Τον Σεπτέμβριο του 2014 στο Βερολίνο, ο Dennis Kimetto έσπασε για πρώτη φορά το φράγμα των 2 ωρών και 3 λεπτών σε μαραθώνιο (2:02:57). Μιας και αποτελούσε ένα ψυχολογικό φράγμα, τόσο για τους αθλητές όσο και τους ειδικούς, μια μεγάλη συζήτηση (ξανα)άνοιξε σχετικά με το κατά πόσο είναι μελλοντικά εφικτό, ένας αθλητής να τρέξει την απόσταση των 42.195m σε λιγότερο από 2 ώρες. Έχοντας φρέσκια ακόμη την τρομερή επίδοση του Kipchoge στο Λονδίνο (2:03:05), θα προσπαθήσουμε να εξετάσουμε όλους τους παράγοντες που θα μπορούσαν ενδεχομένως να καθορίσουν την “τέλεια κούρσα από τον τέλειο αθλητή”. Ως βασικό εργαλείο θα χρησιμοποιήσουμε την βάση δεδομένων της Association of Road Racing Statisticians για τις 10.000 καλύτερες επιδόσεις των τελευταίων 50 ετών.
Ο ΤΕΛΕΙΟΣ ΑΓΩΝΑΣ
Η στατιστική δείχνει ότι από το 2000, περισσότερες από τις μισές από τις top-200 επιδόσεις επετεύχθησαν Απρίλιο ή Οκτώβριο μήνα. Ούτε πολύ υψηλές ούτε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες, δηλαδή. Επειδή όμως οι elite αθλητές παράγουν πολύ περισσότερη θερμότητα από τους υπολοίπους, είναι πιθανό να ωφελούντο από λίγο χαμηλότερες θερμοκρασίες. Το σώμα μετατρέπει το γλυκογόνο και το λίπος σε “κίνηση” και θερμότητα. Όσο μεγαλύτερη είναι η VO2max τόσο περισσότερη η παραγόμενη θερμότητα. Στους κορυφαίους δρομείς, μπορεί να φτάσει και το διπλάσιο απ’ ότι στον μέσο δρομέα. Μελέτη του French National Institute of Sport έδειξε ότι η ιδανική θερμοκρασία για άνδρες επαγγελματίες είναι περίπου οι 5°C. Τολμούμε λοιπόν να υποθέσουμε πως ελαφρώς ψυχρότερες συνθήκες θα βοηθούσαν την επίτευξη του 2ώρου. Άρα θα επιλέγαμε ο αγώνας να διεξαχθεί Μάρτιο ή Νοέμβριο.
Η στατιστική είναι επίσης ξεκάθαρη όσον αφορά και τα χαρακτηριστικά της διαδρομής, αν και ουσιαστικά αποδεικνύει το προφανές: σε διαδρομές όπως του Βερολίνο, του Σικάγο ή του Ντουμπάι, οι elite τερματίζουν έως και 81″ γρηγορότερα απ’ ότι στους υπολοίπους αγώνες. Χαρακτηριστικό αυτών των αγώνων είναι η εντελώς επίπεδη διαδρομή και οι λίγες στροφές. Οι περισσότεροι από τους top μαραθωνοδρόμους έχουν δηλώσει πως προτιμούν μία “βαρετή” διαδρομή, χωρίς εναλλαγές τοπίου και αν γίνεται, μεγάλες ευθείες. Η συγκέντρωση στην σωματική κατάσταση και τον ρυθμό να μην διασπάται από τίποτα.
Ακόμη κι αν την ημέρα ενός αγώνα επικρατεί άπνοια, η ταχύτητα με την οποία κινούνται οι elite είναι τέτοια που η αντίσταση του αέρα τούς επιβραδύνει. Μελέτες σε αεροδυναμική σήραγγα έχουν δείξει ότι αν ένας δρομέας που κινείται σε ρυθμό 2ώρου (2:51’/Km) κρυφτεί πίσω από έναν άλλον, μπορεί να κερδίσει έως και ενάμιση λεπτό! Οι “λαγοί” λοιπόν εξασφαλίζουν έναν σταθερό και πιο “ανέξοδο” ρυθμό, μιας και οι elite δεν αναλίσκονται σε προσπεράσματα και στιγμιαία ανοίγματα, όπως στις περιπτώσεις που εναλλάσονται μεταξύ τους στην κεφαλή. Βέβαια, είναι πολύ δύσκολο ο “λαγός” να ακολουθήσει πέραν του 32ου χιλιομέτρου, το σημείο δηλαδή όπου τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται δύσκολα. Γι’ αυτό και πρέπει οι μαραθωνοδρόμοι να συνεργαστούν μεταξύ τους ως το τέλος.
