιβαρό ύφασμα να μην επιτρέπουν περιττές κινήσεις. Το παπούτσι γίνεται ένα με το πόδι και ακολουθεί οποιαδήποτε κίνησή του. Παρ’ όλα αυτά, έχεις και μία αίσθηση πολυτέλειας από το αφρώδες της γλώσσας και το απαλό υφασμά που έρχεται σε επαφή με την ράχη.

Τα πολύ λεπτά και βαμαβακερά κορδόνια δεν δυσκολεύουν την ρύθμιση του δεσίματος.

Η εσωτερική πλευρά της γλώσσας είναι πολύ μαλακή και πλούσια σε αίσθηση.

Αντίστοιχη είναι και η σχεδίαση μπροστά, παρότι το καλούπι δείχνει να ανοίγει στα μετατάρσια. Χωρίς να είναι αντικειμενικά στενό, το άκαμπτο διχτυωτό και ο προφυλακτήρας εγκλωβίζουν το πέλμα. Πώς είναι τα υπόλοιπα σύγχρονα Adizero; Ε καμμία σχέση.

Στο δικό μου πόδι το SL2 κυριολεκτικά “κούμπωσε”. Τίποτα δεν θα άλλαζα στο upper του, όλα δουλεύουν υποδειγματικά. Σαν προπονητικό, το αφρώδες δίνει την άνεση που θες και όπως συνηθίζουμε να λέμε, δεν ασχολείσαι. Σε γρήγορους ρυθμούς, σφίγγοντάς το και ένα κλικ παραπάνω, είναι απλά “γάντι”. Το ύφασμα δεν στρεσάρεται πουθενά και σου επιτρέπει να πατήσεις όσο δυνατά θες και σε οποιαδήποτε στροφή. Σαν τα παλαιότερα Boston, πριν το v10, για όσους θυμούνται. Απλά τώρα προσφέρει και άνεση από τα υλικά.

Ασυνήθιστη εικόνα για Adizero μοντέλο.

Βέβαια, όλα τα παραπάνω προϋποθέτουν να μην έχεις φαρδύ ή ογκώδες πέλμα. Διαφορετικά θα το βρεις μάλλον στενό, καθώς το καλούπι και το mesh δεν έχουν καθόλου αέρα. Performance σχεδίαση της παλιάς σχολής, θα έλεγα. Οπότε, κάποιοι πιθανώς αποκλείονται, τουλάχιστον για χρήση ως daily trainer.

Μακρόστενη γραμμή, θυμίζοντας τα παλαιότερα performance της εταιρείας.

Σχετικά με το νούμερο, δεν είμαι και τόσο απόλυτος. Εμένα μου ταίριαξε πολύ καλά το κανονικό μου αλλά όταν δοκίμασα και τον μαύρο χρωματισμό, ένοιωθα ότι έπρεπε να ανέβω μισό νούμερο. Αυτό έχει να κάνει με το γεγονός ότι κάποια χρώματα συνήθως βγαίνουν από διαφορετικά εργοστάσια και υπάρχουν αποκλίσεις. Επίσης, το παπούτσι μπροστά είναι σχετικά μυτερό, οπότε δεν είναι όλο το μήκος του εκμεταλλεύσιμο. Ως εκ τούτου, θα πρότεινα να το δοκιμάσετε πριν την αγορά του.

Σόλα και πάτημα

Το προηγούμενο SL φορούσε τον Lightstrike, έναν απλό EVA αφρό και μάλιστα της παλιάς εποχής. Σκληρός και χωρίς την παραμικρή ζωντάνια, καθιστούσε το μοντέλο ως μία entry level πρόταση και τίποτα περισσότερο. Το δε μικρό τμήμα από Lightstrike Pro κάτω από τα τα μετατάρσια, περνούσε εντελώς απαρατήρητο.

Στο νέο SL όλα αυτά αλλάζουν. Πρώτα απ’ όλα, ο Lightstrike Pro είναι τοποθετημένος καθ’ όλο το μήκος της σόλας, αποτελώντας τον βασικό αφρό του μοντέλου. Για όσους δεν γνωρίζουν, πρόκειται για μία σύνθεση από θερμοπλαστικό ελαστομερές πολυεστέρα (TPEE) και αποτελεί τον super foam της γερμανικής εταιρείας.