Το 2008 ο Σείχης του Ντουμπάι αθλοθέτησε έπαθλο 1εκ. δολλαρίων για τον νικητή του μαραθωνίου κι άλλα τόσα αν πετύχαινε και παγκόσμιο ρεκόρ. Ο συγκεκριμένος αγώνας προσέλκυσε αμέσως μερικούς από τους γρηγορότερους δρομείς, ασχέτως του γεγονότος ότι λόγω θερμοκρασίας ήταν πολύ δύσκολο να επιτευχθούν μεγάλες επιδόσεις.
Όπως αντιλαμβάνεστε, το χρηματικό βραβείο αποτελεί ιδιαίτερα σημαντικό κίνητρο για τον δρομέα. Και θα πρέπει να είναι και ένας από τους παράγοντες που θα παίξουν ρόλο στο κυνήγι των 2 ωρών. Από την άλλη όμως, υπάρχει ο κίνδυνος ο κάθε elite να τρέχει για τον εαυτό του και τη νίκη (άρα και το έπαθλο) και όχι για το “άγιο δισκοπότηρο” του sub-2. Όπως και να επιλέγει, όχι τις γρήγορες διαδρομές αλλά τις “κερδοφόρες”. Γι’ αυτόν λοιπόν τον λόγο θα μπορούσε να οριστεί ένα μεγάλο έπαθλο, το οποίο θα μοιραζόταν σε όσους από τους δρομείς έσπαγαν τις 2 ώρες. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, θα συνεργάζονταν μεταξύ τους και δεν θα δούλευε ο καθένας για τον εαυτό του.
Ο ΤΕΛΕΙΟΣ ΔΡΟΜΕΑΣ
Εδώ τα πράγματα αρχίζουν και δυσκολεύουν… Επί της ουσίας, ψάχνουμε τον “δρομέα – μηχανή” που θα τον ρίξουμε στο κυνήγι του στόχου.
Είναι γεγονός πως τα τελευταία 20 χρόνια, Κενυάτες και Αιθίοπες κυριαρχούν στο άθλημα. Πιο συγκεκριμένα, κατέχουν 90 από τις 100 καλύτερες επιδόσεις που έχουν καταγραφεί στην ιστορία του αγωνίσματος. Πού ακριβώς οφείλεται αυτό (γονίδια, περιβάλλον, κίνητρο), δεν μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Το σίγουρο είναι πάντως πως ο “τέλειος δρομέας” μας θα πρέπει να έχει αρκετά από τα χαρακτηριστικά τους, ασχέτως της καταγωγής του.
Ο πρώτος παράγοντας που θα πρέπει να αναλύσουμε είναι η “αποδοτικότητα” (efficiency) του αθλητή.
Όλοι περιμένετε να αναφερθούμε στα χαρακτηριστικά κάποιου κορυφαίου άνδρα δρομέα. Κι όμως… Το “πρότυπό” μας είναι μια γυναίκα, η Paula Radcliffe.
Θα εξετάσουμε δύο ιδιαίτερα σημαντικούς δείκτες δρομικής ικανότητας: την VO2max και την δρομική οικονομία.
Η VO2max δείχνει την μέγιστη ποσότητα οξυγόνου που μπορεί να χρησιμοποιήσει ο αθλητής. Με την βοήθειά αυτού, η χημική ενέργεια από τις τροφές μετατρέπεται σε κινητική ενέργεια, οπότε όσο υψηλότερη η τιμή της VO2max, τόσο περισσότερο και γρηγορότερα μπορούμε να τρέξουμε. Παρ’ όλα αυτά, το πρόβλημα είναι πως οι elite δρομείς έχουν ήδη πολύ υψηλές τιμές VO2max και είναι σχεδόν αδύνατο να τις βελτιώσουν, όσο σκληρά κι αν προπονηθούν. Οπότε;
Αν η πρόσληψη οξυγόνου είναι η μία πλευρά της εξίσωσης, οι απαιτήσεις σε οξυγόνο είναι η άλλη. Η γνωστή σε όλους μας “δρομική οικονομία”. Πόσο δηλαδή οξυγόνο χρειάζονται οι μύες μας για να διατηρήσουν τον επιθυμητό ρυθμό αγώνα. Όπως αντιλαμβάνεστε, αν ο αθλητής καταφέρει να μειώσει την τιμή του απαιτουμένου οξυγόνου, αυτό ισοδυναμεί με αύξηση στην τιμή της πρόσληψης (κάτι πολύ δύσκολο, όπως προείπαμε). Σε αυτό ακριβώς το κομμάτι επικεντρώθηκε και η Radcliffe. Ας το δούμε όμως λίγο αναλυτικότερα.