Το άνοιγμα στο μέσο δίνει μία εικόνα της θέσης του LS Pro.

Γύρω από τον LS Pro έχουμε ένα κέλυφος από τον νέο Lightstrike 2.0. Παραμένει ένας EVA αφρός, πλέον όμως είναι πιο μαλακός και ελαστικός από πριν και σε ισορροπία με τον Pro.

Η εξώσολα δεν είναι Continental. Το λάστιχο είναι παχύ και σχετικά σκληρό, με την πρόσφυση να είναι πάνω από τον μέσο όρο. Το ίδιο αναμένεται και για την ανθεκτικότητά της. Πέραν της παράδοσης που έχουν οι εξώσολες της Adidas στον τομέα αυτόν, μετά από σχεδόν 80 χιλιόμετρα δεν υπάρχει η παραμικρή λείανση στο λάστιχο.

Το λάστιχο είναι πολύ και παντού, εξασφαλίζοντας πρόσφυση και ανθεκτικότητα.

Έχοντας τρέξει με πολλά μοντέλα με LS Pro ή σε συνδυασμό με LS, μπορώ να πω ότι εδώ έχεις ξεκάθαρα την αίσθηση πως υπερισχύει ο πρώτος. Προφανώς έχει να κάνει με το ότι ο Pro είναι κάτω από το πέλμα και ο LS γύρω του. Σε περιπτώσεις όπως του Boston ή του Adios, ο ένας είναι κάτω από τον άλλον.

Ως αποτέλεσμα, στον δρόμο έχουμε ένα εξαιρετικά ισορροπημένο και αποδοτικό παπούτσι, το οποίο σου δίνει όλα αυτά που χαρακτηρίζουν τον Lightstrike Pro. Μαλακό πάτημα αλλά χωρίς άσκοπη συμπίεση. Έχει επιστροφή αλλά έχει και responsiveness, μαζί και με αίσθηση του εδάφους. Η σόλα έχει μεν μέγεθος, ωστόσο δεν μοιάζει αφύσικη, ούτε και θέλει εξοικείωση. Γενικότερα, είναι αυτό που χαρακτηρίζουμε ως “smooth”.

Σαν προπονητικό, το SL2 είναι πάρα πολύ ευχάριστο και easy going. Δεν απαιτεί τρόπο, πάει όπως θες εσύ και παρόλο που δεν θεωρείται ψηλό με τα σύγχρονα στάνταρντς, εμπνέει απόλυτη σιγουριά και προστασία. Πολύ γλυκό και ανέξοδο πάτημα, σου δίνει ακριβώς ό,τι ζητάς σε κάθε ρυθμό. Προφανώς και δεν είναι η super soft σόλα, ούτε όμως και αποσκοπεί σε κάτι τέτοιο. Και για να είμαι ειλικρινής, ποτέ δεν έλειπε το cushioning όλες τις φορές που έτρεξα με το Adidas. Και για να το πάω και λίγο παραπέρα, δεν είμαι βέβαιος ότι μου χρειάζεται και περισσότερο. Ακόμη και σε ένα long run, όπου συνήθως τα κάνω με πιο “πληθωρικά” παπούτσια, με πήγε όμορφα και ξεκούραστα.

Η φτέρνα έχει πολλή προστασία αλλά και στιβαρότητα. Παρότι σχετικά στενή, ο Lighstrike κοντρολάρει τα πράγματα και δίνει σταθερότητα και κατεύθυνση. Μπροστά όμως, το SL2 έχει πιο μαλακό και γεμάτο cushioning, όντας συγχρόνως και πιο ενεργητικό. Παράλληλα, το forefoot έχει την ευκαμψία που απαιτείται για ένα στρωτό και αβίαστο transition σε αργούς ρυθμούς.

To SL2 σου δίνει το flex point όπου θέλει το πόδι σου, πράγμα σημαντικό για τα αργά τρεξίματα.