Έχοντας ήδη μια υψηλή τιμή VO2max, ακολούθησε ένα εξειδικευμένο πρόγραμμα με βάρη και κατάφερε να αυξήσει το κάθετο άλμα της κατά 10cm, επιτυγχάνοντας δυνατότερη εκτόξευση σε κάθε της βήμα. Συγχρόνως, κατάφερε να μειώσει σε μεγάλο βαθμό την ευλυγισία των οπισθίων μηριαίων και των ραχιαίων της (ναι, σωστά διαβάσατε!). Για να γίνει το τελευταίο πιο κατανοητό, οι μύες και οι τένοντες λειτουργούν σαν ελατήρια που αποθηκεύουν ενέργεια. Όσο πιο σφιχτοί είναι, τόσο περισσότερη ενέργεια αποθηκεύουν και αποδεσμεύουν σε κάθε βήμα. Μελέτες έχουν δείξει πως οι elite που ήταν 20cm λιγότερο ευλύγιστοι στο “sit-and-reach” τεστ, είχαν 27% καλύτερη δρομική οικονομία. Εδώ να σημειώσουμε επίσης, πως οι Κενυάτες elite προπονούνται από ελάχιστα έως καθόλου με βάρη, πράγμα που σημαίνει ότι πιθανώς υπάρχει χώρος για βελτίωση στον συγκεκριμένο τομέα.
Από τα παραπάνω γίνεται αντιληπτό το ότι δεν ψάχνουμε απαραίτητα έναν υπεραθλητή αλλά κάποιον που απλά να συνδυάζει τις υψηλότερες τιμές, τόσο στην VO2max όσο και την οικονομία. Το παράδειγμα της Radcliffe δείχνει ότι ο δεύτερος παράγοντας μπορεί να δουλευτεί πολύ περισσότερο από τον πρώτο.
Σε αυτόν τον πίνακα, η μπλε μπάρα αντιστοιχεί στην Vo2max και η πράσινη στην δρομική οικονομία. Για να επιτευχθεί το 2ωρο, θα πρέπει η προσφορά σε οξυγόνο να είναι μεγαλύτερη από την ζήτηση, κάτι που έως τώρα κανένας δρομέας δεν έχει καταφέρει. Αν όμως συνδυάσουμε τις μέχρι σήμερα καλύτερες καταγεγραμένες τιμές αυτών των δεικτών (Carpenter και Tadese), καταλήγουμε στον επιθυμητό συνδυασμό.
Δείτε στον παρακάτω πίνακα πώς η Paula Radcliffe από το 1992 έως το 2003, ενώ διατήρησε σχεδόν σταθερή την VO2max της, κατάφερε να μειώσει σε μεγάλο βαθμό τις απαιτήσεις της σε οξυγόνο, με αποτέλεσμα να καταφέρει μια επίδοση που θα ζήλευαν ακόμη και άνδρες.
Μεταξύ 1990 και 2001, ο μέσος άνδρας μαραθωνοδρόμος που συγκαταλέγετο στους 100 γρηγορότερους, “κόντυνε” κατά 3cm και ελάφρυνε κατά 3.5kg. Εκτός του ότι οι πιο μικρόσωμοι δρομείς έχουν λιγότερο βάρος να μεταφέρουν, έχουν πλεονέκτημα και στην διαχείριση της θερμότητας που παράγει το σώμα. Ας πάρουμε δυο δρομείς με ίδιο δείκτη μάζας σώματος αλλά διαφορετικό ύψος. Παρά το γεγονός πως ο ψηλότερος (με περισσότερη επιφάνεια δέρματος) αποβάλλει γρηγορότερα την θερμότητα, καθώς αυτή αυξάνει δυσανάλογα ταχύτερα λόγω της επιπλέον σωματικής μάζας, ο κοντύτερος αθλητής έχει συνολικά καλύτερο “ισοζύγιο”.
Απ’ την άλλη, παρά το μικρό δέμας, ο δρομέας θα πρέπει να έχει δυσανάλογα μακρά άκρα για μεγαλύτερο διασκελισμό, όπως και ιδιαίτερα λεπτές κνήμες που δεν θα απαιτούν επιπλέον ενέργεια κατά την ταλάντωσή τους.
Οι ειδικοί λένε πως τα φυσικά μας όρια εξαρτώνται από το τι πιστεύουμε πως είναι εφικτό. Για την επίτευξη του στόχου που συζητούμε, πέρα από μεγάλες δόσεις αυτοπεποίθησης, ο αθλητής πρέπει δουλέψει και με το μυαλό του. Απαιτείται να εισέλθει σε μια κατάσταση “ροής” (περισσότερα εδώ), όπως επισημαίνει ο διακεκριμένος ψυχολόγος Mihaly Csikszentmihalyi, όπου απόλυτα απερίσπαστος θα συγκεντρωθεί ή καλύτερα, θα “βυθιστεί” στον στόχο του. Μεγάλο ρόλο παίζει επίσης και η σχέση που θα έχουν μεταξύ τους οι δρομείς που θα αποτελούν το γκρουπ που θα κυνηγήσει το 2ωρο. Όσο πιο δεμένοι είναι, σωματικά και πνευματικά, τόσο περισσότερες κι οι πιθανότητες για επιτυχία.
Ο αθλητής, ή οι αθλητές, που θα παλέψουν για το “ακατόρθωτο”, δεν θα είναι φυσικά μόνοι τους σε αυτή την προσπάθεια. Η επιστήμη θα δουλεύει παράλληλα ώστε να τους εφοδιάσει με τα πιο σύγχρονα και αποδοτικά εργαλεία. Ήδη γίνονται μελέτες επάνω σε τομείς όπως η καρδιοαναπνευστική λειτουργία, η αμεσότερη απορρόφηση των υδατανθράκων ή η περαιτέρω εκμετάλλευση της προπόνησης σε υψόμετρο. Ακόμη και το πώς θα μπορούσαν να εξοικονομηθούν έστω και λίγα δευτερόλεπτα από έναν ειδικά σχεδιασμένο ρουχισμό.
Το βέβαιο είναι πως ένας ολόκληρος μηχανισμός θα στηθεί γύρω από τον δρομέα για να βοηθήσει την εξέλιξή του. Μεταξύ άλλων, και ο δικός μας φυσιολόγος Γιάννης Πιτσιλαδής έχει ήδη ξεκινήσει το λεγόμενο “Sub2 project”, συγκεντρώνοντας στοιχεία, μετρήσεις και κυρίως, ιδέες που θα μπορούσαν να ωθήσουν τα ανθρώπινα όρια ακόμη μακρύτερα.
Μέχρι προσφάτως, ο μαραθώνιος θεωρείτο το άθλημα των μεγαλυτέρων ηλικιακά δρομέων. Η συνήθης πορεία ήταν ο νεαρός αθλητής να ασχολείται με τον στίβο και όταν πλέον είχε πιάσει το μέγιστο των δυνατοτήτων του εκεί, λίγο πριν τα 30 έτη, μεταπηδούσε στον μαραθώνιο. Εν τούτοις, αυτό βλέπουμε να αλλάζει σιγά σιγά. Ο αδικοχαμένος Sammy Wanjiru (2:06:32 με 29°C στα 21 του) ή ο 18χρονος Tsegaye Mekonnen (2:04:32 στο ντεμπούτο του) δίνουν μια νέα προοπτική στα χαρακτηριστικά του “τέλειου δρομέα” που αναζητούμε. Ποια είναι αυτά; Κατ’ αρχάς, άγνοια κινδύνου και επιθετικότητα εξ αρχής. Γρήγορο πρώτο μισό και εν δυνάμει ικανότητα διατήρησης του ρυθμού μέχρι τέλους, λόγω αντοχών. Και φυσικά, δυνατότητα “σμίλεψης” του αθλητή από πολύ νεαρή ηλικία επάνω στον μαραθώνιο, εκμεταλλευόμενος το peak των φυσικών του δυνάμεων, και όχι αφού έχει περάσει 10+ χρόνια στις μικρότερες αποστάσεις.