Ανεβάζοντας ταχύτητα, το παπούτσι ακολουθεί εύκολα. Και το κάνει και με ωραίο τρόπο. Έχει ένα λίγο πιο παραδοσιακό πάτημα, αφού ζητάει και από τα πόδια να συμμετέχουν, με τον LS Pro όμως να δείχνει παντού την ποιότητά του. Bouncy αλλά και “σοβαρός”, σου επιτρέπει να περάσεις ευθύβολα την ισχύ κάτω και να σηκωθείς. Και το σημαντικό είναι πως σου δίνει και πληροφορία από το έδαφος, κάτι που όλο και πιο σπάνια συναντούμε πλέον. Ωστόσο, όλα αυτά γίνονται ξεκούραστα και ποτέ δεν θα νοιώσεις ότι κοπανιέσαι, καθώς το forefoot έχει περισσότερο βάθος απ’ όσο θα περίμενες. Το δε βάρος του, το οποίο έτσι κι αλλιώς είναι χαμηλό για την κατηγορία του, στο δρόμο μοιάζει ακόμη χαμηλότερο. Ανέκαθεν άλλωστε τα Adizero ήταν καλοζυγισμένα και έδειχναν πολύ ελαφρύτερα.

Φλατ σχεδίαση, χωρίς σχεδόν καθόλου rocker. The old way.

Το παπούτσι το δούλεψα σε όλους τους ρυθμούς, ακόμη και σε γρήγορα 300άρια σε στίβο. Και απέδιδε παντού καλά. Οριακά του έλειπε η ακαμψία που θα έδινε μία πλάκα στο toe off αλλά κι αυτό θα το νοιώσεις μόνο στα πολύ γρήγορα.

Αν κάποιοι θιασώτες των παλιών Boston βρήκαν υπερβολική την σχεδίαση του v10 (ή και των επομένων) και θα προτιμούσαν κάτι ενδιάμεσο, το SL2 θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το σύγχρονο Boston. Έχει την απλότητα και το balance που χαρακτήριζε την σειρά, μαζί με την σφιχτή performance εφαρμογή (κι ας απέκλειε κάποια πέλματα), με έναν αφρό όμως πολύ πιο ποιοτικό. Σίγουρα του λείπει το πάτημα – ξυράφι που είχαν τα παλιά Boston, αλλά οι εποχές έχουν αλλάξει. Ούτε και νομίζω πως οι περισσότεροι ερασιτέχνες θα εκτιμούσαν το χαρακτηριστικό αυτό όσο τότε.

Κάνοντας και μία σύγκριση με το Boston 12, το SL2 έχει μακράν καλύτερη εφαρμογή, είναι πιο μαλακό, εύκαμπτο και αρκετά ελαφρύτερο. Το Β12 αποκτάει προβάδισμα σε πιο γρήγορους ρυθμούς, λόγω των rods που δίνουν μία πιο άμεση και ικανή απογείωση. Σε μετρίους ρυθμούς όμως, αυτό δεν είναι τόσο εμφανές.

Κλείνοντας, να θυμίσουμε ότι ο Lightstrike Pro απαιτεί 40 – 60 χιλιόμετρα για να στρώσει. Μετά μαλακώνει και γλυκαίνει αισθητά. Επίσης, χαρακτηρίζεται και από μεγάλη μακροζωία, όσον αφορά την διατήρηση των ιδιοτήτων του.

Συμπέρασμα

Το SL2 είναι από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις, δεδομένης της μέχρι τώρα εικόνας που είχαμε από την σειρά αλλά και της τιμής του. Θεωρώ τα Mach 6 και Rebel 4 ως τα κορυφαία up-tempo trainers και το Adidas κάθεται ισάξια δίπλα τους.

Για την δε εταιρεία, είναι σημαντικο πως βάζει στην γκάμα της και ένα πολύ καλό daily trainer (και όχι μόνο), κάτι που της έλειπε εδώ και πολλά χρόνια. Πλην των Adizero, τα υπόλοιπα μοντέλα είναι μάλλον μέτρια.

Μπορεί η αγορά και η βιομηχανία να επικεντρώνεται στον μαξιμαλισμό και τις τεχνολογίες (με ανάλογες τιμές αναπόφευκτα), ωστόσο το SL2 δείχνει ότι η απλή οδός δουλεύει ακόμη. Δεν είναι το μοναδικό παράδειγμα αλλά χαιρόμαστε που έχουμε ακόμη ένα. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι “simplicity is the ultimate sophistication”.