Μια εικόνα από το μέλλον
Το κοινό χειροκροτάει αλλά ο ήχος δεν ακούγεται. Φορούν όλοι τους γάντια, μιας και την ημέρα αυτή του Νοέμβρη το κρύο είναι τσουχτερό και ο ήλιος κρυμμένος πίσω από τα σύννεφα. Ίσα που διακρίνεται μια κινούμενη κουκίδα στο βάθος της μεγάλης ευθείας. Μετά από λίγο όμως, η εικόνα γίνεται πιο ξεκάθαρη. Έξι δρομείς, σε σχηματισμό βέλους, πλησιάζουν. Δεν μοιάζουν με δρομείς, τα ρούχα τους θυμίζουν μάλλον στολή υπερήρωα. Αν και μόλις έχουν μπει στην τρίτη δεκαετία της ζωής τους, κανένας ενθουσιασμός δεν διακρίνεται στα προσωπά τους, μοιάζουν σαν γέροντες μοναχοί την ώρα της ενδοσκόπησης, βυθισμένοι σε κάτι απόκοσμο. Βρίσκονται στο 32ο χιλιόμετρο του αγώνα. Αγωνίζονται όλοι μαζί, όπως και μαζί προπονούντο όλα αυτά τα χρόνια. Σχεδόν ισάξιοι αλλά ο coach ξεχώρισε στο τέλος τους τρεις καλύτερους. Την στιγμή αυτή, οι άλλοι τρεις οδηγούν την κούρσα, ένα ανθρώπινο τοίχος μπροστά από τους “εκλεκτούς” για να μπλοκάρει τον αέρα και να κρατάει τον ρυθμό. Νοιώθουν άραγε υποδεέστεροι ή κομπάρσοι; Σε καμμία περίπτωση. Είναι το απαραίτητο κομμάτι, η “προυπόθεση” ώστε να ξεπεράσει η ανθρώπινη φύση τα όρια της. Και το γνωρίζουν αυτό, τόσο οι ίδιοι όσο και οι από πίσω τους. Γι’ αυτό άλλωστε θα μοιραστούν και οι έξι το υπέρογκο ποσό που θα δοθεί ως έπαθλο, αν ο στόχος επιτευχθεί.
Προς το παρόν όμως συνεχίζουν, κινούμενοι προς την αψίδα του τερματισμού. Μένει πλέον να δούμε αν θα είναι και η “αψίδα του Θριάμβου”.
Christos Bilionis
Ομορφόπαιδα ομως ολοι τους!!!!
Christos Bilionis
Και για να σοβαρευτώ..Ειναι εκπληκτικό τι εχει καταφέρει η επιστήμη
πλεον του τρεξίματος!!! Τι αλλο θα δούμε και θα θαυμάσουμε.
Ωραίο αρθρο φίλε..
Nikos Pilikas
Να ΄σαι καλά, Χρηστάρα!
Jeremyalfisti
Νίκο εξαιρετικό άρθρο και θέμα που καταπιάστηκες. Έχω διαβάσει αρκετά για το project του Πιτσιλάδη είναι πολύ ενδιαφέρουσα η προσέγγιση του αλλά μέχρι τώρα δεν έχει αποδώσει! Είναι ακόμα στο ψάξιμο του perfect runner! Το άρθρο του Πιτσιλάδη στους NYT είναι επίσης εξαιρετικό και μιλάει και για την συμβολή του στην επανεμφάνιση του Bekele. Όποιος έχει χρόνο ας ρίξει και σε αυτό μια ματιά! Για να δούμε θα έχουμε μέχρι το ’20 το sub2;;
Το παραθέτω: http://www.nytimes.com/2016/05/16/sports/two-hour-marathon-kenenisa-bekele.html?_r=0
Vlod
Μελετημένο και η ματιά στο μέλλον πάντα απαραίτητη σε ενα επιστημονικό άρθρο. Μπραβο Νικ
Nikos Pilikas
@chousidisieremias Ευχαριστώ Ιερεμία!
Επειδή εδώ και μέρες έχω διαβάσει πολλά σχετικά με το ζήτημα, η προσέγγιση του Πιτσιλαδή είναι μακράν η πιο καινοτόμος αλλά και αισόδοξη. Γεγονός πάντως είναι ότι το έχει πάρει πολύ ζεστά.
Nikos Pilikas
@ioannis_vlontakis Δεν έχεις παράπονο… αν επιτευχθεί το 2ωρο, θα οφείλεται και στο άρθρο σου!
Skakinen
Πολύ ενδιαφέρον Νίκο.
Well done!!
Nikos Pilikas
Σ’ ευχαριστώ, Διονύση! 🙂
Puni Van Webergman
Νικο, πολυ καλο!!!
Dimitrios Mamaloukas
Μπράβο Νίκο, εξαιρετικό άρθρο!
notaSOL
Ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις…και …ποιος Πιτσιλάδης; …βλέπω ο δρομέας να προκύπτει από project του goRun, έτσι που πάει το πράγμα!
(…και μια προσωπική παρατήρηση, για τον @echetlos, που ίσως είναι περιττή: είναι σπάνιο , νομίζω, να συναντάς ανθρώπους που μαθαίνουν , ανθρώπους που έχουν την θέληση να μαθαίνουν…το ξέρω ότι είναι δύσκολο αυτή την εποχή της πληροφορίας, και της επικαιρότητας του ελαφρού, πόσο μάλλον για τη χώρα μας και τις “μικροκοινωνίες” μας που περνάνε ιδιαίτερα δύσκολες στιγμές…αλλά, ναι, εσύ έχεις βγει στο δρόμο, ναι, έχεις κάνει όλες τις προπονήσεις, ναι, έχεις περάσει τους τραυματισμούς, και ναι, έχεις τρέξει και μαραθώνιο και ναι, έχεις διαβάσει περισσότερα από κάθε άλλον από εμάς για αυτό…οι απόψεις σου, νομίζω, είναι χρήσιμες σε όλους μας…)
Elda
Εξαιρετικο αρθρο Νικο! Φτανοντας στο τελος περιμενα να δω την πηγη, νομιζα οτι ηταν μεταφραση, δε φανταζομουν οτι ηταν αποκλειστικα δικη σου δουλεια! (εχει ενα δικιο η υπογραφη σου εδω που τα λεμε! 😛 )
Nikos Pilikas
@dimitrios_mamaloukas Το να αρέσει σε συγγραφέα, έχει ακόμη μεγαλύτερη βαρύτητα! 🙂
@maria_gotsi Δεν είναι αποκλειστικά δική μου δουλειά κι οι πηγές είναι πολλές, Μαρία. Διάβασα τόσα πολλά πράγματα την τελευταία εβδομάδα που ήταν αδύνατο (για εμένα τουλάχιστον), τόσο το να επιλέξω τα highlights όσο και το να βγει κάτι σχετικά κατανοητό και ευχάριστο στην ανάγνωση. Γι’ αυτό και τελικά πήρα μια βάση και πάτησα πάνω της.
Όπως έλεγα και σ’ έναν φίλο, περισσότερο συρραφή είναι παρά συγγραφή.
@notasol Πάντα με τον καλό λόγο, φίλε! Όσο φειδωλός είσαι προς τον εαυτό σου, τόσο γενναιόδωρα αντιμετωπίζεις τους άλλους…
Περιμένουμε την άποψη του guru, πάσα σου έδωσα με το άρθρο..! 😉
Elda
@echetlos Νικο, μην αδικεις τον εαυτο σου. Εννοειται πως πατας πανω σε αλλα κειμενα, αλλα ας μην ξεχναμε οτι η συρραφη ειναι πιο δυσκολη απο τη συγγραφη, γιατι στην πρωτη περιπτωση πολλες πηγες μαζι μπορει να δωσουν ενα τελειως ασυνδετο, ασυναρτητο και ακατανοητο κειμενο. Το παντρεμα πολλων πηγων και αποψεων μαζι ειναι πιο δυσκολο απο την απλη καταγραφη μιας δικης μας αποψης και θελει πολλη δουλεια για να βγει ενα τοσο καλο αποτελεσμα.
xipolitakos
@echetlos Νίκο μπράβο και από εμένα για το άρθρο σου. Πολύ καλά δεμένο και ευχάριστο.
Και όσο για τη συρραφή πηγών που λες δεν είναι κάτι το κακό ή καινούριο. Όλα τα σοβαρά άρθρα αποδεικνύουν το κυρίως θέμα τους, με τη βοήθεια των πηγών.
Nikos Pilikas
Όπως τα λες είναι, Μαρία…
Βέβαια, το μεγαλύτερο κέρδος απ’ την όλη προσπάθεια είναι η προσωπική ενασχόληση και πληροφόρηση που τελικά μένει.
Χαίρομαι που σ’ άρεσε! 🙂
@xipolitakos Ευχαριστώ Χρήστο!
Δεν το είπα για κακό αυτό για την συρραφή, δεν θα μπορούσε να γίνει και διαφορετικά άλλωστε. Για να γράψεις κάτι απόλυτα δικό σου, χρειάζεται γνώση του θέματος, δυνατότητα αξιολόγησης των πληροφοριών, ικανότητα μεταδοτικότητας στον αναγνώστη και φυσικά, συγγραφικό ταλέντο. Και αρκετός χρόνος επίσης… Ε αφού αυτά δεν τα διαθέτουμε, πάμε μέσω της άλλης οδού! 😀
chamav
Ένα άλλο ερώτημα είναι αν θα φορά παπούτσια ή όχι, και αν ναι τι παπούτσια;
Nikos Pilikas
Καλή ερώτηση!
Ο Πιτσιλαδής φαντάζεται τον “τέλειο δρομέα” να τρέχει ξυπόλητος, προς εξοικονόμηση βάρους.
Από την άλλη, όταν ο Daniels μελέτησε γενικότερα το θέμα, κατέληξε στο εξής: ναι μεν η μείωση του βάρους του παπουτσιού βελτιώνει την δρομική οικονομία αλλά από ένα σημείο και μετά, η απουσία cushioning επιδρά αρνητικά. Κι αυτό διότι οι μύες καλούνται πλέον να απορροφήσουν περισσότερους κραδασμούς και γίνονται πιο ενεργοβόροι.
Είναι προφανές πως δυιλίζουμε τον κώνωπα εν προκειμένω αλλά στην περίπτωσή μας, ακόμη και το δευτερόλεπτο είναι πολύτιμο.
stratus
Ωραιο το αρθρο Νικο,αλλα εχω μια ενσταση.Ναι μεν οι Κενυατες δεν κανουν βαρη,αλλα επειδη προπονουνται σε περιοχες με μεγαλες υψομετρικες διαφορες εχουν το οφελος της προπονησης με βαρη.
Μια χαρακτηριστικη προπονηση ειναι η Tegla.Τρεχουν 12 χλμ σε μια διαδρομη στην οποια συνεχως αυξανεται το υψος (4%-5% κλιση),με ρυθμο γρηγοροτερο απο αυτο του μαραθωνιου.Tην εχω δοκιμασει σε αποσταση 6 χλμ,αφου δεν υπαρχει 12 χλμ συνεχομενη στην περιοχη που τρεχω και πιστεψτε με δε συγκρινεται με τα βαρη που μπορεις να κανεις στο γυμναστηριο.
Nikos Pilikas
@stratus Χρήστο, προφανώς και δεν μιλάμε για μια παραδοσιακή ενδυνάμωση με βάρη. Ούτε και είναι βέβαιο πως θα βοηθούσε οπωσδήποτε. Γι’ αυτό έφερα και το παράδειγμα της Radcliffe, η οποία στόχευσε σε κάτι πολύ συγκεκριμένο.
Συν το ότι όλα αυτά είναι εικασίες, πιθανούς παράγοντες ψάχνουν να βάλουν στην εξίσωση…
Elda
“Απ’ την άλλη, παρά το μικρό δέμας, ο δρομέας θα πρέπει να έχει δυσανάλογα μακρά άκρα για μεγαλύτερο διασκελισμό, όπως και ιδιαίτερα λεπτές κνήμες που δεν θα απαιτούν επιπλέον ενέργεια κατά την ταλάντωσή τους.”
Παρατηρωντας τη φωτο του Σπυρου απο τον τερματισμο του στο μαραθωνιο Κρητης που αναρτησε πριν λιγο στο fb, βλεπω ακριβως αυτο, ειδικα τα ποδια, καλαμακια σκετα. Εγω πχ παροτι ειμαι αδυνατη, λεπτα ποδια δεν ειχα ποτε μου, ειδικα κνημες.
Nikos Pilikas
Σπύρο, είσαι αυτός που ψάχνουμε! 😀
spy
…μα στο Ζηρινειο … ολοι Κενυατη με φωναζουν … με βλεπουν να τρεχω κι ανυποδητος … και σου λενε τι ειν’ τουτο???Μεγαλο διασκελισμο παντως δυστυχως δεν εχω … παρ’ οτι προσπαθω να το δουλεψω …και αυτο!
big-blue
Πάρα πολύ καλό άρθρο, εξελίσσεσαι σε καλλιτέχνη!
xipolitakos
Όντως στο Ζηρίνειο υπάρχει κάποιος που φωνάζει το Σπύρο έτσι…. 🙂
Εγώ φαντάζομαι το Σπύρο με αεροδυναμική στολή “superspy” και το ειδικό παπούτσι “Bareshoe”σε ειδική διαδρομή “Lesub2man”.
aroulio
Ωραία. Βρήκαμε έναν, μένουν 5 ακόμη
tzatzikis90
εγώ πάντως μπορεί να θεωρούμαι θρεφτάρι μπροστά στο Σπύρο(είδα τη φωτογραφία στο fb και..τρόμαξα! φάε κάτι φίλε μου!) αλλά προτίθεμαι να γίνω ο ακρογωνιαίος λίθος για να πετύχει το site το εγχείρημα. κάτι σαν παγοθραυστικό στο βόρειο πόλο να ούμε!
Nikos Pilikas
@aokara09 Να σου πω την αλήθεια, εσένα είχα στο μυαλό μου όταν έγραφα το κείμενο…
hagi
Πρώτα πρέπει να αλλάξει η κοινή πεποίθηση!
Πριν το 1953 η κοινή πεποίθηση στον πλανήτη ήταν πως ο άνθρωπος δεν είναι φυσιολογικά ικανός να τρέξει ένα μίλι σε λιγότερο από 4 λεπτά. Η πεποίθηση αυτή δημιουργήθηκε επειδή ως τότε είχαν προσπαθήσει χιλιάδες αθλητές και κανένας δεν κατάφερε να σπάσει το φράγμα των 4 λεπτών. Αυτό όμως που συνέβει τον Μάιο του 1953 άλλαξε τα πράγματα. Ο Roger Bannister ήταν ο πρώτος άνθρωπος που τελικά κατάφερε να πετύχει αυτό που ως τότε φαίνονταν αδύνατον, τρέχοντας την απόσταση σε 3’59”.
Έκτοτε άνοιξε το δρόμο και για τους υπόλοιπους αθλητές. Αυτό που είναι αξιοθαύμαστο είναι πως από εκείνη την μέρα μέχρι σήμερα σχεδόν 10.000 αθλητές έχουν καταφέρει να τρέξουν το μίλι κάτω από 4 λεπτά, συμπεριλαμβανομένου και παιδιά του γυμνασίου! Τι άλλαξε? 10.000 αθλητές! Το νούμερο είναι εξωπραγματικό. Αυτό που άλλαξε ήταν πως όσοι αθλητές έτρεξαν μετά τον Bannister ήξεραν πως ήταν δυνατόν να γίνει, γιατί είχε ξαναγίνει. Έτσι δημιουργήθηκε μια καινούρια πεποίθηση πως το να σπάσει κάποιος το φράγμα των 4΄00΄΄ ήταν πλέον κάτι εφικτό.
Για την ώρα στο μαραθώνιο το 2:02:57 του Dennis Kimmeto είναι αρκετά μακριά από το φράγμα των 2 ωρών αλλά το παγκόσμιο ρεκόρ βελτιώνεται με ραγδαίους ρυθμούς. Αν πλησιάσει πιο κοντά τις 2 ώρες τότε θα αρχίσουν και οι αθλητές να πιστεύουν πως μπορούν να τα καταφέρουν και ίσως να δούμε μια επίδοση κάτω απο 2 ώρες.
Σημείωση: Η επίδοση του R. Banister σήμερα βρίσκεται στην 4.200η θέση του πίνακα με τις καλύτερες επιδόσεις όλων των εποχών!! http://www.alltime-athletics.com/m_mileok.htm
Nikos Pilikas
@chatzigiannisgeorgios Εξαιρετικό σχόλιο, coach!
Μου είχε διαφύγει…
Skakinen
@echetlos
Νωρίς το θυμήθηκες φίλε…:)
Skakinen
Σκρουντ…%^#@&#!
Δεν μπαίνει εικόνα στα σχόλια…
Nikos Pilikas
Έπεσα τυχαία πάνω σε αυτό το άρθρο, το οποίο ήταν έναν χρόνο ακριβώς πριν το Breaking2 project και το Vaporfly Elite.
Έβαλα τα γέλια, βλέποντας ότι δεν υπήρχε η παραμικρή υποψία για την ιστορία με τα super shoes.
StefanosM
δεν θα πρέπει όμως να ξεχνάμε ότι τυπικά -για μένα και ουσιαστικά – το δίωρο δεν έχει σπάσει ακόμα
Nikos Pilikas
@papako Προφανώς, Στέφανε.
Βέβαια, το συγκεκριμένο άρθρο αναφερόταν στην περίπτωση sub2 σε αγώνα, το δε σχόλιό μου στα παπούτσια και μόνο.
Ενώ λοιπόν κάποιες παραμέτρους από αυτές που περιγράφονται στο κείμενο, τις είδαμε να εφαρμόζονται στη Μόντσα το 2017 και το INEOS (θερμοκρασία, τερέν, drafting, ενεργειακά ποτά κτλ), το μυαλό μας t;ote δεν πήγαινε καν στον ρόλο που θα μπορούσαν να παίξουν τα παπούτσια, μπαίνοντας στην εξίσωση. Ενώ μόλις λίγο μετά, οι επιδόσεις εκτοξεύτηκαν με τα Vaporfly.